บทที่ 8

เขาคิดจะปล่อยให้ฉันอยู่กับผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาออกมาทำไม? จะมาเยาะเย้ยฉันเหรอ?

หึหึ!

“เจียงเหยาจิง?” เธอชี้นิ้วไปยังชายที่มีท่าทางอำมหิต หรือเป็นเพราะดื่มแอลกอฮอล์จึงทำให้เธอกล้าขึ้น ตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำว่าความกลัวคืออะไร “คุณ คุณมันก็แค่ไอ้สารเลว!”

สีหน้าของเจียงเหยาจิงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม!

ฮั่วซุนและป้าหวู่ต่างก้มหน้าลงแทบไม่กล้าหายใจ

เธอเดินเซไปมา คว้าเนคไทของเจียงเหยาจิงแล้วดึงเข้าหาตัว “คุณคิดว่าฉันอยากแต่งงานกับคุณนักเหรอ? คุณคิดว่าตัวเองเป็นเทวดาหรือไง?”

กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ติดมาจากคลับทำให้เจียงเหยาจิงขมวดคิ้วตลอดเวลา และดูเหมือนว่าสายตาของเขาจะซ่อนความโกรธเอาไว้

เขารีบคว้าข้อมือของเธอแล้วพูดว่า “ผมว่าคุณบ้าไปแล้ว”

เธอกล้าไปกับผู้ชายทุกคน?

เขาต้องการให้ผู้หญิงคนนี้ถอนตัวเมื่อต้องเจอกับสถานการณ์แย่ ๆ แต่ใครจะรู้ว่าเธอดื้อรั้นเหมือนลา และไม่ยอมปล่อยมือ

ตอนที่ซ่งหยุนหยุนตามกู่ฮ่วยไป เขาเองก็เสียใจ อย่างไรผู้หญิงคนนี้ก็เป็นภรรยาของเขา ถึงจะแค่ในนามก็เถอะ ถ้าเธอมีมลทิน เขาก็ไม่พอใจ

“คุณนั่นแหละที่บ้า” มือทั้งสองข้างของซ่งหยุนหยุนกระสับกระส่ายตบตีเขาไม่หยุด ภายใต้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

เพื่อแก้แค้นเขาที่ยอมให้ชายคนนั้นมาดูถูกตัวเอง!

เจียงเหยาจิงสีหน้าเย็นชา เขาคว้าข้อมือของเธอแล้วลากเธอขึ้นไปชั้นบน

ซ่งหยุนหยุนพยายามดิ้นหนี “ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน...”

ปัง!

ทันทีที่ประตูห้องนอนถูกเปิดออก เจียงเหยาจิงก็เหวี่ยงเธอเข้าไปข้างใน

ซ่งหยุนหยุนเสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้น เข่าของเธอกระแทกอย่างแรง “โอ๊ย อ่า” เธอเอามือกุมเข่าไว้

เสียงหายใจจากการเจ็บปวดนี้ทำให้เจียงเหยาจิงตกตะลึง

เสียงนี้...

เขาย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องคืนนั้นแวบหนึ่ง

เสียงของเธอคล้ายกับเสียงของเฉินเหวินเหยียนมาก?

“เจียงเหยาจิง!” ซ่งหยุนหยุนเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง

ชายคนนี้นอกจากจะใจร้ายแล้ว ยังชอบใช้ความรุนแรงอีก

เข่าของเธอมีเลือดออก

เจียงเหยาจิงสบตากับเธอ จู่ ๆ สติก็กลับมา

เธอเมาแล้ว

แต่ยังมีสติอยู่

เธอวางมือทั้งสองข้างลงบนพื้นแล้วพยายามพยุงตัวเองยืนขึ้น

แต่ข้อเท้าของเธอกลับอ่อนแรง ทำให้เธอล้มลงอีกครั้ง เธอจึงรีบคว้าของที่อยู่รอบตัวตามสัญชาตญาณ

ในที่สุดก็สามารถพยุงร่างขึ้นมาได้

อากาศก็ไม่ได้หนาว แต่ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็น ๆ

เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

เธอเห็นสายตานุ่มลึกของเจียงเหยาจิง แต่กลับไม่มีความอบอุ่นอยู่ในนั้นเลย

ซ่งหยุนหยุนเพิ่งรู้ตัวว่าจริง ๆ แล้วมือของเธอกำลังคว้ากางเกงของเขาอยู่

ถ้าไม่มีเข็มขัดยึดกางเกงไว้ หรือถ้ากางเกงเป็นยางยืด เธอคงดึงหลุดไปแล้ว ถึงอย่างนั้นเจียงเหยาจิงที่แต่งตัวเรียบร้อยในชุดสูทก็ยังรู้สึกเขินอาย

ซ่งหยุนหยุนรีบปล่อยมือทันที

ผ้าของกางเกงระหว่างต้นขาทั้งสองข้างของเขามีรอยนูน

เธอกระสับกระส่าย “ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ”

น้ำเสียงประชดเปล่งออกจากลำคอของเจียงเหยาจิง "จริงเหรอ ?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

เดี๋ยวก่อน...

