เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 10 เวอร์จิ้น!!
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-26 14:02:15บทที่ 10 เวอร์จิ้น!!
“อื้อ เดรียโน”
มือใหญ่อุ่นร้อนประคองใบหน้าหวานไว้ ตรึงให้เธอรับจูบหนักหน่วงที่ตามมา แทรกลิ้นร้อยรัดเปิดปากแทะเล็ม
“เปิดปากสิ ใช้ลิ้นคาร่า”
เสียงทุ้มพร่าบนริมฝีปากกว้างยามเขากดจูบอีกครั้ง เปิดปากอวบอิ่มด้วยลิ้นเรียวแล้วกวาดไล้ทั่วโพรงปาก มือเลื่อนไปท้ายทอยระหงจับไว้แน่นขณะอีกมือรูดซิปด้านหลังลงแล้วทาบมือร้อนลงกลางแผ่นหลังเปลือยเปล่า กายแกร่งสะท้านเมื่อพบว่าแผ่นหลังว่างเปล่าไร้สายชุดชั้นใน
“คุณเมาหรือเปล่าคาร่า บอกผมสิ”
“อือ ไม่ค่ะ”
“ดี”
ปากหยักสวยได้รูปร้อนแรงแผดเผาในความรู้สึกของณิช แอ่นร่างหยัดหายามมือร้อนล้วงลงด้านล่างลูบหัวเข่าขึ้นมายังต้นขา มือใหญ่ทาบลูบไล้ไปตามผิวเนียนนุ่มค่อยเลื่อนมือขึ้นสูงอีกนิดจนใกล้จุดหมายหากแต่มือเรียวเล็กหยุดเอาไว้เสียก่อน
“ไม่ได้ มันมากเกินไป”
“แล้วต้องแค่ไหนถึงไม่มากเกินไปคาร่า อกผมใกล้ระเบิดแล้ว เดรียโนน้อยก็เช่นกัน”
เขาพลิกมือจับฝ่ามือเล็กไปยังต้นเหตุของเรื่องจนร่างนุ่มนิ่มบนตักสะดุ้ง
เธอปรือตาลืมขึ้นมองสีหน้าปวดร้าวของหนุ่มตรงหน้าพลันยิ้มขึ้นมา
“งั้นคุณต้องเรียกสาวคนอื่น แล้วเดรียโนน้อยถึงจะสงบ”
“บ้าฉิบ! จะเรียกคนอื่นได้ยังไง ไม่ว่าจะนอนกี่คนมันก็ไม่สงบหรอกผมรู้ดีคาร่า พวกเธอไม่ใช่คุณ”
ณิชซบหน้าลงกับบ่าแกร่งสัมผัสแข็งชันในมือทำเธอร้อนฉ่าและหยาดเยิ้ม กายสาวหน่วงท้อง อาการกางเกงในเปียกชื้นแปลกประหลาด
นี่เธอยังเมาไวน์อยู่ใช่ไหม
“ฉันสามสิบแล้วเดรียโน”
หน้าเข้มโน้มลงจูบเธอหนักหน่วง จับมือเล็กกดแน่นพร้อมกับครางเข้ามาในปากเธอ ลิ้นร้อนไต่เรื่อยลามไปยังซอกคอเพื่อขบเม้ม
“ผมชอบผู้หญิงโตเต็มวัย ถ้าคุณหมายความถึงการอธิบายเรื่องอายุที่ผมเคยถามไปครั้งก่อน”
ลิ้นร้อนขบดูดลาดไหล่ขาวเนียน ได้ยินเสียงครางหวานใสในลำคอ จึงผละมือออกจากมือเธอเพื่อล้วงเข้าไปยังต้นขาคู่งามอีกครั้งโดยที่เธอไม่ขัดขืน กระทั่งปลายนิ้วสัมผัสถึงความเปียกชื้นที่แผ่ซึมออกมายังกางเกงชั้นใน ร่างในอ้อมกอดสะท้านเมื่อเขาค่อยแหวกสิ่งขวางกั้นออกแทรกจนพบสิ่งที่ต้องการ นุ่มนวล เปียก และอ่อนไหว
“ฉันสามสิบ และฉันต้องการสามี อื้อ แม่ฉันส่งข้อความมาเร่งฉันทุกวัน อา อ่า”
อาเดรียโนขยับนิ้วแตะประโลม แผ่นหลังเขาชื้นเหงื่อจากอารมณ์ไฟปรารถนา เลือดสูบฉีดไปทั่วร่าง คอเสื้อชุดเดรสเลื่อนลงจนพ้นเนินทรวงอวบอิ่ม ยอดถันถูกปกปิดด้วยแผ่นซิลิโคน
“นั่นไม่มีปัญหา ผมจะช่วยคุณหาสามี เราจะช่วยกันเลือกอย่างดี อ่า แต่วันนี้ผมอยากได้คุณ ผมอยากเข้าไปแบบนี้”
ร่างบางสะท้านซบหน้าลงบ่าร้อนปิดปากกลั้นเสียงหวีดร้องยามนิ้วเขาแทรกเข้าทางรัก นิ้วหยาบระคายร่องรักนุ่มนิ่มและแม้ว่ามีน้ำหวานช่วยแต่มันยังยากเย็น
