ตอนที่ 104 คิดๆแล้วยังเจ็บใจไม่หายเลย

บ้านพักครูเป็นบ้านปูนเล็กๆมีเพียงสองห้องนอนหนึ่งห้องน้ำ 

ตอนกลางคืน ณัชชากับเทเท่ก็ปูเสื่อนอนหน้าทีวี ในห้องที่จัดเป็นห้องนั่งเล่น อยู่ติดกับบันไดที่จะขึ้นไปชั้นสอง

เมื่อทุกคนเข้านอนแล้วบรรยากาศกลางดึกที่เงียบสงบ เทเท่ก็ลุกขึ้นมา 

ยื่นมือไปลูบไล้เรียวขาของณัชชาด้วยความหื่นกระหาย

เขาลูบไล้ขึ้นลงได้สักพัก ณัชชาก็เริ่มรู้สึกตัวเพราะรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติ

เธอค่อยๆขยับแพขนตาแล้วลืมตาขึ้นช้าๆอย่างงัวเงีย

เทเท่เห็นว่าเธอรู้สึกตัวแล้วเขาก็ขึ้นคร่อมบนตัวเธอทันที

แล้วจับมือเธอไว้ ก้มหน้าลงจูบไปตามคอพร้อมกับเอ่ยเสียงกระเส่า

" คุณณัชชาผมต้องการคุณ ผมอดใจไม่ไหวแล้ว ฮอร์โมนส์เพศชายของผมมันกำเริบอีกแล้ว ผมต้องการคุณ "

ทีแรกณัชชายังงงๆอยู่ว่าเทเท่คิดจะเล่นอะไร พอได้สติ เธอก็กรีดร้องขึ้นดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดชีวิต

" กรี๊ด!...ช่วยด้วยๆ ไอ้บ้าออกไปจากตัวฉันนะ ออกไป กรี๊ด... "

" ไม่แน่นอนครับ ตอนนี้ฮอร์โมนส์เพศชายของผมมันกำลังคุกรุ่นต้องการร่างกายผู้หญิง "

เทเท่เอ่ยพร้อมกับมองหน้าณัชชาด้วยสีหน้าหื่นกระหาย

" กรี๊ด...ไม่เอาๆ ปล่อย ไอ้เทเท่ ไอ้บ้า ออกไปจากตัวฉัน ออกไป "

แววตาณัชชากลัวจนสั่นไหว เธอกลัวจนหน้าขาวซีดไป

เสียงกรีดร้องของณัชชาทำให้พิมกับป๊อบต้องรีบเปิดไฟลงมาดู

จากนั้นก็มาจับแยกเทเท่กับณัชชาออกจากกันแล้วพิมก็ตบไปที่หน้าของเทเท่แล้วเอ่ยเสียงดุ

" อีเท่! ตื่นได้แล้ว แล้วแหกตาดูผลงานของตัวเองซิ ว่าทำอะไรไว้ 

คุณณัชชากลัวจนหน้าซีดหมดแล้ว บอกให้ไปรักษาอาการก็ไม่ยอมไป สร้างเรื่องจนได้ "

เทเท่เริ่มมีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวแล้ว แล้วกวาดสายตามองไปยังพิม 

เลื่อนสายตาไปยังป๊อบแล้วหยุดสายตาลง

ที่ณัชชา จากนั้นก็เอ่ยด้วยความงงงัน

" นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกคนถึงมาอยู่ที่นี่กันคะ 

อย่าบอกนะว่า ฉันทำอะไรคุณณัชชาโดยที่ไม่รู้ตัว 

ว้าย! ไม่นะไม่ ฉันไม่อยากมีภรรยา ไม่เอาฉันไม่รับผิดชอบนะ "

จากนั้นเทเท่ก็ไปคุกเข่าจับมือพิมแหงนหน้ามองเธอแล้วเอ่ย

" ยัยพิม เธอต้องช่วยฉันนะ ฉันชอบผู้ชาย ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิง 

นั่นมันแค่อาการผิดปกติชั่วครั้งคราวเท่านั้นฮือๆๆ "

พิมยังคงมีสีหน้าเย็นชาแสดงความโกรธเคืองออกมาชัดเจน เธอยกมุมปากขึ้นแล้วเอ่ย

" ฉันไม่สามารถช่วยเธอได้ เพราะคนที่เธอเผลอไปล่วงเกิน

คือรองประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งประเทศไทย 

เธอถามคุณณัชชาเองแล้วกัน ว่าจะให้เธอรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง "

ทันทีที่เทเท่ได้ยินว่าณัชชาเป็นถึงรองประธานบริษัท เขาก็อึ้งไป 

ถ้ารู้ว่าเธอมีตำแหน่งสูงขนาดนี้เขาจะกล้าล่วงเกินเธอได้ยังไง

เทเท่มองไปยังพิมอย่างไม่พอใจ แต่พิมกลับมองลงมายังเทเท่ที่นั่งคุกเข่าอยู่

แล้วแอบอมยิ้มนิดๆจากนั้นก็ปรับสีหน้ากลับมาเย็นชาตามปกติ

พิมพอใจมากที่ได้แกล้งเพื่อนสาวและได้เอาคืนณัชชาในเวลาเดียวกัน

สภาพณัชชาคือดูไม่ได้เลย จนถึงตอนนี้เธอก็ยังสั่นไม่หยุด 

เพราะเธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

พิมจึงเข้าไปลูบแขนเธอแล้วตบเบาๆจากนั้นก็เอ่ยว่า

" ไม่เป็นไรแล้วค่ะคุณณัชชา คุณไม่ต้องกลัวแล้ว เทเท่มันจะมีอาการแบบนี้เป็นบางครั้งเท่านั้นคุณนอนต่อเถอะนะคะ "

ป๊อบเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า

" พิมให้คุณณัชชาไปนอนห้องคุณดีมั้ย ส่วนคุณก็มานอนกับผม 

ยังไงเราก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว พ่อแม่ก็รับรู้หมดแล้วก็นอนห้องเดียวกันนี้แหละ 

คุณณัชชาจะได้นอนในห้องคุณ เธอจะได้หลับสนิทอย่างไร้กังวลและรู้สึกปลอดภัย "

พิมพยักหน้ายิ้มอย่างเห็นด้วยแล้วเอ่ยว่า

" เอางั้นก็ได้ค่ะ "

ณัชชาและเทเท่ได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป แล้วอุทานออกมาเสียงดังอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

" แต่งงาน! "

ดวงตาทั้งสองคู่จับจ้องบนตัวพิมกับป๊อบ เอ่ยขึ้นพร้อมกันราวกับนัดกันไว้

พิมกับป๊อบพยักหน้ายิ้มให้ทั้งสองเบาๆ

รู้ดังนั้นอาการสั่นกลัวของณัชชาก็หายไปในทันที

ป๊อบจึงเอ่ยอธิบายว่า

" คุณพิมเธอไม่อยากมากพิธีรีตอง เราเลยตกลงกันแต่งแบบง่ายๆ 

โทรไปวีดีโอคอลกับญาติผู้หญ่ แล้วสวมแหวนแต่งงานกันผ่านวีดีโอคอลแค่นั้นครับ "

จากนั้นป๊อบก็จับมือพิม แล้วโชว์แหวนเพชรเม็ดโต

ที่เจียระไนออกมาได้สวยสะดุดตามีความเป็นเอกลักษณ์ 

แหวนแต่งงานอยู่บนนิ้วนางของทั้งสองเรียบร้อยทำเอาเทเท่และณัชชาอ้าปากค้างกันเลยทีเดียว

พิมยิ้มแล้วเอ่ยว่า

" ที่เราต้องรีบแต่งงานกันเพราะพิมท้องลูกของคุณป๊อบอยู่ค่ะ 

เราสองคนกำลังจะเป็นพ่อแม่คนแล้วเลยไม่สนใจเรื่องงานแต่งใหญ่โต

อีกอย่างเป็นเพราะพิมรู้สึกเข็ด พิมเคยผ่านการแต่งงานมาก่อน มันเป็นงานแต่งที่น่าเศร้า

น่าสมเพช ไร้เกียรติ ไร้ศักดิ์ศรี เป็นงานแต่งที่ห่วยแตกมากๆ มันยังฝังจิตฝังใจพิมอยู่

คิดๆแล้วยังเจ็บใจไม่หายเลย แต่ช่างมันเถอะ

มันเป็นอดีตไปแล้ว พิมไม่อยากไปสนใจมันอีก

เริ่มต้นใหม่ครั้งนี้พวกเราเลยโฟกัสที่ลูกอย่างเดียวค่ะ ไม่อยากมีงานแต่งอีก "

พิมอธิบายเหตุผลให้เทเท่กับณัชชาฟัง

" ยัยพิมฉันรู้สึกเซอร์ไพรส์มาก คิดถึงวันแต่งงานห่วยๆตอนนั้นแล้ว

ฉันยังรู้สึกหดหู่ยังสงสารเธออยู่เลย ตอนนั้นฉันนึกว่าเจ้าบ่าวแกไม่มีพ่อแม่ ไม่มีญาติพี่น้องซะอีก