เธอมองเจียงเหยาจิง “คุณหมายความว่ายังไง?”

“คุณเป็นคนยังไง? คุณไม่รู้ตัวเองเหรอ?”

เขาย้อนถามและน้ำเสียงเสียดสี ทำให้หัวใจของซ่งหยุนหยุนเจ็บใจ เขาเห็นยานั้น รู้ว่าเธอ...

นึกถึงคืนนั้น

ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย

แต่สีหน้าแสร้งทำเป็นนิ่งสงบ

เธอต้องการซ่อนเรื่องนั้นไว้ เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้และคนอื่นจะทำให้เธออับอาย

“พูดไม่ออกเลยเหรอ? คิดว่าผู้ชายทุกคนอยากเข้าหาสินะ?” เจียงเหยาจิงคว้าคอเธอด้วยแววตาที่น่ากลัว “เจียงเหยาจิงกดคอของเธอแล้วพูดด้วยท่าทางโกรธแค้นว่า “บอกผมสิ คุณทำได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่ไม่ยอมหย่ากับผม แต่กลับไปมีชู้?”

เมื่อเขาพูดประโยคนี้ น้ำเสียงของเขาก็ยิ่งดุเดือดขึ้น!

ภรรยาของเจียงเหยาจิงเล่นชู้กับชายอื่น?

นี่อาจเป็นเรื่องที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของเขา!

ซ่งหยุนหยุนสำลักจนหายใจไม่ออก แก้มแดงของเธอยิ่งแดงขึ้นไปอีก หน้าอกของเธอเต้นขึ้นลงอย่างแรงเพราะเธอต้องการออกซิเจนช่วยในการหายใจ

เธอพยายามดิ้นรนและบีบเสียงออกจากลำคอ “ปล่อย...ปล่อย...”

เธอพยายามดิ้นอย่างแรงจนกระดุมบนหน้าอกหลุดสองเม็ด จนกระเด็นลงบนพื้นในพริบตาเดียว

เจียงเหยาจิงลดสายตาลงมองกระดูกไหปลาร้าที่สวยงามของเธอ เขาเห็นชุดชั้นในลูกไม้สีดำบนเนินอกของเธอ แต่ก็ไม่สามารถบดบังรูปลักษณ์หน้าอกของเธอได้...

เธอพยายามหายใจ “อ่า”

ผมยุ่ง ๆ ร่วงลงมาข้างใบหู ปลิวขึ้นลงตามจังหวะการหายใจดูแล้วเย้ายวนเกินจะบรรยาย...

เมื่อรู้ตัวว่ามองนานเกินไป เขาจึงเบือนหน้าหนีทันที

ลำคอบีบแน่นโดยที่เขาไม่รู้ตัว

เขาขมวดคิ้ว

และพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง

เขามีอารมณ์กับผู้หญิงใจง่ายแบบนี้ได้อย่างไร?

มันทำให้เขาอึดอัดมาก!

เขาโยนเธอลงบนเตียงด้วยความโกรธ แต่ความโกรธนั้นเกิดขึ้นจากการที่เขาโกรธตัวเอง

เขามีความคิดแบบนี้กับผู้หญิงที่เกลียดได้อย่างไร?

เขาบ้าไปแล้ว?!!

เขารีบหันหลังกลับและเดินลงไปชั้นล่างทันที

เมื่อฮั่วซุนเห็นเขาเดินลงมาชั้นล่างจึงเดินเข้าไปหาทันที “คุณเจียง”

เจียงเหยาจิงเงียบและเดินออกไป

ฮั่วซุนวิ่งหยาะตามเขาให้ทัน

หลังจากขึ้นรถ ฮั่วซุนก็สตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป ในระหว่างนั้น เขาก็มองข้างหลังอย่างระมัดระวัง

เขาเป็นอะไร? ทำไมถึงโกรธขนาดนั้น?

ในคฤหาสถ์

ออกซิเจนกลับมาแล้ว ซ่งหยุนหยุนนอนหายใจแรงอยู่บนเตียง

เธอจับหน้าอกตัวเอง เมื่อกครู่เธอคิดว่าเจียงเหยาจิงจะบีบคอเธอให้ตายจริง ๆ

เฮ้อ

แอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งอยู่ในช่องท้องของเธอตีขึ้นหลังจากที่กลั้นหายใจ ทำให้เธออยากอาเจียนออกมา

เธอรีบวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำ

หลังจากอาเจียนเสร็จ เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก

เธอบ้วนปากด้วยน้ำจากก๊อกน้ำ แล้วขึ้นนอนบนเตียงโดยที่ไม่อาบน้ำ

เธอทั้งเหนื่อยทั้งง่วงนอนมาก...และค่อย ๆ หลับตาลง

ในที่สุดเธอก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

วันถัดมา

เทียนจู กรุ๊ป

ทันทีที่เจียงเหยาจิงเข้าไปในบริษัท เลขาก็เดินเข้ามาบอกเขาว่า “คุณเจียงคะ คุณกู่มาขอพบคุณค่ะ”