มิเอะนอนกระสับกระส่าย ดวงตาหวานภายใต้ความมืดมิดของห้องนั้นมันข่มให้ปิดลงไม่ได้เลย เธอนึกถึงแต่ประโยคของพ่อบ้าน พรุ่งนี้เธอต้องไปเจอหน้ากับทุกคนในบ้านหลังนี้ รวมถึงหน้าพ่อของลูกในท้องเธอด้วย พรุ่งนี้เธอจะเจอนายท่านแล้วใช่ไหม แต่ทำไมอาการดูเหมือนจะไม่ค่อยดีใจ ตรงกันข้ามกลับกังวลใจมากกว่า หากเปิดหน้ามาแล้วเขาอัปลักษณ์ล่ะ จะทำยังไงรับได้หรือไม่ ดำขาวมากน้อยเพียงใด หรือว่าน้ำร้อนลวก หรือไฟไหม้ทั้งตัว เธอจะรับได้หรือเปล่า หญิงสาวนอนครุ่นคิดพรางพลิกตัวไปมาแกร็ก !!เสียงบางอย่างจากด้านนอกทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เสียงเหมือนใครเปิดประตู คนตัวเล็กทำท่าจะขยับลุกขึ้น“หลับหรือยัง กรุณาอย่าเปิดไฟนะ ฉันขอร้อง” น้ำเสียงที่คุ้นหูเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ เมื่อได้ฟังรอยยิ้มหวานก็คลายออกกว้าง แต่กระนั้นหัวใจดวงน้อยกลับพองโตและเต้นระทึกขึ้น“นะ นายท่าน” เสียงหวานเปรยข้างประตูห้องนอนเพื่อให้คนด้านนอกได้ยินและรับคำว่าเป็นเขาเพื่อความแน่ใจ“อื้อ ขอผ้าปิดตาได้ไหม” น้ำเสียงนั้นดูเหมือนจะขอร้องมากกว่าออกคำสั่ง วีรดาหันไปมองหัวเตียงก่อนจะหยิบมันขึ้นมาสวมอย่างว่าง่าย แล้วรีบส่งเสียงให้กับเขา นึกแปลกใจพรุ่งนี้ก็
ร่างน้อยตอนนี้บิดเร้าไปมาต่อหน้าเขา เสียงหวานก็ครางครวญจนร่างโปร่งอดใจไม่ไหว สายตาคมมองภาพนั้นตาหวานเยิ้ม ก่อนจะก้มมองเจ้ามิเอะน้อยที่แข็งขึงอยู่ในกำมือตัวเอง มิเอะพ่นลมหายใจออกมาตามจังหวะ ขณะที่ค่อยๆ กดหัวบานๆ นั้นทักทายช่องทางรักที่ฉ่ำเยิ้ม เธอทำให้คนตัวเล็กปลดปล่อยไปแล้วเมื่อก่อนหน้านี้ ต่อไปนี้ก็เป็นตาของเธอบ้างที่จะได้อิ่มเอมกับมันนั้น เธอเมื่อนึกถึงเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้อง ร่างโปร่งจึงต้องใช้ความระมัดระวังกับทุกการเคลื่อนไหวของตัวเองสึบ สึบ สึบ ++ เสียงม่านเนื้อถูกเปิดออกเพราะเจ้าแท่งรักลำเขื่อง มันค่อยๆ ผ่านเข้าไปข้างในอย่างช้าๆ ช้าๆ ทุกการเคลื่อนไหวทำให้ร่างโปร่งถึงกับต้องกัดสันกราม ยิ่งเข้าไปข้างในมันยิ่งร้อนระอุ ผนังที่ค่อยๆ หดตัวบีบรัดเจ้าสิ่งแปลกปลอม และมันก็ทำให้เจ้าของร่างเม้มปากแน่นเพื่อระงับเสียงกระสันนั้นเอาไว้“อ๊ะ อะ อึก นายท่านขา อ่าส์” เสียงหวานที่ครางออกมาเบาหวิว วีรดาถดถอยสะโพกเล็กน้อยด้วยความเสียว ทุกเยื้องกรายที่สอดส่ายเข้าไปนั้นมันทำให้หัวใจของเธอเกือบหยุดเต้น ความเนิบนาบและถะนุถนอมของเขาทำให้ดวงตาหวานของเธอคลอไปด้วยน้ำอุ่นๆ นี้ เธอไม่ได้เจ็บแต่อย่างใด แปลกท
