เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 496
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-12 17:00:00
บทที่เกี่ยวข้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 497
แม้นางจะไม่อาจอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเวินอี๋ แต่อย่างน้อยได้อยู่กับเขาต่ออีกสักคืนก็ยังดีทว่าเวินอี๋กลับเพียงแค่เผยอปาก ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นหัวใจของจงหลานดิ่งลงสู่ก้นเหวอีกครั้ง เจี่ยนอันอันเห็นว่าทำอย่างไรจงซิ่นก็ไม่ยอมอยู่ค้างแรม นางจึงเสนอให้พาพวกเขาไปส่ง“จะได้อย่างไรกัน พวกท่านเองก็เหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ไม่ต้องไปส่งพวกข้าหรอก”“ข้ากับจงหลานขาแข็งแรงกันมาก เดินกลับกันเองได้”จงหลานมุ่ยปาก นางอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบเจี่ยนอันอันคิดในใจว่าอย่างไรนางก็ต้องไปซื้อไม้ที่อำเภอไถหยางอยู่แล้วเช่นนั้นก็ถือโอกาสไปส่งพวกเขาเลยก็แล้วกันหลังจากที่เจี่ยนอันอันบอกถึงความคิดของตัวเอง จงซิ่นก็ไม่ได้ปฏิเสธอีกพวกนางเดินออกจากลานบ้านแล้วขึ้นรถม้าจงหลานมองเวินอี๋ อยากจะชวนให้เขาขึ้นรถม้าด้วยกันเหลือเกินแต่นางไม่กล้าทำแบบนั้น นางกลัวท่านปู่รู้แล้วจะตำหนิว่านางไม่รู้ความนางทำได้แค่มองเวินอี๋ด้วยสายตาคาดหวังคืนนี้เวินอี๋ดื่มสุราไปไม่น้อย สาเหตุแรกเป็นเพราะดีใจที่ได้กลับมาพึ่งพิงฉู่จวินสิงส่วนสาเหตุที่สองเป็นเพราะรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่ต้องแยกจากกับจงหลานเวลานี้เวินอี๋หน้าแดงก่ำ เขาตั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 498
นางต้องนั่งพักอยู่ครู่หนึ่งจึงจะได้สติ“แม่นมหลี่ ได้พบกันอีกแล้วนะ สบายดีหรือไม่!”เจี่ยนอันอันถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว หากแม่นมหลี่สบายดีก็คงไม่ต้องวิ่งหนีในสภาพลนลานเช่นนี้นางไม่แม้แต่จะทันได้มองคนบนรถม้าโดยละเอียดด้วยซ้ำก็วิ่งมาทางนี้แล้วตอนนี้ได้ยินคำเย้ยหยันจากเจี่ยนอันอัน ทว่าแม่นมหลี่กลับไม่กล้าด่าเจี่ยนอันอันเหมือนเมื่อก่อนแต่อย่างใดคอของนางยังถูกแส้รัดไว้อยู่ แม่นมหลี่แค่จะหายใจก็ยังยากขึ้นมากเมื่อครู่นางรีบวิ่งขนาดนี้ ตอนนี้ทรวงอกปวดร้าวไปหมดนอกจากนี้ในร่างนางก็ยังมีหนอนศพจากเจี่ยนอันอัน มันทรมานเสียจนอยากตายให้พ้นๆ ไปฉู่จวินสิงเห็นแม่นมหลี่ไม่ตอบก็ออกแรงรัดแส้แน่นขึ้นรัดให้แส้บนลำคอของแม่นมหลี่ดึงขึ้นหลายส่วนแม่นมหลี่ยกมือขึ้นเพื่อหมายจะดึงแส้ออกแต่ตอนนี้ร่างกายนางสั่นอย่างรุนแรง ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะดึงแส้ออกแม่นมหลี่รู้ตัวว่าตัวเองหนีไม่รอด จากรีบหันมาคุกเข่าเบื้องหน้ารถม้า“ขอร้องพวกท่านล่ะ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถิด ตอนนั้นข้าเป็นคนเลว ไม่ควรเป็นศัตรูกับพวกนี้”“บัดนี้ข้าสำนึกผิดแล้ว พวกท่านโปรดเมตตาปล่อยยายแก่อย่างข้าไปเถิด”ระหว่างที่แม่นมหลี่กำลัง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 499