“ฉะ ฉันเกรงว่ามันจะไม่ได้อาเดรียโน อ่า อา คุณ เบามือหน่อย ฉัน”
อาเดรียโนไม่ผ่อนแรง ไฟรักร้อนแน่นอกจนต้องการทึ้งเสื้อผ้าออก หน้าคมเข้มโน้มศีรษะลงกลางทรวงใช้ปากคาบแผ่นซิลิโคนปิดยอดถันออกจนกระทั่งเห็นความเต่งตึงเล็กสีชมพูระเรื่อ
“ทำไมไม่ได้คาร่า อีกนิดเดียวคุณก็นอนแผ่หราบนโซฟานี่แล้ว”
“ฉันยังเวอร์จิ้น คุณรู้จักคำนี้ไหมอาเดรียโน อ่า”
มือที่กำลังขยับเขยื้อนล้วงลึกใต้ชุดเดรสกลางเนินเนื้ออวบอูมหยุดนิ่ง เขายืดตัวเงยหน้าจ้องมองเธอด้วยแววฉงน
“คุณอายุสามสิบ และคุณบริสุทธิ์?”
“ใช่”
“บ้าฉิบ!”
“ป๊า! โกวนิดมา โกวนิด โกวนิด”
ร่างระหงสูงโปร่งเดินยิ้มเข้าไปในอาคารพาณิชย์สามชั้นที่แบ่งชั้นล่างสุดไว้สำหรับขายอะไหล่จิปาถะทั่วไปจำพวกรถยนต์ในย่านค้าขายชื่อดังของเมืองหลวง
ณิชก้มลงอุ้มเด็กชายวัยประมาณห้าขวบขึ้นมาหอมแก้มจึงเห็นน้องชายณภัทรเดินออกมาจากในร้าน
“อ้าว เจ้ วันนี้ไงกลับบ้านได้”
“วันนี้วันหยุดนักขัตฤกษ์ หยุดพิเศษ เออ ม๊า ป๊า ไปไหนหมด”
“ป๊าไปกินแชร์ ม๊าอยู่ข้างใน กำลังทำกับข้าว เข้าไปข้างในเจ้”
ณิชเดินเข้าไปในส่วนพักผ่อนหลังร้านในอ้อมแขนยังมีหลานชายที่ดึงผมเธอเล่นไปตลอดทาง
“อ้าว มาไม่บอก เดี๋ยวเจียวไข่เพิ่ม มานั่ง ๆ”
“ไม่ต้องม๊ามาแปปเดียว เดี๋ยวจะไปกินข้าวกับสาริน”
เธอนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเก่าตรงหน้าเป็นโต๊ะกลมใหญ่หน้าพื้นโต๊ะทำจากหินอ่อนสีเหลืองอ่อนสวยงามตรงกลางยกสูงหมุนได้อย่างที่เห็นตามงานเลี้ยงโต๊ะจีนทั่วไป เธอวางหลานชายที่เก้าอี้ด้านข้างก่อนยื่นถุงขนมที่ซื้อมาฝาก
“อันนี้ของตี๋เล็ก ขนมเจ้าดังเลยนะ”
“ขอบคุณก่อน”
เสียงแม่กำชับหลานชายวัยห้าขวบ เธอมองเจ้าตัวเล็กก้มลงไหว้อย่างนอบน้อมจึงรู้สึกเอ็นดู มองแล้วอยากมีเจ้าตัวเล็กเป็นของตัวเองบ้าง
“มาก็ดี แม่นัดลูกชายบ้านขายกาแฟร้อนตอนเช้าในตลาดไว้อาทิตย์หน้า ลื้อก็มาดูตัวแล้วกัน อีเป็นคนดีขยันขันแข็งช่วยพ่อแม่ทำงานแต่เช้า”
น้ำเสียงเข้มงวดปนกระเง้ากระงอดของแม่ทำให้ณิชกรอกตามองบน เหลือบไปมองน้องชายก่อนถามว่า
“อาตี๋ว่าไง เขาหน้าตาดีไหม”
“โอ้ย! เจ้จำเขาไม่ได้เหรอ ตอนเด็กยังวิ่งไปซื้อกาแฟร้อนให้ป๊าที่ร้านเขาไง ที่เจ้น่ะวิ่งกลับไปอีกรอบแล้วไปตะโกนหน้าร้านว่าเขาขี้โกงที่ทอนเงินเจ้ผิดไง”
“ตายแล้ว! ม๊า! ได้ยินไหม แล้วม๊านัดไปได้ยังไงไม่ถามนิดก่อน”
“เออ เรื่องมันนานมาแล้ว แล้วพวกอีก็ลืมไปหมดแล้ว เนี่ย! เขายังดีใจที่ลื้อยังไม่มีแฟน อยากจะดองกับบ้านเรา”
เธอมองแม่วางไข่เจียวลงตรงหน้าทั้งที่บอกไปแล้วว่าไม่กิน จึงจำใจหยิบช้อนขึ้นมาตักเล็กน้อย พลางใช้ความคิดหาทางออกจากหลุมดำที่แม่ดักไว้
เออ! ใช่ อาเดรียโน
“แต่หนูมีแฟนแล้วนะม๊า เป็นชาวต่างชาติ”
“ใคร! ลื้อโกหกเปล่า ไม่เห็นเคยพูดถึง เอาอย่างนี้พามากินข้าวบ้านแล้วอั๊วจะยกเลิกนัดบอดอีกสามราย”
“สามราย!!!”
