พักผ่อน

ร่างโปร่งกำลังนั่งหมุนปากกาด้วยสมองที่ว่างเปล่า สายตามองเหม่อออกไปนอกห้องทำงานหรูที่มีกระจกรอบด้าน ดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับนั้นข้างในใจใครอาจจะรู้ได้ มันปั่นป่วนไปหมดระบบข้างในหัวใจของเธอนี้ มิเอะสะดุ้งเมื่อสมองของเธอนั้นนึกถึงแต่เรือนร่างขาวโพลนที่สุดแสนอรชร

“จิ๊!!คิดอะไรอยู่นั่นแหละมิเอะ จะเสร็จไหมวันนี้” หญิงสาวสบถออกมาอย่างหัวเสีย นึกตำหนิตัวเองที่ดูเหมือนว่าเซ็นงานไม่ไปถึงไหนเลย ดวงตาสวยคมกวาดมองกองเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วส่ายหัวไปมา

ก๊อกๆๆๆ !!

“เข้ามาได้” ทันทีที่เสียงเคาะเรียกเบาลง เธอจึงเอ่ยขึ้น

“ท่ารองคะ ท่านประธานมาขอเข้าพบค่ะ”

“อ้าว ก็ให้เข้ามาสิ” น้ำเสียงนั้นเอ่ยด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด นึกถึงแม่พันธ์ของเธอแล้วก็ยิ่งอารมณ์เสีย เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้ฉันเสียการเสียงาน ร่างโปร่งคิดในใจก่อนจะวางปากกาแล้วตั้งท่ารอคนที่เข้ามานั้น

แกร็ก!!

“ไงจ๊ะ น้องสาวของพี่ เห็นเลขาบอกว่าอารมณ์ไม่ดี มีอะไรให้พี่ช่วยมั๊ย” เสียงทุ้มนุ่มลึกของพี่ชายฝาแฝดเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ต่างจากเจ้าของห้องที่ดูยังไงก็ยังอารมณ์ไม่ดีขึ้นเลย

“ป่าวหรอกค่ะ พี่โทมะ ว่าแต่มีธุระด่วนหรือเปล่าคะ ให้มิเอะไปหาก็ได้นี่นา”

“ไม่ด่วนหรอกจ๊ะน้องสาว แค่เหงาๆ อยากมาคุยด้วย” เมื่อไม่มีคนนอก ชายหนุ่มก็เริ่มออกกิริยาตามเพศสภาพของตัวเองทันที มิเอะอมยิ้มแล้วส่ายหัว นึกแล้วก็น่าขันกับโชคชะตาของพวกเรา 2 คนพี่น้อง ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบเลย แต่ยังดีที่พ่อกับแม่เราเข้าใจ จึงไม่มีใครบังคับให้พวกเราเป็นคนอื่นนอกจากตัวเราเอง

“อ๋อเหรอคะ ว่าแต่คุณแฟนของพี่ไม่มาหาเหรอคะ”

“มาได้ที่ไหนล่ะ เรามีนัดกันไปออนเซนบนเขา มิเอะไปด้วยไหม”

“อื้อไปได้ที่ไหนคะ งานหลวงก็ต้องทำ งานราษฏร์อีก” หญิงสาวนึกถึงงานบริษัท และก็งานสำคัญของตระกูล

“อืม จริงด้วย นี่ก็เกือบอาทิตย์แล้ว เป็นไงบ้าง” โทมะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงนึกสงสารน้องสาวที่ภาระตกไปอยู่ที่เจ้าตัวแถมเขาเองก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่มิเอะก็ทำหน้าที่ทุกคืนนะคะ”

“อื้อ ดีแล้ว ขอให้ครั้งนี้ได้ผล มิเอะเองจะได้ไม่เหนื่อย” ประโยคหลังทำให้มิเอะนึกถึง ร่างบางที่นอนกับเธอทุกคืนก็แอบอมยิ้ม ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เหนื่อย เพราะทุกคืนเธอจะจัดหนัก 4-5 น้ำ บอกตามตรงว่าเกือบค่อนสว่างเลยก็ว่าได้ แปลกที่เธอเองก็มักมีอารมณ์เสียด้วย ซึ่งเมื่อเทียบกับสาวๆ ที่นี่ อย่างมากก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้น บางคืนแทบไม่มีอารมณ์ ต้องให้พ่อบ้านหาตัวช่วย แต่กับแม่สาวไทยนมโตคนนี้ เธอกลับรู้สึกว่าเหมือนกินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม ก็ดูทรวดทรงองค์เอวเข้าสิ น่างัดจะตายไป ร่างโปร่งเผลอกลืนน้ำลายเมื่อนึกถึงตอนที่สาวน้อยนั้นครางเสียงหวานต่อหน้าต่อตา นึกแล้วก็อยากเปิดผ้าปิดตาชะมัด อย่างเห็นหน้าเต็มตาจัง

