로그인공유
บทที่ 414
관련 챕터
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 415
ขณะเดียวกัน ณ วัดร้างแห่งหนึ่งนอกเมืองหลวง เสี่ยวชุ่ยได้นำเสี่ยวหูลู่ที่ถูกมัดมือมัดเท้าส่งมอบให้ชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งเพราะชายเหล่านั้นตัวใหญ่กำยำเป็นพิเศษ เสี่ยวชุ่ยจึงอดหวาดหวั่นไม่ได้ แม้แต่น้ำเสียงที่พูดก็ยังสั่นเครือ "ข้านำตัวเด็กมาให้พวกเจ้าแล้ว รีบพาเขาออกไปจากเมืองหลวงให้ไกลที่สุด และอย่ากลับมาอีกเลย เข้าใจไหม?"ชายที่เป็นหัวหน้าของกลุ่มเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ลำบากคุณหนูแล้ว" พูดจบก็ดึงเสี่ยวหูลู่เข้ามาข้างตัวอย่างแรงเสี่ยวหูลู่ไม่เพียงแต่ถูกมัดมือมัดเท้า แม้แต่ปากก็ยังถูกอุดด้วยผ้า ทำให้ส่งเสียงออกมาไม่ได้เลย ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา นัยน์ตาฉายแววหวาดกลัวสุดขีดเขามองไปที่เสี่ยวชุ่ย ราวกับกำลังอ้อนวอนเป็นครั้งสุดท้ายแต่เสี่ยวชุ่ยก็เพียงแค่ถลึงตาใส่เสี่ยวหูลู่ ก่อนจะหันไปบอกพวกชายฉกรรจ์ "ถ้าอย่างนั้น ข้าขอตัวก่อน!"พูดจบ นางก็หมุนตัวเตรียมเดินจากไปทว่านึกไม่ถึงว่า ชายฉกรรจ์สองคนจะก้าวพรวดเข้ามา แล้วปิดประตูวัดร้างลงทันทีเสี่ยวชุ่ยตกใจ รีบลดเสียงลงเอ่ยถามอย่างระแวง "พวกเจ้าคิดจะทำอะไร!"หัวหน้ากลุ่มหัวเราะเย็นชา "คุณหนูของเจ้าให้เงินพวกข้าสองเท่า วันนี้ เจ้าก็ไปไห
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 416
มือของเขาถูกมัดไขว้หลัง ทำให้การตัดเชือกเป็นไปอย่างยากลำบากแต่เสี่ยวหูลู่ไม่คิดยอมแพ้ มือเล็กๆ ของเขาถูกเศษกระเบื้องบาดจนเลือดไหล ทว่าเขากลับไม่รับรู้ถึงความเจ็บเลยแม้แต่น้อยเมื่อเห็นว่าท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดลงเรื่อยๆ เสี่ยวชุ่ยจึงคิดว่าเสี่ยวหูลู่ไม่มีทางหนีไปได้แน่แต่คิดไม่ถึงว่า ในวินาทีต่อมา เชือกที่มัดตัวเสี่ยวหูลู่ไว้จะขาดออกเขารีบทิ้งเศษกระเบื้อง แล้วแก้เชือกที่มัดเท้าของตัวเองออก จากนั้นก็พุ่งตรงไปยังรูโหว่ข้างกำแพงทันที"อื้อ! อื้อ!"เสี่ยวชุ่ยร้องออกมาเสียงของนางดึงดูดความสนใจของเสี่ยวหูลู่เขาหันไปมองเสี่ยวชุ่ย พบว่านางน้ำตาคลอเบ้า สายตาเต็มไปด้วยการวิงวอนไม่ต่างจากตอนที่เขามองเสี่ยวชุ่ยก่อนหน้านี้เสี่ยวหูลู่ขมวดคิ้วแน่น เขาไม่คิดจะช่วยผู้หญิงสารเลวคนนี้เลยแม้แต่น้อยแต่พอร่างของเขากำลังจะมุดออกไปได้ครึ่งตัว จู่ๆ เสี่ยวหูลู่ก็หยุด แล้ววิ่งกลับไปทางด้านหลังเสี่ยวชุ่ยอย่างรวดเร็วใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเขาคิดว่า ถ้าตัวเองหนีไปคนเดียว เช่นนั้นก็ไม่ต่างจากเสี่ยวชุ่ยที่เคยทำกับเขา เป็นคนเลวที่เห็นคนตายต่อหน้าต่อตาแล้วไม่ช่วย!แต่เขาไม่อยากเป็นคนเลว!ม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 417
