บทที่27 งานประลองเวทย์ครั้งที่88

หนิงอ้ายกับลู่ซีมุ่งตรงไปยังจุดลงทะเบียนที่มีการกางโตะตรงที่ปากทางเข้าการประลองในทันที แม้ว่าทั้งสองคนนั้นจะรีบเร่งออกจากจวนตระกูลหวังเป็นเวลาเช้าเเต่ก็ยังมีผู้ฝึกตนที่เดินทางมาถึงเร็วกว่ากว่าพวกเขาทั้งสองคน ในตอนนี้มีผู้คนมากมายที่กำลังรายล้อมอยู่โดยรอบจุดบริเวณดังกล่าวที่เปิดให้ลงทะเบียนอยู่ ถือว่าเป็นโชคดีของพวกเขาทั้งสองคนนั้นไม่น้อยที่มาทันเวลาพอดีเพราะว่าการประลองในครั้งนี้มีผู้สนใจเข้าร่วมเป็นอย่างมากดังนั้นจึงมีการจำกัดคนเข้าเเข่งขันเพียงเเค่ห้าร้อยคนเท่านั้น

''เนื่องจากครั้งนี้เป็นงานประลองแคว้นครั้งที่แปดสิบแปด ดังนั้นเพื่อเป็นการเฉลิมฉลองจึงไม่มีการเรียกเก็บเงินสมัครในการประลองครั้งนี้ใดใดทั้งสิ้น เเต่จะจำกัดผู้เข้าเเข่งขันเพียงเเค่ห้าร้อยคนเท่านั้นและจะไม่มีการแบ่งแยกช่วงอายุการประลองทั้งสิ้นสำหรับผู้ใดที่หวังเพียงมาเล่นไม่จริงจังสามารถถอดตัวออกไปได้ทันที อย่าหาว่าไม่เตือน!!!'' เสียงของผู้ควบคุมกฎที่ทำหน้าที่ดูเเลในการลงทะเบียนได้เอ่ยขึ้นและดังพอที่จะให้ได้ยินในบริเวณโดยรอบทันที

'ข้าจะตกใจอะไรก่อนดีเล่า? การประลองครั้งนี้เปิดรับเพียงห้าร้อยคนหรือจะเป็นการจัดเเข่งขันประลองเเบบรวม...'

'ปกติการประลองที่มีการเเบ่งเป็นรุ่นข้าก็ว่ายากเเล้วเเต่นี่กลับเป็นการประลองรวมรุ่นงั้นรึ?'

'ในคราเเรกข้าตั้งใจว่าจะลงประลองเพียงเเต่ฝึกวิชาและเเลกเปลี่ยนฝีมือกับกลุ่มคนอายุใกล้เคียงกันเท่านั้น เเต่พอมาเจอเเบบนี้ข้าไม่ไหวแน่ ๆ'

'จัดประลองเเบบรวมรุ่นเช่นนี้ จะไม่เป็นการรังแกผู้เข้าร่วมประลองที่อายุน้อยกว่างั้นรึ พวกเจ้าเห้นด้วยหรือไม่?'

'ผู้ใดจะสนใจกันเล่า!! เรื่องของฝีมือไม่มีคำว่าอายุเข้ามาข้องเกี่ยวหรอกหากเจ้ากลัวก็สละสิทธิ์ไปเสียเถอะอย่ามาขวางทางผู้อื่น...'

'ให้พวกข้าเเข่งขันประลองกับพวกเด็กงั้นรึ? นี่เป็นการดูถูกฝีมือพวกข้าไปเสียเเล้วใคร เป็นคนคิดกฎบ้าบอนี้กัน...'