“ใช่ บ้านขายข้าวสารหัวมุม บ้านขายเกลือท้ายตลาด อ้อ อีกบ้านก็อันนี้ดูดีหน่อยแต่รวยไม่เท่าร้านเกลือ บ้านร้านทองถัดไปอีกสามห้อง”
หน้าหวานซึ้งเบิกตากว้างทำหน้าสะพรึงสุดขีดเมื่อได้ยิน
“มะ ม๊า หยุดเลยนะ นิดมีแฟนแล้วจริง ๆ ดูสิ นิดใส่คอนเทคเลนส์แล้วนะ ละ แล้วก็แต่งหน้าแต่งตัวเห็นไหม”
เธอเห็นแม่กวาดตามองไปทั่วตัวก่อนตักข้าวกินต่อด้วยตะเกียบอย่างที่คุ้นชินแล้วพูดออกมาข้าวยังเต็มปาก
“ใครจะไปรู้ได้ แกอาจจะอยากลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองก็ได้ อั๊วจะเชื่อก็ต่อเมื่อพามากินข้าวบ้าน”
“ได้! ม๊าเตรียมตัวไว้เลย แต่เขาพูดภาษาไทยไม่ได้นะม๊า”
“เอออออ!! ลื้อก็รีบนัดเร็ว ๆ หน่อยแล้วกัน อีกสามบ้านเขาเตรียมแม่สื่อแล้ว”
ขนแขนของเธอลุกซู่รีบผลุดลุกจากเก้าอี้ทันที
“งั้นหนูไปก่อน ต้องไปคุยกับเขาว่าเขาว่างวันไหน”
ณภัทรมองตามพี่สาวร่างระหงผิดไปจากคนในบ้าน แล้วค่อยเหลือบตามองแม่ที่ยังคุ้ยข้าวใส่ปากอย่างไม่ใส่ใจ
“ม๊าว่าเจ้จะมีแฟนจริงป่ะ”
“ฮึ! มีกะผีอะไรล่ะ ถ้ามีป่านนี้แหกปากโอ้อวดจนเสียงดังลั่นบ้านไปแล้ว ลื้อรอดูไปแล้วกัน”
ณิชซอยเท้าเร็วขึ้นเพื่อให้หลุดออกมาจากย่านการค้าของคนจีนอันหนาแน่นของเมืองหลวง เธอเหลียวมองบ้านร้านทองที่แม่บอกเห็น ชายหนุ่มร่างเตี้ยหน้าตาจืดชืดอย่างคนจีนกำลังยืนดูโทรทัศน์อยู่ในร้าน พลางนึกภาพของตัวเองที่ท้องโย้กำลังยืนดูโทรทัศน์อยู่ที่เดียวกับชายหนุ่มตรงหน้าพลันส่ายหน้า
ไม่มีทาง! ไม่มีทาง!
