บทที่ 657

ตอนที่จิเหยียนโจวได้ยินประโยคนั้น หัวใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมา

ความเจ็บที่เหมือนกับความเศร้าใจ กลับไม่ได้ทำให้เขาพุ่งเข้าไปกอดเธอจากด้านหลัง ตรงกันข้ามกับพูดออกมาอย่างไม่คิดว่า

"คนที่สมควรตาย ก็ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้"

ชูยีที่ถือตัวอ่อนอยู่ ตัวแข็งทื่อไป

แล้วหันกลับมามองเขาช้าๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ

ตอนนั้นเขามีสีหน้ายังไงน่ะหรอ จิเหยียนโจวจำไม่ได้แล้วเหมือนกัน

น่าจะยืนมองดูเธอด้วยสายตาและท่าทางเย็นชาไร้ความรู้สึกล่ะมั้ง

ยังไงก็ตาม หลังจากที่ชูยีห็นสีหน้าของเขา ความตกใจในแววตาค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความผิดหวัง

สุดท้ายเธอไม่ได้พูดอะไร แค่ก้มหน้าลง จ้องตัวอ่อนในมืออย่างเหม่อลอย

หลังจากที่เขาเดินจากไปไกลแล้ว ถึงได้ยินเสียงของเธอแว่วมาจากด้านหลัง

"ที่แท้ฉันสมควรตายนี่เอง"

จิเหยียนโจวชะงักฝีเท้าลง หันกลับไปมองชูยีที่ยืนอยู่ข้างถังขยะด้วยใบหน้าซีดขาวแวบนึง

สภาพของเธอที่ผอมแห้งลีบไปทั้งตัวราวกับคนใกล้ตายนั้น ทำให้ทุกครั้งที่จิเหยียนโจวนึกถึงก็ต้องรู้สึกผิดจนสุดหัวใจมาจนถึงทุกวันนี้!

แม้แต่ความทรงจำเขาก็ยังไม่กล้าย้อนกลับไปคิดถึง ก็เพราะกลัวว่าตัวเองจะถูกความมืดดำแบบนี้ดูดกลืนเข้าไป แ