เสียงของผู้ฝึกตนหลากหลายช่วงอายุที่อยู่บริเวณด้านหน้าของโต๊ะลงทะเบียนต่างเเสดงความคิดเห็นกันอย่างออกรสบ้างก็มีผู้ฝึกตนบางคนถึงกับขอถอนตัวจากการประลองไปเลยก็มีเช่นกัน

''หนิงอ้ายในเมื่อการประลองเเคว้นครั้งนี้มีการเปลี่ยนเเปลงกฏการประลองเกอว่า...'' ลู่ซีเอ่ยขึ้นกับหนิงอ้ายด้วยความเป็นกังวลเล็กน้อยแต่หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นมาว่า

"เกอเชื่อฝีมือข้าเถอะขอรับเพราะอย่างไรเเล้วต่อให้มีสิ่งใดเกิดขึ้นก็ไม่อาจเปลี่ยนใจของข้าได้'' หนิงอ้ายเอ่ยตอบไปด้วยน้ำเสียงเเน่วเเน่มั่นคง

''เอาละในเมื่อพวกเจ้าได้ยินเช่นนี้เเล้วนั้นข้าขอบอกก่อนเลยว่ากฏการประลองครั้งนี้ยังมีการเปลี่ยนอยู่อีกมากเเน่นอนสำหรับใครที่ใจไม่สู้หรือหวาดกลัวก็จงถอนตัวไปเสียเเละหาที่นั่งรับชมกันตามความพึงพอใจได้เลยส่วนผู้ยังมั่นใจในฝีมือของตนนั้นจงก้าวออกมาข้างหน้าเเล้วเข้าเเถวรับใบลงทะเบียน" เสียงของผู้คุมกฏดังขึ้นอีกครั้งซึ่งในครั้งนี้ทั้งหนิงอ้ายเเละลู่ซีต่างก้าวขึ้นมาข้างหน้าพร้อมกับเข้าเเถวรับใบลงทะเบียนในทันทีเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นจึงเข้ามายังในสนามประลองเเละหาที่นั่งในสเตเดี่ยมเพื่อที่จะรอการลงประลอง...

ตระกูลจาง

"นั่นมันใช่ลู่ซีบ่าวที่คอยรับใช้สวะของตระกูลเจ้าหนิงอ้ายใช่ไหมขอรับ?'' เสียงของคุณชายรองหรือจางเหยากวงดังขึ้น เมื่อเห็นว่าตรงที่นั่งไกลออกไป ตรงบริเวณที่นั่งของแคว้นเต่าดำมีลู่ซีบ่าวรับใช้ของหนิงอ้ายนั่งอยู่ แม้ว่าจะแต่งตัวดูราวกับคุณชายของตระกูลใหญ่ เเต่เขาย่อมจดจำใบหน้ามันได้ในทันที ส่วนเด็กหนุ่มอีกคนนั่งข้างกันที่มีผ้าคลุมนั้นคงเป็นสวะตระกูลจางเจ้าหนิงอ้ายอย่างแน่นอน...

''เป็นเพียงบ่าวรับใช้เเต่ริอาจแต่งตัวเฉกเช่นคุณชายของตระกูลใหญ่ก็มิเชิง ช่างเหมาะสมกับนายของมันยิ่งนัก!!" เสียงของฮูหยินรองหรือหวงลู่เอินดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เกลียดชังยิ่งนัก

''ตั้งเเต่อดีตฮูหยินใหญ่ออกจากตระกูลจางไปพวกเรายังไม่ได้ข่าวคราวจากทางนั้นเลยนะเจ้าคะ...'' เสียงของอนุคนที่หนึ่งของจางเลี่ยงหวงดังขึ้น

''คงมิใช่ว่ากลับตระกูลหวังไปแล้วกล่าวโกหกอันใดนะเจ้าคะ ข้าเห็นว่าท่านประมุขตระกูลหวังลอบมองมาทางนี้บ่อย ๆ คล้ายกับไม่พอใจอะไรสักอย่างเสียอย่างนั้น...'' เสียงของอนุคนที่สองเอ่ยขึ้นผสมโรงขึ้นมาในบทสนทนาดังกล่าวนี้

''ท่านพ่อจักไม่พูดอะไรเลยหรือขอรับ มันและมารดาของมันสร้างชื่อเสียให้แก่ตระกูลจางของเราเสียมากมายเช่นนี้" เสียงของคุณชายสามหรือจางหมิงหวังดังขึ้น เมื่อเห็นว่าพี่รองของตนนั้นกำลังจะแย่งชิงความสนใจจากบิดาของพวกตน