สุดท้ายก็เป็นพวกนักเลงที่หลินเย่ว์รู้จักสืบข่าวมาได้ หลินเย่ว์ที่ต้องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองจึงพาเฉียวเนี่ยนมาด้วย แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมาถึงช้าไปก้าวหนึ่ง!เฉียวเนี่ยนรีบวิ่งไปทางเสี่ยวชุ่ยด้วยความร้อนรนหลินเย่ว์ตะโกนด้วยความเดือดดาล ก่อนพุ่งเข้าไปโจมตีชายฉกรรจ์คนนั้นแต่คิดไม่ถึงเลยว่า ชายฉกรรจ์ผู้นั้นกลับมีฝีมืออยู่บ้าง แม้จะรับมือกับการโจมตีของหลินเย่ว์ แต่เขาก็สามารถถอยหลบได้ตลอด ไม่ปล่อยให้หลินเย่ว์เป็นฝ่ายได้เปรียบเลยแม้แต่น้อยแต่เฉียวเนี่ยนกลับไม่สนใจสิ่งใดอีก นางใช้มือกดบาดแผลบนอกของเสี่ยวชุ่ยแน่น เลือดอุ่นๆ ไหลทะลักออกมาตามซอกนิ้ว ฉับพลัน นางรู้สึกเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับไปยังถ้ำที่เคยถูกจับตัวไปครั้งนั้นอีกครั้งตอนนั้น นางก็เคยกดแผลของหมิงอ๋องไว้แน่นเช่นกัน แต่สุดท้าย…"นาง...นางเป็น...ตัวปลอม..."เสี่ยวชุ่ยพูดขึ้นอย่างยากลำบาก ดึงเฉียวเนี่ยนกลับมาจากภวังค์ความคิดเฉียวเนี่ยนชะงักไป นางยังไม่เข้าใจว่าเสี่ยวชุ่ยหมายถึงอะไร สีหน้าจึงเต็มไปด้วยความสับสนเสี่ยวชุ่ยกล่าวต่อ "เจ้า...เจ้าต่างหาก...ที่เป็นตัวจริง..."ความเจ็บปวดที่อกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เสี่ยวชุ่ยรู
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 418
คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นพี่ใหญ่ของนางแท้ๆ!และคนในจวนโหวสองคนนั้น ก็คือพ่อแม่ที่แท้จริงของนาง!นางไม่ได้แย่งชิงชีวิตสิบห้าปีของใครไป สิบห้าปีนั้นเดิมทีก็เป็นของนางอยู่แล้ว!ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเป็นของนางตั้งแต่ต้น!แล้วสามปีที่ผ่านมาของนางล่ะ? มันคืออะไรกัน?แล้วความอัปยศที่นางเคยเผชิญ มันคืออะไร?น้ำตาไหลเริ่มพรั่งพรูอย่างห้ามไม่อยู่หลินเย่ว์ตกใจ แต่คิดว่าเฉียวเนี่ยนคงตกใจที่เสี่ยวชุ่ยตายจึงรีบคว้าตัวนางขึ้นมา "เสี่ยวชุ่ยถูกพวกโจรฆ่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า!"เขากลัวว่าภาพของเสี่ยวชุ่ยที่เปื้อนเลือดเช่นนี้จะกลายเป็นฝันร้ายหลอกหลอนเฉียวเนี่ยนเขาปลอบโยนและปกป้องนางเหมือนเช่นสิบห้าปีก่อนแต่ตอนหลังทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อหลินยวนปรากฏตัวนางเคยคิดว่าเป็นเพราะสายเลือด ถึงทำให้นางสำคัญน้อยกว่าหลินยวนแต่สุดท้าย ความจริงกลับไม่ใช่แบบนั้น...ริมฝีปากของเฉียวเนี่ยนสั่นระริกนางอยากบอกหลินเย่ว์ทุกอย่างที่เสี่ยวชุ่ยพูดออกมาแต่ว่า...ริมฝีปากที่สั่นไหวของนาง กลับไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียวหลินเย่ว์ตกใจเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนเป็นแบบนี้ เขารีบดึงนางเดินออกจากป่าเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 419
