Share
บทที่ 276
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 277
เมื่อเห็นความทะเยอทะยานของสาวน้อยคนนี้ หวังหยวนก็ตกใจอยู่พักหนึ่ง เขากัดฟันแล้วพูดว่า "เอาล่ะ มาเสี่ยงโชคครั้งใหญ่กันเถอะ!"สามหมื่นตำลึงทองที่รับมาไว้ในมือ นางรู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ คุณชายไม่เพียงแค่กล้าหาญเท่านั้น แต่ยังเชื่อใจนางด้วย ความรู้สึกแบบนี้ทำให้นางสบายใจอย่างยิ่ง...“ท่านที่ปรึกษา แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว แม่ทัพหนุ่มเชิญท่านให้รีบมาเร็วเข้า!”เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่หวังหยวนยังคงยืนอยู่ในบ้าน มีผู้ส่งสารคนหนึ่งรีบวิ่งมาหาเขาหวังหยวนนำเอ้อหู่และพรรคพวกของเขาไปที่กำแพงเมืองอย่างเร่งด่วน!ในนี้อู๋หลิงเป็นแม่ทัพใหญ่ ส่วนหวางห่าว, เว่ยชิงซาน, หวู่หยวน และเจิ้งฝาเป่ยเป็นรองแม่ทัพแม่ทัพ ขุนพล และนายกองทั้งหมดอยู่ที่นั่น พวกเขาต่างก็เป็นกังวลบนกำแพงเมือง ขวัญกำลังใจอันสูงส่งของเมื่อวานได้จางหายไป ทหารต่างก็ดูหดหู่เศร้าสร้อยทุกสายตาจับจ้องไปที่หวังหยวน จากความเคารพเมื่อวานนี้กลายเป็นคำติเตียนมีเพียงสีหน้าของอู๋หลิงเท่านั้นที่ยังคงเหมือนเดิม!หลังจากประเมินดูอย่างรวดเร็ว หวังหยวนก็ขมวดคิ้วและตระหนักได้ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น "เกิดอะไรขึ้น?"อู๋หลิงยิ้มอย่างขมขื่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 278
บนกำแพงเมือง ทหารหลายคนที่ได้ยินต่างมีแววตาเป็นประกาย พวกเขาดูตื่นเต้นมาก!อู๋หลิง พวกกลุ่มแม่ทัพ ขุนพล นายกองต่างมองดูอย่างช่วยไม่ได้!ระยะมันไกลเกินไป คนพวกนี้ยืนห่างออกไปสามร้อยก้าว และถือโล่ขนาดใหญ่ไว้ด้วยแม้ว่าจะใช้หน้าไม้ขนาดยักษ์ยิงมันออกไป สามร้อยก้าวก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้อยู่ดีหวางห่าวจิ้ปากและเอ่ยว่า "ท่านที่ปรึกษา ทีนี้เราจะทำยังไงกันต่อไปดี อ๋องถูหนานใช้กลยุทธ์ของเจ้ามาเล่นงานพวกเราแล้ว ขวัญกำลังใจของเรายังแย่กว่าเมื่อวานอีกด้วย!"เว่ยชิงซานเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ถ้าท่านที่ปรึกษาไม่ได้คิดแผนนั้นออกเมื่อวาน วันนี้อ๋องถูหนานอาจจะไม่ได้คิดถึงแผนนี้ก็ได้ เราจะทำอย่างไรดีตอนนี้ ขวัญกำลังใจของทหารเริ่มลดลงเรื่อย ๆ ถ้าเรายังปล่อยให้พวกเขาตะโกนแบบนี้ต่อไป อีกไม่กี่วัน เราคงสู้ไม่ได้ ทหารทั้งหมดในเมืองคงยอมจำนนแล้ว!”ทุกคนมองไปที่หวังหยวน สายตาของพวกเขาไม่แสดงความเคารพเหมือนกับเมื่อวานอีกต่อไป!"หุบปาก!" แววตาของอู๋หลิงมืดลง "ให้ท่านที่ปรึกษาเป็นคนตัดสินใจ!""สมแล้วที่เป็นอ๋องถูหนาน ใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟัน เราประมาทเขาไม่ได้เลยจริง ๆ!"หวังหยวนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย มองไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 279