 

แต่เธอโชคดีมากที่อาจารย์ป๊อบยังคงรักเธอไม่เปลี่ยน ดีใจและยินดีด้วยกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ "

[ งานแต่งที่น่าเศร้า น่าสมเพช ห่วยแตก 

ไร้เกียรติ ไร้ศักดิ์ศรี 

นี่หมายถึงตอนแต่งงานกับพี่เตชินงั้นเหรอ

เป็นตอนที่พี่เตชินแอบหนีมาแต่งงานอย่างลับๆตามที่ผู้ช่วยคังบอกสินะ ]

พิมพยักหน้ายิ้ม ป๊อบโอบไหล่ของพิมไว้แล้วเอ่ย

" งั้นก็เอาเป็นว่า คุณณัชชาขึ้นไปนอนห้องของพิมเลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ "

ณัชชายืนอึ้ง ใช้สมองคิดประมวลผลอย่างรวดเร็ว

[ เดี๋ยวนะ คุณป๊อบรวยขนาดนั้น งานแต่งงานไม่จัด แอบแต่งงานกันตามลำพัง เพราะท้องก่อนแต่ง 

มันดูแปลกๆอยู่นะ ง่ายเกินไปมั้ย ถ้าพี่เตชินรู้ต้องบ้าคลั่งแน่ๆ ให้รู้ตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด ]

พิมกับป๊อบเดินโอบไหล่กันขึ้นไปชั้นบน 

ณัชชาได้แต่ยืนนิ่งพึมพำในใจอยู่ที่เดิม

แล้วข้อความแจ้งเตือนของเทเท่ก็ดังขึ้น 

เทเท่เปิดดูข้อความที่ส่งจากพิม

( ขอบใจนะอีเท่ เธอทำได้ยอดเยี่ยมมาก 

เห็นสภาพของคุณณัชชาแล้วทำให้ฉันสะใจมาก

จนฉันแทบจะกลั้นขำไว้ไม่อยู่แล้ว ส่วนเรื่องที่เธอจะเอาเรื่องหรือเปล่านั้น

ไว้เธอไม่มีวิธีแก้ เอาตัวรอดไม่ได้แล้ว ฉันจะพิจารณาอีกทีนะว่าจะช่วยเธอหรือเปล่า 

อิอิ {รูปอิโมจิ} )

เทเท่เลยพิมข้อความส่งกลับไปว่า

( หล่อนก็เล่นได้เนียนนะยะ ดอกมาก เล่นตบฉันจริงจัง แสบแก้มหมดแล้วเนี่ย )

จากนั้นเขาก็แอบพึมพำในใจอย่างเงียบๆต่อว่า

[ ยัยพิมตัวแสบจะเป็นแม่คนอยู่แล้วนิสัยไม่เปลี่ยนเลย เธอจงใจแกล้งฉันชัดๆ ]

เพราะพิมรู้ว่าเทเท่เป็นคนไม่กล้าแหย่คนมีอำนาจ

เธอเลยลองจัดให้เขาได้แกล้งคนมีอำนาจซะเลยจะได้ออกจากความกลัวที่มีในใจ

ให้เขารู้ว่า ไม่ว่าจะคนรวยหรือคนจนก็มีความเท่าเทียมเหมือนกัน 

หลังจากวันนั้นณัชชาก็อยู่ยาวในบ้านพักครูถึงหนึ่งอาทิตย์ 

ส่วนป๊อบก็คอยดูแลเอาใจใสพิมอย่างดี

ไปส่งเธอฝากครรภ์ทุกครั้ง จนณัชชาเริ่มรู้สึกสงสารเตชินที่ไม่รู้อะไร

จนระยะเวลาผ่านไปสองเดือน เริ่มเดือนใหม่เป็นเดือนแห่งการแข่งเต้น พิมคุมเด็กซ้อมอย่างหนักทุกวัน

และเมื่อมีเวลาว่างป๊อบก็จะมาอยู่ดูแลพิมในขณะที่นัดเด็กซ้อม 

พิมก็เริ่มมาสวมใส่ชุดคลุมท้องเพื่อให้ตัวเองรู้สึกสบายตัว

ถ้าป๊อบไม่อยู่ เทเท่และเด็กนักเรียนก็จะคอยดูแลพิมแทนป๊อบอย่างดี

ครูและนักเรียนอยู่กันอย่างพี่น้อง ทำให้พิมรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมาก