บทที่ 7

“คุณซ่ง?” ผมเป็นผู้ช่วยของคุณเจียง คุณเจียงสั่งให้ผมมารับคุณครับ”

ซ่งหยุนหยุนชะงักครู่หนึ่งเมื่อเห็นฮั่วซุน พลันหลบสายตาอย่างรวดเร็ว เพื่อปกปิดไม่ให้เขารู้ว่าเธอจำหน้าเขาได้

ผู้ชายคนนี้เป็นคนเปิดประตูให้เมื่อครั้งล่าสุดที่เธอเคยไปรักษาผู้ป่วยแทนเสิ่นจือเฉียน หรือเขาเป็นผู้ช่วยของเจียงเหยาจิง?

เจียงเหยาจิงคือคนที่ได้รับบาดเจ็บเหรอ?

“เชิญครับคุณซ่ง” เมื่อเห็นว่าเธอยืนนิ่ง ฮั่วซุนจึงพูดย้ำอีกครั้ง

ซ่งหยุนหยุนรวบรวมความสติแล้วพูดว่า “ฉันต้องไปทำงานค่ะ”

เธอปฎิเสธอย่างหนักแน่น

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากเจอผู้ชายคนนั้น

“คุณซ่งคิดให้ดี ๆ นะครับ สถานะของคุณตอนนี้มันทำให้คุณเจียงไม่พอใจ คุณอาจจะตกงาน หรือเสียวิชาชีพแพทย์ไปเลยก็ได้นะครับ”

นี่เป็นการข่มขู่ชัด ๆ

ซ่งหยุนหยุนกำหมัดแน่น พ่อของเธอให้แค่ค่าผ่าตัด ส่วนค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอล้วนมาจากเงินเดือนของเธอทั้งหมด เธอจะตกงาน หรือเลิกทำอาชีพหมอไม่ได้เด็ดขาด

ทางเดียวคือเธอต้องไปกับฮั่วซุนเท่านั้น!

“งั้นคุณรอสักครู่ ฉันจะโทรไปขอลางานที่โรงพยาบาลก่อน” เธอขึ้นไปคุยโทรศัพท์ชั้นบน และหยิบมีดผ่าตัดในลิ้นชักใส่ไว้ในกระเป๋าเพื่อเอาไว้ป้องกันตัว

หลังจากเก็บของเรียบร้อย เธอก็ลงไปชั้นล่าง

ไม่นานเขาก็พาเธอมาถึงสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง

ซ่งหยุนหยุนไม่เคยมาสถานที่แบบนี้

หันไปทางไหนก็เห็นชายหญิงจับมือกัน และยังมีผู้หญิงที่ยืนคุยกันตามมุมห้อง

“ฉันได้ยินมาว่าผู้ชายที่มาคุยเรื่องธุรกิจกับเจียงเหยาจิงในห้องวีไอพีชั้นบนสุดนิสัยไม่ดีแถมยังบ้ากามอีกด้วย”

“ใช่ครั้งนั้นหรือเปล่าที่เขาเกือบจะฆ่าหญิงสาว?”

“ใช่ ใช่ เขานั้นแหละ”

“จุ๊ ๆ คราวนี้ไม่รู้ใครจะเป็นผู้โชคร้าย ยังไงก็ขอให้อย่าเลือกพวกเราก็แล้วกัน ฉันได้ยินมาว่าถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะมีชีวิตรอด แต่เธอกลับมีลูกไม่ได้แล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาใช้วิธีไหนทรมานเธอถึงกลายเป็นแบบนั้นไปได้”

ซ่งหยุนหยุนหนังศีรษะชาทันที ยิ่งไปกว่านั้น คือเธอได้ยินชื่อของเจียงเหยาจิงอยู่ในบทสนทนาของพวกเธอด้วย

เธอรู้สึกตื่นตระหนกจนฝ่ามือมีเหงื่อออก

ไม่นานลิฟต์ก็หยุด

เมื่อฮั่วซุนเห็นใบหน้าซีดเซียวของเธอ จึงกล่าวเตือนด้วยความหวังดีว่า “คุณรู้ดีว่าคุณแต่งงานกับคุณเจียงอย่างไร ตราบใดที่คุณเซ็นชื่อในเอกสารหย่า คุณก็สามารถออกไปจากสถานที่แห่งนี้ได้”

