เข้าสู่ระบบแชร์
3.บังเอิญเกินไปหรือเปล่า
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-11 19:42:18พาลินมาทำงานตั้งแต่เช้ากว่าจะได้พักก็เที่ยงพอดี เขารีบโทรศัพท์ไปหากันต์ธีร์เพราะอยากชวนมาทานอาหารกลางวันด้วยกัน บริษัทของแฟนหนุ่มอยู่ใกล้โรงเรียนสอนภาษาเพียงสองป้ายรถเมล์
“พี่กันต์ให้ผมไปกินแถวบริษัทก็ได้”
“จะกินอะไร พี่จะได้สั่งไว้รอ” อีกคนถามอย่างเอาใจเพราะเมื่อวานเขาไม่ได้ไปรับและยังปิดโทรศัพท์ทั้งคืน
“ข้าวผัดก็ได้ง่ายดีครับ พี่กันต์ส่งพิกัดร้านมาด้วยนะครับ”
“ครับเดี๋ยวพี่ส่งให้”
พาลินรีบไปรอรถเมล์แต่ช่วงเที่ยงคนแน่นทุกคันเขาเลยนั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปแทน
พอไปถึงแฟนหนุ่มก็นั่งรออยู่แล้ว แต่ที่โต๊ะตอนนี้ไม่ได้มีแค่กันต์ธีร์คนเดียวเพราะยังมีผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่ด้วย
“นั่งสิ พี่สั่งข้าวให้แล้ว จะเอาน้ำอะไรไหม”
“มีน้ำแตงปั่นไหมครับ” เขาหันไปถามเด็ดเสิร์ฟที่ยกข้าวผัดมาให้พอดี
“มีครับ”
“งั้นผมเอาน้ำแตงโมปั่นครับ”
พอสั่งของตนเองเสร็จก็หันมาทางคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพร้อมส่งยิ้มหวานให้อย่างเคยแต่วันนี้พี่กันต์ของเขากลับไม่ยิ้มรับ
“พี่อรครับนี่พาลิน เพื่อนรุ่นน้องผมเองครับ พาลินนี่พี่อร เป็นรุ่นพี่ที่ทำงาน”
“สวัสดีครับพี่อร” พาลินสะดุดกับคำว่าเพื่อนรุ่นน้องแต่ก็ไม่ลืมที่ยกมือไหว้ทักทายรุ่นพี่ของแฟนหนุ่ม
“สวัสดีจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ทำงานอยู่แถวนี้เหรอ”
“ครับ”
“รีบกินเถอะเดี๋ยวต้องกลับทำงานอีกไม่ใช่เหรอ” กันต์ธีร์บอกเพราะกลัวว่าทั้งสองคนจะคุยกันมากเกินไป
“ครับ”
พาลินได้แต่พูดคำว่าครับแล้วก้มหน้าทานข้าวผัดของตัวเองอย่างฝืดคอ อยากจะพูดอยากจะคุยกับกันต์ธีร์แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่สนใจมองมาเลยสักนิด เพราะเอาแต่คุยกับรุ่นพี่จนพาลินรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน
พอน้ำเด็กเอาน้ำแตงโมมาวางให้เขาก็รีบดูดจนเกือบหมดแล้วก่อนจะขอตัวกลับ เขาน้อยใจที่คนรักไม่สนใจเขาหวังว่าการขอตัวกลับจะทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวและเดินมาส่ง
“ผมไปก่อนนะครับพี่กันต์ พี่อร”
“แล้วมาทานข้าวด้วยกันอีกนะคะ”
“ครับ พี่กันต์ผมไปนะ”
“อือ กลับดีๆ ละ” เขาพูดแค่นั้นแล้วก็นั่งคุยกับรุ่นพี่ต่อ
พาลินเดินมาจ่ายเงินแล้วหันกลับไปมองอีกครั้งหวังว่าแฟนหนุ่มจะรู้สึกตัวว่าเขากำลังงอนอยู่ แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะตอนนี้ทั้งสองคนนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานราวกับว่าที่ร้านมีกันอยู่แค่สองคน
พอกลับมาถึงโรงเรียนสอนภาษา พาลินก็โทรไปบอกว่าตัวเองมาถึงแล้ว และถามว่าเย็นนี้เขาจะไปรับที่บ้านของเบจิงไหม
“เย็นนี้ที่แผนกมีงานเลี้ยงวันเกิด พี่คงไปไม่ได้ กลับคนเดียวได้ไหม นั่งแท็กซี่ก็ได้”
“พี่กันต์จะกลับกี่โมง”
“ยังไม่รู้เลย มีอะไรหรือเปล่า”
“ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลย ผมไปหาพี่ที่ห้องได้ไหม”
วันนี้ที่ไปทานข้าวกลางวันก็คิดว่าจะได้คุยกันให้หายคิดถึง แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะพาเพื่อนรุ่นพี่มาด้วย พรรคนี้ดูเหมือนเขาจะสนิทกับเพื่อนรุ่นพี่คนนี้มากเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าคิดมากไปหรือเปล่าแต่เพราะเธอทั้งสวยและเก่งพาลินก็อดระแวงไม่ได้
“อย่ามาเลย พี่ไม่รู้จะกลับมาถึงกี่โมง เอาไว้วันไหนว่างพี่จะรับมานอนด้วยนะ แค่นี้ก่อนนะ พี่มีงานต้องไปทำต่อแล้วค่อยคุยกันนะ”
“ครับ”
วางสายไปแล้วแต่รู้สึกเศร้ากว่าทุกครั้ง ความรู้สึกมันบอกว่าตอนนี้อีกคนกำลังเปลี่ยนไป เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ พอเจอกันก็แค่ทักทายตามปกติ ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงเข้ามากอดแบบไม่อายสายตาใคร แต่วันนี้สถานะที่แฟนหนุ่มแนะนำให้เพื่อนร่วมงานรู้จักก็คือเพื่อนรุ่นน้อง ถ้าคิดกับเขาแค่นี้จะมาทำดีด้วยทำไมตั้งแต่แรก
