MasukShare
บทที่ 495
Bab terkait
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 496
เจี่ยนอันอันอ่านความคิดจงหลานออกมาตั้งนานแล้วนางลูบศีรษะจงหลานอย่างแผ่วเบา “เด็กโง่ เจ้าก็น่าจะรู้ความคิดของเวินอี๋อยู่”“เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของสามีข้า ย่อมต้องกลับไปอยู่กับสามีข้าเป็นธรรมดา”“ตอนนี้เจ้ายังเด็ก ยังไม่ถึงวัยที่จะแต่งงาน”“แต่เจ้าวางใจได้ ข้าจะช่วยเจ้าตาดูเวินอี๋ไว้ ไม่ให้เขาไปชอบพอหญิงอื่น”“รอไว้เจ้าเติบใหญ่แล้วข้าค่อยเป็นแม่สื่อให้พวกเจ้าสองคน แบบนี้ดีหรือไม่?”จงหลานกะพริบดวงตาคู่โตที่เปียกชื้นโดยที่หยาดน้ำตายังคงเกาะอยู่บนใบหน้า“ท่านอาพูดจริงหรือ?” จงหลานไม่ค่อยกล้าเชื่อนักเพื่อให้จงหลานเลิกเศร้าใจขนาดนั้น นางให้คำรับรองว่า “ข้าไม่เคยโกหก เจ้าวางใจได้เลย”จงหลานพยักหน้าอย่างแรง ใบหน้ามีรอยยิ้มเผยออกมาในที่สุดเจี่ยนอันอันตักน้ำหนึ่งกะละมังมาให้จงหลานล้างหน้าออกไปแล้วจงซิ่นจะได้ไม่เห็นพิรุธ หลังจากที่จงหลานล้างหน้าเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนก็ค่อยกลับออกไปที่ลานบ้านเจี่ยนอันอันสังเกตเห็นว่าสายตาที่เวินอี๋มองมาเจือด้วยความรู้สึกผิดแต่สุดท้ายเขาก็หันไปทางอื่นโดยไม่ได้พูดอะไรเจี่ยนอันอันกับจงหลานกลับไปนั่งที่ โดยที่จงหลานนั่งถัดจากเวินอี๋นางสา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 497
แม้นางจะไม่อาจอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเวินอี๋ แต่อย่างน้อยได้อยู่กับเขาต่ออีกสักคืนก็ยังดีทว่าเวินอี๋กลับเพียงแค่เผยอปาก ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นหัวใจของจงหลานดิ่งลงสู่ก้นเหวอีกครั้ง เจี่ยนอันอันเห็นว่าทำอย่างไรจงซิ่นก็ไม่ยอมอยู่ค้างแรม นางจึงเสนอให้พาพวกเขาไปส่ง“จะได้อย่างไรกัน พวกท่านเองก็เหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ไม่ต้องไปส่งพวกข้าหรอก”“ข้ากับจงหลานขาแข็งแรงกันมาก เดินกลับกันเองได้”จงหลานมุ่ยปาก นางอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบเจี่ยนอันอันคิดในใจว่าอย่างไรนางก็ต้องไปซื้อไม้ที่อำเภอไถหยางอยู่แล้วเช่นนั้นก็ถือโอกาสไปส่งพวกเขาเลยก็แล้วกันหลังจากที่เจี่ยนอันอันบอกถึงความคิดของตัวเอง จงซิ่นก็ไม่ได้ปฏิเสธอีกพวกนางเดินออกจากลานบ้านแล้วขึ้นรถม้าจงหลานมองเวินอี๋ อยากจะชวนให้เขาขึ้นรถม้าด้วยกันเหลือเกินแต่นางไม่กล้าทำแบบนั้น นางกลัวท่านปู่รู้แล้วจะตำหนิว่านางไม่รู้ความนางทำได้แค่มองเวินอี๋ด้วยสายตาคาดหวังคืนนี้เวินอี๋ดื่มสุราไปไม่น้อย สาเหตุแรกเป็นเพราะดีใจที่ได้กลับมาพึ่งพิงฉู่จวินสิงส่วนสาเหตุที่สองเป็นเพราะรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่ต้องแยกจากกับจงหลานเวลานี้เวินอี๋หน้าแดงก่ำ เขาตั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 498
