บทที่49 เทือกเขาหมื่นอสูร

สำหรับสัตว์อสูรทั่วไปนั้นในการเลื่อนระดับพลังวิญญาณนั้นจะสามารถเพิ่มระดับในขั้นถัดไปด้วยการดูดซับแก่นพลังธาตุได้ อีกทั้งระดับของพลังวิญญาณที่เพิ่มขึ้นของนายแห่งพันธะย่อมส่งผลต่อสัตว์อสูรในครอบครองเช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้นแล้วสำหรับเจียวซิ่นด้วยสิ่งเหล่านี้นับได้เลยว่ายังไม่เพียงพอสำหรับการเลื่อนระดับพลังวิญญาณของมันได้สักเท่าไหร่นัก ด้วยเพราะตัวของเจียวซิ่นนั้นได้เกิดการกลายพันธ์ขึ้นจนผิดแปลกกว่าสัตว์อสูรสังกัดปราณธาตุพฤกษาทั่วไป อีกทั้งแต่เดิมนั้นสัตว์อสูรตำนานนับได้ว่าเป็นตัวตนของสัตว์อสูรที่เต็มไปด้วยความลึกลับและอยู่เหนือการรับรู้ความเข้าใจของคนทั่วไปอยู่แล้ว

ดังนั้นในการเลื่อนระดับของเจียวซิ่นจึงต้องใช้ทุกสิ่งที่มีพลังลมปราณหรือพลังเวทย์นำมาดูดซับโดยตรง ซึ่งในร่างกายของสัตว์อสูรและผู้ฝึกตนนั้นต่างเต็มเปี่ยมไปด้วยคุณสมบัติเช่นนี้ไม่ต่างกัน

แม้สัญชาติญาณดิบเถื่อนของเจียวซิ่นจะยังคงมีอยู่อย่างเต็มเปี่ยมด้วยเพราะยังไม่ได้อยู่ในระดับที่สูงมากพอจนสามารถเปิดสติปัญญาให้มีความรู้สึกนึกคิดเช่นเดียวกันกับผู้ฝึกตน แต่ถึงอย่างนั้นด้วยความรักเอาใจใส่ของหนิงอ้ายที่มีต่อเจียวซิ่นได้ค่อย ๆ ทำลายสัญญาณญาณเดิมของนักล่าในตัวของเจียวซิ่นไปได้แล้วบางส่วน

ดังนั้นในตอนนี้ซากของสัตว์อสูรและร่างไร้วิญญาณของผู้ฝึกตนฝั่งศัตรูนับว่าเป็นสิ่งที่จำเป็นต่อเจียวซิ่นยิ่งนักในการเลื่อนระดับในขั้นถัดไปและด้วยปกติธรรมชาติของสัตว์อสูรสังกัดพฤกษานั้นนอกจากจะหาได้ยากกว่าสัตว์อสูรประเภทอื่นแล้วนั้นในเรื่องของการเลื่อนระดับพลังวิญญาณก็มีความล่าช้ากว่าสัตว์อสูรทั่วไปหลายเท่า

อีกทั้งยังสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างล่าช้าจนเกินไปและไร้ซึ่งความโดดเด่นในหลากหลายด้านทั้งการโจมตีและการป้องกัน ดังนั้นในการที่สัตว์อสูรสังกัดธาตุพฤกษาต้องรับมือสัตว์อสูรอื่นในธรรมชาติจึงไม่สามารถทำได้ง่ายและมักจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ในที่สุด ด้วยเหตุนี้สัตว์อสูรสังกัดธาตุพฤกษาจึงแทบจะสูญพันธ์ไปหมดสิ้นในมหาพิภพแห่งนี้