ฉู่จวินสิงลงมือรวดเร็วมาก ดาบในมือหนิงเจิ้นยังไม่ทันจะจรดลงมา สายแส้ก็พันเข้าที่ข้อมือของเขาแล้วฉู่จวินสิงออกแรงดึง ทำให้หนิงเจิ้นล้มหน้าคว่ำมาทางรถม้าเพราะทรงตัวไม่มั่นเจี่ยนอันอันใช้จังหวะนี้เหวี่ยงเท้าไปที่หน้าของหนิงเจิ้น“หนิงเจิ้น เจ้านี่มันตายยากชะมัด ตาบอดไปข้างหนึ่งแล้วแต่ยังไม่ตายอีก”“แต่เมื่อคืนนี้ท่านยมบาลมาเข้าฝันข้า”“เขาบอกข้าว่าวันตายของเจ้ามาถึงแล้ว ยมบาลบอกให้เจ้าตายในยามสาม เจ้าก็ไม่มีทางอยู่ได้ถึงย่ำรุ่ง!”ใบหน้าของเจี่ยนอันอันปรากฏรอยยิ้มเหี้ยมหฤโหดในขณะที่พูดภายในมือมีกริชเพิ่มเข้ามาหนึ่งเล่มหนิงเจิ้นถูกเตะเซถอยไปสองสามก้าวก่อนจะทรงตัวได้เขาหมุนข้อมือก่อนจะใช้ดาบเล่มคมตัดแส้ให้ขาดหนิงเจิ้นถ่มน้ำลายลงบนพื้น ถลึงดวงตาจ้องมองไปที่เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิง“ฉู่จวินสิง ส่งตราลัญจกรหยกของฮ่องเต้มาเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นคืนนี้จะเป็นวันตายของพวกเจ้า”“แล้วก็เจ้าด้วยเจี่ยนอันอัน เจ้าทำให้ข้าตาบอดข้างหนึ่ง คิดว่าแค่นี้ข้าก็จะตายแล้วหรือ? ถุย!”“คืนนี้ ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้รู้ถึงจุดจบของการก้าวล่วงข้า จะให้พวกเจ้าตายตามเตียวเฉียงไปให้หมด!”หนิงเจิ้นว่าจบก็กว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 500
ฉู่จวินสิงกำลังจะไล่ตามไปแต่กลับถูกเจี่ยนอันอันห้ามไว้“ก่อนหน้านี้เจ้าหมอนี่คิดจะปล้นชิงเงินของข้า ครั้งก่อนไม่ได้ฆ่าเขาให้ตาย ปล่อยให้มีชีวิตต่อสักสองสามวัน”“ครานี้ก็มอบให้ข้าจัดการเองเถิด วันนี้ต้องฆ่าเขาให้ได้”เจี่ยนอันอันว่าจบก็ขว้างกริชไปที่คอของหนิงเจิ้นหนิงเจิ้นวิ่งเร็วมาก แต่กลับไม่เร็วเท่าความเร็วของกริชเขาได้ยินเพียงเสียงลมหวีดหวิวด้านหลัง เพิ่งจะหันกลับไปดูว่ามีสิ่งใดลอยมาตัวกริชก็แทงเข้าไปในเส้นเลือดใหญ่ของเขาแล้วหนิงเจิ้นโงนเงนโซเซก่อนจะล้มลงกับพื้นโลหิตพวยพุ่งออกจากเส้นเลือดใหญ่ นอกจากนี้บนคมกริชก็ยังอาบด้วยยาพิษหนิงเจิ้นเบิกตาโพลง อ้าปากกว้างเพื่อออกแรงหายใจแต่เขาดิ้นรนได้แค่ไม่กี่ครั้งก็สิ้นใจลงเจี่ยนอันอันเดินเข้าไปชักกริชออกนางนำผ้าหยาบออกมาเช็ดเลือดให้สะอาดแล้วโยนผ้าทิ้งไว้บนใบหน้าของหนิงเจิ้นมันช่วยปิดดวงตาข้างที่เบิกโพลงของเขาได้อย่างพอดิบพอดีนางไม่ได้สนใจร่างของหนิงเจิ้น ไม่คิดที่จะเปลืองผงสลายศพกับเขาทั้งสองคนกลับไปที่รถม้า เวลานี้แม่นมหลี่มุดออกมาจากด้านใต้รถม้าแล้วแม่นมหลี่คุกเข่าดัง ‘ตุบ’ เบื้องหน้าทั้งสองคนอีกครั้ง“ขอบคุณท่าน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 501
