เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 329
บทที่เกี่ยวข้อง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 330
เขาดีใจจนเนื้อเต้น “คุณหนูเย่ ตอนนี้ผมจะรีบติดต่อให้คุณ วางใจได้ พรุ่งนี้ผมจะให้คำตอบคุณแน่นอน!”เย่มู่มู่ตอบกลับจ้านเฉิงอิ้น “ฉันสั่งซื้อรถบรรทุกขนาดใหญ่ไปแล้วยี่สิบคัน รถขุดดินสามสิบคัน ถ้าในเมืองนี้มีสินค้าในสต็อก พรุ่งนี้ก็ส่งมาได้เลย!”“ตอนเย็น คุณบรรทุกเสบียงและน้ำใส่รถบรรทุกขนาดใหญ่สองคัน นำไปส่งให้เหอหง การสะสมถ่านหินเป็นสิ่งสำคัญที่สุด!”นี่เกี่ยวข้องกับว่าเหล่าทหารจะสามารถผ่านพ้นภัยพิบัติหิมะในอีกสองปีข้างหน้าไปได้หรือไม่จ้านเฉิงอิ้นตอบกลับนางว่า “ท่านเทพ ขอบคุณท่าน พรุ่งนี้เที่ยงจะมีการทำพิธีเปิดศาลเทพและบวงสรวง ชาวบ้านด่านเจิ้นกวนจะเริ่มจุดธูปบูชาตั้งแต่วันพรุ่งนี้ เมื่อถึงเวลา ข้าจะถ่ายวิดีโอให้ท่านดู!”เดี๋ยวนะ~เขาถึงกับสร้างศาลเทพจริง ๆ หรือ?เธอเป็นคนเป็น ๆ จะให้คนโบราณมากราบไหว้บูชา มันจะเหมาะสมเหรอ“หรือว่าพวกเราล้มเลิกดีไหม?”“ไม่ นี่เป็นสิ่งที่ท่านเทพสมควรได้รับ หากไม่มีท่าน ชาวบ้านด่านเจิ้นกวนคงล้มตาย กองทัพตระกูลจ้านคงพินาศ แคว้นต้าฉี่คงไม่หลงเหลืออยู่แล้ว”“บัดนี้ เวลากระชั้นชิด ด่านเจิ้นกวนจึงสร้างได้เพียงสามศาลเทพเท่านั้น”“หากวันใดสามารถรวมแผ่นดิน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 331
วันรุ่งขึ้น ณ ด่านเจิ้นกวนชาวบ้านทั้งเมืองต่างต่อแถวไปที่ศาลเทพริมแม่น้ำแม่ทัพใหญ่นำเหล่านายทหารทุกคนมาสักการะบูชาที่ศาลเทพพิธีกรรมในครั้งนี้ซื่อเมิ่งเป็นผู้นำพิธีจ้านเฉิงอิ้นสวมชุดเกราะสีเงิน ผูกผมสูง เผยหน้าผากรูปหัวใจแสนประณีตเรียบเนียนออกมา บุคลิกของเขาดูเย็นชา ใบหน้าหล่อเหลา หน้าตาขาวผ่องดุจหิมะ สีปากจางเป็นอย่างมาก ตรงกระจับปากมีตุ่มริมฝีปาก สายตามองไปยังรูปปั้นเสมือนจริงของท่านเทพชุบทองที่ถูกคลุมเอาไว้ด้วยผ้าไหมสีแดงหลังสร้างรูปปั้นเสมือนจริงของท่านเทพเสร็จ เขากลัวว่าจะไปล่วงเกินท่านเทพเข้า จึงไม่เคยมาดูมาก่อนทว่าลอบข่มขู่ช่างเป็นการส่วนตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากทำพัง ช่างอย่าได้คิดจะได้กินข้าวอีกในทางตรงกันข้าม หากทำดีจะมีรางวัลใหญ่!ช่างทุกคนต่างตั้งอกตั้งใจจนแทบกลั้นหายใจ ดูว่าแม่ทัพใหญ่พอใจหรือไม่! ในขณะนี้ จ้านเฉิงอิ้นนำเหล่านายทหารเดินไปตรงหน้ารูปปั้นเสมือนจริงของท่านเทพ ด้วยท่าทางน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง พร้อมเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง หมอบลง ก้มลงกราบ...“ข้าขอบคุณท่านเทพที่ประทานน้ำและอาหารให้แก่ด่านเจิ้นกวน ช่วยชีวิตชาวบ้านและทหารของด่านเจิ้นกวนหนึ่งแสนค
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 332