เปรี้ยง!ราวกับสายฟ้าลงมากลางวันแสก ๆ ทำให้ทั้งกองทัพตกตะลึงกันไปหมด!ครึ่งเดือนหลังจากนั้น เขาสู้ตายกับอ๋องถูหนาน นี่มันรนหาที่ตายไม่ใช่หรือ?เป็นแค่บัณฑิตที่เป็นนำกองทัพ ไอคนเก่งแต่ปาก กำลังทำลายชาติบ้านเมือง!“ข้าคัดค้าน!”แม่ทัพหวางห่าวเป็นคนแรกที่ก้าวออกมาคัดค้าน "สู้รบแบบเผชิญหน้า มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะเอาชนะกองทหารม้าของชาวหวง ในครึ่งเดือนหากสู้กันมีแต่ตายกับตาย!"เว่ยชิงซานยังกล่าวอีกว่า "ท่านที่ปรึกษา เจ้าไม่รู้หรอกว่ากองทหารม้าของชาวหวงนั้นทรงพลังขนาดไหน เจ้าเห็นชีวิตของทหารทั้งหมดในกองทัพเป็นของเล่นรึไง!"ทั้งสองได้รับการสนับสนุนจากตระกูลเสวี่ย ในขณะนี้พวกเขารู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลจึงคัดค้านอย่างไร้ความปราณีหวู่หยวนก็ก้าวออกมาข้างหน้า "ท่านที่ปรึกษา คิดให้รอบคอบก่อนที่จะลงมือทำ หากเราตะโกนออกไปแล้ว ในครึ่งเดือนหลังจากนั้นไม่สู้ตายกันล่ะก็ ขวัญกำลังใจของทหารเราก็จะลดลงจนถึงขีดสุด เมื่อถึงเวลานั้นชาวหวงบุกโจมตีอย่างหนักก็คงไม่อาจรักษาเมืองไว้ได้แล้ว!”เจิ้งฝาเป่ยยังแนะนำอีกว่า "ท่านที่ปรึกษา เราตั้งหลักในเมือง มีข้อได้เปรียบในการปกป้องเมือง เรายังสามารถระดมกำลังจากภ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 280
ชาวหวงที่ได้รับคำสั่งลงมาได้ออกไปเเล้ว!อ๋องถูหนานโบกมือและพวกแม่ทัพทั้งหมดก็ออกไป เขามองไปทางลูกชายแล้วพูดว่า "อากู่ฉา ไปแจ้งหน่วยอินทรีดำ เรียกระดมพลทหารกลับเข้าหน่วยโดยเร็วที่สุด แล้วไปสืบเกี่ยวกับที่ปรึกษาคนนั้นมาอย่างละเอียดซะ!”อากู่ฉาขมวดคิ้ว “เสด็จพ่อทรงกังวลว่าในศึกนี้ที่ปรึกษาคนนั้นจะเล่นลูกไม้อะไรอีกรึ?”อ๋องถูหนานขำเล็กน้อย "อากู่ฉา เจ้าจำไว้นะว่า ภายใต้ความแข็งแกร่งอย่างแท้จริงนั้น การเล่นลูกไม้หรืออุบายใด ๆ ก็ไร้ประโยชน์ เขาแค่ดิ้นรนก่อนตาย และถ่วงเวลาไว้เท่านั้น ถ้าภายในครึ่งเดือนไม่ออกมาสู้ ขวัญกำลังใจของเมืองทั้งเมืองต่ำตกจนถึงขีดสุด ถึงตอนนั้นเรายกพลไปโจมตีทั้งภายในและภายนอก มันก็จะง่ายดายเหมือนพลิกฝ่ามือ และศึกครั้งนี้ก็จะจบลง”...“ภายในครึ่งเดือน แม่ทัพหนุ่มจะนำกองทัพออกจากเมืองไปตัดหัวอ๋องสุนัขถูหนาน!”“อ๋องถูหนานแก่แล้ว ตอนนี้ในแต่ละมื้อเขากินข้าวได้แค่ครึ่งชาม เขามาตื่นแปดครั้งในตอนกลางคืน ชอบฉี่เปียกรองเท้า เรื่องนี้ท่าจะไม่ไหวแล้ว!”"ในศึกนี้ พวกชาวหวงจะแพ้อย่างแน่นอน!""ตัดหัวอ๋องถูหนาน ล้างแค้นให้กับครอบครัวและญาติพี่น้องของเราที่ตายจากการเหยียบย่ำขอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 281