เจี่ยนอันอันพยักหน้า รอยยิ้มเหี้ยมโหดปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง“ตอนนี้เจ้าไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว สามารถตายตามไปอยู่กับเตียวเฉียงและหนิงเจิ้นได้แล้วล่ะ”แม่นมหลี่ตื่นตกใจ นางกำลังจะพูดขอร้องอ้อนวอนแต่กลับรู้สึกเจ็บบริเวณคอกริชของเจี่ยนอันอันกรีดลงที่คอของแม่นมหลี่แม่นมหลี่อ้าปากกว้าง ดวงตาเบิกโพลงนางกุมลำคอหายใจเข้าลึกๆ เพียงไม่กี่ครั้งก็เอียงศีรษะสิ้นใจตายจงหลานที่นั่งอยู่บนรถม้าตกใจจนต้องรีบปิดตาเมื่อเห็นภาพนี้เจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจจะจัดการศพของแม่นมหลี่ ปล่อยให้เน่าเปื่อยอยู่ที่นี่ไปนั่นแหละนางกับฉู่จวินสิงกลับขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าสู่อำเภอไถหยางจงหลานคลายมือที่ปิดตาออก เมื่อมองไปที่เจี่ยนอันอัน ดวงตาของนางก็เปี่ยมด้วยความเลื่อมใสศรัทธานางรู้ว่าฉู่จวินสิงเก่งกาจมาก เคยได้ยินเวินอี๋พูดถึงความองอาจกล้าหาญของฉู่จวินสิงเวลาที่อยู่ในสนามรบนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นฝีมือที่เยี่ยมยอดขนาดนี้ของเจี่ยนอันอันเมื่อครู่นี้กริชเล่มนั้นราวกับอยู่ในการควบคุมของเจี่ยนอันอันโดยสมบูรณ์ นางขว้างกริชออกไปแล้วสามารถควบคุมให้มันลอยกลับมาได้ลำพังเพียงภาพนี้ก็ทำให้จงหลานเกิดความนับถือแล้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 502
นางมองพนักงานปราดหนึ่ง ตอนที่มาซื้อไม้ก่อนหน้านี้ นางไม่เคยพบพนักงานคนนี้มาก่อนเจี่ยนอันอันสุภาพมาก “ข้ารู้ว่าวันนี้มาค่อนข้างดึก แต่ข้าอยากซื้อไม้จำนวนหนึ่ง”“หากต้องรอถึงพรุ่งนี้ เกรงว่าข้าคงไม่มาซื้อแล้ว ไม่ทราบว่าช่วยผ่อนปรนให้ได้หรือไม่?”พรุ่งนี้นางต้องไปปลูกผักที่ทุ่งนา ไม่มีเวลามาที่นี่มากขนาดนั้นวันนี้อุตส่าห์มีเวลาว่างทั้งที ย่อมต้องซื้อของให้ได้เป็นธรรมดา“แต่ร้านของพวกข้าปิดแล้ว เอาไว้ค่อยมาใหม่วันหลังเถิด”พนักงานหัวแข็งเล็กน้อย เขามองว่า ในเมื่อร้านปิดแล้วก็ย่อมขายของให้ไม่ได้อีกหากสองคนนี้ต้องการซื้อไม้จริงๆ พรุ่งนี้มาใหม่ก็ยังไม่สายยิ่งไปกว่านั้น หากพวกเขาอยากซื้อขนาดนี้ เช่นนั้นเหตุใดไม่มาให้ไวหน่อย เหตุใดจึงมาในตอนที่ร้านปิดไปแล้วเถ้าแก่ร้านเลิกเปลือกตาขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันวินาทีที่เห็นเจี่ยนอันอัน ดวงตาเขาต้องเป็นประกายโดยพลันนี่มันลูกค้ารายใหญ่ที่มาซื้อท่อนไม้ไปเยอะมากเมื่อสองวันก่อนมิใช่หรือ!น้อยมากที่จะมีคนจะซื้อท่อนไม้เยอะขนาดนี้ เจี่ยนอันอันไม่เพียงซื้อเป็นจำนวนมาก แต่ยังมือเติบมากด้วยเขาย่อมต้องจดจำเจี่ยนอันอันได้เป็นอย่างดีสอง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 1