ผ่านไปประมาณหนึ่งเดือน ทั้งภายในภายนอกก็สร้างและตกแต่งเสร็จแล้วพี่ซุนวิ่งไปทาสี ลงสีโป๊วที่ห้องนั้นทุกวันเธอจ่ายเงินเดือนสูง ช่วงนี้สองสามีภรรยามีรายได้สูง ยิ่งทุ่มเททำงานหนักมากขึ้น*หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ หัวหน้าผู้รับเหมาก็ต่อสายเข้ามา บอกว่าเขาจัดการหารถขุดให้ได้สามสิบคัน รถดันดินยี่สิบคันรถบรรทุก รถหกล้อ รถบรรทุกดินที่บรรทุกดินในก่อนหน้านี้ มีให้ได้ยี่สิบห้าคันหากเธอต้องการ เขาปรึกษากับเถ้าแก่ที่ทำงานเกี่ยวกับดินเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้ได้ราคาถูก ๆสรุปราคาประมาณสี่สิบเก้าล้านสองแสนห้าหมื่นเย่มู่มู่คิดแล้วสี่สิบเก้าล้านสองแสนห้าหมื่นบวกกับเงินค่าน้ำห้าแสนทั้งหมดต้องจ่ายห้าสิบสองล้านห้าแสนเธอโอนเงินให้หัวหน้าผู้รับเหมาทันทีในวินาทีที่หัวหน้าผู้รับเหมาได้รับเงิน เห็นว่าเย่มู่มู่ให้เพิ่มอีกเจ็ดแสนห้าหมื่น การค้าขายในครั้งนี้ เขาได้กำไรสุทธิสามล้านสองแสนห้าหมื่นเถ้าแก่ที่ทำงานเกี่ยวกับดินเหล่านั้นยังให้อั่งเปาเขาและเลี้ยงข้าวเขาอีกด้วยรายได้ของเขาไม่ต่ำกว่าสี่ล้านช่วงสองสามวันระยะเวลาสั้น ๆ ก็ได้มาแล้วสี่ล้าน ทำเงินได้เยอะกว่างานที่เขาต้องทำอย่างเหน็ดเหนื่อยสาย
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 333
หลังจากนั้นเธอก็เห็นรัฐทายาทน้อย นายทหารคนอื่นต่างสวมชุดเกราะ มีเพียงรัฐทายาทน้อยเพียงผู้เดียวที่สวมเสื้อคลุมตัวยาวปักลายดอกไม้ทำจากผ้าฝ้าย ตรงเอวรัดเข็มขัดหนังสีดำและห้อยหยกแขวนสีขาวโปร่งแสงเอาไว้อันหนึ่งเขาแต่งตัวดูมั่งคั่งและโดดเด่นเป็นพิเศษในหมู่นายทหารเขารูปร่างผอมสูง ใบหน้าหล่อเหลา เมื่อเทียบกับนายทหารหน้าตาขึงขังรอบ ๆ หน้าตาของเขาแฝงไปด้วยการเย้ยหยันถากถางสังคมและกลิ่นอายของผู้ดีเล็กน้อยบรรดาแม่ทัพที่เหลือ เธอไม่รู้จักอีกแล้วเนื่องจากนายทหารมีจำนวนคนเพิ่มมากขึ้น ในพวกหลี่หยวนจง เปี้ยนจื่อผิงและเฉินจวิ้นหลินปะปนอยู่ในนายทหารใต้บังคับบัญชาของสวีหวย...ผู้นำของกองกำลังกบฏก็อยู่ในนั้นด้วยพวกเขาต่างสวมรองเท้าผ้า นายทหารบางนายสวมรองเท้ากีฬาต่างสวมชุดเกราะสีเงิน ภายใต้ชุดเกราะสวมเครื่องแบบทหารสีสันต่างกันออกไปล้วนตัดจากผ้าที่เย่มู่มู่ส่งไปให้ทั้งสิ้นกระทั่งชาวบ้านรอบข้างที่หันกล้องไปถ่ายติด พวกชาวบ้านไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งอีกต่อไป ทุกคนต่างสวมเสื้อผ้ารัดรูปที่ทำจากผ้าฝ้ายทั้งสิ้นไม่มีที่ปะซ่อม ไม่มีที่ขาด สะอาดสะอ้านเรียบร้อยอีกทั้งบนหน้าแต่ละคนล้วนมีเนื้อ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 334