บทที่เกี่ยวข้อง
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 11 ทำทุกอย่าง
บทที่ 11 ทำทุกอย่างก๊อก! ก๊อก!หลังจากกลับมาบ้านแม่ ณิชไม่ตรงกลับห้องพักของตัวเอง รีบเข้าลิฟต์มายังชั้นสี่สิบเพื่อเจรจาต่อรองกับอาเดรียโน ชื่อผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอนึกแวบขึ้นมาและพอไว้ใจได้ แม้ว่าใจยังหวาดหวั่นอารมณ์ลุ่มหลงความหล่อของตัวเองบ้างแต่ยังดีกว่าหนุ่มทั้งสี่รายหน้าหวานซึ้งขมวดยุ่งเมื่อยังไม่เห็นว่าชายหนุ่มชาวอิตาลีมาเปิดประตู เธอดูเวลาบนโทรศัพท์อีกครั้งซึ่งเพิ่งเลยเวลาเคารพธงชาติมาไม่นานเท่านั้นหรือจะไม่อยู่! แต่ไม่หรอก อยู่แน่ ๆก๊อก! ก๊อก!แอ๊ดด!บรรณารักษ์สาวเบิกตากว้างสุด ภาพที่เห็นตรงหน้าคืออาเดรียโนกระดุมเสื้อเชิ้ตเปิดอ้า เหงื่อชุ่มโชก ผมยุ่งเหยิง ดวงตาหรี่ปรือเพราะอารมณ์แรงเข้มข้น“ฉะ ฉันมาขัดจังหวะคุณใช่ไหม”ณิชเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบากระท่อนกระแท่น เธอไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์อันน่าอึดอัดเช่นนี้มาก่อน แว่วเสียงหญิงสาวในห้องร้องเรียกแต่อาเดรียโนยังไม่ยอมขยับเข้าไป“มีอะไร”เสียงแหบพร่ากว่าปกติทำให้แก้มเห่อร้อนและคาดว่าคงแดงจัดจากนัยน์ตาเหยี่ยวที่เพ่งมองอย่างสนใจ มือเล็กยกถุงในมือขึ้นให้เขาดู พร้อมกับรอยยิ้มแห้ง“มีเรื่องขอร้องคุณสักเล็กน้อย”อาเดรียโนปล่อยแขนออกจากกรอบ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 12 พามาบ้านแล้วววว
บทที่ 12 พามาบ้านแล้วววว“คุณเข้าไปแล้วเงียบ ๆ นะ ไม่ต้องพูดมาก”เสียงหวานนุ่มกำชับหนุ่มอิตาลีเมื่อเดินใกล้ถึงหน้าอาคารพาณิชย์ขายของ ก่อนหยุดแล้วหันมาจับคอปกเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาให้เรียบร้อย“ก็คุณพูดเองว่าพ่อกับแม่ของคุณพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แล้วผมจะสื่อสารกับพวกท่านได้ยังไง”หน้าแกร่งก้มมองสาวร่างสูงโปร่งแต่เตี้ยกว่าเขาพอสมควรกำลังปัดฝุ่นตรงบ่าตรวจความเรียบร้อยก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เรียกขวัญกำลังใจ เงยหน้าจ้องเขาใช้นิ้วชี้ยกขึ้นชี้หน้า“อย่าทำให้เสียเรื่อง ฉันต้องรอดจากการจับคู่ ไม่งั้นฉันจะล้มดีล”ว่าแล้วใบหน้าหวานซึ้งก็สะบัดแล้วเดินนำเขาไปยังหน้าตึกสามชั้นแล้วหันกลับมาขยับมือกวักเรียกตรงข้างตัวดั่งกลัวว่าใครจะเห็นอาเดรียโนยิ้มกว้างขำขันลักษณะของบรรณารักษ์สาว แต่สาวเท้าตามเธอเข้าไปในตึกขายของจิปาถะจำพวกรถยนต์ เสียงทักทายดังขึ้นเมื่อเห็นณิชมาถึง“โกวนิดมาแล้ว โกวนิดมาแล้ว”ณิชโน้มร่างลงลูบตัวหลานชายแต่ไม่อุ้มเหมือนทุกครั้งเพราะเกรงใจคนร่างโตที่มาด้วย เธอเอี้ยวหน้าส่งสัญญาณให้อาเดรียโนเข้ามาใกล้ แล้วจับมือเขาไว้จูงให้เดินเข้าไปยังหลังร้าน“นี่ม๊า และโน้นป๊า”ชายชาวอิตาลียกมือ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 13**NC
