เป็นเอามาก

"คลุมนี่ไว้ก่อน...แล้วห้ามออกจากห้องน้ำเดี๋ยวพี่เอาชุดมาให้เปลี่ยน...ห้ามออกมาในสภาพนี้...พี่หวง"อัครวินท์ดึงผ้าขนหนูที่แขวนไว้มายื่นให้เธอหนึ่งผืน ก่อนจะดึงมาพันรอบเอวสอบเอาไว้บ้าง

"เร็วดิวะ!!"

"เชี้ยไรมึงเนี่ยไอ้คิม...กูกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย มึงเป็นบ้าอะไรของมึง...กูจะเปลี่ยนรหัสห้อง...มึงแม่งไร้มารยาทชิบ"

"เมียมึงพาเมียกูไปไว้ไหน?"

"กูจะไปรู้ไหมเนี้ย เอวาไม่ได้บอก"พูดจบอัครวินท์ก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดเรียบร้อยๆ ไปยื่นให้เอวารินทร์ในห้องน้ำ ส่วนเขาก็นุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วดันร่างเพื่อนออกจากห้องนอนไป

"มิเกลไม่ได้อยู่ที่ห้อง มิเกลไปไหนมึงบอกกูมา"

"กูไม่รู้..."

"มึงก็ไปถามเอวาดิ...งั้นกูจะไปถามเอง"

คิมหันต์เตรียมจะลุกจากโซฟาแล้วเดินเข้าห้องไป แต่กลับถูกอัครวินท์ดันตัวนั่งลงไปที่เดิม

"มึงอย่าแม้แต่จะเดินเข้าไปดูเมียกูเลยนะ กูเอามึงตายจริงๆ ด้วย...มึงใจเย็นแล้วนั่งรอ...รอเอวาแต่งตัวเสร็จก่อนแล้วค่อยคุยได้ไหม..."อัครวินท์ข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ ทั้งหัวเสียที่ถูกขัดจังหวะ ทั้งกลัวเพื่อนจะบุ่มบ่ามเดินเข้าไปเห็นเรือนร่างของเมีย แล้วยังหงุดหงิดที่ถูกบุกรุกอย่างไร้มารยาทในยามวิกาลอีก

"เฮ้อ...ขอโทษ..."

"ขอโทษเชี้ยไรล่ะ...มึงพังสวรรค์ของกูไปแล้ว...แล้วคือยังไง...ร้อนใจอะไรของมึงนักหนา...มาพรุ่งนี้ไม่ได้หรือไง??"เขากล่าวกับเพื่อนอย่างหงุดหงิด

"เออๆ ...ขอโทษจริงๆ ...ก็กูร้อนใจ"

"ร้อนใจก็ต้องรอ...มึงหัดรอบ้างดิ..."

"ถ้าพี่คิมเป็นแบบนี้เอวาก็ไม่ให้เจอเพื่อนหรอกค่ะ...กลับไปเถอะนะคะ..."ร่างบางเดินออกมาพร้อมกับชุดนอนขายาวแขนยาวที่อัครวินท์เตรียมให้ใส่ ถ้าไม่ติดที่ว่ามีเพื่อนมาเขาคงหาชุดบางๆ สั้นๆ ให้เธอใส่แล้ว แต่ไม่ได้ เขาไม่ยอมให้ใครมาเห็นเรือนร่างเมียสุดที่รักของเขาเด็ดขาด

"เอวาพี่ขอร้อง...ถ้าพี่ไม่ได้เคลียร์ตอนนี้พี่เป็นบ้าตายแน่ๆ"คิมหันต์กล่าวด้วยแววตาเว้าวอน

"เฮ้อ...งั้นเอวาขอโทรขอมิเกลก่อนนะคะ ถ้ามิเกลให้เจอเอวาก็จะยอม"

"โถ่...ถามไปยัยนั่นก็ตอบว่าไม่อยู่แล้ว"

"กลับไปเถอะค่ะ...ถ้ารู้คำตอบอยู่แล้ว...ทางที่ดีเอวาว่าพี่ไปเคลียร์กับคู่หมั้นตัวเองดีกว่า...ปล่อยเพื่อนเอวาไปเถอะค่ะ...ถือว่าขอเถอะนะคะ"

"พี่ไม่ได้อยากหมั้น มันเป็นความคิดของพ่อ"คิมหันต์เอ่ยพร้อมกับเอามือมากุมกันไว้ที่หว่างขา จากนั้นก็ก้มหน้าลงอย่างกับคนที่กำลังใช้ความคิด

"ขนาดไอ้ซันยังโดนพ่อแม่บังคับ...แล้วพี่ขัดได้ที่ไหน"

"โยนงานให้กูแล้วไงไอ้เวร!...ตอนนี้กูอยากแต่งแล้ว...อยากแต่งตอนนี้พรุ่งนี้เลยด้วย"อัครวินท์กล่าว

"แล้วถ้าคนที่มึงจะหมั้นด้วย คือคนที่น้องมึงถูกใจล่ะ...มึงยังจะแต่งไหม?"

