บทที่ 585

ขณะที่เขากำลังอยากจะบอกลาพี่รอง จู่ๆก็เห็นจี้ซือหานเอ่ยปากเรียกซานซานเอาไว้ "รอเดี๋ยวครับ คุณเฉียว"

ซานซานหยุดฝีเท้าลง หมุนตัวกลับมามองจี้ซือหาน "มีอะไรคะ คุณจี้?"

จี้ซือหานผายมือเชื้อเชิญ ไปยังทิศทางด้านนอกคฤหาสน์ "ผมมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย"

ซานซานพยักหน้าน้อยๆ แล้วเดินออกไป ทั้งสองคนคุยอะไรกันนิดหน่อยด้านนอกไม่กี่ประโยค ซานซานก็กลับไป

จี้เหลียงชวนอาศัยจังหวะก่อนที่จี้ซือหานจะเข้าคฤหาสน์ หันไปพูดกับซูหว่านว่า "พี่สะใภ้รอง มีของที่ชอบไหม?"

ซูหว่านยังไม่ค่อยชินกับคำเรียก "พี่สะใภ้รอง" เท่าไหร่ จึงนิ่งไปนิดหน่อย แล้วดึงสติกลับมาถามเขา "นายคิดจะทำอะไร?"

จี้เหลียงชวนชี้ไปยังซานซานที่อยู่นอกหน้าต่างสูงจรดพื้น แล้วขอความช่วยเหลือจากซูหว่าน "ช่วยผมถามเธอให้หน่อยว่าไปนัดบอดกับใคร ถ้าพี่อยากได้อะไร ผมจะซื้อให้ทุกอย่าง"

ซูหว่านยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหาร เงยหน้ามองสำรวจจี้เหลียงชวน "นายจริงจังกับซานซานหรือเปล่า?"

คำถามนี้ ทำเอาจี้เหลียงชวนงงไปทันที "จริงจังอะไร?"

ซูหว่านเห็นเขาเป็นแบบนั้น ก็รู้ได้ทันทีว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ชัดเลยว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับซานซาน จึงอดถอนหายใจไม่ได้ "นายน้อยท