เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1135
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1136
เกาเล่อขมวดคิ้ว!แม้จะพบว่าไม่มีปัญหาก็ถือว่าเป็นเรื่องดี!แต่เขาก็ยังกังวล!เขารู้อยู่ในใจว่าเฉินอวิ๋นจื้อคงหลงรักผู้หญิงคนนี้มาก ไม่เช่นนั้นคงไม่อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนางชัดเจนถึงเพียงนี้!“เฉินอวิ๋นจื้อเอ๋ยเฉินอวิ๋นจื้อ ข้ารู้จักเจ้าดีนะเจ้าเด็กน้อย แม้ว่าจะรอบคอบระมัดระวัง แต่เมื่อตกหลุมรักจะไม่มีวันปล่อยมือ!”“ดูเหมือนว่า... ข้าจะไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเองได้แล้ว!”เมื่อเป็นเช่นนั้นเกาเล่อก็ตอบกลับเขาทันที โดยบอกให้เขารอผลการตรวจสอบก่อน หากผลออกมาดี เขาจะปล่อยให้เยี่ยนหงเข้าร่วมองค์กรเครือข่ายผีเสื้อโดยเร็วที่สุด!เกาเล่อทำเช่นนี้ก็เพื่อควบคุมเฉินอวิ๋นจื้อ เพราะเขากังวลจริง ๆ ว่าเขาจะเปิดเผยความลับหากใจร้อนเฉินอวิ๋นจื้อมีความสุขมากเมื่อได้รับคำตอบ!แต่เขาไม่รู้ว่าเกาเล่อยังคงมีความคลางแคลงใจอยู่!เกาเล่อเล่าเรื่องนี้ให้หวังหยวนฟังทุกอย่างในหมู่บ้านต้าหวังหวังหยวนยังคงมีรอยยิ้มเมื่อได้ฟังดังนั้น“เด็กหนุ่มเฉินอวิ๋นจื้อคนนี้ได้พบรักแท้แล้ว!”เกาเล่อฟังแล้วก็ยกยิ้มแล้วพูดว่า “พี่หยวน แม้ว่าเราจะสนับสนุนพี่น้องเมื่อพบรักแท้ แต่สถานะของเขานั้นไม่ธรรมดา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1137
เขาพบศาลเจ้าร้างแห่งหนึ่งจึงเข้าไปซ่อนตัวอยู่เฉินอวิ๋นจื้อรู้สึกตื่นเต้นมากหลังจากได้รับจดหมายของเกาเล่อ“หงเอ๋อร์ หัวหน้าของพวกเรามาหาเราแล้ว!”เฉินอวิ๋นจื้อพูดด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่หงหยิ่งได้ฟังดังนั้นก็หัวใจเต้นรัวถึงกระนั้นนางก็ยังพูดด้วยรอยยิ้ม“ดีเลย!”เฉินอวิ๋นจื้อยกยิ้มแล้วปิดประตูทันที“ไป พวกเราไปเจอเขากันตอนนี้เลย”หงหยิ่งเริ่มกังวลมากขึ้นเมื่อได้ฟังดังนั้น“ตอนนี้เลยหรือ? ที่ไหนกัน?”เฉินอวิ๋นจื้อไม่ได้ปิดบัง เพียงแค่พูดว่า “ที่ศาลเจ้าร้างนอกเมือง รีบไปกันเถิด”เมื่อเฉินอวิ๋นจื้อพูดเช่นนั้นก็เดินออกไป หงหยิ่งมักจะสังหรณ์ใจว่าเรื่องนี้มีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ยังคงติดตามเขาไปหากเกิดอะไรขึ้นจริง นางก็ยังสามารถป้องกันตัวเองได้!ไม่นานทั้งสองก็มาถึงศาลเจ้าร้างแห่งนี้ เฉินอวิ๋นจื้อมองแล้วเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ จึงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง“ลูกพี่? ท่านอยู่หรือเปล่า?”เฉินอวิ๋นจื้อตะโกนเกาเล่อที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดตลอดเวลา เห็นพวกเขาเดินเข้ามา และเห็นผู้หญิงชื่อเยี่ยนหงด้วยเขาไม่ปรากฏตัว แต่ซ่อนตัวอยู่หลังรูปปั้นหินในศาลเจ้าร้าง แล้วพูดตามตรง “เหล่าเฉิน ข้าอยู่นี่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1138