นางต้องนั่งพักอยู่ครู่หนึ่งจึงจะได้สติ“แม่นมหลี่ ได้พบกันอีกแล้วนะ สบายดีหรือไม่!”เจี่ยนอันอันถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว หากแม่นมหลี่สบายดีก็คงไม่ต้องวิ่งหนีในสภาพลนลานเช่นนี้นางไม่แม้แต่จะทันได้มองคนบนรถม้าโดยละเอียดด้วยซ้ำก็วิ่งมาทางนี้แล้วตอนนี้ได้ยินคำเย้ยหยันจากเจี่ยนอันอัน ทว่าแม่นมหลี่กลับไม่กล้าด่าเจี่ยนอันอันเหมือนเมื่อก่อนแต่อย่างใดคอของนางยังถูกแส้รัดไว้อยู่ แม่นมหลี่แค่จะหายใจก็ยังยากขึ้นมากเมื่อครู่นางรีบวิ่งขนาดนี้ ตอนนี้ทรวงอกปวดร้าวไปหมดนอกจากนี้ในร่างนางก็ยังมีหนอนศพจากเจี่ยนอันอัน มันทรมานเสียจนอยากตายให้พ้นๆ ไปฉู่จวินสิงเห็นแม่นมหลี่ไม่ตอบก็ออกแรงรัดแส้แน่นขึ้นรัดให้แส้บนลำคอของแม่นมหลี่ดึงขึ้นหลายส่วนแม่นมหลี่ยกมือขึ้นเพื่อหมายจะดึงแส้ออกแต่ตอนนี้ร่างกายนางสั่นอย่างรุนแรง ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะดึงแส้ออกแม่นมหลี่รู้ตัวว่าตัวเองหนีไม่รอด จากรีบหันมาคุกเข่าเบื้องหน้ารถม้า“ขอร้องพวกท่านล่ะ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถิด ตอนนั้นข้าเป็นคนเลว ไม่ควรเป็นศัตรูกับพวกนี้”“บัดนี้ข้าสำนึกผิดแล้ว พวกท่านโปรดเมตตาปล่อยยายแก่อย่างข้าไปเถิด”ระหว่างที่แม่นมหลี่กำลัง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 499
ฉู่จวินสิงลงมือรวดเร็วมาก ดาบในมือหนิงเจิ้นยังไม่ทันจะจรดลงมา สายแส้ก็พันเข้าที่ข้อมือของเขาแล้วฉู่จวินสิงออกแรงดึง ทำให้หนิงเจิ้นล้มหน้าคว่ำมาทางรถม้าเพราะทรงตัวไม่มั่นเจี่ยนอันอันใช้จังหวะนี้เหวี่ยงเท้าไปที่หน้าของหนิงเจิ้น“หนิงเจิ้น เจ้านี่มันตายยากชะมัด ตาบอดไปข้างหนึ่งแล้วแต่ยังไม่ตายอีก”“แต่เมื่อคืนนี้ท่านยมบาลมาเข้าฝันข้า”“เขาบอกข้าว่าวันตายของเจ้ามาถึงแล้ว ยมบาลบอกให้เจ้าตายในยามสาม เจ้าก็ไม่มีทางอยู่ได้ถึงย่ำรุ่ง!”ใบหน้าของเจี่ยนอันอันปรากฏรอยยิ้มเหี้ยมหฤโหดในขณะที่พูดภายในมือมีกริชเพิ่มเข้ามาหนึ่งเล่มหนิงเจิ้นถูกเตะเซถอยไปสองสามก้าวก่อนจะทรงตัวได้เขาหมุนข้อมือก่อนจะใช้ดาบเล่มคมตัดแส้ให้ขาดหนิงเจิ้นถ่มน้ำลายลงบนพื้น ถลึงดวงตาจ้องมองไปที่เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิง“ฉู่จวินสิง ส่งตราลัญจกรหยกของฮ่องเต้มาเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นคืนนี้จะเป็นวันตายของพวกเจ้า”“แล้วก็เจ้าด้วยเจี่ยนอันอัน เจ้าทำให้ข้าตาบอดข้างหนึ่ง คิดว่าแค่นี้ข้าก็จะตายแล้วหรือ? ถุย!”“คืนนี้ ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้รู้ถึงจุดจบของการก้าวล่วงข้า จะให้พวกเจ้าตายตามเตียวเฉียงไปให้หมด!”หนิงเจิ้นว่าจบก็กว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 500
