บทที่ 14 ก็แค่ลองจูบคนอื่นดูบ้าง

บทที่ 14 ก็แค่ลองจูบคนอื่นดูบ้าง

ตึก! ตึก!

เสียงวางหนังสือเข้าชั้นในยามเช้าตามแรงอารมณ์ของบรรณารักษ์สาว เวลานี้ยังไม่ถึงเวลาทำการเธอไม่ต้องใส่ใจว่าจะมีผู้ใช้บริการท่านใดรำคาญหรือเปล่า

ผู้ชายร่างโตชาวอิตาลีหายหน้าไปอีกแล้วหลังจากคืนนั้นราวอาทิตย์กว่า ใบหน้าหวานแดงซ่านระเรื่อยามนึกภาพกอดก่ายหลังจากสุขสมในคืนนั้น

ทั้งเธอและเขายังพากันนอนดูโทรทัศน์จนเธอเกือบผล็อยหลับ แต่ยังสู้อุตส่าห์พาร่างอ่อนระโหยกลับห้องก่อนที่ตัวเองตาจะปิดโดยที่เขามาส่งถึงหน้าห้องพร้อมจูบกระชากวิญญาณอีกหนึ่งครั้ง

แต่! เขาหายไป ติดต่อไม่ได้ ณิชกระแทกสะโพกลงที่เก้าอี้อย่างกรุ่นโกรธว้าวุ่นใจ เอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรักสาริน

“อือ มีอะไร เพิ่งออกจากห้องน้ำจะแต่งตัว”

“สาริน ฉันมีเรื่องปรึกษา นายจำผู้ชายอิตาลีคนนั้นได้ไหม”

“จำได้”

เธอได้ยินเสียงดนัยเร่งรัดเข้ามาในโทรศัพท์จึงรีบเร่งพูดขึ้นก่อนที่สารินจะวางสาย

“ฉันกับเขาตกลงดีลกัน โดยเขาต้องแสดงเป็นแฟนฉันให้พ่อกับแม่ดู ส่วนเขาจะได้เชยชมร่างกายอันสวยงามของฉัน”

ณิชรู้สึกได้ถึงความเงียบสนิทแล้วจากนั้นเสียงหัวเราะของสารินและดนัยก็ดังขึ้นพร้อมกัน

“นายเปิดลำโพง? บ้าจริง!”

“เออ ไม่มีอะไรต้องปิดบังแล้วแก เป็นไงแซ่บป่ะล่ะ”

“ก็แซ่บนะถ้าแกหมายถึงร่างกายของเขาอ่ะ”

“อ้าว แล้วอย่างอื่นล่ะ ลีลาไม่เด็ดเหรอ”

เสียงดนัยแหย่เข้ามาในโทรศัพท์จนณิชต้องกรอกตามองบนพยายามนึกหาคำพูดมาอธิบายยังไงไม่ให้เรื่องมันดูลามก

“คือแบบนี้ ฉันอายจัง แต่ก็ต้องพูด คือ ข้อตกลงคือเขาจะต้องไม่ทำลายพรหมจารีย์ของฉัน แกเข้าใจไหม แบบภายนอก แบบ..”

“แกหมายถึงอะไร แกยังเวอร์จิ้นทั้ง ๆ ที่ก็แซ่บกันมาแล้วเงี้ยเหรอ”

“เออใช่!!”

“พระเจ้าช่วยลูกด้วยเถอะ! ผู้ชายอะไรช่างเป็นสุภาพบุรุษโดยแท้ หรือว่าแกเองลีลาไม่เด็ดเขาถึงห้ามใจไว้อยู่”

“สาริน!! หยุดพูดเล่นแล้วเข้าเรื่อง ตั้งแต่คืนนั้นเขาหายไป คือแบบหายไปเลยแก ฉันติดต่อเขาไม่ได้เลย มันเกิดอะไรขึ้นว่ะแก ฉันไม่เข้าใจ”

“ยังไม่ทันได้กันใช่ป่ะ”

“เออ!! ยัง แค่เกือบ ๆ”

“ผู้ชายยังไม่ได้เดี๋ยวเขาก็กลับมา อาจมีธุระป่ะแก แต่ว่าถ้ามันไม่ได้บ่อย ๆ เรื่อย ๆ มันก็ทำให้ผู้ชายแย่เหมือนกันนะเพื่อน”

“แย่ยังไง?”