ไม่คิดเลยว่า เมื่อปลุกเสกทำพิธีวัดที่สร้างขึ้นเพื่อท่านเทพ นางก็ส่งของที่ยิ่งใหญ่โตมโหฬารมาเลยทั้งสองคนรับภารกิจมาอย่างดีอกดีใจ รีบขยับตัวหาพื้นที่โล่งกว้างที่พอจะจอดรถได้ทันทีซ่งตั๋วยังคิดคำนวณอีกยกหนึ่งด้วยรถบรรทุกหนึ่งคันบรรจุได้ห้าสิบคน หากมีรถหนึ่งร้อยคันละก็ จะบรรทุกขนย้ายได้ห้าพันอย่างรวดเร็วกองทัพตระกูลจ้านห้าพันคน กำลังการต่อสู้เท่ากับห้าหมื่นพวกเขากลับไปสนับสนุนป้องกันได้รวดเร็วยิ่งขึ้นสำหรับพวกเขารถบรรทุกนี้ ไม่ใช่เพียงขนย้ายอุปกรณ์เท่านั้น ยังเป็นอาวุธสงครามที่แหลมคมอีกด้วยทั้งสองคนเรียกทหารใต้บังคบบัญชามา ให้รีบหาที่ว่าง และทำความสะอาดให้เสร็จก่อนคืนนี้*เย่มู่มู่ยังคิดหาวิธีหาแทงค์น้ำมันใหญ่มา ท้ายที่สุดก็ไปถามเวินลี่เธอเป็นคนที่ผู้อาวุโสสวี่แนะนำมา บางทีอาจมีลู่ทางเพียงแต่หากอธิบายขึ้นมา เธอก็ยากจะหาคำโกหกกลบเกลื่อนเธอโทรไปหาเวินลี่ ถามเธอว่ารู้จักเถ้าแก่ที่เปิดปั๊มน้ำมันบ้างไหมเธออยากซื้อแทงค์น้ำมันขนาดใหญ่ ขนาดรถบรรทุกน้ำมันประเภทนั้นเมื่อเวินลี่ได้ยินดังนั้น ก็เงียบไปหลายนาทีเธอคิดว่าเย่มู่มู่จะถามเรื่องร้านขายวัตถุโบราณที่เมืองหลวง คิดไม่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 335
“ท่านแม่ทัพใหญ่ ไม่ใช่แค่เยี่ยนอ๋องเท่านั้น กองทัพแคว้นฉี แล้วก็กองทัพแคว้นหย่ง กระทั่งเผ่าหมานเองก็เคลื่อนทัพแล้ว กระเหี้ยนกระหือรืออยู่นอกชายแดนขอรับ!”จ้านเฉิงอิ้น ซ่งตั๋ว เปี้ยนจื่อผิงรีบเดินเข้ามาเบื้องหลังนายทหารรายงานข่าว เฉินขุย เฉินอู่ อู๋ลี่ เฉิงจื่อเซียว...ทุกคนต่างขี่ม้าห้อตะบึงเข้ามาเนื่องจากด่านเจิ้นกวนขยายอาณาเขต เฉิงจื่อเซียวจึงนำนายทหารภายใต้อาณัติส่วนของสวีหวย ไปปกป้องทางเหนืออู๋ลี่นำกองกำลังกบฏ เปี้ยนจื่อผิงและหลี่หยวนจง...ไปปกป้องทางตะวันตกและทางใต้พวกเฉินขุย เฉินอู่สองสามคนปกป้องด้านตะวันออกการขยายพื้นที่เพาะปลูก พวกเขาไม่ได้มีกำแพงเมืองเป็นที่คุ้มกัน ตั้งหลักปักฐานริมแม่น้ำที่ห่างจากพื้นที่เพาะปลูกไม่ไกลโดยตรงมีคนลาดตระเวนตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง สร้างหอสังเกตการณ์เอาไว้ที่ไกล ๆ ทุกหนึ่งชั่วยามจะมีอากาศยานไร้คนจับจะมาตรวจสอบสถานการณ์รอบ ๆ ครั้งหนึ่งคิดไม่ถึงเลยว่า แคว้นเหล่านี้จะยังมีความกระเหี้ยนกระหือรืออยู่โดยเฉพาะแคว้นฉี คราวก่อนต้องรีบหนีหัวซุกหัวซุนยังไม่ถอดใจ ยังจะยุยงให้แคว้นเยี่ยน แคว้นหย่งมาโจมตีด่านเจิ้นกวนครั้งนี้ไม่คิดเลยว่าเผ่าหมานไม
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 336
จ้านเฉิงอิ้นเรียกให้เขาหยุด “ส่งอากาศยานไร้คนขับ ไปตรวจสอบดูสถานการณ์ที่ประจำการของเซี่ยเวย!”“ขอรับ!”“เปี้ยนจื่อผิง หลี่หยวนจง เฉิงจื่อเซียว พวกเจ้าปกป้องฐานที่มั่นเอาไว้ พื้นที่เหล่านี้เป็นที่ที่พวกชาวบ้านปลูกมาอย่างยากลำบาก อย่ายอมให้รุกล้ำแม้แต่นิ้วเดียว”เหล่านายทหารพยักหน้า “ขอรับ แม่ทัพใหญ่!”“หากครานี้ถอนทัพกลับไป แล้วพวกเขาไม่มีอะไรกิน ก็จะมาปล้นด่านเจิ้นกวน กองทัพตระกูลจ้านต้องคิดหาวิธีรับมือกับพวกเขา บีบคอให้ตายในเปล!”