ตอนที่ 4 : เคยเกิดขึ้นมาก่อน..แต่ทำไมหม่อมฉันเพิ่งเคยเจอ!?!

“เอ่อ.. อะแฮ่ม.. คือว่า..เรา..มานั่งคุยกันดีกว่าไหมคะ ถ้าคุณยังไม่ได้หายไปไหน” เธอพยายามทำเสียงให้ปกติ แต่ก็ยังดูอึดอัดขัดเขิน

อินทุภาหันตัวเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ไผ่ยาวแบบมีพนักพิงใต้ต้นอวี้หลัน โดยเลือกนั่งชิดติดมุมด้านหนึ่ง สักพักเขาเดินมานั่งข้างๆ ห่างกันแค่ฝ่ามือเดียว เห็นเขายังนั่งนิ่งเธอก็เลยชวยคุย เพื่อทำลายบรรยากาศที่ชวนอึดอัด

“ฉันเป็นคนไทย มีญาติอยู่ที่นี่ แล้วคุณล่ะ? ชื่ออะไร? มาจากที่ไหน? เล่าเรื่องของคุณให้ฉันฟังบ้างสิคะ” อินทุภาเริ่มประเด็นที่อยากรู้

ชายหนุ่มมองหน้าอินทุภานิดหนึ่งแล้วเอนตัวพิงพนัก ไถลตัวลงเล็กน้อย ขายาวทอดไปข้างหน้า เพื่อให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น ต้นขาของเขาแข็งแรง แต่ละข้างใหญ่กว่าเอวของเธออีก

นัยน์ตาของเขายาวรีและดำสนิท เครื่องหน้าแต่ละชิ้นคมสันเหมือนรูปสลัก มือของเขาได้รูปสวย เรียวและแข็งแรง เสื้อผ้าที่สวมใส่ตัดเย็บอย่างประณีตทีเดียว สังเกตจากเนื้อผ้าค่อนข้างจะโบราณไปหน่อย แต่ก็หรูหราเกินฐานะคนธรรมดาทั่วไปจะสวมใส่ได้ 

เธอลอบสำรวจเขาเงียบๆ ระหว่างที่อยู่ในสภาวะเดดแอร์ด้วยกันอย่างนี้ อะไรอย่างหนึ่งบอกอินทุภาว่า ผู้ชายคนนี้เป็นคนจริง เมื่อเขาต้องการอะไร เขาก็จะเอาให้ได้ เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะกลัวอุปสรรคขวางหน้า คนที่กล้าเข้าขวางก็คงถูกเหยียบจมดินไปเลย เหมือนกับถูกบดด้วยพลังตีนตะขาบของรถถังสงคราม

“เมื่อหลายปีก่อน..เจ้าเคยบอกข้าว่า บ้านเมืองของเจ้านั้นไกลจากข้ามาก ถึงขั้นคนละประเทศ หรืออาจเรียกได้ว่าเป็นคนละมิติเลยทีเดียว ใช่หรือไม่?”

หืม..!?!

อินทุภากะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงงกับศัพท์แสงยุคปัจจุบัน ที่ชายหนุ่มที่ดูเหมือนมาจากยุคโบราณใช้พูดกับเธอ แต่ที่น่าคิดยิ่งกว่าคือ…เขาเข้าใจความหมายของมันจริงๆ หรือเปล่า

“ฉันบอกคุณ? เราเคยเจอกันมาก่อนหรือคะ?”

“เคยสิ! ก็เกือบจะได้แต่งงานกันอยู่แล้ว ก็มีเหตุให้..” เขาชะงัก ปล่อยคำพูดขาดหายไป เม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะเริ่มพูดใหม่

“ก่อนที่ข้าจะพบเจ้าเป็นครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน ข้าฝันเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในเหตุการณ์เดิมๆ แม้มองเห็นใบหน้าไม่ชัด แต่ข้าจำได้ว่า…นางตัวเล็ก บอบบาง รูปร่างกลมกลึงไปทั้งตัว นางจับมือข้า พาวิ่งไปข้างหน้า เสียงหัวเราะและคำพูดของนางดังก้องอยู่ในหูชัดเจน”  

เขาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง คล้ายพยายามรำลึกถึงภาพเหล่านั้นให้ชัดเจนยิ่งขึ้น  

“เมื่อข้าเจอเจ้าที่นี่ครั้งแรก..ในตอนนั้น..” เขาพูดต่อ สายตาหันไปมองต้นอวี้หลันเบื้องหน้า “เจ้ากำลังนั่งหลับตา รับลมอยู่ใต้ต้นไม้นี้ และในเสี้ยววินาทีนั้น…สัญชาตญาณบอกข้าว่า เจ้าเป็นคนเดียวกันกับหญิงสาวในฝันของข้า”  

เขาหันกลับมาสบตาอินทุภา นัยน์ตาคู่นั้นจ้องลึกลงไป ราวกับพยายามจดจำเธอให้ขึ้นใจ  

“ละ…เล่าต่อสิคะ” อินทุภาเอ่ยเร่ง ทั้งที่หัวใจเต้นแรง ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าการถูกจ้องเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหว

เขาหันกลับไปมองมือตัวเอง แล้วเล่าต่อ

“ฮ่องเต้ทรงมีราชโองการ แต่งตั้งให้ข้ามาประจำการที่เมืองหวางจี เขตปกครองทางเหนือ จากตรงนี้ไปถึงค่ายทหารไม่ไกลนัก ส่วนที่พักของข้าอยู่ด้านหลังเนินอวี้หลัน เดิมทีเป็นเรือนของซุนจ่งซานคนสนิทของข้า แต่ข้ามาซื้อต่อ แล้วรื้อสร้างใหม่ให้กว้างขวางขึ้น ดูเหมือนจะเป็นที่นั่น”  

เขาพยักพเยิดไปทางบ้านพักของซุนจ่งซาน ลูกพี่ลูกน้องของอินทุภา บ้านทั้งสามหลังตั้งอยู่ไม่ห่างกันนัก เชื่อมถึงกันด้วยทางเดินในลักษณะทรงกลม โดยมีสวนอยู่ตรงกลาง บริเวณโดยรอบกว้างขวางจนน่าแปลกใจ  

อินทุภาเริ่มนึกออกว่าคุณทวดเคยเล่าว่า ที่นี่เคยเป็นจวนเก่าของขุนนางผู้สูงศักดิ์ท่านหนึ่ง น่าเสียดายที่เธอจำชื่อไม่ได้ เพราะตอนนั้นไม่ได้ใส่ใจฟังมากนัก  

ส่วนเนินอวี้หลัน ตั้งอยู่ค่อนไปทางด้านหลังของบ้านพัก พื้นที่บริเวณนี้ เต็มไปด้วยต้นอวี้หลัน หลากหลายสายพันธุ์ ครอบคลุมพื้นที่กว้างกว่าหนึ่งกิโลเมตร และใจกลางของเนิน คือต้นอวี้หลันสีขาวต้นใหญ่ที่สุด งดงามสง่ากว่าต้นใดในบริเวณนี้

แสดงว่าบ้านตระกูลซุนในปัจจุบันนี้ เป็นจวนเก่าของเขามาก่อนสินะ

“ซุนจ่งซานหรือคะ?” อินทุภาขัดจังหวะถาม

เขาไม่ตอบ แต่พยักหน้ารับ

“พี่ซาน เป็นญาติผู้พี่ของฉัน ชื่อเดียวกันกับคนสนิทของคุณเลย!” อินทุภาอุทานตาโตนิดๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ข้าก็เพิ่งจะรู้ว่า เด็กคนที่ข้าเคยเจอเมื่อหลายปีก่อนนั้นมีชื่อเดียวกัน แล้วรู้ไหม ทำไมเด็กคนนั้นถึงมองเห็นข้า”

อินทุภาส่ายหน้าดิก เขาชี้มือไปที่คอที่มีแหวนห้อยอยู่ อินทุภาเผลอยกมือขึ้น กำแหวนที่อยู่ใต้เสื้อโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ตายังจ้องเป๋งอยู่ที่เขา

