MasukShare
บทที่ 499
Bab terkait
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 500
ฉู่จวินสิงกำลังจะไล่ตามไปแต่กลับถูกเจี่ยนอันอันห้ามไว้“ก่อนหน้านี้เจ้าหมอนี่คิดจะปล้นชิงเงินของข้า ครั้งก่อนไม่ได้ฆ่าเขาให้ตาย ปล่อยให้มีชีวิตต่อสักสองสามวัน”“ครานี้ก็มอบให้ข้าจัดการเองเถิด วันนี้ต้องฆ่าเขาให้ได้”เจี่ยนอันอันว่าจบก็ขว้างกริชไปที่คอของหนิงเจิ้นหนิงเจิ้นวิ่งเร็วมาก แต่กลับไม่เร็วเท่าความเร็วของกริชเขาได้ยินเพียงเสียงลมหวีดหวิวด้านหลัง เพิ่งจะหันกลับไปดูว่ามีสิ่งใดลอยมาตัวกริชก็แทงเข้าไปในเส้นเลือดใหญ่ของเขาแล้วหนิงเจิ้นโงนเงนโซเซก่อนจะล้มลงกับพื้นโลหิตพวยพุ่งออกจากเส้นเลือดใหญ่ นอกจากนี้บนคมกริชก็ยังอาบด้วยยาพิษหนิงเจิ้นเบิกตาโพลง อ้าปากกว้างเพื่อออกแรงหายใจแต่เขาดิ้นรนได้แค่ไม่กี่ครั้งก็สิ้นใจลงเจี่ยนอันอันเดินเข้าไปชักกริชออกนางนำผ้าหยาบออกมาเช็ดเลือดให้สะอาดแล้วโยนผ้าทิ้งไว้บนใบหน้าของหนิงเจิ้นมันช่วยปิดดวงตาข้างที่เบิกโพลงของเขาได้อย่างพอดิบพอดีนางไม่ได้สนใจร่างของหนิงเจิ้น ไม่คิดที่จะเปลืองผงสลายศพกับเขาทั้งสองคนกลับไปที่รถม้า เวลานี้แม่นมหลี่มุดออกมาจากด้านใต้รถม้าแล้วแม่นมหลี่คุกเข่าดัง ‘ตุบ’ เบื้องหน้าทั้งสองคนอีกครั้ง“ขอบคุณท่าน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 501
เจี่ยนอันอันพยักหน้า รอยยิ้มเหี้ยมโหดปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง“ตอนนี้เจ้าไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว สามารถตายตามไปอยู่กับเตียวเฉียงและหนิงเจิ้นได้แล้วล่ะ”แม่นมหลี่ตื่นตกใจ นางกำลังจะพูดขอร้องอ้อนวอนแต่กลับรู้สึกเจ็บบริเวณคอกริชของเจี่ยนอันอันกรีดลงที่คอของแม่นมหลี่แม่นมหลี่อ้าปากกว้าง ดวงตาเบิกโพลงนางกุมลำคอหายใจเข้าลึกๆ เพียงไม่กี่ครั้งก็เอียงศีรษะสิ้นใจตายจงหลานที่นั่งอยู่บนรถม้าตกใจจนต้องรีบปิดตาเมื่อเห็นภาพนี้เจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจจะจัดการศพของแม่นมหลี่ ปล่อยให้เน่าเปื่อยอยู่ที่นี่ไปนั่นแหละนางกับฉู่จวินสิงกลับขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าสู่อำเภอไถหยางจงหลานคลายมือที่ปิดตาออก เมื่อมองไปที่เจี่ยนอันอัน ดวงตาของนางก็เปี่ยมด้วยความเลื่อมใสศรัทธานางรู้ว่าฉู่จวินสิงเก่งกาจมาก เคยได้ยินเวินอี๋พูดถึงความองอาจกล้าหาญของฉู่จวินสิงเวลาที่อยู่ในสนามรบนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นฝีมือที่เยี่ยมยอดขนาดนี้ของเจี่ยนอันอันเมื่อครู่นี้กริชเล่มนั้นราวกับอยู่ในการควบคุมของเจี่ยนอันอันโดยสมบูรณ์ นางขว้างกริชออกไปแล้วสามารถควบคุมให้มันลอยกลับมาได้ลำพังเพียงภาพนี้ก็ทำให้จงหลานเกิดความนับถือแล้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 502
