บทที่ 91

เมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดไม่ดีถึงหลินยวน เซียวชิงหน่วนก็ตอบโต้โดยไม่รู้ตัว "เจ้าพูดจาเหลวไหล! ยวนเอ๋อร์ไม่ใช่คนแบบนั้น!"

เฉียวเนี่ยนเลิกคิ้วเล็กน้อย "อ๋อ งั้นหรือ? ดูเหมือนว่าแม่นางเซียวจะจำอะไรไม่ได้เลย"

คำพูดนี้ทิ่มแทงเซียวชิงหน่วน นางเริ่มนึกถึงเรื่องราวหลังจากที่นางตกน้ำ

ตอนนั้นนางดิ้นรนสุดชีวิต และยังจำได้ชัดเจนว่าพี่ชายกับท่านพี่พลินวิ่งออกมาแล้ว และกำลังทำท่าเหมือนจะกระโดดน้ำลงมาช่วยนาง

แต่ทำไมถึงหยุดไปล่ะ?

เซียวชิงหน่วนใจเต้นรัวเมื่อนึกถึงภาพคนที่วิ่งโซซัดโซเซออกมา

หลินยวนเป็นคนห้ามพวกเขาหรือ?

เมื่อเห็นสีหน้าของเซียวชิงหน่วนที่เปลี่ยนไป เฉียวเนี่ยนก็ยกยิ้มบางๆ ขึ้นที่มุมปาก "แม่นางหลินเป็นห่วงชื่อเสียงของเจ้า ก็เลยห้ามเซียวเหิงกับท่านโหวน้อยเอาไว้ แต่ข้าคิดว่า ชีวิตคนทั้งคนสำคัญกว่าชื่อเสียงนัก"

นางพูดขณะหยิบยาต้มอุ่นๆ ข้างเตียงขึ้นมาแล้วนำไปให้เซียวชิงหน่วน "ยิ่งกว่านั้น เซียวเหิงยังเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้า ใครจะพูดอะไรก็ได้ถ้าเขาเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเจ้า? ส่วนท่านโหวน้อย... เขายังไม่ได้หมั้นหมายกับใคร ถ้าเกิดข่าวลือขึ้นมา เช่นนั้นก็สู่ขอเจ้าเสียก็สิ้นเรื่อง อย่างไรเสียก