Chapter4. แค่ฝุ่นผงในสายตาของเขา

ยามใดที่จางฟางหรงออกไปชุมนุมกับเหล่าบัณฑิต จางฟางซินจะออกไปด้วย นางแต่งกายเป็นบุรุษ แต่ก่อนยังเยาว์วัย จางฟางซินมักแต่งกายเป็นชายเสมอ เพราะนิสัยนางที่ชื่นชอบการใช้ชีวิตนอกรั้วบ้าน บิดามารดารักใคร่เอ็นดู ตามใจลูกสาวคนเดียว จางฟางหรงจึงเหมือนมีคู่แฝด แต่เมื่อเติบโตขึ้น รูปร่างของเขาสูงโปร่ง ในขณะที่นางอรชรอ้อนแอ้น ความแตกต่างระหว่างชายหญิงเห็นได้เด่นชัด แม้ว่านางพยายามปกปิดเพียงใดก็ตาม

            ในบางประเด็นที่ถกเถียงกัน จางฟางซินที่แต่งกายเป็นชายติดตามจางฟางหรง ไม่อาจแสดงความคิดใดได้ นางจึงเขียนจดหมายน้อยให้จางฟางหรงเอ่ยตอบไปแทนนาง ปรัชญาเมธีหรือแม้แต่ตำรายุทธ ล้วนเป็นนางที่ท่องจำเข้าใจอย่างท่องแท้ แต่จางฟางหรงมักชอบการเขียนโคลงกลอนชื่นชมความของธรรมชาติและสตรี  ทุกครั้งที่นางอยากถกปัญหาบ้านเมือง นางจะเขียนในจดหมายน้อยโดยใช้ชื่อของจางฟางหรง เป็นเช่นนี้มานานจนทุกคนเข้าใจไปว่าจางฟางหรงผู้มีบุคลิกเสเพลเป็นเสือซ่อนเล็บที่ทรงความรู้ความสามารถ แต่เมื่อไปสอบจอหงวนกลับพลาดอย่างน่าเสียดาย  แต่กระนั้น ยามใดที่องครัชทายาทมีปัญหาใดมักมาปรึกษากับจางฟางหรง และจางฟางหรงก็หอบปัญหาเหล่านั้นมาให้จางฟางซินแก้ไข ก่อนจะส่งคำตอบกลับไปในชื่อของเขา

            เรื่องที่จางฟางซินใส่ใจที่สุดคือเรื่องของหลัวหลิวหยาง แม้จางฟางหรงมิได้อยากใกล้ชิดคนในรั้วในวังหรือตระกูลขุนนาง แต่ก็ไม่เคยขัดใจพี่สาวคนเดียวที่เหลืออยู่  ทั้งสองทะเลาะโต้เถียงกันบ่อย แต่แท้จริงแล้วรักใคร่กลมเกลียว อาจเพราะ เหลือกันอยู่เพียงแค่นี้

            “พี่สาวคนดีจะใช้ชื่อข้าทำเรื่องเช่นนี้ตลอดไปไม่ได้หรอกนะ”  จางฟางหรงเตือนพี่สาว “ท่านไม่กลัวแม่ทัพหลัวหรือ? เขามีดวงกินภรรยาเชียวนะ ข้ามีท่านเป็นญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ไม่อยากเห็นท่านอายุสั้นหรอก”

            “พูดจาเหลวไหล”

            “หมายถึงเรื่องใด” จางฟางหรงยักไหล่  เก็บจดหมายของจางฟางซินใส่อกเสื้อ เขาถอนหายใจเบาๆ หากรู้ว่าคนผู้นั้นเป็นองค์รัชทายาท เขาจะไม่ทำตัวสนิทสนมด้วยเลย ตอนนี้เขาเลยกลายเป็นเด็กส่งจดหมายให้จางฟางซินเสียนี่

            “แม่ทัพหลัวเป็นคนดี” นางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เจ้าก็รู้เหมือนข้า เขาเติบโตสร้างชื่อเสียงด้วยตนเอง ไม่มีตระกูลใหญ่สนับสนุน สิ่งที่เขาทำล้วนทุ่มเทเพื่อให้แคว้นของเราสงบสุข เขาไม่อาจทันเล่ห์เหลี่ยมคนในวังที่แบ่งฝักแบ่งฝ่ายได้หรอก หากข้าไม่ค่อยแนะนำ เอ่อ ไม่ใช่สิ ข้าแค่เสนอความคิดเห็นเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น  อ้อ! หากข้าไม่ทำเช่นนี้ผู้ใดจะช่วยเหลือเขาเล่า”