วีรดาลอบมองร่างของชายหญิงที่ยืนอยู่ด้านหน้า เธอกำลังเปรียบเทียบกับสองร่างโปร่งที่เขาบอกว่าเป็นแฝดกันนั้น ร่างสูงโปร่งสัดส่วนไม่ต่างกันเท่าไรนัก หากสลับกันผู้ชายใส่วิกผมหรือผู้หญิงตัดผมสั้นก็คล้ายกันเป็นที่สุด ดวงตาหวานมองอยู่กับร่างสูงที่บอกว่าคือพ่อของลูกเธอนี้อย่างละเอียด คุณโทมะคือนายท่าน คนที่เรานอนด้วยทุกคืนงั้นเหรอ หญิงสาวมองตามแผ่นหลังไล่ไปตามลำแขนขาวละเอียดที่ผู้หญิงอย่างเธอต้องอาย เธอไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ เพื่อดูให้เต็มตา"ก็หล่อดีนะ" เธอเปรยออกมาเบาๆ ขณะละสายตาไปมองร่างโปร่งข้างๆ เธอมองสำรวจตั้งแต่ศีรษะ ไหล่มน แผ่นหลัง ไล่ตามส่วนเว้าส่วนโค้ง จู่ๆ แก้มใสกลับเอ่อขึ้นสีแดงระเรื่อ"อุ้ย!บ้าจริงวี คิดอะไรของเธอเนี่ย" เธอพึมพำกับตัวเองก่อนส่ายใบหน้าสวยไปมาเพื่อสลัดความคิด"คุณวีคะ คุณโทมะเรียกแล้วค่ะ" เสียงปิ่นทำให้เธอตื่นจากภวังค์"อ้อ..อืมจ๊ะ" วีรดาหันไปมองแล้วรีบเดินก้มหน้าไปหาชายหนุ่มร่างสูงที่ยิ้มอบอุ่นอยู่นั้น"เหนื่อยหรือยังคะ ไปหาที่นั่งไหม""เอ่อๆ ไม่เป็นไรค่ะ หนูยังไหวค่ะนายท่าน""นะ นายท่านเหรอ" โทมะมองหน้าสาวน้อยที่จะมาเป็นภรรยาอย่างสงสัย"ค่ะ นายท่าน" วีรดามองหน้าชายหนุ
วีรดาบอกมิเอะว่าขอลงซื้อของใช้ส่วนตัว อีกอย่างเธออยากเดินเล่นเปิดหูเปิดตาด้วย ใจจริงอย่าซื้อนิทานไทยอ่านให้ลูกฟัง เพลงไทย และอีกหลายๆอย่างที่ไทยแลนด์ทาวน์ คุณมิเอะไม่ได้ว่าอะไรเธออนุญาตให้เราเลือกซื้อได้ตามใจต้องการ โดยมีเธอเองเป็นผู้ช่วยถือของ"ซื้ออันนี้ด้วยซิ" มิเอะเอ่ยพร้อมกับชี้นิ้วไปยังคู่มือแม่และเด็กวีรดามองตามนึกแปลกใจที่เขาอ่านภาษาไทยออกด้วยหรือไร"ค่ะ ขอบคุณนะคะ อึ๊บ! คนตัวเล็กรับคำสัญชาตญาณเขย่งเท้าเพื่อหยิบหนังสือชั้นบนสุด มิเอะส่ายหัวพร้อมกับเดินเข้าไปหยิบให้"มาฉันหยิบให้""อุ๊ย! อื้อ..." วีรสัญชาตญาณรีบหันหลังด้วยความลืมตัว ทันทีที่หันมาแขนของคุณมิเอะข้างหนึ่งก็กำลังคร่อมร่างของเธอเอาไว้ ส่วนอีกข้างจับอยู่กับหนังสือชั้นบน ดวงตาหวานกวาดมองคางเรียวของเขา พร้อมกับเม้มปากแน่นด้วยความรู้ก็สึกแปลก ทำไมเธอใจสั่นนะ"เอานี่ อยากได้อะไรอีก ฉันหยิบให้""เอ่อๆ ฉันๆ "วีรดาไม่กล้าบอกว่าเธออยากได้ชุดชั้นในเสื้อชั้นในสำหรับคนท้อง..ตอนนี้เธอเริ่มอึดอัด เพราะปกติหน้าอกหน้าใจก็ไม่ธรรมดาอยู่แล้วตอนนี้มันยิ่งคับแน่นเป็นที่สุด"มัวแต่เอ่ออยู่นั่นแหละ..จะซื้อไหม"มิเอะเอ่ยพร้อมกับลืมตัวคว้า
หลังจากวันนั้นมิเอะก็พยายามบอกตัวเองว่าอย่าทำอะไรให้ความลับมันแตก เพราะตอนนี้ทุกอย่างกำลังไปได้ดีแล้ว ข่าวเรื่องพี่โทมะเป็นเกย์ผู้คนก็เลิกโจทย์ขาน แต่สิ่งที่กำลังจับตากันอยู่นี้คือทายาทตัวน้อยของตระกูลคาวาชิตะนั้น ร่างโปร่งพยายามบอกตัวเองให้ทำใจ แต่ภาพตรงหน้ามันก็ทำให้มิเอะเจ็บปวดหัวใจขึ้นทุกขณะ ภาพของคนของเธอและลูกน้อยในท้องถูกประคบประงมด้วยพี่ชายฝาแฝด แม้จะรู้ว่าพี่โทมะไม่ได้คิดอะไรกับแม่พันธ์ของเธอนั้น