ตอนที่ 110 ขอแค่คุณกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

ในห้องผ่าตัด

หลังจากผ่าตัดเสร็จอยู่ๆพิมก็หยุดหายใจไป เนื่องจากเธอเสียเลือดมาก

และแท้งบุตรในขณะที่ประสบอุบัติเหตุทำให้ร่างกายไม่สามารถทนพิษบาดแผลไหว

ในตอนที่เธอยังมีลมหายใจโรยริน จิตสุดท้ายของเธอคล้ายกับรับรู้ได้

ว่าตัวเองสูญเสียลูกไปแล้ว คลื่นความเศร้าโศกถาถมความเสียใจเข้ามาสาดใส่ 

ทำให้เธอไม่มีกำลังใจที่จะอยากมีชีวิตอยู่ต่อ 

เพราะเธอตั้งใจจะพาลูกของเธอหนีไปอยู่ในที่ปลอดภัย ไม่คิดว่าจะเป็นการพาเขามาตายจาก

แล้วหมอก็รีบทำการช่วยชีวิตเธออีกครั้งอย่างสุดความสามารถ

ใช้เวลาอยู่นานเธอก็ไม่กลับมาหายใจ คลื่นหัวใจเป็นเส้นตรงไม่ขยับเขยื้อนเลย

สีหน้าหมอแสดงถึงความจนปัญหาด้วยความผิดหวังแล้วเอ่ยเสียงเศร้า

" แจ้งญาติคนไข้เถอะ "

" ค่ะ "

พยาบาลเอ่ยตอบแล้วเดินออกไปจากห้องผ่าตัด

" ผ่าตัดเสร็จแล้วแท้ๆ ไม่คิดว่าคนไข้จะมาเสียชีวิตในขณะที่เราเพิ่งจะมีความหวังขึ้นมา "

พยาบาลสาวคนหนึ่งเอ่ยอย่างผิดหวัง 

เพราะในตอนแรกพวกเขาก็ทำใจไว้แล้วว่าคนไข้อาจจะไม่รอด

แต่พวกเขาต่างก็ตั้งใจช่วยชีวิตพิมอย่างสุดความสามารถมากจนเธอกลับมาหายใจอีกครั้ง

ความจริงพิมหยุดหายใจตั้งแต่ตอนเกิดเหตุแล้ว

หมอจึงเอ่ยอย่างสุขุมว่า

" บางทีจิตสุดท้ายของคนไข้อาจจะรับรู้ได้ถึงการสูญเสียลูกในท้อง 

ทำให้เสียใจอย่างมากจนทำให้ตัวคนไข้ไม่มีกำลังใจ ไม่สู้ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ "

ใบหน้าที่เคยงดงามกลายเป็นขาวซีดไร้วิญญาณสถิตในร่างกาย

พอพยาบาลเปิดประตูออกมาหาเตชิน

เมื่อเตชินเห็นสีหน้าของพยาบาลเขาก็รู้สึกใจแป้วแปลกๆ

แล้วเขาก็รีบลุกขึ้นถามพยาบาลทันทีด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจ 

" คุณพยาบาลภรรยาของผมเป็นยังไงบ้างครับ "

พยาบาลมองหน้าเตชินด้วยสีหน้าเศร้าแล้วเอ่ย

" เสียใจด้วยค่ะ ภรรยาของคุณเสียชีวิตแล้ว 

ทางเราพยายายามยื้อชีวิตไว้อย่างสุดความสามารถแล้วค่ะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปกับพื้นอย่างรับไม่ได้กับสิ่งที่ได้ยิน

คล้ายกับมีหอกและทวนดาบนับหมื่นเล่มทิ่มแทงเข้ามากลางอกของเขาจนพูดไม่ออก

เขาเจ็บปวดทรมานใจและเสียใจมากจนหัวใจแตกสลาย 

คล้ายเลือดที่หล่อเลี้ยงหัวใจไหลทะลักออกมาจากใจจนหมดสิ้น

ทำให้ใจหวิวจนแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจอาบไปด้วยน้ำตา

