ขอจดจำครั้งสุดท้าย

มิเอะนอนกระสับกระส่าย ดวงตาหวานภายใต้ความมืดมิดของห้องนั้นมันข่มให้ปิดลงไม่ได้เลย เธอนึกถึงแต่ประโยคของพ่อบ้าน พรุ่งนี้เธอต้องไปเจอหน้ากับทุกคนในบ้านหลังนี้ รวมถึงหน้าพ่อของลูกในท้องเธอด้วย พรุ่งนี้เธอจะเจอนายท่านแล้วใช่ไหม แต่ทำไมอาการดูเหมือนจะไม่ค่อยดีใจ ตรงกันข้ามกลับกังวลใจมากกว่า หากเปิดหน้ามาแล้วเขาอัปลักษณ์ล่ะ จะทำยังไงรับได้หรือไม่ ดำขาวมากน้อยเพียงใด หรือว่าน้ำร้อนลวก หรือไฟไหม้ทั้งตัว เธอจะรับได้หรือเปล่า หญิงสาวนอนครุ่นคิดพรางพลิกตัวไปมา

แกร็ก !!เสียงบางอย่างจากด้านนอกทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เสียงเหมือนใครเปิดประตู คนตัวเล็กทำท่าจะขยับลุกขึ้น

“หลับหรือยัง กรุณาอย่าเปิดไฟนะ ฉันขอร้อง” น้ำเสียงที่คุ้นหูเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ เมื่อได้ฟังรอยยิ้มหวานก็คลายออกกว้าง แต่กระนั้นหัวใจดวงน้อยกลับพองโตและเต้นระทึกขึ้น

“นะ นายท่าน” เสียงหวานเปรยข้างประตูห้องนอนเพื่อให้คนด้านนอกได้ยินและรับคำว่าเป็นเขาเพื่อความแน่ใจ

“อื้อ ขอผ้าปิดตาได้ไหม” น้ำเสียงนั้นดูเหมือนจะขอร้องมากกว่าออกคำสั่ง วีรดาหันไปมองหัวเตียงก่อนจะหยิบมันขึ้นมาสวมอย่างว่าง่าย แล้วรีบส่งเสียงให้กับเขา นึกแปลกใจพรุ่งนี้ก็