โคลตันบอกเลขาและผู้ช่วยของเขาให้นำทางไปยังร้านอาหารใต้ดินบริเวณชั้นล่างพนักงานต้อนรับยิ้มเมื่อเห็นโคลตัน“ยินดีต้อนรับค่ะผู้อาวุโสตอร์เรส คุณดูกระฉับกระเฉงเหมือนเดิมเลยนะคะ!“วันนี้เหมือนเดิมใช่ไหมคะ?”โคลตันยิ้ม"ใช่แล้ว ฉันขอใช้ห้องวิมานฟ้านะ นำอาหารจานเด่นและไวน์มาให้ฉันด้วย”จากนั้นโคลตันก็ยิ้มให้ฮาร์วีย์“อาหารที่นี่มีไม่มาก แต่ทุกจานอร่อยมาก ๆ! นายควรลองกินดู”ฮาร์วีย์ยิ้ม เขากำลังจะพูดอะไรออกมาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากทางด้านหลัง“นั่นผู้อาวุโสตอร์เรสใช่ไหม?“ช่างบังเอิญจริง ๆ! แต่คุณมาช้าไปหน่อยนะ“ขอโทษนะ แต่เราจองห้องวิมานฟ้าเอาไว้แล้ว”ฮาร์วีย์หันไปมองโดยสัญชาตญาณ เขาเห็นชายคนหนึ่งในชุดคลุมสีเหลืองที่มีผู้คนมากมายรายล้อมอยู่ ใบหน้าที่ดูคุ้นเคยก็อยู่ข้าง ๆ เขาด้วยผู้ชายคนนั้นคือไคลด์!ฮาร์วีย์จ้องมองอย่างสงสัย เขาไม่คิดว่าไคลด์จะกล้าปรากฏตัวต่อหน้าเขาเนื่องจากฮาร์วีย์ไม่ใช่จุดสนใจหลัก และไคลด์ยังไม่ได้พูดอะไรโง่ ๆ ออกมาเลย ฮาร์วีย์จึงตัดสินใจอยู่เฉย ๆ ในขณะนั้นไคลด์ดูภาคภูมิใจในตัวเองมากขึ้นเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนเขาจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย็นชา ราวกั
"พอได้แล้ว! เธอคิดว่าคุณมีสิทธิ์จะพูดได้รึไง?” เดนร้องบอกแล้วก้าวเท้าไปข้างหน้า“เธอเอามารยาทไปเก็บไว้ที่ไหน?“เธอลืมทุกอย่างที่ฉันสอนไปหมดแล้วเหรอ?“หัวหน้าตอร์เรสจะไม่กล้าต่อสู้กับเราเพื่อชิงห้องวิมานฟ้า ถ้าเราพูดออกไปอย่างนั้น!“แต่ยังไงก็ตามเธอไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้น!“หัวหน้าตอร์เรสจะรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้!“เธอควรไตร่ตรองในเรื่องนี้เมื่อเรากลับไป!”หลังจากดุเลขาแล้วเดนก็มองไปที่โคลตันพร้อมกับยิ้มให้เล็ก ๆ“ขอโทษนะครับคุณโคลตัน เลขาของผมพูดขวานผ่าซากไปหน่อย โปรดอย่าถือสาเธอเลย!”จากนั้นเขาก็จ้องมองเลขาอย่างเย็นชา“เธอยังไม่ขอโทษอีกเหรอ?”เลขาคนนั้นเอามือกอดอกหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น“ฉันขอโทษค่ะ หัวหน้าตอร์เรส”"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้หรอกนะ“ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกที่ถูกสอนมาไม่ดี เพราะท้ายที่สุดแล้วปากสกปรก ๆ ก็ไม่สามารถเอ่ยคำสุภาพ ๆ ออกมาได้หรอก“แน่นอนว่าคุณจะไม่รู้ว่าจะต้องประพฤติตัวยังไงในเมื่อคุณใช้ชีวิตอยู่ในท่อน้ำใต้ดินมาตลอดชีวิต”ใบหน้าของโคลตันเรียบเฉย เขาดูสงบนิ่งอย่างมากหลังจากนั่งอยู่ในตำแหน่งสำคัญเช่นนี้มาหลายปี เขาจึงไม่กลัวคำพูดเพี