จริงอยู่ที่ตระกูลเจียงเป็นหนี้บุญคุณตระกูลซ่ง ตระกูลซ่งเสนอเงื่อนไขที่ตระกูลเจียงไม่สามารถปฏิเสธได้ อย่างไรก็ตาม แค่ซ่งหยุนหยุนยอมเซ็นเอกสารหย่า เรื่องนี้ก็จบแล้ว

ซ่งหยุนหยุนมองไปที่ฮั่วซุน ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย ถ้าเธอปฏิเสธ เธอก็จะไม่ได้เข้าไปในตระกูลเจียงอีก

และจะไม่เปิดให้เจียงเหยาจิงมีโอกาสได้บังคับตัวเธอเองอีก

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วก้าวขาออกจากลิฟต์

ฮั่วซุนขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร แล้วพาเธอเข้าไปในห้องวีไอพีสุดหรู ภายใต้แสงไฟสลัว เธอเห็นเจียงเหยาจิงนั่งอยู่บนโซฟากับผู้ชายข้าง ๆ

“เฮ้ย” เธอดึงดูดความสนใจของชายคนนั้นทันทีเดินเข้ามา เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางพูด “ใช้ได้ ผิวขาวเหมือนเครื่องลายคราม เอวเล็ก ลึกเข้าไปข้างในอก คงจะนุ่มมากแน่ ๆ”

เขาโบกมือ “มานั่งข้าง ๆ ผมนี่มา”

ซ่งหยุนหยุนเข้าไปดูเจียงเหยาจิง

เขานั่งหงายหลังพิงโซฟาและไขว้ขาอย่างสง่างาม ใบหน้าของเขาทั้งใบถูกซ่อนอยู่ในความมืด

เธอพยายามสังเกต แต่ก็ไม่เห็นสีหน้าการแสดงอารมณ์ของเขา

ชายคนนั้นลุกขึ้น และเดินเข้ามาเอาแขนวางไว้บนไหล่ของเธออย่างไม่แยแส

เขาถามเจียงเหยาจิงด้วยรอยยิ้มว่า “คุณไปหาจากที่ไหนเนี่ย? น่ามองกว่าพวกผู้หญิงที่แต่งหน้าหนา ๆ พวกนั้นซะอีก สาวร่างบางสวยธรรมชาติแบบนี้ ถูกใจผมจริง ๆ เลยครับ”

เจียงเหยาจิงไม่พูดอะไร และไม่ได้ห้ามพฤติกรรมของเขา นี่ถือเป็นการสมรู้เหรอ?

ซ่งหยุนหยุนรู้สึกชาหัวใจ นิ้วเรียวกำกระเป๋าแน่น

“ดื่มเหล้าได้ไหม” ชายคนนั้นพูดพลางเอื้อมมือไปแตะที่เอวของเธอ

เธอรังเกียจชายคนนี้มาก พลันขยับตัวห่างแล้วพูดว่า “ไม่”

“ไม่ดื่มก็ไม่เป็นไร ผมจะสอนคุณเอง” ชายคนนั้นรินเหล้าเต็มแก้วแล้วยื่นไปที่ปากของเธอ

เธอเอียงศีรษะพยายามหลบ แต่กลับถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของชายคนนั้น เธอดิ้น “ปล่อยฉันนะ...”

“การออกสังคมกับผม เป็นหน้าที่ของคุณอีกอย่างหนึ่งด้วย” ร่างของเจียงเหยาจิงค่อย ๆ โน้มไปข้างหน้า ภายใต้แสงไฟโครงร่างของเขาปรากฏชัดมีมิติมากขึ้น เขาเงยหน้าถามด้วยสายตานิ่งสงบและคิ้วขมวด “ถ้าทำไม่ได้ ก็เก็บข้าวของแล้วออกไปซะ!”

เธอคิดว่าถ้าเขาไม่ชอบเธอ จึงทำกับเธอเหมือนเป็นขยะและอากาศ

แต่เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะใจร้ายได้ขนาดนี้

“ฉันจะดื่ม” เธอพูดพลางผลักชายคนนั้นออกไป

มือเรียวฉวยแก้วเหล้าที่ชายคนนั้นส่งให้ ในใจยังลังเล แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจดื่มมัน

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอดื่มเหล้า

แอลกอฮอล์ลุพลุกพล่านตั้งแต่คอจนถึงท้อง

ทั้งร้อนทั้งแสบ

เธอขมวดคิ้วและดูเย้ายวน ชายคนนั้นรอไม่ไหวจึงเอ่ยถาม “คุณเจียง ผมพาคนนี้ไปได้ไหมครับ?”

