LOGINShare
บทที่ 43
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 44
ใบหน้าของต้าหู่และเอ้อหู่เปลี่ยนเป็นสีแดง หลังจากสร้างบ้านแล้ว ก็ถึงเวลาที่พวกเขาควรจะมีภรรยาหวังซื่อไห่ยิ้มแย้มแจ่มใส หลังจากสร้างบ้านอิฐแล้ว เขาก็สามารถลุกขึ้นยืนหยัดได้แล้วจริง ๆ“ช่วงนี้ยุ่งมาก พรุ่งนี้ข้าจะสั่งอิฐ ไม้และหาช่างมา”หวังหานซานก็ตื่นเต้นมากเช่นกันหลังจากสร้างบ้านให้ลูกชายสองคน และให้พวกเขาแต่งงานแล้ว ภารกิจส่วนใหญ่ของเขาก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว“หากหาวัสดุและกำลังคนได้เยอะ ข้าก็อยากจะสร้างบ้านสี่หลังบนพื้นที่สิบหมู่!”หวังหยวนแจ้งข่าวใหญ่อีกเรื่อง ซึ่งทำให้ทั้งสามคนตกตะลึงหลังจากพูดคุยกันสักพัก ทั้งสี่ก็ออกไป!แต่เมื่อพวกเขาเพิ่งออกไป ทั้งสี่คนก็กลับมาอีกครั้ง โดยพาสามพี่น้องสกุลกัวเข้ามาด้วยกัวฉางอุ้มแกะที่ถูกถลกหนังแล้ว กัวเหลียงอุ้มกระต่าย และกัวเฉียงอุ้มไก่ฟ้าฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!ทันทีที่เห็นหวังหยวนออกมา ทั้งสามก็คุกเข่าลงและก้มหัวลงชิดกับพื้น“ทำอะไรกัน ลุกขึ้น!”หวังหยวนทนไม่ไหว เขาจึงรีบไปช่วยพยุงทั้งสามคน พวกเขาเงยหน้าขึ้นหวังหานซาน, ต้าหู่ และเอ้อหู่ก็รีบเข้าไปช่วยพยุงทั้งสามขึ้นมา“ผู้มีพระคุณ พวกเราขอโทษกับท่าน ท่านเพิกเฉยต่อความคับข้องใจในอดีต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 45
ประชุมเสร็จแล้ว!เมื่อคนทั้งเจ็ดออกจากลานบ้าน ชาวบ้านก็รวมตัวเดินเบียดเสียดกันไปหาหวังหานซานพวกผู้หญิงขอเป็นแม่ครัวรายได้ต่อเดือนของแม่ครัวถึงแม้จะไม่เยอะเท่าผู้ชาย แต่ก็ยังสามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้ผู้ชายทุกคนอยากเข้าร่วมกลุ่มขายปลาด้วยเงินสองก้วนต่อเดือน และอาหารที่มีเนื้อสัตว์สองมื้อต่อวัน แม้แต่นักเลงก็สามารถมีภรรยาได้หากได้เข้ากลุ่มเมื่อไม่สามารถเข้าทางฝั่งหวังหานซานได้ ชาวบ้านจึงเข้าไปหารองหัวหน้าทั้งสาม หวังซื่อไห่ ต้าหู่และเอ้อหู่ โดยหวังว่าพวกเขาจะช่วยวิงวอนให้มีคนเยอะเกินไป ทั้งสามคนไม่กล้ารับคำแบบไม่ได้ตั้งใจ เพราะกลัวจะทำให้คนอื่นขุ่นเคือง!สามพี่น้องสกุลกัวมีความรู้สึกผสมปนเปกัน มีผู้คนมากมายในหมู่บ้านต้าหวัง ที่ไม่ได้เข้าร่วมกลุ่มจับปลา แต่พวกเขาทั้งสามที่มาจากหมู่บ้านอื่น กลับถูกหวังหยวนเลือกทุกคนในกลุ่มมองไปที่หวังหานซานเขาต้องมีแม่ครัว ต้องเพิ่มคนในกลุ่มขายปลาอีกราวยี่สิบห้าคน ใครได้งานก็จะสบายขึ้น!หวังหานซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม “กลุ่มขายปลาไม่เพียงแต่ต้องขายปลาเท่านั้น แต่ยังต้องฝึกวิทยายุทธ์เพื่อปกป้องหมู่บ้านด้วย พรุ่งนี้เช้า คนหนุ่มสาวอายุที่อายุมากกว่าสิบสา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 46