“เนื่องจากไคลด์เป็นเจ้าชายในตระกูลออสบอร์น จึงเป็นธรรมดาที่เขาต้องเป็นพลเมืองของประเทศนี้“เขาจะทำอะไรไม่ดีต่อประเทศเพียงเพราะเขาไม่สามารถทานอะไรง่าย ๆ ได้อย่างนั้นเหรอ?“บางทีข่าวลืออาจเป็นเรื่องจริงก็ได้ บางทีสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่อาจรวมตัวกันต่อต้านเราก็เพราะเขา“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ฉันจะตรวจสอบในเรื่องนี้ต่อไป“ฉันไม่กลัวที่จะบอกคุณในเรื่องนี้เช่นกันเดน“พวกคุณจากโกลด์เด้น พาเลซเริ่มใกล้ชิดกับชาวอินเดียมากขึ้นแล้วในตอนนี้ ทางที่ดีก็ไม่ควรให้ผมสืบเจออะไรเข้าล่ะ“ถ้าผมเจออะไรเข้าล่ะก็ คุณไม่มีทางหนีรอดได้แน่!”โคลตันหันกลับมาและทำท่าทางเชิญฮาร์วีย์เข้าไปในห้องพิเศษนั้น“เราต้องใช้ห้องนี้แล้วนะ” เขาร้องบอกอย่างเย็นชา“ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะหัวหน้าตอร์เรส ห้องนี้มีคนใช้งานแล้วค่ะ!”หญิงสาวสวยรูปร่างเพรียวบางในชุดเครื่องแบบสีดำเดินออกมาหยุดยั้งโคลตันเอาไว้“นี่หมายความว่ายังไงโซเฟีย?” โคลตันถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาผู้หญิงคนนั้นคือโซเฟีย ลี เป็นผู้จัดการของสถานประกอบการแห่งนั้น โซเฟียยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของโคลตัน “เนื่องจากสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไม่ได้จ่ายค่
“แต่เราก็ไม่สามารถปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปได้!” โคลตันร้องบอก"แน่นอนครับ"ฮาร์วีย์ยิ้มแล้วมองไปที่พนักงานต้อนรับคนนั้น“คุณได้ยินที่โซเฟียพูดใช่ไหม เราทานอาหารได้ฟรี”พนักงานต้อนรับคนนั้นทำสีหน้าดูหมิ่นเหยียดหยาม เธอไม่คิดว่าฮาร์วีย์และคนอื่น ๆ จะยังคงกินอาหารที่นี่หลังจากโดนดูหมิ่นไปอย่างหนักแล้วแต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงส่งยิ้มจาง ๆ ให้พวกเขา“ถ้าคุณยังอยากจะทานอาหารที่นี่อยู่ก็เชิญทางนี้ค่ะ”"ไม่จำเป็น!"ฮาร์วีย์ยิ้มให้เธอก่อนจะกดโทรศัพท์ออกไป“เอารถกระบะมาที่นี่สิบคัน ฉันจะเอาอาหารทั้งหมดกลับไป”หนึ่งชั่วโมงต่อมาโซเฟียก็เดินออกมาจากห้องวิมานฟ้าพร้อมกับเดนและไคลด์ ซึ่งได้กินอาหารและดื่มไวน์จนพุงกางดูจากสารรูปแล้วพวกเขาต้องดื่มกันหนักมากแน่ ๆเมื่อพนักงานต้อนรับเห็นทุกคนเดินออกมา เธอก็รีบวิ่งไปยื่นใบเสร็จรับเงินให้“นี่คือค่าใช้จ่ายของหัวหน้าตอร์เรสค่ะรองหัวหน้าเบเน็ตต์ ก่อนกลับไปพวกเขายังฝากขอบคุณที่คุณให้การต้อนรับเขาด้วย”พนักงานต้อนรับเหงื่อแตกพลั่ก ๆ“พวกเขาอยู่ทานอาหารที่นี่จริง ๆ เหรอ?”เดนมีสีหน้าขบขัน“โคลตันต้องแก่แล้วจริง ๆ เขาเริ่มไม่มีความรู้สึกรู้สาอะไรแ
