บทที่ 10

ทุกคนต่างสงสัย ใช่สิ อะไรมันจะบังเอิญได้ขนาดนี้?!!

มีธุระกันหมดเลยเหรอ?

เฉินเหวินเอียนสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ถ้าเมื่อกี้เธอหูฝาด แล้วตอนนี้ล่ะ?

เธอกวาดสายตาไปมาระหว่างเจียงเหยาจิงและซ่งหยุนหยุน เธอพยายามสังเกต

“หมอซ่งมีธุระอะไรเหรอ?” เธอถามหยั่งเชิง

ซ่งหยุนหยุนอยากบอกเฉินเหวินเหยียนไปตรง ๆ ว่าเธอคือภรรยาของเจียงเหยาจิง

จากนั้นก็ให้เจียงเหยาจิงอธิบายรายละเอียดให้เฉินเหวินเหยียนรู้

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอกลับไม่กล้าทำ

เธอมีปัญหากับผู้ชายคนนี้ไม่ได้

เธอเสียโอกาสในการไปโรงพยาบาลกลางแล้วเรื่องหนึ่ง เธอไม่อยากตกงาน

เธอทำได้แต่ก้มหัวและทำท่าเหมือนนกกระทา “ปู่เรียกให้ฉันกลับไป เพราะน่าจะมีเรื่องด่วน ฉันไม่ไปไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดว่าคุณเจียงจะมีธุระเหมือนกัน บังเอิญจังเลยนะคะ ฮ่า ฮ่า”

เธอหัวเราะแห้ง ๆ

เธออยากจะปั่นเขาเล่น แต่เจียงเหยาจิงรู้ทัน “บังเอิญจังเลยครับ ปู่ของผมก็โทรมาเหมือนกัน แล้วคุณปู่ของคุณอยู่ที่ไหนเหรอครับ? ให้ผมไปส่งคุณระหว่างทางไหม?”

ซ่งหยุนหยุนแทบจะฝืนยิ้มไม่ไหว ถ้าไม่ใช่เพราะทักษะการควบคุมอารมณ์ที่ดีของเธอ เธอคงจะปาถ้วยชาที่อยู่บนโต๊ะใส่หน้าเขาแล้ว!

“คุณเจียงขี้เล่นจังเลยนะคะ คุณกับฉันจะไปด้วยได้ยังไงล่ะคะ? งั้นฉันไปก่อนนะคะ คุณเจียงทำตามสบายเลยค่ะ” พูดจบเธอก็เดินออกไปราวกับกำลังวิ่งหนี

เฉินเหวินเหยียนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เธอมองเจียงเหยาจิงด้วยสายตาที่สงวนท่าที “คุณรู้จักหมอซ่งเหรอคะ?”

เจียงเหยาจิงแสดงท่าทางเย็นชา ราวกับว่าสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไม่ใช่ของเขา “ไม่รู้จักครับ”

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นทันที

เฉินเหวินหยานถอนหายใจ เธอตั้งใจเชิญเจียงเหยาจิงมาวันนี้เพื่ออวดทุกคนในโรงพยาบาล

ใครจะรู้ว่ามันจะจบลงแบบนี้

อย่างไรก็ตาม เจียงเหยาจิงก็มาแล้ว และทุกคนน่าจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจียงเหยาจิง

“ฉันไปส่งค่ะ” เฉินเหวินเหยียนตามมาด้วย เพราะเธอกลัวว่าเจียงเหยาจิงกับซ่งหยุนหยุนจะแอบเจอกันข้างนอก

เพราะความจริงแล้วซ่งหยุนหยุนคือคนในคืนนั้น

หลังจากเดินออกจากโรงแรม เจียงเหยาจิงก็มองไปที่ประตู แต่ไม่เห็นซ่งหยุนหยุน

ซ่งหยุนหยุนไม่อยากเข้าใกล้เจียงเหยาจิงขนาดนั้น เธอจะรอเขาได้อย่างไร

เธอนั่งแท็กซี่ออกไปก่อนหน้าแล้ว

ฮั่วซุนเปิดประตูรถเรียก “คุณเจียง”

เจียงเหยาจิงเหลือบมองเฉินเหวินเหยียนแล้วพูดว่า “กลับเข้าไปเถอะ” จากนั้นเขาก็ขึ้นรถออกมา

เฉินเหวินเหยียนยืนมองรถที่ขับออกไป

เธอรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง

ถ้ารู้อย่างนี้ ตอนนั้นคงตัดสินใจแต่งงานไปแล้ว

ตอนนี้คงเป็นคุณผู้หญิงเจียงไปแล้ว

เมื่อไหร่เธอจะชนะใจเจียงเหยาจิงบ้าง

เมื่อไหร่เจียงเหยาจิงจะเห็นความดีของเธอ? แล้วรักเธอ?