และด้วยสิ่งต่าง ๆ นี้แม้ว่าการพบเจอสัตว์อสูรสังกัดธาตุพฤกษาจะพบเจอได้ยากมากเพียงใดในปัจจุบันเเต่เมื่อพบเจอในแต่ละครั้งนั้น ด้วยขีดจำกัดต่าง ๆ และจุดด้อยเหล่านี้สัตว์อสูรสังกัดธาตุพฤกษาจึงถูกมองว่าเป็นเพียงสัตว์อสูรที่ไร้ค่าและไม่สมควรอย่างยิ่งในการนำมาผูกพันธะรับใช้ และมีประโยชน์เพียงใช้ในการไล่ล่าสังหารเพื่อฆ่าเวลายามเบื่อหน่ายหรือเพื่อความสนุกสนานของชนชั้นสูงก็เพียงเท่านั้น

แต่สิ่งหนึ่งที่ผู้ฝึกตนในมหาพิภพแห่งนี้ยังไม่รู้นั้นก็คือสัตว์อสูรระดับสูงแม้ว่าจะเป็นสัตว์อสูรสังกัดธาตุพฤกษาก็ตาม หาใช่เป็นเหมือนกันกับสัตว์อสูรสังกัดธาตุพฤกษาทั่วไปไม่ แล้วยิ่งกับเจียวซิ่นที่เป็นสัตว์อสูรสังกัดธาตุพฤกษาที่เกิดการกลายพันธ์ พลังที่แต่จริงที่ซ่อนอยู่ในสายเลือดบรรพกาลในตัวตนของเจียวซิ่นนั้น กล่าวได้ว่าคงไม่ต่างไปจากสัตว์อสูรสายโจมตีสังหารที่ทรงพลังและน่าหวั่นเกรงกว่าสัตว์อสูรเผ่าพันธ์อื่นอย่างแน่นอน

สำหรับคำกล่าวที่ว่า 'โลกใบนี้คำว่าบังเอิญนั้นไม่มีอยู่จริง' นับว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องยิ่งนักเพราะว่าทุกสรรพสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นล้วนต่างถูกกำหนดขีดเขียนเอาไว้แล้วด้วยกงล้อแห่งโชคชะตาและพวกเราทุกคนนั้นต่างได้ถูกชักนำไปในทางนั้นในที่สุดแต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีเส้นทางอื่นให้เลือกเดินเสียหน่อย

เช่นเดียวกันกับเรื่องราวความเป็นมาของเจียวซิ่นที่ใครจะไปคาดคิดว่าสัตว์อสูรสังกัดธาตุพฤกษาในหอประมูลที่รอคอยวันตายที่ใกล้เข้ามาอย่างช้า ๆ แต่ในที่สุดแสงแห่งความหวังอีกครั้งก็ได้เกิดขึ้นเมื่อเจียวซิ่นกลับถูกซื้อตัวจากหนิงอ้ายคุณชายที่ตัวของมันสัมผัสได้เพียงพลังวิญญาณระดับก่อเกิดวิญญาณเพียงเท่านั้น

แต่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่มองมาคงไม่ผิดใช่หรือไม่ที่มันจะขอคาดหวังกับเด็กหนุ่มคนนี้ ท้ายที่สุดทั้งคู่ต่างเป็นเจ้านายและสัตว์อสูรแห่งพันธะซึ่งกันและกัน ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลใดก็ตามแต่ ในวันข้างหน้าโลกของผู้ฝึกตนในมหาพิภพแห่งนี้ย่อมมีบันทึกถึงความเป็นมาอันยิ่งใหญ่ของสัตว์อสูรสังกัดธาตุพฤกษานามเจียวซิ่นอย่างแน่นอน...

แสงสีทองประกายส้มอันเป็นแสงแรกของเช้าวันใหม่โผล่พ้นจากขอบฟ้าสาดส่องไปทั่วทั้งบริเวณสุดสายตา นับว่าเป็นความงดงามของธรรมชาติที่หาชมได้ยากยิ่ง แว่วยินเสียงของสรรพสิ่งมีชีวิตน้อยใหญ่ที่อาศัยอยู่ในผืนป่าอันอุดมสมบูรณ์แห่งนี้ ดังขึ้นจากทุกสารทิศโดยรอบที่ต่างพากันส่งเสียงร้องรับสอดประสานกันได้อย่างลงตัวชวนให้รู้สึกเบิกบานใจผ่อนคลายยิ่งนัก

