บทที่ 6

เจียงเหยาจิงเงยหน้าแล้วยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาตอบด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขาม “หืม?”

เสิ่นจือเฉียนกัดฟันแล้วพูดว่า “ช่างมันเถอะ เพื่อความสุขของคุณ ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน”

เจียงเหยาจิงเหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ออกรถ”

ฮั่วซุนสตาร์ทรถแล้วขับออกไป เสิ่นจือเฉียนรู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรบางอย่างให้ซ่งหยุนหยุน ขณะที่เขากำลังหันหลังจะกลับไป เขาเห็นเธอเดินออกมาพอดี

“หยุนหยุน” เสิ่นจือเฉียนก้าวไปหาเธอ

“ฉันต้องกลับแล้ว” เธอยิ้มให้เสิ่นจือเฉียน

เสิ่นจือเฉียนเห็นเธอแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “คือว่าหยุนหยุน เรื่องที่ต้องหาหัวใจที่เหมาะสมให้แม่ของเธอ พี่จะพยายามเพื่อช่วยหาเต็มที่นะ”

เมื่อคิดถึงแม่ เธอก็รู้สึกบีบหัวใจและพยายามซ่อนความรู้สึกไว้ แต่น้ำเสียงไม่สามารถปกปิดได้ เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน “จริงเหรอคะ?”

หัวใจเป็นอวัยวะที่รอนานมาก ไม่เหมือนอวัยวะส่วนอื่น

บางคนรอไม่ไหวจนต้องตายเสียก่อน

“พี่เสิ่น ขอบคุณมากนะคะ” เธอไม่รู้จะแสดงความขอบคุณอย่างไร

สายตาของเขาอบอุ่นเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรหรอก” เสิ่นจือเฉียนรู้สึกสงสารเธอมาก ถ้าเบื้องหลังไม่ใช่เจียงเหยาจิง เธอก็คงเข้าใกล้ความฝันของเธอไปอีกก้าวแล้ว

“ให้พี่ไปส่งที่บ้านนะ”

ซ่งหยุนหยุนรีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอไม่ได้จะกลับไปที่บ้านตระกูลซ่ง ดังนั้น...เธอจึงปฏิเสธ

เสิ่นจือเฉียนจึงไม่ได้เร้าหรือ

...

หลังจากแยกกับเขา ซ่งหยุนหยุนก็นั่งแท็กซี่กลับไปที่วิลล่า

เมื่อคิดว่าเจียงเหยาจิงคงไม่ก้าวเท้ามาเหยียบที่นี่ เธอก็ยิ่งรู้สึกสบายใจขึ้น จนป้าหวู่ดูออกว่าเธอไม่อึดอัดเหมือนตอนที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ ๆ จึงถามด้วยรอยยิ้มว่า “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ? วันนี้คุณดูมีความสุขจัง”

เธอก้มลงเปลี่ยนรองเท้าที่โถงทางเดิน “ฉันชอบอยู่กับป้าหวู่มากเลยค่ะ อยู่ด้วยกันแค่เราสองคน”

ป้าหวู่ “...”

“งั้น ฉันเป็นส่วนเกินเหรอ?”

เสียงนี้...

ทันทีที่ซ่งหยุนหยุนเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ในห้องรับแขก ท่าทางของเขาเย็นชา เขามองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม ซึ่งดูเหมือนจะเจือด้วยความรังเกียจ

ถ้าเธอไม่เห็นเขาในนิตยสารหรือในทีวี เธอคงไม่รู้ว่าคน ๆ นี้คือ 'สามี' ของเธอ

เธอไม่คิดว่าเขาจะโผล่มา

“คุณมา...ที่นี่ได้ยังไงคะ?”

ซ่งหยุนหยุนไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะทำอะไร เขาไม่ได้เกลียดการแต่งงานครั้งนี้หรอกเหรอ?

เขาน่าจะไม่อยากเห็นหน้าเธอสิ

ใบหน้าของเจียงเหยาจิงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมปนเย็นชา “ทำไมล่ะ ถ้าผมจะกลับมาผมต้องขอคุณด้วยเหรอ?”

ซ่งหยุนหยุนก้มหน้าลง อันที่จริงตัวเธอเองต่างหากที่ 'บุก' เข้ามาในถิ่นของเขา

“เซ็นชื่อซะ”

เจียงเหยาจิงโยนข้อตกลงการหย่าลงบนโต๊ะ

ซ่งหยุนหยุนเหลือบมองโต๊ะ ไม่แปลกใจเลย ถูกแล้วที่เขาจะขอหย่า เพียงแต่ตอนนี้เธอยังหย่าไม่ได้ เพราะเธอต้องรอให้แม่ผ่าตัดก่อน

“เจียง...” ทันทีที่เอ่ยปาก เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าจะเรียกเขาว่าอะไร “ได้หรือไม่ได้...”

