ตอนที่ 102 เติมเต็มชีวิตของเธอ

ป๊อบพาพิมกลับมานอนพักบนบ้านพัก เขาค่อยๆประคองเธอขึ้นห้องไปอย่างช้าๆ

เมื่อเข้าไปในห้องเขาก็ประคองเธอไปที่เตียงแล้วพิมก็ขึ้นไปนอนบนเตียง

ป๊อบเป็นห่วงเธอมาก เพราะเธอพักบ้านพักครูคนเดียวเขาจึงเอ่ยว่า

" คืนนี้ผมจะมานอนเป็นเพื่อนคุณนะ "

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมอยู่คนเดียวได้ หากคุณมาอยู่ดูแลพิม เดี๋ยวคนอื่นจะมองไม่ดี จะพากันเข้าใจผิดกันไปใหญ่ "

พิมรีบปฏิเสธ เพราะเธอแคร์สายตาและแคร์ความคิดของสังคมภายนอก 

มากกว่าความความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในกายของตนเอง

อาจจะเป็นเพราะเธอถูกเลี้ยงมาแบบนี้ 

อยู่ในสังคมที่แคร์คนอื่น 

เธอจึงวางตัวดีมาเสมอและไม่ทำให้ตัวเองเสียชื่อเสียงเหมือนที่พ่อแม่เธอสอนไว้ว่า

" ให้เป็นคนดี เป็นที่นับถือ ยำเกรง ทำอะไรคิดไตร่ตรองให้รอบคอบ อย่าทำตัวให้เป็นที่ครหานินทา "

ป๊อบมองเธอแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มพร้อมกับจัดผ้าห่มมาห่มให้เธออย่างดี

" พิมเวลานี้คุณไม่ควรแคร์คนอื่นนะ คุณต้องห่วงสุขภาพตัวเองกับลูกในท้องก่อน

การที่ผมมาดูแลคุณแล้วเป็นที่ครหา ผมว่าดีซะอีก คนอื่นจะได้รู้ว่าคุณท้องลูกของผมอยู่ "

พิมจ้องหน้าป๊อบที่คิดวางแผนเพื่อปกป้องเธอ

ไม่ให้ถูกคนอื่นกล่าวหาว่าท้องไม่มีพ่อและเป็นคนทรยศคนรัก 

เธอรู้สึกซึ้งใจจนร้องให้ออกมา ป๊อบเดินมานั่งลงข้างๆเธอแล้วใช้มือใหญ่ซับน้ำตาให้ 

ฝ่ามือหนาสัมผัสใบหน้างดงามที่ขาวซีดอยู่อย่างทะนุถนอม

แววตาอ่อนโยนสบประสานกับแววตาที่มีหยาดน้ำตาเปื้อนอยู่แล้วเอ่ย

" ไม่ร้องให้นะเด็กดี ผมบอกแล้วว่าเราจะก้าวผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน 

ผมรักคุณ ผมจะปกป้องและเฝ้าถนอมคุณให้ดีที่สุดจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต "

[ แม้ผมอาจจะไม่สมหวังไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับคุณก็ตาม ผมขอแค่คุณมีความสุขและสบายดีก็พอ ]

แวบแรกที่มั่นใจว่าพิมท้องลูกของเตชินใจของเขา เศร้าและห่อเหี่ยวมาก

คล้ายมีลางสังหรณ์ใจบางอย่างว่าเขาอาจจะไม่ได้อยู่ครองคู่กับพิมอย่างที่หวัง

เขาจึงอยากใช้ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันกับเธอทำเพื่อเธอให้มากที่สุดและดูแลเธอให้ดีที่สุด