เขารู้สึกน้อยใจจนต้องแอบมาร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ แต่อีกไม่กี่นาทีก็จะต้องเขาห้องสอนแล้ว พาลินเลยต้องรีบไปล้างหน้าให้สดชื่นเพราะอยู่กับเด็กๆ เขาก็อยากทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่ ไม่อยากให้อารมณ์ด้านลบกระทบกับงาน
พาลินสอนเด็กจนๆ ถึงบ่ายสามโมงก็หมดเวลาสำหรับวันนี้ แต่ยังต้องไปสอนน้องเบจิงที่บ้านต่อในเวลา 17.00 น. เขาจึงไปเดินเล่นที่ห้างเพราะถ้ากลับไปที่ห้องก็ไม่รู้จะทำอะไร
ชายหนุ่มไปเดินดูหนังสือนิทานภาษาอังกฤษเลือกเล่มที่คิดว่าน้องเบจิงจะชอบ จากนั้นไปทานอาหารที่ Food court ก่อนจะตรงไปยังบ้านของลูกศิษย์ตัวน้อยที่ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งหลงรักมากขึ้นไปทุกที
“พี่ลินมาแล้ววว..” เด็กชายเบจิงวิ่งเข้ามากระโดดกอดจนคุณครูหนุ่มต้องรีบวางของในมือแล้วอ้าแขนรับ
“วันนี้เป็นเด็กดีหรือเปล่าครับ”
“ครับ เบจิงเป็นเด็กดี กินข้าวหมดจานแล้วก็กินผักด้วย ครับ”
“ดีมากครับ เป็นเด็กดีแบบนี้พี่ลินก็มีของมาฝาก” พาลินหยิบหนังสือนิทานขึ้นมาส่งให้เด็กชายที่ยกมือขอบคุณก่อนจะรีบเอามากอดไว้กับตัวเอง
“พี่ลินคร้าบบ เมื่อวานเบจิงก็กินข้าวหมด กินผักด้วยนะครับ พี่มาลีถ่านคลิปไว้ด้วยพี่มาลีคร้าบบส่งคลิปให้พี่ลินหรือยังคร้าบ”
“ยังเลยค่ะ เดี๋ยวจะส่งให้ตอนนี้เลยดีไหมคะ”
“ขอบคุณคร้าบ”
“เบจิงครับ พี่ว่าเราไปเรียนหนังสือกันสักนิดดีกว่าไหมครับเรียนเสร็จพี่ลินจะเล่านิทานเรื่องใหม่ให้ฟัง”
“ดีครับ เบจิงจะตั้งใจเรียน จะได้รีบฟังนิทาน” เด็กชายตัวน้อยจูงมือคุณครูไปยังห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
พาลินกำหนดเวลาเรียนของเบจิงไว้แค่ 30 นาที จากนั้นเวลาที่เหลือจะเป็นการเล่นเสริมพัฒนาการและการฝึกพูดจากสถานการณ์สมมุติที่เขากำหนดขึ้นในแต่ละวัน เบจิงจังไม่เคยเบื่อและรอคอยว่าวันนี้คุณครูจะพาเขาพูดหรือทำอะไรซึ่งในแต่ละวันก็จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
เวลาที่กำหนดไว้ในแต่ละะวันตามที่ตกลงกับมารดาของเด็กชายคือวันนละ 1.30 ชั่วโมงแต่พาลินมักจะสอนเกินเวลาเสมอเพราะการได้อยู่ใกล้เบจิงถือว่าเป็นการเติมพลังบวกให้กับตัวเองเพราะความน่ารักและไร้เดียงสาทำให้เขามีความสุขและอิ่มเอมทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้
วันนี้ก็เหมือนกับทุกวัน เขาใช้เวลาอยู่กับเบจิงเกือบสองชั่วโมง พอถึงเวลากลับเด็กชายมีอาการงองอนิดหน่อยเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์
“พี่ลินไม่มาจริงเหรอครับ”
“พรุ่งนี้วันเสาร์นะครับ”
“วันเสาร์ก็มาได้ คุณแม่ไม่ว่าหรอก เดี๋ยวเบจิงบอกให้นะครับ พี่ลินคร้าบบ”
พอเด็กชายทำเสียงอย่างนี้ทีไรพาลินก็ใจอ่อนทุกที แต่เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเสารร์เขาอยากให้เบจิงใช้เวลากับครอบครัวให้มากที่สุด
“เบจิงครับ อ้อนอะไรพี่ลินอีกแล้ว” แพรรดาเดินเข้ามาตามเมื่อเห็นว่าเลยเวลามานานแล้ว
“แม่คร้าบ พรุ่งนี้ให้พี่ลินมาได้ไหม”
“พรุ่งนี้วันเสาร์นะคะ เป็นวันหยุดของพี่ลินนะลูก”
“แต่เบจิงอยากเจอพี่ลิน”
“เบจิงครับ พรุ่งนี้เป็นวันหยุด พี่ลินต้อง ซักผ้าเก็บกวาดห้องแล้วก็ต้องพักเยอะๆ เพราะวันจันท์จะได้มีแรงมาสอนน้องเบจิงไงครับ ถ้าคิดถึงพี่ลิน พี่อนุญาตให้เบจิงโทรหาพี่ลินได้แต่แค่ 5 นาทีโอเคไหมครับ”
“แม่คร้าบ 5 นาทีนานไหมคร้าบ”
“นานสิลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้แม้จะโทรให้ดีไหม โทรแบบเห็นหน้าด้วยดีไหมครับ”
“ดีครับ”
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้พี่ลินกลับก่อนนะครับ แล้วพรุ่งนี้เบจิงโทรหาพี่นะครับ ตกลงไหม”
“ตกลงคร้าบกลับดีๆ นะคร้าบพี่ลิน”
พาลินกอดพร้อมกับหอมแก้มคนช่างอ้อนทั้งสองข้าง ก่อนจะขอตัวกลับ
ระหว่างเดินออกมาปากซอยก็นึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็ตกใจจนสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงแตรรถดังมาจากข้างหลัง
เขารีบกระโดดหลบแต่กะจังหวะพลาดไปนิดก็เลยล้มลงไปบนแปลงดอกเข็มที่อยู่ข้างทาง
“โอย เจ็บชะมัด” พาลินบ่นและพยายามจะลุก แต่ขากลับไม่มีแรงเลยสักนิด
“ยื่นมือมาเดี๋ยวพี่ช่วย”
พาลินเงยหน้าขึ้นเห็นคนตัวโตที่เจอกันเมื่อวานก็ยิ้มดีใจ ไม่รู้ดีใจที่เจอเขาหรือดีใจที่เขาจะช่วยให้ตัวเองลุกขึ้นกันแน่
พาลินรู้สึกอบอุ่นยามที่เขาจับมือตัวเองขึ้นจากพุ่มดอกเข็ม ชายหนุ่มรับปัดเศษใบไม้ออกจากตัวพลางหันไปถามคนที่ยืนมองอยู่ข้างๆ
“พี่โดมมาได้ยังไงครับ”
“ขับรถมาสิ เราล่ะ เป็นอะไรเอาแต่เดินเหม่อ”
“คิดอะไรเพลินไปหน่อยครับ ไม่รู้ว่าใครมาบีบแตรใส่ ก็เลยตกใจ”
“พี่ขอโทษ” เสียงเบาอย่างสำนึกผิด
“พี่จะมาขอโทษผมทำไม”
“ก็พี่เป็นคนบีบแตร”
พาลินไม่รู้จะโกรธดีไหม พอมองหน้าเขาเห็นแววตาสำนึกผิดก็โกรธไม่ลง
“ครับ ผมคงซุ่มซ่ามเอง พี่โดมมาหาเบจิงเหรอครับ”
“เปล่า พี่มาทำธุระแถวนี้บังเอิญเห็นเรากำลังเดินก็เลยบีบแตรเรียกไม่คิดว่าจะขวัญอ่อนขนาดนี้ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“ไม่ครับ พอดีพุ่มดอกเข็มมันรับไว้ งั้นก้นคงกระแทก”
“จะกลับแล้วใช่ไหม งั้นติดรถพี่ไปนะ”
“ทำธุระเสร็จแล้วเหรอครับ”
“อือ ไปเถอะ แถวหอมีอะไรกินไหม พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลย”
“มีร้านตามสั่งครับ กินได้ไหม”
“ได้สิ ตอนนี้หิวมากกินช้างได้เป็นตัวเลย” ดลธรรมเพิ่งประชุมเสร็จแล้วนึกขึ้นได้ว่าจะเอาเฟรชไดร์ฟมาคืน เขาเลยรีบบึ่งรถมาอย่างเร็ว พอมาถึงบ้านแพรรดาก็บอกว่าพาลินออกมาแล้วเขาเลยรีบออกมาโดยไม่ได้ทานอาหารเย็นกับพี่สาว
บทที่เกี่ยวข้อง
พาลินโดรม 4.เล็กน้อย
ข้าวหมูทอดและข้าวผัดกะเพราหมูกรอบอย่างละจานหมดในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที พาลินเชื่อแล้วว่าที่พี่เขาบอกว่าหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวก็คงจะเป็นจริงตามนั้นเขานั่งมองคนตัวโตทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนตัวเองนั้นทานข้าวแล้วตั้งแต่ก่อนไปบ้านน้องเบจิง จึงสั่งแค่หมูสะเต๊ะมานั่งทานระหว่างรอ“อร่อยนะครับ พี่กินไหม ร้านนี้น้ำอาจาดอร่อยแตงกว่าก็สดมากเลย” พูดพลางจิ้มแตงกว่าในถ้วยน้ำอาจาดเข้าปากเคี้ยวตุ้ย“มันต้องกินคู่กันไม่ใช่เหรอทั้งสองน้ำจิ้ม” ดลธรรมจิ้มทั้งอาจาดและน้ำจิ้มอีกถ้วยซึ่งมีเครื่องเทศส่งกลิ่นหอมเข้าปาก“ครับ แต่ผมไม่ค่อยกล้ากินเท่าไหร่”“ทำไมไม่กินเผ็ดเหรอ” คนถามเคี้ยวจนแก้มตุ่ย“เปล่าครับ ผมเคยแพ้ถั่วลิสงครับ กินแล้วผื่นมันจะขึ้นคัน ไปทั้งตัว”“พี่ขอโทษพี่ไม่รู้ ดูสิเกือบทำน้ำจิ้มสองถ้วยปนกันแล้ว”“ก็พี่ไม่รู้นี่ครับ แต่ถ้านิดหน่อยแค่นี้ไปไม่เป็นไรหรอกครับ”“แล้วแพ้อะไรอีกไหม พี่จะได้ระวัง”“ไม่ครับ” พาลินอยากอยากบอกว่าเขาแพ้คนหล่อและใจดีเหมือนคนตรงหน้า แต่ก็ไม่สนิทพอที่จะพูดออกไปแบบนั้นพอทานจนอิ่มดลธรรมก็เพิ่งสังเกตว่าคนที่นั่งคุยด้วยมีแผลถลอกที่แขนทั้งสองข้าง คงจะเป็นตอนที่ล้มลงไปในพุ
พาลินโดรม 5.ก็ได้แค่ชอบ
“คุยกับใครอยู่เหรอกันต์” เสียงหวานถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้วเห็นกันต์ธีร์เพิ่งวางโทรศัพท์ลงข้างลำตัว“พาลินน่ะครับ”“รุ่นน้องคนนั้นเหรอ”“ใช่ครับ เขามีปัญหานิดหน่อยก็เลยต้องโทรมาปรึกษาครับ”“ดูเหมือนกันต์สนิทกับน้องเขามากเลยนะ มีอะไรมากกว่านั้นที่พี่ไม่รู้หรือเปล่า”“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่อร ผมก็แค่สงสารครับ เขาอยู่ตัวคนเดียวพ่อแม่ก็ตายหมด มีอะไรที่ช่วยเหลือได้ผมก็อยากช่วยครับ”“ไม่ใช่ว่าแอบคบกันลับหลังพี่นะกันต์”“แค่น้องจริงๆ ครับ เขาเป็นผู้ชายผมก็ผู้ชายนะครับ พี่อรอย่าคิดมากเลยนะครับ” กันต์ธีร์ดึงรุ่นพี่เข้ามากอด สูดความหอมจากกายสาวด้วยความหลงใหล“ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันพี่ก็ไม่ชอบให้กันต์ไปสนิทแบบนั้น เกิดน้องเขาไม่ได้คิดว่ากันต์เป็นแค่รุ่นพี่ละ”“เรื่องของเขาสิครับ สำหรับผมเขาคือน้อง”“แล้วพี่ล่ะเป็นอะไรสำหรับกันต์”“พี่อรเป็นทุกอย่างของผม ถ้าไม่มีพี่อรผมคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ เลย”“ทำมาเป็นปากหวานนะ”“ก็หวานกับพี่อรคนเดียวครับ” กันต์ธีร์ยืนยันคำพูดของตนเองด้วยการประจบจูบลงไปอย่างเร่าร้อน อีกคนก็ตอบรับอย่างถึงใจกันต์ธีร์มอบความสุขให้กับรุ่นพี่จนเธอได้แต่ร้องครวญครางอย่างสุขสมความส
