กระตุ้น

หลังจากที่ร่างบางเดินกระแทกกระเท้าออกไปจากห้องพร้อมกับปิดประตูเสียงดังปึ้ง เธอก็ลุกออกจากเตียงแล้วกลับไปที่ห้องพักของเธอแทน รู้สึกหวิวๆ เหมือนอีกไม่นานจะต้องเจออะไรที่วุ่นวายตามมาแน่ๆ

"โกรธอะไรขนาดนั้น?"เอวารินทร์กลับเข้ามาให้ห้อง แต่ภายในห้องของเธอนั้นไม่มีแม้แต่เงาของเกวรีเลย ดูเหมือนว่าคืนนี้เธออาจจะต้องนอนคนเดียว คงไม่ต้องเดาต่อ ดูท่าแล้วคิมหันต์คงไม่ยอมปล่อยเธอแน่ๆ

ร่างบางนั่งมองโทรศัพท์ที่ไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ หวังเล็กๆ ว่าจะมีใครบางคนส่งข้อความมาหา แต่กลับไร้วี่แววข้อความนั้น

"หรือฉันควรไปง้อ?"

แค่คิดว่าเขาโกรธแล้วเงียบหายไปแบบนี้ มันกลับทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอว้าวุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ปกติจะมีเขาคอยป่วน คอยวุ่นวาย คอยบังคับเธอ แต่พอเขาเลือกที่จะหยุด มันทำให้เธอรู้สึกเคว้งอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ

"เอ่อ...มะ...มิเกล..."

[อ๊ะ...อื้อ...] หลังจากที่เธอตัดสินใจยกหูโทรศัพท์โทรหาเพื่อน แต่พอปรายสายรับกลับมีเสียงครางที่พยายามกลั้นเสียงเอาไว้ อื้ม...เธอเข้าใจแล้วคงไม่ต้องถามอะไร เพราะคำตอบของคืนนี้ก็คงรู้อยู่แล้วว่าต้องนอนคนเดียวจริงๆ

"เขาจะทำอะไรอยู่นะ?"

"เฮ้อ...พยายามหนีเขาแท้ๆ ...พอเขาเงียบไปก็ใจหายซะงั้น"เธอพูดกับตัวเอง พร้อมกับกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น

วันต่อมา...

เอวารินทร์ตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอกับเพื่อน ทีแรกนึกว่าตอนเช้าคงจะกลับมา แต่ไม่เลยจนป่านนี้เกือบจะเที่ยงก็ยังไม่มีวี่แววว่าเพื่อนรักจะมา พอเหลือบมองโทรศัพท์มือถือก็ไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ ทั้งสิ้น

"เฮ้อ...รู้สึกแปลกๆ แฮะ...นี่ฉันเป็นอะไร?"เธอกล่าวกับตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ กับท่าที และหัวใจที่กระตุกวูบไหวตลอดเวลา

แต่เมื่อคิดว่าสิ่งที่ควรจะทำตอนนี้คืออะไร เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรออก

"พี่ซัน!...เอวา..."

[เธอเป็นใคร?] หัวใจกระตุกวูบทันทีที่ได้ยินเสียงปลายสายที่ตอบกลับมาเป็นเสียงของผู้หญิง

"..."มือเล็กกำโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูแน่น หน้าชาวาบ ดวงตากลมร้อนผ่าว

[มารับโทรศัพท์ของฉันทำไม!! หมดหน้าที่ของเธอแล้วออกไป!!]

"..."ด้วยแรงที่ไม่มีทำให้โทรศัพท์หล่นลงพื้นอย่างแรง ทุกอย่างในสมองขาวโพลนไปหมด เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของเธอ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงได้มารับโทรศัพท์ของเขาแบบนี้

"เมื่อคืน...เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นหรอ?"