นางมองพนักงานปราดหนึ่ง ตอนที่มาซื้อไม้ก่อนหน้านี้ นางไม่เคยพบพนักงานคนนี้มาก่อนเจี่ยนอันอันสุภาพมาก “ข้ารู้ว่าวันนี้มาค่อนข้างดึก แต่ข้าอยากซื้อไม้จำนวนหนึ่ง”“หากต้องรอถึงพรุ่งนี้ เกรงว่าข้าคงไม่มาซื้อแล้ว ไม่ทราบว่าช่วยผ่อนปรนให้ได้หรือไม่?”พรุ่งนี้นางต้องไปปลูกผักที่ทุ่งนา ไม่มีเวลามาที่นี่มากขนาดนั้นวันนี้อุตส่าห์มีเวลาว่างทั้งที ย่อมต้องซื้อของให้ได้เป็นธรรมดา“แต่ร้านของพวกข้าปิดแล้ว เอาไว้ค่อยมาใหม่วันหลังเถิด”พนักงานหัวแข็งเล็กน้อย เขามองว่า ในเมื่อร้านปิดแล้วก็ย่อมขายของให้ไม่ได้อีกหากสองคนนี้ต้องการซื้อไม้จริงๆ พรุ่งนี้มาใหม่ก็ยังไม่สายยิ่งไปกว่านั้น หากพวกเขาอยากซื้อขนาดนี้ เช่นนั้นเหตุใดไม่มาให้ไวหน่อย เหตุใดจึงมาในตอนที่ร้านปิดไปแล้วเถ้าแก่ร้านเลิกเปลือกตาขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันวินาทีที่เห็นเจี่ยนอันอัน ดวงตาเขาต้องเป็นประกายโดยพลันนี่มันลูกค้ารายใหญ่ที่มาซื้อท่อนไม้ไปเยอะมากเมื่อสองวันก่อนมิใช่หรือ!น้อยมากที่จะมีคนจะซื้อท่อนไม้เยอะขนาดนี้ เจี่ยนอันอันไม่เพียงซื้อเป็นจำนวนมาก แต่ยังมือเติบมากด้วยเขาย่อมต้องจดจำเจี่ยนอันอันได้เป็นอย่างดีสอง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 503
วันนี้ทั้งวันไม่มีคนมาซื้อไม้ ตอนที่คิดคำนวณเมื่อครู่ เขาต้องถอนหายใจในใจนึกไม่ถึงว่าในตอนที่ร้านกำลังจะปิด ลูกค้ารายใหญ่ก็จะนำเงินมามอบให้ถึงที่“ได้ขอรับๆ ข้าจะให้หลานชายไปขนไม้มาเดี๋ยวนี้”เถ้าแก่ว่าจบก็ถลึงตาใส่หลานห่างๆ ข้างกาย“มัวบื้ออะไรอยู่ รีบไปขนไม้ชั้นดีมาสิ”พนักงานลูบท้ายทอยที่ถูกตบจนเจ็บ เขาไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่วิ่งไปบนไม้จากลานด้านหลังสมองเขาไม่ค่อยฉลาดเฉลียว แต่มีเรี่ยวแรงไม่น้อยเลยสามารถแบกท่อนไม้สองท่อนได้ในคราเดียว“แม่นางเศรษฐินี ท่อนไม้ชั้นดียี่สิบแปดท่อนนี้คิดเป็นราคาทั้งหมดหนึ่งร้อยสามสิบห้าตำลึง”ก็แค่หนึ่งร้อยสามสิบห้าตำลึง สำหรับเจี่ยนอันอันมันน้อยนิดจนไม่มีค่าพอให้กล่าวถึงเจี่ยนอันอันนำตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงจำนวนหนึ่งแผ่นออกมาจากห้วงมิติ ตามด้วยหยิบเงินออกมาอีกสองก้อนเถ้าแก่เห็นว่าเจี่ยนอันอันนำเงินออกมาโดยไม่แม้แต่จะต่อรองราคาเขามีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมสมแล้วที่เป็นลูกค้ารายใหญ่ แม้แต่ความเร็วในการจ่ายเงินก็ยังเร็วกว่าคนอื่นในตอนที่เจี่ยนอันอันจ่ายเงินให้เถ้าแก่ พนักงานคนนั้นก็คนไม้ออกมาแล้วสิบท่อนเจี่ยนอันอันคิดในใจ แม้ว่าคนผู้นี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 504
