ตอนที่ 107 อย่าปล่อยให้ตัวเองบ้าผู้ชาย

เตชินลากพิมมาที่รถ จากนั้นก็เปิดประตูให้เธอขึ้นไปบนรถ 

พิมทำตามที่เขาต้องการโดยไม่บ่นอะไร

แล้วเตชินก็เข้าไปนั่งข้างๆเธอพร้อมกับเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่รีรออีกต่อไป

" เด็กในท้องเป็นลูกของใคร "

พิมกระเถิบห่างออกไปอย่างระมัดระหวังพร้อมกับเอามือจับท้องของตัวเองไว้

แล้วมองเตชินอย่างดุดันด้วยแววตาสู้คน

เมื่อเตชินเลื่อนสายตามาจับจ้องท้องของเธอ

[ เตชินถามแบบนี้หมายความว่ายังไง หรือเขาจะสงสัยว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขากันนะ ]

เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงลองถามหยั่งเชิงดู

" เขาก็เป็นลูกของคนที่คุณคิดไง แล้วคุณคิดว่าเขาเป็นลูกใครล่ะ  "

เธอไม่รู้หรอกว่าเตชินคิดว่าเด็กในท้องเป็นลูกของป๊อบ 

เธอแค่อยากรู้ความคิดของเขา จึงพูดออกไปแบบนั้น

เธอคิดว่าถ้าเขาบอกว่าเด็กในท้องเป็นลูกเขา

เธอก็จะได้ปฏิเสธอย่างไม่น่าสงสัย

แต่เมื่อเตชินได้ยินเธอพูดดังนั้น เขากลับรู้สึกเหมือนถูกเธอตบหน้าแรงๆ แล้วให้คำตอบอย่างเยาะเย้ย

แต่เขาก็พยายามปฏิเสธความคิดของตัวเอง พยายามคิดว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของป๊อบแต่เป็นลูกของเขา 

แต่การคิดแบบนี้ กับระยะเวลาที่ไม่ได้เจอพิมบวกกับภาพความสนิทสนมชิดใกล้กัน

ของพิมกับป๊อบทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังหลอกตัวเองอยู่ เขาจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงข่มอารมณ์

" คุณท้องได้กี่เดือนแล้ว "

เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขามีอะไรกับเธอคือสามเดือนก่อน

พิมแอบตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าเขาจะถามแบบนี้

เธอจึงยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเยาะเย้ย กลบเกลื่อนความตกใจแล้วเบี่ยงเบนความสนใจของเตชินโดยเอ่ยขึ้น

" สองเดือนค่ะ ทำไม? คุณคิดว่าหลังจากที่ฉันมีอะไรกับคุณครั้งสุดท้าย

แล้วฉันจะยอมปล่อยให้ตัวเองท้องลูกของคุณอย่างงั้นเหรอ 

คุณน่าจะรู้จักฉันดีนี่ ว่าไม่มีวันท้องลูกของคุณแน่นอน เด็กในท้องเป็นลูกของฉันกับคุณป๊อบ

ในเมื่อเจอคุณแล้วก็ดีค่ะ คุณช่วยเซ็นหย่าให้ด้วย เพราะฉันกับคุณป๊อบเราแต่งงานกันแล้ว

และเรากับกำลังจะเป็นพ่อแม่คนแล้วคุณช่วยหลีกทางแล้วสนับสนุนยินดีกับพวกเราด้วยนะคะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินกลั้นอารมณ์โกรธไม่ไหวแล้วจึงยื่นมือไปบีบคางเธออย่างแรง

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแบบไร้หัวใจ 

ด้วยแววตาที่มืดมนดำสนิท 

ราวกับจอมมารที่หลุดออกมาจากอเวจีมาหานรก

" ได้พิม ผมจะสนับสนุน.....ให้คุณเอาเด็กออกไง คุณเป็นภรรยาของผม คุณคิดว่าผมจะยอมให้มารหัวขนนี่ออกมาลืมตาดูโลกเหรอ "

จากนั้นเตชินก็เอ่ยอย่างเข่นเขี้ยวแววตามืดมนจับจ้องแววตาพิมอย่าวแน่วแน่ต่อว่า

" ผมไม่มีวันยอมให้มารหัวขนนี่มาทำให้ตระกูลผมเสื่อมเสียหรอก "

เอ่ยจบเขาก็โน้มตัวไปประกบจูบริมฝีปากนุ่มของเธออย่างดูดดื่ม

พิมรู้สึกตื่นตระหนกหวาดกลัวคำพูดของเตชิน

ในขณะที่ถูกเขาจูบอย่างดูดดื่มดูดดุนเรียวลิ้นของเธออย่างเอาแต่ใจนั้น

เธอก็เอามือปกป้องท้องไว้กันไม่ให้เขาเข้าใกล้ท้องเธอ เพราะกลัวเขาจะทำร้ายลูกของเธอ

รตีตามทั้งสองคนกลับมาที่รถด้วยความโกรธแค้นจนในใจ จนนึกอยากจะฆ่าพิมเลยด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นว่าทั้งสองอยู่ในรถ เขาจึงเคาะกระจกรถ แต่เตชินกลับไม่สนใจจูบพิมต่อ

" อื้อ...อื้ม..."

