Chapter 9. แม่น้ำดุจดารา

มีคู่ศัตรูคู่แข่งอยู่รอบด้าน เราต้องกำหนดกลยุทธ์ วางแผน โจมตี ตั้งรับ เพื่อชิงความได้เปรียบกับฝ่ายตรงข้าม ไม่เช่นนั้นเราก็จะไม่ประสบความสำเร็จ ศาสตร์ทุกแขนงควรทำการศึกษาและนำมาประยุกต์ปรับใช้กับการทำงานเพื่อให้ผลสำเร็จเกิดขึ้นตามมา เจ้าชื่นชอบการอ่านตำราแต่อ่อนด้อยประสบการณ์ ยังไม่เข้าใจท่องแท้หรอกกระมัง”

ในน้ำเสียงนั้นคล้ายดูแคลนอยู่หลายส่วน แต่จางฟางซินกลับพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย นางยื่นมือไปรับน้ำชาอย่างระวังไม่ให้หกใส่ตำราพิชัยยุทธที่เขาให้นางหยิบยืมมาอ่าน  

“ข้าก็เคยคิดอยู่ว่า กลยุทธการศึกเหล่านี้ หากศึกษาให้เข้าใจถึงแก่นแท้ เราย่อมสามารถปรับเปลี่ยนมาใช้ในชีวิตประจำวันได้”

“เช่น?”

“การค้าอย่างไรเล่า” นางยื่นหน้าไปหาเขา “หากเราจะทำการค้าก็ต้องเรียนรู้ว่าคู่แข่งเป็นใคร จุดเด่น จุดอ่อนคืออะไร ทำเลที่ตั้งของร้านก็เหมือนชัยภูมิในการทำศึก ท่านว่าข้าพูดถูกหรือไม่เล่า”  

หลัวหลิวหยางหัวเราะในลำคอแล้วพยักหน้ารับ “เรื่องนี้ข้าเห็นด้วย”

“ลักษณะชัยภูมิสำหรับทำศึกมีส่วนสำคัญไม่น้อยไปกว่าการจัดกระบวนทัพ ความได้เปรียบเสียเปรียบขึ้นอยู่กับการสภาพภูมิประเทศ เปรียบได้กับการกำหนดพื้นที่ตั้งร้านค้า พื้นที่ดีย่อมหนุนนำให้กิจการไปในทิศทางที่ดี วันนี้ข้าจะได้เห็นชัยภูมิชายแดนตะวันออกด้วยตาตัวเองแล้ว” 

นางอดมองไปทางหน้าต่างไม่ได้

ทั้งสองอยู่ในรถม้าหรูหรา หลัวหลิวหยางจำไม่ได้เลยว่าตนเองนั่งอยู่ในรถม้าเช่นนี้เมื่อไหร่กัน หากไม่เพราะเขาต้องการนั่งเป็นเพื่อนจางฟางซิน พานางไปดู ‘ชัยภูมิ’ ที่นางร้องขอ  และเพราะเท้านางเจ็บและนางกลัวที่จะขี่ม้าเพียงคนเดียว เขาจึงยอมนั่งในรถม้ามาเป็นเพื่อนนาง  แต่ว่ากันจริง เขาไม่เคยรู้ว่าตนเองมีรถม้าหรูหราเช่นนี้ด้วยซ้ำ ปกติเขามีเพียงอาชาคู่ใจจึงไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้  และที่สำคัญที่สุด การนั่งคุยกับนางก็ไม่ได้น่าเบื่อนัก  

รถม้าหยุดเมื่อถึงที่หมายแล้ว  หลัวหลิวหยางที่เอกเขนกอยู่ขยับกายด้วยท่าทีเกียจคร้านทำเอาจางฟานซินจ้องมองอย่างประหลาดใจ

“ทำไมรึ” เขาเอ่ยถามพลางเคลื่อนกายลงจากรถไปก่อนแล้วหมุนตัวมารอนางที่ค่อยๆ ขยับเท้าที่เจ็บมาที่ทางรถลง 

“ข้าคิดว่าสีหน้าท่านคงมีสีหน้าเดียว”

นางหลุบตามองความสูงของรถม้าและพื้นดิน ตอนที่ขึ้นรถม้ามามีเสี่ยวจิ้งช่วยพยุง แรกทีเดียวนางเข้าใจว่าหลัวหลิวหยางจะควบม้าแยกไปต่างหาก ไม่คิดว่าเขาจะพลิกกายเข้ามานั่งรถม้าเดียวกับนางและขับไล่มิให้สาวใช้ติดตามมาด้วย