สุดท้ายแล้วเรื่องก็แดงขึ้นมาในโถงใหญ่ของตระกูลเซียว ทุกคนมารวมตัวกันเกือบหมด ยกเว้นเฉียวเนี่ยนแม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็มาด้วยหลินยวนคุกเข่าอยู่กลางโถง น้ำตาไหลอาบแก้ม "ข้าไม่ได้ทำ ท่านพ่อ ท่านแม่ เชื่อข้าเถอะ ข้าไม่ได้ทำจริงๆ นะเจ้าคะ!"เซียวเหอกล่าวเสียงเย็นขณะนั่งอยู่บนรถเข็น "คนที่ถูกจับทุกคนให้การว่าถูกเจ้าสั่งการ เสี่ยวหูลู่เองก็ยืนยันเช่นกัน""แต่ข้าไม่ได้ทำจริงๆ!" หลินยวนร้องไห้สะอึกสะอื้น "ข้ายอมรับว่าข้ากลัว ท่านแม่สามีบอกว่าจะมอบอำนาจการดูแลจวนตระกูลเซียวให้ข้า แต่พี่หญิงกลับใช้เสี่ยวหูลู่มาข่มขู่ข้า ข้ากลัวว่าความผิดที่ข้าเคยทำไปโดยไม่ตั้งใจจะถูกเปิดโปง และแม่สามีจะผิดหวังในตัวข้า ดังนั้นข้าจึงให้เสี่ยวชุ่ยพาเสี่ยวหูลู่ไป! แต่ข้าไม่ได้สั่งให้ฆ่าเขา ข้าแค่ต้องการหาครอบครัวที่ดีให้เขาเท่านั้น!"นางไม่คิดว่าเรื่องจะถูกเปิดโปงเร็วขนาดนี้ และยิ่งไม่คิดว่าเสี่ยวหูลู่จะยังมีชีวิตอยู่!แต่ในเมื่อทุกอย่างถูกเปิดโปงแล้ว นางก็ต้องหาทางโยนความผิดทั้งหมดออกไปให้พ้นตัว!สีหน้าของพ่อเซียวและแม่เซียวเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมเรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว เรื่องที่หลินยวนเคยติดสินบน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 420
ฮูหยินหลินก็รีบเข้ามากอดหลินยวน พลางลูบศีรษะของนางไม่หยุด "ไม่ต้องกลัวนะยวนเอ๋อร์ แม่เชื่อเจ้า! ลูกของแม่ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่!"เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็หันไปมองพ่อเซียวและแม่เซียว "ข้าขอรับประกันด้วยชีวิตของข้าเลยว่า ยวนเอ๋อร์ไม่มีทางเป็นคนแบบนั้น! เรื่องในวันนี้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษเนี่ยนเนี่ยน หากไม่ใช่เพราะนางคอยใช้เรื่องนี้ข่มขู่ยวนเอ๋อร์ ยวนเอ๋อร์ก็คงไม่ต้อง...""ฮูหยินหลิน!"เซียวเหอส่งเสียงขึ้นขัดคำพูดของฮูหยินหลินกลางคันแม้จะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ความโกรธของเขากลับควบคุมไม่อยู่ "เรื่องวันนี้ ใครที่คิดจะใส่ร้ายเนี่ยนเนี่ยน ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจกัน!"แม้ว่าเซียวเหอจะไม่มีอำนาจในมือแล้ว แต่เขายังมีลูกน้องมากมาย และคำพูดของเขาก็ยังมีน้ำหนักต่อฝ่าบาท ตระกูลโหวไม่มีทางกล้าทำให้เขาโกรธได้แน่ฮูหยินหลินเพิ่งตระหนักได้ว่าตนเองพูดอะไรออกไปในตอนที่กำลังร้อนใจ นางรีบแก้ตัว "ข้า...ข้าไม่ได้หมายถึงว่าโทษเนี่ยนเนี่ยนนะ ข้าแค่..."แต่เซียวเหอกลับเบือนหน้าหนี ไม่คิดจะมองนางอีกขณะที่หลินยวนกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของท่านโหวหลิน นางกลับลอบมองไปที่หลินเย่ว์เงียบๆนางไม่เข้า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 421