อีกทั้งยังเป็นดั่งสัญญาณการเริ่มต้นอีกครั้งของการเดินทางให้เป็นไปตามจุดประสงค์ที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกก่อนออกเดินทางจากตระกูลหวังนั่นคือการเดินทางเพื่อเข้าร่วมการทดสอบเป็นศิษย์ของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ซึ่งได้ตั้งอยู่ในเขตแดนเหนือของมหาทวีปแห่งนี้นั่นเอง

หลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เหล่านักฆ่ามือสังหารได้ปลอมตัวเป็นโจรป่าเข้าดักซุ่มโจมตีขบวนรถม้าของพวกเขานั้นแม้ท้ายที่สุดแล้วถึงจะไม่สามารถหาหลักฐานผู้จ้างวานที่อยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์ลอบฆ่าในครั้งนี้ได้ก็ตามแต่สำหรับสำนักหมาป่าทมิฬแล้วนั้นอีกฝ่ายคงเกิดความเสียหายไปไม่มากก็น้อยด้วยเพราะว่าเหล่านักฆ่ามือสังหารทั้งยี่สิบคนที่ถูกส่งมาล้วนต่างเป็นผู้ฝึกตนระดับสูงที่มีพลังวิญญาณอยู่ในระดับจักรพรรดิวิญญาณและระดับเทวะวิญญาณทั้งสิ้น

กล่าวได้ว่าการที่สำนักหมาป่าทมิฬจะสร้างมือสังหารที่มากไปด้วยฝีมือและมีระดับพลังวิญญาณสูงได้สักคนเช่นนี้ได้นั้นนอกจากจะต้องทุ่มเทใช้เวลาไปหลายสิบปีแล้วแน่นอนว่ายังคงต้องสูญเสียทรัพยากรในการบ่มเพาะฝึกตนไปจำนวนมากอย่างแน่นอน

ดังนั้นสำหรับภารกิจลอบฆ่าสังหารในครั้งนี้ที่ทางสำนักหมาป่าทมิฬรับมาจากผู้จ้างวานนั้นแม้ผลตอบแทนจะล้ำค่ามากเพียงใด แต่ถึงอย่างไรแล้วนั้นอาจกล่าวได้ว่าการสูญเสียเหล่านักฆ่ามือสังหารทั้งยี่สิบคนที่มีระดับพลังวิญญาณสูงคงทำให้ทางสำนักหมาป่าทมิฬขาดทุนไปไม่น้อยเลยทีเดียว

การปะทะต่อสู้กันของทั้งสองระหว่างฝ่ายของหนิงอ้ายกับเหล่านักฆ่ามือสังหารก่อนหน้านี้ที่จบไปแล้วนั้นถึงแม้ว่าพวกเขาทั้งหกคนจะไม่ได้รับบาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิตหรือได้รับผลกระทบต่อการเลื่อนระดับพลังวิญญาณในวันข้างหน้าก็จริง แต่ถึงอย่างนั้นแล้วทุกคนต่างมีบาดแผลกันบ้างเล็กน้อยเท่านั้นซึ่งบาดแผลต่าง ๆ เหล่านี้สามารถใช้โอสถภายนอกรักษาได้

แต่ถึงอย่างไรก็ตามนับได้ว่าทุกคนนั้นต่างสูญเสียพลังลมปราณในร่างกายไปไม่น้อยกว่าที่จะสามารถฟื้นคืนมาเต็มสิบส่วนได้ดังเดิมแม้จะมีเคล็ดวิชาสยบอัสนีเมฆาที่คอยดูดซับปราณฟ้าดินเข้าสู่ร่างกายแล้วก็ตามเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วเช้าวันนี้ของการเดินทางหนิงอ้ายจึงบอกความต้องการของตนในทันทีและไม่รอช้าเข้าจัดการวัตถุดิบเพื่อทำอาหารมื้อเช้าให้ทุกคนในทันที

