บทที่ 2

"นางจาง เจ้าไม่สั่งสอนลูกชายเจ้าให้ดี กลับมาลงมือกับคนไร้เดียงสาอย่างเหยาเหยา พวกเจิ้นเป่ยโหวไม่อยู่แล้ว แต่จวนติ้งอันโหวยังอยู่!"

พอสิ้นเสียงลง ฮูหยินติ้งอันโหวก็มาอยู่ตรงหน้าทุกคนแล้ว สาวใช้ที่กำลังจะไปจับซ่งซือเหยาก็หยุดทันที

ฮูหยินติ้งอันโหวกับแม่ของซ่งซือเหยาเป็นเพื่อนรักกัน วันนี้นางตั้งใจมาหาซ่งซือเหยา เห็นว่าคนของจวนแม่ทัพกล้ารังแกซ่งซือเหยา นางก็โกรธมากทันที

"ฮูหยินติ้งอันโหวเจ้าคะ ไม่ทราบว่าท่านจะมา ไม่ได้ออกไปต้อนรับ ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งเจ้าค่า" ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองรีบยิ้มแย้มขึ้นมาทันที อธิบายอย่างประจบสอพลอว่า "ข้าจะกล้าลงมือกับเหยาเหยาได้ยังไงกันเจ้าคะ เข้าใจผิดแล้วเจ้าค่ะ"

"ข้าได้ยินอยู่กับหู เห็นอยู่กับตา นี่ยังจะเข้าใจผิดอีกเหรอ?" ฮูหยินติ้งอันโหวถามกลับ

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองยิ้มกลบเกลื่อนพูดอะไรไม่ออก

ฮูหยินติ้งอันโหวจับมือซ่งซือเหยาไว้แน่น "เหยาเหยา ไม่ต้องกลัวนะ วันนี้ข้าจะดูว่าใครจะกล้าดี แม้แต่ทายาทคนเดียวของจวนเจิ้นเป่ยโหวก็ยังกล้ารังแก!"

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองไม่กล้ารับคำพูดของฮูหยินติ้งอันโหว ทำได้แต่ตะคอกเมิ่งจ้านถิงและซ่งอวี่เอ๋อร์ที่อยู่ในห้อง "ยังไม่รีบใส่เสื้อผ้าอีก ยังขายหน้าไม่พอหรืออย่างไรกัน!"

เมิ่งจ้านถิงและซ่งอวี่เอ๋อร์คุ้ยหาในตู้เสื้อผ้าเป็นเวลานาน ซ่งอวี่เอ๋อร์ถึงหาเสื้อผ้าใส่ได้ แต่เมิ่งจ้านถิงไม่เคยมานอนที่ห้องของซ่งซือเหยา ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าของเขาเลย ไม่มีทางเลือกเขาจึงต้องใส่ชุดผู้หญิง ซึ่งท่าทางตลกมาก

ถ้าให้คนนอกรู้ว่าเขาที่เป็นถึงคุณชายสี่ของจวนแม่ทัพ กลับต้องมาใส่ชุดของผู้หญิง เขาจะต้องตกเป็นตัวตลกของคนทั้งโลกแน่นอน

พอนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็รีบวิ่งไปหาซ่งซือเหยา ยกมือขึ้นตบไปที่นาง แล้วตะโกนว่า "ซ่งซือเหยา เจ้าทำร้ายข้า!"

"เมิ่งจ้านถิง เจ้าบังอาจมาก!"

"เพียะ!"

เสียงสามเสียงดังขึ้นพร้อมกัน ทุกคนตกตะลึง

มือของเมิ่งจ้านถิงยังไม่ทันโดนหน้าซ่งซือเหยา ก็โดนซ่งซือเหยาตบกลับมาแล้ว หน้าเขามีรอยนิ้วห้านิ้วอย่างชัดเจน ปวดแสบปวดร้อนมาก

"ซ่งซือเหยา เจ้ากล้าตบข้าเหรอ?" เมิ่งจ้านถิงในฐานะลูกผู้ชายกลับมาโดนผู้หญิงตบหน้า เขาคิดว่ามันเสียศักดิ์ศรีมากจริงๆ