เกาเล่อเล่าเรื่องนี้ตามความปรารถนาของหวังหยวนเฉินอวิ๋นจื้อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ฟังดังนั้นพูดตามตรงว่าแม้เขาจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดเรื่องนี้จึงถูกกำหนดไว้แบบเฉพาะเจาะจงมาก แต่ความจริงแล้วเขาไม่มีความคิดเคลือบแคลงสงสัยแต่อย่างใดเพราะเมื่อเขามาที่ต้าอันครั้งแรก องค์กรเครือข่ายผีเสื้อก็เพิ่งเริ่มต้นขึ้น โดยเขาและเกาเล่อเป็นคนสร้างมันขึ้นมาด้วยกันส่วนคนรอบข้างต่างก็เป็นมิตรกับเขาแต่เขาเป็นคนที่สำคัญมากคนหนึ่ง อีกทั้งเกาเล่อและหวังหยวนต่างก็ปฏิบัติต่อเขาอย่างดี ซึ่งเขาเองก็มีความสำคัญกับพวกเขามากจริง ๆดังนั้นเขาจึงคิดเรื่องนี้แล้วตอบตกลง“ไม่มีปัญหา ข้าจะไปเองขอรับ”เฉินอวิ๋นจื้อพูดตามตรง ส่วนเกาเล่อยกยิ้ม“ได้... น้องสะใภ้ ข้ารู้ว่าเจ้ามีความแค้นต่อตระกูลเซิ่ง พวกข้าเองก็อยากให้เหล่าเฉินอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเจ้า แต่เมืองหวงกำลังขาดคนจริง ๆ ดังนั้น... ข้าจึงทำได้เพียงส่งเขาไปที่นั่นเท่านั้น”“เจ้าไม่ต้องกังวล หากมีปัญหาใดเกิดขึ้น พวกข้าจะแจ้งให้เจ้ารู้อย่างแน่นอน ส่วนเซิ่งตงหยวนคนนั้น พวกข้าก็กำลังวางแผนจัดการเขาแล้ว!”“ตระกูลเซิ่งมีความทะเยอทะยานมากมาโดยตลอด คุณชายของพวกข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1139
เมื่อเกาเล่อได้ฟังเช่นนี้ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่กล่าวว่า “พวกเราออกเดินทางกันก่อนเถิด บอกสถานที่ให้น้องสะใภ้ทราบ แล้วออกไปรอนางนอกเมืองหลวง”การกระทำเช่นนี้ทำให้เฉินอวิ๋นจื้อสับสนมากยิ่งขึ้น“เจ้าอย่ากังวลมากเกินไปเลย พวกเราต้องระมัดระวังทุกย่างก้าวในอาณาจักรต้าอัน ดังนั้นหากออกจากเมืองก่อน ตระกูลเซิ่งจะรับมือได้ยาก และเจ้าก็มีความสำคัญมาก หากมีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นก็จบแล้ว!”ด้วยเหตุนี้เกาเล่อจึงพาเฉินอวิ๋นจื้อออกจากเมืองทันทีแต่เมื่อเขาจากไปก็ได้ทิ้งจดหมายบอกตำแหน่งนัดหมายให้หงหยิ่งไว้ฉบับหนึ่งแต่เกาเล่อจะไม่รอนางในตำแหน่งนั้นอย่างแน่นอน!ในไม่ช้าหงหยิ่งก็มุ่งหน้าสู่เมืองหลวง!แต่นางค่อนข้างระมัดระวังมาก จึงไม่ละเลยเรื่องซ่อนเร้นตัวตน!ในไม่ช้านางก็มาถึงเมืองหลวง และมาถึงห้องตำราของเซิ่งตงฉยงเมื่อเซิ่งตงฉยงเห็นหงหยิ่งก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และอดไม่ได้ที่จะถาม“เหตุใดเจ้าจึงกลับมา?”ทันทีที่เขาเห็นหงหยิ่งก็รู้สึกได้ถึงความวิตกกังวลบนใบหน้าของนาง“นายน้อยเจ้าคะ จู่ ๆ ผู้นำองค์กรเครือข่ายผีเสื้อของหวังหยวนก็มาพบเฉินอวิ๋นจื้อ แล้วขอให้เขาไปที่เมืองหวง ส่วนที่นี่จะมีคนอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1140