การตัดสินใจของเซียวเหิงในครั้งนี้ ทำให้ทุกคนตกตะลึงหลินยวนเงยหน้าขึ้นมองเซียวเหิงทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาอันดุดันและเย็นชาของเขา นางก็รีบหลบสายตาอย่างหวาดกลัวนางไม่กล้าแม้แต่จะโต้แย้ง และไม่กล้าสบตาเขาด้วยซ้ำ!ท่านโหวหลินเองก็ตกตะลึงจนเบิกตากว้าง แต่กลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมากลับเป็นฮูหยินหลินที่รีบกล่าวเตือนอย่างร้อนรน "เหิงเอ๋อร์ เรื่องนี้ เจ้าอย่าได้หุนหันพลันแล่น!"เซียวเหิงไม่ตอบอะไร มีเพียงดวงตาที่มืดครึ้มลงเรื่อยๆแม่เซียวเห็นท่าไม่ดี รีบลุกขึ้นเดินไปหาฮูหยินหลิน "พวกเจ้าพายวนเอ๋อร์กลับไปพักที่บ้านสักสองวันก่อนเถอะ"กล่าวพลางส่งสายตาให้ฮูหยินหลิน พร้อมลดเสียงลงต่ำ "เหิงเอ๋อร์ยังโกรธอยู่ หากให้ยวนเอ๋อร์อยู่ต่อ เกรงว่าจะไม่ดี"คำพูดของนาง เรียกได้ว่าเป็นการพูดประนีประนอมแล้วไม่ใช่แค่ไม่ดีหรอก!นางกลัวจริงๆ ว่าหากเซียวเหิงโมโหขึ้นมา เขาอาจฆ่าหลินยวนทิ้ง!ฮูหยินหลินเข้าใจความหมายของแม่เซียวทันที เมื่อเห็นแววตาที่น่าหวาดหวั่นของเซียวเหิง ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่พยุงหลินยวนให้ลุกขึ้น ก่อนกล่าวว่า "งะ...งั้นวันนี้พวกเรากลับไปก่อนก็แล้วก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 422
"พวกเขาต่างหากที่บังคับให้ข้าแต่งงาน!"แม่เซียวขมวดคิ้วแน่น นางรู้ดีว่าเซียวเหิงกำลังคิดอะไรอยู่ จึงเอ่ยเสียงเรียบว่า "แม่รู้ ว่าลูกยังคงติดใจเรื่องเปลี่ยนตัวเจ้าสาวในตอนนั้น แต่ลูกอย่าลืมสิ ว่าการหมั้นหมายระหว่างตระกูลเรากับตระกูลหลินนั้นระบุไว้ชัดเจนว่าเจ้าสาวต้องเป็นบุตรสาวสายตรง! ในเมื่อหลินยวนกลับมาแล้ว นางก็คือบุตรสาวสายตรง ลูกก็ควรแต่งงานกับนาง!"ในชั่วขณะนั้น ความรู้สึกหมดหนทางที่ทั้งหนักหน่วงและคุ้นเคยก็ถาโถมเข้าใส่เซียวเหิงราวกับถูกฉุดลงสู่ห้วงลึกที่ไร้ทางหลุดพ้นคำพูดของแม่เซียวแทบไม่ต่างจากเมื่อสามปีก่อนเลยแม้แต่น้อยดังนั้น เขาจึงถามคำถามเดิมที่เคยถามเมื่อสามปีก่อนอีกครั้ง"เหตุใด...ต้องเป็นบุตรสาวสายตรงเท่านั้น?"เหตุใดต้องเป็นเขาที่ต้องแต่งงานกับบุตรสาวสายตรงคนนี้!"เพราะนี่เป็นข้อตกลงที่บรรพบุรุษของทั้งสองตระกูลเป็นผู้กำหนดไว้!" พ่อเซียวกล่าวเสียงหนักแน่น เกือบจะตบโต๊ะด้วยความโมโห "เพราะเจ้าคือบุตรชายสายตรงของตระกูลเซียว!"นี่คือหน้าที่ของเขาในฐานะบุตรชายสายตรงของตระกูลเซียว!บุตรชายสายตรงของตระกูลเซียว ก็ต้องแต่งกับบุตรสาวสายตรงของตระกูลหลิน!มือของเซียวเหิงก
최신 챕터
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 516
“อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 515
ในขณะเดียวกัน ที่แม่น้ำฉางหยาง เฉียวเนี่ยนก็ฟื้นขึ้นมาเมื่อลืมตาขึ้น ก็เห็นชายคนหนึ่งที่มีหนวดเคราเต็มใบหน้ากำลังจ้องมองนางอย่างไม่วางตานางตกใจมาก หันหลังถอยทันที แต่ไม่ทันระวัง พื้นด้านหลังของนางกลับว่างเปล่าไปเสียแล้ว เกือบจะทำให้เธอล้มลงไปในแม่น้ำ แต่ชายที่มีหนวดเคราคนนั้นรีบคว้าแขนของนางไว้พอดี ทำให้นางทรงตัวได้ทันเฉียวเนี่ยนจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่า ข้างหลังของนางคือแม่น้ำกว้างที่ไร้ขอบเขตที่นี่คือแม่น้ำฉางหยาง?ยังไม่ทันที่เฉียวเนี่ยนจะได้ตอบสนองอะไร เสียงจากอีกฝั่งก็ดังขึ้นมา "อย่าขยับ แม่น้ำฉางหยางลึกมาก ถ้าตกลงไปแล้วก็ขึ้นมาได้ยาก!"เฉียวเนี่ยนมองไปที่ชายที่พูด เขาดูไม่เกินสิบเจ็ดสิบแปดปี ยังเป็นเพียงแค่หนุ่มวัยรุ่นขณะนี้เขากำลังเช็ดดาบยาวในมืออย่างตั้งอกตั้งใจเฉียวเนี่ยนเริ่มนึกบางอย่างออกนางปลอมตัวเป็นบ่าวหญิง หลบหนีออกจากเรือนอย่างลับ ๆ ผ่านการหลอกลวงองครักษ์ทั้งในและนอกเรือนแต่กลับมาพบกับชายสองคนนี้ระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นชายที่มีหนวดเคราคนนี้ที่จำนางได้เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วและถามขึ้น "พวกเจ้าคือโจรภูเขาจากหยงเป่ยใช่ไหม?"พวกเขาคือคนที่ฆ่าจิ่งเหยียน!ช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 514
เซียวชิงหน่วนตกใจจนแทบขาดสติ ดวงตาทั้งสองแดงบวม พอเห็นเซียวเหอ นางก็แทบจะร้องไห้ออกมาในทันที แต่พอเห็นเซียวเหิงกับหลินเย่ว์ น้ำตาที่จวนจะไหลกลับกลั้นเอาไว้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ในแววตากลับเผยให้เห็นความตระหนกยิ่งกว่าเดิม "พวกท่านมาทั้งหมดได้อย่างไร? แล้วเนี่ยนเนี่ยนเล่า? เป้าหมายของโจรภูเขาคือเนี่ยนเนี่ยนนะ!"อีกฝ่ายมีเพียงสองคน หลังจากมัดนางไว้ที่นี่ ก็รีบร้อนออกไปหาเฉียวเนี่ยนทันที!นางก็เป็นเพียงแค่เหยื่อล่อ ที่ถูกใช้ลวงเซียวเหิงให้ออกจากเรือนที่อยู่นอกเมืองหลวงเท่านั้น!ล่อเสือออกจากถ้ำ!เซียวเหิงหันหลังแล้วรีบจากไปทันที!ความหวาดกลัวในใจได้กลืนกินเขาไปหมดแล้วที่ผ่านมาก็มัวแต่วกวนอยู่กับรอยสักหัวเสือนั่นจนไม่ทันคิดกลัวว่าเมื่อหน่วนหน่วนตกอยู่ในมือโจรภูเขา นางจะต้องถูกทรมานอย่างโหดร้าย จึงรีบรุดมาด้วยความไม่ทันไตร่ตรอง!เซียวเหอก็ตกตะลึงไม่ต่างกัน แต่ในใจก็ยังแอบมีความหวังอยู่บ้างคนที่ซุนเซี่ยนส่งมา ล้วนเป็นยอดฝีมือจากในกองทัพ ยังรวมกับคนของเขาช่วยกันเฝ้าอยู่หน้าจวนของเซียวเหิงหากโจรภูเขาบุกเข้าไปในจวนเซียวเหิงจริง อย่างน้อยคนของเขาก็คงพอถ่วงเวลาไว้ได้บ้างอย่างน้อย ก็
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 513
