เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 37
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 38
......ชาวบ้านหลายคนถือเหรียญไว้ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพลางหลั่งน้ำตาชาวไร่ชาวนาเช่นพวกเขาไม่อาจทำเงินได้มากมาย แม้จะทำงานหนักมาทั้งปีก็ตามอยากทำงานในเมือง แต่หางานไม่ได้เมื่อไปทำงานในบ้านของเถ้าแก่ ก็มักจะได้มาอาหารมาจุนเจือครอบครัวได้ แต่ไม่ได้รับค่าจ้างเป็นเงินเลยงานในอำเภอก็เหมือนแรงงานเกณฑ์ ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับค่าจ้างเป็นเงินเท่านั้น แต่ยังต้องพกอาหารแห้งไปกินเองด้วยตอนนี้ทำงานให้กับหวังหยวนได้เพียงสองสามวัน ก็ได้รับเหรียญทองแดงมากมายแล้ว“ข้าละเลยเรื่องนี้ไป โชคดีที่ลุงหานซานพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา!”หวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดว่า “หากไม่ใช่เพราะลุงหานซาน ก็คงไม่ได้รับค่าจ้างคืนนี้แน่นอน ดังนั้นหากมีปัญหาใดอีก ทุกคนต้องยกมันขึ้นมาพูด เพื่อที่เราจะได้ช่วยกันแก้ไข”ชาวบ้านพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าวเปลือก ความกระตือรือร้นของพวกเขาถูกกระตุ้นอย่างเต็มที่หวังหยวนยกยิ้ม “ใครจะเป็นคนต่อไป!”“ข้า ข้า...”ชาวบ้านทุกคนต่างแย่งกันพูดหวังหยวนชี้ไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง แล้วพูดว่า “เอาล่ะ เอ้อโกว เจ้าถามมา!”“ข้า ข้า!”เด็กหนุ่มหวังเอ้อโกวยืนขึ้น เกาหูและแก้มด้วยความประหม่า เงียบอยู่พัก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 39
หวังหยวนมีสีหน้าจริงจัง “ต้องกินอาหารให้ดีจึงจะทำงานหนักได้ ไม่เช่นนั้นร่างกายจะทนไม่ไหว! ข้าเข้าใจสถานการณ์ของทุกคน แม้ว่าพวกเจ้าจะได้รับเงินค่าจ้างมากขึ้น แต่ก็ทนกินตามใจไม่ได้”ชาวบ้านหัวเราะแห้งคนในชนบทก็เป็นเช่นนี้ หารายได้พิเศษได้เดือนละไม่กี่กว้าน จึงต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัดแม้ว่าจะอาศัยในบ้านนายจ้าง ก็ได้กินเพียงแค่พอประทังชีวิต ไม่มีใครได้กินเนื้อและปลาเยอะทุกวัน!ต้องประหยัดเงิน!หวังหยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เช่นนั้นค่าจ้างและเงินพิเศษจะยังคงเท่าเดิม และยังคงแจกปลาด้วย แต่กลุ่มประมงจะจ่ายค่าโรงอาหารขนาดใหญ่ เพื่อดูแลอาหารสามมื้อต่อวัน ต้องได้กินดื่มให้อิ่มหนำทั้งเช้า กลางวัน เย็นทุกมื้อ มื้อเที่ยงจะมีค่าเนื้อให้คนละสามชิ้น”ชาวบ้านตกตะลึง!ดูแลอาหารสามมื้อต่อวัน กินข้าวให้อิ่มทุกมื้อ ได้กินข้าวสวยเกินสองมื้อ และเนื้อสัตว์สามชิ้นตอนเที่ยงแม้แต่เถ้าแก่ก็ไม่กล้ากินเช่นนี้หวังหยวนยังคงเตรียมการต่อไป “ลุงหานซาน ไปหาแม่ครัวห้าคน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป แต่ละคนจะได้รับเงินเดือนสม่ำเสมอ ต้องสร้างโรงเก็บของก่อนทำอาหาร แล้วค่อยหาคนมาสร้างโรงอาหารทีหลัง ท่านสามารถจัดการร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 40