แต่ยายนั่นนะซิเธอเกรงว่าจะหลงรักพี่เธอจนหัวปรักหัวปรำ ดูซิยิ้มไม่หุบเลยก็ว่าได้ คนที่ยืนแอบมองอยู่ไกลๆ นั้นนึกหมั่นไส้“คุณหนูคะ กลับมาแล้วเหรอคะ” ประโยคนั้นทำให้ชายหญิงนั้นมองมาทางนี้“ยังมั๊งก็เห็นอยู่นี่ไง” เธอทำหน้าดุใส่คนรับใช้ที่มาวุ่นวายไม่ดูตาม้าตาเรือ เธอเองจึงต้องเงยหน้าไปยิ้มให้กับพี่ชายและพี่สะใภ้ที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก“มิเอะ!ไปดูงานเกือบ 3 เดือนเลยนะ” เสียงเข้มของโทมะตะโกนมายังหล่อน รอยยิ้มกว้างทำให้มิเอะยิ้มตอบ เธอเดินไปหาพี่ชายแต่สายตาก็เหลือบมองร่างบางของคนตัวเล็กที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นมา ร่างอวบอิ่มนั้นดูเปล่งปล่องเป็นที่สุด“ค่ะพี่โทมะ เป็นไงบ้างคะ”“ก็สบาย
วีรดาจำต้องทำตามที่คุณโทมะบอก ร่างบางยืนนิ่งโดยใช้ผ้าปิดตาอยู่แบบนั้น หัวใจของเธอเต้นระทึกเมื่อรับรู้ได้ถึงไอร้อนจากร่างคนเดินเข้ามาใกล้ เธอรู้ว่าเป็นคุณโทมะ แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกดีใจ ในทางตรงกันข้ามกลับรู้สึกอึดอัดและไม่ต้องการให้เขามาสัมผัสร่างกาย“อุ๊ย!!” เธออุทานเมื่อต้นแขนสวยถูกฝ่ามือร้อนสัมผัส กายสาวเบี่ยงออกเล็กน้อย คล้ายรังเกียจ ร่างของเธอถูกพาให้ไปนั่งยังโซฟาที่อยู่มุมห้องหญิงสาวพยายามเอ่ยเพื่อเจรจา“เอ่อๆ คุณโทมะคะ นะ หนูท้องอยู่นะคะ นะ หนูว่ามันไม่ดี”“แล้วถ้าหากทายาทคาวาชิตะได้รับอันตราย หนูจะแย่นะคะ” เธอพยายามบอกเหตุผลสารพัด ทำเอาคนฟังอมยิ้ม สายตาคมไล่มองคนที่พยายามเจรจานั้นอย่างเอ็นดู เจ้าหล่อนจะรู้หรือไม่ว่าคนตรงหน้านั้นไม่ใช่คนที่เธอพูดถึง“อ๊ะ อย่าเลยนะคะ คุณทะ อ๊ะ อุ๊บ จุ๊บ อื้ออื้อ ”ยังไม่ทันที่เสียงนั้นจะร้องขอ ปากอิ่มของเธอก็ถูกประกบปิดอย่างหนักหน่วง ริมฝีปากเล็กที่เผยอร้องห้ามนั้นหนีไม่พ้นริมฝีปากนุ่มที่รุกรานนี้ และทันทีที่ลิ้นร้อนของเขาสัมผัสมันทำให้สมองของเธอนึกถึงคืนวันวาน วีรดาหยุดการดิ้นรนขัดขืน ร่างน้อยที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ตอนแรกตอนนี้หยุดดิ้น มือที่กำอยู่
มิเอะจ้องมองเรือนร่างอวบอิ่มที่ขาวโพลนด้วยแววตาที่หวานเยิ้ม ร่างน้อยที่นอนบิดกายสาวไปมาอยู่แบบนั้นมันสุดแสนเย้ายวนอารมณ์เป็นที่สุด เธอค่อยๆ ดึงปลายนิ้วยาวออกมาด้านนอก สายน้ำรักที่ค่อยๆ ไหลเยิ้มย้อยออกมาตามทางทำให้เธอต้องกลืนน้ำลาย ตลอดเวลา 3 เดือนที่ห่างหายทำให้อารมณ์หื่นของเธอถูกปลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มันเหมือนกับน้ำมันเชื้อเพลิงที่รอการจุดไฟลงไปนั้นมันพร้อมที่จะลุกพรึบสว่างวาบขึ้นมาทันที“อ๊ะ นายท่านขา อย่าช้าสิคะ หนูรออยู่นะคะ” เสียงหวานนั้นไม่พูดเปล่า เจ้าหล่อนกลับค่อยๆ เคลื่อนปลายนิ้วยาวเข้าไปลูบไล้เนินเนื้ออิ่มของตัวเองไปมาอย่างแผ่วเบา