หยางซั่วขมวดคิ้วพูดว่า “ในเวลานี้ พวกครอบครัวที่ร่ำรวยต่างก็กำลังขายทรัพย์สินของของตัวเอง และราคาก็ต่ำพอ ๆ กับราคากะหล่ำปลี ถือเป็นการขาดทุนครั้งใหญ่ แต่ก็ยังไม่มีใครซื้อ!”“เฮ้อ ถูกต้อง เมื่อกองทัพชาวหวงเข้ามาในเมือง ทุกอย่างก็จะตกเป็นของชาวหวง แล้วใครล่ะจะซื้อ!”หยางว่านหลี่ถอนหายใจ “ไม่ได้การแล้ว รีบเก็บของแล้วไปทางใต้ของเมืองโจวกันเถอะ!”พูดจบคนรับใช้ก็วิ่งเข้ามา “นายน้อยสาม นายน้อยเล็ก จากร้านพ่อค้านายหน้า บอกว่ามีคนต้องการซื้อคฤหาสน์ของท่านขอรับ แต่ราคาเป็นหนึ่งในสิบของราคาเดิม อยากถามท่านว่าต้องการจะขายหรือไม่ขอรับ!”“หนึ่งในสิบของราคาเดิม นี่ นี่มัน!”เดิมทีราคามันเท่า ๆ กับกะหล่ำปลี แต่นี่ยังมากถึงหนึ่งในสิบของราคาเดิม หยางซั่วจำใจจริง ๆ เขาจึงหลับตาแล้วโบกมือ “ขาย ขาย ขาย!”หยางว่านหลี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “หากยังสามารถขายทรัพย์สินได้ในเวลานี้ ก็นับว่าเป็นบุญของตระกูลหยางของข้าแล้ว!”ไม่เพียงแต่ตระกูลหยางเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตระกูลใหญ่หลายตระกูลในเมืองด้วย เมื่อเกิดภาวะสงครามเช่นนี้ ทรัพย์สินทั้งหมดจะมีราคาต่ำกว่าราคากะหล่ำปลีถึงสิบเท่า!ในเวลาเดียวกัน ประตูเมืองก็ย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 282
ค่ายทางเหนือ หลบหนีจากกำแพงด่านหลงโถวกลับมาที่ค่าย กองทหารม้ายืนรายล้อม!กำแพงด่านหลงโถวถูกตีแตกพ่าย ทหารมากกว่าหนึ่งหมื่นนายหลบหนีกลับไป แต่อาวุธและชุดเกราะถูกยึดไปหมดแม้จะบอกว่าถูกจับกุม แต่ความจริงแล้ว สภาพความเป็นอยู่ก็ไม่ต่างจากในค่ายทหารช่วงสงคราม!ไม่จำเป็นต้องฝึกฝนการต่อสู้ มีการให้อาหารสามมื้อตามปกติ ซึ่งมีคุณค่าทางโภชนาการมากกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำนี่เป็นความคิดปกติของทหารพ่ายศึก!แต่ทหารที่ยอมจำนนต่อชาวหวง กลับวิตกกังวลราวกับถูกขังอยู่ในคุก!อาหารของขุนพลหนิวเวยทุกมื้อมีทั้งเนื้อสัตว์และผัก แต่ก็ยากที่จะกลืนหลังจากพ่ายแพ้การต่อสู้ในคืนนั้น ชาวหวงก็สั่งให้ทหารสังหารหัวหน้าของตัวเองทันที!ทหารคนใดก็ตามที่ปฏิเสธ จะถูกชาวหวงลากตัวออกไป แล้วใช้ดาบฟันจนตาย!เขากลัวความตาย จึงแทงแม่ทัพของตนเอง ยอมรับตำแหน่งขุนพลจากชาวหวง แล้วพาทหารกลุ่มหนึ่งที่ทรยศเช่นกันกลับมา ในฐานะทหารพ่ายศึก เพื่อเป็นไส้ศึกคืนนั้นทหารจำนวนมากถูกจับ เขาคาดเดาว่าทหารหลายคนก่อกบฏ!เมื่อกลับมาในเมือง เขาได้แอบเตรียมร่วมมือกับชาวหวงทั้งภายในและภายนอก!แต่น่าเสียดายที่คนในเมืองรู้ตัวเร็วเกินไป จึงถอดชุดเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 283