            “ขอรับท่านกุนซือ”

            “เลิกล้อข้าเล่นได้แล้ว”  นางหัวเราะออกมา หากนางเป็นชายคงสามารถแบ่งเบาภาระเขาได้บ้าง แต่นางเป็นหญิง ซ้ำยังเป็นสตรีที่ไร้ยศถาบรรดาศักดิ์ พูดตามตรงอย่างยอมรับความจริงคือนางไม่มีอะไรเคียงข้างเขาได้ ทว่าสตรีสองคนที่เขาเลือกแต่งงานด้วย ก็เป็นสตรีที่งดงามเพียบพร้อม เล่าลือกันว่ากิริยาอ่อนหวานน่าทะนุถนอม ซึ่งตรงข้ามกับนางอย่างสิ้นเชิง มองอย่างไร นางก็คงเป็นแค่ฝุ่นผงในสายตาของเขา ซึ่งนางก็เตรียมใจไว้แล้ว

            จนกระทั้งวันหนึ่งรัชทายาทลอบมาพบจางฟางหรงด้วยตนเองถึงเรือนของเขา จางฟางซินหลบหลังฉากกั้นฟังเรื่องราวที่รัชทายาทมาปรึกษาหารือ  ทหารนำสาส์นถูกลอบสังหาร ข่าวสารและจดหมายที่พยายามลอบส่งไปให้หลัวหลิวหยางถูกดักปล้นชิงไปหมดสิ้น  รัชทายาทหวังใจจะให้จางฟางหรงเดินทางไปด้วยตนเอง สติปัญหาอย่างเขาน่าจะช่วยหลัวหลิวหยางได้ดี

            “กระหม่อมนะหรือ?”  จางฟางหรงชี้หน้าตัวเอง

            “ข้ารู้ว่านี่เป็นการขอร้องมากเกินไป”

            “มันไม่ใช่เรื่องนั้น” จางฟางหรงเหลือบมองไปทางฉากกั้นที่พี่สาวซ่อนตัวอยู่ ให้เขาไปจะช่วยอะไรได้ คนที่ช่วยได้คือจางฟางซินต่างหาก

            “ให้หม่อมฉันไปเพคะ!”  

            ด้วยความร้อนใจ จางฟางซินโผล่พรวดออกมาจากหลังฉากกั้น นางสวมเสื้อผ้าเรียบง่าย รัชทายาทขมวดคิ้วที่เห็นว่ามีสตรีซ่อนอยู่ในที่นี่ด้วย

            “นี่เรื่องอันใดกันแน่”

            จางฟางหรงถอนหายใจให้กับความใจร้อนของพี่สาวและเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้รัชทายาทฟัง  ด้วยสถานการณ์บีบบังคับ องค์รัชทายาทมอบป้ายหยกของพระองค์ให้นางเพื่อยืนยันฐานะของนางต่อหลัวหลิวหยาง  การเดินทางของจางฟางซินจึงเริ่มขึ้น

            ดวงตาที่ปิดสนิทอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ นางปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่งก่อนค่อยๆ ยันกายขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก  ความเจ็บปวดจากบาดแผลทำให้นางรู้ว่าตนเองตื่นจากความฝัน ความทรงจำที่นำพานางให้มาพบหลัวหลัวหยาง  เดิมทีนางตั้งใจปรากฏตัวในฐานะจางฟางหรง มั่นใจว่าการแต่งกายเป็นชายของนางจะตบตาเขาได้ แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นทำให้นางต้องเปิดเผยตัวจริง

            นางตั้งใจจะวาดเท้าลงจากเตียง แต่การขยับเล็กน้อยทำให้นางหลุดเสียงร้องออกมา

            “โอ๊ย!”

            “อย่าขยับ!”  