“ไม่อยากหย่า?” ก่อนที่เธอจะพูดจบ เจียงเหยาจิงก็พูดแทรก เขาดูเหมือนว่าจะไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาของเธอ ถ้าเธอสบายใจก็คงหย่าไปแล้ว คงไม่มาตกลงแต่งงานตามข้อเสนอบ้าบอหรอก

“ก็ดี หวังว่าคุณคงจะไม่เสียใจทีหลัง” เจียงเหยาจิงพูดจบก็เดินออกไป

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเข้าใจผิด ซ่งหยุนหยุนอยากอธิบายเขา เธอรีบวิ่งตามเขาจนเผลอสะดุดธรณีประตูจนกระเป๋าที่เธอถืออยู่ร่วงลงพื้น

ของในกระเป๋ากระจัดกระจายเต็มพื้น

เธอรีบคุกเข่าลงเก็บของ แต่ดูเหมือนจะมีของบางอย่างหายไป เธอหาของชิ้นนั้นและพบว่ามันตกลงไปอยู่ที่เท้าของเจียงเหยาจิง เธอรีบเอื้อมมือจะไปหยิบและพยายามปิดไว้ไม่ให้เขาเห็น

ทันทีที่มือแตะของชิ้นนั้น แผงยากลับถูกเท้าของเขาเหยียบไว้

เธอเงยหน้าขึ้น

ใบหน้าของเจียงเหยาจิงไร้ความรู้สึก ยิ่งเห็นเธอกระวนกระวายใจเขาก็ยิ่งชอบ เขาก้มลงแล้วขยับเท้าออกเพื่อหยิบมันขึ้นมา

สองแคปซูล

กินไปแล้วหนึ่งเม็ด

เหลืออีกหนึ่งเม็ด

เขาพลิกดูจึงเห็นบนกล่องเขียนว่าโพสตินอร์ เขาคงไม่รู้ว่ามันคือยาอะไร แต่บรรทัดด้านล่างระบุว่าคุมกำเนิดฉุกเฉินภายในเจ็ดสิบสองชั่วโมง

ถ้าเขาไม่รู้ก็โง่แล้ว

เขาลดสายตาลงจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่กำลังหวาดกลัวอยู่บนพื้น และพูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์กับน้ำเสียงครุ่นคิดปนเยาะเย้ย “คืนวันแต่งงาน คุณแอบไปหาผู้ชายเหรอ?”

ตอนนี้เขารู้สึกรังเกียจผู้หญิงคนนี้มาก

ซ่งหยุนหยุนงอนิ้วแล้วค่อย ๆ จับ เธอพยายามพยุงตัวเองยืนขึ้นช้า ๆ

เธอไม่ปฏิเสธคำเยาะเย้ยของเขาแม้แต่คำเดียว

เพราะเธอไม่มีทางปฏิเสธได้

“ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับคุณ” เธอพูดเบา ๆ

เธอพูดอย่างนึง แต่การกระทำอีกอย่างนึง เจียงเหยาจิงปาของในมือลงบนใบหน้าของเธอ หางตามีรอยขูดสีเลือดเส้นบาง

ซ่งหยุนหยุนพลันหลับตา ความเจ็บปวดบนใบหน้าไม่เท่ากับการกระทำ เขาขว้างยาใส่หน้า ดูถูกศักดิ์ศรีมันทำให้เธอเจ็บใจยิ่งกว่า เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ แล้วโน้มตัวลงไปหยิบยาขึ้นมา มือเรียวจับยาแน่นแล้วแกะกล่อง แผ่นพลาสติกบาง ๆ รูปทรงบิดเบี้ยวอยู่ในฝ่ามือที่เจ็บปวดของเธอ

“ชอบผู้ชายนักใช่ไหม? ผมจะช่วยให้สมใจอยาก” พูดจบเจียงเหยาจิงก็เดินจากไป

หนึ่งคืนผ่านไป ซ่งหยุนหยุนก็เข้าใจความหมายในสิ่งที่เขาพูด

ตื่นเช้ามาขณะที่เธอกำลังจะออกไปทำงาน ฮั่วซุนก็โผล่มาที่วิลล่า