Chapter 7.ได้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ

“ขอโทษด้วย” จางฟางซินพูดอย่างนึกขึ้นได้ “ท่านแม่ทัพกรุณากับข้ายิ่ง”

“เจ้าต้องกินอะไรบ้าง  เพื่อจะได้มีแรง”  เขาหยิบตะเกียบคีบเนื้อปลากะพงนึ่งให้นาง

“ข้าทำเองได้” นางเตือนเขา “มือของข้ายังใช้การได้ดีอยู่”

“แขนซ้ายเจ้ายังเจ็บอยู่”  ดูท่านางก็ดื้อดึงไม่แพ้เขาเช่นกัน  “เอาไว้เจ้าหายดีแล้วค่อยปรนนิบัติข้าคืนก็แล้วกัน”

“ข้าจะจำใส่ใจไว้”  นางพูดพลางกินมื้อเที่ยงของตัวเอง หลายวันนี้กินแต่โจ๊ก พอมีอาหารเลิศรสเข้าปาก ใบหน้าของนางพลันแช่มชื้นขึ้น

“อร่อยไหม” หลัวหลิวหยางถามเพราะสีหน้าของนางช่างดูมีความสุขเสียเหลือเกิน  

“ข้าจำได้ว่าท่านเคยปรึกษาเรื่องเพาะปลูกข้าวในพื้นที่ที่เป็นภูเขาเสียส่วนใหญ่ ข้าวในถ้วยนี้มาจากแปลงนาเชิงเขาใช่หรือไม่” 

เขายิ้มแทนคำตอบ เขาเคยเขียนจดหมายถึง ‘จางฟางหรง’ ปรึกษาเรื่องเหล่านี้จริง และจางฟางหรงช่วยค้นหาวิธีเพาะปลูกและกักเก็บน้ำ ทำให้สองปีมานี้ แผ่นดินที่เคยแห้งแล้งทางทิศตะวันออกเปลี่ยนเป็นเขียวขจีด้วยทุ่งข้าวและพืชพรรณมากมาย 

“ดีจริง วันนี้ได้กินข้าวที่ท่านปลูกแล้ว”

“ข้าสั่งผู้อื่นปลูกต่างหาก” เขาพูดพลางคีบเห็ดผัดน้ำมันหอยให้นาง “เห็ดนี่ได้มาจากภูเขา เก็บมาเมื่อเช้า ปรุงสดใหม่อร่อยยิ่ง”

จางฟางซินกระตื้อรือร้นที่จะกินอาหารแต่ละจานที่เขาป้อนให้ นางเป็นคนที่มีความสุขกับการอ่านตำราและกินของอร่อย แต่อย่าให้นางลงมือทำเลย ห้องครัวจะพังพินาศเอาเสียเปล่า  

“มีอะไรที่เจ้าอยากได้อีกหรือไม่” เขาถามหลังจากทั้งสองกวาดอาหารทุกจานจนหมดเกลี้ยง ปกติเขากินข้าวคนเดียว กินให้อิ่มกินให้เสร็จแล้วไปทำงาน จึงไม่เคยรู้เลยว่าอาหารที่จวนตนเองนั้นรสชาติดีไม่น้อย

“หากเป็นไปได้ ท่านแม่ทัพช่วยหาไม้เท้าให้ข้าสักอันเถิด ข้าจะได้พยุงตัวเองยามลุกเดิน”

“ข้าจำได้ว่า ข้าพูดแล้วว่าเจ้าไม่ควรเดินและไม่ควรขยับตัวมากนัก”

“ท่านแม่ทัพจะมาอุ้มข้าทุกคราวหรือไร” นางย่นจมูกหงุดหงิดกับความดื้อรั้นของเขา แต่...นางก็ลืมไปว่าตนเองดื้อรั้นใส่เขาเช่นกัน

“ได้” เขาตอบด้วยรอยยิ้มซุกซนซึ่งไม่ค่อยเป็นเช่นนี้นัก “ช่วงนี้ข้าพักผ่อนในจวน เจ้าจะทำอะไรหรือไปไหน ข้าจะปรนนิบัติอุ้มเจ้าเอง”

เขาเห็นเพียงดวงตาของนางวูบไหวเล็กน้อย แต่สีหน้าของนางคงสงบนิ่งอยู่  ดูๆ ไปแล้วนางก็ไม่เลวทีเดียว   

“ก็ได้” นางเหมือนจะยอมจำนน “หากท่านเกรงว่าผู้อื่นจะไม่เชื่อว่าท่านหลงใหลคลั่งไคล้ในตัวข้า ก็เชิญท่านปรนนิบัติข้าได้อย่างเต็มที”