พิมส่งเสียงอู้อี้ออกมาผ่านลำคอ พยายามดันเขาออกแต่กลับไม่เป็นผล

รตีกำมือแน่นด้วยความโกรธแค้นแล้วร้องให้ออกมาด้วยความเจ็นแค้นในอก 

เอามือเคาะกระจกต่อเนื่อง จนเตชินรู้สึกรำคาญ 

เขาจึงถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากของพิม

" ภรรยาของคุณร้องให้จะเป็นจะตายอยู่แล้ว

รีบลงไปหาเธอซะ "

พิมเอ่ยขึ้นด้วยถ้อยคำประชดประชัน 

ได้ยินเธอเอ่ยดังนั้นเตชินอารมณ์ดีขึ้นมานิดๆ

มองหน้าเธอแล้วเอ่ย

" คุณหึงเหรอ "

เขาอยากจะอธิบายกับเธอว่าเขาได้เลิกกับรตีแล้วแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอธิบาย

พิมที่นั่งพิงเบาะเหลือบมองเขาผ่านหางตาอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยขึ้น

" ทำไมฉันต้องหึงคุณ "

" ก็เพราะผมเป็นสามีคุณไง "

" คุณเข้าใจผิดแล้วสามีของฉันมีคนเดียวคือคุณป๊อบค่ะ ไม่ใช่คุณ ทำความเข้าใจใหม่แล้วยอมรับความจริงซะ "

เอ่ยจบเธอก็ยื่นมือไปเปิดประตูลงจากรถทันที

 

แล้วเดินอ้อมมาทางหลังรถมองรตีที่กำลังร้องให้อย่างน่าสงสาร

แต่มือกลับกำแน่นจนขาวซีดช่างดูขัดกับใบหน้าน่าสงสารนั้นชัดเจน 

เธอจึงหยุดก้าวพร้อมกับยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย

" คุณรตี คุณนี่ซ่อนอารมณ์เก่งเหลือเกินนะคะ คุณโกรธแค้นใครล่ะ ฉันหรือว่าคุณเตชิน 

ถ้าเป็นฉัน คุณควรจะเตือนสามีของคุณว่าอย่าให้มายุ่งกับฉันอีก 

เพราะฉันไม่อยากให้สามีของฉันเข้าใจผิด

อ้อ คุณช่วยหาวิธีเอาสามีให้อยู่หมัดด้วยนะคะเพราะสามีคุณเลวเกินจะบรรยายจริงๆ "

เอ่ยจบเธอก็เดินออกไปจากลานจอดรถ 

เตชินนั่งในรถอย่างหงุดหงิดและอารมณ์เสียมาก

เขาอยากจะด่ารตีที่มาขัดจังหวะ แต่พอเห็นเธอร้องให้ 

เขาก็รู้สึกรำคาญจนไม่อยากเผชิญหน้ากับเธอ

เพราะเขารู้ ว่ารตียังมีความรู้สึกดีๆที่มากกว่าเพื่อนให้เขาอยู่

จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

โทรไปหาณัชชา ณัชชารับสายแล้วเอ่ย

" มีอะไรจะสั่งอีกเหรอคะพี่เตชิน "

" เธอช่วยพารตีกลับบ้านที 

ตอนนี้อยู่ที่ลานจอดรถ "

" ไม่ พี่เอาเธอมา ก็กลับไปส่งเอง ฉันไม่ได้ขอให้พี่พาเธอมาสักหน่อย "

ได้ยินดังนั้นเตชินจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นและใช้ถ้อยคำที่เด็ดขาด

" นี่คือคำสั่ง รีบมาเร็วๆ "

เอ่ยจบเขาก็วางสายไป ณัชชาที่อยู่ปลายสายก็หงุดหงิดใจจนหน้านิ่วคิ้วขมวด

จากนั้นเตชินก็เปิดประตูลงจากรถ แล้วเอ่ยกับรตีอย่างเย็นชาว่า

" รตี ผมจำได้ว่าเราตกลงกันแล้วนะ ถ้าคุณยังมาทำตัวน่ารำคาญอีกก็ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก 