น้ำเสียงดุดันทำให้นางชะงัก คล้ายได้ยินคำสั่งเช่นนี้มาก่อน นางหันไปตามเสียงที่ได้ยิน พบว่าหลัวหลิวหยางเดินตรงมาทางนาง  จางฟางซินมองบุรุษในชุดสีครามด้วยสายตาเลื่อนลอย ราวกับนางกำลังฝัน ฝันว่าได้อยู่ใกล้บุรุษที่ตนชื่นชอบ นางคิดว่าถ้าเขาเดินเข้ามาใกล้นางอีกนิด ภาพตรงหน้าคงจะหายวับไป ทว่าเขากลับเดินเข้าจนถึงตัวนาง ช่วยประคองให้นางนั่งหลังพิงหัวเตียงซ้ำยังหยิบหมอนมาหนุนหลังอีกให้อีก

หรือนางยังไม่ตื่นจากฝันกันแน่

“แม่นาง”   

หลัวหลิวหยางเรียก น้ำเสียงไม่ได้อ่อนโยนนักแต่เขาก็พยายามกดเสียงตัวเองไม่ให้ดุดันเหมือนเวลาพูดจากับทหาร ด้วยเกรงว่านางจะตื่นตระหนกตกใจหมดสติไป ทว่านางกลับยื่นมือมาแตะใบหน้าของเขาเบาๆ  คราวนี้เป็นเขาที่ชะงักไป

“แม่นาง”

“อ๊ะ!”

จางฟางซินได้สติรีบชักมือกลับ นางกะพริบตาปริบๆ จ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่งจึงก้มหน้าลง นึกก่นด่าตัวเองในใจ เหตุใดมือไวเช่นนี้นะ ไม่สิ เพราะคิดว่าตนเองฝันไป จึงได้กล้ายื่นมือไปแตะแก้มของเขาเช่นนั้น

ทว่าเมื่อนางตั้งสติได้ กลับต้องอ้าปากค้างเมื่อก้มมองเห็นว่าตนเองสวมเพียงเอี้ยมผ้าไหมเปิดเผยผิวกายต่อหน้าบุรุษ นางรีบคว้าผ้าห่มขึ้นปิดทรวงอกแล้วเงยหน้าขึ้นจ้องเขม็งไปทางหลัวหลิวหยาง ชายหนุ่มเข้าใจสายตาของนางจึงขยับกายถอยห่างแล้วหันหลังให้   

“แม่นางมีบาดแผลหลายแห่ง เพื่อสะดวกกับการใส่ยา แม่นมของข้าเป็นคนดูแลเจ้า”  เขาอึกอัก ลืมตัวไปว่ายามนี้นางแต่งกายไม่เรียบร้อยซึ่งแม่นมก็บอกเขาแล้ว เพียงแต่เขาไม่คิดว่านางจะได้สติแล้วจึงได้พบกันในจังหวะที่ไม่เหมาะนัก

“ข้าจะให้แม่นมมาดูแลเจ้า”

จางฟางซินเห็นเขาก้าวเดินทำท่าจะออกไป นางรีบเรียกเขาไว้ก่อน ทำให้ร่างสูงชะงักแต่ยังไม่หันกลับมา

“ข้ามาด้วยมีเรื่องด่วนต้องพูดกับท่านแม่ทัพ” นางรีบใช้ผ้าห่มพันกายแต่เพราะร่างกายเต็มด้วยบาดแผลฟอกช้ำ แม้อดทนต่อความเจ็บปวดอย่างไร นางก็หลุดร้องเสียงหลงออกมาไม่ได้

หลัวหลิวหยางไม่ชอบสตรีอ่อนแอที่เอาแต่ร้องโอดครวญ แต่บาดแผลของนางนั้น เขาเห็นแล้วว่าเจ็บปวดไม่น้อยจึงเชื่อว่านางไม่ได้มารยาใส่เขา

“รอให้บาดแผลของเจ้าดีขึ้นค่อยพูดเถิด เอ็นข้อเท้าของเจ้าฉีกขาด ท่านหมอสั่งให้เจ้าอยู่นิ่งๆ ข้าจะให้เด็กรับใช้มาคอยดูแลเจ้า หากต้องการสิ่งใดก็สั่งเด็กๆ ได้” 

“ข้ามีเรื่องสำคัญ” นางปรับน้ำเสียงของตน กลืนความตื่นตระหนกลงไปหมดสิ้น  น้ำเสียงสงบเยือกเย็นของนางทำให้หลัวหลิวหยางยอมหันกลับมามอง  

“ข้าเป็นคนขององค์รัชทายาท” นางพยายามค้นหาถุงใส่ป้ายหยกของตน แต่บนตัวนางมีเพียงผ้าสองชิ้น  

“เจ้าหาสิ่งนี้อยู่หรือ?” เขาหยิบป้ายหยกยื่นให้นาง แน่นอนว่าเขาจำเป็นต้องตรวจค้นข้าวของของนางเพื่อจะได้รู้ว่านางเป็นใคร

“ใช่” นางยื่นมือไปรับไว้ “ท่านคงรู้แล้ว”