บทที่ 13**NCติ๊ง!“อาเดรียโน”เสียงประหม่าชัดเจนของหญิงสาวในอ้อมกอดดังขึ้น เขาก้มลงมองแต่ยังจูงมือเธออกมาจากลิฟต์และตรงไปทางห้องพัก ตอนนี้เขาเองไม่กล้าเอ่ยคำพูดใดออกมา ใจเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ยิ่งกว่าการแอบร่วมรักครั้งแรกในช่วงวัยรุ่นบนเบาะหลังที่เขาแอบจอดอยู่ข้างบ้านเมื่อไปส่งรุ่นพี่สาวคนดังของโรงเรียนมัธยม“ฉะ ฉันขอไวน์ก่อน”เขาปิดประตูห้องแล้วเปิดไฟ เสียงหวานเอ่ยตะกุกตะกักเกือบทำให้เขาใจอ่อน แต่เมื่อมองสาวร่างระหงในชุดเดรสทันสมัยเรียบหรูสีเข้ม ใบหน้าหวานซึ้งและริมฝีปากบางเฉียบที่เขาต้องการจูบเหลือเกินก็ทำให้มนุษยธรรม ความเป็นสุภาพบุรุษทั้งหมดในกายหมดไปอาเดรียโนไม่ตอบแต่เดินเข้าไปทางห้องครัวเพื่อหยิบไวน์มาจากตู้เก็บไวน์ พร้อมแก้วสองใบ เมื่อเดินกลับมาอีกครั้ง บรรณารักษ์สาวนั่งเรียบร้อยพับเพียบบนโซฟาตัวเล็กเดี่ยว เธอทำให้เขาต้องเผลอยิ้มออกมาอีกจอก! เคล้ง!เสียงรินไวน์และเสียงชนแก้วทำให้เธอกลับมาสู่โลกความจริงหลังจากที่นั่งเหม่อด้วยความตื่นเต้น มองแก้วไวน์แล้วรีบยกดื่มครั้งเดียวจนหมด ก่อนหยิบขวดไวน์ขึ้นมาเทเองเกือบเต็มแก้ว แล้วยกดื่มอีกครั้งจนหมด โดยมีเสียงทุ้มหัวเราะกลั
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 14 ก็แค่ลองจูบคนอื่นดูบ้าง
บทที่ 14 ก็แค่ลองจูบคนอื่นดูบ้างตึก! ตึก!เสียงวางหนังสือเข้าชั้นในยามเช้าตามแรงอารมณ์ของบรรณารักษ์สาว เวลานี้ยังไม่ถึงเวลาทำการเธอไม่ต้องใส่ใจว่าจะมีผู้ใช้บริการท่านใดรำคาญหรือเปล่าผู้ชายร่างโตชาวอิตาลีหายหน้าไปอีกแล้วหลังจากคืนนั้นราวอาทิตย์กว่า ใบหน้าหวานแดงซ่านระเรื่อยามนึกภาพกอดก่ายหลังจากสุขสมในคืนนั้นทั้งเธอและเขายังพากันนอนดูโทรทัศน์จนเธอเกือบผล็อยหลับ แต่ยังสู้อุตส่าห์พาร่างอ่อนระโหยกลับห้องก่อนที่ตัวเองตาจะปิดโดยที่เขามาส่งถึงหน้าห้องพร้อมจูบกระชากวิญญาณอีกหนึ่งครั้งแต่! เขาหายไป ติดต่อไม่ได้ ณิชกระแทกสะโพกลงที่เก้าอี้อย่างกรุ่นโกรธว้าวุ่นใจ เอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรักสาริน“อือ มีอะไร เพิ่งออกจากห้องน้ำจะแต่งตัว”“สาริน ฉันมีเรื่องปรึกษา นายจำผู้ชายอิตาลีคนนั้นได้ไหม”“จำได้”เธอได้ยินเสียงดนัยเร่งรัดเข้ามาในโทรศัพท์จึงรีบเร่งพูดขึ้นก่อนที่สารินจะวางสาย“ฉันกับเขาตกลงดีลกัน โดยเขาต้องแสดงเป็นแฟนฉันให้พ่อกับแม่ดู ส่วนเขาจะได้เชยชมร่างกายอันสวยงามของฉัน”ณิชรู้สึกได้ถึงความเงียบสนิทแล้วจากนั้นเสียงหัวเราะของสารินและดนัยก็ดังขึ้นพร้อมกัน“นายเปิ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 15 ง้อสักหน่อย
บทที่ 15 ง้อสักหน่อยปัง!!“ถ้าอยากก็บอกดีดี จะจัดให้”“อาเดรียโนจะบ้าหรือไง นั้นแค่คู่เดท คุณอย่าลืมนะว่าไม่มีในสัญญา เราตกลงกันแค่แสดงละครให้พ่อกับแม่ฉันดู แต่ไม่ได้ห้ามไม่ให้ฉันเดทหาคู่ โอ๊ย! เจ็บนะ ปล่อย!!”“ไหนมันจูบตรงไหน”“อย่านะ เดี๋ยวก่อน ใจเย็น ๆ สิอาเดรียโน!”“ที่กับผมไม่ยอมเสียความบริสุทธิ์ อ้างแต่พรหมจรรย์ แต่พอเป็นคนอื่นคงนอนแผ่เต็มที่”เพียะ!!หน้าคมเข้มหน้าหันไปตามแรงมือของณิช อาเดรียโนตวัดหน้ากลับมาจ้องเธอด้วยดวงตาวาวโรจน์ แต่แรงมือนั่นทำให้สติของเขากลับคืนมา เขาเพิ่งเคยรู้จักอาการหึงหวงหน้ามืดก็วันนี้เองไฟในอกอัดแน่นจนไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เขากระชากมือของณิช จนร่างกระแทกอกร้อนทั้งแกร่งและหนั่นแน่น ก้มศีรษะลงมองดวงตาวาวโรจน์และตื่นกลัวบนหน้าหวานมือสีเข้มสลัดมือออกจนร่างของณิชเซถอย กายแกร่งเดินหันกลับออกไปด้วยใจรุ่มร้อน ดวงตาพร่ามัวด้วยฤทธิ์แรงหึง และถ้าขืนยังอยู่ต่อตรงนั้น ตัวณิชเองคงไม่รอดมือเขาปัง!คนร่างเล็กทรุดลงกับพื้นอ่อนแรง อาการหวาดกลัวลามไปทั่วร่าง กายสาวสะท้าน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นดวงตาวาวโรจน์ลุกโชนน่ากลัว ซึ่งเธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นนับแต่ที่เขาห
