คืนเข้าหอ

หลังจากที่ส่งผู้ที่มาร่วมงานออกจากโรงแรมเสร็จแล้ว ก็เหลือแต่คนในครอบครัวที่ไปส่งบ่าวสาวเข้าหอ ความจริงพิภพต้องการปิดโรงแรมสามวันสามคืนด้วยซ้ำ แต่ผู้เป็นแม่ไม่ต้องการให้ลูกปิดนานขนาดนั้น ปิดแค่วันเดียวกับอีกสองคืน คือคืนจัดงานกับคืนเข้าหอ ตอนเช้าก็ให้รับลูกค้าเหมือนเดิม เพราะทั้งสองต้องไปไร่กันในตอนเช้า

"แม่ขอให้ลูกทั้งสองครองรักกันจนถึงไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะ มีปัญหาอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากัน ค่อยๆประครองรักกันให้ยาวนาน ให้เหมือนพี่ชายของแกนะตะวัน"

แม่เลี้ยงนวลจันทร์อวยพรให้ลูกชาย ทำให้ขัดใจตะวันไม่น้อย ปลายฝันจึงก้มลงกราบเท้าแม่เลี้ยงจึงทำให้ตะวันต้องทำตาม

"เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วนะน้องชาย คนเราใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันต้องถนอมน้ำใจกันนะ มีอะไรไม่เข้าใจกันต้องพูดคุยกันให้เข้าใจ ขอให้น้องทั้งสองครองรักกันให้นานนะ"

พิภพกล่าวขึ้น ปลายฝันจึงก้มลงกราบพี่พิภพ ตะวันก็ทำตาม พ่อกับแม่ของปลายฝันก็มาอวยพรให้ทั้งสอง หลังจากทั้งหมดออกไปปล่อยให้บ่าวสาวอยู่ด้วยกันสองคน ตะวันจึงเข้าไปอานน้ำ ในโรงแรงที่พวกเขาเข้าหอจะตกแต่งไปด้วยม้านสีแดงปูเตียงสีขาวและมีกลีบกุหลาบสีแดงปูเป็นรูหัวใจอยู่ตรงกลางเตียง และมีโปรยรอบๆพื้นห้อง ตรงหัวเตียงมีน้ำมันหอมอยู่ กลิ่นนี้หอมหวานยิ่งนัก ในห้องมีตู้เสื้อผ้าอยู่ปลายฝันจึงเดินไปเปิดดูก็พบกับชุดนอนสีเทาอยู่หนึ่งชุดแขวนอยู่ และชุดเดรทอีกประมาณสามสี่ชุด และชุดผู้ชายอีกสามสี่ชุด น่าจะเป็นของที่โรงแรมเตรียมให้เพราะตะวันเองก็หยิบเสื้อผ้าชุดนอนออกจากตู้นี้ ปลายฝันจึงปิดประตูตู้เพื่อเดินสำหรวจที่อื่น เขาเดินไปเปิดม่านก็พบว่าเป็นกระจก จึงลองเปิดกระจกดูลมเย็นปะทะกับหน้าของเธอ ช่างเป็นลมที่อ่อนโยนกันเธอเสียจริง การที่เตรียมงานและประจวบด้วยการตื่นแต่เช้าของวันนี้ทำให้ปลายฝันเหนื่อยล้า แต่พอพบเข้ากับลมประทะหน้าก็รู้สึกผ่อนคลายมาก ข้างนอกจะเป็นชั้นระเบียงที่กว้างพอสมควร พอมองออกไปจะพบแสงไฟของบ้านเรือนที่อยู่ต่ำลงไป ปลายฝันถึงสังเกตได้ว่าตอนนี้โดนอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมนี้ และห้องของโรงแรมนี้ก็ใหญ่มากและอาจจะเป็นห้องของคุณพิภพเจ้าของโรงแรมก็เป็นได้

"พึบ"