เซิ่งตงฉยงรู้ว่าบางทีนี่อาจเป็นโอกาส!แต่เขาก็รู้เช่นกัน!ว่านี่ก็เป็นการเดิมพันด้วย!เพราะว่า...สิ่งที่เขาต้องปล่อยไปคือนักรบแข็งแกร่งข้างกายเขา หากหงหยิ่งถูกยุยงให้กบฏ ก็จะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับเขา!หงหยิ่งเองก็รู้จักตระกูลเซิ่งดีเช่นกัน! นางรู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลเซิ่งมากมาย ถ้าหวังหยวนดึงนางไปได้ก็จะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขาเลย!ดังนั้นเขาจึงมองหน้าหงหยิ่ง“หงหยิ่ง ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้ามาก แม้ว่าเจ้าจะไม่อยากไปเมืองหวง และข้าไม่อยากให้เจ้าไป แต่นี่เป็นโอกาสเดียวที่เจ้าจะได้ใกล้ชิดกับหวังหยวน!”“ดังนั้น...ข้าทำได้เพียงถามเจ้าให้แน่ใจ ว่าเจ้าจะไม่ทรยศต่อความไว้วางใจที่ข้ามีต่อเจ้าได้หรือไม่?”หลังจากที่เซิ่งตงฉยงพูดเช่นนี้แล้ว หงหยิ่งก็พยักหน้าทันที และคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเคารพ“นายน้อยไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังเจ้าค่ะ!”“ข้าจะต้องได้รับความไว้วางใจจากพวกเขาอย่างแน่นอน!”หงหยิ่งพูดตามตรง หลังจากเซิ่งตงฉยงได้ฟังแล้วจึงยกยิ้มพยักหน้า“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไป”หงหยิ่งได้ฟังแล้วจึงเดินออกจากประตูไปเช่นกันจากนั้นก็ออกมาจากเมืองหลวงเงียบ ๆ แล้วค่อยเดินไปยัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1141
“พี่หยวน จะเป็นอย่างไรหากสตรีผู้นี้เป็นคนเลวจริงๆ? ดังนั้น ข้าคิดว่าเราควรเตรียมพร้อมสำหรับกรณีที่เลวร้ายที่สุด”เกาเล่อยังคงกังวลแม้ว่าจะมีสัญญาณต่างๆ มากมายบ่งบอกว่านางไม่ใช่คนเลวร้ายแต่ตัวตนของนางมีความลึกลับมาก แม้แต่เขาก็ยังไม่พบข้อมูลที่เป็นประโยชน์เลย!แน่นอนว่าเขาจึงเต็มไปด้วยความกังวล!“ใช่ ในฐานะผู้นำองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ เจ้ามีสิทธิ์ที่จะคิดเช่นนั้น ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นเจ้าต้องวางแผนรับมือสำหรับกรณีที่แย่ที่สุด!”“เพราะเมื่อพวกเจ้าถูกเปิดเผยก็เหมือนตาบอดสนิท และหากหลายสิ่งหลายอย่างถูกเปิดเผย พวกเจ้าก็จะตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน!”“พวกเจ้าอาศัยอยู่ในความมืดและสิ่งที่กำลังเผชิญก็ย่อมมาจากพลังมืดเช่นกัน สิ่งที่องค์กรเครือข่ายผีเสื้อทำนั้นเป็นสิ่งที่ต้องเป็นความลับมากที่สุด... ซึ่งแน่นอนว่ามันอันตรายและยากกว่าการต่อสู้มาก!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เกาเล่อก็ยิ้มจาง“พี่หยวน ท่านไม่ได้วางแผนเตรียมรับมือเรื่องเลวร้ายที่สุดหรอกหรือ?”“ถ้าสตรีผู้นี้มีจุดประสงค์แอบแฝงจริง ๆ การบอกนางเรื่ององค์กรเครือข่ายผีเสื้อในเมืองหวงก็คงไม่เป็นอะไร”“ยิ่งกว่านั้น คือแม้ว่าจะไม่มีองค์กร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1142