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 16**NC
บทที่ 16**NCคนร่างระหงรู้ตัวอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังจมลงบนฟูกนอนนุ่มหลังใหญ่ภายในห้องนอนสีเทาอ่อน อาเดรียโนรวบร่างของเธอขึ้นทันทีหลังจากจบประโยคอันแสนเร้าใจร่างสูงใหญ่โถมกายบดเบียดร่างเธอ ต้นขายาวเพรียวสัมผัสได้ว่าร่างของเขาเปลือยเปล่า เขาดึงผ้าเช็ดตัวผืนนั้นออกตอนไหนเธอเองก็แน่ใจ แต่ที่แน่ ๆ มันทำให้เอ็นร้อนทาบลงมาบนผิวอ่อนนุ่มตรงโคนขาขาว“อาเดรียโน อ่า ช้า ๆ ลงหน่อย”ชายหนุ่มด้านบนดันตัวขึ้นมาจากซอกคอที่กำลังขบเม้ม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มล้ำลึก ไฟปรารถนาลุกโชน“ฉะ ฉันตามไม่ทัน”รอยยิ้มร้ายกาจพลันปรากฎบนหน้าแกร่ง มันทำให้ร่างของเธอสะท้านกลัวเกรง ลำแขนเรียวงามที่กอดก่ายเขาไว้ยังคงลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้างแน่นด้วยกล้ามเนื้อเธอเผยอปากวอนขอจูบหนักหน่วงเพื่อบรรเทาบางสิ่งที่กำลังก่อตัวข้างใน เมื่ออาเดรียโนโน้มศีรษะลงครอบครองปากเย้ายวนของเธอ บางอย่างข้างในร่ำร้อง เขาโจนจ้วงลิ้นสากโลมเลียอยู่ในโพรงปากและมันทำให้เธอต้องการเปลือยเปล่าเช่นเดียวกับเขา“ผมจะพยายามไปช้า ๆ แม้ว่าไม่เคยทำมาก่อนก็ตาม”“อื้อ ไม่เคยทำช้า ๆ ยังงั้นเหรอ อื้อ อ่า”“ซิ คาร่า เพราะผมไม่จำเป็นต้องช้ามาก่อน แต่กับคุณ อืมม ซิ ใช้ลิ้
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 17**NC
บทที่ 17**NC“อ่า โอ๊ย! อ่า อาเดรียโน! เดี๋ยวหยุดก่อน อื้อ”มือเล็กดันอกแกร่งไว้เมื่อเอ็นเนื้อท่อนใหญ่แหวกผ่านปราการแสนบางเข้ามา ความรู้สึกถูกชำแรกแยกออกกว้าง รู้สึกอึดอัดยามลำยักษ์อยู่ในโพรงสาว“ซี้ดดด อ่า เจ็บไหม อีกนิด รออีกนิด”คนร่างโตพยายามอยู่นิ่งให้สาวใต้ร่างคุ้นเคยกับความใหญ่โตที่เสียดแทรกภายใน จากนั้นจึงเริ่มขยับไหวถอนออกรูดเกือบสุดแล้วดันเข้า เขาทำซ้ำอีกครั้งเชื่องช้า และมันช่างแสนทรมาน ปลายหัวป้านสัมผัสภายในอันอ่อนนุ่มแสนหวาน ทั้งแคบและตอดรัด“อา อื้อ ฉันไม่เจ็บแล้ว อาเดรียโน เร่งอีกนิดไม่ได้เหรอคะ”ร่างสูงใหญ่ข้างบนเปลี่ยนท่าทางเท้าฝ่ามือซ้ายข้างลำตัวสาวงาม อีกข้างจับข้อพับใต้หัวเข่าณิชไว้ดันจนชิดหน้าอกอวบอิ่ม แล้วขยับเคลื่อนไหวอีกครั้ง“แบบนี้ไหมคาร่า แรงพอหรือยัง”ตับ ตับ ตับเธอแทบกรีดร้องเมื่อร่างแกร่งโหมลงโถมแรงด้วยสะโพกสอบ ร่างเธอสั่นสะเทือนไปทั้งกาย มือไขว่คว้าบ่ากำยำไว้จิกแน่น ยามท่อนยาวรูดผ่านร่องรักตามลำยาวให้ความรู้สึกเสียวสะท้าน ปลายหัวดันจุดอ่อนไหวข้างในเป็นจังหวะอาเดรียโนขยับเปลี่ยนท่าอีกครั้ง ยืดกายตั้งตรงนั่งคุกเข่าจับข้อเท้าบอบบางดึงกระทั่งร่างของเธอขยับ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!
บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!เขาจูงมือจนกระทั่งเธอเดินมาถึงโต๊ะอาหารจึงปล่อยให้ร่างบอบบางนั่งลงเอง ส่วนเขานั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน“หอมจังเลย น่าเสียดายที่มองเห็นข้างเดียว”อาเดรียโนยิ้มกว้างโบกช้อนตรงหน้าไปมาเพื่อทดสอบว่าเธอมองเห็นจริงไหม ณิชยกมือขึ้นมาปัดแต่ไม่โดนสองสามรอบยิ่งทำให้อาเดรียโนหัวเราะออกมาเสียงดัง“อย่าเพิ่งแกล้งกันสิ เดี๋ยวจะโมโหหิว”เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้มองหญิงสาวตรงหน้าที่พยายามจิ้มเนื้อมีทบอลแต่ยังไม่โดน พลาดซ้ายบ้างขวาบ้าง หน้าหวานซึ้งบึ้งตึงเม้มปากไม่พอใจที่ตัวเองทำไม่สำเร็จสักที อาเดรียโนยกมือขึ้นจับมือบางเรียวไว้“เดี๋ยวผมทำให้”น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจากจานสปาเกตตี้กระทั่งเนื้อมีทบอลมาจ่อปากจึงนั่งอ้าปากกว้างรอรับแต่โดยดี“อร่อยไหมคนสวย”“อือม อร่อยมากอาเดรียโน ทำไมคุณถึงทำอาหารได้อร่อยแบบนี้นะ”“แม่ผมเป็นคนสอน ผมมักต้องเดินทางอยู่ตลอดเวลา ทั้งยังต้องอยู่คนเดียว เลยชอบทำอาหารทานเองบ่อย ๆ อีกอย่างผู้ชายอิตาลีต้องทำอาหารเป็น”“ทำไมล่ะ”อาเดรียโนลอบยิ้มหลุบตาขึ้นมองหน้าหวานยังอมยิ้มในปากเคี้ยวมีทบอลจนซอสเลอะขอบปาก“เพราะผู้ชายอิตาลีต้องเลี้ยงผู้หญิงให้อิ่ม
บทล่าสุด
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 22 ผมคิดว่าผมลืมของไว้ จบบริบูรณ์
บทที่ 22 ผมคิดว่าผมลืมของไว้ จบบริบูรณ์“เจ้ เจ้ เจจจจจจ้!!!”เสียงเรียกเอะอะของณภัทรที่วิ่งปรูดเข้ามาด้านในหลังบ้านทำเธอตกใจสะดุ้งลุกพรวดขึ้นนั่งบนตั่งไม้“อะไร!! จะเสียงดังทำไม!”“เจ้ต้องไม่เชื่อสายตาตัวเองแน่ว่าใครมา”ณิชนิ่วหน้าหันมองม๊ากับป๊าที่นั่งหน้าฉงนมองตรงไปยังประตูทางเข้าเมื่อจู่ ๆ แสงสว่างด้านนอกก็พลันมืดลงเป็นเงาเยามคนร่างสูงใหญ่เดินลอดผ่านเข้ามา ใบหน้าคมเข้มมีเคราขึ้นครึ้ม และดวงตาสีน้ำตาลดุจเหยี่ยวคู่นั้นมองตรงมาทางเธอ“อาเดรียโน!”“ลูกเขย!!”ณิชไม่มีเวลาหันกลับไปบอกแม่ว่าให้เงียบเสียงเพราะอาเดรียโนยังเดินตรงมาทางเธอแล้ว ร่างระหงรู้สึกมือไม้ยาวเก้งก้างไม่รู้ว่าจะวางไว้ตรงไหน และที่สำคัญเธอยังสวมชุดนอนของเมื่อคืนทั้ง ๆ ที่มันบ่ายสามเข้าไปแล้ว!“ผมขอคุยกับนิดตามลำพังได้ไหมครับ”ณิชยังไม่ทันอ้าปากบอกพ่อกับแม่ ก็ดูเหมือนพ่อกับแม่ของเธอฟังภาษาอังกฤษออกภายในชั่ววินาทีนั่น ทั้งหมดหายวับไปด้านนอกทันที ทิ้งเธอให้นั่งบนตั่งไม้และอาเดรียโนที่ยืนค้ำเธออยู่“ฮะ แฮ่ม ๆ คุณกลับมาแล้ว”หน้าหวานแหงนมองร่างสูงคอตั้งบ่า พยายามหาเสียงของตัวเอง กระแอ่มเรียกสติที่กระเจิดไปนานแล้วตั้งแต่มองเ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 21 เขาจะกลับไปหาเธอ