ฉู่จวินสิงกำลังจะไล่ตามไปแต่กลับถูกเจี่ยนอันอันห้ามไว้“ก่อนหน้านี้เจ้าหมอนี่คิดจะปล้นชิงเงินของข้า ครั้งก่อนไม่ได้ฆ่าเขาให้ตาย ปล่อยให้มีชีวิตต่อสักสองสามวัน”“ครานี้ก็มอบให้ข้าจัดการเองเถิด วันนี้ต้องฆ่าเขาให้ได้”เจี่ยนอันอันว่าจบก็ขว้างกริชไปที่คอของหนิงเจิ้นหนิงเจิ้นวิ่งเร็วมาก แต่กลับไม่เร็วเท่าความเร็วของกริชเขาได้ยินเพียงเสียงลมหวีดหวิวด้านหลัง เพิ่งจะหันกลับไปดูว่ามีสิ่งใดลอยมาตัวกริชก็แทงเข้าไปในเส้นเลือดใหญ่ของเขาแล้วหนิงเจิ้นโงนเงนโซเซก่อนจะล้มลงกับพื้นโลหิตพวยพุ่งออกจากเส้นเลือดใหญ่ นอกจากนี้บนคมกริชก็ยังอาบด้วยยาพิษหนิงเจิ้นเบิกตาโพลง อ้าปากกว้างเพื่อออกแรงหายใจแต่เขาดิ้นรนได้แค่ไม่กี่ครั้งก็สิ้นใจลงเจี่ยนอันอันเดินเข้าไปชักกริชออกนางนำผ้าหยาบออกมาเช็ดเลือดให้สะอาดแล้วโยนผ้าทิ้งไว้บนใบหน้าของหนิงเจิ้นมันช่วยปิดดวงตาข้างที่เบิกโพลงของเขาได้อย่างพอดิบพอดีนางไม่ได้สนใจร่างของหนิงเจิ้น ไม่คิดที่จะเปลืองผงสลายศพกับเขาทั้งสองคนกลับไปที่รถม้า เวลานี้แม่นมหลี่มุดออกมาจากด้านใต้รถม้าแล้วแม่นมหลี่คุกเข่าดัง ‘ตุบ’ เบื้องหน้าทั้งสองคนอีกครั้ง“ขอบคุณท่าน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 501
เจี่ยนอันอันพยักหน้า รอยยิ้มเหี้ยมโหดปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง“ตอนนี้เจ้าไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว สามารถตายตามไปอยู่กับเตียวเฉียงและหนิงเจิ้นได้แล้วล่ะ”แม่นมหลี่ตื่นตกใจ นางกำลังจะพูดขอร้องอ้อนวอนแต่กลับรู้สึกเจ็บบริเวณคอกริชของเจี่ยนอันอันกรีดลงที่คอของแม่นมหลี่แม่นมหลี่อ้าปากกว้าง ดวงตาเบิกโพลงนางกุมลำคอหายใจเข้าลึกๆ เพียงไม่กี่ครั้งก็เอียงศีรษะสิ้นใจตายจงหลานที่นั่งอยู่บนรถม้าตกใจจนต้องรีบปิดตาเมื่อเห็นภาพนี้เจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจจะจัดการศพของแม่นมหลี่ ปล่อยให้เน่าเปื่อยอยู่ที่นี่ไปนั่นแหละนางกับฉู่จวินสิงกลับขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าสู่อำเภอไถหยางจงหลานคลายมือที่ปิดตาออก เมื่อมองไปที่เจี่ยนอันอัน ดวงตาของนางก็เปี่ยมด้วยความเลื่อมใสศรัทธานางรู้ว่าฉู่จวินสิงเก่งกาจมาก เคยได้ยินเวินอี๋พูดถึงความองอาจกล้าหาญของฉู่จวินสิงเวลาที่อยู่ในสนามรบนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นฝีมือที่เยี่ยมยอดขนาดนี้ของเจี่ยนอันอันเมื่อครู่นี้กริชเล่มนั้นราวกับอยู่ในการควบคุมของเจี่ยนอันอันโดยสมบูรณ์ นางขว้างกริชออกไปแล้วสามารถควบคุมให้มันลอยกลับมาได้ลำพังเพียงภาพนี้ก็ทำให้จงหลานเกิดความนับถือแล้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 502