น้ำเสียงหญิงสาวสงสัยจนสารินต้องหันมายิ้มกับดนัย

“แกนึกสภาพสิ เขาแข็งขนาดนั้น?”

“ไม่ ไม่ แก ไม่แข็งแล้ว เขาเสร็จ แบบหลั่งออกมาอ่ะ โธ่เว้ย! นี่ฉันจะบอกแกยังไง”

“โอ้แม่เจ้าช่วยเพื่อนลูกด้วย นี่แกกำลังจะบอกว่าพวกแกเล่นกันจนเสร็จคามืออย่างนั้นเหรอ ฮ่า ฮ่า อ่า”

ถ้าสารินมาเห็นณิชตอนนี้คงหัวเราะหนักกว่าเดิมเพราะใบหน้าของเธอแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุกนั่งคอตกห่อเหี่ยวอยู่ที่โต๊ะในห้องสมุดเพียงลำพัง

คนเดียวเหมือนเคย!

“ไม่ตลกนะเพื่อน!”

“แล้วไง แกชอบเขาใช่ไหมยายนิด”

บรรณารักษ์สาวถึงกับสะดุ้ง เธอยืดกายตรง ‘ชอบเขา’ เธอชอบเขาอย่างนั้นเหรอ

“ฉะ ฉันไม่รู้ ไม่แน่ใจ”

เสียงสารินถอนหายใจก่อนตอบเธอและเป็นคำตอบที่ทำให้เธอยิ่งว้าวุ่นใจเพิ่มมากขึ้น

“ก็แกคิดถึงเขา กระวนกะวายเมื่อติดต่อเขาไม่ได้ อยากเจอหน้าเขา อยากจะทำอย่างว่ากับเขา ที่ไม่ใช่คนอื่น ต้องเป็นเขาคนเดียว เนี่ย แกเป็นแบบนี้ใช่ไหม?”

น้ำเสียงสั่งสอนปนเหนื่อยใจยาวของเพื่อนรักทำให้แผ่นหลังสะท้าน สิ่งที่สารินพูดมันถูกคต้องตรงกับอาการที่เธอเป็นอยู่ทุกอย่าง

“ละ แล้วฉันต้องทำยังไง คือ ฉันไม่ได้อยากชอบเขา เขา เขาไม่ได้ต้องการแต่งงาน ส่วนฉันอยากจะแต่งงาน อยากมีลู๊ก”

น้ำเสียงร้อนรนของเพื่อนสาวทำให้สารินและดนัยมองหน้ากันอีกครั้ง

“แกก็ต้องทบทวนดูว่า แกชอบเขามากพอที่จะยอมคบเป็นแฟนไปก่อน หรือว่าแกไม่ได้ชอบเขามากพอ แกตัดใจได้ เอาแบบนี้ ทำไมแกไม่ลองเดทกับคนอื่นล่ะ ในแอพที่แม็ตซ์ไว้ ลองนัดเดทดู บางทีแกอาจจะรู้คำตอบก็เป็นได้”

ณิชยังนั่งนิ่งอยู่อีกสักพักหลังจากวางสายเพื่อนรัก เพื่อคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง และพบว่าเป็นจริงอย่างที่เพื่อนรักพูด

เธอชอบผู้ชายคนนั้นเข้าแล้วจริง ๆ แต่มันขัดกับความต้องการของเธอเอง เธอต้องการแต่งงานและมีบ้านที่อบอุ่น แต่เขาไม่ใช่ ความต้องการของเขาและเธอตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง

เธอจะลองเดทกับคนอื่นดูบ้าง บางทีความรู้สึกที่เธอเป็นอยู่มันอาจเป็นแค่โฮร์โมนของสาวแก่ก็เป็นได้

อาเดรียโนเดินขึ้นบันไดโถงหน้าของคอนโดมิเนียมหลังจากเพิ่งกลับมาจากตรวจงานอู่ต่อเรือทางภาคตะวันออกของประเทศ

งานยุ่งมากเสียจนเขาเองยังลืมโทรศัพท์มาบอกบรรณารักษ์สาวของเขาว่าเขาอยู่ที่ไหน ยิ้มในหน้าเมื่อนึกภาพคืนนี้ที่เขาจะเกลี้ยกล่อมเธอให้ยินยอมพร้อมใจเพราะไฟรักอัดแน่น

ป่านนี้ณิชคงกลับถึงห้องแล้ว เขาจะแวะหาเธอก่อนแล้วค่อยชักชวนเธอขึ้นไปดื่มไวน์ด้วยกัน อาเดรียโนยอมรับว่าตัวเขาเองคิดถึงหญิงสาวร่างระหงจริง ๆ

ติ๊ง!!

เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงชั้นยี่สิบ อาเดรียโนรีบสาวเท้าออกจากลิฟต์ตรงไปยังโถงทางเดินมุ่งหน้าสู่ห้องพักของหญิงสาวที่เขาเฝ้าถวิลหา

ภาพชายหญิงตระกองกอดหน้าประตูเกือบสุดทางเดินทำให้เขายิ้มออกมา นึกภาพตัวเองที่กำลังกอดณิชไว้แน่นเมื่อหญิงสาวกระโดดเข้าหาเขาด้วยความคิดถึง

แต่เมื่อยิ่งเดินใกล้ภาพหญิงชายคู่นั้นเริ่มแจ่มชัดและประตูห้องพักก็ตรงกับห้องของณิชเช่นกัน เขาเดินใกล้เข้าไป ใบหน้าคมเข้มเริ่มเกรี้ยวกราด

นัยน์ตาเหยี่ยวจ้องมองชายคนนั้นกอดโอบณิชไว้แน่นดันจนร่างของเธอแอ่นเข้าหา มือลูบไปทั่วแผ่นหลัง ยังปากที่บดเบียด ทั้งยังส่งลิ้นเข้าไปในโพรงปากอันเย้ายวนของณิชอีก

ลูกไฟเล็กในท้องชักเริ่มใหญ่ขึ้นและลอยสูงสู่ทรวงอก ตอนนี้เขาอัดแน่นด้วยไฟหึงหวงและไฟของการใช้แรง เขาต้องการลงหมัดที่ปากไอ้หมอนั่นใจแทบขาด

“อาเดรียโน!”

เสียงหวานแหลมดังขึ้นเมื่อมองเห็นใบหน้าคมเข้มที่ยืนด้านหลังหนุ่มเดทของคืนนี้ ที่เธอยอมให้เขาจูบเธอเหมือนกับผู้ชายที่เธอเดทด้วยอีกหลายคนตลอดสัปดาห์เพียงเพราะอยากทดลองอะไรบางอย่าง

“โอ๊ย! อะไรกันว่ะ ไอ้ห่า”

ร่างของคู่เดทเธอผงะออกหลังจากที่อาเดรียโนกระชากลำแขน ออกจากแผ่นหลังเธอจนเขาร้องลั่น

“มึงไปให้ห่าง ๆ เมียกู ไป๊!!”

“อ้าว อีนี่ มีผัวแล้วยังเที่ยวหลอกคนอื่น”

เสียงคู่เดทยังไม่ยอมไปขึ้นเสียงตะคอกใส่หน้าเธอจนณิชต้องหดกายติดประตูห้อง ทั้งหวาดกลัวอาเดรียโนที่กำลังมีสีหน้าโกรธจัด และจากชายคู่เดทที่เริ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้เธอ

แต่ยังไม่ทันถึงตัวร่างของคู่เดทก็โดนอาเดรียโนจับลากไปยังลิฟต์แล้วผลักออกจนกระเด็น เสียงชายคู่เดทยังตะโกนต่อว่าสะท้อนกับโถงทางเดินจนเธอนึกกลัวว่าเพื่อนข้างห้องจะออกมาดู

มองภาพร่างแกร่งที่หน้าถมึงทึงเดินกลับมาหา มือสั่นปลดล็อกประตูห้องมุดตัวเข้าไปทันที แต่ยังไม่ทันคนร่างโต

“ทำไม ผมไม่อยู่แค่สองสามอาทิตย์ ถึงกับเงี่ยนต้องหาคู่นอนใหม่เลยหรือไง”

“อาเดรียโน!! ไอ้บ้า!”

มือเล็กพยายามปิดประตูกระแทกใส่หน้าแต่เขาใช้เท้ายันไว้ได้ก่อน ออกแรงยันจนประตูเปิดออก จนร่างระหงเซถลา