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะดูหมิ่นโคลตันได้สำเร็จ แต่พวกเขาก็ต้องจ่ายเงินสี่ล้านสามแสนดอลลาร์เพื่อเป็นค่าชดใช้คงเป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่าใครกันแน่ที่โดนดูหมิ่นที่นี่!ที่สำคัญกว่านั้นคือเดนรู้สึกว่าเขาเป็นคนวอนหาเรื่องนี้เอง'นี่เป็นเรื่องน่าอับอาย! นี่เป็นเรื่องที่ยกโทษให้ไม่ได้!'หลายคนตกใจเมื่อเห็นเดนอยู่ในห้องของโคลตันคนงานหลายคนจากสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้เข้ามาส่งเสียงดังอยู่ที่นี่“ใจเย็น ๆ ครับรองหัวหน้าเบเน็ตต์ คุณเป็นโรคความดันโลหิตสูงอยู่นะ ฉะนั้นอย่าโมโหไปเลยครับ“ถ้าคุณตายจากหลอดเลือดสมองแตก ทุกคนที่นี่ก็จะต้องโชคร้าย“หัวหน้าตอร์เรสชอบห้องทำงานนี้มาก เขาจะไม่สามารถใช้ห้องนี้ได้ถ้าเกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้น”ฮาร์วีย์มองดูเดนอย่างใจเย็นในขณะที่กำลังจิบชา"อีกอย่างหนึ่งนะ สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับหัวหน้าตอร์เรส ฉันเป็นคนสั่งให้คนงานกวาดของทุกอย่างออกมาเอง”“ฉันกำลังคิดหาทางให้รางวัลพวกเขาอยู่เหมือนกัน ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณนะ รองหัวหน้าเบเน็ตต์”“คนของฉันมีความสุขกับอาหารพวกนั้นมาก”เนื่องจากโกดังของร้านอาหารมีขนาดค่อนข้างใหญ่ ทุกคนจากหน่วยงานบังคับ
“แต่ยังไงก็ตามคุณมาเตะประตูจนพัง และเริ่มกระโดดโลดเต้นอยู่ที่นี่ก่อนที่เราจะได้พูดอะไรกันเสียอีก“คนที่เข้าใจจะคิดว่าคุณโกรธเพราะคุณไม่สามารถเลี้ยงอาหารเราได้…“แต่คนที่ไม่เข้าใจจะคิดว่าคุณอยู่ฝ่ายเดียวกับชาวอินเดียพวกนั้น“ผมขอเตือนคุณนะรองหัวหน้าเบเน็ตต์ คุณควรลดเสียงลงจะดีกว่า“ถ้าไม่อย่างนั้นความรับผิดชอบทั้งหมดก็อาจตกไปอยู่กับคุณได้”ฮาร์วีย์มองเดนด้วยท่าทีเย้าแหย่“วาจาแหลมคมจริงนะไอ้สารเลว! แกก็ดีแต่พูดจะทำอะไรได้อีก?!”เดนโกรธมาก เขาอยากจะตบฮาร์วีย์ให้ตายเสียเหลือเกินแต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถต่อกรกับฮาร์วีย์ได้ และเขาไม่สามารถตะโกนด่าในที่สาธารณะได้ด้วยเดนสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์หลอดเลือดสมองของเขาจะต้องแตกแน่ ๆ ถ้าไม่ทำอย่างนั้น“รองหัวหน้าเบเนตต์ ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้“ทำไมคุณไม่พูดถึงข้อตกลงของคุณกับไคลด์แทนล่ะ?”“เราได้มอบห้องวิมานฟ้าให้กับคุณ อย่าบอกนะว่าคุณสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลยตลอดบ่ายนี้?” โคลตันพูดขึ้นเพื่อเป็นการคลี่คลายสถานการณ์“ถ้าคุณสามารถจัดการกับกับเรื่องนี้ได้ ผมจะจ่ายค่าอาหารคืนให้คุณเป็นสิบเท่า”"ดี!