"ซ่งซือเหยา ถิงเอ๋อร์เป็นสามีเจ้านะ สามีคือที่พึ่งของภรรยา เจ้ากล้าตบเขา ถือว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่สำรวมเลย!" ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองด่า

"ท่านพี่เขย ท่านเจ็บไหม?" ซ่งอวี่เอ๋อร์ลูบแก้มของเมิ่งจ้านถิงเบาๆ โดยมีน้ำตาคลอเบ้าแล้วหันไปสั่งสอนซ่งซือเหยาว่า "ท่านพี่ ทำไมท่านต้องตบท่านพี่เขยด้วย? ลือออกไปจะหาว่าจวนเจิ้นเป่ยโหวของเราไม่มีคนสั่งสอนเอาได้! ถ้าเขาเป็นสามีข้า ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ข้าก็จะเข้าใจเขาทุกอย่าง นี่คือคุณธรรมที่ข้าในฐานะภรรยาควรจะมี"

เมิ่งจ้านถิงมองซ่งอวี่เอ๋อร์ด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจ ผู้หญิงที่มีคุณธรรมเช่นนี้จึงควรค่าแก่การเป็นภรรยาของเขา ซ่งซือเหยาใจแคบและโหดร้ายจึงไม่คู่ควรเลย!

"ตบเจ้านั่นแหละ นี่คือการเอาคืนที่เจ้าตบข้าเมื่อกี้!" ซ่งซือเหยาละสายตาออกจากหน้าของเมิ่งจ้านถิง จ้องไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสอง "คานบนไม่ตรง คานล่างก็ย่อมเอียง แม่เป็นแบบไหนก็เลี้ยงลูกมาแบบนั้น! ท่านแม่ ท่านลืมสาวใช้ที่โดนท่านตีตายในห้องท่านไปแล้วเหรอ?"

สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองซีดเผือด แอบสงสัยว่าซ่งซือเหยารู้เรื่องนั้นได้ยังไง?

ซ่งซือเหยากวาดสายตาไปที่ซ่งอวี่เอ๋อร์ "คนที่ปีนขึ้นเตียงสามีคนอื่นอย่างเจ้ายังมีหน้ามาเอ่ยถึงคำสั่งสอนของจวนเจิ้นเป่ยโหวอีกเหรอ?"

ใบหน้าของซ่งอวี่เอ๋อร์แดงจัด กัดริมฝีปากมองเมิ่งจ้านถิงอย่างไร้เดียงสา

"ซ่งซือเหยา ข้ากับซ่งอวี่เอ๋อร์เรารักกัน เจ้ามีอะไรมาลงที่ข้า อย่าไปโทษนาง!" เมิ่งจ้านถิงปกป้องซ่งอวี่เอ๋อร์

"เมิ่งจ้านถิง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ากลับไม่มีความสำนึกผิดแม้แต่น้อย ยังกล้าปกป้องซ่งอวี่เอ๋อร์อยู่อีก รังแกคนมากเกินไปแล้วจริงๆ! เรื่องวันนี้ เจ้าต้องให้คำอธิบายแก่ข้าให้ได้! ไม่งั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!" ฮูหยินติ้งอันโหวโกรธจนหน้าเขียว

"ฮูหยินติ้งอันโหว นี่เป็นเรื่องของจวนแม่ทัพ ไม่จำเป็นต้องให้บุคคลภายนอกเข้ามายุ่ง!" เมิ่งจ้านถิงกล่าวอย่างมั่นใจ

"ถิงเอ๋อร์! ยังไม่รีบขออภัยฮูหยินติ้งอันโหวอีก!" หลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองดุเมิ่งจ้านถิงเสร็จแล้ว ก็รีบกล่าวแก้ตัวว่า "ฮูหยินติ้งอันโหวเจ้าคะ ถิงเอ๋อร์ไม่รู้ความ ท่านอย่าได้ถือสาเขาเลยนะเจ้าคะ!"