ซ่งหยุนหยุนสะดุ้งและอยากจะวิ่งหนีออกไป แต่ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น ก็มีสายตาหนึ่งกำลังจ้องเขม็งมืดมนเหมือนกลางคืน เธอหยุดชะงักทันที ผู้ชายคนนี้จงใจเหยียดหยามเธอสินะ?

ไม่นานเจียงเหยาจิงก็มองไปทางอื่น “ตามใจ...”

ชายคนนั้นยิ้มชื่นมื่นพลันกอดซ่งหยุนหยุนทันที แต่คราวนี้เธอกลับไม่ขัดขืน

เธอเดินตามชายคนนั้นออกจากห้องวีไอพี

ฮั่วซุนเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ปล่อยให้คุณซ่งไปกับกู่ฮ่วย...ผมเกรงว่าจะรับประกันความบริสุทธิ์ของเธอไม่ได้นะครับ เธอ...”

ถึงแม้ว่าเขาอยากฉันอยากให้เธอหย่า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้เสียตัวจริง ๆ ใช่ไหม?

เจียงเหยาจิงเทเหล้าให้ตัวเอง และดื่มหมดในอึกเดียวด้วยสายตาที่น่ากลัว “นายคิดว่าเธอบริสุทธิ์มากนักเหรอ?”

ฮั่วซุนตกใจเบิกตากว้าง ตระกูลซ่งโลภมากไม่พอ ยังส่งผู้หญิงไม่บริสุทธิ์มาให้เขาด้วยเหรอ?

จู่ ๆ เขาก็โมโห แต่โชคดีที่เขายังคงเห็นใจซ่งหยุนหยุนอยู่บ้าง

ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอไม่สมควรจะได้รับความเห็นใจเลย

“ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเราจงใจพยายามทำให้เธออับอาย แต่เธอก็ยังไม่คิดจะหย่า ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ยอมปล่อยมือง่าย ๆ นะครับ” ฮั่วซุนกล่าว

อยากอยู่ในตระกูลเจียงเหรอ?

“คุณเจียง...”

“ไปกันเถอะ” เจียงเหยาจิงพูดแทรกด้วยสีหน้านิ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากได้ยินอะไรเกี่ยวกับซ่งหยุนหยุนอีก

ฮั่วซุนตระหนักได้และไม่พูดเรื่องนี้อีก พลันเดินไปเปิดประตูห้องวีไอพี

ขณะนั่งอยู่ในรถ กลับมีแต่ภาพแวบของผู้หญิงคนนั้นเดินตามกู่ฮ่วยผุดขึ้นมา

เธอรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็ยังจะไป?

ผู้หญิงคนนั้น...

“กลับรถ”

ฮั่วซุนตกตะลึงครู่หนึ่ง แต่เขากลับเข้าใจทันที พลันหันพวงมาลัยกลับรถไปที่คลับทันที

แต่เมื่อไปถึงกลับไม่พบใครเลย หรือพวกเขาจะออกไปแล้ว

เจียงเหยาจิงสีหน้าเปลี่ยน และสั่งให้ฮั่วซุนกลับไปที่คฤหาสถ์

แต่ที่คฤหาสถ์ก็ไม่มีเหมือนกัน ซ่งหยุนหยุนยังไม่กลับมา

“ไปตามหา...”

ทันทีที่เจียงเหยาจิงพูดจบ ประตูก็เปิดออก ตามมาด้วยเสียงของซ่งหยุนหยุน

“ป้าหวู่...”

เธอดื่มเหล้าไม่เป็น แค่แก้วเดียวเธอก็เมาแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะความมีสติและการควบคุมตนเองจากวิชาชีพของเธอ เธอไม่ได้กลับมาจริง ๆ

เธอเห็นป้าหวู่ยืนอยู่ตรงนั้น แต่กลับไม่กล้าเดินเข้าไปหา

“ป้า”

เธออยากเอ่ยเรียกอีกครั้ง แต่สุดท้ายเธอกลับเจอชายคนนั้นยืนอยู่ในห้องรับแขก