''พวกเจ้าทั้งหมดสงบปากสงบคำเสีย ตอนนี้หนิงอ้ายและเยว่ซินได้ตัดขาดออกจากตระกูลจางของเราแล้ว ต่างคนต่างอยู่ไม่ข้องเกี่ยวกัน เข้าใจหรือไม่?" เสียงของจางเลี่ยงหวงเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่นิ่งสงบไม่สามารถคาดเดาว่าตอนนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่กัน

เมื่อจางเลี่ยงหวงกล่าวมาเช่นนี้เเล้ว คนที่เหลือต่างพากันนิ่งเงียบพร้อมกับลอบมองไปยังบริเวณที่นั่งของหนิงอ้ายและลู่ซีนั่งอยู่ด้วยแววตาเกลียดชังอย่างปิดไม่มิด โดยเฉพาะคนที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายของพวกตนที่แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้ใช้แซ่จางเเล้ว แม้ว่าจะสวมหมวกสานปกปิดใบหน้าเเต่พวกตนย่อมรู้ดีที่สุดว่าหน้าตาของมันงดงามเพียงใด

เพราะขนาดตอนนั้นหนิงอ้ายมันถูกกลั่นแกล้งต่าง ๆ ใบหน้าของมันยังงามกว่าพวกตนยิ่งนักแล้ว ยิ่งในตอนนี้ที่ได้กลับตระกูลหวังอันเป็นตระกูลเดิมของมารดา มันคงได้รับการดูเเลอย่างดีคงทำให้ให้ใบหน้าของมันคงงดงามกว่าพวกตนกว่าเดิม ช่างน่าเกลียดยิ่งนักขนาดเกิดมันเป็นชายยังมีใบหน้าที่งดงามกว่าพวกนางได้เช่นไรเมื่อคิดเช่นนี้เเล้วนั้นทั้งบตรีสี่คนของจางเลี่ยงหวงต่างพากันรู้สึกอิจฉาและทวีความเกลียดชังในตัวของหนิงอ้ายมากกว่าเดิม

"ให้มันจริงเถอะเจ้าคะ ไม่ใช่ว่าท่านพี่ยังคงรักและเป็นห่วงสองคนเเม่ลูกนั่นอยู่..."

''สงบปากสงบคำเสียฮูหยินรอง!!" ไม่ทันที่หวงลู่เอินได้กล่าวจบ เสียงของจางเลี่ยงหวงเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เอือมระอา ทำเอานางยิ่งรู้สึกเกลียดชังสองเเม่ลูกตระกูลหวังนั้นเข้าไปอีกกว่าเดิมหลายเท่าตัวยิ่ง

หวงลู่เอินคิดว่าหากหวังเยว่ซินได้หย่าขาดจากตระกูลจางไป สามีของนางจะรีบทำการแต่งตั้งนางขึ้นเป็นฮูหยินเอกในทันที เเต่กลับกลายเป็นว่าทุกครั้งที่นางเอ่ยเรื่องนี้ จางเลี่ยงหวงจะนิ่งเงียบไม่มีการตอบรับใดใดทั้งสิ้น อีกทั้งยังไปสำนักศึกษาผิงอานในทุกวันโดยที่บางครั้งสามีของนางไม่กลับมานอนที่จวนตระกูลจางเลยเสียด้วยซ้ำ นางไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันจึงทำให้สามีเปลี่ยนไปเช่นนี้ หากคาดเดาไม่ผิดนางคิดว่าย่อมเป็นฝีมือของสองเเม่ลูกตระกูลหวังอย่างแน่นอน...

ราชวงศ์เเห่งแคว้นเต่าดำผู้รับหน้าที่ในการเป็นเจ้าภาพในงานประลองครั้งนี้ คณะราชวงศ์ของแคว้นอื่น ๆ รวมไปถึงบรรดาเหล่าเชื้อพระวงศ์ทุกพระองค์ได้เดินทางมาถึงอย่างพร้อมหน้า ได้มีการเเยกย้ายไปยังที่นั่งของแคว้นที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้เเล้วเสร็จสิ้น โดยมีบ่าวรับใช้หน้าตางดงามที่เเต่งตัวอยู่ในอาภรณ์ที่งดงามล้ำค่าเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเกียรติของราชวงศ์เต่าดำ บ่าวหญิงรับใช้ที่ถูกคัดเลือกมาในวันนี้ต่างถูกเคี่ยวกรำให้มีกริยามารยาทที่เรียบร้อยเพื่อเพิ่มความประทับใจแก่แขกผู้มาเยือนและนำทางคณะเดินทางไปอีกที่นั่งดังกล่าว