หลัวหลิวหยางได้ยินถ้อยคำของนางแล้วถึงกับแหงนหน้าหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาดังไปนอกห้อง เล่นเอาทหารยามสะดุ้งตกใจ ร้อยวันพันปีแม่ทัพพิทักษ์บูรพาจะส่งเสียงหัวเราะสักครั้ง แม้กระทั้งได้รับชัยชนะในสนามรบก็แทบไม่เคยเห็นรอยยิ้มหรืออาการดีอกดีใจใดๆ  เหล่าทหารมั่นใจแล้วว่า สตรีที่อยู่ในห้องนั้นต้องเป็นคนพิเศษของท่านแม่ทัพเป็นแน่ ถึงได้มีความสามารถทำให้ท่านแม่ทัพหัวเราะเสียงดังถึงเพียงนี้

            จางฟางซินได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ เขาหัวเราะเช่นนี้ หมายความว่านางจะได้ไม้เท้าตามที่ร้องขอหรือไม่นะ  นางได้แต่หวังว่าเขาจะหาไม้เท้าที่ธรรมดาไม่ใช่ไม้เท้าประดับมุกหรือสลักลายอลังการแต่อย่างใด

หรือว่าจะเขาจะยอมเป็นไม้เท้าให้นางเสียเอง 

จางฟางซินกลั้นใจดื่มยาแสนขมและทนกับการเจ็บปวดทุกครั้งที่ท่านหมอใส่ยาและเปลี่ยนผ้าพันแผลให้  เดิมทีท่านหมอมีความกังวลไม่น้อย เขาเป็นหมอทหารรักษาแต่บุรุษหนังหนา แต่เมื่อต้องมารักษาสตรีที่มีฐานะไม่ธรรมดาของแม่ทัพหลัวหลิวหยาง เขาจึงเกรงว่านางจะเป็นสตรีอารมณ์ร้ายเอาแต่ใจ แต่นางกลับให้ความร่วมมืออย่างดี  

“บาดแผลทั่วไปดีขึ้นมาก หมั่นใส่ยาตลับนี้จะช่วยให้แผลสมานเร็วขึ้นและไม่ทิ้งรอยแผลเป็นบนร่างกาย”

“ขอบคุณท่านหมอ”  จางฟางซินผ่อนลมหายใจยาว “แล้วที่ข้อเท้าเล่า”

“ขอเพียงแม่นางไม่ขยับตัวเดินลงน้ำหนักที่เท้าข้างที่เจ็บ รับรองว่าจะต้องหายดีในหนึ่งเดือนอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณมาก”

หญิงสาวลอบถอนหายใจเบาๆ ชีวิตนางไม่เคยต้องอยู่เฉยๆ เช่นนี้มาก่อน แม้ชอบอ่านตำรามากเพียงใด แต่ถ้าให้นั่งๆนอนๆ อ่านตำราทั้งวันก็ไม่ไหว  นางดั้นด้นมาถึงที่นี้ก็หวังว่าตัวเองจะเป็นกำลังสำคัญให้หลัวหลิวหยางได้ แต่กลับต้องมาอยู่ในสภาพคนพิการเช่นนี้ นางรู้สึกย่ำแย่ไม่น้อย แต่เพราะเหตุนี้นางจึงพยายามมองข้ามความเจ็บปวดเหล่านั้นเพื่อจะได้สมองปลอดโปร่ง

ท่านหมอขอตัวออกไปแล้ว ครู่ต่อมาเสี่ยวจิ้ง-สาวใช้หน้าตาน่ารักเดินเข้ามาพร้อมถ้วยยา  จางฟางซินพิศมองใบหน้าของเสี่ยวจิ้ง ได้ยินว่าแม่นมเหมยกุ้ยเป็นผู้คัดเลือกสตรีมาทำงานในจวน สาวใช้หน้าตาน่าเอ็นดูซ้ำรูปร่างยังอิ่มเอิ่บมีน้ำมีนวล ริมฝีปากแต้มสีชาดอย่างพอดี นางควรรู้สึกริษยาหรือไม่นะ แต่ก่อนนางมักถกเถียงกับจางฟางหรงว่าจิตใจและสติปัญญาสำคัญกว่าความงามบนใบหน้า  แต่มาบัดนี้นางกลับรู้สึกด้อยค่าเสียเหลือเกิน  

