ตอนที่ 108 มารหัวขน

เมื่อป๊อบเห็นพิมกลับมา เขาก็ปลีกตัวออกจากกลุ่มนักเรียนแล้วเดินมาหาพิมพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น

" พิมเขาทำอะไรคุณหรือเปล่า "

พิมส่ายหน้าแล้วเอ่ย

" ไม่ค่ะ "

ป๊อบพยักหน้าแล้วเอ่ย

" เช่นนั้นก็ดีแล้ว ปิดเทอมนี้เราก็ว่างบ้างแล้วเดี๋ยวผมจะให้เขาเซ็นหย่าให้คุณให้ได้ ต่อไปเขาจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับคุณอีก "

พิมมองป๊อบด้วยสีหน้าเหนื่อยใจนึกถึงคำพูดของเตชินก่อนหน้านี้

เธอไม่อยากได้แล้วใบหย่า เธอจึงเอ่ยว่า

" จะหย่าหรือไม่หย่าฉันไม่สนใจแล้วค่ะ แค่ใบหย่าใบเดียวไม่มีผลอะไรกับชีวิตฉันหรอกค่ะ 

ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว

เราอย่าไปใส่ใจกับใบหย่านั่นอีกเลยค่ะ "

" ก็ได้ครับ ไว้คุณคลอดลูกแล้วค่อยมาตัดสินใจอีกที "

เขาก็ไม่อยากให้พิมติดอยู่กับสถานะสมรสนี้

เพราะเขาอยากจะจดทะเบียนสมรสกับเธอใช้ชีวิตฉันสามีภรรยาอย่างถูกต้อง

เตชินเดินเข้ามาเห็นทั้งสองยืนคุยกันอยู่ เขาจึงเดินผ่านทั้งสองไป 

แล้วเดินไปยังกลุ่มของนักเรียนถ่ายรูปกับพวกเขา จากนั้นเขาก็เอ่ยถามเด็กนักเรียนว่า

" เด็กๆพวกคุณปิดเทอมกันเมื่อไหร่ครับ "

" พวกเราปิดเทอมแล้วครับ กลับไปพวกเราจะฉลองแชมป์ปิดเทอมกันครับ คุณเตชินไปฉลองกับพวกเรามั้ยครับ "

" โอ้ว ดีจังเลย ดีใจด้วยได้แชมป์ปิดเทอมพอดี 

เสียดายไม่ได้ไปร่วมฉลองด้วยไว้โอกาสหน้านะครับ 

ผมยังมีธุระ ที่ต้องขอยืมตัวครูพิมของพวกคุณให้อยู่ต่อกรุงเทพอีกสักพัก พวกคุณจะโอเคมั้ย "

" โอเคค่ะ/ โอเครับ "

เด็กๆเอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างไม่คิดอะไร เตชินได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นแล้วหันไปทางเทเท่แล้วเอ่ย

" คุณเทเท่ฝากดูแลเด็กๆแทนคุณพิมด้วยนะครับ เธออาจจะต้องอยู่กับผมสักพัก "

" เอ่อ ดะ...ได้...ได้ค่ะ "

เทเท่เอ่ยตอบอย่างตะกุกตะกักยิ้มอย่างไม่เต็มหน้า เตชินยิ้มแล้วเอ่ย

" ขอบคุณครับ "

จากนั้นเตชินก็เดินเข้าไปหาพิมที่ยืนหันหลังให้

เขายื่นมือไปจับแขนของเธอแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

" ไปกับผม "

พิมหันมามองเขาอย่างไม่พอใจ

" ไปไหน? "

แล้วเตชินก็หรี่ตาสายตาจ้องป๊อบอย่างดุดันแล้วเอ่ยเสียงเย็น

" ฝากคุณพาเด็กๆกลับไปด้วยนะครับ คุณป๊อบ "

" คุณจะพาพิมไปไหน "

ป๊อบเอ่ยถามขึ้นเสียงเบาด้วยแววตาดุดัน

" ผมต้องบอกแมวขโมยแบบคุณด้วยเหรอ เรื่องที่คุณทำภรรยาผมท้อง 

ผมยังไม่คิดบัญชีกับคุณเลย คุณเอาเวลาเตรียมตัวรับมือผมไว้จะดีกว่า "

พิมจ้องเขม่นไปยังเตชินแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณเตชิน คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง "

เตชินเลื่อนสายตากลับมามองพิมแล้วเอ่ย

" หมายความว่ายังไงน่ะเหรอ เดี๋ยวคุณก็รู้เอง "

เอ่ยจบ เขาก็จับแขนพิมแน่นแล้วลากพิมออกไป ป๊อบจึงตัดสินใจไปยืนขวางเขาไว้

แล้วกัดฟันเอ่ยด้วยความโกรธ

" คุณเตชินอย่าให้ผมรู้นะว่าคุณแตะต้องตัวคุณพิม ไม่งั้นผมจะไม่เกรงใจคุณแล้ว "

เตชินยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากเอ่ยยั่วขึ้นอย่างท้าทาย