เจี่ยนอันอันยังคงงัวเงีย รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจับมือของนางและบังคับให้นางกดนิ้วลงบนบางสิ่งบางอย่างนางตอบสนองทันทีด้วยการฟาดฝ่ามือกลับไปเต็มแรงทันใดนั้นก็มีเสียง ‘เพียะ’ ดังขึ้นตามด้วยเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราดของชายวัยกลางคน“นังเด็กอกตัญญู กล้าดียังไงมาทำร้ายบิดาของเจ้า! ข้าจะส่งเจ้าไปหามารดาที่ตายไปแล้วของเจ้าเดี๋ยวนี้!”เมื่อเจี่ยนอันอันได้ยินคำพูดนั้น หัวใจของนางพลันเย็นเยียบทันทีคนบ้าอะไรกล้าด่าแม่ของนางเช่นนี้ รนหาที่ตาย!เจี่ยนอันอันลืมตาขึ้นทันที เห็นชายแปลกหน้าในชุดโบราณกำลังเงื้อมมือขึ้นหมายจะฟาดหน้านางเจี่ยนอันอันแค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะเตะเข้าที่ท้องของชายคนนั้นเต็มแรงชายคนนั้นถูกเตะจนถอยหลังไปหลายก้าวกว่าจะหยุดลงได้ในฐานะที่เป็นกั๋วกงแห่งแคว้นไท่ยวน ถูกบุตรีแท้ ๆ ทำร้าย ซ้ำยังถูกทำร้ายต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้อีกใบหน้าของเจี่ยนกั๋วกงเขียวคล้ำด้วยความโกรธ เขาจ้องมองเจี่ยนอันอันด้วยดวงตาแดงก่ำเขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว หมายจะบีบคอเจี่ยนอันอันให้ตายทันใดนั้น ฮูหยินรองก็รีบพูดขึ้นว่า “นายท่าน ตอนนี้ยังฆ่านางไม่ได้นะเจ้าคะ”“หากนางตาย ใครจะไปแต่งกับเยียน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 2
บ่าวรับใช้รับคำสั่ง รีบหยิบเชือกออกมาเพื่อจะมัดตัวเจี่ยนอันอันแต่เจี่ยนอันอันกลับคว้าเชือกไว้ได้ ก่อนจะก้าวอาด ๆ มาตรงหน้าเจี่ยนกั๋วกงนางเคลื่อนไหวรวดเร็วจนเจี่ยนกั๋วกงไม่ทันตั้งตัว และเชือกก็ถูกคล้องเข้าที่ลำคอของเขาแล้วเจี่ยนอันอันดึงเชือกจนแน่น ทำให้เจี่ยนกั๋วกงหายใจไม่ออกทันทีนางตวาดเสียงเย็นชา “ตาเฒ่าน่ารังเกียจ! หนังสือตัดขาดนั่นเจ้าเก็บรักษาไว้ให้ดี อย่าทำหายเสียเล่า”“จำคำพูดของเจ้าวันนี้ไว้ให้ดี วันหน้าเมื่อข้าโบยบินขึ้นสูง เจ้าก็อย่ามาร้องไห้ฟูมฟายขอคืนดีกับข้าแล้วกัน!”สิ้นประโยค เจี่ยนอันอันก็เตะเจี่ยนกั๋วกงจนล้มลงกับพื้นฮูหยินรองรีบวิ่งมาพยุงเจี่ยนกั๋วกง ก่อนจะหันมาถลึงตาใส่เจี่ยนอันอัน“เจี่ยนอันอัน นังลูกทรพี! เจ้ากล้าตบตีบิดาแท้ ๆ ของเจ้าได้อย่างไร”“พวกข้าดูแลเจ้าให้เติบโตมาแท้ ๆ แต่เจ้ากลับไม่รู้จักบุญคุณ แถมยังคิดฆ่าบิดาของเจ้าอีก!”“จวนกั๋วกงของเรา ไยจึงเลี้ยงดูเด็กเนรคุณเช่นเจ้าออกมาได้”ในขณะเดียวกัน เจี่ยนหลิงเยว่บุตรสาวของฮูหยินรองก็เดินเข้ามานางด่าเจี่ยนอันอันอย่างโกรธจัด “เจี่ยนอันอัน ทางที่ดีเจ้าไปตายอยู่ข้างนอกเสีย แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27
บทล่าสุด
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 502
นางมองพนักงานปราดหนึ่ง ตอนที่มาซื้อไม้ก่อนหน้านี้ นางไม่เคยพบพนักงานคนนี้มาก่อนเจี่ยนอันอันสุภาพมาก “ข้ารู้ว่าวันนี้มาค่อนข้างดึก แต่ข้าอยากซื้อไม้จำนวนหนึ่ง”“หากต้องรอถึงพรุ่งนี้ เกรงว่าข้าคงไม่มาซื้อแล้ว ไม่ทราบว่าช่วยผ่อนปรนให้ได้หรือไม่?”