พาลินโดรม 6.ที่ผ่านมาเรียกว่าอะไร
พาลินติดต่อกับคนรักไม่ได้หลายวันแต่เขาก็ยิ้มออกเมื่อกันต์ธีร์อีเมลมาบอกว่าเสาร์หน้าจะกลับกรุงเทพและจะไปเดินดูรถที่งานมอเตอร์โชว์ด้วยกันวันนี้หลังจากสอนเบจิงเสร็จในเวลาหนึ่งทุ่มพาลินจึงเรียกแกร็ปให้มารับที่หน้าบ้านของลูกศิษย์ เพื่อตรงไปยังคอนโดของแฟนเขาอยากไปทำความสะอาดห้องไว้รอคนรัก ถึงแม้กันต์ธีร์จะมีแม่บ้านแต่ก็อยากไปดูว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมชายหนุ่มมาถึงคอนโดมิเนียมของคนรักก็เกือบจะสองทุ่มเพราะเย็นวันศุกร์รถค่อนข้างติดกว่าวันอื่น พอขึ้นลิฟต์มายังชั้น 22 ก็กดรหัสที่หน้าประตูก่อนจะเปิดเข้าไปด้านในนึกแปลกใจที่ห้องดูสะอาดอีกทั้งยังเหมือนกันว่ามีคนอยู่ในห้องนอนเพราะเขาได้ยินเสียงจากในนั้น พาลินดีใจเพราะคิดว่าแฟนหนุ่มคงกลับมาก่อนเวลาเขารีบเดินไปยังห้องนอนซึ่งประตูห้องเปิดแง้มอยู่เล็กน้อย พอผลักเขาไปด้านในโลกของพาลินก็หยุดหมุนทันทีเพราะคนที่อยู่ในห้องนอนตอนนี้ไม่ใช่มีเพียงกันต์ธีร์แต่ยังมีผู้หญิงอีกคนที่เขาจำได้ว่าเป็นรุ่นพี่ของแฟนหนุ่มทั้งสองกำลังทำกิจกรรมกันอย่างเร่าร้อนอยู่บนเตียง ทั้งภาพและเสียงมันชัดมาก จนพาลินได้แต่มองตาค้าง ไม่คิดว่าจะมาเจอภาพบาดตาแบบนี้ เขาก้าวขาไม่ออก จึง
พาลินโดรม 7.ใครมันใจร้ายแบบนั้น
ชายหนุ่มที่ทำเป็นเข้มแข็งเดินออกมาจากห้องได้ไม่กี่ก้าวก็เข่าทรุด นั่งร้องไห้อยู่ตรงทางเดินอย่างไม่อายใคร ในเมื่อเขาจะไม่มาที่นี่อีกแล้วก็ไม่ต้องสนใจสายตาของคนอื่นพาลินสะอื้นไห้จนตัวโยน น้ำตาไหลพรากราวเขื่อนแตก ไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ โดนคนที่เป็นทุกอย่างในชีวิตหักหลังอย่างไม่น่าให้อภัยทั้งเสียใจ เสียดายเวลาและเสียดายความรู้สึกดีๆ ที่มีให้มาตลอด พาลินไม่คิดมาก่อนเลยว่าความรักของตัวเองจะจบลงอย่างเขาและกันต์ธีร์รู้จักกันมาปีกว่าจากนั้นก็ตกลงคบกันได้หกเดือน รวมเวลาทั้งหมดก็เกือบจะสองปีที่ได้รู้จักกัน พาลินคิดว่าตัวเองรู้จักคนรักของตัวเองดีแล้วถึงทุ่มเททั้งกายและใจให้ไปจนหมด ตั้งแต่คบกันเขาก็มีแต่กันต์ธีร์คนเดียวมาตลอด มีนาและพราวรุ้งเพื่อนสนิททั้งสองก็เคยบอกว่าให้เผื่อใจไว้บ้าง แต่เพราะตลอดเวลาที่คบกันชายหนุ่มทำตัวดีมาตลอด พาลินจึงไม่เคยคิดเผื่อใจเลยแล้วอย่างนี้จะโทษใครได้ ต้องโทษตัวเองที่คิดว่าความรักจะรั้งให้เขาอยู่กับตัวเองได้ โทษตัวเองที่หัวอ่อนจนเกินไป เขาเป็นคนรักคนแรกของพาลิน รักแรกที่พังลงตรงหน้าในเวลาไม่ถึงปียิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ พาลินไม่มีแรงจะลุกยืนด้วยซ้
พาลินโดรม 8.รับรองไม่ผิดหวัง
พาลินกลับมาถึงห้องก็รีบอาบน้ำเรียกความสดชื่น แม้ในใจจะยังไม่เหมือนเดิมร้อยเปอร์เซ็นต์แต่มันก็ดีกว่าเมื่อวานอยู่มากไม่คิดเลยว่าการได้พูด ได้ระบายออกจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ ถ้าเมื่อคืนไม่บังเอิญเจอกับดลธรรมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไง จะนอนอยู่ตรงนั้นถึงเช้าหรือจะกลับหอตัวเองได้ตอนไหนพาลินกลับมาให้ความสนใจกับตัวเองอีกครั้ง เขาเก็บของบางอย่างที่เห็นแล้วทำให้นึกถึงคนรักเก่าลงกล่อง เตรียมเอาลงไปทิ้งที่ถังขยะหน้าหอ ในเมื่อถูกเขาทิ้งแล้ว อะไรที่เป็นของกันต์ธีร์ก็ควรจะทิ้งลงขยะเช่นกันเก็บของทิ้งจนเหนื่อยก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน พาลินลงไปทานข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งหน้าหอพัก ช่วงปิดเทอมแบบนี้ไม่ค่อยมีคนอยู่หอ เขาเลยได้อาหารไว้กว่าที่คิดจัดการกับข้าวผัดปูไปครึ่งจานก็รู้สึกตื้อขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พยายามสลัดภาพเมื่อคืนออกจากหัวแต่มันก็ยังคงติดตาพาลินปวดขมับทั้งสองข้างจนต้องเดินไปซื้อยาแก้ปวดหัวที่ร้านขายยาหน้าปากซอย จากนั้นก็กลับมาทานยาแล้วนอนพัก หวังว่าตื่นมาก็คงจะดีขึ้นเขานอนหลับยาวตั้งแต่บ่ายจนถึงสายของอีกวัน พาลินนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีงานมอเตอร์โชว์วันสุดท้ายและเขาไม่อยากพลาดชายหนุ่มรีบเป
