ใจก่อกวน

ธัญกรยกยิ้ม เริ่มสนุก “งั้นก็กินสิ” จากนั้นก็เลิกสนใจคนที่เธอต่อปากต่อคำด้วย แล้วหันไปตักข้าวเข้าปาก ทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แสงเทียนหน้าม่าน เอลิสมองหน้าแสงเทียนสลับกับมองหน้าธัญกร รู้สึกได้ว่าสองคนนี้มีอะไรมากว่าคนแปลกหน้าที่เคยช่วยไว้เมื่อครั้งนั้น แต่ทำทีว่ามองไม่เห็นอาการตึงของคนทั้งคู่ที่มีใส่กัน...

“กินเถอะ” เอลิสบอกกับแสงเทียนเธอจึงหยิบช้อนของตัวเองขึ้นมาเขี่ยข้าวในจานต่อ จะกินแต่ก็ไม่กิน!

“อาหารไทยร้านนี้อร่อยมาก แบบนี้ต้องมากินบ่อย ๆ”

หลังจากที่เงียบไปได้พักใหญ่ ธัญกรก็พูดขึ้น

หยางหลิงหลิงเหลือบตามองเพื่อนรักแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเพียงนิด “ไม่ต้องเกรงใจนะคะ ให้คิดว่านั่งร่วมโต๊ะพี่ ๆ น้อง ๆ”หยางหลิงหลิงพูดขึ้น โดยไม่ได้เจาะจงว่าบอกใครเป็นพิเศษ จากนั้นก็นั่งกินข้าวต่อ

ในระหว่างนั้นเสียงสั่นเตือนของเครื่องมือสื่อสารทำให้เจ้าของหยุดชะงัก

“ขอโทษนะคะ” หยางหลิงหลิงบอกทุกคนเพื่อเป็นมารยาทจากนั้นก็หยิบเครื่องมือสื่อสารที่เปิดเพียงระบบสั่นไว้ขึ้นมาดู จากนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

“มีอะไรหรือเปล่า” ธัญกรถามเมื่อเห็นถึงท่าทางที่เปลี่ยนไปของเพื่อนสนิท

“ต้องไปแล้ว”

ประโยคสั้น ๆ ข