บทที่ 1602

“วางใจเถิด แม้ว่าข้าจะต้องตาย ข้าก็จะปกป้องเหล่าภรรยาแสนสวยของท่านให้ดีขอรับ”

เกาเล่อกอดอกพลางพูดด้วยรอยยิ้ม

หวังหยวนกลอกตาไปหนึ่งรอบ “เจ้าคนนี้ อย่าพูดจาเหลวไหลได้หรือไม่? จะพูดถึงความตายอยู่เสมอไปเพื่ออะไร? จะเป็นลางไม่ดีหรือไม่?”

เห็นว่าจะออกเดินทางแล้ว หวังหยวนจะรู้สึกดีได้อย่างไรเมื่อได้ยินเกาเล่อพูดเช่นนี้

ต้าหู่และเอ้อหู่ต่างก็ยิ้มแหย

เกาเล่อเกาหัว เมื่อเห็นว่าหวังหยวนโกรธจริง เขาจึงรีบกล่าวว่า “ข้าแค่พูดเล่นเท่านั้น เหตุใดถึงต้องจริงจังเช่นนี้ด้วยเล่าขอรับ?”

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ในใจของเขากลับรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ

หวังหยวนปฏิบัติต่อเขาเหมือนพี่น้องที่แท้จริง จึงได้ตักเตือนเขา

“เอาล่ะ เรื่องราวต่าง ๆ ได้สั่งการให้พวกเจ้าเรียบร้อยแล้ว ข้าจะไม่พูดอะไรกับพวกเจ้าอีกแล้ว”

“พวกเจ้าทุกคนเป็นพี่น้องของข้า ข้าไม่เชื่อใจผู้ใด แต่ข้ากลับเชื่อใจพวกเจ้าอย่างไม่มีเงื่อนไข”

ทุกคนต่างก็มีความรู้สึกซาบซึ้งใจ

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หวังหยวนก็ออกเดินทางพร้อมกับเสวี่ยเชียนหลง โดยมุ่งหน้าไปยังเทียนไว่เทียน

ดังนั้นการกระทำของผู้คนจากกองกำลังต่าง ๆ จึงยังอยู่ในขอบเขตการควบคุมของเ