            “ข้าก็เป็นเช่นคนทั่วไป” เขาไหวไหล่เล็กน้อย ยื่นมือไปตรงหน้า “มาสิ”

ท่าทางของเขาทำเหมือนนางเป็นสหายผู้หนึ่ง จางฟางซินฝืนสงบใจให้นิ่ง เป็นนางที่หลงใหลชื่นชมเขาอยู่ฝ่ายเดียวจะให้เขามีปฏิกิริยาต่อนางเป็นอื่นได้อย่างไร แค่เขาไม่ผลักไสนางก็นับว่าดีมากแล้ว คิดได้ดังนั้นแล้ว นางจึงค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ วางมือลงบนใหญ่ของเขา  ไม่รู้ว่านางชักช้าไม่ทันใจเขาหรือไร มือเล็กของจางฟานซินถูกดึงไปให้โอบลำคอของเขา  ร่างของนางผวาเข้าไปในแผ่นอกแกร่ง ยังไม่ทันกะพริบตาร่างของนางก็ถูกเขาอุ้มไว้เรียบร้อยแล้ว

“เอ่อ...”   

“เท้าของเจ้าเจ็บ”  หลัวหลิวหยางอุ้มนางเดินออกมา ไม่ได้สนใจสายตาของทหารที่ติดตามเขามาด้วย ทุกคนต่างอ้าปากค้างไม่คิดว่าแม่ทัพที่ชื่อเสียงโหดเหี้ยมจะใส่ใจสตรีผู้หนึ่งถึงเพียงนี้  

“ท่านจำเป็นต้องทำถึงเพียงนี้?” นางถามเขาเสียงเบา ลอบกวาดตามองเห็นอาการแตกตื่นของบรรดาทหารที่ติดตามมาด้วยแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ “หนึ่งในกลยุทธ์การศึกคือหลอกผู้อื่นให้ตายใจ แต่ถ้าผู้อื่นเข้าใจไปว่าท่านใส่ใจข้านัก เช่นนี้ข้าจะไม่ได้รับอันตรายหรือ? หากท่านลืมข้าขอย้ำท่านอีกครั้งข้าไร้วรยุทธ์”

ร่างกายของหญิงสาวผ่อนคลายลงแล้วเอนหน้าลงซบกับซอกคอของเขา ลมหายใจยามเอื้อยเอ่ยถ้อยคำคลอเคลียผิวกายที่พ้นอาภรณ์สีดำของเขา เป็นเช่นที่นางกล่าวมา เขาจงใจให้ผู้อื่นเข้าใจไปว่าเขาหลงใหลสตรี ไม่เข้าค่ายทหาร ไม่ฝึกซ้อม ละเลยการลาดตระเวน เพื่อที่จะได้จับตาดูความเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม  รู้แจ้งแก่ใจว่านี่เป็นเพียงละครตบตาผู้อื่น ทว่าหัวใจของเขากลับหวิบไหวแปลกๆ ชอบกล หรือเขาจะห่างเหินสตรีมากเกินไป ถึงได้รู้สึกแปลกประหลาดเช่นนี้

ถ้าเขาอยากอุ้มนางก็ตามใจเถิด นางไม่ใช่แบกรับน้ำหนักเสียหน่อยไม่เดือดร้อนอันใด อาจจะเรียกว่าได้กำไรเล็กๆ น้อยๆ ที่ได้ใกล้ชิดบุรุษที่ตนแอบชอบก็ได้  คิดถึงตรงนี้นางก็ซุกซ่อนใบหน้ากับเสื้อของเขาเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะจนไหล่สั่น ถ้าวิญญาณทั้งพ่อท่านแม่ตลอดจนพ่อบุญธรรมและน้องชายเจ้าสำอางล่วงรู้ความคิดของนาง พวกเขาจะมีสีหน้าอย่างไรหนอ

ร่างบอบบางสั่นไหวเล็กน้อยเรียกชายหนุ่มให้ตื่นจากภวังค์ เขาโอบกระชับนางแน่นขึ้นเข้าใจไปว่านางหนาวสั่นเพราะต้องลมเย็น

“นี่คือแม่น้ำดุจดารา น้ำที่นี่เย็นยะเยือกตลอดทั้งปี”

“เป็นแม่น้ำที่เกิดจากการละลายของหิมะบนยอดเขา”  นางรีบพูดขึ้นสีหน้าตื่นเต้น  

“เจ้าอ่านตำรามามากจริงๆ”  เขาเผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

“อ่านมากก็มิสู้เห็นด้วยสองตาของตน” นางตบแผ่นอกของเขาสองสามที “ข้าอยากสัมผัสน้ำในแมน้ำได้ไหม?”

