หนี

วีรดานอนร้องไห้อยู่ภายในห้องนอน หญิงสาวเจ็บปวดใจที่สุดเท่าที่เคยมีมา เพียงแค่คำว่าเป็นไปไม่ได้คำเดียวเท่านั้น ร่างอวบอิ่มกระเพื่อมตามแรงสะอื้น มือน้อยข้างหนึ่งปาดน้ำตา ส่วนอีกข้างก็ลูบท้องน้อยๆ ด้วยความห่วงใย

“แม่จะทำยังไงดี แม่กลัวเหลือเกินที่จะไม่ได้พบลูก” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพียงแค่คิดถึงนายหญิงจะไม่ให้เจอหน้าลูกหัวใจของเธอก็เหมือนกับถูกเข็มทิ่มเป็นพันๆ เล่ม

“ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นค่ะฉันไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่”

“นายท่านขา อึก ๆ !อือ” เมื่อได้ยินเสียงของเขาเธอรีบผุดลุกขึ้นแล้วหันหลังไปหา ดวงตาหวานนั้นแสนเศร้า ก่อนจะโผเข้าหาร่างนั้นอย่างรวดเร็ว

“เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ครั้งนี้คุณแม่ทำเกินไปแล้ว” มิเอะเอ่ยเสียงเรียบ สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง สมองของเธอตอนนี้มันมีทุกอย่างอยู่ในหัวหมดแล้ว

“นายหญิงบอกว่าหากหนูคลอดลูกแล้วยังอยู่ที่นี่ท่านจะไม่ให้หนูเจอลูก” วีรดาสะอึกสะอื้นมองหน้าเขาด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึก

“เขาก็บอกให้ฉันหมั้นกับทาเคชิเหมือนกัน”

“หมั้นเหรอคะ อึก อึก อือ” เมื่อได้ฟังเช่นนั้นเธอก็ปล่อยโฮขึ้นมาอีก เธอรู้ความหมายของคำว่าเป็นไปไม่ได้แล้วว่าอะไร ลำพังไม่ให้เ