เมื่อเห็นการสนับสนุนของหวังหยวน เอ้อหู่ก็เงยหน้าขึ้นด้วยความภาคภูมิใจแปะ แปะ แปะ…ชาวบ้านก็ปรบมือเบา ๆพวกเขาไม่ค่อยเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้จริง ๆ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากได้มัน แต่เป็นเพราะคนจนไม่มีคุณสมบัตินั้นตราบใดที่สามารถทำเงินได้ ต่อให้ขาหักก็ไม่สำคัญหวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ด้วยวิธีนี้ กลุ่มขายปลาจะขยายเป็นสามสิบคน แล้วแบ่งออกเป็นสามกลุ่มทุกวัน กลุ่มหนึ่งจะไปประจำที่เทศบาล กลุ่มที่สองจะไปตลาด และกลุ่มที่สามจะพักผ่อนอยู่ที่บ้าน โดยจะไปที่เทศบาลทุก ๆ สามวัน จำนวนเกวียนล่อก็ต้องเพิ่มขึ้นเป็นสามเล่ม เมื่อออกไปให้ใช้สองเล่มขนปลา ทุกคนผลัดกันนั่งในเกวียนเล่มหนึ่ง เมื่อทุกคนกลับมาแล้วก็ขึ้นเกวียน จะสามารถลดระยะทางเดินได้สามสิบลี้ เพื่อให้ทุกคนไม่ต้องเหนื่อยมาก”“ไม่ ไม่ได้ นี่มันดีเกินไป ไม่จำเป็นต้องพักระหว่างทำงานก็ได้!”“การสรรหาคนเพิ่มอีกยี่สิบคนจะต้องใช้เงินเยอะขึ้น หวังหยวน เจ้าทนได้หรือ?”“คนชนบทอย่างพวกเราไม่ได้อ่อนแอถึงเพียงนั้น ต่อให้ต้องเดินเพิ่มอีกแปดลี้ สิบลี้ก็ไม่หวั่น”ชาวบ้านถึงกับหลั่งน้ำตาคัดค้านนี่เป็นสิ่งที่ดีมากสำหรับพวกเขา ดีจนพวกเขาไม่กล้าแม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 41
ชาวบ้านทั้งหมดเงียบกริบ มีสถานที่ขายปลาเพียงสองแห่งเท่านั้น คือตลาดและเทศบาลมีสิบสามเขตในเมืองฝู แต่ละเขตจะมีตลาดจัดขึ้นทุก ๆ สองวัน จึงมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถซื้อปลาได้ขายปลาไม่ง่ายเหมือนขายที่เทศบาลหากการขายปลาในเทศบาลมีปัญหา หากพวกเขาจับปลาได้เยอะก็จะขายไม่ออกหวังหยวนหรี่ตา “น่าวซานเจียงเล่นไม่ซื่ออีกแล้วหรือ?”หวังซื่อไห่ส่ายหน้า “น่าวซานเจียงตกต่ำไปแล้ว ตลาดปลาค่อนข้างวุ่นวาย เมื่อสามวันก่อนที่ตลาดปลา น่าวซานเจียงถูกหักขาในตลาดปลา พวกลูกสมุนของเขาก็ย้ายฝั่ง และเริ่มเก็บค่าคุ้มครองอีกครั้งในตลาดตงซื่อ คนผู้นั้นยังบอกด้วยว่าจะไม่ทำร้ายเรา แต่บอกเราว่าไม่ให้พูดเรื่องเหลวไหลกับคนนอก”“ฝานเจียงหลง!”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “เป็นเพียงลูกสมุน แต่ยังคงเป็นตัวแทนของสิงซาน!”“น่าจะเป็นเช่นนั้น!”เนื่องจากทุกวันนี้มีประสบการณ์มากขึ้น และได้รับความรู้มากมาย หวังซื่อไห่จึงเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น “แม้ว่าฝานเจียงหลงจะบอกเราว่า เขาจะไม่เก็บค่าคุ้มครอง แต่เราขายปลาได้เยอะทุกวัน ตาของเขาจึงเริ่มแดง ข้าเดาว่าอีกไม่นานเขาคงทนไม่ไหว สองวันที่ผ่านมา หลังจากที่เราขายปลาหมด ก็มีคนแอบติดตามเรามา สง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 42
