บทที่ 17

“น่าขำเป็นบ้า!”

“ขนาดคุณฉีเป็นถึงปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนยังรักษาเคสของคุณหลินไม่ได้เลย นายคิดว่านายเป็นใคร มีปัญญาทำได้รึไง?”

“หรือว่าวิชาแพทย์ของนายดีกว่าของคุณฉี”

ผู้ช่วยของคุณฉีพูดเสียดสี

“หิวแสงอยากได้หน้าจนตัวสั่นจริง ๆ!”

คุณฉีขมวดคิ้วมองฉินหมิงตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า "หรือว่านายก็เป็นหมอเหมือนกัน"

“ผมไม่ใช่หมอ...”

ฉินหมิงส่ายหน้า

“นายไม่ใช่หมอด้วยซ้ำ ทำไมกล้าพูดเพ้อเจ้อแบบนี้!”

“ถึงนายจะเป็นแพทย์แผนจีน แต่อายุแค่นี้ยังรักษาคนไม่ได้ด้วยซ้ำได้ อย่ามาทำอะไรโง่ ๆ ให้คนอื่นขำไปหน่อยนักเลย!”

หลินเถิงฮุ่ยโกรธมาก และถลึงมองไปที่ฉินหมิงอย่างดุดัน

ฉินหมิงเงียบ เขาว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

แน่นอนว่าเขาโดนปฏิเสธจนหน้าหงายอีกตามเคย

“นั่นไม่จำเป็นสักหน่อย!”

“ฉินหมิงเขาเคยพูดตอนเจอคุณปู่ครั้งแรกว่าจุดยิ้นถางเป็นสีเทาแถมบริเวณมุมมีสีม่วงคล้ำด้วย ชีวิตของปู่กำลังตกอยู่ในอันตราย!”

“พอคุณฉีฝังเข็มให้ปู่เมื่อครู่นี้ ก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าฝังเข็มผิด แต่พวกเราไม่มีใครเชื่อเขา!”

“แต่ปรากฏว่าเขาพูดถูก!”

หลินหว่านชิงนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอก็เริ่มสงบขึ้นมา ประกายแสงแห่งความหวัง