บทที่ 5 บรรณารักษ์สาวแก่

บทที่ 5 บรรณารักษ์สาวแก่

ณิชทำงานที่ห้องสมุดเอกชนแห่งนี้มาตั้งแต่เธอเรียนจบ เธอรู้จักพื้นที่ทุกตารางนิ้วในห้องสมุดรวมไปถึงหนังสือทุกเล่มที่อยู่ในชั้น เนื่องจากเธอเป็นคนเลือกมันเข้ามาไว้เองกับมือ

หนังสือทั้งหมดเป็นหนังสือภาษาอังกฤษ และคนที่มาใช้บริการส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติที่ทำงานหรืออยู่ในละแวกนี้

ปัก! ปัก! ติ๊ด!

ร่างระหงเดินไปเปิดไฟและเครื่องปรับอากาศเพื่อไล่ความชื้นทันทีที่เข้ามา หนังสือบางเล่มค่อนข้างเก่าและหายาก ทั้งเมืองไทยร้อนชื้นทำให้เธอต้องเปิดเครื่องปรับอากาศในอุณหภูมิที่เหมาะสมเกือบตลอดเวลายกเว้นเมื่อเธอกลับออกไปแล้ว

มือเรียวเดินไปเปิดระบบคอมพิวเตอร์ทุกตัวที่มีสำหรับให้บริการสืบค้นข้อมูล แล้วกลับมายังรถเข็นที่เธอทิ้งหนังสือของเมื่อวานไว้เพื่อเตรียมนำไปไว้วางบนชั้น

ดวงตาสีเข้มภายใต้คอนเทคเลนส์สีน้ำตาลอ่อนที่สารินเลือกให้เมื่อวานเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนัง อีกเพียงสิบนาทีจะถึงเวลาเปิดทำการ

มือเล็กถือผ้าผืนเล็กรีบจัดการปัดฝุ่นตามโต๊ะและชั้นหนังสืออย่างรวดเร็ว ด้วยความที่มันไม่ได้สกปรกมีฝุ่นเกาะมากนักทำให้เรียบร้อยทันเวลาพอดี เสียงสัญญาณไฟฟ้าดังขึ้นเมื่อมีคนเดินเข้าประตูมา

หน้าหวานยังวุ่นอยู่ตรงโต๊ะไม้ตัวใหญ่ที่ประจำสำหรับบรรณารักษ์แห่งนี้ ไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมองจนกระทั่งเสียงเข้มต่ำดังขึ้น

“ผมต้องการสมัครใช้บริการ”

น้ำเสียงเข้มงวดและค่อนข้างเอาแต่ใจด้วยสำเนียงอย่างชาวอิตาลีทำให้ณิชต้องเงยหน้าขึ้นมอง ตามปกติสมุดแห่งนี้มักจะมีแต่ลูกค้าประจำเข้ามาใช้บริการ เนื่องด้วยความเป็นส่วนตัวมาก ๆ ลูกค้าทั้งหมดจึงมาจากคนที่รู้จักบอกต่อกัน

สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าคือชายหนุ่มร่างสูงมากทีเดียว เสื้อเชิ้ตสีขาวตึงแน่นด้วยมัดกล้าม ณิชก้มลงใต้โต๊ะเพื่อหยิบกระดาษสำหรับกรอกสมัครใช้บริการออกมา

“รับเป็นรายปีหรือตลอดชีพดีค่ะ”

“รายปีครับ”

“แต่ว่าถ้าคุณสมัครตลอดชีพมันจะคุ้มมากกว่า”

“ผมพูดว่ารายปี”

มือเรียวชะงักก่อนผลักกระดาษไปตรงหน้าให้ชายหนุ่มแล้วหันกลับไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์

“รบกวนกรอกเอกสาร แล้วก็ขอพาสปอร์ตค่ะ”