หลังจากที่ทุกคนได้กินอาหารมื้อเช้าฝีมือของคุณชายเล็กหรือหนิงอ้ายเสร็จแล้วนั้นต่างแยกย้ายกันไปเพื่อจัดการตัวเองให้พร้อมที่จะเดินทางต่อไปเพื่อทำเวลาให้ดีที่สุด ซึ่งเหล่าองครักษ์ทั้งสี่คนนั้นต่างรู้สึกประหลาดใจและชื่นชมนายน้อยของตนเป็นอย่างมากในใจต่างมีความเห็นที่ตรงกันว่ายังมีสิ่งใดอีกหรือไม่ที่คุณชายหนิงอ้ายผู้นี้ยังทำไม่ได้ช่างเพียบพร้อมไปเสียทุกด้านอย่างแท้จริง

ทว่าสำหรับลู่ซีนั้นแม้จะไม่บ่อยครั้งนักที่ตนจะได้กินอาหารฝีมือของหนิงอ้ายแต่อาหารที่เด็กหนุ่มเป็นคนทำนั้นนอกจากจะมีรสชาติที่ดีเยี่ยมแล้วหน้าตาและสีสันของอาหารนั้นช่างน่าทานกว่าอาหารที่ขึ้นชื่อของเหลาอาหารชื่อดังประจำแคว้นเสียด้วยซ้ำ

เกือบสองชั่วยามให้หลังในที่สุดพวกเขาทั้งหกคนก็มาถึงเขตเทือกเขาที่ติดกับเมืองหมอกทมิฬเสียที เมืองแห่งนี้ตั้งอยู่ตรงรอยต่อระหว่างแคว้นเต่าดำและเขตทางเหนือที่ถือว่าเป็นอาณาเขตของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ นับได้ว่าเมืองหมอกทมิฬนั้นเป็นเมือง ที่อยู่อยู่ในเขตการปกครองของสำนัก ดังนั้นสำหรับผู้ฝึกตนที่ต้องการเข้าร่วมเป็นศิษย์ของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ต่างล้วนที่จะมาหยุดพักที่เมืองหมอกทมิฬแห่งนี้ด้วยกันทั้งสิ้นก่อนที่จะเดินทางต่อไป

สำหรับเมืองหมอกทมิฬนั้นเจ้าเมืองปกครองครั้งหนึ่งเคยเป็นถึงศิษย์สายในของผู้อาวุโสในสำนักศึกษา นอกจากนั้นแล้วผู้คนในเมืองนี้ไม่ว่าจะเป็นชาวบ้านทั่วไปที่ไร้ซึ่งพลังวิญญาณหรือผู้ฝึกตนจากตระกูลน้อยใหญ่ที่ตั้งรกรากอยู่ในเมืองหมอกทมิฬแห่งนี้ต่างให้ความเคารพนับถือศิษย์ของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์เป็นอย่างมากเนื่องจากว่าพวกเขาเหล่านี้ต่างต้องการผู้ฝึกตนที่มากฝีมือในการปกป้องพวกตนนั่นเอง

ถึงแม้ว่าเมืองหมอกทมิฬแห่งนี้จะอยู่ในการปกครองของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์เเต่ถึงอย่างนั้นแล้วกล่าวได้ว่ายังเป็นเมืองเเรกที่อยู่ด้านหน้าสุดของอาณาเขตปกครอง หรือสามารถเรียกได้ว่าเมืองหมอกทมิฬนั้นเป็นเมืองหน้าด่านของสำนักได้ไม่ต่างกัน ดังนั้นแล้วจึงมีผู้คนจำนวนมากที่เข้าออกเมืองนี้อย่างสม่ำเสมอในทุกปี

สำหรับเรื่องของการดูแลปกครองนั้นค่อนข้างที่จะดีมากเลยทีเดียวเพราะว่ามีผู้ฝึกตนระดับสูงของสำนักศึกษาอยู่ประจำการที่เมืองหมอกทมิฬนี้เป็นจำนวนมาก และแม้ว่าเมืองนี้จะมีพื้นที่ติดกับเขตเทือกเขาเร้นลับอสูรที่ขึ้นชื่อในเรื่องของความลี้ลับอันตราย แต่อย่างไรก็ตามคนที่เดินทางเข้ามาในเมืองนี้หรือประชาชนของเมืองเองต่างมีความมั่นใจว่าพวกเขาเหล่านี้นั้นสามารถพักอาศัยอยู่ในเมืองหมอกทมิฬได้อย่างปลอดภัยแน่นอน

