"ฉันคิดว่าก็โอเคอยู่นะ..."ใบหน้างดงามของหลินหว่านชิงก็เริ่มแดงเห่อขึ้นมาสิ่งที่เธอกับหานซีพูดเมื่อกี้ ถือเป็นความลับระหว่างเพื่อนสนิทแต่เผอิญหานซีเผลอพูดต่อหน้าฉินหมิงออกมาตามตรงนี่สิใบหน้าของเธอก็เห่อร้อนอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับฉินหมิงอย่างไรดีหานซีแทบรับไม่ได้ เธอเกือบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด เธอเพิ่งตั้งตารอผู้ชายคนนั้นอยู่และเริ่มบูชาชายที่สุดแสนจะสมบูรณ์แบบในจินตนาการแล้วด้วยซ้ำ!แต่สิ่งที่เธอไม่เคยคิดไม่เคยฝันถึงก็คือ ผู้ชายกล้าหาญองอาจคนนั้นกลายเป็นตุ๊ดที่เธอเพิ่งเจอเมื่อกี้!คงนึกออกได้เลยว่าเธอจะสะเทือนใจได้ขนาดไหน!เธอรู้สึกเหมือนถูกหลินหว่านชิงหลอกจนเกือบตาย!หลินหว่านชิงหายใจเข้าลึก ๆ และเป็นคนแรกที่เริ่มทำให้บรรยากาศสงบลง "ฉินหมิงฉันยังขาดตำแหน่งเลขานุการประธาน ฉันอยากจะจัดให้นายเป็นเลขาของฉัน นายโอเคไหม?"“หากนายไม่พอใจ ฉันเปลี่ยนนายไปเป็นตำแหน่งอื่นได้นะ!”“พอใจ ผมพอใจอยู่แล้ว”ฉินหมิงรู้สึกประหลาดใจมาก และรีบพยักหน้าทันทีงานที่หลินหว่านชิงจัดให้นั้นดีกว่าที่เขาจินตนาการไว้มาก ในอนาคตเขาสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมจากหลินหว่านชิงได้มากขึ้น ซึ่งม
ในสำนักงานเหยียนซ่งไท่อายุประมาณห้าสิบปี ศีรษะล้าน และมีน้ำหนักเกินเล็กน้อยกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะของเขาฝั่งตรงข้ามของเขามีสาวน้อยยืนประหม่าอยู่ ยืนกุมมือตัวเองไว้สาวน้อยอายุประมาณยี่สิบเอ็ดยี่สิบสองปี หน้าตาอ่อนโยนอ่อนเยาว์สงบนิ่ง เธอสวมแว่นตากรอบสีดำขนาดใหญ่บนใบหน้า ปกปิดรูปลักษณ์ที่งดงามของเธอเธอตัวเล็กและแต่งตัวเรียบง่าย แต่ไม่อาจปกปิดความงามตามธรรมชาติของเธอได้สาวน้อยที่ยืนอยู่ข้างหน้าชื่อเฉินถิงถิง เธอเป็นหนึ่งในสามเลขานุการของผู้บริหาร ตำแหน่งของเธอเหมือนกับฉินหมิง ฉินหมิงเป็นเลขานุการท่านประธาน และเธอเป็นเลขานุการนั่งโต๊ะทั่วไปนอกจากนี้ เลขานุการผู้บริหารยังมีผู้บังคับบัญชาโดยตรงอยู่อีกสองคน คนหนึ่งผู้อำนวยการ และอีกคนหนึ่งเป็นผู้อำนวยการสำนักงานท่านประธาน“เลขาเฉิน คุณอยู่ในบริษัทมาหนึ่งเดือนแล้ว แม้ว่าการทำงานของคุณจะโอเค แต่คุณยังไม่สามารถตอบสนองอย่างรวดเร็วเพียงพอ”“ผมไม่ค่อยพอใจกับผลงานของคุณมากนัก!”“คุณคิดว่าเราควรทำอย่างไร?”เหยียนซ่งไท่หรี่ตาลง แววตาชั่วร้ายวาบเข้ามาในสายตาเขาเฉินถิงถิงสะดุ้งตกใจและรีบโค้งหัวลงทันที "ผู้อำนวยการเหยียน ในอนาคตฉันจะตั้งใจท