บ้านเก่าของตระกูลเจียง

ซ่งหยุนหยุนเดินทางมาถึงก่อน

ผู้เฒ่าเจียงอายุเกินแปดสิบปีแล้ว ผ่านเหตการณ์ต่าง ๆ มากมาย บนใบหน้ามีริ้วรอยร่องลึก

เขาเป็นคนจิตใจดี ดวงตาของเขาไม่สดใสเหมือนตอนยังเด็ก แต่ยังคงมีเปล่งประกาย เขาถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ชินกับการใช้ชีวิตหรือยัง?”

ซ่งหยุนหยุนพยักหน้า “ชินแล้วค่ะ”

พ่อของเธอเป็นคนเสนอให้เธอแต่งงานกับเจียงเหยาจิง ตามที่เราทุกคนทราบกันดีว่าหลานชายคนโปรดของผู้เฒ่าเจียงคือ เจียงเหยาจิง

รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบ ตามที่ผู้เฒ่าเจียงดีต่อเจียงเหยาจิง ก็ควรจะปฏิเสธ

แม้ว่าจะมีน้ำใจ แต่เขาก็สามารถเสนอผลประโยชน์อื่น ๆ เพื่อโน้มน้าวพ่อของเธอได้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เพียงแต่เห็นด้วย แต่ยังใช้ความสัมพันธ์ของเขาจัดการเรื่องทะเบียนสมรสของเธอกับเจียงเหยาจิง ตอนที่เจียงเหยาจิงไม่อยู่ด้วย

นอกจากนี้ เขายังเป็นคนริเริ่มให้อาศัยอยู่ในคฤหาสถ์ของเจียงเหยาจิง

จนถึงทุกวันนี้ ซ่งหยุนหยุนก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมผู้เฒ่าเจียงถึงทำแบบนี้

“เหยาจิงไม่ได้ทำให้เธอเสียใจใช่ไหม?” ชายชราถามด้วยความรัก

ซ่งหยุนหยุนอยากจะบอกว่าเขาไม่ใช่คน

แต่เธอรู้อยู่แก่ใจ ถึงแม้ผู้เฒ่าเจียงจะดีกับเธอ แต่เจียงเหยาจิงก็เป็นหลานชายของเขา

“ไม่ค่ะ...”

ทันทีที่เธอพูดจบ เจียงเหยาจิงก็เดินเข้ามา

ทันทีที่เขาเดินเข้าไป ผู้เฒ่าเจียงก็ดุเขาว่า “แกกับหยุนหยุนเป็นสามีภรรยากัน ดึกดื่นขนาดนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ? หยุนหยุนมาถึงตั้งนานแล้ว ทำไมแกเพิ่งมา?”

เจียงเหยาจิงเหลือบมองซ่งหยุนหยุนและไม่ตอบ

ในใจของผู้เฒ่าเจียงก็เหมือนกับกระจกที่ใสสะอาด รู้ว่าเขาไม่พอใจกับการแต่งงานครั้งนี้ เรื่องนี้ก็พูดให้ซ่งหยุนหยุนฟังเท่านั้น

“คืนนี้พวกเธอพักที่นี่เถอะ พ่อบ้านเฉียน ช่วยพาหยุนหยุนไปที่ห้องของเหยาจิงที”

พ่อบ้านเฉียนตอบด้วยความเคารพ “ครับ”

พูดจบ เขาก็ทำท่าทางเชิญซ่งหยุนหยุน “คุณผู้หญิง เชิญตามผมมาครับ”

ซ่งหยุนหยุนมองเจียงเหยาจิงอย่างระมัดระวัง เขาดูเย็นชาและไม่มองเธอด้วยซ้ำ เธอถอนสายตาและเดินตามพ่อบ้านไป

ในห้องเหลือแค่ปู่กับหลานชายสองคน

ผู้เฒ่าเจียงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เสียงชระสิ้นหวัง “ฉันรู้ว่าแกมีความแค้น ความเกลียดชังอยู่ในใจ แต่มันนานมากแล้ว แกควรปล่อยวางได้แล้ว”