แล้วพึมพำออกมาด้วยความสิ้นหวังอย่างคนไร้สติกลายเป็นคนฟั่นเฟือนไปชั่วขณะ

" พิมคุณอย่าใจร้ายกับผมแบบนี้ ผมรับมันไม่ไหว

คุณทิ้งผมครั้งแล้วครั้งเล่าผมไม่ว่า 

แต่คุณอย่าทิ้งผมด้วยวิธีแบบนี้ ได้โปรด

ถ้าสวรรค์มีจริง ช่วยส่งเธอกลับมาให้ผมที 

ผมขอร้อง 

อย่าพาเธอไปจากผม คืนเธอมาให้ผมๆ "

เตชินร้องให้คร่ำครวญเสียใจอย่างไม่อายใครแล้ว 

ทางด้านณัชชา พอรู้ว่าพิมประสบอุบัติเหตุ

เธอก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที

เห็นสภาพเตชินนั่งร้องให้ทรุดตัวลงบนพื้น

ทำให้เธอหดหู่ใจมากไม่เคยเห็นเขาร้องให้

และดูท้อแท้สิ้นหวังขนาดนี้มาก่อน

เธอเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วเอ่ยขึ้น

" พี่เตชิน พี่ใจเย็นๆนะ คุณพิมจะต้องปลอดภัย "

เตชินส่ายหัวแล้วเอ่ยด้วยแววตาล่องลอย

" พิมไม่อยู่แล้วณัชชา พิมไม่หายใจแล้วเธอเข้าใจมั้ย พิมทิ้งผมไปแล้วจริงๆ "

ได้ยินดังนั้นณัชชาก็ช็อกไปและหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง

" คุณ...คุณพิมเธอตายแล้วเหรอ "

เตชินหลับตาลงพิงผนังห้องผ่าตัดฉุกเฉินด้วยความเจ็บปวดใจอย่างสิ้นหวังและอยากตายไปพร้อมๆกับพิม

ในเช้าวันต่อมา รถทัวร์ค่อยๆขับเข้าไปในโรงเรียนอย่างช้าๆ

พอรถจอดสนิทนักเรียนก็พากันเก็บกระเป๋าลงจากรถแล้วทยอยกันกลับบ้าน

เมื่อนักเรียนและครูคนอื่นๆรวมถึงเทเท่ได้กลับไปหมดแล้ว

ป๊อบก็เดินมาที่ลานจอดรถ กำลังจะเปิดประตูรถก็มีคนเอาถุงมาคลุมหัวแล้วจับมือเขาไขว้หลังทันที

จากนั้นก็พาตัวเขาขึ้นรถไป ระหว่างทางคนที่จับตัวป๊อบก็โทรไปหาเตชิน พอเตชินรับสายเขาก็เอ่ยว่า

" นายครับจับตัวมันมาเรียบร้อยแล้วครับ "

เตชินที่อยู่ปลายสายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าเจือเย็นชาอย่างมีพลังอำนาจน่าเกรงขาม

" ปล่อยเขาไป "

คนที่จับตัวป๊อบมองหน้ากันด้วยความงุนงงแล้วเอ่ยว่า

" ครับ "

จากนั้นพวกเขาก็พาป๊อบกลับไปที่โรงเรียน

แล้วแกะเชือกที่มัดมือไว้

แล้วพวกเขาก็รีบกลับไปที่รถแล้วขับออกไปทันที

เตชินที่อยู่เฝ้าพิมไม่ห่างทั้งคืน เขายังไม่ยอมละความพยายาม 

เขาได้ขอให้หมอยื้อชีวิตพิมไว้โดยการใช้เครื่องช่วยหายใจ

เขาไม่อาจปล่อยพิมไปได้ แม้ความหวังจะริบหรี่เหลือเพียงแค่เศษเสี้ยวเดียว

เขาก็จะขอชีวิตเธอคืนมา แม้ต้องแลกด้วยอะไรเขาก็ยอม 

" พิมคุณฟื้นขึ้นมานะ กลับมานะพิม ผมจะไม่บังคับคุณแล้ว 

ขอแค่คุณกลับมามีชีวิตอีกครั้ง หากคุณอยากจะอยู่กับคุณป๊อบผมก็ยอม

ขอแค่คุณกลับมา อะไรที่ทำให้คุณพอใจ

และมีความสุข

ผมจะยอมทำให้คุณทั้งนั้น กลับมาเถอะนะพิม "