พรุ่งนี้นางต้องไปปลูกผักที่ทุ่งนา ไม่มีเวลามาที่นี่มากขนาดนั้นวันนี้อุตส่าห์มีเวลาว่างทั้งที ย่อมต้องซื้อของให้ได้เป็นธรรมดา“แต่ร้านของพวกข้าปิดแล้ว เอาไว้ค่อยมาใหม่วันหลังเถิด”พนักงานหัวแข็งเล็กน้อย เขามองว่า ในเมื่อร้านปิดแล้วก็ย่อมขายของให้ไม่ได้อีกหากสองคนนี้ต้องการซื้อไม้จริงๆ พรุ่งนี้มาใหม่ก็ยังไม่สายยิ่งไปกว่านั้น หากพวกเขาอยากซื้อขนาดนี้ เช่นนั้นเหตุใดไม่มาให้ไวหน่อย เหตุใดจึงมาในตอนที่ร้านปิดไปแล้วเถ้าแก่ร้านเลิกเปลือกตาขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันวินาทีที่เห็นเจี่ยนอันอัน ดวงตาเขาต้องเป็นประกายโดยพลันนี่มันลูกค้ารายใหญ่ที่มาซื้อท่อนไม้ไปเยอะมากเมื่อสองวันก่อนมิใช่หรือ!น้อยมากที่จะมีคนจะซื้อท่อนไม้เยอะขนาดนี้ เจี่ยนอันอันไม่เพียงซื้อเป็นจำนวนมาก แต่ยังมือเติบมากด้วยเขาย่อมต้องจดจำเจี่ยนอันอันได้เป็นอย่างดีสอง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 501
เจี่ยนอันอันพยักหน้า รอยยิ้มเหี้ยมโหดปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง“ตอนนี้เจ้าไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว สามารถตายตามไปอยู่กับเตียวเฉียงและหนิงเจิ้นได้แล้วล่ะ”แม่นมหลี่ตื่นตกใจ นางกำลังจะพูดขอร้องอ้อนวอนแต่กลับรู้สึกเจ็บบริเวณคอกริชของเจี่ยนอันอันกรีดลงที่คอของแม่นมหลี่แม่นมหลี่อ้าปากกว้าง ดวงตาเบิกโพลงนางกุมลำคอหายใจเข้าลึกๆ เพียงไม่กี่ครั้งก็เอียงศีรษะสิ้นใจตายจงหลานที่นั่งอยู่บนรถม้าตกใจจนต้องรีบปิดตาเมื่อเห็นภาพนี้เจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจจะจัดการศพของแม่นมหลี่ ปล่อยให้เน่าเปื่อยอยู่ที่นี่ไปนั่นแหละนางกับฉู่จวินสิงกลับขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าสู่อำเภอไถหยางจงหลานคลายมือที่ปิดตาออก เมื่อมองไปที่เจี่ยนอันอัน ดวงตาของนางก็เปี่ยมด้วยความเลื่อมใสศรัทธานางรู้ว่าฉู่จวินสิงเก่งกาจมาก เคยได้ยินเวินอี๋พูดถึงความองอาจกล้าหาญของฉู่จวินสิงเวลาที่อยู่ในสนามรบนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นฝีมือที่เยี่ยมยอดขนาดนี้ของเจี่ยนอันอันเมื่อครู่นี้กริชเล่มนั้นราวกับอยู่ในการควบคุมของเจี่ยนอันอันโดยสมบูรณ์ นางขว้างกริชออกไปแล้วสามารถควบคุมให้มันลอยกลับมาได้ลำพังเพียงภาพนี้ก็ทำให้จงหลานเกิดความนับถือแล้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 500
ฉู่จวินสิงกำลังจะไล่ตามไปแต่กลับถูกเจี่ยนอันอันห้ามไว้“ก่อนหน้านี้เจ้าหมอนี่คิดจะปล้นชิงเงินของข้า ครั้งก่อนไม่ได้ฆ่าเขาให้ตาย ปล่อยให้มีชีวิตต่อสักสองสามวัน”“ครานี้ก็มอบให้ข้าจัดการเองเถิด วันนี้ต้องฆ่าเขาให้ได้”เจี่ยนอันอันว่าจบก็ขว้างกริชไปที่คอของหนิงเจิ้นหนิงเจิ้นวิ่งเร็วมาก แต่กลับไม่เร็วเท่าความเร็วของกริชเขาได้ยินเพียงเสียงลมหวีดหวิวด้านหลัง เพิ่งจะหันกลับไปดูว่ามีสิ่งใดลอยมาตัวกริชก็แทงเข้าไปในเส้นเลือดใหญ่ของเขาแล้วหนิงเจิ้นโงนเงนโซเซก่อนจะล้มลงกับพื้นโลหิตพวยพุ่งออกจากเส้นเลือดใหญ่ นอกจากนี้บนคมกริชก็ยังอาบด้วยยาพิษหนิงเจิ้นเบิกตาโพลง