“ข้ามาเข้าใจเอาเองเรื่องเงื่อนไขของมิติอะไรนั่น เพราะเห็นแหวนที่เด็กคนนั้นใส่อยู่ตอนเจอกันครั้งสอง ซึ่งก็หมายถึงต้องมีหยกสองชิ้นนี้อยู่ใกล้กัน” 

เขาพูดพลางดึงป้ายหยกสีขาวแกะสลัก ที่ห้อยอยู่ที่เอวขึ้นมาให้ดู ที่มุมหนึ่งของป้ายหยกมีสีเหลืองทอง แซมด้วยสีส้มทองแดง ทำให้ดูคล้ายเปลวไฟ ส่วนแหวนหยกก็มีสีสันในลักษณะเดียวกัน  

เฉดสีเหลืองทองและสีส้มที่ปรากฏเป็นจุดๆ นี้ เกิดจากการสะสมตัวของแร่ธาตุต่างๆ ในหยกระหว่างกระบวนการก่อตัวตามธรรมชาติ ส่งผลให้เกิดสีที่ไม่สม่ำเสมอ แต่กลับกลายเป็นเอกลักษณ์ที่มีคุณค่าในเชิงศิลปะและความเป็นสิริมงคล

"หยกดาวตกนี้ ทูตจากแดนไกลนำมาถวายเป็นของขวัญบรรณาการแด่ฮ่องเต้ เพื่อสานสัมพันธ์ระหว่างแว่นแคว้น ว่ากันว่าหยกนี้ถูกค้นพบจากหลุมดาวตกขนาดใหญ่ และน่าจะถูกฝังอยู่ใต้ดินมานานหลายร้อยปี จนกลายเป็นหยกสีขาวบริสุทธิ์ดุจหิมะ ต่อมาฮ่องเต้จึงทรงแบ่งส่วนหนึ่งพระราชทานให้ เอ้อ.."

อินทุภาเห็นเขากระแอม แล้วขยับตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยความขัดเขิน  

“...ทรงแบ่งให้กับโอรสและธิดาในขนาดเท่าๆ กัน เพื่อนำไปทำเครื่องประดับ ส่วนหยกที่ข้าได้รับมานั้น มีสีเหลืองทองและสีคล้ายทองแดงแทรกอยู่ภายใน ซึ่งพี่หญิงและน้องหญิงไม่มี”  

“คุณ...เอ่อ...พระองค์...” เธอพูดติดขัดไปชั่วครู่ ไม่แน่ใจว่าจะใช้คำพูดอย่างไรให้เหมาะสม  

“ไม่ต้องกังวลเรื่องราชาศัพท์ พูดธรรมดาๆ ก็ได้”  

“ฝ่าบาท...เป็นองค์ชายจริงๆ หรือคะ?”

เขาไม่ตอบ แต่พยักหน้ารับ

"เป็นลูกชายคนที่สี่จากพี่น้องทั้งหมดสิบคน ถ้านับเฉพาะแม่เดียวกัน ก็ยังมีพี่สาวและน้องสาวอีก” เขาพูดอย่างเรียบง่ายเมื่อเห็นว่าอินทุภาไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้าน หรือสนใจในสถานะของเขามากนัก  

อินทุภานั่งนิ่งไปชั่วขณะ กำลังคิดถึงคำพูดของซุนจ่งซานที่เคยบอกไว้ ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นความจริง  

“แล้วเรามาเจอกันได้ยังไงคะ?” หญิงสาวถามต่อ  

“ข้าชอบมานั่งเล่นตรงนี้ แล้วอยู่มาวันหนึ่ง ก็มีม่านแสงสีขาวจางๆ กระจายไปทั่ว หลังม่านแสงนั้น ข้าเห็นสาวน้อยคนหนึ่งนั่งอมยิ้มหลับตาบนเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวเดียวกันนี้” เขาอมยิ้มเล็กน้อย นัยน์ตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต  

หัวคิ้วอินทุภาค่อยๆ ขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด นึกถึงตอนที่เธอเห็นเขาเป็นครั้งแรก ก็มีม่านแสงสีขาวอย่างที่เขาเล่ามานี้เช่นเดียวกัน เธอกำลังสงสัยว่าในม่านแสงนั้น อาจจะเป็นมิติที่กำลังเหลื่อมกันอยู่หรือเปล่า และคงต้องมีเงื่อนไขอะไรบางอย่าง ที่ก่อให้เกิดปาฏิหาริย์เหล่านี้ขึ้นมา

อย่างแรกก็คือต้องมีหยกดาวตกสองชิ้น แล้วเงื่อนไขต่อไปคืออะไรนะ?

อินทุภายังจมอยู่กับความคิด ที่กำลังประมวลผลอย่างต่อเนื่อง จนต้องสะดุ้งเมื่อมีนิ้วมือเรียวแข็งแรง ลูบเบาๆ ที่คิ้วของเธอให้เรียบตรง

สายตาของทั้งคู่ประสานกันอยู่นานราวกับถูกมนต์สะกด ไม่สามารถละสายตาออกจากกันได้ มือของเขาที่ยกค้างไว้ค่อยๆ เลื่อนลงมาช้าๆ สัมผัสผ่านใบหู แล้วกุมไว้ที่ท้ายทอย ใช้นิ้วโป้งลูบไล้เบาๆ ราวกับเป็นการชวนเชิญ ก่อนจะค่อยๆ รั้งศีรษะด้านหลัง ดันริมฝีปากอวบอิ่มของเธอเข้าหาริมฝีปากนุ่มของเขา  

อินทุภาเอนตัวตามไปโดยไม่ขัดขืน ราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ อาจเป็นเพราะร่องรอยของความวาบหวามจากครั้งก่อน ยังคงหลงเหลืออยู่ แต่จุมพิตครั้งนี้แตกต่างไปจากครั้งแรก มันอบอุ่นและอ่อนหวาน ราวกับเขากำลังจะสอนให้เธอได้รู้จัก รสชาติของความนุ่มนวลที่แฝงไว้ด้วยความเสน่หา ไม่เหมือนกับความเย้ายวนที่เรียกร้องให้ตอบสนองอย่างเร่าร้อนในคราวก่อน  

เขาค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก จ้องมองตากลมสวยของเธออยู่นาน ก่อนจะกดศีรษะของเธอให้เอนซบลงที่ซอกไหล่ของเขา เธอทำตามโดยไม่ขัดขืน ดุจดังว่าร่างกายและจิตใต้สำนึกของเธอ เคยชินกับความอบอุ่นและอ่อนโยนเช่นนี้มาแล้ว

“เยว่อิง ชื่อของเจ้าแปลว่าจันทร์กระจ่าง ส่วนชื่อของข้า หยางหมิงอวี้ แปลว่ากำเนิดแสงตะวันอันสดใส ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิตกันแน่?” เขาเอียงคอมอง มุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย  

“เยว่อิงเป็นชื่อที่คุณย่าตั้งให้ ส่วนชื่อไทยที่คุณยายตั้งให้ก็แปลว่า แสงจันทร์ เหมือนกันค่ะ” อินทุภาได้ยินเสียงเขาหัวเราะหึหึเบาๆ ในลำคอ  

“เจ้าก็เคยบอกข้าแบบนี้เหมือนกัน” อินทุภาสะดุ้งด้วยความแปลกใจ จึงขยับตัวออกจากอกของเขา มองหน้าคนพูดด้วยสายตาฉงนสนเท่ห์  

“แสดงว่าเรื่องราวเหล่านี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้วกับฝ่าบาท แต่ทำไมถึงเป็นครั้งแรกที่หม่อมฉันเพิ่งเคยเจอ?”  

อินทุภาหันไปพิงพนัก แก้มพองออก ปากยื่นน้อยๆ โดยไม่รู้ว่าอากัปกิริยาของเธอดูน่าเอ็นดูสำหรับคนที่นั่งข้างๆ เป็นอย่างยิ่ง  

“แล้วหม่อมฉันก็ถูกฝ่าบาทเอาเปรียบ ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด”

แล้วแก้มก็พองอีก สีหน้ากระเง้ากระงอดไม่พอใจ จนคนข้างๆ อดไม่ได้ จับหันมาจุ๊บปากเสียหลายที โดยที่เธอไม่ทันได้ขัดขืน

“ก็ดีไม่ใช่หรือ? ไม่ต้องเสียเวลาทำความรู้จักกันมากมาย เจ้าก็อยู่เฉยๆ ของเจ้าไป นอกนั้นก็ปล่อยให้เป็นธุระของข้า”  

“เดี๋ยวจูบเดี๋ยวกอด แบบนี้คือธุระของฝ่าบาทหรือเพคะ!”  

หน้าต้องหนาเป็นหินเชียวล่ะ ถึงพูดออกมาได้หน้าตาเฉย!!

เขาหงายหน้าหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ ใบหน้าที่คมเข้มดุจรูปสลักนั้นดูหล่อเหลายิ่งขึ้นเมื่อเขายิ้ม  

“การง้อเจ้า เป็นงานที่ข้าหนักใจที่สุด แต่ก็ชอบที่สุดด้วยเหมือนกัน ถ้าได้ลงเอยแบบนี้”  

เขาลูบไล้นิ้วโป้งที่ริมฝีปากล่างของอินทุภาเบาๆ เพื่อเน้นย้ำความหมายของคำที่เขาพูด  

“งั้นหยุดธุระของฝ่าบาทไว้ก่อนดีไหมเพคะ มาช่วยหม่อมฉันคิดทีว่าเงื่อนไขของมิติที่เหลื่อมกันนี้คืออะไร แล้วทำไมหม่อมฉันถึงเข้าไปอยู่ในมิติของฝ่าบาทได้”  

“เหตุผลที่พอจะฟังได้มากที่สุด สิ่งแรกก็เกี่ยวข้องกับหยกแน่ๆ แล้วก็...พระจันทร์เต็มดวง”  

“พระจันทร์เต็มดวง!”  หญิงสาวพูดโพล่งออกมาเพราะเพิ่งจะนึกออก

ทั้งคู่พูดพร้อมกันในจังหวะเดียวกัน ทำให้หยางหมิงอวี้อมยิ้มเล็กน้อย ประกายตาเป็นประกายวาบวับ ส่วนอินทุภาหัวเราะคิกออกเพราะภูมิใจในความฉลาดของตัวเอง หน้าแดงระเรื่อ เพิ่มความน่ารักน่าเอ็นดูให้เธอมากขึ้นไปอีก  

“จะเห็นแก่ตัวไปไหม ถ้าจะขอให้เจ้าไปด้วยกัน?” จู่ๆ หยางหมิงอวี้ก็ถามขึ้นมาแบบหยั่งเชิง ดวงตาหรี่ลงอย่างระวังในคำตอบของหญิงสาว  

“แล้วหม่อมฉันจะกลับมาได้อีกไหมคะ? หม่อมฉันกังวลว่าพ่อกับแม่จะเป็นห่วง”

จริงๆ แล้วเธอรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย ที่จะได้ไปสัมผัสกับโลกอีกใบ ซึ่งเธอมองว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นเพียงหนึ่งในล้าน เลือดนักผจญภัยในตัวเธอกำลังพลุ่งพล่าน เพราะโอกาสแบบนี้ในชีวิตหนึ่ง..อาจมีเพียงครั้งเดียว แต่อีกใจหนึ่งกลับลังเล กลัวว่าจะเป็นการจากโลกปัจจุบันไปตลอดกาล เพราะในโลกใบนี้..เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ยังมีพ่อ แม่ และยายที่ยังคอยเป็นห่วง

“ครั้งนั้นเหมือนว่าเจ้าจะรู้วิธีข้ามมิติ” หยางหมิงอวี้พูดด้วยน้ำเสียงที่หม่นหมอง “แต่...เจ้าก็หายไปแล้วไม่กลับมาอีกเลย...” เขาก้มหน้าลง ท้ายเสียงดูสั่นพร่าเล็กน้อย น้ำเสียงที่เศร้าสร้อยและสายตาที่หม่นลงของเขา ทำให้อินทุภาใจอ่อน รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดตามไปด้วย แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองสบตา

“ก่อนที่เจ้าจะหายไป ได้ทิ้งแหวนเอาไว้ แล้วข้าก็รอด้วยความหวังมาตลอดสิบปีเต็ม ว่าสักวันเจ้าอาจจะกลับมา”  

“แล้วทำไมหม่อมฉันต้องทิ้งแหวนไว้ด้วยเพคะ? ทำไมไม่นำติดตัวไปด้วย? แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมหม่อมฉันถึงหายไปแล้วไม่กลับไปอีก?” อินทุภายิงคำถามออกมารัวๆ  

“การที่เจ้าทิ้งแหวนไว้นั้น อาจเพราะเจ้าหวังว่า ข้าคงจะหาวิธีให้เราได้พบกันอีก ต่อมาข้าได้นำแหวนฝากไว้กับเด็กคนหนึ่ง ซึ่งเป็นญาติห่างๆ ของหมอซุน ถึงแม้ว่าเขาจะยังเป็นเด็ก แต่ก็มีหน้าตาละม้ายคล้ายเจ้าเป็นอย่างมาก ข้าคาดหวังว่า บางทีเขาอาจจะเป็นเจ้าในมิตินั้น หรืออาจจะเป็นต้นตระกูล หรืออะไรสักอย่าง ที่จะนำทางให้เราได้มาพบกันอีกครั้ง”

อินทุภามองชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงฝากของสองสิ่งนั้นไว้กับท่านทวดเยว่ฮวา  

“หม่อมฉันหลงโกรธฝ่าบาทมากมายเลยเพคะ นึกเอาเองว่าฝ่าบาททำร้ายจิตใจท่านทวดเยว่ฮวา”  

“ทำร้ายจิตใจอย่างไร?” หยางหมิงอวี้ถามด้วยความไม่เข้าใจ  

“ก็ท่านทวดเยว่ฮวาน่ะ หน้าเหมือนหม่อมฉันราวกับฝาแฝด แล้วท่านทวดยังบอกกับคุณทวดเหม่ยหลิงอีกว่าหลงรักฝ่าบาทสุดหัวใจ แต่ฝ่าบาทกลับรักผู้หญิงอีกคนที่หน้าเหมือนท่าน” อินทุภาอธิบาย  

“อ้อ!..อย่างนี้นี่เอง แต่เด็กคนนั้นเพิ่งจะอายุแค่สิบสองเองนะ”  

“งั้น! ถ้าท่านทวดอายุสักสิบแปดหรือยี่สิบ ฝ่าบาทก็คงไม่ต้องรอมาเป็นเวลานานแสนนานแบบนี้หรอกใช่ไหมเพคะ?” อินทุภาถามกึ่งประชด  

“เอ...น่าคิดแฮะ ไม่ทันคิดมุมนี้มาก่อนเหมือนกัน” เขาตอบด้วยสีหน้าเฉยเมย จนอินทุภาตวัดสายตาค้อนขวับ เพราะหมดคำพูดจะเอ่ยกับคนประเภทนี้ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเขาดึงเธอเข้าไปกอด ถึงเธอพยายามฝืนตัวไว้ แต่เขาก็ดึงเธอเข้าไปชิดจนได้  

“เป่าเป้ย์! ไม่รู้หรือว่า..ข้าต้องการเพียงตัวเจ้า หัวใจของเจ้า และต้องเป็นเจ้าเท่านั้น ไม่ใช่เงาของใครก็ได้!”