พาลินโดรม 9.คนใหม่
เพราะเป็นวันสุดท้ายของการจัดงานคนเลยมากกว่าทุกวัน กว่าทั้งสองคนจะหาที่จอดรถได้ก็ผ่านไปเกือบชั่วโมงพาลินเกรงใจดลธรรมมากที่ทำให้ต้องลำบาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ออกอาการหงุดหงิดให้เห็นเลยสักนิด“ขอโทษนะครับพี่โดม ผมทำพี่ลำบากเลย”“ลำบากยังไง”“ก็ลำบากที่ต้องวนหาที่จอดรถไงครับ”“ไม่ใช่ความผิดของเรานี่ มางานแบบนี้ก็ต้องเผื่อใจไว้บ้าง แต่เราก็ยังโชคดีที่ได้ที่จอด ต้องขอบคุณเรามากกว่าที่ตาไวเห็นว่าเขากำลังจะกลับ”“พี่พูดอย่างกับว่าผมไปกอบกู้โลกมาเลยนะครับ”ดลธรรมฟังแล้วก็หัวเราะ เห็นว่าพาลินไม่ทำหน้าหงอยแล้วเขาก็เบาใจ“อยากไปบูธไหนก่อน”“ยังไม่รู้เลยครับ แต่ผมอยากได้รถญี่ปุ่นราคาไม่แรงมากครับ”ทั้งสองพากันมาดูแผนที่ก่อนจะเข้าไปในงานเพื่อไม่ให้เสียเวลา“งั้นไปโซนนี้กันก่อนเลย”“เดี๋ยวค่อยไปดูก็ได้ ไปดูรถที่พี่อยากดูก่อน”“พี่ดูมาแล้ว”“ตอนไหนครับ มาแล้วทำไมยังมาอีก”“มาเสาร์ที่แล้ว แต่มาแล้วก็มาอีกได้ใครเขาห้ามกันล่ะ บางคนยังมาทุกวันเลย”“อ๋อ ผมเข้าใจแล้ว พี่มาดูพริตตี้ใช่ไหม” พาลินบอกอย่างรู้ทัน ผู้ชายก็คงไม่มีอะไรมากถ้ามาแล้วมาอีกก็คงไม่พ้นมาดูสาวสวยๆ“พี่มาดูรถ”“ไม่ต้องอายหรอกน่า มาดูหญิ
พาลินโดรม 10.อยู่คนเดียวก็มีความสุข
กลับมาถึงหอก็วิดีโอคอลคุยกับเพื่อนทั้งสองคน พาลินไม่มีอะไรปิดบังเพื่อนทั้งสองคนอยู่แล้ว เขาเลยเล่าทุกอย่างที่ได้เห็นในวันนั้นให้กับทั้งสองคนฟังตั้งแต่เลิกกับกันต์ธีร์หัวใจของพาลินก็ปิดตาย เขาไม่คิดจะคบใครอีกแล้ว เพราะตอนนี้ก็มีความสุขดี การไม่มีแฟนก็ใช่ว่าชีวิตจะดำเนินต่อไปไม่ได้ สองเดือนแล้วที่พาลินไม่มีกันต์ธีร์ในชีวิตชายหนุ่มยังคงไปสอนที่โรงเรียนสอนภาษา ตกเย็นก็ไปสอนเบจิงที่บ้านเหมือนเดิม แต่พาลินไม่ต้องเดินออกมาที่ปากซอยคนเดียวแล้ว เพราะช่วงนี้ดลธรรมมักจะไปทานข้าวเย็นที่บ้านพี่สาวและชวนเขาติดรถมาด้วยทุกครั้งแต่ถ้าวันไหนชายหนุ่มไม่มาพาลินก็จะเรียกแกรปให้มารับ ถ้าเป็นแต่ก่อนก็คงจะกังวลว่ากันต์ธีร์จะมารับไหม แต่พอตัดเขาออกไปจากชีวิตการตัดสินใจทุกอย่างก็ง่ายขึ้นวันนี้พาลินมีนัดกับโชว์รูมรถแห่งหนึ่ง เขาจะไปลองขับดูสักครั้ง ก่อนที่จะตัดสินใจซื้อ“ว่าไง โอเคไหม” ดลธรรมถามหลังจากเขาลองขับรถและพากันมาทานข้าวที่ร้านแห่งหนึ่งบนศูนย์การค้า“ก็ดีครับ คันเล็กคล่องตัวดี”“ก็ดี หมายความว่ายังไม่ค่อยดีใช่ไหม”“พูดไม่ถูกครับ มันก็ชอบอยู่หรอก คันเล็กคล่องตัว การตกแต่งก็โอเค แต่เริ่มลังเลนิดหน่อย
พาลินโดรม 11.ผมกับพี่ใครจะมีแฟนก่อนกัน
ดลธรรมเดินกลับมาที่รถ เขาก็เห็นปณิชญาออกมาเรียกแท็กซี่จากนั้นก็ขึ้นรถออกไปจากหน้าโรงพยาบาลเขากับหญิงสาวเลิกกันได้สองปีแล้ว สาเหตุก็เพราะปณิชญามีคนอื่นและไม่ใช่ใครที่ไหน ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของดลธรรมชายหนุ่มยอมรับว่าทั้งโกรธและเสียใจ แต่เวลาผ่านไปก็ทำใจยอมรับได้ อะไรที่มันไม่ใช่ของตัวเองเขาก็ไม่อยากจะรั้งไว้ ถึงตอนนี้เธอก็ไม่มีอิทธิพลกับเขาอีกแล้วแต่คนที่กำลังเข้ามาอิทธิพลกับหัวใจของเขาทีละนิดกลับเป็นพาลิน คุณครูของหลานชายที่ทำให้เขาใจเต้นแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ แม้ตอนนั้นจะรู้ว่าอีกคนนั้นมีแฟนแล้วแต่ความรู้สึกก็ยังคงเหมือนเดิมเขาไม่รู้ว่าพาลินจะกลับถึงหอพักหรือยังเพราะนี่ก็ผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้วที่ดลธรรมออกมาจากศูนย์การค้า เพราะเป็นห่างและรู้สึกผิดที่ปล่อยให้พาลินเดินคนเดียวและกลับคนเดียวเขาจึงรีบโทรหา“ครับพี่โดม ธุระเรียบร้อยแล้วเหรอครับ” ปลายสายถามอย่างเป็นห่วง“ครับ โอเคแล้ว กลับถึงหอหรือยัง”“ยังครับ ผมว่าจะดูหนังแล้วค่อยกลับ”“ดูกับใคร” เขารีบถาม“คนเดียวครับ”“หนังฉายกี่โมง”“หกโมงครับ”“จองตั๋วให้หน่อยสิ เดี๋ยวไปดูด้วย”“อีก 45 นาทีพี่จะมาทันเหรอครับ”“คิดว่าทันนะ