“น้ำเย็นมาก เจ้าจะไม่สบายเอา” พูดเช่นนั้นแต่ยอมอุ้มนางไปริมตลิ่ง มีโขดหินที่พอนั่งได้ เขาจึงพานางไปนั่งที่ตรงนั้น  

เพราะเท้าที่เจ็บมีผ้าพันรอบข้อเท้า นางจึงใส่รองเท้าเพียงข้างเดียว เมื่อเขาวางนางนั่งลงแล้ว นางจึงรีบชักเท้าไม่ให้เขาแตะเท้าที่สวมรองเท้าข้างเดียวอยู่ จางฟางซินไม่ต้องการให้เขาดูแลนางมากเกินไป นางไม่ได้ห่วงเรื่องชื่อเสียงของตน แต่นางกลัวใจตัวเอง นางชอบเขาฝ่ายเดียวเป็นเรื่องที่นางยอมรับได้ แต่นางกลัวใจตนจะหวั่นไหวคิดเกินเลยมากเกินไป ยามเมื่อต้องจากไป คงเป็นนางที่ต้องทนปวดใจเพียงลำพัง

หลัวหลิวหยางทำเป็นไม่เห็นปฏิกิริยาของนาง เขานั่งข้างๆ ถอดร้องเท้าถุงเท้าของตนออกแล้วม้วนขากางเกงขึ้น  

“แม่น้ำสายนี้หล่อเลี้ยงคนสองแคว้น ที่เรียกแม่น้ำดุจดาราเพราะยามแสงอาทิตย์กระทบผิวน้ำจะสะท้อนประกายระยิบระยับราวดับดาวดาวพราวแสง”  เขานิ่งไปครู่หนึ่ง  “เจ้าคงอ่านมาแล้วเช่นกัน”

นางแย้มยิ้มแล้วพยายามยื่นปลายเท้าที่ไม่เจ็บแตะผิวน้ำ

“ทำเช่นนั้นเจ้าจะไถลตกน้ำลงมาได้ และอาจจะได้เจ็บเท้าสองข้างเท่าเทียมกัน” 

“แล้วจะให้ข้าทำเช่นไรเล่า” นางยื่นปากย่นจมูกใส่เขา แต่คำตอบของเขาคือการเดินมาอุ้มนางอีกครั้ง

“กอดคอข้าแน่นๆ ข้าจะพาไปริมแม่น้ำ” เขาอุ้มนางเดินลงไปที่แม่น้ำแล้วโน้มตัวลงให้นางได้ยื่นมือสัมผัสน้ำในแม่น้ำที่ไหลผ่าน  นิ้วมือเรียวงามยื่นลงไปในน้ำ กระแสน้ำไหลเย็นเยียบทั้งที่ปลายฤดูใบไม้ผลิ ใบหน้าระบายยิ้มกว้าง

“แม่น้ำสายนี้ มีบางช่วงที่ลึกมาก และกระแสน้ำไหลค่อนข้างแรง เจ้าไม่ควรมาที่นี่ตามลำพัง”

“ท่านพูดเหมือนข้าสามารถมาเองได้” นางหัวเราะคิกคักแล้วเก็บมือของตนขึ้นจากน้ำ “ขอบคุณมาก”

“พอใจแล้วหรือ” 

“อืม”  นางพยักหน้า แต่เขากลับหัวเราะออกมา

“เจ้านี่คงจะทำให้ท่านอาจารย์หยางปวดหัวน่าดู”

“ข้าเป็นลูกสาวที่ดีและเป็นลูกศิษย์ที่ใฝ่รู้” นางโอ้อวดตนเองอย่างเต็มภาคภูมิ “จะว่าไป ข้าเรียกท่านแม่ทัพว่าศิษย์พี่ก็ได้สินะ”

แม่ทัพหนุ่มหัวเราะออกมา เขาอุ้มร่างบอบบางกลับมานั่งที่โขดหิน เขาปรายตามองทหารยามที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่ห่างๆ ร่างสูงขยับกายมานั่งเคียงข้าง ไหล่แนบชิด มองไกลๆ จึงเหมือนหนุ่มสาวเอนกายพิงกัน  

“จวิ้นอ๋องสงสัยในตัวข้าหรือไม่”  นางถามแต่สายตาชื่นชมความงามเบื้องหน้า  

“เขาเป็นคนขี้ระแวงย่อมสงสัยเป็นธรรมดา” เขาจับมือของนางมากุมไว้ เมื่อครู่นางแช่มือในน้ำเย็น ทำให้มือของนางค่อนข้างเย็น