“ผู้อำนวยการเหยียน ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ…”เฉินถิงถิงขอร้องด้วยสีหน้าอ้อนวอน จิตใจสับสนวุ่นวายไปหมด ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี“ถิงถิง ผู้หญิงสวย ๆ มีไว้สำหรับให้ผู้ชายชื่นชมเท่านั้น คุณควรใช้ข้อดีของตัวเองให้เกิดประโยชน์สิ!”"ไม่ต้องกังวลไป ตราบใดที่คุณอยู่กับผม ผมรับรองเลยว่าคุณจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และเพิ่มเงินเดือนในอนาคตแน่นอน คุณจะได้ทุกอย่างในบริษัทนี้ ชี้นกเป็นนก ชื้ไม้เป็นไม้!"เหยียนซ่งไท่หัวเราะเบา ๆ และฉวยโอกาสตอนที่เฉินถิงถิงอ่อนแอ เขาก็กอดเฉินถิงถิง จากนั้นจูบแก้มของเฉินถิงถิงเฉินถิงถิงอยากต่อต้านขัดขืน แต่เมื่อเธอคิดถึงแม่ของเธอที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล และการเรียนของน้องชายของเธอ เธอก็ไม่อาจรวบรวมความกล้าที่จะขัดขืนได้ในขณะนั้น สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและสิ้นหวัง...ก็อก ๆ!ในตอนนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉินหมิงเปิดประตูเดินเข้าไป พร้อมกับเอกสารเข้าทำงานจากแผนกบุคคลในมือของเขาเมื่อเห็นเหตุการณ์ในห้อง ฉินหมิงก็ตกใจไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเฉินถิงถิงก็ได้สติขึ้นมา สีหน้าของเธอแดงก่ำ เธอก็รีบผลักเหยียนซ่งไท่ออกไปเขาเกือบจะได้ผู้หญิงคนนี้แล้ว แต่
ไม่งั้นจิตสำนึกของเขาคงมีปัญหา“ฉันไม่สนใจว่าแกเป็นใคร ออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันไม่เกรงใจอย่ามาโทษกันล่ะ!”เหยียนซ่งไท่โกรธจนแทบจะระเบิด โมโหจนแทบอยากเคี้ยวฉินหมิงให้แหลกฉินหมิงรู้สึกลังเลมากถึงแม้ว่าหลินหว่านชิงจะหนุนหลังเขาอยู่ และไม่ได้กลัวการข่มขู่ของเหยียนซ่งไท่อย่างไรก็ตาม หลินหว่านชิงได้บอกไว้แล้วก่อนหน้านี้ว่า เธอไม่ต้องการเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา และเธอไม่ต้องการให้เขาใช้ชื่อเธอกระทำการเสื่อมเสียในบริษัทนี้ยิ่งไปกว่านั้น เหยียนซ่งไท่ยังเป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงของเขา และเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญที่มีอำนาจในบริษัท ผู้นำอาวุโสหลายคนของบริษัทหนุนหลังอยู่การทะเลาะกับเจ้านายในวันแรกของการทำงาน ย่อมไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขาอย่างแน่นอนหากเรื่องราวบานปลายใหญ่โตส่งผลต่อบริษัท ความประทับใจดี ๆ ที่หลินหว่านชิงมีต่อเขาจะต้องลดลงมากแน่นอนเมื่อเห็นฉินหมิงนิ่งเงียบไป เหยียนซ่งไท่ก็คิดว่าฉินหมิงกลัว เขาเลยหัวเราะออกมา "ทำไมยังอยู่อีกล่ะ ยังไม่รีบออกไปอีก!"“ผู้อำนวยการเหยียนครับ ผมมารายงานตัวตามกฎและข้อบังคับของบริษัท คุณให้ผมออกไปแบบนี้ ดูเหมือนไม่เหมาะสมนิดหน่อยว่าไหมครับ?”ฉินห