“ล่าถอยเถอะ ติดอุปกรณ์ให้ครบครัน รีบกลับไปป้องกันโดยเร็ว!”“ขอรับ ข้าน้อยรับคำสั่ง!”จ้านเฉิงอิ้นขี่ขึ้นหลังม้า นำเหล่านายทหารมุ่งหน้าไปทางตะวันออกที่แล้วทางทิศตะวันออกขยายไปถึงอาณาเขตแคว้นฉี ยึดพื้นที่เพาะปลูกที่ดีที่สุดในก่อนหน้านี้ของประชาชนแคว้นฉีกระทั่งแม่น้ำที่แห้งขอดมานาน ขุดลอกทรายที่ทับถมออกมากองไว้บนพื้น ปล่อยน้ำไปกักเก็บเอาไว้...ที่ดินทางทิศตะวันออกเป็นที่ดินที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดมันฝรั่ง มันเทศ ฟักทอง ข้าวโพดที่ปลูก แนวโน้มดีขึ้นเป็นพิเศษมันเทศบางส่วนขุดออกมาได้แล้ว แต่ละหัวขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ กินดิบ ๆ ได้รสชาติหวานหอม อีกหนึ่งเดือ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 337
เมื่อเฉินขุยเห็นภาพนี้ ดวงตาก็เบิกโพลง ก่อนจะดึงตัวซ่งตั๋วมาน้ำเสียงของเขาดังก้องกังวาน ตะคอดจนนายทหารโดยรอบต่างหันมามอง“เจ้าดูเอาเองเถิด ข้าบอกแล้วว่าจะเชื่อใจคนเยี่ยนง่าย ๆ ไม่ได้ ข้ายอมรับชาวบ้านแคว้นฉู่ แต่ไม่มีทางเชื่อว่าทหารชาวเยี่ยนจะมาพึ่งพาพวกเราโดยไร้ซึ่งเหตุผล!”“ดูสิ ทัพใหญ่ของฮ่องเต้แคว้นเยี่ยนบุกประชิดพรมแดน ทหารชาวเยี่ยนที่อยู่เบื้องหลังสวมใส่เสื้อเกราะ มือถืออาวุธ พวกเขาคิดจะทำอะไร?”“คิดจะลงมือกับชาวบ้านของด่านเจิ้นกวนหรือ?”ซ่งตั๋วเห็นภาพในอากาศยานไร้คนขับ เห็นนายทหารเบื้องล่างเซี่ยเวยกลับสวมชุดเกราะมือถืออาวุธ ออกมาจากฐานที่มั่นอย่างลับ ๆ ล่อ ๆเขาสงบนิ่งเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้วเขาเชื่อใจเซี่ยเวย จัดฐานที่มั่นที่ใกล้กับริมแม่น้ำให้พวกเขา ต้านทานแรงกดดันมีปากเสียงกับเฉินขุยผลสุดท้าย?ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะกล้าลงมือกับชาวบ้านที่มือเปล่า?ซ่งตั๋วพลิกตัวขึ้นหลังม้า แล้วห้อตะบึงไปยังค่ายทหารของเซี่ยเวยอย่างรวดเร็วจ้านเฉิงอิ้นไม่ได้ห้ามเขาหากทหารเบื้องล่างของเซี่ยเวย ใช้แผนด้านนอกด้านในตีขนาบประสานกันกับทหารที่อยู่ด้านนอก เช่นนั้นหาหมื่นคนนี้ก็ควรตายทั้งหมด
บทล่าสุด
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 400
ไม่ หากให้พูดอย่างชัดเจนเลยก็คือ แจกันส่งคนได้แล้วจ้านเฉิงอิ้นดีใจเป็นอย่างยิ่งหลังหายใจเพียงแพล็บเดียวเท่านั้น เขาก็กลับมาไม่วางใจอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่ามั่วฝานถูกส่งไปยังโลกของท่านเทพจริง ๆ หรือเปล่าเขาฟังเสียงที่แว่วมาจากแจกันอย่างตั้งใจเป็นอย่างที่คิด เขาได้ยินเสียงโหวกเหวกแหลมจี๊ดคุยโวโอ้อวดของมั่วฝาน“ข้า ข้าถูกส่งมาที่ใด? เทพยดาปีศาจทุกองค์ฟังนะ ข้าเป็นหลานชายของขุนนางชั้นสูงที่สืบทอดตระกูลมั่วแห่งแคว้นต้าฉี่...”