“แล้วมีงานให้พี่ช่วยไหม” โทมะหันไปถามน้องสาว แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกลับยืนเหม่อ เขาจึงเพิ่มความดังให้มากยิ่งขึ้น

“มิเอะๆ คิดอะไรอยู่ ได้ยินที่พี่ถามไหม”

“อะ ฮะ!!อะไรนะคะ” ร่างโปร่งสะดุ้ง หันไปมองหน้าพี่ชายด้วยความตื่นตระหนก

“เฮ้อออ!!สงสัยจะไม่ได้พักผ่อน เอางี้ ส่งกองนี้ไปให้พี่ที่ห้อง แล้วเธอก็หยุดงานไป 3 วันนะ”

“อื้อ พี่โทมะ มิเอะทำได้ค่ะ”

“ไม่ต้องเลย พี่ทำเอง เราอะไปพักผ่อน ขึ้นเขาไปวันนี้เลยแทนพี่ ส่วนเรื่องผลิตทายาท พี่จะให้คนจัดการพาสาวไทยนั้นไปเอง”

“เอ่อๆ เอางั้นเหรอคะพี่โทมะ”

“อะจ๊ะ ไปๆ กลับบ้านไปพักไป”

โทมะกรีดกรายโบกมือให้กับน้องสาว พรางหยิบยื่นกระเป๋าและของใช้ให้กับน้องสาวฝาแฝด เขาทั้งผลัก ทั้งดัน ให้กับร่างสวยเดินออกจากห้องทำงาน ก่อนจะยืนอมยิ้มแล้วส่ายหัวด้วยความเอือมระอา จะรักงานเกินไปแล้วน้องสาวของเขา

หลังจากนั้นมิเอะก็สั่งให้คนพาเธอขึ้นเขา ไปยังบ้านพักส่วนตัว บ้านพักที่เต็มไปด้วยธรรมชาติบำบัดของแท้ เธอสั่งให้คนขับรถลงมาเลย เธอจะแช่น้ำผ่อนคลายระหว่างที่รอให้ถึงเวลาทำหน้าที่ผลิตทายาทให้กับตระกูลนั่น ร่างโปร่งเปลือยร่างทั้งหมด แต่ไม่ลืมที่จะนุ่งสิ่งที่สำคัญปกปิดส่วนล่างของตัวเธอเอง ก่อนจะแช่นน้ำแร่อยู่แบบนั้นจนพล่อยหลับไป

“เอ่อปิ่น เขาจะพาฉันไปไหนเนี่ย” เสียงหวานมองไปรอบๆ ก็รู้สึกใจหาย ครั้งแรกของการออกสู้โลกภายนอกหลังจากการถูกขังไว้เพื่อใช้เรือนร่างของเธอในการทำหน้าที่เป็นแม่พันธ์ อาการดีใจของเธอในตอนแรกตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นกังวลใจและเริ่มตื่นกลัว รถหรูที่วิ่งขึ้นเขาและสองข้างทางเริ่มไม่มีบ้านคน มันทำให้เธอหวาดกลัวเป็นที่สุด

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพราะว่าไม่งั้นเขาคงไม่ให้หนูมาด้วย”

“แต่ว่า ทำไมมันไกลอย่างนี้” ร่างบางเอ่ยพรางมองออกไปนอกกระจกรถหรู และเมื่อการเคลื่อนไหวเริ่มชะลอตัว หัวใจของเธอก็เต้นรัวยิ่งกว่ากลองชุด

“อ้าว ปิ่นจะไปไหนนะ” เธอร้องเรียกเมื่อเห็นว่าสาวใช้ซึ่งเป็นคนไทยคนเดียวนั้นไปคุยกับคนขับรถ และเจ้าหล่อนก็มายกของเข้าไปเก็บ จากนั้นก็ทำท่าเหมือนจะกลับขึ้นรถต่อ

