ความฝัน

"ขอโทษ...ที่ข้าไม่อาจร่วมเคียงชราไปกับเจ้าได้"

ชายชรากล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาที่ฟังคล้ายลมหายใจสุดท้าย เต็มไปด้วยความอาลัยจนแทบขาดใจ

เขายกมือเหี่ยวย่นขึ้นสัมผัสแก้มของนางที่อ่อนนุ่มด้วยความรักอันลึกซึ้ง สัมผัสที่แฝงไปด้วยความเศร้าราวกับคำอำลาอันเจ็บปวดเหลือเกิน ราวกับเขาต้องฝืนใจยอมปล่อยให้นางไป

หญิงสาวผู้นั้นจับมือของเขาไว้ น้ำตาหยาดลงบนหลังมือขาวนวลที่นางพยายามกุมให้แน่นที่สุด แต่มันก็ยิ่งเย็นลง นางสะอื้นออกมาอย่างไม่อาจห้าม ร่างกายสั่นสะท้านไปด้วยความโศกเศร้าอันล้นปรี่ ไม่อาจทำใจได้ว่าครั้งนี้จะเป็นการจากลาตลอดกาล

"อู๋ซวน...ข้าจะตามเจ้าไป ข้ายินดีอยู่เคียงข้างเจ้าในทุกชาติภพ หากจะต้องตายไปพร้อมเจ้า ข้าก็ไม่หวั่น"

เสียงสะอื้นสั่นสะท้านในอก บ่งบอกถึงความอาลัยที่แสนสาหัส ความรักของนางยังยึดแน่น หัวใจยังไม่อาจปล่อยมือเขาให้จากไป

"ข้าอยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไป สัญญากับข้า...ว่าจะใช้ชีวิตต่อไป แม้ว่าข้าจะไม่อยู่ตรงนี้แล้ว ข้าสัญญาว่าข้าจะกลับมาหาเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน ข้าจะตามหาเจ้าให้เจอ"

เสียงของเขาแผ่วลงเรื่อยๆ คล้ายจะจมหายไปในความเงียบอันหนาวเหน็บรอบตัว

หญิงสาวนิ่งงัน ใจของนางสั่นไหวในความหวังอันลมๆ แล้งๆ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่นางยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา

"ข้าจะรอเจ้า...ไม่ว่าอีกกี่ร้อยกี่พันปี ข้าจะอยู่เพื่อรอเจ้า ข้าเชื่อว่าเจ้าจะต้องกลับมาหาข้า"

คำพูดของนางแฝงด้วยความหวังที่แทบหลุดลอย ดวงตาของนางที่แห้งเหือดไปด้วยน้ำตาทอประกายว่างเปล่า ราวกับตระหนักถึงความเป็นไปได้ที่นางต้องเผชิญชีวิตลำพังในความว่างเปล่า

"หลี่เอ๋อร์...ข้ารักเจ้า...ข้าสัญญาว่าจะกลับมาหาเจ้าในสักวันหนึ่ง..."

คำพูดของเขาจบลงด้วยเสียงที่แผ่วหายไป ดวงตาของเขาเริ่มเหม่อลอย น้ำตาของหญิงสาวหลั่งไหลราวกับหยาดน้ำค้างเย็นเฉียบ นางก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของเขาอย่างอ่อนโยน หวังให้สัมผัสนั้นซึมซาบลงไปในวิญญาณของเขา ให้เขาจำได้แม้ชั่วนิรันดร์

รอยยิ้มสุดท้ายยังคงอยู่บนใบหน้าของชายชรา ขณะที่ลมหายใจแผ่วเบาก็หยุดลงในอ้อมแขนของหญิงสาว เขาค่อยๆ จางหายไปต่อหน้าต่อตานาง ราวกับควันจากเทียนที่มอดดับ ทิ้งไว้เพียงความทรงจำและคำสัญญาที่เจ็บปวดเกินจะรับไหว

"อู๋ซวน… ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน และข้าจะรอเจ้า… ไม่ว่าต้องรออีกนานแค่ไหน"

เสียงกระซิบของนางสะท้อนก้องในความว่างเปล่า ร่างของนางอ่อนแรงจนแทบยืนไม่ไหว ทรุดตัวลงร้องไห้อย่างสิ้นหวัง กลางค่ำคืนที่แสนอ้างว้าง เหลือเพียงสายลมหนาวที่พัดผ่าน ราวกับวิญญาณของเขาที่หายไปแล้ว

นางนั่งอยู่เช่นนั้น น้ำตาไหลลงมาอย่างไร้สิ้นสุดท่ามกลางความเงียบงัน ความหวังสุดท้ายที่นางจับต้องได้ก็เพิ่งสูญหายไปพร้อมกับเขา ทิ้งให้นางจมอยู่ในความอ้างว้าง รอคอยคำสัญญาอันเป็นนิรันดร์ทันใดนั้น ภาพทั้งหมดก็เลือนหายไป...

ฮั่วอู๋ซวนสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความมืดกลางดึก ร่างของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและหัวใจเต้นแรง ราวกับว่าความฝันนั้นเป็นความจริงที่เขาเพิ่งประสบมา เขานั่งนิ่งอยู่บนเตียง ความสับสนและอารมณ์หลายอย่างปะปนกันในใจ

“หลี่เอ๋อร์…” เขาพึมพำชื่อที่หลุดออกมาจากความทรงจำในฝัน เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความโหยหา ราวกับว่าชื่อนั้นคือชื่อของใครบางคนที่เขาควรจะจำได้แต่กลับไม่อาจนึกออกได้ทั้งหมด

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอ่อนๆ จากดวงอาทิตย์ส่องลอดผ่านร่องไม้ของกระท่อมเข้ามา ฮั่วอู๋ซวนค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ดวงตาสีดำสนิทของเขาสะท้อนแสงสีทองที่ลอดเข้ามาจากภายนอก

หัวใจของเขากำลังเต้นแรงอยู่ข้างในอก และเมื่อเขาเลื่อนมือลูบหางตาของตน ก็พบคราบน้ำตาที่แห้งกรังติดอยู่บนผิวเบาบางของขอบตา

‘นั่นเป็นเพียงแค่ฝันไปหรือ?’