ทันใดนั้น มั่วฝานก็เปลี่ยนคำพูด ราวกับพบบุคคลที่น่าอัศจรรย์อะไรเข้า“เอ๊ะ ท่าน ท่านหน้าตาละม้ายคล้ายรูปปั้นเสมือนในวัดเลยนี่!”ทันใดนั้นมั่วฝานก็ตะโกนเรียกด้วยความดีใจปนความตกตะลึง“ท่าน...ท่านเทพ ท่านคือท่านเทพจริง ๆ ด้วย...”ครั้นได้ยินถึงตรงนี้ จ้านเฉิงอิ้นก็วางใจอย่างสมบูรณ์มั่วฝานกับหน่วยกล้าตายของเขา ไม่ได้ถูกส่งตัวไปผิดโลก ทว่าถูกส่งไปข้างกายท่านเทพแม้มั่วฝานจะมีหลายครั้งที่เชื่อถือไม่ได้ ทว่าก็ปกป้องท่านเทพได้แน่มิหนำซ้ำหน่วยกล้าตายข้างกายเขา เป็นยอดฝีมือที่ผ่านการเลือกหลายชั้น และเป็นยอดฝีมือไร้เทียมทานเพีบงแต่ จ้านเฉิงอิ้นโทษที่ตัวเองได้รับบ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 399
หลังจ้านเฉิงอิ้นหมดสติไปอีกครั้ง มั่วฝาน จวงเหลียงและบรรดาทหารผ่านศึกที่ป่วยวุ่นวายอลหม่านไปหมดในวินาทีสำคัญ กลับหาตัวซ่งอวิ๋นฮุยไม่เจอทุกคนย้ายตัวจ้านเฉิงอิ้นออกมาจากถนนลูกรัง แล้วนำเขาไปวางไว้บนพื้นเรียบในบรรดาผู้บัญชาการของทัพแคว้นเยี่ยนของเซี่ยเวย มีทหารผ่านศึกนายหนึ่งชำนาญศาสตร์การแพทย์ เป็นหมอประจำกองทัพที่ติดตามทัพเขาพกเข็มสำหรับการฝังเข็มและครอบแก้ว ผ้าพันแปล และสมุนไพรบางส่วนติดตัวมาด้วย...เขาจับชีพจรจ้านเฉิงอิ้นก่อน จากนั้นก็เป็นอันต้องขมวดคิ้วตามมามั่วฝานกับจวงเหลียงจ้องเขาตาไม่กะพริบ พร้อมเอ่ยถามอย่างกระวนกระวายใจ “เป็นอย่างไรบ้าง?”ทหารผ่านศึกตอบ “ยังทันขอรับ ปกติร่างกายของท่านแม่ทัพก็ดีอยู่แล้ว ยังช่วยชีวิตได้!”ทั้งสองคนถอนหายใจเบา ๆ เฮือกหนึ่ง!หมอประจำกองทัพจุดตะบันไฟ เผาเข็มรอบหนึ่ง จากนั้นก็ทิ่มเข้าไปในจุดฝังเข็มบนร่างจ้านเฉิงอิ้น เพื่อห้ามไม่ให้เลือดออกตรงมุมปากของจ้านเฉิงอิ้นไม่มีเลือดออกมาอีกตรงบาดแผลใช้เหล้ามาฆ่าเชื้อ ก่อนจะพันด้วยผ้าพันแผลสุดท้ายก็ยัดยาลูกกลอนเม็ดเล็ก ๆ สีดำเม็ดหนึ่งเข้าไปในปากของจ้านเฉิงอิ้น...หลังทำทุกอย่างเสร็จ ก็จับชีพ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 398
เขาไม่อยากเสียโอกาสนี้ไปแต่งงานกับเย่มู่มู่เป็นวิธีแก้สถานการณ์เพียงวิธีเดียวก่อนมาที่นี่ เขาเคยคิดว่าเย่มู่มู่เป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่ หรือไม่ก็เป็นผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดาไม่ได้สะดุดตาอะไรหรืออาจเป็นผู้หญิงที่ชอบเขาตั้งแต่แรกเห็น และคลั่งไคล้เขาตั้งแต่เด็กเขาเคยเห็นผู้หญิงพรรค์นี้มามากมายหากเป็นแบบนี้จริง ๆ ก็จัดการง่ายแล้วเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่า เย่มู่มู่จะสวยและมีความคิดเป็นของตัวเองขนาดนี้สิ่งที่ทำให้เขายากจะรับได้ก็คือ เย่มู่มู่ไม่ชอบเขาใช่แล้ว เขาจะบอกว่าชอบเย่มู่มู่ตั้งแต่แรกพบไม่ได้ทว่าครั้งแรกที่เห็นก็ตกตะลึงในตัวเธอ และมีความรู้สึกดี ๆ เลยเขาไม่สามารถรับได้ว่าเย่มู่มู่กลับไม่ชอบเขาหากไม่ชอบเขา แล้วลู่ซื่อกรุ๊ปจะแก้สถานการณ์อย่างไรเขาขยันขนาดนี้มาตั้งแต่เด็ก แข่งขันกับพี่ใหญ่มาสารพัดอย่าง ยังไม่ทันถึงนาทีสุดท้าย หรือว่าจะต้องยอมแพ้แล้วงั้นเหรอ?