เธอรู้ว่าการทำแบบนี้มันทำให้คนตรงหน้ารู้สึกเช่นไร หญิงสาวค่อยแหวกกลีบอิ่มของตัวเองออกก่อนจะสะกิดติ่งเนื้อนุ่มเพื่อเย้ายวนเขาเล่น“อื้อ เธอนี่นะรู้ตัวไหมว่าไม่ธรรมดาจริงๆ หืม” มิเอะเอ่ยพรางเหลือบสายตามองกลีบเนื้อสีสดที่เคลือบไปด้วยหยาดน้ำใสเต็มพื้นที่ แม้ว่าเจ้าหล่อนจะมีครรภ์แต่ส่วนตรงนั้นก็ยังไม่เคยเปลี่ยน มันยังสามารถล่อตาล่อใจจนเธอเองอดไม่ได้ที่จะเชยชิมมัน ไวเท่าความคิด ใบหน้าสวยคมของร่างโปร่งก็มุดเข้าตวัดปลายลิ้นร้อนตรงใจกลางความสาวของเจ้าหล่อน
มิเอะจ้องมองกลีบเนื้ออวบอูมที่ตอนนี้เฉอะแฉะไปหมด หยดน้ำบางส่วนยังคงเอ่ออยู่ตรงช่องทางสวรรค์นั้น เธอแอบเห็นร่องสวยขยับขับน้ำสีใสหนืดๆ ออกมาด้านนอก มันทำให้เจ้าดุ้นร้อนค่อยๆ ดีดตัวขึ้นอย่างช้าๆ"อื้อ นายท่านขา " คนตัวเล็กเหลียวหลังไปส่งเสียงหวาน เพราะตรงนั้นของเธอมันเต้นตุบๆ ไปหมดแล้ว บั้นท้ายงอนงามแอ่นขึ้นเชิญชวน ก่อนจะเอื้อมมือไปลากไล้กลีบเนื้อนุ่ที่ชุ่มฉ่ำนี้ไปมา"เธอนี่นะ ยั่วเก่งเกิ้น"ครืดๆ!! สึบ!!"อื้อ สึบ อ่าส์"มิเอะบ่นได้แค่นั้น ก่อนจะค่อยๆ ดันเจ้าดุ้นรักให้มุดหายเข้าไปในกลีบนุ่มนี้ ร่างสูงค่อยๆ กดหัวแล้วดันอย่างระวัง ขณะที่เจ้าของร่างน้อยกลับผวาร่างสวยตามจังหวะการดุดันนั้น"อ๊ะ นายท่าน อ๊ะ อึก ฮึก อื้อ"วีรดากัดปากตัวเองแน่น ท้องน้อยๆ แขม่วตามจังหวะการสอดดุ้นร้อนเข้าไปทีละนิดๆ ทุกการเสียดสี มันทำให้หัวใจของเธอวาบหวิว ตอนนี้เธอสุขจนล้นไปหมดแล้ว นายท่านนุ่มนวลชวนฝันเกินไปแล้ว หญิงสาวคิดพรางนึกถึงใบหน้าสวยคมของคุณมิเอะ เธอเด้งสะโพกสอดรับการสอดแทรกดุ้นร้อนเพื่อเอาใจ"อื้ม ซี๊ดดด..ทึ่รักจ๋า ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว อื้อ" มิเอะกัดฟันแน่นขณะที่สะโพกสวยก็ขยับเข้าออกถี่ๆ เธอกดมันเข้าไปได้
“อ๊ะ อ๊ะ นายท่านขา หนูจะไม่ไหวแล้วค่ะ” วีรดาโน้มใบหน้าสามีเข้ามาบอก ตอนนี้ร่องสวยของเธอเสียวจนทนไม่ไหวอยู่แล้ว ขาสวยที่อ้าออกกว้างตอนนี้มันสั่นเทิ้มจนเกินจะทน แขนเรียวรีบคว้าร่างของเขาเอามั่น ก่อนจะแอ่นสะโพกให้เขาอัดกระแทกอย่างแรงเพื่อส่งเธอขึ้นสวรรค์นี้“อื้อ ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกัน ซี๊ดดดด” มิเอะจับเอวเล็กนั้นแน่นพร้อมออกแรงกระแทกไปมานี้ แต่แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นขัดความสุข“อุแว๊ๆๆๆๆๆๆ !!!”สองสาวมองหน้ากันเลิกลั่นเมื่อได้ยินเสียงบุตรชยหัวแก้มหัวแหวนส่งเสียงร้อง ทุกการกระทำหยุดกึก เหงื่อซึมออกไปทั่วใบหน้า“เอาไงดีที่รักคะ” วีรดาหันมองหน้าเขาขณะที่จุดร่องสาวของเธอกำลังเชื่อมกันอยู่นี้“ไม่ต้องห่วงค่ะคนดี ฉันมีวิธี”พลึ่บ!!“ว๊าย!!อื้อ ไม่หนักหรือคะ” วีรดาร้องเสียงหลงเมื่อเขาช้อนร่างของเธออุ้มขึ้น เธอห้อยโตงเตงอยู่บนร่างของเขาโดยตรงนั้นของเรายังคงสอดรัดกันแนบแน่น ร่างโปร่งพาเธอไปยังห้องนอนของบุตรชาย ใบหน้าสวยของเธอร้อนผ่าวเป็นที่สุด เขาไม่ได้อุ้มเธอเพียงอย่างเดียว ขาเรียวที่เขาช้อนเอาไว้นั้นกับจับมันขยับเข้าออกตามจังหวะ เธอรู้สึกได้ถึงการเข้าไปข้างในที่มันลึกสุดหัวใจนี้“ไม่หนักเลยสักนิด