แต่จ้าวลิ่วไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เขารู้สึกว่าในเมื่อเจี่ยนอันอันจะให้พวกเขาสร้างเตียง เช่นนั้นก็ต้องจ่ายค่าแรงที่เหมาะสมให้อย่างแน่นอน ถึงแม้พวกเขาจะทำไม่เป็นแต่ก็สามารถฝึกกันได้จ้าวลิ่วตอบตกลงทันที “พวกข้าสองคนทำเป็นทุกอย่าง ท่านวางใจได้เลย”จ้าวลิ่วว่าจบก็หันไปขยิบตาให้จ้าวอู่จ้าวอู่พยักหน้าอย่างจนใจ น้องหกของเขาชอบเล่นชิงไหวชิงพริบโชคดีว่าเขาเรียนรู้ทุกอย่างได้ไว ประเดี๋ยวค่อยคิดหาวิธีตอนสร้างเตียงก็แล้วกันในเมื่อจ้าวลิ่วตอบตกลงไปแล้ว จ้าวอู่ย่อมพูดอะไรไม่ได้อีกเจี่ยนอันอันพาจ้าวอู่กับจ้าวลิ่วเดินไปทางบ้านตัวเองเมื่อครู่นี้นางเห็นแล้วว่าบ้านสร้างเสร็จแล้วตอนนี้ขาดแค่โรงเก็บของกับห้องใต้ดินคิดว่างานในส่วนของตัวบ้านน่าจะเสร็จงานได้ภายในวันนี้เมื่อกลับถึงบ้าน เจี่ยนอันอันก็ให้จ้าวอู่กับจ้าวลิ่วเริ่มงานทันทีจ้าวอู่เกาท้ายทอยถามอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “แม่นางเจี่ยน ไม่ทราบว่าท่านต้องการสร้างเตียงแบบใด มีแบบหรือไม่?”เจี่ยนอันอันตบหน้าผากตัวเอง นางลืมเรื่องนี้ไปเลยหากอธิบายด้วยปากอย่างเดียว เกรงว่าสองคนนี้คงไม่เข้าใจว่านางต้องการเตียงแบบใดนางนำกระดาษกับพู่กันออกมาว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 505
เจี่ยนอันอันยิ้มแล้วตอบว่า “นี่เป็นเมล็ดพันธุ์ปกติทั่วไป ข้าไปซื้อมาจากอำเภอไถหยาง”หลินเซิงมีสีหน้าไม่เชื่อเมล็ดพันธุ์จะโตไวขนาดนี้ได้อย่างไร หรือว่าที่นาของเจี่ยนอันอันปลูกอะไรก็จะโตไวหมด?เขาจำได้ว่าตอนที่เจี่ยนอันอันปลูกธัญญาหารก่อนหน้านี้ มันก็เติบโตไวมากเช่นกันเจี่ยนอันอันเห็นหลินเซิงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าตกในก็พูดว่า “ความจริงแล้วเมล็ดพันธุ์ธรรมดามาก แต่น้ำนี้เป็นน้ำพุใส”หลินเซิงขานตอบว่า “อ้อ” แววตาฉายแววอิจฉาบ่อน้ำที่บ้านเขามีความเป็นด่างมากเกินไป ปลูกผักอะไรก็ไม่ขึ้นอย่าว่าแต่บ้านของเขาเลย น้ำทั้งหมู่บ้านชิงสุ่ยต่างก็มีความเป็นด่างค่อนข้างสูงกันทั้งนั้นพวกเขาปลูกได้แค่ธัญญาหาร แต่ปลูกผักไม่ได้สิ่งที่กินได้ก็มีเพียงผักป่าที่ขุดมาจากในดินหากบ้านพวกเขามีน้ำพุใสเช่นกันก็คงดีเจี่ยนอันอันมองเห็นถึงความอิจฉาภายในแววตาหลินเซิง นางรู้สึกขอบคุณสำหรับแม่ไก่สองตัวนั้นที่บ้านหลินนำมาให้ตอนนี้แม่ไก่สองตัวนั้นออกไข่ได้เจ็ดแปดฟองแล้วถึงเวลาที่ต้องส่งแม่ไก่คืนกลับไปแล้วเช่นกันเจี่ยนอันอันพูดกับหลินเซิง “ท่านพี่หลิน ช่วงนี้อาหรงเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ได้ล้มป่วยอีกใช่หรื
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 506
เจี่ยนอันอันรีบกล่าวว่า “ท่านยายหลิน ไข่ไก่ของบ้านพวกข้ามีเพียงพอแล้ว ไม่ต้องให้เพิ่มแล้ว”“ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้มีลูกไก่ฟักออกมาหลายตัวแล้ว ต่อไปที่บ้านข้าก็จะเลี้ยงไก่ได้แล้ว”ท่านยายหลินหยุดฝีเท้า เมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันไม่ยอมรับ จึงต้องยอมล้มเลิกความตั้งใจเจี่ยนอันอันเดินมาที่ริมบ่อน้ำ มองดูน้ำในบ่อน้ำในบ่อมีไม่มากนัก เนื่องจากเมื่อวานฝนตก น้ำในบ่อจึงดูขุ่นมัวนางเอาน้ำพุวิญญาณออกมา