เสียงผ้าห่มถูกสะบัดขึ้นจึงทำให้ปลายฝันตื่นจากพวังที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับสายลมและบรรยากาศของแสงไฟด้านหน้าจึงหันกลับไปมองก็เห็นตะวันที่อยู่ในชุดนอนสะบัดกลีบกุหลาบให้ลงจากเตียงและก็โยนผ้าห่มไปไว้ด้านล่างพร้อมกับหมอน 1 ใบแล้วตัวเองก็ขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงพร้อมด้วยผ้าห่มผืนเล็ก 1 ผืน ปลายฝันจึงปิดหน้าต่างแล้วก็เดินเข้าไปปิดม่าน

"คืนนี้เธอนอนด้านล่างนะ พอดีว่าพี่ชอบนอนคนเดียวไม่ชอบให้ใครมานอนใกล้ๆ และการแต่งงานแบบนี้เธอเองคงจะรู้นะว่าเราแต่งกันในนามเท่านั้น ซึ่งเธอเองก็ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวพี่ ส่วนเรื่องนี้เธอจะเก็บเป็นความลับหรือไม่ก็แล้วแต่เธอเพราะยังไงพี่ก็ไม่แคร์แม่เลี้ยงอยู่แล้วแต่ช่วยปกปิดแค่ช่วงเดือนนี้ก่อนแค่นั้น"

ตะวันพูดขึ้นและก็ล้มตัวลงนอนและห่มผ้าไป ปลายฝันเองก็ไม่ได้พูออะไรได้แต่ยืนอึ่งสักพักก็ไปเปิดตู้เอาชุดนอนเข้าไปอาบน้ำ เธอรีบอาบน้ำและรีบออกมาปิดไฟนอน เพราะกลัวว่าจะรบกวนอีกคน พอปลายฝันปิดไฟนอนตะวันจึงโพล่หน้าลงไปดูนิดนึงเพราะเห็นปลายฝันเข้าน้องน้ำ เพียงไม่นานก็รีบออกมาหรือว่าเธอจะไม่อาบน้ำ และรีบนอนผู้หญิงอะไรไม่รู้สกปรกชะมัด ทางด้านปลายฝันก็ใช้ผ้าห่มผืนเดียวทั้งปูนอนและห่มตัว ไม่นานปลายฝันก็หลับไป ทางด้านตะวันนั้นก็ไม่ได้หลับเพราะเขาไม่ชินที่มีคนมานอนอยู่ห้องเดียวกับตัวเอง เขานอนเล่นจนดึกก็เพลอหลับไป พอตอนรุ่งเช้าปลายฝันก็ตื่นก่อน และอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทางโรงแรมจัดเตรียมเป็นชุดให้ ชุดที่ปลายฝันเลือกเป็นสีครีมอมชมพู ปลายฝันก็พับผ้าและเก็บไว้บนที่นอน ก่อนที่จะเดินออกไปดูข้างนอก เพราะตอนเช้าจะมีบัตรอาหารฟรีเธอไม่อยากปลุกพี่ตะวันเพราะเขาบอกเองว่า นอนไม่ค่อยหลับถ้ามีคนมาอยู่ใกล้ๆ บางทีอาจรวมถึงการอยู่ห้องเดียวกันด้วย เพราะเธอก็เคยรู้มาบ้างว่าโรคประเภทนี้จะนอนไม่ได้เลยจนกว่าจะเกิดความไว้วางใจ ถึงจะร่วมห้องกันได้ แต่ที่พี่เขาหลับน่าจะมาจากความเหนื่อยล้า เธอเดินออกจากห้องก็บพบกับโถงทางเดิน เธอเลยเดินตรงไปที่ลิฟต์และกดลง แต่ลิฟท์นั้นก็ไม่เปิด และขึ้นให้ใส่รหัสอะไรสักอย่าง เธอเองก็ไม่รู้เธอเลยเดินไปดูรอบๆก็พบว่าตัวเองอยู่ชั้นบนสุดตรงกระจกข้างโรงแรกก็มองออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา บ้านเรือนที่ตั้งเป็นแนวถนนเล็กๆ วางตั้งอย่างไปเป็นระเบียบมากนัก และข้างบนนี้มีห้องขนาดใหญ่เพียงสองห้อง และห้องที่ปลายฝันออกมาคือห้องของตะวันเองเพราะตรงประตูจะมีชื่อสลักไว้ เธอจึงคิดที่จะเปิดประตูและเข้าไปอยู่ในห้องก่อน รอให้เจ้าของห้องตื่นก่อนค่อยขอรหัสลงไปกินข้าว แต่เธอหมุนยังไงก็หมุนไม่ออกประตูล็อกที่ข้างใน เธอจึงโมโหขึ้น ที่แท้เขาก็ตื่นแล้วและมาล็อคห้องไม่ให้เธอเข้า เธอจึงเคาะห้องไปยกใหญ่แต่ก็ไร้ผล