หวังหยวนมองเหล่าชาวบ้าน “มีใครสามารถทำบัญชีได้บ้าง?”ชาวบ้านทุกคนส่ายหน้าพวกเขาสามารถทำงานหนักได้ แต่ถ้าจำเป็นต้องทำบัญชีจริง ๆ พวกเขายังถือพู่กันไม่ค่อยเป็นเลยด้วยซ้ำ“เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอ่านอย่างไร!”“หัวหน้าตระกูลอ่านออกเขียนได้ จึงสามารถทำบัญชีได้ เหตุใดเราไม่ให้หัวหน้าตระกูลเป็นคนทำบัญชีล่ะ?”“สายเลือดหัวหน้าตระกูลนั้นสูงส่ง ต้องน่าอายเป็นแน่!”ชาวบ้านพูดคุยกันด้านนอกกำแพงบ้าน หัวหน้าตระกูลที่กำลังฟังอยู่ที่กำแพง ก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะใช่ เขาไม่อาจเสียหน้าได้ การออกไปคลุกคลีกับพวกบ้านนอกจำนวนมาก จะทำให้บัณฑิตอับอายขายหน้าหวังหยวนคนนี้ยังเด็กเกินไป จึงไม่เข้าใจว่าคนเป็นเจ้าคนนายคนต้องวางตัวอย่างไร คนจนต้องได้รับการควบคุมอย่างเข้มงวด ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะไม่ทำงานหนัก และจะคดโกงเมื่อมีโอกาสหากดีกับพวกเขามากไปเช่นนี้ ก็รอดูได้เลย จะต้องถูกคนจนเหล่านี้ตบหน้าแน่นอน“พี่หยวนก็เรียนมาเยอะมาก ต้องทำบัญชีได้แน่นอน เหตุใดไม่ให้พี่หยวนทำบัญชีล่ะ!”“จะให้เจ้านายเป็นคนทำบัญชีเองได้อย่างไร!”“หากจ้างคนทำบัญชี เราก็อาจจะได้ค่าจ้างน้อยลง!”ชาวบ้านเริ่มพูดคุยถกเถียงกันหวังหยวนก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 43
มีหลายเรื่องที่ไม่อาจพูดในที่สาธารณะได้ และหวังหยวนก็มีบางอย่างที่จะอธิบายให้ทั้งสี่คนฟังด้วยเข้าไปในนั่งในห้องโถงหวังหยวนพูดตามตรง “ลุงหานซาน มีใครในกลุ่มจับปลาที่ดูสองจิตสองใจบ้างหรือเปล่า?”แม้ว่ากระบวนการจับปลาจะมีขั้นตอน แต่วิธีการนั้นง่ายดาย คนฉลาดย่อมสามารถเข้าใจได้ หลังจากทำไปสักสองสามวันแล้วหวังหานซานส่ายหน้า “ไม่มี!”“ดี!”หวังหยวนรู้สึกประหลาดใจค่าจ้างกลุ่มประมงไม่สูงนัก และสามารถขายปลาได้สี่สิบหรือห้าสิบจินก่อนจะสอนให้คนรู้จักจารีตและความละอาย ควรให้เขาได้กินอิ่มนุ่งอุ่นเสียก่อน ชาวบ้านที่ขาดแคลนอาหารและเครื่องนุ่งห่ม จะไม่พอใจได้อย่างไรหวังซื่อไห่หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “พี่หยวน ท่านส่งหลิวโหย่วไฉไปแล้ว ต้าหู่กับเอ้อหู่ต่างก็สู้เก่งมาก แม้ว่าทุกคนจะรู้เคล็ดลับการจับปลา แต่ก็ไม่มีใครกล้าออกจากกลุ่ม ใครจะไม่กลัวถูกจับสักแล้วส่งเข้ากองทัพบ้าง!”หวังหานซานกล่าวเสริมว่า “แม้จะมีคนขายปลาและชาวประมง อยู่ตามตลาดและเทศบาล แต่ชาวบ้านมีความซื่อสัตย์มาก จึงไม่กล้าติดต่อกับคนเหล่านั้น”“เช่นนี้แล!”หวังหยวนยกยิ้ม แล้วส่ายหน้า เขาคาดไม่ถึงเลยหวังซื่อไห่กระซิบ “พี่หยว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 44