เพียะ!ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่แก้ม ฉินหมิงรู้สึกโกรธมาก และยกมือปิดหน้าไว้ เขารู้ว่าเหยียนซ่งไท่ต้องจงใจทำแน่!แต่ในช่วงสามปี นับตั้งแต่เขาเข้าไปอยู่ในตะกูลหม่า เขาเริ่มชินกับการเยาะเย้ยและการกลั่นแกล้ง ถูกหม่าลู่บั่นทอนความมั่นใจของเขาเหยียนซ่งไท่ที่กำลังทำให้เขาลำบาก ในที่สุดเขาจึงเลือกที่จะข่มความโกรธของเขาไว้“ยืนบื้ออะไรอยู่อีก!”“ทำไมไม่รีบเก็บเศษแก้วแล้วทำความสะอาด!”เหยียนซ่งไท่ตวาดใส่เขาฉินหมิงข่มความโกรธตัวเอง แล้วนั่งลงหยิบเศษแก้วที่แตกอยู่บนพื้น“คิดสู้กับฉันเหรอ?”“ตาบอดรึไง อย่างแกนี่มันกาก!”เหยียนซ่งไท่ยิ้มอย่างเย็นชา เหยียบลงหลังมือของฉินหมิง และขยี้เท้าอย่างแรงเศษแก้วแหลมคมอยู่ใต้ฝ่ามือของฉินหมิง ความเจ็บปวดเสียดแทงเข้ามา เศษแก้วแหลมคมหลายชิ้นทิ่มแทงฝ่ามือของเขาจนเลือดไหลออกมาฟืด!ฉินหมิงหายใจเข้าและดึงมือเขากลับอย่างแรงเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตเท้าของเหยียนซ่งไท่ที่เหยียบบนหลังมือของฉินหมิง เขาตั้งตัวไม่ทัน และล้มกับพื้นดังตึงจนหงายท้องขาชี้ฟ้า“แม่งเอ้ย ไอ้บัดซบนี่ อยากตายสินะ!”เหยียนซ่งไท่โกรธมากซะจนเขาเอาก้นบุหรี่ที่ถืออยู่ในมือเขวี้ยงใส่หน้าฉินห
เหยียนเก๋อเมิ่งเป็นญาติห่าง ๆ ของเหยียนซ่งไท่และยังเป็นหัวหน้ารปภ.อีกด้วย ซึ่งก็เป็นฝืมือของเหยียนซ่งไท่ที่เลื่อนขั้นให้กับเขาแน่นอนว่าเมื่อเป็นคำสั่งของเหยียนซ่งไท่ เขาจะไม่มีทางขัดคำสั่งอย่างแน่นอน“แม่งเอ๊ย กล้าทำร้ายพี่ฉันเหรอ ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหมแก!”“มาให้ฉันจัดการซะดี ๆ ! วันนี้แหละฉันจะทำให้แกพิการ ฉันจะตีแกให้ตายเอง” เหยียนเก๋อเหมิงตะคอกพร้อมหยิบกระบองยางของยามออกมารปภ.คนอื่น ๆ ก็หยิบกระบองยางของยามออกมาเช่นเดียวกัน และพากันจู่โจมฉิงหมิงเหมือนหมาหมู่“ระวังค่ะ!”เฉินถิงถิงมองดูอย่างอกสั่นขวัญหายที่ฉินหมิงขัดแย้งกับผู้อำนวยการเหยียนก็เพราะเขาพยายามช่วยเหลือเธอแต่ตอนนี้สติเธอกระเจิดกระเจิง ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความร้อนรน ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีเมื่อก่อนเหยียนเก๋อเมิ่งเคยเป็นอันธพาลชื่อดังในย่านท้องถนน การที่ต้องต่อสู้กับห้าหกคนพร้อมกันก็ไม่ใช่ปัญหา ต่อมาเขาพลาดท่าทำร้ายคนอื่นจนถึงขั้นพิการจึงต้องเข้าคุกไปถึงสองปี จากนั้นผู้อำนวยการเหยียน ก็เป็นคนที่ช่วยฉุดเขาขึ้นมา“หมอนี่ตาบอดหรือไงถึงกล้าล่วงเกินผู้อำนวยการเหยียน ต้องเจอความโหดร้ายของเหยียนเก๋อเมิ่ง กลัวว่าเ