บทล่าสุด
พาลินโดรม 33.รักผมเพราะเซ็กซ์หรือเปล่า (จบ)
สัมผัสที่เร่าร้อนของเรียวปากหยักจูบแลกลิ้นกันอยู่อย่างนั้น พาลินหลงใหลไปกับรสจูบที่คนรักมอบให้ สองมือดันผนังห้องน้ำเอี้ยวคอมาจูบ สะโพกกลมขาวกดแนบชิดกับท่อนเอ็นร้อนเสียงคนพี่ครางในลำคอ เขาอยากกลืนกินคนช่างยั่วตั้งแต่เห็นรูปที่ส่งไปให้ ดลธรรมไม่ลังเลเลยที่จะรีบขับรถกลับมาที่คอนโด แล้วเขาก็ไม่ผิดหวังเมื่อรู้ว่าพาลินกับเขาต่างมีความต้องการเหมือนกัน“พาลินยั่วพี่เองนะครับ”“ถ้าน้องยั่วแล้วพี่ไม่อยากพี่จะกลับมาเหรอ”“นั่นยั่วอีกแล้ว”“น้องยั่วแล้วพี่อยากไหม”“ไม่ยั่วก็อยากครับ ยันผนังไว้นะครับพี่จะลงโทษคนยั่วแล้ว”ดลธรรมจูบไซร้ไปตามท้ายทอยและซอกคอ กัดติ่งหูคนด้านหน้าเบาๆ เพราะเป็นจุดอ่อน แค่นั้นพาลินก็ร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัวฝ่ามือร้อนไล้ไปทั้งแผงอกบีบคลึงเบาๆ บนยอดสีสวย สะโพกก็กดลงไปยังบั้นท้าย เสียงหวานครางแผ่วเบา สะโพกแอ่นโค้งเด่นคนตัวโตกดครีมอาบน้ำสูตรอ่อนโยนลงบนปลายนิ้วกลางจากนั้นลากไปตามช่องทางสีสวยกดลงไปช้าๆ ค่อยเพิ่มจำนวนนิ้วเป็นสองและสาม พาลินครางสะท้านรู้สึกถึงความคับแน่นที่กำลังนวดผนังด้านใน“อื้อ...พี่”เขาสะดุ้งเมื่อจุดอ่อนไหวด้านในถูกกระตุ้นเพียงแค่นั้นตัวตนของเขาก็ปวดหนึบ ม
พาลินโดรม 32.Peppa Pig
หลังจากตรวจเสร็จและรับยาแล้วรถกระบะคันเดิมก็มาส่งดลธรรมและพาลินที่สนามบิน“พี่หน้าผมยังมีผื่นอยู่ไหม”“ยังมีอีกนิดหน่อย ใส่มาสก์ไปก่อน”“หมอบอกว่าเดี๋ยวมันก็หายไงครับ”“มันต้องใช้เวลาไง เดี๋ยวกลับถึงกรุงเทพถ้าผื่นยังไม่ยุบลงพี่จะพาไปหาหมออีกรอบ”“ไม่เอาแล้วไม่หาแล้ว ไปอีกก็โดนฉีดยาอีก”พาลินทานยาแก้แพ้ตั้งแต่อยู่บนเขาแต่พอมาถึงโรงพยาบาลผื่นก็ยังไม่หายและดูเหมือนจะขึ้นมากกว่าเดิมหมอเลยต้องฉีดยาเพราะมันได้ผลเร็วกว่า รวมถึงให้ยาทาแก้คันมาด้วยตอนนี้พาลินเลยสีชมพูไปทั้งตัว ยังดีที่เขามีเสื้อคลุมแขนยาวเลยไม่ค่อยอายคนเท่าไหร่แต่ที่ต้องอายก็คงจะเป็นคนที่นั่งอยู่ข้างเพราะเขาเป็นคนทายาให้กับตนเองทั้งตัว“ยามันง่วงเดี๋ยวขึ้นเครื่องเราจะหลับเลยก็ได้ ถึงแล้วพี่จะปลุกเอง”“บินนานไหมครับ” เพราะขามาเขานั่งรถมาเพื่อนๆ เลยไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไหร่“ไม่นานครับ ประมาณชั่วโมงหนึ่งครับ หลับแป๊บเดียวก็ถึงกรุงเทพแล้ว”“ผมหวังว่าถึงกรุงเทพแล้วผมจะหายนะ”“แต่พี่ว่าอย่าเพิ่งหายเลย ชมพูไปทั้งตัวแบบนี้ก็น่ารักดี”“ไม่ตลกนะครับพี่ มันคันไปทั้งตัวเลย”“อดทนอีกนิดนะครับ ถึงคอนโดจะเอาน้ำเย็นเช็ดให้”พอขึ้นเครื่อง
พาลินโดรม 31.ผมเอาอาหารมาส่ง
ดลธรรมไม่อยากให้พาลินพลาดการเข้าค่ายอาสาซึ่งเป็นกิจกรรมที่ชายหนุ่มทำมาทุกปีตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย และถ้าปีสุดท้ายมาได้เข้าร่วมคงจะเป็นอะไรที่น่าเสียดายมากถึงแม้จะทั้งหวงทั้งห่วงแต่เขาก็ไม่อยากพรากความทรงจำในวัยเรียนของคนรัก และนั่นก็คือเหตุผลที่ตอนนี้เขามานั่งอยู่ข้างคนขับรถกระบะสีประตูขับเคลื่อนสี่ล้อซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังจุดที่นักศึกษามาออกค่ายเดิมทีก็ตกลงจะมาด้วยกัน แต่เพราะเขามีงานที่ยังเคลียร์ไม่เรียบร้อยจึงต้องยอมปล่อยให้คนน้องมาเข้าค่ายกับเพื่อนพาลินงอนนิดหน่อยที่เขาไม่ทำตามที่พูด แต่ก็ตัดสินใจมากับเพื่อน เพราะอยากใช้ชีวิตในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยให้คุ้มค่าที่สุด ส่วนตัวเขาก็รีบเคลียร์งานแล้วตามมาทีหลังโดยไม่ได้บอกพาลินแค่สองสามที่ต้องนอนอยู่คนเดียวเขาก็ทรมานเกินไปแล้ว“อันที่จริงมันก็ไม่ไกลหรอกนะครับ แต่ทางมันค่อนข้างลำบากมันเลยดูเหมือนไกล” เสียงคนขับรถกระบะทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์“ครับ”ดลธรรมให้ลูกน้องที่บริษัทซึ่งบังเอิญเป็นคนพื้นที่ช่วยติดต่อเช่ารถพร้อมคนขับไปส่งที่หมู่บ้านบนเขาชายหนุ่มนั่งเครื่องมาลงที่สนามบินพิษณุโลกตั้งแต่เช้าจากนั้นก็ให้คนขับรถพาไปซื้อไก่ทอด โด