เธอส่งน้ำเสียงบึ้งตึงให้ชายร่างสูงแล้วเปิดหน้าจอเตรียมพร้อมกรอกข้อมูล เสียงเขาหยิบเอกสารออกมาวางไว้บนโต๊ะ เธอจึงยื่นมือออกไปหยิบมา

อาเดรียโน โดริอา ชาวอิตาลีเรื่องสำเนียงฉันไม่เคยพลาด ว่าแต่ทำไมชื่อคุ้นจัง

ณิชยิ้มกริ่มให้ตัวเอง แล้วกรอกข้อมูลส่วนตัวลงไปในระบบสมาชิกห้องสมุด อายุสามสิบหกปี สูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรพอดี

“ไม่ทราบว่าคุณจะดูพาสปอร์ตผมอีกนานไหม”

สาวร่างสูงเลื่อนเก้าอี้กลับมาแล้วแหงนหน้าจนตั้งบ่า ดวงตากลมโตตะลึงงัน ชายร่างสูงตรงหน้าใบหน้าหล่อจัดอย่างชาวอิตาลี นัยน์สีน้ำตาล ผมเข้มดกหนาหวีปัด กรามแกร่งปกคลุมด้วยเคราบางเบา แต่ส่วนที่ดึงดูดใจมากที่สุดเห็นจะเป็นริมฝีปากที่ปากบนมีรอยหยักชัดเจนจนเธอใจเต้น

“ค่ะ แล้วเอกสาร?”

ณิชพยายามทำเสียงให้สงบนิ่งที่สุดทั้งที่ใจเต้นโครมคราม หยิบแผ่นกระดาษที่เขากรอกข้อมูลเสร็จเรียบร้อยขึ้นมาตรวจดูแล้วก้มลงหยิบการ์ดอิเล็กทรอนิกส์ออกมาเพื่อเสียบเข้าในช่องอ่านการ์ดที่ต่อกับระบบคอมพิวเตอร์ของที่นี่

แม้ว่าเวลาที่เธอใช้ไม่นานนัก แต่เธอกลับรู้สึกว่าช่างยาวนานเสียจนฝ่ามือชื้นเหงื่อ ก่นด่าตัวเองในใจที่หวั่นไหวไปกับรูปลักษณ์ภายนอก

“คุณเป็นบรรณารักษ์”

ณิชหยิบบัตรออกมาจากเครื่องแล้วพลิกด้านหลังเพื่อลงลายมือชื่อตรงช่องผู้อนุญาตก่อนจะยื่นให้ชายหนุ่ม

“ใช่ค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ห้องสมุดของเรา ขอให้เพลิดเพลินกับการอ่านนะคะ”

ร่างสูงโปร่งเลื่อนเก้าอี้ไปยังจอคอมพิวเตอร์โดยทิ้งให้ชายหนุ่มชาวอิตาลียืนนิ่งงัน

หน้าเข้มโก่งคิ้วสูงพิศวง เมื่อวานนี้ขนาดเธอยังแต่งตัวธรรมดาสวมแว่นหนา เขายังแข็งขึงขนาดนั้น แล้วมาวันนี้เจอเธอโดยบังเอิญเพราะคนรู้จักแนะนำให้มาที่ห้องสมุดแห่งนี้ ภาพลักษณ์ของเมื่อวานหายไปจนเกลี้ยง

ผมสีดำปล่อยสยายแม้มีกิ๊บติดที่ศีรษะสองตัว ใบหน้าลงเครื่องสำอางบางเบา ริมฝีปากระเรื่อด้วยสีแดงฉ่ำวาวไม่หนาจนเกินไป กว้างเสียจนเขาอยากสำรวจให้ทั่วทุกตารางนิ้ว

อาเดรียโนถอยหลังสองก้าวเมื่อสาวร่างสูงระหงยืนขึ้นเดินออกไปจากโต๊ะ หายลับไปยังชั้นหนังสือที่มีซอกหลืบมากมาย เธอสวมกางเกงผ้าสีครีมและเสื้อซีฟองแขนกุดคอวี ดูหรูหราสูงส่งแต่แฝงด้วยความเย้ายวน

บ้าจริง!