ราวกับว่านึกถึงอดีต ดวงตาของชายชราก็มืดลง

เจียงเหยาจิงนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางสบาย ๆ เขาเม้มริมฝีปาก สีหน้านิ่งคาดเดาได้ยาก

ชายชราถอนหายใจ “เรื่องที่ฉันตกลงให้แกแต่งงานกับซ่งหยุนหยุน อย่าตำหนิที่ฉันตัดสินใจเองเลย ฉันทำเพื่อประโยชน์ของแกเอง แกอายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ ถึงเวลาสร้างครอบครัวได้แล้ว แม้ว่าพ่อของหยุนหยุนจะใช้วิธีข่มขู่ ดูไม่มีเหตุผล แต่หยุนหยุนก็เป็นเด็กดีนะ”

เจียงเหยาจิงยกคิ้วแสดงถึงความเย็นชา เด็กดี นอกใจสามีน่ะเหรอ?

แต่เขาไม่ได้บอกผู้เฒ่าเจียงว่าเขาจะหย่ากับผู้หญิงคนนั้น

ผู้เฒ่าเจียงมองเขาแล้วถอนหายใจอีกครั้ง

เขายังคงเต็มใจที่จะฟังคำตระกูลเจียงของเขาเอง

ไม่อย่างนั้น เขาอาจจะไม่อยากก้าวเข้ามาในบ้านนี้ด้วยซ้ำ

ตั้งแต่พ่อแม่ของเขาเสียชีวิต เขามักจะเก็บตัวและแทบไม่อยากกลับมาที่บ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ

ผู้เฒ่าเจียงบังคับเขามากเกินไปไม่ได้ เขาจึงโบกมืออย่างช่วยไม่ได้ “ดึกแล้ว แกรีบไปพักผ่อนเถอะ”

เจียงเหยาจิงยืนขึ้น

พ่อบ้านเฉียนกลับมาพอดี “นายน้อย”

เจียงเหยาจิงตอบอืมเบา ๆ แล้วเดินออกจากห้อง

พ่อบ้านเฉียนเดินไปหาผู้เฒ่าเจียงแล้วกระซิบว่า “จะไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

ผู้เฒ่าเจียงตอบ “ไม่ว่าเขาจะใจแข็งแค่ไหน แต่เขาก็เป็นมนุษย์ เขาจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึกได้อย่างไร? การเผชิญหน้ากับหญิงสาวสวย ๆ เขาจะไม่มีความคิดหรือแรงกระตุ้นที่ผู้ชายควรมีได้อย่างไร?”

พ่อบ้านเฉียนยังคงกังวล “นิสัยของนายน้อย ไม่ใช่ว่าท่านจะไม่รู้ เขารู้ว่าแน่ ๆ ว่าท่านจงใจปล่อยให้เขาอยู่กับคุณผู้หญิง”

“คนสองคนจะเกิดอารมณ์ได้อย่างไรถ้าไม่สัมผัสกัน?

ข้างนอกฉันควบคุมเขาไม่ได้ แต่ในบ้าน เขาก็ยังยอมฟังฉัน” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ ในใจของเขารู้สึกผิดต่อเจียงเหยาจิงมากขึ้น

น้ำเสียงจริงจัง “ฉันยังอยู่ได้อีกไม่กี่วัน เขาก็ต้องมีคนคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ”

“นายน้อยจะต้องเข้าใจถึงความพยายามของท่านแน่นอนครับ” พ่อบ้านเฉียนช่วยพาชายชรากลับเข้าไปในห้อง

ในห้อง

พ่อบ้านเฉียนพาซ่งหยุนหยุนไปที่ห้องของเจียงหยาจิงในบ้านหลังเก่า

ก่อนออกไปเขาบอกเธอว่า “ห้องนี้คือห้องที่นายน้อยอาศัยอยู่ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เคยได้รับการบูรณะใหม่ครั้งหนึ่งแล้วครับ

สไตล์การตกแต่งที่นี่แตกต่างจากคฤหาสถ์ ห้องที่นี่ใช้โทนสีเข้มกว่า สีหลักคือสีดำเทา ไม่มีโทนสีอุ่นเลย มีแต่สีโทนเย็น

สายตาของเธอหยุดอยู่ที่บนชั้นวางโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอสะดุดตากล่องใบหนึ่ง สิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ผู้หญิงชอบ และดูไม่เข้ากับสไตล์การตกแต่งของทั้งห้อง

ขณะที่เธอกำลังจะหยิบมาดู...

“คุณกำลังทำอะไร?!”

เสียงเย็นชาดังมาจากด้านหลัง