"แล้วฉันจะไม่พอใจทำไม...ในเมื่อฉันก็ต้องการให้เป็นแบบนี้นี่"ถึงปากจะพูดไปแบบนั้น แต่ไม่รู้ทำไมน้ำตากลับไหลออกมา เธอไม่ชอบความรู้สึกหน่วงแบบนี้เลย มันอึดอัด ในหัวมีคำถามมากมาย หัวใจมันรู้สึกปวดหนึบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งที่อิสระของเธอมันกำลังกลับมาแท้ๆ แต่กลับรู้สึกไม่มีความสุขเลย

"ฉันเป็นอะไรของฉัน...ทำไมต้องใจหายแบบนี้!"ความรู้สึกมันจุกในอกมันเหมือนถูกบีบหัวใจจนรู้สึกอึดอัด

และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเขา เธอไม่เข้าใจเหตุผลของตัวเองด้วยซ้ำว่ามาที่นี่ทำไม

แกร๊ก!!

ยังไม่ทันที่เธอจะกดกริ่ง อยู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออก แต่แทนที่ร่างสูงจะแสดงท่าทีดีใจที่เห็นเธอ กลับทำเฉยเมยแล้วแทรกตัวหลบออกไปจากห้อง ทิ้งให้ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อไม่ยอมขยับไปไหน

การกระทำเมื่อครู่ของร่างสูงที่เคยออดอ้อนเอาใจเธอ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ใบหน้าหล่อที่ชอบยิ้มให้เธอตอนนี้ก็ไม่ปรากฏให้เห็น มีแค่ใบหน้าไร้อารมณ์ แถมสายตาคมกริบที่ดุดันตลอดเวลาที่จ้องเข้ามามันยิ่งเป็นคำตอบว่าเขาเปลี่ยนไป

"ต้องการแบบนี้เอง...จะเรียกร้องอะไร?"เธอกล่าวกับตัวเองแล้วตัดสินใจเดินออกจากหน้าห้องเขาไป ตอนนี้สมองตื้อไปหมด เพื่อนก็ติดต่อไม่ได้ แถมตอนนี้ก็ไม่รู้จะต้องไปไหนดี อยากกลับ แต่ถ้ากลับไปก็เท่ากับว่าเธอทิ้งเพื่อน

"เฮ้อ..."ร่างบางถอนหายใจออกมาไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้ว

"อ้าว...น้องเอวามาคนเดียวหรอครับ"แสงเหนือเอ่ยทัก พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามเธอ

"ค่ะ...พี่เหนือมาทานข้าวหรอคะ"

"เปล่าครับพี่มีนัดคุยงานกับคิมแล้วก็ซัน"แสงเหนือกล่าว

"อ้อ..."

"แล้ว...มิเกลล่ะครับ?"ไม่พูดเปล่าแต่สายตากลับสอดส่องมองหาอีกคนที่ปกติจะตัวติดกัน

"เอ่อ...อีกสักพักก็คงมาค่ะ...ติดธุระอยู่"เธอแก้ตัวแทนเพื่อน ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าธุระของเพื่อนคืออะไร

"อ้อ...เพื่อนพี่มาพอดีเลย เดี๋ยวพี่คุยงานก่อนนะครับ"แสงเหนือกล่าวพร้อมกับจะลุกไปนั่งอีกที่

"นั่งนี่ก็ได้เหนือ...ยังไงก็คนกันเอง..."อัครวินท์เอ่ยขึ้น พร้อมกับนั่งลงข้างๆ เอวารินทร์

"เอ่อ...เอางั้นก็ได้"แสงเหนือตอบแล้วนั่งลงดังเดิม

"สาวมึงไม่มาหรอเหนือ?"คิมหันต์เอ่ยถาม

"ไม่มาว่ะน้องเอวาบอกว่าติดธุระ"คำตอบของแสงเหนือทำเอาคิมหันต์หันมามองหน้าเอวารินทร์ด้วยความพอใจกับคำแก้ตัวแทนเพื่อนของเธอ

"อ้อ...ธุระ...เอาเถอะเริ่มกันเลยไหม"

"เอ่อ...กูหิวข้าว...สัางอะไรมากินก่อนไม่ได้หรอ"อัครวินท์กล่าวขึ้น เหมือนจะรู้ว่าร่างบางข้างๆ จะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้า หัวใจดวงเล็กวูบไหวเล็กน้อยเมื่อแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่สเขาแอบเป็นห่วง

"เอ่อ...เอวาขอตัวดีกว่าพี่ๆ จะได้คุยงานกัน"ทันทีที่เธอกำลังจะลุกขึ้น อัครวินท์ก็คว้าหมับเข้าไปที่แขนเล็กของเธอเสียก่อน

หมับ!