นางมองพนักงานปราดหนึ่ง ตอนที่มาซื้อไม้ก่อนหน้านี้ นางไม่เคยพบพนักงานคนนี้มาก่อนเจี่ยนอันอันสุภาพมาก “ข้ารู้ว่าวันนี้มาค่อนข้างดึก แต่ข้าอยากซื้อไม้จำนวนหนึ่ง”“หากต้องรอถึงพรุ่งนี้ เกรงว่าข้าคงไม่มาซื้อแล้ว ไม่ทราบว่าช่วยผ่อนปรนให้ได้หรือไม่?”พรุ่งนี้นางต้องไปปลูกผักที่ทุ่งนา ไม่มีเวลามาที่นี่มากขนาดนั้นวันนี้อุตส่าห์มีเวลาว่างทั้งที ย่อมต้องซื้อของให้ได้เป็นธรรมดา“แต่ร้านของพวกข้าปิดแล้ว เอาไว้ค่อยมาใหม่วันหลังเถิด”พนักงานหัวแข็งเล็กน้อย เขามองว่า ในเมื่อร้านปิดแล้วก็ย่อมขายของให้ไม่ได้อีกหากสองคนนี้ต้องการซื้อไม้จริงๆ พรุ่งนี้มาใหม่ก็ยังไม่สายยิ่งไปกว่านั้น หากพวกเขาอยากซื้อขนาดนี้ เช่นนั้นเหตุใดไม่มาให้ไวหน่อย เหตุใดจึงมาในตอนที่ร้านปิดไปแล้วเถ้าแก่ร้านเลิกเปลือกตาขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันวินาทีที่เห็นเจี่ยนอันอัน ดวงตาเขาต้องเป็นประกายโดยพลันนี่มันลูกค้ารายใหญ่ที่มาซื้อท่อนไม้ไปเยอะมากเมื่อสองวันก่อนมิใช่หรือ!น้อยมากที่จะมีคนจะซื้อท่อนไม้เยอะขนาดนี้ เจี่ยนอันอันไม่เพียงซื้อเป็นจำนวนมาก แต่ยังมือเติบมากด้วยเขาย่อมต้องจดจำเจี่ยนอันอันได้เป็นอย่างดีสอง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 503
วันนี้ทั้งวันไม่มีคนมาซื้อไม้ ตอนที่คิดคำนวณเมื่อครู่ เขาต้องถอนหายใจในใจนึกไม่ถึงว่าในตอนที่ร้านกำลังจะปิด ลูกค้ารายใหญ่ก็จะนำเงินมามอบให้ถึงที่“ได้ขอรับๆ ข้าจะให้หลานชายไปขนไม้มาเดี๋ยวนี้”เถ้าแก่ว่าจบก็ถลึงตาใส่หลานห่างๆ ข้างกาย“มัวบื้ออะไรอยู่ รีบไปขนไม้ชั้นดีมาสิ”พนักงานลูบท้ายทอยที่ถูกตบจนเจ็บ เขาไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่วิ่งไปบนไม้จากลานด้านหลังสมองเขาไม่ค่อยฉลาดเฉลียว แต่มีเรี่ยวแรงไม่น้อยเลยสามารถแบกท่อนไม้สองท่อนได้ในคราเดียว“แม่นางเศรษฐินี ท่อนไม้ชั้นดียี่สิบแปดท่อนนี้คิดเป็นราคาทั้งหมดหนึ่งร้อยสามสิบห้าตำลึง”ก็แค่หนึ่งร้อยสามสิบห้าตำลึง สำหรับเจี่ยนอันอันมันน้อยนิดจนไม่มีค่าพอให้กล่าวถึงเจี่ยนอันอันนำตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงจำนวนหนึ่งแผ่นออกมาจากห้วงมิติ ตามด้วยหยิบเงินออกมาอีกสองก้อนเถ้าแก่เห็นว่าเจี่ยนอันอันนำเงินออกมาโดยไม่แม้แต่จะต่อรองราคาเขามีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมสมแล้วที่เป็นลูกค้ารายใหญ่ แม้แต่ความเร็วในการจ่ายเงินก็ยังเร็วกว่าคนอื่นในตอนที่เจี่ยนอันอันจ่ายเงินให้เถ้าแก่ พนักงานคนนั้นก็คนไม้ออกมาแล้วสิบท่อนเจี่ยนอันอันคิดในใจ แม้ว่าคนผู้นี
Bab terbaru
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 813
พวกเขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรญาติที่เป็นขุนนางของลูกพี่เป็นผู้มีอิทธิพลนัก ดูแลทุกอย่างในอำเภอไถหยางก็ว่าได้เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็น “คุยมาตั้งนาน ยังไม่เห็นบอกชื่อว่าคนผู้นั้นเป็นใคร ข้าว่าคงจะแต่งเรื่องส่งเดชมากกว่า”เฝิงซานกวงถูกเจี่ยนอันอันยุยงอีกครั้ง เดิมทีเขาก็ไม่อยากเอ่ยชื่อเจ้าเมืองออกมาแต่ครั้งนี้เห็นทีไม่พูดก็ไม่ได้เสียแล้ว“ฮึ่ม พูดแล้วพวกเจ้าจะตกใจ ท่านอารองของข้าเป็นเจ้าเมืองแห่งอำเภอไถหยาง”“หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องกิจการในเหมืองของข้า ข้าจะให้ท่านอาส่งคนมาจับพวกเจ้าไปขังคุกเสีย!”