ทั้งสองต่างตอบสนองกลับมา วาจานี้ย่อมต้องคล้ายกับสูตรลับการประมง ที่น่าจะสามารถทำเงินได้อย่างมหาศาล!“ข้าจะไม่ไปบอกผู้ใด ต่อให้พี่ใหญ่ข้ามาถาม ข้าก็จะเก็บไว้ให้มิดชิด!”หวังเสี่ยวซานรีบรับปาก!“หากข้าพูดเรื่องนี้ต่อผู้ใด ก็ขอให้ข้าอัสนีห้าสวรรค์ผ่าจนไม่ได้ตายดี!”หวังชิงซานยิ่งลั่นคำสาบานที่ร้ายแรงยิ่งกว่าเพียงแค่สูตรลับการประมง ก็เลี้ยงปากท้องคนในหมู่บ้านมากมายขนาดนี้ได้ สูตรลัดเช่นนี้มีหรือที่จะง่ายดายได้หวังหยวนที่ไว้ใจพวกเขาให้มาทำ มีหรือที่จะปล่อยให้เขาผิดหวังได้“ตั้งใจทำงาน แล้วชีวิตก็จะดีขึ้นได้เอง!”เมื่อตบไปที่บ่าของทั้งคู่ หวังหยวนก็โบกมือ: “กลับไปแล้วค่อยปลดปล่อยความสุขเถอะ ไว้รอให้กลุ่มพ่อค้าซื้อปลากลับมา พวกเจ้าก็ค่อยมาทำงานอีกรอบ ยามค่ำจึงเป็นไปได้ที่จะต้องยุ่งกันอีกสักคืน”ทั้งคู่จึงจากไปด้วยจิตใจที่เบิกบาน จนไม่หลงเหลือความหดหู่ใจเหมือนอย่างตอนที่มาอีกเมื่อได้ทานข้าวเช้า หวังหยวนก็เดินทอดน่องไปรอบหมู่บ้าน โดยใช้หกเหวินในมูลค่าที่ดินหนึ่งมู่เพื่อซื้อที่ดินหกมู่มา เพื่อที่จะใช้สร้างเป็นบ้านหลังใหญ่บนที่ดินผืนนี้ช่วงกลางวันก็กรมการประเมินที่ดินลุงหานซานได้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 47
“กินปลาในตอนเช้า กินกากหมูเหลือในช่วงบ่าย แม้แต่ผู้พิพากษายังไม่ได้กินดีถึงเพียงนี้!”“เหลวไหล ผู้พิพากษามีกับข้าวแปดจาน มีซุปสี่อย่างต่อมื้อ ดีกว่าอาหารที่เรากินมาก!”“ก็ใช่ ผู้พิพากษาเป็นรับผิดชอบดูแลเมือง แม้ว่าอาหารของเราจะไม่ดีเท่าของผู้พิพากษา แต่ก็เทียบได้กับพวกเจ้าของที่ดินและพวกเจ้าหน้าที่แน่นอน!”“แน่นอน ผู้นำกลุ่มของเราก็เป็นเจ้าของที่ดินเช่นกัน ส่วนใหญ่ได้กินเนื้อสัตว์กันเดือนละครั้ง เมื่อก่อนครอบครัวของหลิวโหย่วไฉคงจะรวยมาก แต่พวกเขาก็ได้กินเนื้อสัตว์ทุก ๆ สิบวัน ซึ่งถือว่าแย่กว่าเรามาก”“หวังหยวนนั้นเป็นคนใจพระจริง ๆ!”“หวังหยวนกำลังทำอะไรอยู่ที่บ้าน มีต้าหู่และเอ้อหู่เฝ้าประตูอยู่ด้วยหรือ?”“อย่าถามคำถามที่ไม่ควรถาม แค่ทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอ แล้วหวังหยวนจะไม่ปฏิบัติต่อเราอย่างเลวร้าย”ในเวลากลางคืน กลุ่มประมงรับประทานอาหารเย็นกากหมูสองร้อยจินถูกนำมาทำซาลาเปา ปากของคนในกลุ่มจับปลาทุกคนมันเยิ้มบางคนหยุดกินหลังจากกินไปสองชิ้น แล้วเก็บซาลาเปาที่ได้รับไว้ เพื่อนำกลับไปให้ครอบครัวที่บ้านช่วงตรุษจีนอาจไม่มีซาลาเปาเนื้อที่บ้านให้กินด้วยซ้ำ!หลายคนมองไปที่บ้านของหวังหยวนตั้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 48