เหล่าขุนนางและตระกูลใหญ่ของเเต่ละแคว้นอีกมากมายที่ได้เดินทางมาเข้าร่วมในงานประลองครั้งนี้ด้วย ไม่เพียงเเต่เท่านั้นยังมีสำนักศึกษาที่มีชื่อเสียงน้อยใหญ่ต่าง ๆ มากมายไม่ว่าจะเป็นสำนักศึกษาฝึกยุทธ หรือสำนักศึกษาบำเพ็ญเพียรรวมถึงชาวยุทธภพที่อาศัยอยู่ทั่วทุกแคว้นหรือชาวบ้านธรรมดาที่ให้ความสนใจต่างพากันเข้าร่วมงานประลองครั้งนี้กันอย่างคึกคัก โตะวางเดิมพันจากทางราชสำนักหรือสำนักต่าง ๆ ที่มีการตั้งโต๊ะพนันอย่างถูกกฎหมายเปิดให้ทุกคนสามารถพนันผู้ชนะในงานประลองครั้งนี้ซึ่งพบเห็นได้โดยรอบสนามการประลอง สิ่งนี้อาจกล่าวได้เช่นกันว่าเป็นสิ่งที่ดึงดูดผู้คนหลากหลายที่ให้เข้างานร่วมงานประลองนี้ แม้ไม่ได้ลงเเข่งขันเเต่ก็เเสวงหาโชคลาภจากการลงพนันมีผู้คนจากทั่วสารทิศให้เข้ามาร่วมในงานประลองครั้งนี้กันอย่างมากมาย

''มีโต๊ะวางพนันด้วยหรือขอรับ??" หนิงอ้ายถามขึ้นด้วยความสงสัย

''ที่ใดมีการเเข่งขันก็ย่อมขาดการพนันไปไม่ได้เจ้าว่าเป็นเช่นนั้นหรือไม่เล่า..." ลู่ซีเอ่ยตอบไปพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย

"ข้ายอมรับว่าเเปลกใจไม่น้อยที่เห็นการวางโตะพนันเเบบเปิดเผยเช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่มีทหารเวรยามคอยแฝงตัวอยู่โดยรอบ..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับสังเกตไปโดยรอบ ในส่วนของราชวงศ์หรือเชื้อพระวงศ์จะต้องมีองครักษ์ดูเเลอย่างใกล้ชิดแม้จะไม่เปิดเผยตัวตนออกมาก็ตาม รวมไปถึงสำนักต่าง ๆ และตระกูลน้อยใหญ่ย่อมมีทหารฝีมือดีที่แฝงตัวคอยดูเเล หรือแม้กระทั่งบริเวณโดยรอบของสนามประลองนี้ต่างมีทหารเวรยามทั้งในและนอกเครื่องเเบบคอยตรวจตรารักษาความปลอดภัยอีกด้วย...

"งานประลองของแคว้นที่ถูกจัดขึ้นนั้นได้รับการสนับสนุนจากทางราชวงศ์หรือทางตระกูลใหญ่ของแคว้นเต่าดำ เหล่าโต๊ะเดิมพันที่เจ้าเห็นนั้นหลัก ๆ จะเป็นทางราชสำนักที่เป็นผู้ดูเเลโดยตรง สำหรับโต๊ะเดิมพันรายย่อยที่เเต่ละสำนักเป็นผู้ดูเเลจัดการนั้นหลักจากจบงานประลองของแคว้นแล้วจะต้องมีการเเสดงตัวบัญชีของรายได้ดังกล่าว เเบ่งส่วนรายได้ให้กับทางราชสำนักหรือเจ้าภาพในการจัดงานประลอง แล้วเเต่ว่าจะมีการจัดสรรเเบ่งส่วนรายได้นี้เป็นอย่างไร..." ลู่ซีอธิบายออกมาให้หนิงอ้ายได้เข้าใจมากยิ่งขึ้น