เมื่อเจี่ยนอันอันได้ยินว่าอารองของเฝิงซานกวงก็คือเจ้าเมืองตานนั่นเอง นางจึงเริ่มมีแผนการในใจ“อ้อ หมายถึงเจ้าเมืองตานผู้นั้นหรอกรึ? ยังนึกว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่ใดเสียอีก”“เชิญไปเรียกตัวมาได้เลย แล้วเรามายันกันซึ่งหน้า ให้รู้ไปว่าเขาจะเข้าข้างเจ้า หรือเห็นด้วยกับเรามากกว่า”เฝิงซานกวงมองดูท่าทีของเจี่ยนอันอัน คล้ายไม่กลัวกระทั่งคนเป็นเจ้าเมือง จึงให้ตกใจซ้ำอีกเขาแอบคิดในใจ หรือว่าท่านอารองจะรู้จักกับคนสองคนนี้?จึงหันไปกระซิบกระซาบต่อลูกน้องข้างกาย “รีบไปเชิญอารองข้ามาเดี๋ยวนี้”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 812
เหล่าคนงานที่เข้าออกเหมืองแร่เห็นเหตุการณ์เข้า ต่างก็ตกใจเป็นอย่างมากเพราะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นลูกน้องของนายจ้างถูกผู้อื่นทำร้ายเช่นนี้แม้แต่ละคนจะมีความตกใจ แต่ลึกๆ กลับรู้สึกสะใจมากกว่าเพราะบริวารของเฝิงซานกวงเหล่านี้ ปกติมักจะใช้กำลังกับพวกเขาบ่อยๆทุกครั้งที่พวกเขาขุดหาแร่ออกมาไม่ได้ปริมาณตามที่ต้องการ ลูกน้องเฝิงซานกวงก็พากันมารุมซ้อมพวกเขาอย่างหนัก แต่พวกเขาก็ไม่กล้าไปบอกใครบางคนเคยคิดหนีไปจากที่นี่ แต่ครั้งใดที่มีผู้หลบหนี มักถูกจับกลับมาแล้วซ้อมหนักยิ่งกว่าเดิมอีกที่สำคัญพวกเขาแทบจำไม่ได้ว่าตนคือใคร บ้านช่องอยู่ที่ใดจึงได้แต่ใช้แรงกายแลกกับเงินน้อยนิดเพียงสองอีแปะในแต่ละวัน อดทนทำงานอยู่ที่นี่ต่อไปเมื่อชายสองคนถูกทำร้ายเข้า จึงมีลูกน้องเฝิงซานกวงตามออกมาอีกทุกคนเมื่อเห็นว่ามีคนมาก่อเรื่อง จึงกรูกันเข้าหาฉู่จวินสิงทันทีแต่มิต้องรอให้พวกเขามาเข้าใกล้ ฉู่จวินสิงใช้กำลังภายในซัดออกไปก่อนแล้วทุกคนต่างทยอยล้มลง พลางกลิ้งไปมา ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดทันใดนั้นเอง มีเสียงหนึ่งตะคอกดังขึ้น “ผู้ใดกล้าบังอาจมาก่อเรื่องในเหมืองของข้า อยากตายหรืออย่างไร?”ใบ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 811
แต่บัดนี้นางเปิดร้านมาสิบกว่าวัน ขายได้เพียงรูปสัตว์โลหะไม่กี่ตัวเท่านั้นเฉียวซื่อบอกเล่าสิ่งที่พบเจอให้เจี่ยนอันอันฟัง ทำให้นางเกิดความเข้าใจขึ้นทันทีที่แท้เฉียวซื่อถูกเฝิงซานกวงหลอกลวงมาแต่แรกเจี่ยนอันอันเพียงคิดว่าต่อให้นางซื้อของตกแต่งเหล่านี้กลับไป ก็มิได้ใช้ประโยชน์นักจึงนำหนูโลหะตัวเล็กในมือวางกลับที่เดิมเฉียวซื่อเห็นเจี่ยนอันอันทำเช่นเดียวกับลูกค้าอื่นในร้าน เพียงเข้ามาหยิบดูเล็กน้อย จากนั้นจึงวางของตกแต่งลงไว้ที่เดิมดูแล้วคล้ายไม่สู้ถูกใจผลงานที่นางสร้างสรรค์ออกมาเท่าใดนัก พลันเกิดความรู้สึกท้อแท้ นางคงไม่เหมาะจะทำอาชีพนี้จริงๆ กระมังหากตอนนี้สามียังอยู่ก็คงดี นางจะได้ฝึกวิชาการตีเหล็กจากเขาให้ออกมาเป็นงานอื่นบ้างและเมื่อครู่เจี่ยนอันอันรู้จากปากเฉียวซื่อ ว่าเฝิงซานกวงได้เปิดกิจการเหมืองแร่แห่งหนึ่งทุกวันจะมีคนงานไปด้านหลังภูเขาที่อยู่ห่างไกล ขุดเอาแร่เหล็กและหยกออกมา เพื่อนำกลับมาถลุงเป็นเครื่องหยกและของใช้ที่ทำจากเหล็กนางเห็นเฉียวซื่อคล้ายมีอาการท้อใจ จึงกล่าวยิ้มแย้ม “พี่เฉียว ท่านพาข้าไปดูที่เหมืองของเฝิงซานกวงก่อน ข้ามีสิ่งของบางอย่างต้องการจะซื้อ”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 810