อาเดียโนสบถออกมา ฉุนเฉียวตัวเองที่มีปฏิกิริยารวดเร็วดั่งเด็กหนุ่ม รีบหันเหความสนใจไปยังชั้นหนังสือ พยายามค้นหาหมวดที่ตนเองต้องการแต่พบว่ามันช่างยากเย็นเพราะเสียงหญิงสาวที่เก็บหนังสืออยู่ตามชั้นดึงดูดความสนใจเขาไปจนหมด

อาเดรียโนส่งสายตาสีน้ำตาลคมกล้ามองลอดไปยังร่องของชั้นหนังสือ เห็นผมดำยาวสะบัดอยู่ช่องถัดไป ลอบมองเสี้ยวด้านข้างได้รูป ขณะที่เธอก้มหน้าลงอ่านบางอย่างแล้วยิ้มออกมา

ตุบ!

เสียงหนังสือหล่นในช่องถัดไปทำให้ณิชเงยหน้าหวานขึ้นมอง เธอเห็นเสื้อเชิ้ตของคนร่างสูงกำลังก้มลงหยิบหนังสือขึ้นมา จึงแสร้งทำเป็นไม่สนใจทั้งที่ต้องการรู้ใจแทบขาดว่าเขากำลังหาหนังสืออะไร จนเวลาผ่านไปสักพักจึงได้ยินเสียงทุ้มต่ำด้านหลัง

“ผมหาหนังสือไม่เจอ”

ณิชชะงักมือที่กำลังเสียบหนังสือเข้าชั้น หันกลับไปจ้องดวงตาคมกริบ ฉับพลันอาการบางอย่างได้เกิดขึ้นกับเธออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อาการเบาหวิวในท้องและหน่วงแปลก ๆ จนเธอต้องรีบหยิบหนังสือมาหนึ่งเล่มเพื่อเอามากำไว้ในมือ คล้ายกับว่าหนังสือเพียงหนึ่งเล่มเป็นขอนไม้ให้เธอเกาะ เพราะว่าเธอรู้สึกราวกับว่ากำลังจมลงไปในน้ำอย่างไรอย่างนั้น ร่างระหงลอบสูดลมหายใจตั้งสติ สะกดกลั้นเสียงให้ราบเรียบ

“หนังสืออะไรคะ”

“วิศวกลโลจิสติกส์”

ณิชเดินนำไปยังซอกหลืบถัดไปอีกหลายช่องจนถึงหมวดที่ต้องการแล้วผายมือไปยังชั้น

“คุณคงไม่มีวันหาเจอถ้าคุณยังหาในหมวดสี่ร้อยซึ่งเป็นหมวดภาษา วิศวะจะอยู่ในหมวดรหัสหกร้อยยี่สิบค่ะ”

ร่างสูงขยับเดินออกไปแต่เสียงทุ้มหยุดเธอไว้เสียก่อน

“คุณจำผมไม่ได้”

ณิชเอี้ยวใบหน้ากลับมามองเขาตรง ๆ อีกครั้ง ถ้าเธอเคยเจอเขามาก่อนเธอย่อมจำได้แน่นอน เพราะผู้ชายตรงมีใบหน้าที่หล่อเหลาที่สุดเท่าที่เธอเคยพบมา

“ไม่ ฉันไม่เคยเจอคุณ”

จากนั้นสายตาของเธอก็พร่าเลือนไปเมื่อใบหน้าหล่ออย่างชายอิตาลียิ้มกว้างออกมาซึ่งนั่นรวมไปถึงดวงตาที่ส่องประกายระยิบระยับ

“เราเจอกันแล้วเมื่อวานนี้ คาร่า”