ไม่ เขาจะไม่ยอมแพ้เป็นอันขาดเย่มู่มู่ไม่มีทางไม่ชอบเขา!เห็นใบหน้าของลู่ฉีหยางคล้ำดำหมองไปหมด แล้วเข้ามาใกล้เธอ ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆเย่มู่มู่กอดแจกันขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว หลับอยู่ในซอกห้องรับแขก“นี่ นี่พวกคุณกำล
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 397
“ขอโทษด้วยจริง ๆ ฉันรับเอาไว้ไม่ได้...”เย่มู่มู่ปฏิเสธลู่ฉีหยางอย่างมีเหตุผลเต็มประดาครั้นลู่ฉีหยางได้ยินประโยคนี้ นิสัยเดิมก็เผยออกมาเขาสะบัดดอกไม้ไปบนพื้นอย่างแรงในทันใด กลีบดอกไม้ร่วงอยู่เต็มพรมและพื้นท่าทีสดใสงดงามในทีแรก สีหน้าพลันเปลี่ยนไปเป็นขึงขังอย่างไร้ที่เปรียบ “เธอปฏิเสธฉันเหรอ?”เขากล่าวถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบน่าขนลุกเย่มู่มู่หลบไปข้าง ๆ เธอกลัวลู่ฉีหยางเล็กน้อยคนคนนี้เปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าเปิดหน้าหนังสือเสียอีกหลังจากนั้น ลู่ฉีหยางก็แสยะยิ้ม“เย่มู่มู่ ฉันให้เกียรติเธอ ถึงได้ให้เธอเป็นแฟนของฉัน เธอคิดว่า ตอนนี้เธอยังมีทางเลือกอีกเหรอ?” หลังจากนั้นลู่ฉีหยางก็ดีดนิ้วทีหนึ่งบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่นอกห้อง เข้ามาภายในห้องทั้งหมด พวกเขายืนตั้งแถวอยู่ตรงหน้าประตู ขวางทางออกทางเดียวของเย่มู่มู่เอาไว้ครั้นเย่มู่มู่เห็นภาพฉากนี้ ก็แอบคิดในใจจบเห่แล้วเดิมทีลู่ฉีหยางกับแม่เขาไม่ใช่คนสุภาพอะไรแม้จะบอกว่าเป็นบุคคลในสังคมชั้นสูง ปีนขึ้นมาได้ถึงตำแหน่งในตอนนี้ วิธีการต้องสกปรกโสมมกว่านักธุรกิจธรรมดาไม่เช่นนั้น พวกเขาคงไม่มีทางหยุดรถของเธอบนถนนใหญ่ และพาตัวเ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 396
“เครื่องประดับชุดนี้ ฉันประมูลมาจากงานประมูลสี่ร้อยล้าน”“ฉีหยางเจ้าลูกตัวแสบนั่น บอกว่าในงานเลี้ยงครบรอบสาขาย่อยคราวก่อน ไปทำให้เธอโกรธเข้า ถึงขั้นที่เธอออกไปโดยไม่ลา และทิ้งเขาไว้ที่งานเลี้ยง”“เรื่องนี้เขาเป็นคนผิด ควรขอโทษเธอ เครื่องประดับชุดนี้ ถ้าเธอรับเอาไว้ น้าก็จะทำเป็นว่าเธอให้อภัยเขาแล้ว”พูดพลางคุณหญิงลู่ก็ดันกล่องไปให้เย่มู่มู่เย่มู่มู่มองอย่างไม่แยแสทีหนึ่ง จากนั้นก็รีบชักสายตากลับไปแม้เครื่องประดับชุดนี้จะราคาแพงมาก แต่ใช่ว่าในตู้เซฟของแม่เธอจะไม่มีและเครื่องประดับที่จ้านเฉิงอิ้นส่งให้เธอ ทั้งราคาแพงและหายากกว่าชุดสร้อยพลอยชุดนี้กว่าเยอะเธอไม่ได้รับเอาไว้ และดันกล่องกลับไปอีกครั้ง“คุณน้าเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ เรื่องนี้ฉันเองก็มีส่วนผิด วันนั้นฉันไม่ควรไปร่วมงานเลย!”“และฉันเองก็คิดไม่ถึงว่า เขาจะวางแผนใหญ่โตขนาดนี้รอหนู”คำพูดที่เย่มู่มู่กล่าวออกมานี้ คุณหญิงไม่อยากที่จะได้ยินเลยสักนิดสำหรับเธอนั้น ลู่ฉีหยางลูกชายของเธอผลการเรียนยอดเยี่ยมมาตั้งแต่เด็ก ไม่ทำให้เธอเป็นกังวล ในแวดวงบรรดาเศรษฐินีเขาคือลูกบ้านอื่นมาตั้งแต่เด็กหน้าตาเขาหล่อเหลา ผลการเรียนดีเย