"ก่อนถึงยามเซินน่าจะถึงเมืองหมอกทมิฬพอดีใช่ไหมขอรับ ลู่เกอ??" หนิงอ้ายเอ่ยถามลู่ซีเพื่อความแน่ใจอีกครั้งเพราะว่าก่อนออกเดินทางในครั้งนี้อีกฝ่านนั้นหาข้อมูลที่จำเป็นหรือเกี่ยวข้องกับสำนักศึกษาไปไม่น้อยเลยทีเดียว

"เป็นเช่นนั้น แต่พวกเราจะต้องผ่านเขตป่าของเทือกเขาเร้นลับอสูรเสียก่อน..." ลู่ซีเอ่ยตอบกลับไปด้วยความเป็นกังวลอยู่ไม่น้อย

การสนทนาเพียงสั้น ๆ ของสองพี่น้องได้จบลงพร้อมกับที่ทางฝั่งของหัวหน้าองครักษ์ได้เร่งควบม้านำขบวนนี้ให้เดินทางไปถึงเมืองหมอกทมิฬที่อยู่ติดกับเทือกเขาเร้นลับอสูรให้เร็วที่สุดให้ทันก่อนตะวันตกดิน เพราะไม่เช่นนั้นแล้วหากต้องติดอยู่ในเขตเทือกเขาเร้นลับอสูรในช่วงกลางคืน กล่าวได้ว่าคงไม่ค่อยน่าดูสักเท่าไหร่นัก ด้วยเพราะพวกเขาทั้งหกคนต่างเป็นผู้ฝึกตนกันทั้งสิ้นดังนั้นพวกเขาจึงรีบเร่งเดินทางเร็วที่สุดและเมื่อถึงยามเว่ยพวกเขานั้นก็เข้าสู่เขตป่าชั้นนอกของเทือกเขาเร้นลับอสูรเสียที

"เทือกเขาเร้นลับอสูรช่างมีความแปลกประหลาดลึกลับเสียจริง" หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นเบา ๆ ราวกับว่าเอ่ยกับตนเองแต่ถึงอย่างนั้นแล้วด้วยเพราะทุกคนในที่นี้ต่างล้วนเป็นผู้ฝึกตนทั้งสิ้น ดังนั้นแม้เสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาดังกล่าวจะแผ่วเบาเพียงใดก็ต่างได้ยินอย่างชัดเจน

"เจ้าสัมผัสอะไรได้เช่นนั้นรึ?? " ลู่ซีเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มนั้นทอดสายตาไปยังข้างในของผืนป่าอย่างไม่ละสายตา

"เทือกเขาเร้นลับอสูรต่างถูกปกคลุมไปด้วยไอหมอกหนายิ่งนักแต่ถึงอย่างนั้นข้ายังสัมผัสได้ถึงสัตว์อสูรที่ทรงพลังและแข็งแกร่งหลายตัวอาศัยอยู่ภายในที่แห่งนี้ อีกทั้งไอหมอกหนาต่างถูกประสานไปกับปราณฟ้าดินที่เข้มข้นไม่ต่างไปจากม่านปราการที่แข็งแกร่งอีกทั้งส่วนพื้นที่เขตป่าชั้นในสุดยังถูกร่ายกำกับด้วยบทเวทย์โบราณที่แม้กระทั่งเนตรแห่งสวรรค์ของข้ายังไม่อาจมองทะลุได้อย่างแจ่มแจ้งขอรับ" หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะเขาไม่สามารถรับรู้ข้อมูลอะไรไปมากกว่านี้ แต่ก็สามารถเข้าใจได้ด้วยเพราะระดับพลังวิญญาณจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูงของเขาในตอนนี้ย่อมไม่อาจสำแดงอาณุภาพของเนตรแห่งสวรรค์ได้อย่างเต็มสิบส่วนเท่าไหร่