มิเอะได้รับโทรศัพท์จากพี่ชายฝาแฝด หลังจากกดวางก็ถอนหายใจขึ้นมาทันที ในใจยังนึกโกรธผู้เป็นแม่ แต่อีกใจก็รู้สึกสงสาร ตอนนี้ทั้งบ้านต่างโทษท่านคนเดียวที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอหนีหายไปแบบนี้ และตอนนี้ท่านกำลังได้รับผลของการกระทำนั้นอยู่ พี่โทมะบอกว่าท่านซึมเศร้าและไม่ค่อยท่านข้าวตั้งแต่ที่งานแถลงข่าวที่บ้านทาเคชิ นึกแล้วก็เริ่มใจอ่อนขึ้นมาเสียแล้ว“มีอะไรหรือเปล่าคะที่รัก ทำไมทำหน้าแบบนั้น” วีรดาวางขวดน้ำลงกับโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้ามาหาสามีที่ยืนหน้าเครียดอยู่ตรงหน้าต่าง“พี่โทมะโทรมาบอกเรื่องคุณแม่”“นายหญิง ๆ เป็นอะไรเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ“พี่โทมะบอกว่าท่านเศร้ามาก”“เอาแบบนี้ไหมคะ เรากลับไปเยี่ยมท่านไหมคะ”“มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดนะซิ หากไปแล้วฉันกับแม่ก็คง...” มิเอะคิดถึงการสู้หน้าท่าน เธอเกรงว่าจะมองหน้ากันไม่ติด แล้วเธฮเองก็ยังไม่อยากกลับด้วย ไม่อยากให้ท่านมาเจ้ากี้เจ้าการชีวิตของเธออีก“แต่หากว่าท่านล้มป่วย ที่รักจะรู้สึกดีอยู่เหรอคะ” วีรดาเดินเข้าไปจับต้นแขนผู้เป็นสามี สายตามองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น เธอรู้ว่าจริงๆ แล้วเธอรู้ว่าสามีรู้สึกเสียใจเช่นเดียวกัน“ไม่หรอกน่
“อุ๊แว๊ๆๆๆ !!” เสียงสวรรค์นั้นทำให้คุณพ่อลูกอ่อนวัย 4 เดือนสะดุ้ง ร่างโปร่งรีบผุดลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วตรงไปหาเพราะเกรงว่าแม่จ๋าจะไม่ได้อยู่ใกล้ ใบหน้าสวยคมดูเป็นกังวล แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็อมยิ้ม เสียงที่เงียบไปนั้นไม่บอกก็รู้ว่าได้สิ่งที่สมใจแล้ว ปากเล็กที่ตอนนี้มีนมจากเต้าอุดอยู่มันทำให้มิเอะส่ายหัว“ลูกจ๋าของโอโต้ซังนี่นะ อ้อนดูดนมแม่นี่เอง ร้องเสียงดังเชียว” หญิงสาวยืนกอดอกพร้อมกับส่ายหัว สายตามองภาพตรงหน้าด้วยความสุขใจ นี่หากว่าเธอไม่พาวีรดาหนีออกมาป่านนี้คงต้องตามหาแม่จ๋ากันวุ่นแล้ว หรือไม่ก็ถูกจับแยกจนไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ ไม่ได้ยืนมองความน่ารักน่าเอ็นดูที่แสนอบอุ่นแบบนี้ ว่าแต่เห็นเจ้าตัวน้อยก็นึกอิจฉาได้ดูดนมแม่ทุกเวลาที่ร้องเลย ส่วนโอโต้ซังนี่ซิต้องมานอนตะกายฝาเพราะว่าคุณหมอบอกว่างดกิจกรรมหลังคลอด 3 เดือน“เฮ้ย!!นี่มัน....” มิเอะเปรยกับตัวเองพร้อมกับดวงตาเบิกกว้าง สายตคามองภาพตรงหน้าแววตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงระยะเวลาที่หนีออกจากบ้านจนมาคลอด “มิโดริคาวะ” ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอนี้“ชู่!!เบาหน่อยซิคะ ลูกจ๋ากำลังหลับอยู่ เดี๋ยวก็ตื่นหรอกค่ะ” แม่ลูกอ่อนหันมา