“คุณไม่คิดว่าข้อเรียกร้องจะโหดร้ายเกินไปหน่อยเหรอ รองหัวหน้าเบเน็ตต์”ฮาร์วีย์พยักหน้า“หากเรายอมรับเงื่อนไขเหล่านั้น นักศิลปะการต่อสู้ในประเทศ H ทั้งหมดจะไม่เหลือศักดิ์ศรีอยู่เลย“เราจะยืนเชิดหน้าในอนาคตได้ยังไง?“พวกเขาถึงขนาดนำผู้บังคับบัญชาเข้ามาเก็บไฟล์และเอกสารทั้งหมดของสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้…“เราจะดำเนินงานด้วยตัวเราเองได้ยังไงในอนาคต?“นอกจากนี้ถ้าผมมอบทุกสิ่งอย่างที่ได้เรียนรู้มาให้พวกเขาจริง ๆ พวกเขาก็จะนำไปใช้ต่อสู้กับสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ได้ หลังจากนั้นพวกเขาจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างจากสนามฝึกศิลปะการต่อสู้อันศักดิ์สิทธิ์ไปจนหมดสิ้น“คุณเป็นคนฉลาดนะรองหัวหน้าเบเน็ตต์ คุณไม่เห็นหรือว่าสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่กำลังพยายามทำลายพวกเราอยู่”ฮาร์วีย์ค่อย ๆ เปิดเผยความเสี่ยงของข้อเรียกร้องเหล่านั้นอย่างใจเย็นมีเงื่อนไขถึงสามข้อที่พุ่งไปที่ฮาร์วีย์โดยเฉพาะ แต่ในความเป็นจริงแล้วนี่เป็นเพียงการทดสอบเท่านั้นเองถ้าประเทศ H ยอมจำนน สหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ก็จะมีหนทางที่จะทำให้ประเทศเราทำแบบเดียวกันนั้นอีกครั้ง“คุณกำลังจะบอกอะไรผมกันแน่ฮาร์วีย์?”เด
สีหน้าของโคลตันดูเย็นชาในขณะที่เขาอุทานว่า “นี่ไม่ยุติธรรมเลย!“ผมจะยอมรับมันได้ยังไง!”“ผมเข้าใจคุณอย่างถ่องแท้ แต่แล้วยังไงล่ะ!”เดนหัวเราะอย่างเย็นชา“สหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่กำลังมีอำนาจอยู่ในขณะนี้ ในเมื่อพวกเขามีโอกาสที่จะกระทำการอะไรที่ไม่ยุติธรรม แล้วคุณจะทำยังไงกับเรื่องนี้ล่ะ?“คุณวางแผนที่จะยุติเรื่องนี้ด้วยการพาคนกลุ่มหนึ่งไปท้าทายสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ ในบูโดกันของพวกเขาน่ะเหรอ?"ตื่นทีเถอะ! คุณคิดว่าคุณเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนอย่างนั้นเหรอ?“คุณคิดว่าคุณอยู่ยงคงกระพันใช่ไหม?“นอกจากนี้หัวหน้าผู้ฝึกสอนยังสามารถบดขยี้ประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดห้าประเทศเท่านั้น สหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วย!“ถ้าพวกเขาทำอย่างนั้นก็คงไม่มีหัวหน้าผู้ฝึกสอนในประเทศของเราหรอก!“คุณคิดว่าเราจะแค่โชว์ผลงานออกมาแบบไหนก็ได้ เพราะเรามีหัวหน้าผู้ฝึกสอนในประเทศของเรางั้นเหรอ?“น่าขันอะไรอย่างนี้!“นอกจากนี้เขายังเป็นคนในราชสำนักด้วย!“เรากำลังพยายามแก้ไขโลกใต้ดิน!“ราชสำนักไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจในเรื่องนี้! คุณไม่เข้าใจเหรอ?“เราไม่สามารถต่อกรกับพว