เจี่ยนอันอันหยิบมากวาดตาดูก็มองความผิดปกติบนนั้นออกได้ในทันที“เงื่อนไขในนี้เข้มงวดเกินไปแล้ว ถ้าฝ่ายไหนยุติสัญญาจะต้องชดเชยให้อีกฝ่ายเป็นเงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึง”“เจ้าหมอนี่ช่างกล้าเขียน สัญญานี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเงื่อนไขแบบมัดมือชกกันชัดๆ”“ข้าว่าท่านไม่ร่วมงานกับเขาเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้เฉียวซื่อใจหายวูบนางรู้จักตัวหนังสือแค่ไม่กี่ตัว นอกจากเขียนชื่อตัวเองเป็นแล้ว เงื่อนไขในนั้นนางอ่านไม่เข้าใจเลยสักนิดเฝินซานกวงเป็นคนอ่านให้นางฟัง นางรู้สึกว่าเงื่อนไขสมเหตุสมผลมากจึงลงนามในสัญญากับอีกฝ่ายแต่คิดไม่ถึงเลยว่า เฝิงซานกวงจะกล้าเล่นเล่ห์กับนางแบบนี้เดิมนั้นนางอยากยกเลิกสัญญากับอีกฝ่าย แต่กลับได้ยินเฝิงซานกวงพูดว่า ถ้านางกล้าเป็นฝ่ายยกเลิกสัญญาก็จะต้องชดเชยเงินให้เฝิงซานกวงเป็นเงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึงตอนนั้นเฉียวซื่อตกใจยิ่งนักนางเคยไปถามเถ้าแก่ร้านข้างเคียง ฝ่ายตรงข้ามก็บอกว่าเงื่อนไขนี้เขียนไว้อย่างชัดเจน ต้องจ่ายเงินชดเชยให้อีกฝ่ายหนึ่งแสนตำลึงจริงๆเงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้ นางจะไปหาเงินมากมายขนาดนี้มาจากที่ไหนถึงตอนนี้เฉียวซื่อจึงตระหนักว่
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 809
ตอนนี้เขาทำได้เพียงอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวด ยอมรับการทุบตีจากเฉียวอี้บริเวณรอบๆ มีคนล้อมเข้ามามุงดูจำนวนมาก พวกเขาต่างชี้ไม้ชี้มือมาทางชายผู้นั้น“คนคนนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าต้องไม่ใช่คนดีแน่ ดูหน้าตาทรงโจรของเขาสิ แปดส่วนคงเป็นเพราะไปหาเรื่องคนอื่นก่อน ถึงได้ถูกเด็กคนนั้นซ้อมเอาแบบนี้”“เมื่อครู่ข้าได้ยินแล้ว เขาไปลงไม้ลงมือกับแม่ของเด็กคนนั้น ข้าว่าตีเขายังน้อยไป ควรแจ้งความมากกว่า”คนมุงบริเวณรอบๆ ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานาเฉียวอี้ควงหมัดทักทายใบหน้าของชายผู้นั้นหนักกว่าเดิมในไม่ช้า เฉียวอี้ก็ตีจนรู้สึกเจ็บกำปั้น แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนกระทั่งอัดศีรษะชายผู้นั้นจนบวมเป่งเหมือนหมู เฉียวอี้ถึงได้หยุดมือพร้อมหอบหายใจแม้ว่ากำปั้นของเฉียวอี้จะไม่ใหญ่ แต่ครั้นทุบตีคนก็ร้ายกาจยิ่งนักเห็นใบหน้าชายผู้นั้นเขียวช้ำไปหมด เฉียวอี้ก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากเจี่ยนอันอันกล่าวกับชายผู้นั้นว่า “หากวันหน้าเจ้ายังกล้ามาคุกคามแม่ลูกตระกูลเฉียวอีก ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าสบายแบบนี้แน่ ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”ชายผู้นั้นไม่กล้าพูดมาก ลุกขึ้นมากุมศีรษะแล้วเผ่นหนีไปคนมุงบริเวณรอบๆ เ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 808
เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงสบตากัน“พวกเจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้” ฉู่จวินสิงว่าแล้วก็ก้าวยาวๆ ตรงไปทางตรอกน้อยชายผู้นั้นเห็นว่าฉู่จวินสิงตรงมาทางเขาก็หันหลังเตรียมวิ่งหนีแต่เขาวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกถีบเข้าที่เอวเสียแล้วชายผู้นั้นถูกถีบกระเด็นไปไกล คว่ำหน้าอยู่บนพื้นร้องโอดโอยออกมาอย่างทนไม่ไหวฉู่จวินสิงย่างสามขุมตรงเข้าไปหาแล้วหิ้วคอเสื้อของชายผู้นั้นขึ้นมาอย่างไม่ปรานีปราศรัย“ไปกับข้า!”ฉู่จวินสิงกล่าวพลางผลักชายผู้นั้นตรงออกไปนอกตรอกชายผู้นั้นได้ลิ้มรสความร้ายกาจของฉู่จวินสิงแล้วย่อมไม่กล้าวิ่งหนีส่งเดชเขาไม่อยากถูกถีบอีกหรอกนะ จนถึงตอนนี้เอวยังระบมอยู่เลยฉู่จวินสิงผลักชายผู้นั้นมาถึงตรงหน้าเจี่ยนอันอันกับเฉียวอี้แล้วกล่าวเสียงเข้ม “บอกมา ระหว่างเจ้ากับเด็กคนนี้เป็นเรื่องอะไรกันแน่?”ชายผู้นั้นมองเฉียวอี้ แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นแค้น“คุณชายท่านนี้ ข้าไม่รู้จักเขาเสียหน่อย เขาวิ่งออกมาถนนใหญ่เอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้าเลยนะ”ขณะที่ชายผู้นั้นพูดก็ถลึงตาใส่เฉียวอี้อย่างดุร้ายเฉียวอี้เห็นฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมรับ เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโมโห แล้วตวาดใส่ชายผู้นั้นว่า“ท่านโก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 807
เจี่ยนอันอันเห็นว่าฉู่จวินสิงก่อสร้างเป็น นางก็วางใจไปได้มากนางยิ้มเอ่ยว่า “ไม่ใช่กระโจม แต่เป็นโรงเรือนสำหรับเพาะปลูกแบบหนึ่ง”นางมีความคิดคร่าวๆ ในใจแล้วจึงรีบกลับบ้านไปกับฉู่จวินสิงนางหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากในมิติ แล้ววาดภาพร่างบนโต๊ะฉู่จวินสิงนั่งอยู่ข้างๆ ตั้งใจดูภาพร่างโรงเรือนที่เจี่ยนอันอันวาดที่นี่ไม่มีเหล็กเส้น เจี่ยนอันอันยังไม่อยากใช้เงินจำนวนมากไปซื้อจากในร้านค้านางต้องการสร้างโรงเรือนสำหรับคนในหมู่บ้านทุกคน เหล็กเส้นที่ต้องใช้จึงมีไม่น้อยหากใช้เงินไปซื้อมา นั่นไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ เลยนางไม่อยากใช้เงินพวกนั้นในมิติมากเกินไป นางยังรอที่จะสนับสนุนฉู่จวินสิงขึ้นนั่งบัลลังก์ฮ่องเต้หลังจากการทำสงครามกลับเมืองจิงโจวในวันหน้าเมื่อถึงตอนนั้น เงินทองของล้ำค่าเหล่านั้นในมิติก็จะได้นำไปใช้แล้วฮ่องเต้จนกรอบคนหนึ่งที่ไม่สามารถจ่ายเบี้ยหวัดให้เหล่าขุนนางได้ ทั้งยังไม่สามารถทำให้ชาวบ้านอยู่ดีมีสุข กับฮ่องเต้ที่มั่งคั่งร่ำรวยคนหนึ่ง เงินในมือสามารถซื้อเมืองทั้งเมืองได้ชาวบ้านกับเหล่าขุนนางจะเอนเอียงไปทางคนไหนมากกว่า นั่นไม่ต้องพูดก็สามารถรู้ได้แล้วในไม่ช้า เจี่ยน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 806