เมื่อเธอท้องแล้ว เขาก็อยากจะดูแลเธอและเติมเต็มชีวิตของเธอ ในส่วนที่มันขาดหาย 

เพื่อให้ชีวิตของเธอสมบูรณ์แบบ ใช้ชีวิตกับเธอเหมือนฉันสามีภรรยาคู่หนึ่ง

พิมเม้มริมฝีปากแน่นยิ้มขึ้นทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกขอบคุณ รู้สึกซาบซึ้งและรู้สึกเจ็บปวดใจในเวลาเดียวกัน

" ขอบมากคุณค่ะ แต่แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคุณเลย ฉันอยากให้คุณลองเปิดใจหาคนที่คู่ควร

หาคนที่เหมาะสมกับคุณ มากกว่าที่จะมาเสียเวลากับผู้หญิงอย่างฉันที่มีมลทินติดตัวแบบนี้ "

ป๊อบส่ายหน้าแล้วเอ่ยอย่างอบอุ่นนุ่มนวล

" ไม่เลยพิม คุณคือผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตผม 

ที่ผมเฝ้ามองและเฝ้ารอมาตลอด 

หากคุณจะไล่ผมไปคุณก็ใจร้ายกับผมเกินไปแล้ว ผมหลงรักคุณมานาน 

กว่าจะได้อยู่ด้วยกันกับคุณมันไม่ง่ายเลย ผมขอทำตามหัวใจตัวเองบ้างนะพิม "

เธอเองก็รักเขา แต่ตอนนี้เธอพูดคำนี้ออกมาไม่ได้แล้ว 

เพราะเธอไม่ใช่พิมคนเดิมในวัยแรกแย้มที่มีชีวิตสดใส สะอาดผุดผ่องเหมือนแต่ก่อนแล้ว

วันนี้เธอรู้สึกว่าการที่จะพูดคำว่ารักกับใคร

มันไม่ง่ายอีกต่อไป จะพูดตามใจตัวเองไม่ได้อีก 

เธอจะต้องคิดไตร่ตรองให้รอบคอบจนมั่นใจดีแล้วซะก่อน ถึงจะพูดออกมาได้ 

จากนั้นเธอจึงเอ่ยตอบเขาไปว่า

" ค่ะ "

เธอพยักหน้าให้เขาทั้งน้ำตา รักในวันนี้เป็นรักที่ทำให้เธอรู้สึกทรมานใจที่สุด

ป๊อบเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วก้มลงจูบหน้าผากเธอเบาๆอย่าทะนุถนอม

" คุณนอนพักนะ เดี๋ยวผมมา "

" ค่ะ "

จากนั้นป๊อบก็ลุกเดินออกจากห้องของพิมไป 

เมื่อลงไปถึงชั้นล่างก็เจอกับเทเท่ เทเท่จึงเอ่ยถามขึ้นว่า

" อาจารย์ป๊อบ พิมเป็นยังไงบ้าง หมอบอกว่าเธอเป็นอะไรคะ ใช่โรคกระเพาะกำเริบหรือเปล่า "

ป๊อบยิ้มแล้วเอ่ยตอบ

" ครับ โรคกระเพาะของเธอกำเริบ คืนนี้ผมคงต้องมานอนเฝ้าเธอ 

ว่าแต่คุณ ช่วงนี้มาช่วยพิมซ้อมเด็กทุกวัน ถ้าไม่สะดวกไปกลับก็มานอนกับพิมก็ได้นะ "

" ได้เหรอคะ "

เทเท่เอ่ยขึ้นด้วยแววตาเป็นประกาย ป๊อบจึงพยักหน้ายิ้มๆให้หล่อน

 " อุ๊ย ขอบคุณค่ะ ผอ.ป๊อบสุดหล่อในดวงใจของเทเท่ 

เทเท่กำลังจะขออยู่พอดีเลยค่ะ ช่วงนี้ใกล้แข่งแล้ว จะต้องซ้อมหนัก ซ้อมจนดึกทุกวัน

พิมก็ไม่สบายอีกกลัวเธอจะล้มป่วยหนักแล้วไม่มีคนดูแลด้วยค่ะ "