หากคุณยังมายุ่งวุ่นวายเรื่องของผมอีก 

ผมจะไม่ไว้หน้าคุณแล้ว "

เอ่ยจบเขาก็เดินกลับเข้าไปในงาน 

รตีร้องให้สะอื้นด้วยความปวดใจ จนใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

แววตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตากลับแข็งกร้าวดุดันอาฆาต

" มันมีดีอะไร คุณถึงได้หลงมันขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่ามันท้องลูกของคนอื่นคุณกลับไม่รังเกียจมันเลย

มันคู่ควรกับคุณตรงไหน ฉันสิที่คู่ควรกับคุณ

ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้ให้กับผู้หญิงชั้นต่ำนั่นหรอก

คุณจะต้องเป็นของฉันคนเดียว อยู่กับฉันแบบนี้ไปตลอด ไม่แยกจากกันอีก " 

ณัชชาเดินเข้ามาได้ยินคำพูดของรตีพอดี 

เธอจึงเอ่ยขึ้น

" รตี เธอควรทำใจยอมรับความจริงได้แล้วนะ

อย่าปล่อยให้ตัวเองบ้าเพราะผู้ชายที่เขาหมดใจ

มันไม่มีประโยชน์ 

ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดีในฐานะที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน "

รตีตกใจที่ณัชชามาได้ยินคำพูดของเธอ 

จากนั้นณัชชาก็เอ่ยต่อว่า

" ใช่ พี่เตชินอาจจะเคยรักเธอ แต่นั่นเพราะเธอเอาตัวเข้าแลก ผู้ชายที่ไหนจะไม่ปฏิเสธล่ะ

ส่วนคุณพิมเธอไม่เคยรักไม่เคยสนใจพี่เตชินเลย เป็นพี่เตชินต่างหากที่สนใจเธอต้องการเธอ

แต่ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เธอโลภมากเองที่อยากจะได้ลูกเขา 

สุดท้ายเป็นไงล่ะ ไม่ได้ทั้งลูกไม่ได้ทั้งพี่เตชิน 

นี่แหละหนาที่เขาว่า โลภมากลาภหาย หายหมดเลย "

รตีมองหน้าณัชชาด้วยความโกรธด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

" แกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แล้วแกมายุ่งอะไรด้วย "

ณัชชาเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ย

" แกคิดว่าฉันยังเป็นณัชชาคนเดิมที่ไร้เดียงสาไม่ทันคนไม่รู้อะไรคนนั้นอีกเหรอ 

หึ ฉันจะบอกให้นะ ว่าฉันรู้ทุกการเคลื่อนไหวของเธอ เจ้าเล่ห์พอๆกับเธอ

แล้วฉันก็รู้อีกด้วยนะว่าเธอมีลูกไม่ได้ คุณป้าฉันเลยไม่อยากได้เธอเป็นลูกสะใภ้ "

รตีจ้องหน้าณัชชาด้วยแววตาแดงก่ำ

แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเกลียดแค้น

" แกรู้แล้วยังไง เขาไม่อยากได้ฉันเป็นลูกสะใภ้แล้วยังไง ฉันต้องสนใจเขาด้วยเหรอ ฉันไม่ได้รักเขา ในเมื่อคนที่ฉันรักคือคุณเตชินไม่ใช่เขา "

ณัชชายิ้มเยาะแล้วเอ่ย

" เพราะมีความคิดแบบนี้ไง สมแล้วที่ไม่มีใครเอา "

" นังณัชชา! แก... "

รตีโกรธจนมือไม้สั่นที่ได้ยินณัชชาว่าให้ 

แล้วณัชชาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกรถให้มารับรตี

สักพักรถที่เรียกก็มาถึง แต่รตีกลับเอ่ยปฏิเสธเสียงดุดันด้วยความโกรธ

" ไม่ต้อง คนอย่างฉันไม่จำเป็นต้องขอให้คนอย่างเธอเรียกรถให้หรอก "

จากนั้นรตีก็กดโทรออกไปยังเบอร์โทรของพี่เลี้ยง แล้วเอ่ย

" รีบมารับฉัน ตามโลเคชั่นที่ส่งให้ "

ณัชชายิ้มแล้วเอ่ย

" สมองก็ไม่ได้พิการหนิ ใช้แผนสำออยเรียกคะแนนสงสารจากพี่เตชินได้ดีทีเดียว "

ไม่นานรถของรตีก็มาถึง พี่เลี้ยงของรตีลงมาจากรถ แล้วพารตีขึ้นไปนั่งในรถ จากนั้นคนขับก็ขับออกไป

ณัชชามองตามรถของรตีที่ขับออกไป

แล้วพึมพำออกมาด้วยสีหน้าเหยียดหยาม

" ตอแหลเป็นสันดาน "