แม้ว่าเหยียนเก๋อเมิ่งจะแก้แค้นให้เขาไม่สำเร็จ แต่ก็ทำให้ไล่ฉินหมิงออกจากบริษัทได้ ซึ่งก็ช่วยระบายโทสะเขาไปได้นอกจากนี้ขอแค่ฉินหมิงโดนไล่ออก เขาก็จะไม่มีบริษัทคอยคุ้มครองและช่วยไกล่เกลี่ย เขาสามารถแจ้งความกับตำรวจอย่างเปิดเผยและจับกุมฉินหมิงซะ“ไล่ผมออกเหรอ?”“เพราะว่าแกมันไม่มีคุณสมบัติ!”ฉินหมิงมองเหยียนซ่งไท่อย่างเยือกเย็น เขาค่อย ๆ ก้าวไปหาฝ่ายตรงข้ามทีละก้าว“แก…แกคิดจะทำอะไร?”“ฉันเตือนแกไว้ก่อน แก…อย่าเข้ามานะ…”เหยียนซ่งไท่ถอยหลังไม่หยุด ในใจของเขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ค่อยพอใจนะ!“ผมต่อยคุณอีกสักหมัดเป็นไง!”ฉินหมิงยิ้มเย็น ไหน ๆ เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็คงไม่ต้องกังวลอะไรอีกไม่สู้สั่งสอนเหยียนซ่งไท่เพิ่มถือเป็นการระบายโทสะให้ตัวเองดีกว่าเขายังจำได้ดีว่า ชายแก่ที่ทำตัวเหมือนเด็กนี่ต้องการชีวิตเขาถึงตอนนั้นถ้าหลินหว่านชิงรู้สึกไม่ดีกับเขาหรือจะไล่เขาออกจากบริษัท ก็ยังถือว่าคุ้มค่า“แกกล้า…”เหยียนซ่งไท่เปลี่ยนสีหน้า ใจคิดอยากจะหนีแต่ก็กลับไร้ทางหนี“หยุดนะ!”เมื่อฉินหมิงยกหมัดขึ้นกำลังจะต่อย ทันใดนั้นก็มีเสียงตวาดอย่างเย็นชาดั
เฉินถิงถิงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เธอรู้ว่าในบริษัทเหยียนซ่งไท่มีตำแหน่งและอำนาจในระดับสูง แม้ว่าเธอจะพูดความจริงออกมา อย่างมากที่สุดหานซีก็แค่ตำหนิเหยียนซ่งไท่ไม่กี่ประโยค ไม่สามารถทำอะไรเขาได้อยู่ดีหลังจากเรื่องจบตัวเธอเองที่จะต้องรับกับผลเสียที่ตามมา เหยียนซ่งไท่จะต้องใช้อำนาจไล่เธอออกอย่างแน่นอน!เธอคิดถึงแม่ที่นอนป่วยอยู่บนเตียงในพยาบาลขึ้นมา ไหนจะน้องชายที่กำลังเรียนหนังสือ ไหนจะความหวังที่ญาติตั้งไว้สูงกับเธอ!ในตอนนี้เฉินถิงถิงได้เกิดลังเลใจขึ้นมา“เป็นอะไรไป คุณพูดต่อสิ?”หานซีเร่งเร้า“ดิฉัน…ดิฉันกับผู้อำนวยการเหยียนคุยเรื่องงานที่ห้องสำนักงานค่ะ เขาไม่ได้ลวนลามฉันค่ะ…”เฉินถิงถิงพูดออกมาอย่างอึกอักพลางก้มหัวลงไม่กล้าสบสายตาฉินหมิงเธอซาบซึ้งมากที่ฉินหมิงช่วยเธอเอาไว้ แต่เธอก็ไม่สามารถรับผลเสียหากถูกไล่ออกไหว เธอทำได้แค่แอบพร่ำขอโทษฉินหมิงในใจเท่านั้น“อะไรนะ?”ฉินหมิงรู้สึกราวกับโดนสายฟ้าฟาด รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งทื่อเขาคิดไม่ถึงว่าตนช่วยเฉินถิงถิงทุกวิถีทาง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเฉินถิงถิงหักหลังเขาแสนสาหัส!“นี่ผู้ช่วยหาน คุณได้ยินทั้งหมดแล้วใช่ไหม ผมถูกใส่ร้