พาลินโดรม 30.ไม่ต้องทุกครั้งก็ได้ nc
ดลธรรมและพาลินย้ายกลับมาอยู่ที่คอนโดเพราะอยากให้มารดาได้ทำความรู้จักและปรับตัวกับเบจิงได้มากขึ้นแต่เขากับพาลินก็ยังแวะไปทานอาหารเย็นด้วยอยู่บ่อยๆ ดูเหมือนว่าเบจิงจะเข้ากันได้ดีกับคุณยายของตนเองแม้พาลินจะมีรถเป็นของตัวเองแล้ว แต่ดลธรรมก็ยังมารับส่งที่มหาวิทยาลัยเป็นบางวัน“พี่โดม ขอโทษทีครับคุยกับเพื่อนนานไปหน่อย”“ไม่เป็นไร แล้วตกลงเอาไงเราจะไปค่ายกับเพื่อนไหม” ช่วงวันหยุดยาวติดกันชมรมค่ายอาสาจะพากันไปออกค่ายที่พิษณุโลก“กำลังตัดสินใจอยู่ครับ”“ทำไมดูตัดสินใจยากจัง แต่ก่อนเห็นตื่นเต้นจะไป”“ก็ตอนนั้นยังไม่มีแฟน ตอนนี้มีแฟนแล้วติดแฟนครับ”“ฟังคำตอบแล้วชื่นใจจัง”“ถ้าผมไปพี่จะคิดถึงผมไหม”“ถ้าเราไปพี่ก็ไปด้วยครับ ไม่อยากนอนคนเดียว”“ถ้าผมไม่ไปก็เหมือนจะเอาเปรียบคนอื่นอยู่ที่ไม่ช่วยออกแรงอะไรเลย”“แต่พี่ก็ช่วยเรื่องคอมไปตั้ง 10 ชุดแล้วนะครับ”“นั้นมันส่วนของพี่ แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย”“ถ้าอยากรู้สึกมีส่วนร่วมกับคอมห้าชุดนั่นก็แค่..”“แค่อะไรครับ” พาลินหันมามองคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย พอเห็นหน้าเขาก็เดาออกทันทีว่าตอนนี้สิ่งที่คนพี่ต้องการคืออะไร เพียงแค่คิดพาลินก็หน้าแดงขึ้นมาทันที“นานเ
พาลินโดรม 29.ย่ากับยาย
คุณแพรเพ็ญและจอห์นสามีใหม่บินกลับมาทันทีหลังจากดลธรรมโทรไปบอกว่าย่าของเบจิงจะพาเบจิงไปอยู่ด้วยเธอเสียลูกสาวไปคนหนึ่งแล้วจึงไม่อยากจะเสียหลานชายไปอีกคน เพราะรู้ว่าที่ฝ่ายนั้นอยากพาเบจิงไปก็เพื่อต่อรองกับดลธรรมให้รับผิดชอบเด็กในท้องของปณิชญาเท่านั้น“คุณยายครับ ตาจอห์นบอกว่าที่บ้านตามีหิมะด้วยจริงไหมครับ”“จริงสิ เบจิงอยากไปดูหิมะไหม”“อยากไปครับ แต่เบจิงต้องไปโรงเรียนคงไปกับคุณยายไม่ได้”“ที่นั่นก็มีโรงเรียนครับ เดี๋ยวยายจะให้เบจิงดูนะครับว่าโรงเรียนที่นั่นเป็นยังไงบ้าง อยากดูไหมครับ”“อยากดูครับ พี่ลินมาดูด้วยกันไหม” เบจิงเรียกพาลินที่กำลังเดินถือผลไม้จานใหญ่ให้มาดูด้วยกันอีกคนแพรเพ็ญเปิดคลิปแนะนำโรงเรียนประถมในประเทศออสเตรียให้กับหลานชายดู เพราะเธอกับสามีคุยกันแล้วว่าจะรับเบจิงไปอยู่ที่นั่นในฐานะลูกชายของทั้งสองคนดลธรรมก็เห็นด้วยกันมารดาเพราะอยากให้เบจิงมีอนาคตที่ดี ลำพังเขากับพาลินคนดูแลเด็กชายได้ไม่ดีพอแต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับเบจิงว่าอยากจะย้ายไปอยู่ที่นั่นไหม ตอนนี้ทั้งมาลีและป้าสายก็เริ่มฝึกภาษาอังกฤษกับจอห์นเพราะแพรเพ็ญอยากให้สองนั้นย้ายไปอยู่ด้วยกันทุกคนที่นี่เตรียมวางแผนก
พาลินโดรม 28.ข้อแลกเปลี่ยน
สามเดือนแล้วที่แพรรดาจากไปและเบจิงอยู่กับดลธรรมและพาลินในบ้านหลังใหญ่ ชีวิตของเด็กชายกลับมาสดใสอีกครั้ง เสียงหัวเราะดังออกมานอกบ้านจนคนที่เพิ่งมาถึงยิ้มอย่างพอใจ“สวัสดีครับคุณย่า” เบจิงยกมือทักทายผู้เป็นย่าที่เจอกันครั้งสุดท้ายในงานศพของผู้เป็นมารดา“น้าชายเราไปอยู่ไหนแล้วล่ะ”“มีธุระอะไรกับผมเหรอครับแม่” ดลธรรมยังเรียกเธอว่าแม่อย่างเดิมเพราะอยากให้เกียรติในฐานะที่เธอเป็นย่าของเบจิงเขาค่อนข้างแปลกใจที่คุณปราณีมาหาถึงที่บ้าน เพราะตลอดหลายเดือนมานี้ท่านไม่เคยแวะมาที่นี่เลยสักครั้ง“แม่เรากลับไปแล้วใช่ไหม” คุณปราณีถามถึงแพรเพ็ญ“เพิ่งบินกลับไปสองวันก่อนมีธุระอะไรกับท่านหรือเปล่าครับ”“เปล่า แม่แค่อยากคุยกับโดมสักหน่อย”“ได้ครับ เบจิงไปหาพี่ลินก่อนนะครับน้าขอไปคุยธุระกับคุณย่าก่อน”“ครับน้าโดม”ชายหนุ่มพาคุณปราณีมายังห้องทำงานของตนเองที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นของพี่สาวและพี่เขย“โดม แม่จะคุยกับเราเรื่องเบจิง”“มีอะไรเหรอครับ“แม่จะพาเบจิงไปอยู่ด้วย”“แต่เบจิงอยู่กับผมก็มีความสุขดี แม่ก็เห็นว่าเขากลับมาร่าเริงแล้ว”“แต่แม่อยากให้หลานไปอยู่กับแม่”“ผมว่าแม่ไม่มีสิทธิ์จะทำแบบนั้นนะครับ“มีสิ