 เตชินนั่งมองหน้าพิมที่นอนซีดอยู่บนเตียงหวังให้เธอฟื้นกลับมาโดยเร็ว

ใบหน้าหล่อเหลากลายเป็นซีดหมองไปเพียงชั่วค่ำคืน

เขานั่งกุมมือที่ขาวซีดของพิมไว้แล้วร้องให้เสียใจตลอดทั้งคืน

พร้อมกับพึมพำร้องขอชีวิตเธอคืนมา ขอร้องอ้อนวอนให้เธอกลับมาไม่หยุด

หวังพึ่งให้สิ่งลี้ลับที่มองไม่เห็นที่เขาไม่เคยเชื่อมาก่อนช่วยพาพิมของเขากลับมา

ทางด้านณัชชา เธอนั่งอยู่ในห้องของตัวเอง

ในบริษัท 

เธอกำลังคิดว่าควรจะบอกเรื่องที่พิมถูกรถชนนี้กับป๊อบดีมั้ย เธอตัดสินใจไม่ถูก

เมื่อผู้ช่วยของเธอเดินเข้ามาในห้อง 

เธอจึงเอ่ยถามผู้ช่วยสาวว่า

" คุณรินทร์ คุณช่วยตอบคำถามฉันหน่อยสิ "

" ได้ค่ะ "

ผู้ช่วยริทร์เอ่ยตอบ แล้วเธอก็เริ่มเอ่ยว่า

" คือเพื่อนของฉันเธอมีสามีสองคน คนหนึ่งคือสามีที่แต่งจดทะเบียนอย่างถูกต้องตามกฎหมายแต่ไม่ได้รักเลย 

แต่อีกคนคือสามีที่ไม่ได้แต่งงานกัน แต่มีความรักให้กันและท้องลูกของเขาอยู่ 

และในตอนนี้ เธอประสบอุบัติเหตุไม่ได้สติและยังแท้งลูกขณะประสบอุบัติเหตุ 

ตอนนี้เธอหยุดหายใจแล้ว แต่สามีที่จดทะเบียนได้ยื้อชีวิตเธอไว้อยู่ โดยใช้เครื่องช่วยหายใจ

คุณคิดว่าฉันควรจะบอกสามีที่เป็นพ่อของลูกเธอมั้ยว่าลูกของเขาได้จากไปแล้ว "

ได้ฟังดังนั้นผู้ช่วยรินทร์จึงเอ่ยว่า

" ค่ะ ถ้าตามที่คุณณัชชาเล่ามาเธอกับลูกก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่เสียชีวิตแล้ว 

ตามความคิดฉันที่เป็นคนนอก คิดว่าควรจะบอกให้สามีอีกคนรับรู้ค่ะ ว่าลูกของเขาไม่อยู่แล้ว "

" อืม ขอบใจมาก ไม่มีอะไรแล้ว 

คุณไปทำงานต่อเถอะ "

เมื่อได้ความคิดของผู้ช่วยมาช่วยตัดสินใจ 

เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปยังเบอร์ของป๊อบทันที 

เมื่อป๊อบรับสายก็เอ่ยขึ้น

" สวัสดีครับ "

" คุณป๊อบฉันเองนะคะ ณัชชา คือ คุณต้องทำใจดีๆไว้นะคะ คือที่ฉันโทรมาหาคุณ

ก็เพื่อจะบอกว่า...คุณณัชชาถูกรถชนค่ะ ลูกก็ของคุณก็ไม่อยู่แล้ว "

ได้ยินดังนั้นป๊อบก็ช็อกไป ดวงตาเหม่อลอยนิ่งไปสักพักแล้วเอ่ยเสียงสั่น

" คุณ...คุณว่าไงนะ คุณล้อผมเล่นใช่มั้ย เธออยู่กับคุณเตชินไม่ใช่เหรอ ทำไม่ถึงถูกรถชนได้ล่ะ

มันเกิดอะไรขึ้นๆ "

ป๊อบตกใจและช็อกกับข่าวที่ได้ยินมาก จากนั้นเขาก็วิ่งออกจากบ้านพัก มาขึ้นรถแล้วขับออกไปยังสนามบินทันที

ณัชชาจึงส่งที่อยู่ของโรงพยาบาลที่พิมนอนพักรักษาตัวให้เขาทันที