"ทานข้าวด้วยกันก่อนสิครับ..."เสียงสุภาพแต่ไม่ใช่โทนเสียงของคนรักกัน มันเป็นโทนเสียงที่ใช้กับคนอื่น เธอไม่ชอบความรู้สึกห่างเหินแบบนี้เลย แล้วยังแววตาที่มองมามันเย็นชากับเธอเหลือเกิน

แต่ถึงอย่างไร เธอก็ยอมนั่งลง ในเมื่อเล่นบทไม่รู้จักกันก็ย่อมได้ เธอทำได้อยู่แล้ว ก็ดี อยากรู้เหมือนกันว่าใครจะตะบะแตกก่อน

"อุ้ย!..."ทันทีที่เธอนั่งลงมือหนาก็ลากไล้เข้ามาใต้กระโปรงสั้นกุดของเธอเบาๆ จนเธอร้องออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าร่างสูงจะมือไวแบบนี้ แถมการกระทำของเขาที่มันอยู่ใต้โต๊ะ ทำให้อีกสองชีวิตที่ร่วมโต๊ะอาหารไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย

มือเล็กคว้ามือของเขาเอาไว้แล้วปัดออกอย่างหัวเสีย ในเมื่อเลือกที่จะเย็นชาใส่ จะมาทำตัวรุ่มร่ามใส่กันแบบนี้ทำไม เธอคิดในใจ

"กูเรียกเด็กมานั่งด้วยได้ป้ะ"อัครวินท์กล่าวขึ้น ทำให้คิมหันต์ช้อนสายตามามองเอวารินทร์ก่อนที่จะหันไปมองหน้าเพื่อนด้วยท่าทีสงสัยว่าเพื่อนของเขากำลังคิดจะทำอะไร

"ตามบาย"

"มึงเอาด้วยไหมคิม"อัครวินท์หันไปถามคิมหันต์เพื่อหาเพื่อนเล่น

"ไม่อ่า...เวลางานกูไม่ชอบให้ผู้หญิงมาวุ่นวายด้วย"ปากก็ตอบไปแต่สายตาก็มองเอวารินทร์ที่นั่งตัวเกร็งด้วยความเป็นห่วง สงสัยทั้งคู่จะต้องมีปัญหากันแน่ๆ ถึงได้ประชดประชันกันแบบนี้ คิมหันต์คิด

"งั้น...ก็รีบๆ คุยหน่อยและกันกูนัดสาวไว้"

ปึ่ง!!

"เอวาขอตัวนะคะ...พอดีคิดได้ว่ามิเกลจะพาไปซื้อของ"มือเล็กทุบโต๊ะก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกไป สร้างความตกใจให้แสงเหนืออยู่ไม่น้อย ส่วนอัครวินท์ก็ยกยิ้มอย่างพอใจที่เห็นท่าทีของเธอ คงจะเริ่มรู้ใจแล้วล่ะสิ เขาคิด

คิมหันต์: ซันมึงทำเชี้ยไรของมึง ทะเราะกันหรอ?

คิมหันต์ทักแชทส่วนตัวมาถาม ด้วยความสงสัย

ซัน:อืม ก็ในเมื่อไม่รู้ใจตัวเองกูก็แค่กระตุ้นให้รู้เร็วๆ

คิมหันต์:มันจะไม่ยิ่งแย่หรอวะ

ซัน:ไม่หรอก กูคุมสถานการณ์อยู่ ปล่อยให้อยู่กับตัวเองเดี๋ยวก็รู้ตัวเองนั่นแหละ ว่าแต่มึงเถอะ ปล่อยมิเกลออกมาได้แล้วมั้ง

คิมหันต์:ไม่ได้ มึงดูหน้าไอ้เชี้ยเหนือดิ จริงจังชิบ

ซัน: กูขอ...ให้มิเกลมาอยู่เป็นเพื่อนเอวาที