แต่จำเป็นต้องมีอุปกรณ์สำหรับชำระล้าง!“สามี นี่คือสบู่หอมหรือ?”หลี่ซื่อหานเดินออกจากห้อง แล้วรู้สึกประหลาดใจ เมื่อนางได้กลิ่นสบู่ในมือของหวังหยวน “กลิ่นหอมมาก!”“หอมแล้วมีประโยชน์อะไร? มันกินไม่ได้แล้ว!”หวังชิงซานและหวังเสี่ยวซานก้มหน้าลง ยังคงรู้สึกผิดที่ทำลายของดีไปหวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “นี่คือสบู่ที่ทำความสะอาดได้ดีกว่าจ่าวโต้วหรือสบู่หอม!”ต้าเย่ก็มีอุปกรณ์สำหรับทำความสะอาด เช่น จ้าวเจี่ยว จ่าวโต้วและสบู่หอมโดยทั่วไปนั้น จ้าวเจี่ยวใช้ในการซักผ้าจ่าวโต้ว คนรวยนิยมใช้ ทำมาจากถั่ว สมองหมูและเครื่องเทศสบู่หอมทำจากตับหมู ขี้เถ้าพืชและเครื่องเทศ มีแต่พวกขุนนางระดับสูงเท่านั้นที่ใช้“อ๊ะ จริงด้วย ล้างสะอาดกว่าจ่าวโต้วกับสบู่หอม ทั้งยังมีกลิ่นหอมอีกด้วย!”หลี่ซื่อหานลองใช้ แล้วยื่นมือขาวอ่อนนุ่มของนางออกมาตรงหน้าหวังหยวน“มือของเจ้าขาวเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว หลังจากล้างมือแล้ว ไม่ค่อยมีความแตกต่างมากนัก!”หวังหยวนคว้ามือเล็ก ๆ ขาวผ่องและนุ่มนวลของนางมากุมไว้“มีคนอยู่!”หลังจากชำเลืองมองสามีแล้ว หลี่ซื่อหานก็ก้มหน้าลง แล้วดึงมือเล็ก ๆ ของตนออกมาอย่างไม่เต็มใจเมื่อเห็นคนสองคนอารมณ์ไม่ด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 49
อันธพาลประมงคนใหม่ของตงซื่อคือฝานเจียงหลง ชายวัยยี่สิบกลาง ๆ ใบหน้าอ้วนท้วน มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า หางตาตกดูเป็นคนละโมบและชั่วร้าย!เมื่อเขามาที่ตลาดปลา แล้วแย่งตำแหน่งของน่าวซานเจียง เดิมทีเขาต้องการทำตามคำแนะนำของสิงซาน ด้วยการไม่เก็บค่าคุ้มครองแต่เมื่อเห็นคนจากหมู่บ้านต้าหวังขายปลาได้มากมายทุกวัน ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปสิงซานขมวดคิ้วเขารู้ว่าหมู่บ้านต้าหวัง จับปลาและขายปลาได้ทีละเยอะมากเท่านั้น แต่คงไม่ใช่ทุกวันเมื่อนึกถึงปลาห้าถึงหกร้อยจินทุกวัน เขาก็นึกเสียดาย!ตามปกตินั้น อันธพาลประมงจะส่งเงินให้ร้อยละเจ็ดสิบ โดยร้อยละหกสิบจะต้องส่งมอบให้กับพวกองครักษ์แม้ว่าจะเหลือเพียงร้อยละสิบเท่านั้น แต่ก็ยังมีเงินถึงยี่สิบก้วนต่อเดือน ซึ่งไม่ใช่จำนวนเล็กน้อยเลย“ทำเถอะขอรับ นายท่านสิง!”ฝานเจียงหลงฉลาด “นายท่านสิง ข้ารู้ว่าท่านกังวลเรื่องอะไร ข้าส่งคนไปสืบเรื่องชายคนนั้นในหมู่บ้านต้าหวังแล้ว เขาหยุดเรียนไปนานแล้ว และจะไม่มีวันได้เป็นขุนนางอีกในอนาคต ส่วนหวังพั่วหลู่ แม้ว่าเขาจะมีวรยุทธ์ที่ทรงพลัง แต่หากท่านส่งเจ้าหน้าที่ศาลสักสองสามคน ไปล้อมเขาด้วยดาบ และมีนักธนูสองสามคนมาช่วยด้วย ต่อใ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 50