"อายุยี่สิบแล้วยังไม่รู้ความอีกเหรอ? หรือต้องรอจนอายุหกสิบปีก่อนถึงจะรู้ความได้? นางจาง การตามใจอย่างสุ่มสี่สุ่มห้ามีแต่จะทำให้ลูกเสียคน! อีกอย่างคนที่เขาควรขอโทษก็ไม่ใช่ข้า แต่เป็นเหยาเหยา"

ถ้าไม่ใช่เพราะซ่งซือเหยายังต้องใช้ชีวิตกับเมิ่งจ้านถิงต่อไป ฮูหยินติ้งอันโหวก็คงไม่ใช่น้ำเสียงแบบนี้หรอก

"เจ้าค่ะ" ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน ติ้งอันโหวกุมอำนาจทางทหารและได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้มาก ก่อนหน้านี้เมิ่งจ้านถิงได้ทำผลงานในสงครามหนึ่ง ได้รับชัยชนะกลับมาเป็นรองหัวหน้าองครักษ์หลวง

หัวหน้าองครักษ์หลวงคนก่อนได้รับการเลื่อนตำแหน่งไปแล้ว เมิ่งจ้านถิงมีความหวังมากที่สุดที่จะก้าวไปเป็นหัวหน้าคนใหม่

แต่ถ้าติ้งอันโหวไปพูดอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับเมิ่งจ้านถิงต่อฮ่องเต้ เมิ่งจ้านถิงก็ต้องหมดหวังจากตำแหน่งหัวหน้านี้แล้ว

"ถิงเอ๋อร์!"

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองจ้องมองเมิ่งจ้านถิงอย่างดุเดือด ไม่รอให้นางพูดต่อ เมิ่งจ้านถิงก็เอ่ยปากก่อนว่า "ฮูหยินติ้งอันโหว ข้าน้อยไม่รู้ความ ขอให้ท่านให้อภัยด้วยขอรับ แต่สำหรับซ่งซือเหยา ข้าไม่ได้ทำผิดอะไร ข้าไม่มีทางขอโทษนางเด็ดขาด"

"เจ้าต้องการจะทำอะไร?" ฮูหยินติ้งอันโหวมีสีหน้าเย็นชา

"ข้าต้องการแต่งอวี่เอ๋อร์มาเป็นภรรยาหลวงภูมิภาค" เมิ่งจ้านถิงกล่าว

"ภรรยาหลวงภูมิภาค?" ฮูหยินติ้งอันโหวโกรธมาก "เจ้าเอาเหยาเหยาไปไว้ที่ไหน? คนที่ไร้ยางอายอย่างซ่งอวี่เอ๋อร์ที่ล่อลวงพี่เขยตัวเอง เป็นตระกูลที่มีการศึกษาหน่อย คงจะตีนางให้ตายทั้งเป็นไปแล้ว!"

ตอนที่นางยังอายุน้อยอยู่นางตามติ้งอันโหวไปทำสงครามอยู่ตลอด ก็เพราะว่าไม่อยากให้เกิดเรื่องอัปยศอดสูแบบนี้ขึ้น

"ข้าเป็นคนทำลายความบริสุทธิ์ของอวี่เอ๋อร์ก็ควรรับผิดชอบนาง ด้วยความสามารถของอวี่เอ๋อร์ เป็นภรรยาหลวงภูมิภาคก็ยังถือว่าน้อยไปสำหรับนาง" เมิ่งจ้านถิงเสียงดังฟังชัด แสดงให้เห็นถึงความรักและความมั่นคงของเขา เขาไม่อยากจะมองซ่งซือเหยาเลยด้วยซ้ำ

"บ้านใครจะแต่งคนโง่มาเป็นภรรยาหลวงกัน? ก็เพราะข้าเป็นคนใจดี ซาบซึ้งในความซื่อสัตย์ของจวนเจิ้นเป่ยโหว นอกจากข้าแล้ว ยังจะมีใครยอมเอานางอีก? มีตำแหน่งภรรยาหลวงก็ถือว่าดีแล้ว ยังอยากจะได้อะไรอีก?"

"เมิ่งจ้านถิง เจ้านี่มันจิตใจเหี้ยมโหดเยี่ยงหมาป่า..."

"ข้าต้องการหย่าสามี!"

ฮูหยินติ้งอันโหวยังไม่ทันด่าจบ เสียงของซ่งซือเหยาราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ที่ระเบิดแก้วหูของทุกคนอย่างกะทันหัน