"แม้จะเป็นเพียงเขตป่าชั้นนอกของเขตเทือกเขาเร้นลับอสูรแต่ข้ายังสัมผัสได้ถึงสัตว์อสูรหลากหลายสายพันธ์เลยทีเดียวที่มีพลังวิญญาณสูงสุดอยู่ในระดับขุนนางเท่านั้นแต่ข้าเชื่อว่าสัตว์อสูรที่ระดับสูงมากกว่านี้คงอยู่ในเขตป่าชั้นกลางเป็นต้นไป ขอเพียงแค่ไม่เข้าไปในอาณาเขตบริเวณของมันนั้นคงไม่มีปัญญาอะไรขอรับ..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นถึงสิ่งที่ตนรับรู้จากการใช้เนตรแห่งสวรรค์ให้กับทั้งห้าคนที่จ้องมองมายังตนอยู่ในขณะนี้

ถึงแม้ว่าสัตว์อสูรระดับสูงสุดในเขตป่าชั้นนอกของเทือกเขา เร้นลับอสูรนั้นจะเป็นเพียงระดับขุนนางวิญญาณแต่หากต้องปะทะกันในคราวเดียวครั้งละสิบตัวหรือครั้งละร้อยตัวพร้อมกันนั้น

ต่อให้เป็นผู้ฝึกตนระดับสูงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์และฝีมือมากเพียงใด ยังกล่าวได้ว่าค่อนข้างที่จะเสียเปรียบอยู่ไม่น้อยเพราะในธรรมชาติของสัตว์อสูรนั้นแม้จะถูกลำดับขั้นระดับพลังวิญญาณเฉกเช่นเดียวกับผู้ฝึกตนก็จริงแต่ถึงอย่างไรแล้วนั้นความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายสัตว์อสูรหากเทียบกันแล้วยังเหนือกว่าผู้ฝึกตนไปสองถึงสามขั้นเลยทีเดียว

"คุณชายหนิงอ้ายท่านทำสิ่งใดรึขอรับ??" หัวหน้าองครักษ์เอ่ยขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งสายหนึ่งพัดผ่านตัวของเขาไปเมื่อครู่

"ข้าร่ายบทเวทย์ป้องกันให้กับขบวนรถม้า เพราะอย่างไรป้องกันไว้ก่อนเป็นการดีที่สุด..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มเล็กน้อย

ท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่าองครักษ์ทั้งสี่คนเป็นอย่างมาก ต้องบอกว่าโดยปกติสำหรับการร่ายบทเวทย์ป้องกันในแต่ละครั้ง จำเป็นจะต้องมีความแม่นยำและต้องถ่ายเทพลังลมปราณให้มั่นคงอยู่เสมอเพื่อรักษาสมดุลเอาไว้ อีกทั้งยังต้องจำกัดพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่งหาใช่เป็นการร่ายบทเวทย์ในขณะที่มีการเคลื่อนไหวหรือเดินทางเช่นนี้ ไม่รู้ว่าท่านประมุขตระกูลหวังได้ถ่ายทอดสิ่งใดให้แก่นายน้อยเพราะแต่ละสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลาเพียงสองสามวันของการเดินทางครั้งนี้ถือว่าได้เปิดหูเปิดตาแก่พวกตนยิ่งนัก...

ยิ่งเดินทางเข้าไปในเขตป่าชั้นนอกของเทือกเขาเร้นลับอสูรมากเท่าใด ญาณสัมผัสในร่างกายของพวกเขาทั้งหกคนนั้นต่างถูกรีดเค้นออกมาแผ่ไปโดยรอบบริเวณอย่างระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งแม้ว่าทางที่พวกเขาต้องเดินทางนั้นถือว่าเป็นเพียงป่าชั้นนอกเท่านั้น แต่อย่างไรแล้วย่อมมีสัตว์อสูรอยู่อาศัยในเขตนี้เช่นกันเเต่มว่าส่วนมากนั้นเมื่อพวกมันสัมผัสได้ถึงระดับพลังวิญญาณที่เหนือชั้นกว่าย่อมที่จะหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้าโดยตรงด้วยเพราะสัญชาตญาณที่เต็มเปี่ยมนั่นเอง