"เเสดงว่าทางราชสำนักของราชวงศ์แคว้นเต่าดำที่เป็นเจ้าภาพของการจัดงานประลองครั้งนี้ รวมไปถึงเจ้าภาพของการจัดงานประลองในเเต่ละครั้งก็จะได้รับผลประโยชน์จากสิ่งเหล่านี้อย่างมากมายมหาศาลเลยสินะขอรับ..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นด้วยความเข้าใจ และมีความคิดเห็นว่าไม่ว่าจะเป็นโลกเดิมที่เขาจากมาหรือว่าจะเป็นโลกใบนี้ สุดท้ายเเล้วการพนันนับว่าเป็นอีกทางลัดหนึ่งสู่ความร่ำรวยที่ผู้คนต่างมีความหวังและให้ความสนใจ อีกทั้งยังเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ดึงดูดให้ผู้คนได้หลงมัวเมาเช่นกัน

"เป็นเช่นนั้นเจ้าเข้าใจได้ถูกต้องเเล้ว..." ลู่ซีเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

ขณะที่บรรยากาศโดยรอบของงานประลองในตอนนี้ แม้จะยังไม่มีพิธีการเปิดงานประลองเเต่ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามากระจายกันไปยังที่นั่งดังกล่าวที่ถูกจัดเตรียมไว้จนกล่าวได้ว่าที่นั่งรับชมตอนนี้อาจจะไม่เพียงพอเสียด้วยซ้ำ เเต่ถึงอย่างนั้นผู้คนที่เข้ามาในสนามประลองต่างอดที่จะชื่นชมไม่ได้ว่างานประลองครั้งนี้ที่จัดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองครบรอบครั้งที่แปดสิบแปด (88) ทางแคว้นเต่าดำช่างจัดงานได้อย่างยิ่งใหญ่ตระการตายิ่งนัก นับว่าพวกเขาทุกคนต่างตัดสินใจอย่างถูกต้องที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในงานประลองครั้งนี้ อีกทั้งยังตั้งหน้าตั้งตารอรับชมการต่อสู้วรยุทธที่จะเกิดขึ้นในไม่กี่อึดใจรอหลังจากนี้

"ขอต้อนรับทุกท่านที่มาร่วมงานประลองของแคว้นครั้งที่แปดสิบแปดในครั้งนี้ที่ทางราชวงศ์เต่าดำของเรารับเป็นเจ้าภาพจัดงานประลอง ซึ่งก็ถึงเวลาอันสมควรแล้วที่จะเปิดการประลองในรอบเเรก!!!"

หลังจากที่ฮ่องเต้เเห่งราชวงศ์เต่าดำนั้นได้ทำการเปิดพิธีโดยการยิงเกาทัณฑ์ขึ้นไปยังท้องฟ้า ด้านบนของสนามประลองพลันปรากฏเป็นร่างเวทย์เต่าสีดำฟ้าสังกัดธาตุน้ำอันเป็นสัญลักษณ์ของแคว้นซึ่งได้เเหวกว่ายไปโดยรอบของสนามประลอง เพียงไม่กี่จิบชาเท่านั้นก็ระเบิดหายไปกลายเป็นหยดน้ำทิพย์ตกลงมาด้านล่างคล้ายกับเป็นการอวยพรเฉลิมฉลองให้กับงานประลองในครั้งนี้ เสียงประกาศดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณที่ใจกลางของสนามประลองปรากฏเป็นแท่นเสาหินขนาดใหญ่โดยที่ตัวคนประกาศนั้นแต่งกายด้วยอาภรณ์ชั้นสูงที่ดูมีอายุราว ๆ ห้าสิบปีได้เเต่ก็ยังดูภูมิฐานอยู่เป็นอย่างมาก

"ผู้ที่ประกาศเปิดงานประลองที่อยู่ตรงแท่นหินนั้นเป็นคนจากตระกูลหรือสำนักใดหรือขอรับ?" หนิงอ้ายเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย

"เป็นผู้อาวุโสของทางราชวงศ์แคว้นเต่าดำ พวกเขาเหล่านี้จะเป็นผู้ที่ดำเนินการประลองอีกทั้งยังเป็นผู้ตัดสินของการเเข่งขันเเต่ละรอบอีกด้วย..." ลู่ซีตอบกลับไป

หนิงอ้ายพยักหน้าเข้าใจและคิดว่าเเท้ที่จริงเเล้วการจัดประลองที่ได้มีการจัดขึ้นในเเต่ละปีต่างถูกใช้เป็นเครื่องมือในการหาผลประโยชน์ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นทางราชวงศ์เองรวมไปถึงตระกูลใหญ่ของแคว้นรวมไปถึงบรรดาสำนักต่าง ๆ ก็จะได้รับทั้งชื่อเสียงและผลประโยชน์ร่วมกันนับได้ว่าเป็นการพึ่งพาอาศัยที่น่าชื่นชมเลยทีเดียว

"อย่างที่พวกเจ้าได้รับรู้กันไปก่อนหน้า การเเข่งขันครั้งนี้จะเเบ่งออกเป็นสองระดับเท่านั้นซึ่งจะไม่มีการแบ่งช่วงอายุผู้ฝึกตนทั้งสิ้น การประลองในครั้งแรกจะเป็นการเเข่งขันของผู้ฝึกตนราชทินนามขุนนางวิญญาณทั้งสามระดับขั้น และการประลองครั้งที่สองจะเป็นการเเข่งขันระหว่างผู้ฝึกตนราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณทั้งสามระดับเช่นกัน... "

"นอกจากนั้นแล้วเงื่อนไขกฎการประลองในครั้งนี้อนุญาติให้ผู้เข้าร่วมการประลองสามารถใช้ได้เพียงบทเวทย์ระดับต่างๆ กระบี่รวมไปถึงสมบัติวิเศษไม่เกินระดับนภา อีกทั้งยังไม่สามารถเรียกใช้วิญญาณยุทธ์ในการประลองได้ แต่ถึงอย่างไรย่อมสามารถใช้พลังจากปราณธาตุต้นกำเนิดในร่างกายได้เช่นกัน..."

"…"

"…"

"…"

"หากผู้ใดยอมรับในกฎการประลองที่เปลี่ยนไปในครั้งนี้ พวกท่านสามารถลงทะเบียนเป็นผู้เข้าเเข่งขันได้ โดยการเขียนชื่อของตนเเล้วนำมาหย่อนในกล่องที่อยู่ตรงด้านหน้านี้... "

"สำหรับกล่องไม้สีขาวนั่นคือผู้ที่สนใจเข้าร่วมลงประลองในฐานะของราชทินนามขุนนางวิญญาณทั้งสามขั้นย่อย ส่วนกล่องไม้สีทองที่ตั้งอยู่ด้านข้างกันย่อมเป็นกล่องรายชื่อของผู้ฝึกตนราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณเท่านั้น พึงทราบโดยทั่วกันว่าเลห์กลหรือบทเวทย์ใดไม่อาจแทรกแซงได้ทั้งสิ้น!!" ผู้อาวุโสคนเดิมที่ทำหน้าที่ดำเนินการประลองเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง สิ้นคำประกาศจบเสียงปรบมือ เสียงโห่ร้องได้ดังขึ้นไปทั่วบริเวณสนามประลองอย่างกึกก้อง

บรรดาเหล่าทายาทของตระกูลใหญ่แคว้นต่าง ๆ รวมไปถึงเหล่าศิษย์ของสำนักทั่วทุกแคว้นที่ลงทะเบียนทันห้าร้อยคนเเรกต่างพากันเขียนชื่อราชทินนามของตน ก่อนที่จะส่งมอบแก่ผู้อาวุโสเพื่อนำไปใส่ไว้ในกล่องไม้ตามระดับพลังวิญญาณของตนนั่นเอง