แล้วแอบเทลงไปเล็กน้อยไม่นาน น้ำในบ่อที่เคยขุ่นมัวก็ค่อย ๆ ใสสะอาด และพลันไหลพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วน้ำในบ่อพุ่งขึ้นจนถึงขอบบ่อ แล้วจึงหยุดอยู่ตรงนั้นเจี่ยนอันอันแสร้งทำหน้าตกใจนางรีบหันกลับไป แล้วกล่าวกับคนตระกูลหลินว่า “พวกเจ้ามาดูเร็ว เมื่อครู่น้ำในบ่อพุ่งขึ้นมาเอง”เมื่อคนตระกูลหลินได้ยิน ต่างรีบวิ่งเข้ามาดูสิ่งที่เห็นก็เป็นดังที่เจี่ยนอันอันพูด น้ำในบ่อที่เกือบจะแห้งเหือด ตอนนี้กลับล้นจนเกือบไหลออกมานอกบ่อคนตระกูลหลินล้วนยินดีปรีดา สายตาที่มองเจี่ยนอันอันเปี่ยมไปด้วยความชื่นชมพวกเขาพากันพูดว่า เจี่ยนอันอันคือดาวนำโชคที่มาจุติตั้งแต่นางมาถึงหมู่บ้านชิงสุ่ย ฟ้าที่แห้งแล้งจนไม่ม
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 507
เมื่อได้ผลลัพธ์จากการทดลองครั้งนี้ เจี่ยนอันอันก็วางใจที่จะปลูกผักชนิดอื่นต่อไปเจี่ยนอันอันปลูกถั่วฝักยาว มะเขือ และพริกเพิ่มอีกหลังจากรดน้ำพุวิญญาณลงไป ไม่นานผักเหล่านี้ก็เริ่มงอกต้นอ่อนทั้งสองนั่งพักหลบแดดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เจี่ยนอันอันเอนศีรษะพิงไหล่ของฉู่จวินสิง ดวงตาจับจ้องไปยังผักในแปลง“อันอันเหนื่อยหรือไม่?” ฉู่จวินสิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเขายกมือขึ้นจัดเส้นผมที่ติดอยู่บนใบหน้าของเจี่ยนอันอันอย่างแผ่วเบา“ข้าไม่เหนื่อย ท่านพี่เหนื่อยหรือไม่?” เจี่ยนอันอันเงยหน้าขึ้นมองฉู่จวินสิงสายตาของฉู่จวินสิงเต็มไปด้วยความเอ็นดู เขาก้มศีรษะลง จุมพิตเบา ๆ บนริมฝีปากของเจี่ยนอันอัน“อันอันไม่เหนื่อย ข้าก็ไม่เหนื่อย”เจี่ยนอันอันเผยรอยยิ้มหวาน ก่อนจะเอนศีรษะพิงไหล่ของฉู่จวินสิงอีกครั้งแม้ว่าชีวิตที่นี่จะยากลำบากและขัดสนอยู่บ้าง แต่การได้อยู่กับคนที่รัก แม้วันคืนจะลำบากเพียงใด ก็กลับรู้สึกว่าหวานชื่นเจี่ยนอันอันฮัมเพลงเบา ๆ ซึ่งเป็นเพลงที่ฉู่จวินสิงไม่เคยได้ยินมาก่อนเสียงของนางใสกังวานไพเราะ ทำให้ฉู่จวินสิงหลับตาฟังอย่างเพลิดเพลินความเงียบสงบในช่วงเวลานั้นถูกขัดจังหวะด
Bab terbaru
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 813
พวกเขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรญาติที่เป็นขุนนางของลูกพี่เป็นผู้มีอิทธิพลนัก ดูแลทุกอย่างในอำเภอไถหยางก็ว่าได้เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็น “คุยมาตั้งนาน ยังไม่เห็นบอกชื่อว่าคนผู้นั้นเป็นใคร ข้าว่าคงจะแต่งเรื่องส่งเดชมากกว่า”เฝิงซานกวงถูกเจี่ยนอันอันยุยงอีกครั้ง เดิมทีเขาก็ไม่อยากเอ่ยชื่อเจ้าเมืองออกมาแต่ครั้งนี้เห็นทีไม่พูดก็ไม่ได้เสียแล้ว“ฮึ่ม พูดแล้วพวกเจ้าจะตกใจ ท่านอารองของข้าเป็นเจ้าเมืองแห่งอำเภอไถหยาง”“หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องกิจการในเหมืองของข้า ข้าจะให้ท่านอาส่งคนมาจับพวกเจ้าไปขังคุกเสีย!”