บทที่ 1137

เขาพบศาลเจ้าร้างแห่งหนึ่งจึงเข้าไปซ่อนตัวอยู่

เฉินอวิ๋นจื้อรู้สึกตื่นเต้นมากหลังจากได้รับจดหมายของเกาเล่อ

“หงเอ๋อร์ หัวหน้าของพวกเรามาหาเราแล้ว!”

เฉินอวิ๋นจื้อพูดด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่หงหยิ่งได้ฟังดังนั้นก็หัวใจเต้นรัว

ถึงกระนั้นนางก็ยังพูดด้วยรอยยิ้ม

“ดีเลย!”

เฉินอวิ๋นจื้อยกยิ้มแล้วปิดประตูทันที

“ไป พวกเราไปเจอเขากันตอนนี้เลย”

หงหยิ่งเริ่มกังวลมากขึ้นเมื่อได้ฟังดังนั้น

“ตอนนี้เลยหรือ? ที่ไหนกัน?”

เฉินอวิ๋นจื้อไม่ได้ปิดบัง เพียงแค่พูดว่า “ที่ศาลเจ้าร้างนอกเมือง รีบไปกันเถิด”

เมื่อเฉินอวิ๋นจื้อพูดเช่นนั้นก็เดินออกไป หงหยิ่งมักจะสังหรณ์ใจว่าเรื่องนี้มีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ยังคงติดตามเขาไป

หากเกิดอะไรขึ้นจริง นางก็ยังสามารถป้องกันตัวเองได้!

ไม่นานทั้งสองก็มาถึงศาลเจ้าร้างแห่งนี้ เฉินอวิ๋นจื้อมองแล้วเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ จึงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

“ลูกพี่? ท่านอยู่หรือเปล่า?”

เฉินอวิ๋นจื้อตะโกน

เกาเล่อที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดตลอดเวลา เห็นพวกเขาเดินเข้ามา และเห็นผู้หญิงชื่อเยี่ยนหงด้วย

เขาไม่ปรากฏตัว แต่ซ่อนตัวอยู่หลังรูปปั้นหินในศาลเจ้าร้าง แล้วพูดตามตรง “เหล่าเฉิน ข้าอยู่นี่