เมื่อมีชาวบ้านผ่านมาที่นี่แล้วเห็นลูกปลาในสระน้ำเข้าเขาก็ส่งเสียงด้วยความประหลาดใจทันทีว่า “แม่นางเจี่ยน เจ้าเป็นคนนำลูกปลาพวกนี้มาปล่อยไว้ในนี้หรือ?”เจี่ยนอันอันพยักหน้าพร้อมยิ้มบาง ชาวบ้านผู้นั้นเรียกคนอื่นๆ มาด้วยความดีใจทุกคนล้วนรู้สึกซาบซึ้งในความเอาใจใส่ของเจี่ยนอันอัน แบบนี้ต่อไปพวกเขาก็จะสามารถกินเนื้อปลาสดใหม่ได้แล้วชาวบ้านจำนวนมากล้วนรู้สึกยินดีเพราะเรื่องนี้ แต่มีชาวบ้านคนหนึ่งที่นิ่วหน้าคิ้วขมวดเขาอดพูดขึ้นไม่ได้ว่า “สระน้ำนี่ก็ดีอยู่หรอก แต่อากาศค่อยๆ เย็นลงแล้ว กลัวจริงๆ ว่าเมื่อถึงฤดูหนาว สระน้ำนี่ก็จะจับตัวเป็นน้ำแข็ง”“พอถึงยามนั้น อย่าว่าแต่พวกเราจะไม่ได้กินเนื้อปลา เกรงว่าแม้แต่พืชผักก็คงปลูกไม่ได้เหมือนกัน”วาจาประโยคเดียวของชาวบ้านทำให้คนอื่นๆ กลัดกลุ้มตามไปด้วยหลายวันมานี้อากาศค่อยๆ เย็นลง พวกเขาล้วนแต่เพิ่งปลูกผักทั้งยังได้รับเงินสามสิบตำลึงมาแล้วหากถึงฤดูหนาวจริงๆ พวกเขาก็ไม่สามารถปลูกผักพวกนี้ได้อีกแล้วเมื่อถึงตอนนั้น พวกเขาก็จะได้กลับไปมีชีวิตที่ยากลำบากเหมือนที่ผ่านมาอีกครั้งพวกเขาเกี่ยวข้าวไว้มากแล้ว แต่ผักพวกนี้ควรทำอย่างไรดีเล่า?หาก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 805
เซียงเสวี่ยเห็นลูกเป็ดและลูกไก่ตัวน้อยที่อยู่ในกรง นางดีใจจนรีบมารับไป“ฮูหยินน้อยรอง อีกหน่อยเมื่อเลี้ยงเป็ดและไก่เหล่านี้จนโต พวกเราก็จะมีเนื้อเป็ดเนื้อไก่กินแล้ว”เจี่ยนอันอันยิ้มเล็กน้อย พลางมองไปยังเสิ่นจือเจิ้ง“พี่ใหญ่ เป็ดไก่เหล่านี้เพียงพอให้พวกท่านกินหลายวันสินะ”เสิ่นจือเจิ้งยิ้มตอบ “เด็กโง่ พี่ใหญ่กลับไม่คิดเช่นนั้น”เจี่ยนอันอันเลิกคิ้วเล็กน้อย “ความหมายของท่านคือ?”เสิ่นจือเจิ้งบอกเล่าความคิดของตนให้ฟังเขาตั้งใจว่าจะเลี้ยงเป็ดไก่เหล่านี้ให้โต พร้อมทำการเพาะพันธุ์ต่อจากนั้นก็ทยอยนำเป็ดไก่ไปขาย เชื่อว่าน่าจะได้เงินเป็นจำนวนมากเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่ต้องอยู่อย่างยากจนข้นแค้นดั่งเช่นทุกวันนี้อีกเจี่ยนอันอันเห็นว่าวิธีนี้พอใช้ได้ ปกติพี่ใหญ่มองการณ์ไกลมากกว่านางอยู่แล้ว“ถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่ท่าน”เจี่ยนอันอันกล่าวจบ จึงคิดจากไปนางยังคิดจะไปดูแอ่งน้ำเสียหน่อย เผื่อจะปล่อยพันธุ์ปลาลงไปในน้ำบ้างเผื่อวันหน้าปลาโตขึ้น ชาวหมู่บ้านชิงสุ่ยก็จะมีเนื้อปลากินอีกขณะที่เจี่ยนอันอันเตรียมตัวจะออกไป กลับถูกเสิ่นจือเจิ้งเรียกตัวไว้“เมื่อคืนที่บ้านเจ้าได้เกิดเรื่อ