เมื่อเฉียวเอ๋อร์กลับมา ฮุ่ยเอ๋อร์ก็ยืนอยู่ด้านนอกห้องแล้วห้องของเฉียวเนี่ยนปิดสนิท ชวนให้ผู้คนสงสัย "ฮูหยินเล่า?"ฮุ่ยเอ๋อร์ตอบอย่างเยือกเย็น "ฮูหยินบอกเมื่อครู่ว่ารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย จึงล้มตัวนอนพักแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้น เฉียวเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะมองประตูห้องอย่างแปลกใจ "ฮูหยินไม่สบายหรือ? ให้ข้าไปตามหมอมาดูหรือไม่?"ฮุ่ยเอ๋อร์ขมวดคิ้ว ส่ายหน้า "น่าจะเป็นเพราะเมื่อคืนพักผ่อนไม่เพียงพอกระมัง เจ้าอย่าคิดมากเลย ปล่อยให้ฮูหยินพักผ่อนเถอะ"แต่เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของฮุ่ยเอ๋อร์ เฉียวเอ๋อร์กลับเริ่มระแวง นางดูออกว่าสีหน้าของฮุ่ยเอ๋อร์นั้นไม่เป็นธรรมชาติราวกับเพิ่งตระหนักอะไรขึ้นมา นางจึงกดเสียงให้เบาลง "หรือว่าเกิดเรื่องกับฮูหยินขึ้นแล้ว?"ฮุ่ยเอ๋อร์ไม่คิดว่าเฉียวเอ๋อร์จะจับพิรุธได้ทันที สายตาก็พลันหลบเลี่ยงโดยไม่รู้ตัว "ไม่ ไม่มีอะไร เจ้าอย่าคิดมากไปเลย"แต่เฉียวเอ๋อร์ไม่เชื่อ นางยื่นถ้วยน้ำเชื่อมที่ถืออยู่ให้ฮุ่ยเอ๋อร์ แล้วก็หันกลับไปเคาะประตู "ฮูหยิน บ่าวเข้าไปได้หรือไม่เจ้าคะ?"ไม่มีแม้แต่คำตอบ เฉียวเอ๋อร์จึงตัดสินใจผลักประตูเข้าไปภายในห้อง ไร้ซึ่งเงาของเฉียวเนี่ยน"เ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 512
แต่รอยยิ้มในตอนนี้กลับดูเหมือนเป็นการฝืนยิ้มเมื่อเห็นว่าไม่สามารถปิดบังเฉียวเนี่ยนได้ เซียวเหิงจึงยอมปริปาก "หน่วนหน่วนหายตัวไป""อะไรนะ?!" เฉียวเนี่ยนตกตะลึง ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรงเข้ามาครอบงำนาง"หน่วนหน่วนหายตัวไปหรือ? ตั้งแต่เมื่อใดกัน?""ครึ่งชั่วยามก่อน""เช่นนั้นท่านยังไม่ไปออกตามหาหน่วนหน่วนอีกรึ เหตุใดถึงยังอยู่ที่นี่!" เฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะโวยวายออกมาด้วยความตื่นตระหนก "หากนางตกไปอยู่ในเงื้อมือของพวกโจรภูเขาจะทำอย่างไร!"ได้ยินดังนั้น สีหน้าของเซียวเหิงก็เคร่งเครียดขึ้นเขามองไปยังนาง ดวงตาฉายแววเย็นชา "เจ้ารู้ได้อย่างไร ว่าเป็นพวกโจรภูเขา?""คราวก่อนท่านพูดเองนี่ ว่าพวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ยปรากฏตัวขึ้นในเมืองหลวง" เฉียวเนี่ยนพูด จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึก "อีกอย่าง ตอนนี้เรื่องที่ว่าข้ารู้ได้อย่างไรนั้นเป็นเรื่องที่ท่านต้องใส่ใจหรือ? หากว่าหน่วนหน่วนตกไปอยู่ในเงื้อมือของโจรภูเขาจริง ๆ ต้องจบไม่สวยแน่! ท่านรีบไปตามหานางเถอะ!"เซียวเหิงรู้สึกสั่นไหวในใจหน่วนหน่วนเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของเขา เขาจะไม่เป็นห่วงนางได้อย่างไร?เพื่อปล้นสะดมทรัพย์สินแล้ว พวกโจรภูเขาเหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 511