"จากเดิมกฎของการประลองเกือบทุกครั้งจะเเบ่งออกเป็นสองช่วงอายุ อันได้แก่ช่วงอายุสิบห้าปีไม่เกินยี่สิบปีและช่วงอายุยี่สิบเอ็ดปีไม่เกินสามสิบปี ซึ่งจะกำหนดระดับพลังวิญญาณไม่เกินราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูง ทว่าการประลองครั้งนี้กฎเกณฑ์ดังกล่าวได้ถูกยกเลิกไปสิ้นเกี่ยวกับช่วงอายุในการประลอง โดยจะเเบ่งการแข่งขันออกเป็นสองกลุ่มตามระดับพลังวิญญาณ หลังจากนั้นผู้ที่ผ่านเข้ารอบทั้งหมดจะมาเเข่งขันกันอีกครั้งเพื่อหาผู้ชนะห้าอันดับเเรกใช่ไหมขอรับ??" หนิงอ้ายเอ่ยถามขึ้นตามที่ตนเข้าใจในการเปลี่ยนกฎเกณฑ์ของงานประลองในครั้งนี้

"เจ้าเข้าใจถูกต้องเเล้ว..."

ลู่ซีค่อนข้างเป็นห่วงหนิงอ้ายอยู่ไม่น้อย เพราะถึงแม้ว่าตอนนี้ระดับพลังวิญญาณของหนิงอ้ายจะสูงกว่าเขาหนึ่งระดับ เเต่ด้วยความที่หนิงอ้ายนั้นพึ่งปลุกพลังวิญญาณเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตนได้ไม่ถึงสองปีเท่านั้น หากมีโอกาสได้เข้าเเข่งขันลงสนามประลองในรอบลึก ๆ ย่อมเสียเปรียบในเรื่องของประสบการณ์อย่างแน่นอน

"ข้าตื่นเต้นมากขอรับ อยากจะเห็นฝีมือการประลองของผู้ฝึกตนราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณเเล้ว..." หนิงอ้ายเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น แม้ว่าระยะเวลาเขาได้ฝึกฝนอย่างหนักก็จริง เเต่อย่างไรเล่าหากมีเเต่ความรู้เเต่ขาดซึ่งประสบการณ์จะนับว่าเป็นอันใดได้ อีกอย่างโลกของผู้ฝึกตนนั้นไม่ได้สวยงามเท่าไหร่นัก มีเพียงผู้ที่เเข็งแกร่งเท่านั้นจึงจะเป็นผู้ที่อยู่สูงสุดและได้รับการนอบน้อมยำเกรง

"เกอเอาป้ายชื่อไปใส่ในกล่องรายชื่อประลองก่อน จ้านั่งรออยู่ตรงนี้อย่าซุกซนเข้าใจหรือไม่??" ลู่ซีเอ่ยสำทับเด็กหนุ่มก่อนที่จะเเยกตัวเดินไปตรงจุดวางกล่องใส่รายชื่อตรงกลางสนามประลองดังกล่าว

ในตอนนี้ลู่ซีเป็นผู้ฝึกตนราชทินนามขุนนางวิญญาณขั้นสูงจึงทำการหย่อนชื่อของตนในกล่องรายชื่อระดับเเรกที่เป็นกล่องไม้สีขาว สำหรับหนิงอ้ายถูกหย่อนป้ายชื่อลงในกล่องไม้สีทองที่เป็นการเเข่งขันระดับที่สอง เนื่องจากว่าในตอนนี้หนิงอ้ายถือได้ว่าเป็นผู้ฝึกตนราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณแล้ว

"การเเข่งขันในระดับเเรกของผู้ฝึกตนราชทินนามขุนนางวิญญาณดูเหมือนว่าในปีนี้จะมีรายชื่อเข้าเเข่งขันเป็นจำนวนมาก ดังนั้นการเเข่งขันจะเเข่งทีละห้าคู่คนที่พ่ายแพ้จะถูกคัดออกและหมดสิทธิในการเเข่งขันรอบต่อไปในทันที สำหรับผู้ชนะนั้นจะต้องทำการเเข่งขันประลองไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะได้ผู้ชนะในระดับเเรกจำนวนห้าคนเท่านั้น!!!" ผู้อาวุโสที่ทำหน้าที่ดำเนินการประลองประกาศออกมาเสียงดัง...