“เราอยากพบท่านแม่ทัพ พวกเราไม่สมควรถูกกักตัวไว้เช่นนี้!”ผู้คนนับหมื่นสร้างปัญหารุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ!เฮ เฮ เฮ...ทันใดนั้นทหารสองกองพันก็วิ่งเข้ามากองพันหนึ่งเป็นนักดาบ ส่วนอีกกองพันหนึ่งเป็นนักธนูหน้าไม้ และผู้นำคือชายหนุ่ม!“ท่านเสนาธิการทหารมาแล้ว!”ทหารรักษาการณ์ถอนหายใจด้วยความโล่งอกสายตาของหนิวเวยขุ่นมัว เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปงาม สีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นเขาเคยได้ยินเรื่องเสนาธิการทหารคนนี้ ทันทีที่เขาเข้ารับตำแหน่ง เขาก็จ่ายเงินค่าจ้างให้ทหารอย่างเหมาะสม เขาเป็นที่นิยมในหมู่ทหารมาก!ทหารคนหนึ่งนำเก้าอี้มาให้ หวังหยวนขึ้นไปยืนอยู่บนนั้น สูงกว่าผู้ชมมากกว่าครึ่งหนึ่ง แล้วหยิบลำโพงไม้ขึ้นมา “ทุกคนเงียบ!”ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ...กึ้ง กึ้ง กึ้ง...ด้านหลังหวังหยวนมีกองทหารสองกองพัน ที่มีดาบยาวและหน้าไม้ที่เต็มไปด้วยลูกธนูอ๊ะ!ทหารหลายคนตกตะลึงและเงียบ ไม่กล้าส่งเสียงพูดอีกหนิวเวยตะโกน “ท่านเสนาธิการทหารช่างสง่าผ่าเผยนัก พวกเราเพิ่งบอกว่ามีปัญหาเรื่องอาหาร ถึงกับต้องนำดาบและหน้าไม้มา คิดจะฆ่าพวกเราทุกคนหรือ!”“ใช่แล้ว ห้องครัวกำลังหักงบค่าอาหารและค่าจ้างของเรา แล้วเราจะออ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 284
หลังจากถูกโบยด้วยไม้เท้าห้าสิบไม้ เขาจะต้องนอนพักเป็นเวลาหลายเดือน แม้ว่าจะไม่ตายก็ตาม แล้วเขาจะร่วมมือกับชาวหวงทั้งภายในและภายนอกได้อย่างไรแต่ไม่มีทหารพ่ายศึกคนใดที่อยู่รอบตัวเขากล้าช่วยเหลือ ได้แต่เฝ้ามองเขาถูกลากออกไปอย่างช่วยไม่ได้“อ๊าก อ๊าก...”ทหารทั้งหมดเงียบท่ามกลางเสียงกรีดร้อง!เสียงของหวังหยวนดังขึ้น “ใครเป็นผู้รับผิดชอบค่ายนี้ ปรับปรุงอาหารของพวกเขา ให้เป็นมาตรฐานเดียวกับทหารที่เฝ้าเมือง!”พลทหารฟางจิ่งผู้ดูแลค่ายพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทหารทุกคนก็รู้สึกอบอุ่นในใจ!หวังหยวนกล่าวอีกครั้ง “ไปที่กรมยุทธภัณฑ์ แล้วเบิกเงินหนึ่งแสนตำลึงออกมา ข้าจะจ่ายให้พวกเขา!”ฟางจิ่งตกใจ “ท่านเสนาธิการทหาร พวกเขาทำให้เสียกำแพงด่านหลงโถวไป เหตุใดพวกเขาต้องได้รับค่าจ้างทางทหารด้วยขอรับ?”หวังหยวนกล่าวอย่างเย็นชา “ราชสำนักเป็นหนี้ค่าจ้างทหารพวกเขาในอดีต แม้ว่าราชสำนักอยากจะลงโทษพวกเขาในอนาคต แต่ก็ยังต้องจ่ายค่าจ้างทหาร!”“ท่านเสนาธิการทหาร!”ทหารหลายคนหลั่งน้ำตา!ทหารพ่ายศึกมักจะถูกส่งไปยังสนามรบ หากตายก็จบ!ไม่เคยมีแม่ทัพคนใดจ่ายค่าจ้างทหารแก่พวกเขา ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้!“น้อมรับ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1657
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1656
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1655
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1654