ขบวนรถม้าได้มุ่งตรงเข้าไปในเขตป่าชั้นนอกที่ลึกมากยิ่งขึ้น ป่าในบริเวณด้านในนั้นมีความผิดแปลกไปจากป่าส่วนด้านนอกเป็นอย่างมาก ด้วยเพราะว่าต้นไม้ในเขตด้านในนี้เริ่มมีจำนวนที่เพิ่มขึ้นหลายเท่าและมีขนาดที่ใหญ่หลายคนโอบได้เลยทีเดียว อีกทั้งมีเครือเถาวัลย์น้อยใหญ่ที่ห้อยระโยงระยางค์ไปทั่วแสดงให้เห็นถึงว่าเขตป่าเทือกเขาเร้นลับอสูรนั้นมีความอุดมสมบูรณ์มากเพียงใด

'มีบางสิ่งอยู่ด้านหน้า เพิ่มการป้องกันระดับสุงสุด!!!' หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นผ่านกระเเสจิตให้ทั้งห้าคนได้รับรู้

'มีสิ่งใดเกิดขึ้นงั้นรึ?? ' ลู่ซีถามขึ้นมาด้วยความสงสัยเพราะตนนั้นยังไม่สามารถสัมผัสสิ่งใดได้

''ตอนนี้พวกเราได้ถูกล้อมไปด้วยฝูงสัตว์อสูรเตรียมตัวให้พร้อม!!'' หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดใดทั้งสิ้น

''พวกมันเข้ามาถึงแล้วจัดการได้'' หนิงอ้ายประกาศก้องในทันที!!

สิ้นเสียงของเด็กหนุ่มนั้นกลุ่มสัตว์อสูรขนาดย่อมได้เข้าล้อมพวกเขาทั้งหกคนอย่างช้า ๆ เบื้องหน้าของพวกเขานั้นพบว่าเป็นสัตว์อสูรที่มีนับสิบกว่าตัว มีลักษณะคล้ายคลึงกับวานรทั่วไปเพียงแต่ว่ามีขนาดที่ใหญ่กว่าสองถึงสามเท่าและมีสีดำสนิท จากข้อมูลที่เนตรแห่งสวรรค์บอกให้หนิงอ้ายได้รับรู้นั่นก็คือสัตว์อสูรเหล่านี้มีชื่อว่าอสูรวานรพันตะนิลกาฬที่มีความสามารถในการพลางตัวและเคลื่อนไหวที่ว่องไวดุจสายลมจนยากที่จะสัมผัสได้โดยง่าย

"อสูรวานรพันตะนิลกาฬเช่นนั้นรึ?? " ชายชุดดำหัวหน้าองครักษ์เอ่ยขึ้นแม้ว่าพวกตนจะเคยรับมือกับสัตว์อสูรวานร เเต่ใช่ว่าจะมีจำนวนที่มากมายเช่นนี้ซึ่งต่อให้เขาเองที่เป็นผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณขั้นสูง แต่หากต้องรับมือในคราเดียวสามถึงสี่ตัวนั้นยังนับว่าตึงมืออยู่ไม่น้อยแม้อาจจะไม่เพลี่ยงพล้ำจนเกิดอันตรายถึงชีวิตก็ตามที

"อสูรวานรพันตะนิลกาฬสัตว์อสูรสายโจมตีสังกัดธาตุลม แม้ว่าระดับพลังวิญญาณจะด้อยไปบ้างแต่ถึงอย่างนั้นกระดูกวิญญาณย่อมสามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้หลากหลายยิ่งนัก..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มตรงมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหน้างามนั้นจะถูกปลอมแปลงด้วยบทเวทย์ระดับเทวะแล้ว แต่สำหรับผู้ที่ลอบติดตามแอบดูอยู่ในเงามืดนั้นช่างเป็นรอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกอยู่ในใจไม่น้อย...