ก็แค่ข่าวนั้น เซียวเหอก็ยังให้จี้เยว่หาคนไปปิดเอาไว้ก่อนไม่ว่าจะอย่างไร ในใจของเขา ความปลอดภัยของเนี่ยนเนี่ยนก็ยังคงมาเป็นอันดับแรกเสมอเขาไม่มีวันจะยอมเอาเนี่ยนเนี่ยนไปเสี่ยงอันตราย เพียงเพราะต้องการสร้างผลงานชื่อเสียงแต่พอจี้เยว่เพิ่งจะปิดข่าวลงได้ ซุนเซี่ยนก็กลับส่งคนออกไปแพร่ข่าวไปทั่วอีก จนในที่สุด ข่าวลือในเมืองหลวงก็ยิ่งลุกลามใหญ่โตจี้เยว่รู้สึกขุ่นเคือง "คุณชายใหญ่ ซุนเซี่ยนนี่มันไม่ได้เห็นค่าชีวิตของนายหญิงน้อยใหญ่ของพวกเราเลยสักนิด!"พวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ยนั้นล้วนแต่เป็นพวกโหดเหี้ยมอำมหิต หัวหน้าของพวกมันตายไปแล้วยังกล้าลงมาหาเรื่องตระกูลเซียวถึงเมืองหลวง ดูจากแค่นี้ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่พวกที่จะไปยุ่งด้วยง่าย ๆหากนายหญิงน้อยใหญ่ตกอยู่ในมือของพวกมัน ใครจะรู้ว่านางจะต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหนเซียวเหอสีหน้าหม่นลงเล็กน้อยตั้งแต่ซุนเซี่ยนมาหาเขา เขาก็รู้แล้วว่าซุนเซี่ยนกำลังคิดแผนการอะไรอยู่ ในตอนนั้นเขาก็เอ่ยถามขึ้นว่า "แล้วทางเหิงเอ๋อร์ล่ะ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?""คุณชายรองไม่ได้ไปที่ค่ายทหารเลยตั้งแต่เมื่อวาน อยู่แต่ในเรือนฝั่งอื่นตลอดวัน คงจะเดาได้แล้วว่าพวกโจรภูเขาจะม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 510
ข่าวลืองั้นหรือ?เซียวเหอคิดในใจว่าเป็นไปได้สูง ที่จะเป็นเรื่องที่เขาสั่งให้จี้เยว่ทำเมื่อคืนเขาขมวดคิ้วและถามกลับ "ใต้เท้าซุน นี่คือเหตุผลที่ท่านมาวันนี้หรือ?"แต่แล้วก็ได้ยินซุนเซี่ยนลดเสียงลงเอ่ยว่า "ท่านรู้หรือไม่ว่า พวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ย ปรากฏตัวอยู่ในเมืองหลวงเมื่อไม่นานมานี้?"พวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ยหรือ?เซียวเหอตะลึง "นี่เป็นข้อมูลของเมื่อไหร่กัน?""ไม่กี่วันก่อนหน้านี้น่ะสิ! แม่ทัพเซียวก็รู้ ไม่เช่นนั้นบาทก็ไม่มีทางให้ข้าใช้ข้ออ้างนั้นหรอก!"เพียงแต่เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ราษฎรแตกตื่น เรื่องนี้จึงยังไม่ได้แพร่ออกไป อย่าว่าแต่เซียวเหอเลย ต่อให้เป็นเหล่าขุนนางในราชสำนัก ก็ยังไม่มีผู้ใดล่วงรู้คำพูดของซุนเซี่ยน เปรียบเสมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจของเซียวเหอในที่สุดเขาก็เข้าใจ ว่าเหตุใดเฉียวเนี่ยนถึงให้คนส่งข่าว แพร่เรื่องที่นางถูกเซียวเหิงกักขังออกไปนางไม่ได้ต้องการให้ฮ่องเต้ช่วยนางด้วยซ้ำ ข่าวคราวเหล่านั้น นางจงใจแพร่ไปให้พวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ยได้ยิน!ก่อนหน้านี้ เซียวเหิงเคยนำทัพปราบปรามพวกโจรภูเขาจนรังโจรภูเขาของพวกมันพินาศย่อยยับ บัดนี้พวกมันปรากฏตัวในเมืองหลวง ยากนักท