"กูไม่มีน้อง"

"เชี้ยซันมึงอย่ากวนตีนกูได้ไหม?"

"ก็กูไม่มีน้อง จะให้กูรู้สึกยังไงล่ะ กูไม่เคยเสียสละของรักให้ใครด้วย"อัครวินท์เอ่ยบอกเพื่อน

"ช่างเถอะ...ขอโทษและกันที่รบกวนเวลาส่วนตัว"

"มึงควรคิดได้ตั้งนานแล้ว...พรุ่งนี้กูจะเปลี่ยนรหัส...ไม่น่าให้มึงรู้เลย!!"จากนั้นคิมหันต์ก็เดินออกจากคอนโดของเขาไปด้วยท่าทีผิดหวัง ผิดหวังที่ไม่ได้คำตอบ

"ต่อกันไหม?"เมื่อเพื่อนกลับออกไปแล้วร่างสูงก็หันขึ้นมามองร่างบางที่ยืนใช้ความคิดอยู่ แต่ก็ต้องหยุดความคิดลงเพราะสายตากลมโตของเธอจ้องเขม็งมา

"มันใช่เวลาทะลึ่งไหมเนี้ยห๊ะพี่ซัน!"

"ขอโทษครับ...แต่มันค้าง...นะๆๆ"พูดจบเขาก็รวบตัวร่างเล็กลงมานั่งบนตัก จากนั้นก็ซุกซนใช้มือสอดเข้าไปในเสื้อนอนของเธอ ตามด้วยบีบเคล้นอกอวบอย่างมันส์มือ จากนั้นบทรักแสนเร่าร้อนก็บรรเลงขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ไม่มีใครมาขัดจังหวะอีกแล้ว

หลายวันต่อมา...

"วันนี้พี่เข้าบริษัท...ตอนเย็นจะมารับไปทานข้าวที่บ้านแม่นะครับแม่บ่นคิดถึง"ร่างสูงเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ต เอวารินทร์จึงเดินไปหยิบสูทตัวนอกมาสวมใส่ให้ ตามด้วยผูกเนคไทให้เขา ร่างสูงมองดูใบหน้าแต่การกระทำของร่างเล็กอยู่ตรงหน้าด้วยความหลงไหล ไม่ว่าจะทำอะไรหยิบจับอะไรก็น่ามองไปซะหมด นี่เขาหลงรักเธอหมดใจจริงๆ ใช่ไหม

"มองขนาดนี้...ขึ้นเตียงไหมคะ"เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

"อืม...น่าสนใจ..."

พลั๊ก!!

มือน้อยๆ ตีเข้าไปที่อกแกร่งอย่างแรง

"พูดเล่นค่ะ...คิดเป็นแต่เรื่องเดียวหรือไง?"

"ก็เอวาชี้โพรงให้กระรอกเองนะ"

หมับ!!

ฟอด ฟอด!!

ร่างสูงตวัดแขนมาโอบรอบเอวบางเอาไว้ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มนวลเนียนทั้งสองข้างของเอวารินทร์อย่างแสนรัก นี่เขากลายเป็นคนคลั่งรักตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"ไปทำงานได้แล้วค่ะ..."

"ไม่อยากไปเลย...อยากนอนกอดเมีย..."

"วันนี้จะไปเยี่ยมจีโน่นะคะ ไม่ได้ไปหลายวันแล้ว"

"ไปเยี่ยมมันทำไม?"เมื่อได้ยินร่างบางพูดถึงเพื่อนคนนั้นอัครวินท์ก็ขมวดคิ้วพร้อมกับถามขึ้นเสียงห้วนอย่างไม่พอใจทันที

"ก็เพราะใครล่ะคะ เพื่อนเอวาถึงเป็นแบบนี้?"

"พี่ไม่ได้สั่ง ไอ้คิมเป็นคนสั่ง!"

"แต่ก็สมรู้ร่วมคิดกันนี่คะ...ใจร้ายชะมัด"

"ไม่ให้ไป...ถ้าไปได้เห็นดีกันแน่!!"จากนั้นร่างสูงก็ฟึดฟัดออกจากห้องไปด้วยท่าทีที่หัวเสีย

"อะไรกัน แค่ไปเยี่ยมเพื่อนก็หึงหรอ...เป็นเอามาก!!"