อ้าปากกว้างเพื่อออกแรงหายใจแต่เขาดิ้นรนได้แค่ไม่กี่ครั้งก็สิ้นใจลงเจี่ยนอันอันเดินเข้าไปชักกริชออกนางนำผ้าหยาบออกมาเช็ดเลือดให้สะอาดแล้วโยนผ้าทิ้งไว้บนใบหน้าของหนิงเจิ้นมันช่วยปิดดวงตาข้างที่เบิกโพลงของเขาได้อย่างพอดิบพอดีนางไม่ได้สนใจร่างของหนิงเจิ้น ไม่คิดที่จะเปลืองผงสลายศพกับเขาทั้งสองคนกลับไปที่รถม้า เวลานี้แม่นมหลี่มุดออกมาจากด้านใต้รถม้าแล้วแม่นมหลี่คุกเข่าดัง ‘ตุบ’ เบื้องหน้าทั้งสองคนอีกครั้ง“ขอบคุณท่าน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 499
ฉู่จวินสิงลงมือรวดเร็วมาก ดาบในมือหนิงเจิ้นยังไม่ทันจะจรดลงมา สายแส้ก็พันเข้าที่ข้อมือของเขาแล้วฉู่จวินสิงออกแรงดึง ทำให้หนิงเจิ้นล้มหน้าคว่ำมาทางรถม้าเพราะทรงตัวไม่มั่นเจี่ยนอันอันใช้จังหวะนี้เหวี่ยงเท้าไปที่หน้าของหนิงเจิ้น“หนิงเจิ้น เจ้านี่มันตายยากชะมัด ตาบอดไปข้างหนึ่งแล้วแต่ยังไม่ตายอีก”“แต่เมื่อคืนนี้ท่านยมบาลมาเข้าฝันข้า”“เขาบอกข้าว่าวันตายของเจ้ามาถึงแล้ว ยมบาลบอกให้เจ้าตายในยามสาม เจ้าก็ไม่มีทางอยู่ได้ถึงย่ำรุ่ง!”ใบหน้าของเจี่ยนอันอันปรากฏรอยยิ้มเหี้ยมหฤโหดในขณะที่พูดภายในมือมีกริชเพิ่มเข้ามาหนึ่งเล่มหนิงเจิ้นถูกเตะเซถอยไปสองสามก้าวก่อนจะทรงตัวได้เขาหมุนข้อมือก่อนจะใช้ดาบเล่มคมตัดแส้ให้ขาดหนิงเจิ้นถ่มน้ำลายลงบนพื้น ถลึงดวงตาจ้องมองไปที่เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิง“ฉู่จวินสิง ส่งตราลัญจกรหยกของฮ่องเต้มาเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นคืนนี้จะเป็นวันตายของพวกเจ้า”“แล้วก็เจ้าด้วยเจี่ยนอันอัน เจ้าทำให้ข้าตาบอดข้างหนึ่ง คิดว่าแค่นี้ข้าก็จะตายแล้วหรือ? ถุย!”“คืนนี้ ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้รู้ถึงจุดจบของการก้าวล่วงข้า จะให้พวกเจ้าตายตามเตียวเฉียงไปให้หมด!”หนิงเจิ้นว่าจบก็กว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 498
นางต้องนั่งพักอยู่ครู่หนึ่งจึงจะได้สติ“แม่นมหลี่ ได้พบกันอีกแล้วนะ สบายดีหรือไม่!”เจี่ยนอันอันถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว หากแม่นมหลี่สบายดีก็คงไม่ต้องวิ่งหนีในสภาพลนลานเช่นนี้นางไม่แม้แต่จะทันได้มองคนบนรถม้าโดยละเอียดด้วยซ้ำก็วิ่งมาทางนี้แล้วตอนนี้ได้ยินคำเย้ยหยันจากเจี่ยนอันอัน ทว่าแม่นมหลี่กลับไม่กล้าด่าเจี่ยนอันอันเหมือนเมื่อก่อนแต่อย่างใดคอของนางยังถูกแส้รัดไว้อยู่ แม่นมหลี่แค่จะหายใจก็ยังยากขึ้นมากเมื่อครู่นางรีบวิ่งขนาดนี้ ตอนนี้ทรวงอกปวดร้าวไปหมดนอกจากนี้ในร่างนางก็ยังมีหนอนศพจากเจี่ยนอันอัน มันทรมานเสียจนอยากตายให้พ้นๆ ไปฉู่จวินสิงเห็นแม่นมหลี่ไม่ตอบก็ออกแรงรัดแส้แน่นขึ้นรัดให้แส้บนลำคอของแม่นมหลี่ดึงขึ้นหลายส่วนแม่นมหลี่ยกมือขึ้นเพื่อหมายจะดึงแส้ออกแต่ตอนนี้ร่างกายนางสั่นอย่างรุนแรง ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะดึงแส้ออกแม่นมหลี่รู้ตัวว่าตัวเองหนีไม่รอด จากรีบหันมาคุกเข่าเบื้องหน้ารถม้า“ขอร้องพวกท่านล่ะ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถิด ตอนนั้นข้าเป็นคนเลว ไม่ควรเป็นศัตรูกับพวกนี้”“บัดนี้ข้าสำนึกผิดแล้ว พวกท่านโปรดเมตตาปล่อยยายแก่อย่างข้าไปเถิด”ระหว่างที่แม่นมหลี่กำลัง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 497
แม้นางจะไม่อาจอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเวินอี๋ แต่อย่างน้อยได้อยู่กับเขาต่ออีกสักคืนก็ยังดีทว่าเวินอี๋กลับเพียงแค่เผยอปาก ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นหัวใจของจงหลานดิ่งลงสู่ก้นเหวอีกครั้ง เจี่ยนอันอันเห็นว่าทำอย่างไรจงซิ่นก็ไม่ยอมอยู่ค้างแรม นางจึงเสนอให้พาพวกเขาไปส่ง“จะได้อย่างไรกัน พวกท่านเองก็เหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ไม่ต้องไปส่งพวกข้าหรอก”“ข้ากับจงหลานขาแข็งแรงกันมาก เดินกลับกันเองได้”จงหลานมุ่ยปาก นางอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบเจี่ยนอันอันคิดในใจว่าอย่างไรนางก็ต้องไปซื้อไม้ที่อำเภอไถหยางอยู่แล้วเช่นนั้นก็ถือโอกาสไปส่งพวกเขาเลยก็แล้วกันหลังจากที่เจี่ยนอันอันบอกถึงความคิดของตัวเอง จงซิ่นก็ไม่ได้ปฏิเสธอีกพวกนางเดินออกจากลานบ้านแล้วขึ้นรถม้าจงหลานมองเวินอี๋ อยากจะชวนให้เขาขึ้นรถม้าด้วยกันเหลือเกินแต่นางไม่กล้าทำแบบนั้น นางกลัวท่านปู่รู้แล้วจะตำหนิว่านางไม่รู้ความนางทำได้แค่มองเวินอี๋ด้วยสายตาคาดหวังคืนนี้เวินอี๋ดื่มสุราไปไม่น้อย สาเหตุแรกเป็นเพราะดีใจที่ได้กลับมาพึ่งพิงฉู่จวินสิงส่วนสาเหตุที่สองเป็นเพราะรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่ต้องแยกจากกับจงหลานเวลานี้เวินอี๋หน้าแดงก่ำ เขาตั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 496
เจี่ยนอันอันอ่านความคิดจงหลานออกมาตั้งนานแล้วนางลูบศีรษะจงหลานอย่างแผ่วเบา “เด็กโง่ เจ้าก็น่าจะรู้ความคิดของเวินอี๋อยู่”“เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของสามีข้า ย่อมต้องกลับไปอยู่กับสามีข้าเป็นธรรมดา”“ตอนนี้เจ้ายังเด็ก ยังไม่ถึงวัยที่จะแต่งงาน”“แต่เจ้าวางใจได้ ข้าจะช่วยเจ้าตาดูเวินอี๋ไว้ ไม่ให้เขาไปชอบพอหญิงอื่น”“รอไว้เจ้าเติบใหญ่แล้วข้าค่อยเป็นแม่สื่อให้พวกเจ้าสองคน แบบนี้ดีหรือไม่?”จงหลานกะพริบดวงตาคู่โตที่เปียกชื้นโดยที่หยาดน้ำตายังคงเกาะอยู่บนใบหน้า“ท่านอาพูดจริงหรือ?” จงหลานไม่ค่อยกล้าเชื่อนักเพื่อให้จงหลานเลิกเศร้าใจขนาดนั้น นางให้คำรับรองว่า “ข้าไม่เคยโกหก เจ้าวางใจได้เลย”จงหลานพยักหน้าอย่างแรง ใบหน้ามีรอยยิ้มเผยออกมาในที่สุดเจี่ยนอันอันตักน้ำหนึ่งกะละมังมาให้จงหลานล้างหน้าออกไปแล้วจงซิ่นจะได้ไม่เห็นพิรุธ หลังจากที่จงหลานล้างหน้าเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนก็ค่อยกลับออกไปที่ลานบ้านเจี่ยนอันอันสังเกตเห็นว่าสายตาที่เวินอี๋มองมาเจือด้วยความรู้สึกผิดแต่สุดท้ายเขาก็หันไปทางอื่นโดยไม่ได้พูดอะไรเจี่ยนอันอันกับจงหลานกลับไปนั่งที่ โดยที่จงหลานนั่งถัดจากเวินอี๋นางสา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 495