องค์กรเครือข่ายผีเสื้อของหวังหยวนนั้นไม่มีใครเทียบได้เลยแม้แต่น้อย ด้วยวิธีนี้แม้ว่าจะมีคนใช้กลอุบายบ่อนทำลาย แต่ก็ทำได้เพียงจินตนาการว่าจะสามารถทำลายได้ในคราวเดียว!เฉินอวิ๋นจื้อพาหงหยิ่งไปที่เมืองหวง เซิ่งตงฉยงก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน แต่เขาต้องการเดิมพันครั้งใหญ่กว่า ครั้งนี้จึงตัดสินใจเช่นนี้!สถานการณ์ปัจจุบันค่อนข้างมีเสถียรภาพ ไม่ว่าจะเป็นอาณาจักรต้าเป่ย อาณาจักรต้าอัน หรือต้าเย่!นั่นเป็นเรื่องจริง!แม้แต่เมืองหวงและหมานอี๋ก็ยังเงียบสงบ!แต่ทุกคนรู้ดีว่าไม่ใช่เพราะจะไม่เกิดศึกสงคราม!แต่เป็นเพราะกำลังเตรียมพร้อมสำหรับศึกสงครามครั้งใหม่ต่างหาก!สงครามครั้งหน้าจะต้องเข้มข้นกว่านี้แน่นอน!ขณะนี้สองเดือนผ่านไปในชั่วพริบตาเดียว ท้องของหลี่ซื่อหานก็ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และแม้กระทั่งวันคลอดก็ใกล้จะถึงเต็มทีแล้วทั่วทั้งหมู่บ้านต้าหวังก็มีความตึงเครียดสูงเช่นกัน!ในขณะนี้ต้าหู่เรียกคนมากมายมาปิดล้อมและลาดตระเวนด้านนอกของหมู่บ้านต้าหวัง ทุกคนที่มาที่หมู่บ้านต้าหวังจะถูกค้นพบทันที!หลี่ซื่อหานเป็นภรรยาคนแรกของหวังหยวน และนางมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อหมู่บ้านต้าหวังของพวกเขา!ในเวลานี้จ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1143
“ดูเหมือนว่าเราต้องสอนบทเรียนให้ตระกูลเซิ่งเสียแล้ว! ไม่เช่นนั้นเขาจะคิดว่าข้า หวังหยวน เป็นคนที่สามารถรังแกได้ง่าย!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบต้าหู่ก็พยักหน้าทันใดนั้นเสียงเด็กทารกร้องไห้จ้าก็ดังมาจากในบ้าน มีข่าวดีเกิดขึ้นแล้ว!ในที่สุดหวังหยวนก็รู้สึกโล่งใจ“บอกเกาเล่อว่าข้าโกรธมาก ในเมื่อพวกเขาต้องการฆ่าลูกชายของข้า เช่นนั้นมาระเบิดเมืองหลวงกันเลยดีกว่า”หวังหยวนบอกกับต้าหู่เช่นนั้น แล้วจึงเข้าไปในห้องต้าหู่ยอมรับคำสั่งทันที จากนั้นส่งจดหมายให้เกาเล่อด้วยนกพิราบสื่อสารทันทีในขณะนี้เกาเล่อพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา หลังจากได้รับจดหมายจากนกพิราบสื่อสาร“บังอาจโจมตีหมู่บ้านต้าหวังของเราในเวลานี้! รนหาที่ตาย!”พูดจบเขาก็เขียนจดหมายส่งไปกับนกพิราบสื่อสาร หลังจากนั้นคนมากมายในเมืองหลวงแห่งอาณาจักรต้าอันก็ได้รับคำสั่ง!พวกเขาต่างลักลอบหยิบระเบิดออกมา แล้วเดินออกจากบ้านไปท่ามกลางความมืดมิดขณะเดียวกัน เซิ่งตงฉยงกำลังนั่งรอฟังข่าวอยู่ในห้องตำราหวังว่าจะมีข่าวดี!ภรรยาของหวังหยวนคลอดลูกถือว่าเป็นโอกาสครั้งใหญ่ แต่เขาไม่รู้ว่าคนที่หมู่บ้านต้าหวังยิ่งมีความรัดกุมมากขึ้นกว่าเดิมในสถาน
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