กลุ่มทำสบู่เพิ่มเป็นสิบคน ตั้งหม้อขนาดใหญ่สามใบพร้อมกัน ผลผลิตเพิ่มขึ้นจากวันละหนึ่งร้อยก้อน เป็นสามร้อยก้อนทันทีนอกจากนี้ยังมีเทียนไขสามร้อยเล่มทุกวัน แต่หวังหยวนไม่คิดจะขายมัน!ตะเกียงน้ำมันมีควันมากเกินไป และอาจทำร้ายดวงตาได้ หากใช้นานเกินไป แต่เทียนมีควันน้อยกว่าและสว่างกว่าหวังหยวนแจกสบู่และเทียนให้กับสมาชิกกลุ่มประมง เพื่อเป็นสวัสดิการหลังจากสามวันของการผลิตอย่างต่อเนื่อง หวังหยวนก็รวบรวมสบู่ได้หนึ่งพันก้อน แล้วออกเดินทางสู่เทศบาลไม่ไปไม่ได้ เมื่อวานซื้อรถม้ามาในราคายี่สิบก้วนขายน้ำตาลได้มาหกร้อยก้วน ตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่สิบก้วนเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงการสร้างบ้านขนาดสิบหมู่หรอก ไม่พอแม้แต่จะซื้ออิฐด้วยซ้ำสถานการณ์ที่ตลาดปลาก็ไม่ค่อยเป็นไปด้วยดีเช่นกัน หวังซื่อไห่ก็รู้สึกว่าฝานเจียงหลงกำลังจะมาอีกแล้วด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย เอ้อหู่และสามพี่น้องสกุลกัว ต่างก็ติดตามไปด้วย พร้อมเตรียมเอกสารเรื่องสำคัญที่สุด คือหลี่ซื่อหานต้องการกลับไปที่บ้านพ่อแม่ของนาง!ต้าหู่ขับรถม้า ส่วนหวังหยวนและหลี่ซื่อหานนั่งอยู่ในรถม้า ทั้งสามคนออกเดินทางสายกว่ากลุ่มประมง และออกเดินทางตอนร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 51
ใบหน้างามของหลี่ซื่อหานเปลี่ยนไป นางแอบมองหวังหยวนด้วยความรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่สามีมา สาวใช้จะไม่เรียกเขาว่าท่านเขย แต่จะเรียกว่าชายคนนั้นสามีจึงมักจะโกรธทุกครั้งหวังหยวนแอบถอนหายใจแต่งงานกันมาสามปีแล้ว แต่คนตระกูลหลี่ยังคงเรียกเขาเช่นนั้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้าของร่างเดิมจะถูกกระตุ้นหลังจากนั้นไม่นาน หญิงสาวคนหนึ่งและสาวใช้สองคน ก็เดินออกจากประตูอย่างรวดเร็ว!สาวใช้สวมชุดผ้าฝ้าย ส่วนหญิงสาวสวมกระโปรงยาวผ้าแพร ไม่ค่อยใส่เครื่องประดับมากนักนิสัยของนางอ่อนโยนรักสงบ เหมือนกุลสตรีหญิงสาวกอดหลี่ซื่อหานแล้วหลั่งน้ำตา “น้องสาว พี่สะใภ้รู้แล้วว่าเจ้าต้องทนทุกข์ทรมาน”สาวใช้ทั้งสองจ้องมองหวังหยวนคนรับใช้สองคนถือท่อนไม้อยู่ในมือ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองประหนึ่งว่าทันทีที่หญิงสาวออกคำสั่ง พวกเขาจะรีบรุดเข้ามาทุบตีเขาอย่างหนักต้าหู่รีบไปยืนอยู่ข้างหวังหยวนหลี่ซื่อหานรู้สึกกังวล “พี่สะใภ้ ท่านรู้แล้วหรือ แต่ตอนนี้สามีของข้าดีกับข้ามาก”หญิงสาวจ้องมองหวังหยวน “น้องสาว เขาใช้เจ้าเป็นหลักประกันในเอกสารกู้ยืมเงินคนอื่น เหตุใดเจ้าถึงยังมาพูดแทนผู้ชายที่โหดเหี้
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