"ไอ้ผู้ชายเฮงซวย คิดหรือว่าจะง้อ ไม่เปิดก็ไม่เปิดสิจะง้อทำไม่"

ปลายฝันตะโกนออกมา และเดินไปทางบันไดหนีไฟ และก็เปิดไม่ได้อยู่ดี เธอถีบไปที่ประตูหนึ่งครั้งด้วยความโมโห และก็เดินกลับไปยังห้องเหมือนเดินยังดีที่หน้าห้องมีเก้าอี้นวมวางอยู่หลายๆตัว เธอจึงเลือกหนึ่งตัวแล้วนั่งลงด้วยความโมโห ถ้าเป็นแบบนี้คนในห้องไม่ยอมเปิดประตูออกมาเธอเองก็จะไม่ได้ลงไปข้างล่าง และไม่ได้เข้าห้อง ปลายฝันจึงมานั่งให้ตัวเองใจเย็นลงและโทรหาเพื่อน

"ต้นข้าวตื่นยัง วันนี้ไปทำงานแล้วหรือ"

ปลายฝันถามขึ้น

"พึ่งถึงที่ทำงานนะ เป็นไงบ้างล่ะเข้าหอคืนแรก"

ต้นข้าวถามมา

"เป็นไงล่ะ ตอนนี้อยู่หน้าห้องหอเข้าห้องไม่ได้ ลงไปห้องอาหารก็ไม่ได้ นึกว่าแกยังไม่ไปทำงานว่าจะให้เข้ามาโรงแรมแล้วบอกพนักงานหน่อยให้ขึ้นมาเปิดให้"

ปลายฝันเอ่ยทันที

"เอ้า ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ"

ต้นข้าวเอยขึ้น แต่ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดเสียก่อน

"ว่างนักหรือไง ถึงต้องรีบตื่นแต่เช้าแบบนี้"

เสียงตะวันดังขึ้น

"แค่นี้ก่อนนะ"

ปลายฝันกล่าวและวางสายทันที และหันไปมองคนที่เปิดประตูห้องออกมา เขามาในชุดนอนที่ดูยังไงก็รู้ว่าพึ่งตื่น

แต่ปลายฝันก็ไม่เชื่อว่าพึ่งตื่นเพราะเขาลุกขึ้นมาล็อกประตูห้อง

"ยังจะบื้ออยู่นั้นไม่เข้าห้องหรือ"

ตะวันพูดอีกรอบพลางมองไปยังกล้องวงจร ปลายฝันจึงมองตามจึงรู้ว่าบนนี้มีกล้องวงจรหลายตัวมาก ตะวันกำลังนอนอยู่ดีๆผู้เป็นแม่ก็โทรเข้าห้องวีไอพีนี้มาและให้เขาเปิดประตูให้น้อง พอเขามองหาก็ไม่เห็นมีใครอยู่ จึงรู้ได้ว่าอีกคนออกมาข้างนอกแล้วและคงลงไปด้านล่างไม่ได้ คงจะนั่งอยู่หน้าห้องเป็นแน่

"หนูจะไปกินข้าวค่ะ"

ปลายฝันเอ่ยขึ้น ที่แรกกะจะด่าด้วยความอารมณ์เสีย แต่ก็พูดออกไปอย่างนั้น ตะวันจึงเดินออกจากห้องแล้วไปกดลิฟท์ ลิฟท์เปิดออกปลายฝันจึงเดินลงลิฟท์ไป ตะวันจึงเดินกลับไปนอนต่อ