" เหรอ คุณไม่ต้องเกรงใจหรอก เพราะผมเป็นสามีที่ต้องแตะต้องสัมผัสตัวภรรยาอยู่แล้ว "

พิมมองตาเขียวใส่เตชินแล้วกัดฟันเอ่ยด้วยความโมโห

" คุณพูดให้มันดีๆหน่อยนะ "

เตชินมองเธอแล้วค้อมตัวลงมาเอ่ยกระซิบข้างหูเธอในขณะที่ยังจับแขนเธอแน่นไม่ให้ถอยห่างออกไปได้

" ผมพูดไม่ดีตรงไหน แต่คุณไม่ต้องกลัวหรอก เพราะผมจะยังไม่แตะต้องตัวคุณในขณะที่มารหัวขนนี่ยังอยู่ "

ป๊อบโกรธจนมือไม้สั่นเกือบจะควบคุมตนเองไม่ได้แล้ว พิมเห็นดังนั้นเธอจึงเอ่ยกับเขาว่า

" คุณป๊อบ คุณเคยรับปากฉันยังไงยังจำได้อยู่มั้ยคะ คุณไม่ต้องห่วงฉันค่ะ 

ฉันไม่มีทางยอมให้เขาทำอะไรฉันได้เด็ดขาด ฝากดูแลเด็กๆแทนฉันด้วยนะคะ "

ได้ยินดังนั้นป๊อบจึงเอ่ยว่า

" ผมเชื่อใจคุณนะพิม ดูแลตัวเองให้ดี เสร็จทางนี้แล้วผมจะไปพาคุณกลับ "

" ค่ะ "

พิมพยักหน้าแล้วเอ่ยตอบ เตชินเห็นดังนั้นก็ไม่ชอบใจแล้วเอ่ยขึ้น

" พิมคุณอย่าทำเหมือนว่าผมพรากคุณไปจากเขาได้มั้ย "

พิมยืนหน้านิ่งแล้วเอ่ย

" แล้วมันใช่มั้ยล่ะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็ยิ่งรู้สึกโกรธและไม่พอใจ

เขาจึงเอ่ยออกมาว่า

" พิมคุณจะให้ผมประกาศให้ทุกคนรู้มั้ยว่าผมเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย "

พิมหันไปมองเขาพร้อมกับกำมือแน่นด้วยความโกรธจัดอย่างไม่รู้ตัว

จากนั้นเตชินก็ลากตัวเธอให้เดินไปที่รถทันที 

ป๊อบได้แต่มองตามแผ่นหลังของพิมด้วยความเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้เพราะมีหน้าที่

เมื่อเตชินกับพิมไปแล้ว เทเท่จึงเดินเข้ามาหา

ป๊อบแล้วเอ่ย

" อาจารย์ป๊อบคะ เราพาเด็กๆกลับไปเก็บข้าวของแล้วกลับบ้านเลยดีมั้ยคะ

ไหนๆก็ปิดเทอมแล้ว เรายังมีเวลาจัดการเรื่องอื่นอีกเยอะ คุณไม่ต้องห่วงพิมหรอกนะคะ 

เธอเป็นคนฉลาดเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว อีกอย่างเธอท้องอยู่ คุณเตชินคงไม่ทำอะไรเธอหรอกค่ะ "

ป๊อบหันมามองเทเท่แล้วถอนหายใจออกมาผ่อนคลายอารมณ์โกรธที่อัดอั้นในอกแล้วเอ่ยว่า

" ครับ เราพาเด็กๆกลับกัน "

จากนั้นเทเท่ก็หันไปพูดกับเด็กนักเรียนว่า

" นักเรียนไป เรากลับไปเก็บของแล้วกลับบ้านกัน "

" รับทราบครับ/ รับทราบค่ะ "

เด็กๆเอ่ยตอบจากนั้นป๊อบกับเทเท่และครูผู้หญิงอีกสองคน ก็พาเด็กๆกลับออกไปจากสถานที่จัดการแข่งขัน

บนรถหรู เตชินขับรถพาพิมกลับมาที่บ้าน 

พิมเอาแต่นั่งเงียบตลอดทาง

เมื่อถึงบ้าน เตชินก็ลงจากรถ

แล้วเดินมาเปิดประตูให้พิมพร้อมกับเอ่ยเสียงเย็น

" ลงมา "

พิมลงจากรถด้วยสีหน้าบึ้งตึงแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณจะให้ฉันนอนที่ไหน "

เตชินหรี่ตามองเธอแล้วเอ่ย

" มีมารหัวขนนี่คุณความจำเสื่อมเลยเหรอพิม 

ว่าคุณห้องนอนของคุณอยู่ไหน

ดีเหมือนกันเมื่อมีมันแล้วทำให้คุณความจำเสื่อมพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปเอามันออก "

พิมง้างมือตบ

" เพี๊ยะ!!! "

ลงบนใบหน้าของเตชินอย่างแรงแล้วเอ่ยเสียงกร้าวอย่างดุดัน

" คุณสิเป็นมารหัวขน แม้เขาจะได้ได้เกิดมาจากความตั้งใจ 

แต่ฉันจะไม่ยอมให้คุณมาเรียกเขาแบบนั้นอีกและจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายเขาเด็ดขาด "