“พวกข้ามาคราวนี้ไม่ได้นำของดีอันใดติดตัวมาด้วย”“เหล่านี้คือผักและเนื้อสัตว์ที่ข้าซื้อมาจากในตลาด ยังมีผลไม้ด้วยเล็กน้อย”“พวกท่านอย่าได้เกรงใจ รับไว้เสียเถอะ”เจี่ยนอันอันเห็นในห่อแล้ว ไม่เพียงมีผัก แต่ยังมีไก่ฟ้าหนึ่งตัวกับปลาอีกสองตัวนางก็ไม่เกรงใจ บอกให้สี่เอ๋อร์นำสิ่งของเหล่านี้ไปทำมื้อเย็นสี่เอ๋อร์มีแรงเยอะมาก หิ้วห่อสัมภาระหนักอึ้งก็ไม่รู้สึกว่าหนักเวินอี๋พูด “นายท่าน ข้ามาคราวนี้เพราะหวังจะมาพึ่งพาอาศัยท่าน ไม่ทราบว่าท่านยินดีให้ข้าอยู่ด้วยหรือไม่?”เมื่อเวินอี๋พูดประโยคนี้ออกมา เจี่ยนอันอันพบว่าใบหน้าที่เดิมยังเบิกบานใจของจงหลานพลันเผือดสีเห็นทีเรื่องที่เวินอี๋ต้องการมาขอพึ่งพาฉู่จวินสิงคงจะไม่ได้พูดกับจงหลาน“อาเวิน ท่านไม่คิดจะกลับไปกับพวกข้างั้นหรือ?” จงหลานพูดแล้ว ดวงตาก็ค่อยๆ แดงเรื่อขึ้นมาเวินอี๋เพียงแต่ยิ้ม ความปวดใจที่ยากจะสังเกตวาบผ่านดวงตาเห็นเวินอี๋ไม่พูดอะไร จงหลานก็พลันแสบจมูก น้ำตาคลออยู่ในเบ้าตาแต่ที่นี่มีคนมาก นางไม่สะดวกจะร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าคนนอกจงหลานสูดจมูก บังคับตัวเองไม่ให้น้ำตาไหลลงมาความสนใจของฉู่จวินสิงไม่ได้อยู่ที่จงหลานเขาเห
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 494
“ข้าเห็นว่าคนในหมู่บ้านชิงสุ่ยแต่ละคนรูปร่างแข็งแรงล่ำสันทั้งนั้น ท่านลองสอนศิลปะการต่อสู้แบบรวบรัดให้พวกเขาสิเจ้าคะ”“เมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านก็มีที่ให้ได้ใช้ความสามารถ ชาวบ้านเหล่านั้นก็อาจกลายเป็นหนึ่งในคนของท่านในอนาคต”“รอจนพวกเรามีความสามารถเพียงพอแล้วก็จะพาพวกเขาบุกไปให้ถึงเมืองจิงโจว”“แล้วถีบฉู่ชางเหยียนเจ้าฮ่องเต้สุนัขนั่นลงมาจากบัลลังก์ฮ่องเต้ซะ!”ฉู่จวินสิงคิดไม่ถึงว่าเจี่ยนอันอันจะมองการณ์ไกลถึงเพียงนี้ความขุ่นมัวในใจเขาสลายไปในพลัน“ความคิดนี้ดี รอจนอากาศแจ่มใสแล้ว ข้าค่อยสอนการต่อสู้ให้พวกเขา”เจี่ยนอันอันยิ้มกอดฉู่จวินสิง คนทั้งสองทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอุ่นทั้งคู่คลอเคลียแนบชิดกันอย่างเร่าร้อนบนเตียงอุ่นไปพร้อมกับเสียงสายฝนข้างนอกฝนตกสักพักก็หยุดลง ท้องฟ้าเผยแสงอาทิตย์ออกมาอีกครั้งประตูห้องถูกเคาะในเวลานั้นเองเสียงของสี่เอ๋อร์ดังมาจากข้างนอก “นายน้อยรอง ฮูหยินน้อยรองเจ้าคะ ข้างนอกมีคนมาหาเจ้าค่ะ”เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงได้ยินแล้วก็สวมชุดลงมาจากบนเตียงอย่างรวดเร็วคนทั้งสองผลักประตูออกไปก็เห็นจงซิ่นพาจงหลานและเวินอี๋มายืนอยู่ในลานเรือนเหยียนเซ่าเดินออกมาจ