“จริงเหรอครับว่าทางคาวาชิตะกรุ๊ปส่งคนมาทำร้ายคุณทาเคชิน่ะครับ” เสียงนักข่าวคนหนึ่งเอ่ยถามหลังจากที่ทาเคชิและพ่อของเขาแถลงข่าว“จริงซิครับ ทางนั้นไม่ไว้หน้าผมเลย ให้คนมาทำร้ายลูกชายของผมด้วยวิธีสกปรกๆ ครับ แถมลูกชายคนโตยังมีข่าวเรื่องรักร่วมเพศด้วยนะครับ” พ่อของทาเคชิไม่ได้บอกหมดว่าวิธีสกปรกนั้นมันคืออะไร และนำข่าวลือนั้นมาบอกให้ทุกคนเพื่อเป็นข่าว ทางบ้านของมิเอะจะได้เสียชื่อเสียง“ตายจริง ไม่น่าเชื่อนะครับวาชิตะกรุ๊ปจะเป็นยากูซ่า แถมลูกชายยังเป็นรักข้ามเพศด้วย”นักข่าวบางคนเอ่ยถามพรางหันหน้าไปหาบรรดาเพื่อนักข่าวด้วยกัน และมันก็ทำให้เคนและทาเคชิยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ ช่วยไม่ได้ให้แต่งก็ไม่แต่งแถมยังไม่จ่ายเงินชดใช้อีก“ใช่ครับ ไม่อยากจะเชื่อเลย” ทาเคชิเอ่ยสมทบ“หึ แล้วแกไม่บอกนักข่าวเขาไปล่ะว่า ที่ถูกทำร้ายน่ะ แกไปทำเลวอะไรไว้” เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ทุกคนตกใจ โดยเฉพาะทาเคชิและเคน“คุณโทมะ !!” บรรดานักข่าวอุทานพร้อมกันพร้อมกับยื่นไมค์ไปทางผู้มาใหม่“อุ๊ย!ทุกคนดูคลิปนั่น” นักข่าวอีกคนตะโกนไปยังจอโปรเจ็คเตอร์ที่ทาเคชิเอามาเพื่อเปิดรูปตอนฟกช้ำให้กับทุกคนเห็น แต่ตอนนี้สิ่งที่ทุกค
วีรดาเริ่มร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัว กายอวบอิ่มตอนนี้ไม่มีอาภรณ์ใดๆ ปกปิดเรือนกายเลยก็ว่าได้ ร่างอวบของหญิงสาวท้องโตตอนนี้กำลังนอนพิงอยู่กับโซฟาตัวใหญ่ ใบหน้าของเธอเริ่มมีหยดน้ำผุดๆ ปรากฏขึ้นมาบ้างแล้ว เธอมองร่างโปร่งที่ตอนนี้ก็เปลือยเปล่าเช่นกัน สายตาที่เป็นมันส์ส่งมานั้นทำให้เธอหัวใจเต้นแรง“อ๊ะ นายท่าน อื้อ” ปากบางเผลออุทานเมื่อเขายกขาสวยของเธอทั้งสองข้างตั้งชันขึ้น เธอเม้มปากแน่นเมื่อร่างของเขากลับลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ด้านล่าง สายตาคมหวานช้อนขึ้นมามอง เธฮถึงกับเปลอกัดริมฝีปากตัวเองแล้วซูดลมเข้าเบาๆจุ๊บ !! “ขอกินนะคะ จุ๊บ อื้ม” เสียงแหบพร่าเอ่ยหลังจากที่จรดริมฝีปากกับต้นขาสวยของเธอข้างในนี้ ความร้อนจากริมฝีปากนุ่มทำให้ร่างสาวท้องแก่สะดุ้ง มิเอะอมยิ้มก่อนจะค่อยๆ แลบลิ้นลากปลายลิ้นไปตามสรีระของเจ้าหล่อนเธอลากมันจากหัวข่าด้านในนั้นเคลื่อนผ่านลงมารด้านล่าง ก่อนจะจุมพิตข้างๆ ขาหนีบที่ขาวสะอาดจนใครเห็นต้องอิจฉา สายตาเหลือบมองกลีบเนื้ออวบอิ่มสีชมพู ซึ่งเธฮคนเดียวที่รู้ว่ามันสวยมากขนาดไหน หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะจุมพิตตรงส่วนนั้นอย่างหวงแหนจุ๊บ !!“อื้อ นายท่านขา อ่าส์” วีรดาถึงกับเงยหน้าครางเสีย