“แม่นางฟาง”  เสี่ยวจิ้งถูกจ้องจนหวั่นวิตก

“อ่อ...ขอบใจมาก”  นางยื่นมือไปรับถ้วยยา นางเป่าไล่ไอร้อนแล้วยกดื่มรวดเดียวหมด เสี่ยวจิ้งรีบยกน้ำให้นางบ้วนปาก เวลาเช่นนี้จางฟางซินไม่เรื่องมาก มีผู้มาดูแลนางก็ต้องรีบรับไว้  หลังจากเสี่ยวจิ้งดูแลนางช่วยแปรงผมและสวมเสื้อผ้า นางจึงคว้า ‘ไม้เท้า’ ที่หลัวหลิวหยางส่งมาให้แล้วพยายามยันกายลุกขึ้นยืน

“ท่านอย่าขยับเลยเจ้าค่ะ หากต้องการสิ่งใดโปรดบอกข้าน้อยได้ทันที”

“อยู่ในห้องมาสี่ห้าวันแล้ว ขอข้าเดินเล่นนอกห้องบ้างเถิด ข้าเจ็บเช่นนี้ไปไหนไม่ไกลอยู่แล้ว”

นางยันกายขึ้นยืนได้สำเร็จ เสี่ยวจิ้งรีบเข้ามาประคองและพาจางฟางซินเดินออกมาด้านนอกอย่างทุลักทะเล  ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกายทันทีที่ได้เห็นทิวทัศน์ของสวนดอกไม้ จากที่ทำได้เพียงแค่มองผ่านหน้าต่าง ยามนี้นางสามารถออกมายืนใต้แสงแดดอุ่น ดอกเบญมาศแบ่งบานราวกับแข่งกันอวดความงาม 

กอดอกไม้สั่นไหวเล็กน้อยเรียกสายตาของหญิงสาว นางหรี่ตามองพร้อมระวังตัว เพียงพริบตา ‘สิ่งนั้น’ ก็พุ่งพรวดกระโจนออกมาจากกอดอกไม้

“ว๊าย!” 

เสี่ยวจิ้งร้องเสียงหลงผละจากจางฟางซิน ปล่อยให้ ‘สิ่งนั้น’ กระโจนใส่เต็มแรง จางฟางซินที่เท้าเจ็บไม่สามารถยืนได้เต็มเท้าจึงเสียหลักหงายหลังก้นกระแทกพื้นหญ้า  นางควรจะร้องโอดครวญออกมาแต่กลับส่งเสียงหัวเราะกังวานใส สองมือของนางกอดรัดสิ่งนั้นไว้

เสียงหัวเราะสดใสที่ไม่ค่อยได้ยินนัก ทำให้หลัวหลิวหยางชะงักเท้าไปชั่วอึดใจ คราวแรกเขาได้ยินเสียงหวีดร้องของเสี่ยวจิ้งทำให้รีบสาวเท้าเข้ามา แต่เมื่อเห็นจางฟางซินกอดรัดแมวป่าตัวใหญ่ขนฟูเขากลับได้แต่ยืนมอง

“เจ้าแมวน้อย!”

“แมวน้อย?”  หูซานที่เดินตามหลังท่านแม่ทัพหลุดปากพูดออกมา พอรู้ตัวว่าเผลอจ้องมองสตรีของผู้เป็นนายอยู่ ก็รีบหลุบตามองปลายรองเท้าของตน   

“ฟางซิน”  หลัวหลิวหยางเรียกชื่อนางแล้วเดินไปใกล้ เขาทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้า โน้มหน้าลงมองใบหน้าระบายยิ้มของนาง “นี่ไม่ใช่แมวน้อย”

“ข้ารู้”  นางไม่ทันสังเกตว่าเขาเรียกนางเพียงแค่ชื่อเท่านั้น นางอุ้มแมวตัวใหญ่ไว้แนบอกแล้วพูดเหมือนอวดเขา “นี่เป็นแมวภูเขา ถ้าข้าเดาไม่ผิดนี่คือเปาเป่าใช่ไหม?”

หลัวหลัวหยางเผลอยิ้มออกมา เขายื่นมือไปประคองนางให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วปัดใบไม้ที่ติดตามตัวนางออก แต่ดูท่าทางนางไม่สนใจเลยสักนิดว่าตัวเองมอมแมมเพียงใด สิ่งเดียวที่นางสนใจคือแมวป่าตัวนี้

“ถูกแล้ว นี่คือเปาเป่า”

“ท่านรักษามัน ท่านเลี้ยงมันด้วย”  นางตื่นเต้นแนบหน้ากับขนนุ่มๆ ของแมวป่า ดูท่ามันก็ชอบนางเช่นกันเพราะไม่มีการแสดงท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด

“เจ้าจำได้”