เมื่อเจี่ยนอันอันได้ยินว่าอารองของเฝิงซานกวงก็คือเจ้าเมืองตานนั่นเอง นางจึงเริ่มมีแผนการในใจ“อ้อ หมายถึงเจ้าเมืองตานผู้นั้นหรอกรึ? ยังนึกว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่ใดเสียอีก”“เชิญไปเรียกตัวมาได้เลย แล้วเรามายันกันซึ่งหน้า ให้รู้ไปว่าเขาจะเข้าข้างเจ้า หรือเห็นด้วยกับเรามากกว่า”เฝิงซานกวงมองดูท่าทีของเจี่ยนอันอัน คล้ายไม่กลัวกระทั่งคนเป็นเจ้าเมือง จึงให้ตกใจซ้ำอีกเขาแอบคิดในใจ หรือว่าท่านอารองจะรู้จักกับคนสองคนนี้?จึงหันไปกระซิบกระซาบต่อลูกน้องข้างกาย “รีบไปเชิญอารองข้ามาเดี๋ยวนี้”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 812
เหล่าคนงานที่เข้าออกเหมืองแร่เห็นเหตุการณ์เข้า ต่างก็ตกใจเป็นอย่างมากเพราะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นลูกน้องของนายจ้างถูกผู้อื่นทำร้ายเช่นนี้แม้แต่ละคนจะมีความตกใจ แต่ลึกๆ กลับรู้สึกสะใจมากกว่าเพราะบริวารของเฝิงซานกวงเหล่านี้ ปกติมักจะใช้กำลังกับพวกเขาบ่อยๆทุกครั้งที่พวกเขาขุดหาแร่ออกมาไม่ได้ปริมาณตามที่ต้องการ ลูกน้องเฝิงซานกวงก็พากันมารุมซ้อมพวกเขาอย่างหนัก แต่พวกเขาก็ไม่กล้าไปบอกใครบางคนเคยคิดหนีไปจากที่นี่ แต่ครั้งใดที่มีผู้หลบหนี มักถูกจับกลับมาแล้วซ้อมหนักยิ่งกว่าเดิมอีกที่สำคัญพวกเขาแทบจำไม่ได้ว่าตนคือใคร บ้านช่องอยู่ที่ใดจึงได้แต่ใช้แรงกายแลกกับเงินน้อยนิดเพียงสองอีแปะในแต่ละวัน อดทนทำงานอยู่ที่นี่ต่อไปเมื่อชายสองคนถูกทำร้ายเข้า จึงมีลูกน้องเฝิงซานกวงตามออกมาอีกทุกคนเมื่อเห็นว่ามีคนมาก่อเรื่อง จึงกรูกันเข้าหาฉู่จวินสิงทันทีแต่มิต้องรอให้พวกเขามาเข้าใกล้ ฉู่จวินสิงใช้กำลังภายในซัดออกไปก่อนแล้วทุกคนต่างทยอยล้มลง พลางกลิ้งไปมา ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดทันใดนั้นเอง มีเสียงหนึ่งตะคอกดังขึ้น “ผู้ใดกล้าบังอาจมาก่อเรื่องในเหมืองของข้า อยากตายหรืออย่างไร?”ใบ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 811
แต่บัดนี้นางเปิดร้านมาสิบกว่าวัน ขายได้เพียงรูปสัตว์โลหะไม่กี่ตัวเท่านั้นเฉียวซื่อบอกเล่าสิ่งที่พบเจอให้เจี่ยนอันอันฟัง ทำให้นางเกิดความเข้าใจขึ้นทันทีที่แท้เฉียวซื่อถูกเฝิงซานกวงหลอกลวงมาแต่แรกเจี่ยนอันอันเพียงคิดว่าต่อให้นางซื้อของตกแต่งเหล่านี้กลับไป ก็มิได้ใช้ประโยชน์นักจึงนำหนูโลหะตัวเล็กในมือวางกลับที่เดิมเฉียวซื่อเห็นเจี่ยนอันอันทำเช่นเดียวกับลูกค้าอื่นในร้าน เพียงเข้ามาหยิบดูเล็กน้อย จากนั้นจึงวางของตกแต่งลงไว้ที่เดิมดูแล้วคล้ายไม่สู้ถูกใจผลงานที่นางสร้างสรรค์ออกมาเท่าใดนัก พลันเกิดความรู้สึกท้อแท้ นางคงไม่เหมาะจะทำอาชีพนี้จริงๆ กระมังหากตอนนี้สามียังอยู่ก็คงดี นางจะได้ฝึกวิชาการตีเหล็กจากเขาให้ออกมาเป็นงานอื่นบ้างและเมื่อครู่เจี่ยนอันอันรู้จากปากเฉียวซื่อ ว่าเฝิงซานกวงได้เปิดกิจการเหมืองแร่แห่งหนึ่งทุกวันจะมีคนงานไปด้านหลังภูเขาที่อยู่ห่างไกล ขุดเอาแร่เหล็กและหยกออกมา เพื่อนำกลับมาถลุงเป็นเครื่องหยกและของใช้ที่ทำจากเหล็กนางเห็นเฉียวซื่อคล้ายมีอาการท้อใจ จึงกล่าวยิ้มแย้ม “พี่เฉียว ท่านพาข้าไปดูที่เหมืองของเฝิงซานกวงก่อน ข้ามีสิ่งของบางอย่างต้องการจะซื้อ”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 810