“อะไรนะครับคุณแม่ มิเอะหายไป” โทมะอุทานเสียงดัง ใบหน้าแตกตื่นเป็นที่สุด เขาหันไปมองหน้าแม่ของตัวเองสีหน้าเป็นกังวลที่สุด ขณะที่ในใจตอนนี้กลับยิ้มร่าด้วยความสะใจ“ใช่นะสิ ไม่รู้ว่าเมื่อไรด้วย เพราะเมื่อสองวันก่อนแม่ก็ไม่ได้เข้าบริษัท มัวแต่ยุ่งๆ เรื่องจัดงานหมั้นที่จะถึง วันจันทร์หน้านี้”“เพราะคุณคนเดียว ผมไม่โทษใครนอกจากคุณ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงเข้มสายตาตำหนิภรรยาที่รักของเขา เข้าใจว่ารักครอบครัว แต่ว่ามาทำร้ายจิตใจลูกแบบนี้ไม่ได้“เพราะฉันอะไรคะ ฉันทำไปก็เพราะชื่อเสียงในวงตระกูลนะคะ”“มันจะเสียอะไรนักหนา หรือถ้าเสียก็ให้มันเสียไปซิ แล้วนี่เป็นไงเสียลูกไปแล้วคุณรู้ไหมลดา” เสียงเข้มของผู้เป็นพ่อตะโกนต่อว่าภรรยาสุดที่รัก ซึ่งเขาได้เลี้ยงดูเหมือนกับไข่ในหิน และเชิดชูให้เกียรติเจ้าหล่อนเป็นที่สุด“ไม่หรอกคุณ ฉันรู้ว่าลูกรักฉัน” น้ำเสียงผู้เป็นแม่เริ่มอ่อย หัวใจของเธอตอนนี้บีบรัวจนถึงขีดสุด“ลูกน่ะรักคุณ แล้วคุณอ่ะรักลูกบ้างไหม”“พอแล้วครับคุณพ่อ นี่คุณแม่ก็คงเสียใจมากแล้ว”“เรื่องงานวันจันทร์จะทำยังไงล่ะทีนี้ ผมเตือนคุณแล้วนะ”“ฉันไม่รู้ ฉันจะเป็นลม เอ้อออ...” ร่างท้วมแทบหงายหลังไปพิงโซฟา
วีรดานอนร้องไห้อยู่ภายในห้องนอน หญิงสาวเจ็บปวดใจที่สุดเท่าที่เคยมีมา เพียงแค่คำว่าเป็นไปไม่ได้คำเดียวเท่านั้น ร่างอวบอิ่มกระเพื่อมตามแรงสะอื้น มือน้อยข้างหนึ่งปาดน้ำตา ส่วนอีกข้างก็ลูบท้องน้อยๆ ด้วยความห่วงใย“แม่จะทำยังไงดี แม่กลัวเหลือเกินที่จะไม่ได้พบลูก” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพียงแค่คิดถึงนายหญิงจะไม่ให้เจอหน้าลูกหัวใจของเธอก็เหมือนกับถูกเข็มทิ่มเป็นพันๆ เล่ม“ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นค่ะฉันไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่”“นายท่านขา อึก ๆ !อือ” เมื่อได้ยินเสียงของเขาเธอรีบผุดลุกขึ้นแล้วหันหลังไปหา ดวงตาหวานนั้นแสนเศร้า ก่อนจะโผเข้าหาร่างนั้นอย่างรวดเร็ว“เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ครั้งนี้คุณแม่ทำเกินไปแล้ว” มิเอะเอ่ยเสียงเรียบ สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง สมองของเธอตอนนี้มันมีทุกอย่างอยู่ในหัวหมดแล้ว“นายหญิงบอกว่าหากหนูคลอดลูกแล้วยังอยู่ที่นี่ท่านจะไม่ให้หนูเจอลูก” วีรดาสะอึกสะอื้นมองหน้าเขาด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึก“เขาก็บอกให้ฉันหมั้นกับทาเคชิเหมือนกัน”“หมั้นเหรอคะ อึก อึก อือ” เมื่อได้ฟังเช่นนั้นเธอก็ปล่อยโฮขึ้นมาอีก เธอรู้ความหมายของคำว่าเป็นไปไม่ได้แล้วว่าอะไร ลำพังไม่ให้เ