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 395
ขณะที่สองมือของเศรษฐินีแตะตัวเย่มู่มู่ เย่มู่มู่เบือนตัวหลีกทันทีเศรษฐินีคนนี้ทำอย่างกับรู้จักมักคุ้นกันมานานเกินไปแล้วเธอไม่ได้รู้จักเศรษฐินีคนนี้สักหน่อยมิหนำซ้ำยังไม่ใช่เพื่อนสนิทของแม่อีกในขณะนี้เอง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ลู่ฉีหยางที่ตั้งใจแต่งตัวอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวก็เดินออกมาครั้นเขาเห็นเย่มู่มู่ ดวงตาทั้งสองก็พลันเปล่งประกาย“มู่มู่ เธอมาแล้วเหรอ?”“แม่ฉันอยากเจอเธอมากแล้ว ตั้งแต่บินมาเมืองหลวง เธอก็ด่าฉันสาดเสียเทเสียยกหนึ่ง ว่าฉันเปิดเผยภูมิหลังและตัวตนของเธอ ทั้งที่ฉันไม่ได้บอกเธอสักคำได้ยังไง”“แต่เธอวางใจนะ ฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว สื่อและนักข่าวจะไม่มีทางปล่อยข่าวออกไปแน่นอน แล้วก็หาภูมิหลังของเธอบนเน็ตไม่เจอด้วย”“แล้วก็ เธอสนใจไลฟ์สดที่เธอทำมาก ๆ ถามว่าเธอสนใจจะก่อตั้งบริษัทอินคิวไอดอลเอ็มซีเอ็นไหม...”คุณหญิงลู่คว้ามือของเย่มู่มู่เอาไว้อย่างกระตือรือร้น พร้อมลากเธอไปนั่งลงบนโซฟา“ไลฟ์ช่วยเกษตรกรที่เธอทำนั่น ได้เป็นที่นิยมในเน็ตมาก ๆ ได้รับความนิยมเยอะมาก ๆ ระยะเวลาสั้น ๆ ไม่ถึงสามเดือน ยอดแฟนคลับของห้องไลฟ์สดทั้งสองห้องก็สูงถึงสามสิบล้าน”“กระท
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 394
บีบให้เธอต้องหยุดรถเป็นรถยนต์เพื่อการพาณิชย์สีดำคันหนึ่ง มีผู้ชายสวมชุดสูทสีดำ ใส่แว่นดำ รูปร่างสูงใหญ่ห้าคนลงมาจากรถดูแล้วพวกเขาคล้ายกับบอดีการ์ดมีผู้ชายสวมหมวกคนหนึ่ง มาตรงหน้ากระจกรถเย่มู่มู่ ก่อนจะเคาะกระจกรถเย่มู่มู่ลดกระจกลงท่าทีของผู้ชายคนนั้นมีมารยาทเป็นอย่างมาก หลังเขาถอดหมวกออกและเป็นฝ่ายคำนับให้เธอก่อน“คุณหนูเย่ ใช่ไหมครับ?”เย่มู่มู่พยักหน้า ในมือเธอกดเบอร์โทร 191 ไว้แล้ว หากอีกฝ่ายกระทำอะไรเกินขอบเขตออกมา...เธอจะต่อสายแจ้งตำรวจทันทีเพียงแต่อีกฝ่ายถามเธอด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยรอยยิ้ม “คุณหญิงกับคุณชายบ้านผม อยากจะเชิญคุณไปทานข้าวสักมื้อน่ะครับ”ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสอง อีกสามชั่วโมงถึงจะเป็นเวลาอาหารเย็นข้ออ้างนี้จะเกินจริงไปหน่อยหรือเปล่าเย่มู่มู่ส่ายศีรษะ แล้วกล่าวปฏิเสธ “ฉันไม่มีเวลา!”“คุณหนูเย่ผมเห็นของที่คุณใส่ไว้เต็มรถ คุณจะส่งไปไหนเหรอครับ พวกเราช่วยไปส่งให้คุณได้นะครับ”“รบกวนคุณช่วยรับคำเชิญไปทานข้าวกับคุณผู้หญิงและคุณชายบ้านเราด้วยนะครับ”พูดพลางเหล่าบอดีการ์ด ก็เตรียมจะเปิดประตูด้วยท่าทีอันธพาล พวกเขาเข้าไปในรถบรรทุกคันน้อย แล้ว ‘เชิญ’ เย่มู