" อืม ขอบคุณแทนพิมมากๆนะ ที่ได้เพื่อนดีๆแบบคุณ ช่วงนี้พิมไม่ค่อยสบายอาจต้องไปตรวจร่างกายบ่อย 

ผมก็มานอนที่นี่เหมือนกัน อาทิตย์หน้าผมกะว่าจะขอเธอแต่งงานอย่างเงียบๆ "

เขาจะยังไม่เปิดเผยเรื่องที่พิมท้องให้ใครรู้ 

เพื่อไม่ให้เป็นที่ครหา

ได้ยินดังนั้นเทเท่ถึงกับตกใจ

" แต่งงานเหรอคะ จะเป็นไปได้ยังไงคะ ในเมื่อใบทะเบียนสมรสของพิมยังค้างอยู่ คนนั้นยังไม่ยอมหย่าเลย "

ป๊อบยิ้มเย็นแล้วเอ่ย

" แค่ใบทะเบียนสมรสใบเดียว ผมไม่สนใจหรอกครับ "

" อ๋อ...เอ่อ...ค่ะ...ค่ะ "

เทเท่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าอย่างทื่อๆ

แล้วป๊อบก็เดินผ่านเขาออกไป เมื่อป๊อบขับรถออกไปจากรั้วโรงเรียน

ก็มีผู้ชายใส่หมวกใส่แมสก์เฝ้าจับตามองเขาอยู่อย่างเงียบๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว

พอเขากลับไปถึงบ้านพัก เขาก็เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วออกมาจากที่พัก

เดินมาเปิดประตูรถติดเครื่องยนต์แล้วขับกลับไปที่โรงเรียนทันที

ชายคนดังกล่าวก็เฝ้าแอบมองป๊อบลงจากรถพร้อมกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปในบ้านพักของพิม

เขารอจนถึงสี่ทุ่มก็ไม่เห็นป๊อบออกมา

จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรรายงานเจ้านายอีกตามเคย เมื่อเจ้านายรับสายเขาจึงเอ่ยขึ้น

" นายครับ จนถึงตอนนี้แล้ว ผอ.ป๊อบยังไม่ออกมาจากบ้านพักของคุณพิมเลยครับ 

เห็นขนกระเป๋ามาด้วยเหมือนกับย้ายมาอยู่บ้านหลังเดียวกันกับคุณพิมเลย 

แล้วก็มีคุณเทเท่เพื่อนของคุณพิมอยู่ด้วยครับ

อาจจะเป็นเพราะคุณพิมป่วยพวกเขาจึงมาอยู่ดูแล 

เพราะเมื่อตอนเย็น ผอ.ป๊อบ อุ้มคุณพิมไปส่งโรงพยาบาลครับ "

" เธอเป็นอะไร "

คนปลายสายเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุมเยือกเย็น 

" เห็นนักเรียนบอกว่าโรคกระเพาะของคุณ

พิมกำเริบครับ "

" อืม คืนนี้คุณเฝ้าอยู่ตรงนั้นนะ มีอะไรก็รีบโทรมารายงานทันที 

พรุ่งนี้ผมจะส่งคนไปดูแลคุณพิมคุณก็ทำหน้าที่คอยขับรถให้เธอแล้วกัน "

" รับทราบครับ "

จากนั้นคนปลายสายก็วางสายไป 

ตั้งแต่กลับมาจากเชียงใหม่ จนถึงตอนนี้เขายุ่งกับโปรเจคใหม่ 

ต้องลงพื้นที่ดูงานด้วยตัวเองตลอด 

เลยไม่มีเวลาว่าง

เมื่อว่างชั่วโมงสองชั่วโมงก็ต้องไปเยี่ยมคนรักเก่าที่โรงพยาบาลตามที่เคยรับปากไว้

ดังนั้นทางด้านพิมที่เขาหวงและห่วงที่สุดจึงทำได้แค่ส่งคนไปแอบดูความเคลื่อนไหวของเธอแบบห่างๆอย่างลับๆ