“เอ่อๆ นายท่านไม่ให้ใครอยู่ที่นี่ค่ะ พวกเรากลับก่อนนะคะ อีก 3 วันจะมารับค่ะคุณวีรดา”

“ฮึ้ย!!ฉันจะอยู่กับใครล่ะ”

“อย่ากลัวไปเลยค่ะ ที่นี่ไม่มีใครกล้ามาหรอกค่ะ ทุกคนกลัวตายกันทั้งนั้น” เด็กสาวผู้ที่พูดโดยไม่คิดอะไรก็เอ่ยขึ้น แล้วโบกมือลา ทำเอาวีรดายืนคงทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น ร่างน้อยหมุนไปรอบๆ แล้วมองทุกอย่างด้วยความหวาดระแวง

วีรดาเดินหิ้วกระเป๋าเข้าห้องด้วยอาการหวาดระแวง เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างสำรวจ สภาพบ้านพักก็เหมือนกับบ้านของคนญี่ปุ่นบนเขาที่เราเห็นในทีวี แต่ที่แตกต่างก็คือพอเข้ามาข้างในทุกอย่างมันดูละลานตาไปหมด แม้จะอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ แต่เธอก็พอจะรู้ได้ว่าทุกอย่างสรรค์สร้างขึ้นด้วยวัตถุราคาแพง บรรยากาศคล้ายรีสอร์ทบนเขา เพียงแค่ปลายเท้าสัมผัสกับหินเล็กหินน้อยตามทางเดิน มันก็ทำให้หญิงสาวเย็นยะเยือก เธอพยายามมองหาคนเพื่อสอบถาม

“มีใครอยู่ไหมคะ” นานนับนาทีก็ยังไม่มีเสียงตอบ เธอยิ่งตื่นกลัวขึ้นทุกขณะ เรียวขาสาวจึงค่อยๆ เดินเข้าไปข้างในห้องพักซึ่งอยู่ถัดไปจากตรงที่เธอยืนประมาณ 10 ก้าว บ้านหลังเล็กหลังน้อยถูกปิด มีเพียงบ้านหลังนี้และห้องพักตรงนี้ที่เปิดไฟไว้ เธอมองข้าวของที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ทุกสิ่งทุกอย่างมันมี 2 ชิ้น คนตัวเล็กขมวดคิ้ว มันต้องไม่ใช่ห้องของเธอแน่ หญิงสาวจึงถอยออกมาแล้วเดินตรงไปตามทางที่รอยด้วยหินสีขาวสะอาดนั้น

“เอ๊ะ!! ห้องอะไรนะ” คนตัวเล็กเปรย ก่อนจะวางกระเป๋า แล้วค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปอย่างระแวดระวัง แต่แล้วด้วยความที่ไม่รู้ว่าหลังกำแพงหินนั้นมันเป็นอะไร หลังจากที่เธอเดินเข้าไปสามสี่ก้าว ร่างน้อยก็ร่วงตกลงไปในบ่อน้ำทันที

“อุ๊ย!! ว๊ายยยย!!!”

“ตูมมมม!!! ร่างน้อยตกลงไปในน้ำอุ่นอย่างแรง เสียงนั้นทำให้หญิงสาวที่นอนแช่อยู่ต้องสะดุ้งตื่น ร่างโปร่งรีบมองหาที่มาที่ไป ทันทีที่เห็นเรือนร่างน้อยนั้นก็จำได้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะตั้งหลักแล้วลุกขึ้นยืนได้ เธอจึงใช้โอกาสนั้นขึ้นจากบ่อน้ำแร่อย่างรวดเร็ว

“ยายบ๊องเอ้ย ซุ่มซ่ามจริงเชียว” ดูเอะสบถ ระหว่างที่ยืนแอบมองอยู่จรงมุมข้างหลังพุ่มไม้ นึกขั้นที่เห็นเจ้าหล่อนตะเกียวตะกายขึ้นไปยังขอบบ่อ ทันทีที่ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มตา หัวใจของเธอเองถึงกับหยุดชะงัก