เตชินค่อยๆเลื่อนสายตากลับมามองพิมอย่างดุร้ายแล้วเอ่ยเสียงเย็น

" คุณว่าไงนะ มารหัวขนนี่ไม่ได้เกิดมาจากความตั้งใจอย่างงั้นเหรอ มันบังคับขืนใจคุณอย่างงั้นเหรอ "

พิมจ้องหน้าเขาอย่างโกรธเคืองแล้วเอ่ย

" ใช่! มันบังคับขืนใจฉัน "

เอ่ยจบเธอก็เดินเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ปล่อยให้เตชินยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

เธอหมายถึงเขานั่นแหละที่ขืนใจเธอ แต่เขากลับไม่รู้ตัวเลย

และเธอเองก็ไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอ กำลังทำให้ป๊อบเดือดร้อน

เพราะเตชินโกรธจนหน้ามืดตามัวและอาฆาตแค้นป๊อบอย่างมาก

" ไอ้ป๊อบแกกล้ามากที่มาบังคับขืนใจภรรยาฉัน แกไม่ได้ตายดีแน่ "

จากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน แล้วเดินกลับขึ้นไปบนห้อง

พอเข้าไปในห้องแล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออกไปยังเบอร์ลูกน้องแล้วเอ่ย

" พรุ่งนี้ทันทีที่ ผอ. ป๊อบ นั่นกลับมาถึงโรงเรียนก็ไปอุ้มตัวมันมาเลย ต้องทำยังไงคงไม่ต้องบอกนะ "

" ครับ "

จากนั้นเขาก็วางสายไป พิมที่กำลังออกจากห้องน้ำก็มาได้ยินเข้าเธอตกใจแล้วเอ่ยขึ้นเสียงกร้าว

" คุณเตชิน คุณเป็นบ้าอะไรอีก คุณสั่งให้คนไปจับตัวคุณป๊อบทำไม ทำไมคุณถึงได้ทำตัวป่าเถื่อนแบบนี้ "

เตชินหันมามองเธอด้วยแววตาแดงก่ำที่เต็มไปด้วยไฟโกรธแล้วเอ่ยอย่างดุร้าย

" มันแตะต้องขืนใจคุณมันไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว "

พิมได้ยินดังนั้นก็ตกใจมากขึ้นไปอีกแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโห

" เขาไม่ได้ขืนใจฉัน ฉันเต็มใจเอง "

" พิม!!! "

เตชินเอ่ยตะคอกชื่อพิมเสียงดังด้วยความโกรธ 

จากนั้นก็ไปลากตัวเธอมาแล้วผลักเธอลงบนเตียงอย่างแรง 

จนใบหน้าพิมบิดเบี้ยวด้วยความรู้สึกเจ็บท้อง

" คุณพูดใหม่อีกทีสิพิม คุณเต็มใจให้มันใช่มั้ย "

พิมจ้องหน้าเตชินแล้วเอ่ยด่าด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

" คุณเตชิน คุณมันก็ดีแต่ใช้กำลังอำนาจข่มเหงรังแกผู้อื่น 

คุณคิดว่าคุณทำแบบนี้แล้วฉันจะกลัวคุณเหรอ

คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะรักคุณ จะเต็มใจอยู่กับคนจิตใจอำมหิตบ้าอำนาจแบบคุณเหรอ "

เตชินนิ่งอึ้งไปจับจ้องแววตาพิมสักพัก 

จากนั้นก็คว้าข้อมือพิมแล้วกระชากลากถูตัวเธอให้ไปกับเขาโดยไม่พูดไม่จา พิมเริ่มตระหนกในใจแล้วเอ่ยขึ้น

" คุณจะพาฉันไป "

เตชินไม่ตอบ แต่พาเธอออกจากบ้านลากแขนเธอไปที่รถแล้วเปิดประตูบังคับเธอขึ้นไป 

จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถขับออกไปยังยังโรงพยาบาลทันที

พอพิมเห็นโรงพยาบาล หน้าเธอก็ซีดทันที 

หันไปมองเขาแล้วเอ่ยถามอย่างหวาดกลัว

" คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม คุณคิดจะทำอะไร "

" ผมบอกแล้วว่าเก็บมารหัวขนนี่ไว้ไม่ได้ 

ไม่ว่ามันจะเกิดจากความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ 

มันก็ไม่ควรออกมาลืมตาดูโลก "

พิมส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัวน้ำตาเริ่มซึมออกมาแล้วเอามือมาจับท้องของตัวเองไว้

แล้วเธอก็เปิดประตูลงจากรถทันที เตชินรีบลงจากรถแล้วตามไปกระชากแขนเธอให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแล้วเอ่ยขึ้น

" คุณไม่ต้องกลัว ถ้าคุณอยากได้ลูก ไว้ผมจะทำให้ใหม่ แต่คนนี้ไม่ใช่ลูกผม เก็บไว้ไม่ได้ "

เอ่ยจบเขาก็อุ้มพิมขึ้นมาพาเธอเข้าไปในโรงพยาบาล