เจี่ยนอันอันหยิบมากวาดตาดูก็มองความผิดปกติบนนั้นออกได้ในทันที“เงื่อนไขในนี้เข้มงวดเกินไปแล้ว ถ้าฝ่ายไหนยุติสัญญาจะต้องชดเชยให้อีกฝ่ายเป็นเงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึง”“เจ้าหมอนี่ช่างกล้าเขียน สัญญานี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเงื่อนไขแบบมัดมือชกกันชัดๆ”“ข้าว่าท่านไม่ร่วมงานกับเขาเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้เฉียวซื่อใจหายวูบนางรู้จักตัวหนังสือแค่ไม่กี่ตัว นอกจากเขียนชื่อตัวเองเป็นแล้ว เงื่อนไขในนั้นนางอ่านไม่เข้าใจเลยสักนิดเฝินซานกวงเป็นคนอ่านให้นางฟัง นางรู้สึกว่าเงื่อนไขสมเหตุสมผลมากจึงลงนามในสัญญากับอีกฝ่ายแต่คิดไม่ถึงเลยว่า เฝิงซานกวงจะกล้าเล่นเล่ห์กับนางแบบนี้เดิมนั้นนางอยากยกเลิกสัญญากับอีกฝ่าย แต่กลับได้ยินเฝิงซานกวงพูดว่า ถ้านางกล้าเป็นฝ่ายยกเลิกสัญญาก็จะต้องชดเชยเงินให้เฝิงซานกวงเป็นเงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึงตอนนั้นเฉียวซื่อตกใจยิ่งนักนางเคยไปถามเถ้าแก่ร้านข้างเคียง ฝ่ายตรงข้ามก็บอกว่าเงื่อนไขนี้เขียนไว้อย่างชัดเจน ต้องจ่ายเงินชดเชยให้อีกฝ่ายหนึ่งแสนตำลึงจริงๆเงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้ นางจะไปหาเงินมากมายขนาดนี้มาจากที่ไหนถึงตอนนี้เฉียวซื่อจึงตระหนักว่
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 809
ตอนนี้เขาทำได้เพียงอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวด ยอมรับการทุบตีจากเฉียวอี้บริเวณรอบๆ มีคนล้อมเข้ามามุงดูจำนวนมาก พวกเขาต่างชี้ไม้ชี้มือมาทางชายผู้นั้น“คนคนนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าต้องไม่ใช่คนดีแน่ ดูหน้าตาทรงโจรของเขาสิ แปดส่วนคงเป็นเพราะไปหาเรื่องคนอื่นก่อน ถึงได้ถูกเด็กคนนั้นซ้อมเอาแบบนี้”“เมื่อครู่ข้าได้ยินแล้ว เขาไปลงไม้ลงมือกับแม่ของเด็กคนนั้น ข้าว่าตีเขายังน้อยไป ควรแจ้งความมากกว่า”คนมุงบริเวณรอบๆ ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานาเฉียวอี้ควงหมัดทักทายใบหน้าของชายผู้นั้นหนักกว่าเดิมในไม่ช้า เฉียวอี้ก็ตีจนรู้สึกเจ็บกำปั้น แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนกระทั่งอัดศีรษะชายผู้นั้นจนบวมเป่งเหมือนหมู เฉียวอี้ถึงได้หยุดมือพร้อมหอบหายใจแม้ว่ากำปั้นของเฉียวอี้จะไม่ใหญ่ แต่ครั้นทุบตีคนก็ร้ายกาจยิ่งนักเห็นใบหน้าชายผู้นั้นเขียวช้ำไปหมด เฉียวอี้ก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากเจี่ยนอันอันกล่าวกับชายผู้นั้นว่า “หากวันหน้าเจ้ายังกล้ามาคุกคามแม่ลูกตระกูลเฉียวอีก ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าสบายแบบนี้แน่ ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”ชายผู้นั้นไม่กล้าพูดมาก ลุกขึ้นมากุมศีรษะแล้วเผ่นหนีไปคนมุงบริเวณรอบๆ เ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 808
เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงสบตากัน“พวกเจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้” ฉู่จวินสิงว่าแล้วก็ก้าวยาวๆ ตรงไปทางตรอกน้อยชายผู้นั้นเห็นว่าฉู่จวินสิงตรงมาทางเขาก็หันหลังเตรียมวิ่งหนีแต่เขาวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกถีบเข้าที่เอวเสียแล้วชายผู้นั้นถูกถีบกระเด็นไปไกล คว่ำหน้าอยู่บนพื้นร้องโอดโอยออกมาอย่างทนไม่ไหวฉู่จวินสิงย่างสามขุมตรงเข้าไปหาแล้วหิ้วคอเสื้อของชายผู้นั้นขึ้นมาอย่างไม่ปรานีปราศรัย“ไปกับข้า!”ฉู่จวินสิงกล่าวพลางผลักชายผู้นั้นตรงออกไปนอกตรอกชายผู้นั้นได้ลิ้มรสความร้ายกาจของฉู่จวินสิงแล้วย่อมไม่กล้าวิ่งหนีส่งเดชเขาไม่อยากถูกถีบอีกหรอกนะ จนถึงตอนนี้เอวยังระบมอยู่เลยฉู่จวินสิงผลักชายผู้นั้นมาถึงตรงหน้าเจี่ยนอันอันกับเฉียวอี้แล้วกล่าวเสียงเข้ม “บอกมา ระหว่างเจ้ากับเด็กคนนี้เป็นเรื่องอะไรกันแน่?”ชายผู้นั้นมองเฉียวอี้ แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นแค้น“คุณชายท่านนี้ ข้าไม่รู้จักเขาเสียหน่อย เขาวิ่งออกมาถนนใหญ่เอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้าเลยนะ”ขณะที่ชายผู้นั้นพูดก็ถลึงตาใส่เฉียวอี้อย่างดุร้ายเฉียวอี้เห็นฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมรับ เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโมโห แล้วตวาดใส่ชายผู้นั้นว่า“ท่านโก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 807
เจี่ยนอันอันเห็นว่าฉู่จวินสิงก่อสร้างเป็น นางก็วางใจไปได้มากนางยิ้มเอ่ยว่า “ไม่ใช่กระโจม แต่เป็นโรงเรือนสำหรับเพาะปลูกแบบหนึ่ง”นางมีความคิดคร่าวๆ ในใจแล้วจึงรีบกลับบ้านไปกับฉู่จวินสิงนางหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากในมิติ แล้ววาดภาพร่างบนโต๊ะฉู่จวินสิงนั่งอยู่ข้างๆ ตั้งใจดูภาพร่างโรงเรือนที่เจี่ยนอันอันวาดที่นี่ไม่มีเหล็กเส้น เจี่ยนอันอันยังไม่อยากใช้เงินจำนวนมากไปซื้อจากในร้านค้านางต้องการสร้างโรงเรือนสำหรับคนในหมู่บ้านทุกคน เหล็กเส้นที่ต้องใช้จึงมีไม่น้อยหากใช้เงินไปซื้อมา นั่นไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ เลยนางไม่อยากใช้เงินพวกนั้นในมิติมากเกินไป นางยังรอที่จะสนับสนุนฉู่จวินสิงขึ้นนั่งบัลลังก์ฮ่องเต้หลังจากการทำสงครามกลับเมืองจิงโจวในวันหน้าเมื่อถึงตอนนั้น เงินทองของล้ำค่าเหล่านั้นในมิติก็จะได้นำไปใช้แล้วฮ่องเต้จนกรอบคนหนึ่งที่ไม่สามารถจ่ายเบี้ยหวัดให้เหล่าขุนนางได้ ทั้งยังไม่สามารถทำให้ชาวบ้านอยู่ดีมีสุข กับฮ่องเต้ที่มั่งคั่งร่ำรวยคนหนึ่ง เงินในมือสามารถซื้อเมืองทั้งเมืองได้ชาวบ้านกับเหล่าขุนนางจะเอนเอียงไปทางคนไหนมากกว่า นั่นไม่ต้องพูดก็สามารถรู้ได้แล้วในไม่ช้า เจี่ยน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 806
เมื่อมีชาวบ้านผ่านมาที่นี่แล้วเห็นลูกปลาในสระน้ำเข้าเขาก็ส่งเสียงด้วยความประหลาดใจทันทีว่า “แม่นางเจี่ยน เจ้าเป็นคนนำลูกปลาพวกนี้มาปล่อยไว้ในนี้หรือ?”เจี่ยนอันอันพยักหน้าพร้อมยิ้มบาง ชาวบ้านผู้นั้นเรียกคนอื่นๆ มาด้วยความดีใจทุกคนล้วนรู้สึกซาบซึ้งในความเอาใจใส่ของเจี่ยนอันอัน แบบนี้ต่อไปพวกเขาก็จะสามารถกินเนื้อปลาสดใหม่ได้แล้วชาวบ้านจำนวนมากล้วนรู้สึกยินดีเพราะเรื่องนี้ แต่มีชาวบ้านคนหนึ่งที่นิ่วหน้าคิ้วขมวดเขาอดพูดขึ้นไม่ได้ว่า “สระน้ำนี่ก็ดีอยู่หรอก แต่อากาศค่อยๆ เย็นลงแล้ว กลัวจริงๆ ว่าเมื่อถึงฤดูหนาว สระน้ำนี่ก็จะจับตัวเป็นน้ำแข็ง”“พอถึงยามนั้น อย่าว่าแต่พวกเราจะไม่ได้กินเนื้อปลา เกรงว่าแม้แต่พืชผักก็คงปลูกไม่ได้เหมือนกัน”วาจาประโยคเดียวของชาวบ้านทำให้คนอื่นๆ กลัดกลุ้มตามไปด้วยหลายวันมานี้อากาศค่อยๆ เย็นลง พวกเขาล้วนแต่เพิ่งปลูกผักทั้งยังได้รับเงินสามสิบตำลึงมาแล้วหากถึงฤดูหนาวจริงๆ พวกเขาก็ไม่สามารถปลูกผักพวกนี้ได้อีกแล้วเมื่อถึงตอนนั้น พวกเขาก็จะได้กลับไปมีชีวิตที่ยากลำบากเหมือนที่ผ่านมาอีกครั้งพวกเขาเกี่ยวข้าวไว้มากแล้ว แต่ผักพวกนี้ควรทำอย่างไรดีเล่า?หาก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 805
เซียงเสวี่ยเห็นลูกเป็ดและลูกไก่ตัวน้อยที่อยู่ในกรง นางดีใจจนรีบมารับไป“ฮูหยินน้อยรอง อีกหน่อยเมื่อเลี้ยงเป็ดและไก่เหล่านี้จนโต พวกเราก็จะมีเนื้อเป็ดเนื้อไก่กินแล้ว”เจี่ยนอันอันยิ้มเล็กน้อย พลางมองไปยังเสิ่นจือเจิ้ง“พี่ใหญ่ เป็ดไก่เหล่านี้เพียงพอให้พวกท่านกินหลายวันสินะ”เสิ่นจือเจิ้งยิ้มตอบ “เด็กโง่ พี่ใหญ่กลับไม่คิดเช่นนั้น”เจี่ยนอันอันเลิกคิ้วเล็กน้อย “ความหมายของท่านคือ?”เสิ่นจือเจิ้งบอกเล่าความคิดของตนให้ฟังเขาตั้งใจว่าจะเลี้ยงเป็ดไก่เหล่านี้ให้โต พร้อมทำการเพาะพันธุ์ต่อจากนั้นก็ทยอยนำเป็ดไก่ไปขาย เชื่อว่าน่าจะได้เงินเป็นจำนวนมากเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่ต้องอยู่อย่างยากจนข้นแค้นดั่งเช่นทุกวันนี้อีกเจี่ยนอันอันเห็นว่าวิธีนี้พอใช้ได้ ปกติพี่ใหญ่มองการณ์ไกลมากกว่านางอยู่แล้ว“ถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่ท่าน”เจี่ยนอันอันกล่าวจบ จึงคิดจากไปนางยังคิดจะไปดูแอ่งน้ำเสียหน่อย เผื่อจะปล่อยพันธุ์ปลาลงไปในน้ำบ้างเผื่อวันหน้าปลาโตขึ้น ชาวหมู่บ้านชิงสุ่ยก็จะมีเนื้อปลากินอีกขณะที่เจี่ยนอันอันเตรียมตัวจะออกไป กลับถูกเสิ่นจือเจิ้งเรียกตัวไว้“เมื่อคืนที่บ้านเจ้าได้เกิดเรื่อ