“หวานจัง!’ หญิงสาวเผลอชมดวงหน้าหวานนั้นออกมาเบาๆ เธอจ้องมองขนตางอนยาวยามเปียกปอนที่กระพริบขึ้นลงอย่างเพลิดเพลิน คิ้วเรียวสวยดกดำรับกับดวงตากลมโตหวาน จมูกจิ้มลิ้มกับปากอบอิ่มกระจับนั้นมันสอดรับกันได้เป็นอย่างดี ผู้หญิงคนนี้ถือมีใบหน้าที่ดึงดูดผู้คนยิ่งนัก นี่เหรอสาวไทย สวยหวานเหมือนที่เขาพูดกันจริงด้วย แล้วดูรอยยิ้มเจ้าหล่อนซิ ยิ้มสยามเป็นแบบนี้นี่เอง มิเอะคิดไปพรางก็พิษมองใบหน้าของเจ้าหล่อนไป และเมื่อไล่สายตาลงมามองเรือนร่างบางที่,รีบไปกับน้ำนั้นตู่ๆ เจ้ามิเอะน้อยก็ตื่นขึ้นมาอัตโนมัติ

แกร็ก!! “อุ๊ย!!”

“เอ๊ะ!! ใครคะ ๆ ใครอยู่แถวนี้” เสียงบางอย่างที่ดังขึ้นทำให้วีรดาหันมองไปรอบๆ เธอยืนกอดตัวเองด้วยความหนาวสั่น เพราะตอนนี้ได้ขึ้นมาจากน้ำอุ่นๆ นั้นแล้ว

“ใคร ฉันถามว่าใคร มีคนอยู่ไหม” เธอส่งเสียงเรียกอีก และเมื่อทุกอย่างเงียบ เธอจึงไม่รอช้า รีบออกจากบ่อแช่น้ำนั่นแล้วหยิบกระเป๋า รีบเดินกลับไปเข้าห้องเดิม เพราะมีอยู่ห้องเดียวที่เปิดมันไว้

“อื้อ น่ากลัวจัง เอาไงดีเนี่ย เปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า” เธอรีบปิดประตูแล้วหยิบเสื้อผ้าเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ ร่างบางรีบปลดทุกอย่างออกเพื่อจะเปลี่ยนชุดใหม่ แต่แล้วเสียงมือถือก็ทำให้เธอรีบออกมาทั้งๆ ที่ยังนุ่งผ้าขนหนูนี้

“ฮัลโหลว่าไงปิ่น...อะ อะไรนะ นายท่านจะเข้ามาแล้วเหรอ อื้อ ...” วีรดาหันมองไปรอบๆ ก่อนจะถอนใจ แล้วหยิบผ้าปิดตานั้นมาจัดการกับตัวเอง ความจริงเธอจะทำเป็นปิดไม่สนิทก็ได้นะ แต่ก็กลัวหากถูกจับได้ คงต้องตายก่อนได้ออกจากที่นี่แหงๆ

แกร๊ก!!

“อุ๊ย!!” เสียงประตูที่เปิดออกทำให้เธอตกใจ ทำไมเขาถึงมาเร็วจัง หรือว่าเขาอยู่แถวนี้ ว่าแต่จะไม่พูดพร่ำทำเพลงเลยหรือไงนะ ร่างบางสะดุ้ง เมื่อเธอรับรู้ได้ว่ามีใครบางคนกำลังพาเธอค่อยๆ เดินออกจากมุมที่เธอนั่งอยู่ และกลิ่นตัวของเขาทำให้เธอมั่นใจว่าเป็นเขา

“จะอาบน้ำเหรอ ฉันอาบให้นะ” เสียงนั้นกระซิบข้างใบหู วีรดาหน้าร้อนผ่าว แล้วปล่อยให้เขาพาเธอเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างช้าๆ และกลิ่นสบู่ในห้องน้ำทำให้เธอรู้ว่าเขาหมายความว่าแบบนั้นจริงๆ แน่ใจนะว่าเขาจะอาบน้ำให้ นี่ก็ปลดผ้าขนหนูตั้งนานแล้ว มัวยืนทำอะไรอยู่นะ ไม่เห็นว่าจะมีเสียงเปิดฝักบัวเลย

“อุ๊ย!! คุณคะ อ๊ะ อื้อ ยะ อย่าพึ่งค่ะ อุ๊ย อื้อ อื้อ อือ” เสียงหวานพยายามร้องห้ามเพื่อทัดทานแต่ทว่าเสียงเธอตอนนี้มันก็เหมือนสายลมที่พัดผ่าน ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปก็เท่านั้น...>>>>