เขากระซิบข้างหู แล้วไถลมาจูบที่แก้มนวล สูดหายใจชิดแก้มเต็มแรงก่อนจะวนมาจูบที่ปากนุ่มนิ่ม อินทุภาตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก อีกใจสั่งให้ขัดขืน แต่อีกใจกลับชอบสัมผัสของเขา 

ชายหนุ่มถอนริมฝีปาก เอนตัวออกเล็กน้อย เพื่อให้มองหน้าหวานได้ชัดๆ

“จนป่านนี้แล้ว ยังไม่รู้อีก ว่าข้ารู้สึกยังไง คงต้องสาธิตให้ชัดเจนมากกว่านี้อีก” เขาพูดแล้วทำท่าจะโน้มเข้าหา

“ฝ่าบาท!” อินทุภาเอามือยันคางเขาไว้ แล้วหันหน้าหนีเมื่อเขาก้มมาประชิด

“ท่านพี่!” หยางหมิงอวี้พูดชิดแก้มนวล

“อะไรเพคะ?”

“เรียกท่านพี่!” เขาสั่งแกมบังคับ

“อื๋อ..ใครจะกล้า!” อินทุภาพ้อ แล้วหลบหนีริมฝีปากร้ายที่ไล่ตามอย่างไม่ลดละ

“ไม่เรียกจะปล้ำ!” เขาขู่อีก

“บ้า! องค์ชายบ้าๆ ชอบรังแกชาวบ้านตาดำๆ ไม่มีทางสู้!”

หยางหมิงอวี้หงายหน้าหัวเราะ กับการเรียกร้องหาความยุติธรรมของหญิงสาว

“ก็น่ารักอย่างนี้นี่เล่าเป่าเปาน้อย! แล้วข้าจะไปมองใครได้อีกล่ะ ฮึ!”

“อย่าตรัสเลย! เห็นองค์ชายในซีรีส์แต่ละเรื่อง มีเมียเล็กเมียน้อยเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด!”

อินทุภารู้ว่าเป็นการกล่าวหาที่ไม่มีมูลความจริง แต่อยากจะพาลใส่เจ้านายพระองค์นี้เต็มทน

“ถ้าจะมี ก็คงเต็มบ้านอย่างที่กล่าวหามาจริงๆ แต่นี่ก็รอคนเพียงคนเดียวมาเป็นสิบๆ ปี”

อินทุภาเงยหน้าขึ้น ส่งสายตาลึกล้ำมองไปที่ตาคมเข้มอย่างค้นคว้า เพราะทั้งหมดนี้เป็นคำพูดของเขาฝ่ายเดียว เธอไม่มีความทรงจำร่วมกันกับเขาเลยสักนิด

“ทีนี้จะให้จูบดีๆ ได้หรือยัง? รางวัลข้าหน่อยสิ เจ้าทำให้ข้าใจเสียมาหลายปีแล้วนะ!”

อินทุภาเม้มปาก รู้สึกหมั่นไส้กับการทวงรางวัลอย่างหน้าไม่อายแบบนี้เหลือเกินนัก กำลังอ้าปากจะต่อว่า พลันต้องตกใจจนชะงักค้าง เพราะใบหน้าของเขากำลังเลือนราง แล้วหายไปเป็นช่วงๆ

“ฝ่าบาทเพคะ! ทรงเห็นเหมือนกับหม่อมฉันไหม?” อินทุภารู้สึกตระหนกเล็กน้อย พร้อมๆ กับได้คำตอบของปริศนาอีกอย่าง

“ก็ที่รั้งไว้ทั้งคืน ก็เพราะอยากให้ชัดเจนในคำตอบนี้เหมือนกัน” หยางหมิงอวี้พยักหน้า เข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดออกมา

“เป็นเพราะกำลังจะเข้าใกล้รุ่งของอีกวันหรือเพคะ แล้ววันนั้นที่ในเมือง หม่อมฉันก็เห็นฝ่าบาทเลือนรางแบบนี้เหมือนกัน ไม่ได้ชัดเจนเหมือนครั้งล่าสุดนี้”

“แสดงว่าเงื่อนไขหลักคือหยกสองชิ้น จะต้องอยู่ในบริเวณเดียวกัน” เขาพูดพลาง เอามือลูบคางไปด้วย

“งั้นพรุ่งนี้คือข้อพิสูจน์สุดท้าย แต่บางทีอาจจะไม่ท้ายสุด ต้องคอยสังเกตกันไปเรื่อยๆ”