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 509
อีกด้านหนึ่ง เซียวเหอก็ได้รับข่าวคราวมาแล้วแต่จี้เยว่กลับไม่เข้าใจ "เหตุใดนายหญิงน้อยใหญ่ถึงต้องการให้พวกเราแพร่ข่าวคราวของนางออกไป? ต่อให้คนทั้งเมืองหลวงรู้เรื่องแล้วอย่างไร? มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณชายรองคงไม่สนใจคำพูดคนรอบข้างแล้วมิใช่หรือขอรับ?"เซียวเหอเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันหรือเนี่ยนเนี่ยนต้องการให้คำพูดของพวกชาวบ้านทำให้เรื่องนี้ใหญ่ขึ้น เพื่อให้ฮ่องเต้ทรงบีบบังคับเซียวเหิง ให้ปล่อยตัวนางออกมา?อย่างไรเสีย การแย่งชิงสะใภ้ใหญ่ ย่อมไม่เป็นที่ยอมรับของโลกภายนอกอยู่แล้วหากเหล่าขุนนางร่วมมือกันเล่นงานเซียวเหิง ย่อมถึงขั้นที่แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ไม่อาจนิ่งเฉยได้แต่ว่า...ความเป็นไปได้ที่จะประสบความสำเร็จนั้น เรียกได้ว่าเล็กน้อยจนแทบจะเป็นศูนย์ยังไม่ต้องพูดถึงว่า ตอนที่พวกเขาแพร่ข่าวจนทั่วทั้งเมืองนั้น เซียวเหิงก็ต้องใช้อำนาจของตนเองในการปิดเรื่องนี้ให้เงียบลงแม้จะเล็ดรอดไปถึงหูฮ่องเต้ แต่ด้วยนิสัยของเซียวเหิง เพียงคำว่า 'กระหม่อมไม่ทราบเรื่อง' ประโยคเดียว ต่อให้ฮ่องเต้สั่งลงโทษหนัก ใช้ไม้ตีทหารฟาดจนเลือดเนื้อเละเทะ เขาก็อาจไม่ยอมปริปากเลยก็ได้!เมื่อเห็นเซียวเหอไม่กล่าวอันใด จ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 508
ห้องครัวไม่ได้กว้างนัก ตะกร้าใบใหญ่สองใบของพวกชาวสวนก็แทบจะกินพื้นที่ไปไม่น้อย บวกกับบรรดาพ่อครัวและเด็กรับใช้ที่กำลังยุ่งอยู่ภายในครัว ก็ยิ่งทำให้ดูแออัดยิ่งนักเฉียวเอ๋อร์กับฮุ่ยเอ๋อร์จึงยืนรออยู่ด้านนอกของครัวเช่นเดียวกับก่อนหน้านี้อย่างไรเสีย คนทั้งจวนล้วนเป็นคนที่เซียวเหิงคัดเลือกมาด้วยตนเอง ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะพูดคุยกับเฉียวเนี่ยนแม้แต่คำเดียวเฉียวเนี่ยนก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรมากนักในวันนี้ หากแต่ไม่คาดคิดว่า ชาวสวนคนใหม่กลับเดินเข้ามา "ฮูหยิน ท่านดูสิ ผักนี่สดมากเลยขอรับ!"นอกห้องครัว เฉียวเอ๋อร์เห็นเหตุการณ์นี้เข้าพอดี ก็ขมวดคิ้วทันทีนางจ้องริมฝีปากของชาวสวนเขม็ง นางอ่านปากได้ แม้มิได้อยู่ข้างกายเฉียวเนี่ยน ก็ยังรู้ว่าชาวสวนพูดว่าอะไรเฉียวเนี่ยนก็ชะงักไปเล็กน้อย มองชาวสวนด้วยความแปลกใจ แต่ก็เห็นเพียงสีหน้าใสซื่อจริงใจของอีกฝ่าย หาได้มีพิรุธอันใดไม่แต่เมื่อนางก้มตามอง ก็เห็นบนใบของผักกาดขาวนั้น กลับถูกสลักไว้ด้วยเล็บเป็นตัวอักษรว่า 'เหอ'ชาวสวนคนนี้ เป็นคนของเซียวเหอ!เฉียวเนี่ยนเห็นดังนั้น จึงรับผักกาดขาวใบนั้นมา แล้วก็ปัดใบที่มีตัวอักษรสลักอยู่ออกอย่างแน