ใบหน้าของต้าหู่และเอ้อหู่เปลี่ยนเป็นสีแดง หลังจากสร้างบ้านแล้ว ก็ถึงเวลาที่พวกเขาควรจะมีภรรยาหวังซื่อไห่ยิ้มแย้มแจ่มใส หลังจากสร้างบ้านอิฐแล้ว เขาก็สามารถลุกขึ้นยืนหยัดได้แล้วจริง ๆ“ช่วงนี้ยุ่งมาก พรุ่งนี้ข้าจะสั่งอิฐ ไม้และหาช่างมา”หวังหานซานก็ตื่นเต้นมากเช่นกันหลังจากสร้างบ้านให้ลูกชายสองคน และให้พวกเขาแต่งงานแล้ว ภารกิจส่วนใหญ่ของเขาก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว“หากหาวัสดุและกำลังคนได้เยอะ ข้าก็อยากจะสร้างบ้านสี่หลังบนพื้นที่สิบหมู่!”หวังหยวนแจ้งข่าวใหญ่อีกเรื่อง ซึ่งทำให้ทั้งสามคนตกตะลึงหลังจากพูดคุยกันสักพัก ทั้งสี่ก็ออกไป!แต่เมื่อพวกเขาเพิ่งออกไป ทั้งสี่คนก็กลับมาอีกครั้ง โดยพาสามพี่น้องสกุลกัวเข้ามาด้วยกัวฉางอุ้มแกะที่ถูกถลกหนังแล้ว กัวเหลียงอุ้มกระต่าย และกัวเฉียงอุ้มไก่ฟ้าฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!ทันทีที่เห็นหวังหยวนออกมา ทั้งสามก็คุกเข่าลงและก้มหัวลงชิดกับพื้น“ทำอะไรกัน ลุกขึ้น!”หวังหยวนทนไม่ไหว เขาจึงรีบไปช่วยพยุงทั้งสามคน พวกเขาเงยหน้าขึ้นหวังหานซาน, ต้าหู่ และเอ้อหู่ก็รีบเข้าไปช่วยพยุงทั้งสามขึ้นมา“ผู้มีพระคุณ พวกเราขอโทษกับท่าน ท่านเพิกเฉยต่อความคับข้องใจในอดีต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 45
ประชุมเสร็จแล้ว!เมื่อคนทั้งเจ็ดออกจากลานบ้าน ชาวบ้านก็รวมตัวเดินเบียดเสียดกันไปหาหวังหานซานพวกผู้หญิงขอเป็นแม่ครัวรายได้ต่อเดือนของแม่ครัวถึงแม้จะไม่เยอะเท่าผู้ชาย แต่ก็ยังสามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้ผู้ชายทุกคนอยากเข้าร่วมกลุ่มขายปลาด้วยเงินสองก้วนต่อเดือน และอาหารที่มีเนื้อสัตว์สองมื้อต่อวัน แม้แต่นักเลงก็สามารถมีภรรยาได้หากได้เข้ากลุ่มเมื่อไม่สามารถเข้าทางฝั่งหวังหานซานได้ ชาวบ้านจึงเข้าไปหารองหัวหน้าทั้งสาม หวังซื่อไห่ ต้าหู่และเอ้อหู่ โดยหวังว่าพวกเขาจะช่วยวิงวอนให้มีคนเยอะเกินไป ทั้งสามคนไม่กล้ารับคำแบบไม่ได้ตั้งใจ เพราะกลัวจะทำให้คนอื่นขุ่นเคือง!สามพี่น้องสกุลกัวมีความรู้สึกผสมปนเปกัน มีผู้คนมากมายในหมู่บ้านต้าหวัง ที่ไม่ได้เข้าร่วมกลุ่มจับปลา แต่พวกเขาทั้งสามที่มาจากหมู่บ้านอื่น กลับถูกหวังหยวนเลือกทุกคนในกลุ่มมองไปที่หวังหานซานเขาต้องมีแม่ครัว ต้องเพิ่มคนในกลุ่มขายปลาอีกราวยี่สิบห้าคน ใครได้งานก็จะสบายขึ้น!หวังหานซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม “กลุ่มขายปลาไม่เพียงแต่ต้องขายปลาเท่านั้น แต่ยังต้องฝึกวิทยายุทธ์เพื่อปกป้องหมู่บ้านด้วย พรุ่งนี้เช้า คนหนุ่มสาวอายุที่อายุมากกว่าสิบสา
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