รุ่งเช้า มิเอะถูกผู้เป็นแม่เรียกเข้าหาตั้งแต่เช้า คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นรถของบ้านทาเคชิ เธอมองไปรอบๆ ก็พบว่าทาเคชิไม่มา แต่คนที่มาก็คือพ่อของเขา หญิงสาวยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินออกไปยังห้องรับแขกนั้น“หึ มาแล้วไงครับ ลูกสาวของคุณ” ชายสูงวัยพ่อของทาเคชิเอ่ยขึ้น สายตามองมายังเธฮด้วยแรงเกรียวกราด“ค่ะ มีอะไรเหรอคะ” ใบหน้าเรียบเฉยมองไปยังแขกผู้มาเยือน“มิเอะ มาแล้วเหรอ เธอไปทำอะไรทาเคชิ สภาพถึงดูไม่จืดเลย” แม่ของเธอมองหน้าอย่างจับผิด มิเอะทำท่าทางเหมือนกับว่าเธอไม่ร็อะไรทั้งนั้นแล้วมองหน้าแม่ตัวเอง“ทำอะไรคะ ไม่หนูไม่รู้เรื่องเลยสักนิด”“เธอดูสภาพลูกฉันซิ เขาบอกว่าฝีมือเธอ ” เคนพ่อของทาเคชิ ส่งรูปใบหน้าลูกชายที่บวมช้ำให้กับมิเอะดู เพราะก่อนหน้านี้ได้ให้แม่ของมิเอะดูไปก่อนแล้ว“อะไรคะ หนูจะไปทำอะไรทาเคชิได้ หนูผู้หญิงนะคะ”“แต่ลูกฉันบอกว่าเธอเป็นคนทำ ถึงขนาดนอนซมอยู่บนเตียงที่บ้าน เธอนี่ใจร้ายมากเลยนะ ไม่อยากหมั้นก็บอกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องให้คนไปทำร้ายกันเลย แบบนี้มันไม่ให้เกียรติกันเลย”“นั่นนะซิ มิเอะ แกทำแบบนี้มันเกินไปไหม” แม่กล่าวสมทบ“หึ คนที่ไม่ให้เกียรติกันก็คือทาเคชิคนดีข
มิเอะทั้งเตะทั้งถีบเพื่อให้ร่างของตัวเองหลุดพ้นจากการกอดรัดของผู้ชายที่น่ารังเกียจตรงนี้ แม้จะออกแรงไม่เต็มที่เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ แต่เธอก็จะขอสู้เต็มที่ ไม่ยอมตกเป็นเมียของมันง่ายๆ หรอก ทาเคชิมันอยากที่จะฟันดาบหรือยังไงกัน“นี่ทาเคชิ ปล่อยฉันนะโว้ย ไอ้บ้า” ปากอิ่มพ่นน้ำเสียงแวดเพื่อด่าทอ ขณะที่กำปั้นก็ทุบไปที่ร่างของมันนั้นอีกมือก็ดันหน้าของมันออกห่าง แขนขาก็สะบัดออกแรงเต็มที่“หึ ไม่ปล่อยหรอก แต่ถ้าปล่อยข้างในตัวมิเอะล่ะได้” น้ำเสียงหื่นกระหายนั้นเอ่ยเล็ดลอดไรฟัน ขณะที่ที่แขนแกร่งก็รัดแน่นต“ปล่อยใส่ตูดฉันนี่มา ไอ้บ้าเอ้ย” มิเอะตะโกนใส่หน้าของทาเคชิ ซึ่งตอนนี้เธอเริ่มหายใจแรงด้วยความเหนื่อย“หึ อ๋อ ชอบประตูหลังเหรอ ได้เลย ฉันก็ชอบเหมือนกัน มันเสียวดี” น้ำเสียงแหบพร่านั้นหื่นกระหายเป็นที่สุด สภาพของชายหนุ่มตอนนี้เหมือนกับเป็นคนละคนกับที่เห็นครั้งแรกที่บ้าน ท่าทางสุภาพเรียบร้อยนั้นไม่มีร่องรอยเอาไว้เลย นี่คงเป็นตัวตนของมันซินะ ไม่ถึงอาทิตย์ก็ออกลายเสียแล้ว อยากให้แม่ของเธอมาเห็นเหลือเกินแบบนี้“อี๋ ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ ฉะ”ผลั๊ก!“อุ๊ค อื้อ” ร่างบางของเจ้าหล่อนถึงกับตัวงอ เพราะกำปั้นนั