แต่เมื่อได้ยินว่าป๊อบเข้ามาอยู่ในบ้านพักหลังเดียวกันกับพิมใจที่สงบก็กลับมาร้อนรนอยู่ไม่สุขอีกครั้ง

เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาน้องสาวสุดที่รักที่มี่ค่าเวลาจะใช้งาน 

เมื่อเธอรับสาย เขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน

" ณัชชา น้องหลับหรือยัง "

ได้ยินถ้อยคำและน้ำเสียงแบบนี้ เธอก็เอ่ยถามขึ้นทันทีอย่างรู้ทัน

" พี่เตชินมีอะไรจะให้รับใช้ เชิญสั่งมาได้เลยค่ะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติเจือความเย็นชา

" คุณพิมไม่สบาย อย่างที่เธอเห็นช่วงนี้พี่ไม่ว่างเลย เธอช่วยไปดูแลคุณพิมให้พี่หน่อย พี่เสร็จงานแล้วจะรีบตามไป "

" พี่ไม่ว่าง แต่ก็มีเวลาไปเยี่ยมภรรยาเก่านอกสมรสคนนั้นเนี่ยนะ

ฉันไม่ไปอ่ะ ยังไงๆ ฉันก็ไม่ไปหาคุณพิมเด็ดขาด พี่ปล่อยเธอไปเถอะ "

ได้ยินดังนั้นสีหน้าของเตชินก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

" ณัชชาเดี๋ยวนี้เธอกล้าสั่งพี่เหรอ นี่เป็นคำสั่งจากผมไม่ไปอยากไปก็ต้องไป 

แล้วช่วยดูแลคุณพิมให้ดีคอยกันอย่าให้คุณป๊อบเข้าใกล้เธอเด็ดขาดเข้าใจมั้ย "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นดุดันที่ทรงอำนาจและเผด็จการอย่างไม่ให้คนฟังปฏิเสธได้อีก

ได้ยินดังนั้นสีหน้าณัชชาก็โมโหขึ้นมาอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด แล้วเอ่ยกระแทกเสียงอย่างไม่พอใจ

" พี่เตชิน! .....เออ! ...ไปก็ได้ "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างพอใจแล้วเอ่ยต่อว่า

" กลับมาพี่จะตอบแทนเธออย่างงาม อยากได้อะไรขอแค่บอกพี่จะจัดให้ทุกอย่างเลย "

" พูดแล้วรักษาคำพูดด้วยนะ "

" อืม แน่นอนสำหรับน้องสาวคนนี้ของพี่

พี่จะไม่ผิดคำพูดแน่นอน "

" อืม วางละนะจะหลับแล้ว ฝันดี "

เอ่ยจบเธอก็วางสายไปเลย เตชินที่นั่งอยู่ในห้องของตัวเองก็นั่งเลื่อนดูรูปเก่าๆที่ถ่ายกับพิมด้วยความคิดถึง

เขาอยากไปหาเธอใจแทบขาด แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวเธอจะไล่กลับมาอีก

และกลัวจะทำให้เธอถูกนินทาจากเพื่อนร่วมงานจนใช้ชีวิตลำบาก

เพราะเธอไม่ใช่พิมคนเดิมเหมือนแต่ก่อนอีกแล้วเขาจึงรู้สึกเกรงใจเธอหลายส่วนและเป็นห่วงความรู้สึกเธอมากขึ้น

เขาจะรอให้เธอปิดเทอมแล้วค่อยไปรับเธอกลับมาอยู่ด้วยถึงเวลานั้น เขาจะทำทุกวิธีเพื่อขอคืนดีกับเธอให้ได้

" อดทนไว้นะเตชิน "

เขาพึมพำบอกกับตัวเองเบาๆ