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 393
ม้าขาวของจ้านเฉิงอิ้นพุ่งออกมาราวกับตกใจ เบื้องหลังม้าขาวมีผู้บัญชาการกลุ่มใหญ่กำลังไล่ตามมาเซี่ยเวย จ้าวเฉียน สวีจื่อหลิงต่างตะโกนใส่มั่วฝานว่า “สกัดเอาไว้ เร็วเข้า สกัดม้าเอาไว้...”“ท่านแม่ทัพใหญ่ได้รับบาดเจ็บหนัก ให้ม้าหยุด”มั่วฝานสั่งหน่วยกล้าตาย “ขวางม้าเอาไว้!”หน่วยกล้าตายล้วงเชือกออกมา แล้วคล้องคอม้าเอาไว้อย่างรวดเร็วม้าถูกหน่วยกล้าตายตรึงไว้อย่างแรงทั้งสี่ มันยกเท้าหน้าขึ้นสูง พร้อมคำรามด้วยความหวาดกลัว!ขณะนี้จ้านเฉิงอิ้นที่อยู่บนหลังม้ากำลังจะร่วงลงมาเหล่าทหารผ่านศึกมือเร็วตาไว รับตัวจ้านเฉิงอิ้นเอาไว้ทั้งเนื้อตัวของจ้านเฉิงอิ้นเต็มไปด้วยเลือด ถูกม้าทำให้สั่นโคลงเคลงอย่างแรง เดิมทีหมดสติไปแล้ว ทว่าตอนนี้ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาทหารผ่านศึกตะโกนดังลั่น “ท่านรัฐทายาท ท่านแม่ทัพฟื้นแล้วขอรับ”มั่วฝานกล่าวอย่างร้อนใจ “เรียกหมอประจำกองทัพ เร็วเข้า...”วินาทีถัดมา มือที่เปื้อนเลือดสดของจ้านเฉิงอิ้นก็คว้าปกเสื้อของมั่วฝานเอาไว้ เนื่องจากเขาเห็นแจกันในอ้อมอกของมั่วฝานมั่วฝานรีบคุกเข่าลง พร้อมประคองเขาเอาไว้จ้านเฉิงอิ้นอยากจะเอ่ยอะไรบางอย่าง ครั้นอ้าปากก็อันกระอักเลือด
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 392
ทีแรกทั้งสองฝ่ายสู้กันมือเปล่า ทัพพันธมิตรสี่แคว้นด้วยจำนวนคนมาก จึงได้เปรียบอยู่เล็กน้อยหลังจ้านเฉิงอิ้นใช้วัตถุระเบิดจนหมดส่วนพวกเซี่ยเวยและจ้าวเฉียน นำห้าหมื่นคนเข้าสู่สนามรบสถานการณ์พลันพลิกกลับอาวุธของพวกเขาล้ำสมัยยิ่งนัก แม้ยังฝึกใช้ดาบม่อเตาไม่คล่อง ทว่าชุดเกราะและเสื้อกันกระสุนก็ป้องกันได้สองชั้นอาวุธของทัพศัตรูไม่สามารถทำร้ายพวกเขาได้ทัพแคว้นเยี่ยค่อย ๆ ถอยทัพทีละก้าว ๆคนเริ่มน้อยลงเรื่อย ๆห้าหมื่นนายถูกระเบิดตายไปหลายพันนายเข่นฆ่ากับจ้านเฉิงอิ้นตายไปอีกบางส่วนตอนนี้เซี่ยเวยนำห้าหมื่นคนเข้าสู่สนามรบจำนวนของทหารแคว้นเยี่ยน กำลังลดลงไปอย่างรวดเร็วจากสี่หมื่นสองพันคน เพียงระยะเวลาไม่ถึงครึ่งถ้วยชา ลดลงไปถึงสามหมื่นสองหมื่น...ขณะที่ในสนามรบเหลือไม่ถึงหนึ่งหมื่นคนเยี่ยนเย่รู้ว่าสู้ไม่ไหวแล้วเขาหวังเพียงว่าคนอื่นจะช่วยเขาได้ทว่าครั้นเขาหันหลังกลับไปมองเจียงเหว่ยกับเกาอี้กลับนำคนเข้ามามีเพียงมู่ซาและกำลังพลห้าหมื่นนายของเขาขวางไว้ได้เพียงครู่หนึ่ง หลังพวกเขาลิ้มลอง ก็ค้นพบว่าอุปกรณ์ของกองทัพตระกูลจ้านร้ายแรงเพียงใดมู่ซาเองก็ต้านไม่อยู่ ตายไปหนึ่ง