พาลินโดรม 27.รอคอย
งานศพของปรานต์ผ่านมาแล้วสองสัปดาห์ แต่ภรรยาของเขาก็ยังคงนอนไม่ได้สติ แผลจากภายนอกร่างกายนั้นหายดีแล้ว แต่สมองของเธอยังคงบวมอยู่หมอต้องผ่าตัดระบายเลือดออกอีกครั้ง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลยมารดาของดลธรรมและสามีใหม่บินมาร่วมงานศพของลูกเขยจากนั้นก็อยู่ดูอาการของแพรรดาต่ออีกสองวันจึงบินกลับส่วนครอบครัวของปรานต์ไม่ได้สนใจมาเยี่ยมพี่สาวของเขาเลย ฝ่ายนั้นบอกแต่ว่ายังทำใจไม่ได้ที่เสียลูกชายไปตอนนี้ดลธรรมต้องทำงานทั้งบริษัทตัวเองและบริษัทของพี่สาวซึ่ง นับว่าเป็นงานค่อนข้างหนัก เขาเองเพิ่งมาเริ่มศึกษางานก่อนหน้านี้ไม่นานเท่าไหร่ทางด้านพาลินก็ยุ่งไม่แพ้กันนอกจากจะต้องฝึกงานแล้วยังต้องแบ่งเวลามาดูแลเบจิงและแวะไปเยี่ยมแพรรดาที่โรงพยาบาลทุกวันก่อนหน้านี้เบจิงอาละวาดบ้านแทบแตกเด็กชายไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงทิ้งเขาไปแล้วทำไมแม่ถึงยังไม่ยอมตื่นในทุกวันพาลินต้องพาเด็กชายไปเยี่ยมมารดาที่โรงพยาบาล แม้ว่าหมอจะไม่อนุญาตให้เข้าเยี่ยมเพราะกังวลเรื่องการติดเชื้อ แต่เบจิงก็มองเห็นมารดาของตนเองผ่านกระจก“แม่ครับวันนี้เบจิงมาเยี่ยมแล้วนะครับ แม่หายไวๆ นะครับ รีบตื่นนะครับแม่” ประโยคเดิมที่เด็
พาลินโดรม 26.ไม่มีใครอยากให้เป็นแบบนี้
บ่ายวันอาทิตย์พาลินและดลธรรมไม่ได้ออกไปไหนทั้งสองสั่งอาหารมาทางที่ห้อง พาลินนั่งตรวจทานตัวเลขในบัญชีของบริษัทซึ่งแพรรดาให้ช่วยกันดูอีกรอบว่ามีจุดไหนผิดพลาดไปบ้างเพราะจะต้องส่งตัวเลขทั้งหมดให้กับสรรพากรในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ส่วนดลธรรมเองก็ได้รับมอบหมายงานจากพี่เขยให้ช่วยดูเอกสารสัญญาต่างๆ ที่บริษัทกำลังจะเซ็นสัญญา“พี่โดมเย็นนี้ผมจะไปเอาของที่หอนะครับ”“ไปกี่โมงเดี๋ยวพี่ไปส่ง”“ไม่เป็นไรผมไปคนเดียวได้พี่ทำงานต่อเถอะ”“ได้ยังไง ต้องไปส่งสิ”“งานตัวเองก็ยุ่งอยู่แล้วจะเสียเวลามาส่งผมอีกทำไม ผมไปเองก็กลับเองได้ ไม่นานหรอกครับ”“ไม่เอาจะไปด้วย ไม่อยากอยู่ห้องคนเดียว ขากลับจะได้หาอะไรกินเลยดีไหม แล้วเรื่องรถเซลล์ว่ายังไงบ้าง”“อาทิตย์หน้าก็ได้แล้วครับ”พาลินตัดสินใจซื้อรถยุโรปราคาเกือบสามล้านเพราะบังเอิญว่าคุณยายของเขาได้ข่าวว่าหลานชายจะซื้อรถก็เลยเป็นคนจ่ายเงินให้ จากรถญี่ปุ่นที่ดูไว้เลยกลายเป็นรถหรูยี่ห้อเดียวกับดลธรรมต่างกันแค่สีและขนาด รถดลธรรมสีดำส่วนของเขานั้นสีขาว“เร็วดีเหมือนกันนะ แต่ได้รถแล้วก็อย่าคิดจะไปไหนคนเดียว ยังไงพี่ก็ต้องไปด้วย”“ถ้าผมไปเรียนล่ะ จะไปด้วยไหม” พาลินแกล้งถามเ
พาลินโดรม 25.จะนับทำไม nc
เสียงจูบแลกลิ้นดังอย่างต่อเนื่อง เมื่ออารมณ์ของคนทั้งสองกำลังทะยานขึ้นสูงอีกครั้งตอนนี้พาลินคร่อมอยู่เหลือร่างของดลธรรมที่กึ่งนั่งกึ่งนอนแผ่นหลังพิงอยู่กับหมอนใบใหญ่ ฝามือมือร้อนลูบตามผิวเนียน ก่อนจะนวดบั้นท้ายที่สัมผัสทีไรก็รู้สึกจนไม่อยากจะปล่อยพาลินสั่นสะท้านเมื่อรู้สึกว่าความร้อนของท่อนเอ็นกำลังถูอยู่ตรงช่องทางด้านหลังดลธรรมบีบเจลใส่มือแล้วกดนวดขณะที่ปากก็ยังจูบนัวเนียกันอยู่“อื้อ..”เขายกสะโพกขึ้นให้คนพี่สอดนิ้วเข้าไปทีละนิด สองมือเกาะบ่าดลธรรมไว้แน่น ปากที่จูบประกบอยู่เปลี่ยนเป็นดูดแรงตรงลำคอเพื่อระบายความเสียว ยิ่งเขาเพิ่มจำนวนนิ้วพาลินก็ขาสั่นเห็นท่าทางไม่ไหวของพาลินแล้วดลธรรมรีบหยิบถุงยางสวมให้กับตนเอง พออาวุธพร้อมรบก็ประคองสะโพกคนน้องขึ้นสูง จ่อท่อนเอ็นเข้ายังช่องทางคับแน่น“อื้อ พี่...”พาลินพยายามห้ามเสียงร้องของตัวเองแต่มันก็ยังเล็ดลอดออกมาอยู่ดีเขากดสะโพกลงอย่างช้าๆ เพราะรู้ถ้าทิ้งตัวลงมาคงได้จุกแน่ๆ ก็เจ้ามังกรของคนพี่นั้นไม่ธรรมดาเลยทั้งขนาดและความยาว ไม่รู้ว่าชาติแล้วทำบุญด้วยข้าวหลามหรือยังไงพระเจ้าถึงได้ให้มาทั้งยาวและใหญ่เช่นนี้“อ่าห์..แน่นฉิบ ดีเป็นบ้าเลย”
![What is a divorce? [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