บทที่ 21 เขาจะกลับไปหาเธอตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!เสียงเคาะเหล็กและเสียงอ็อกเชื่อมภายในอู่ต่อเรือดังเช่นนี้เสมอด้วยความคุ้นชินตั้งแต่เด็ก ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมหมวกนิรภัยในชุดรัดกุมถือแผ่นชาร์ตในมือเพื่อตรวจลำดับขั้นตอน หน้าคมเข้มแหงนมองขึ้นไปด้านบนของลำเรือสูงใหญ่ซึ่งคาดว่ากว่าจะประกอบเสร็จเรียบร้อยคงอีกนานหลายเดือนอาเดรียโนกลับมาที่เจนัวร์ ประเทศอิตาลีได้ราวสามเดือนแล้ว แม้งานคืบหน้าไปบ้างแต่ยังมีข้อติดขัดจนล่าช้ากว่ากำหนด“อาเดรียโน!”เสียงตะโกนเรียกทำให้เขาละความสนใจจากงานตรงหน้ามองไปยังผู้เป็นพ่อ ชายขาวอิตาลีหุ่นใหญ่ผมสีเข้มที่ร่วงหล่นไปมากจนศีรษะล้านไปครึ่ง เขายิ้มแย้มอารมณ์ดีกวักมือให้ลูกชายเพียงคนเดียวเดินเข้าไปหา“แกกลับมาเที่ยวนี้ตามใจแม่เขาหน่อยสิ”“เรื่องอะไรครับ”อาเดรียโนถอดหมวกนิรภัยออกเมื่อเข้ามาส่วนสำนักงานที่ต่ออย่างง่าย ๆ ด้วยตู้คอนเทนเนอร์มือสองที่ปรับปรุงทำสีใหม่จนสะอาด แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำขึ้นยกดื่ม“ก็เรื่องสาว ๆ นั่นแหล่ะ ผู้หญิงอิตาลีมักเจ้ากี้เจ้าการแบบนี้ ตามใจแม่เขาหน่อย ไปกินข้าวกับพวกสาว ๆ ที่แม่แกนัดไว้ พ่อจะได้สบายหู”เขาหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยินพร้อมส่งเสียง ‘ฮึ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 20**NC
บทที่ 20**NC“อือ อาเดรียโน ยังเช้าอยู่เลย”“อืมมม อีกรอบก่อนไปทำงานไงคาร่า คุณจะได้คิดถึงผมมาก ๆ”เขาดันลำแขนของเธอให้โอบรอบท้ายทอยเขาไว้ โน้มศีรษะลงบรรจงโหมไฟยามเช้า มือค่อยลูบลงไปยังสะโพกผายกอบกุมช้อนก้นงามก่อนจะวกมาด้านหน้าล้วงลึกเข้าสู่เนินงามกลางหว่างขา“แฉะแล้วคนสวย อืมม และหวาน”ถ้าเปรียบอาหารเช้าแบบเร่งรีบของคนเมืองคงไม่เหมือนการร่วมรักของอาเดรียโนในเช้าวันนี้เท่าไร เพราะเขาใส่ใจทุกรายละเอียดเสียจนเธออ่อนระทวยด้วยไฟพิศวาส มือวาดไปทั่วลำตัวไม่เว้นแม้ตารางนิ้วเดียว เขาพรมจูบลงไปยังข้อเท้าเล็กตวัดลิ้นลากเป็นทางถึงหัวแม่เท้าพร้อมดูดกินจนเธอสะท้าน ได้แต่นอนมองเสียวซ่าน ลิ้นร้อนเลื่อนกลับไปยังข้อพับใต้เข่าขึ้นสู่ต้นขามุ่งตรงเข้าหุบเขาไร้ขนเนียนงาม เปิดแย้มซอกหลึบออกก่อนที่ปลายลิ้นสากไล้ลากตวัดเอาน้ำหวานขึ้นมาร่างสูงของคนด้านบนไถลตัวเลื่อนขึ้นเพื่อส่งจูบร้อนแรงปะปนน้ำหวานของตัวเธอเอง ส่งลิ้นถลำลึกล้วงกวาดจนเธอแอ่นรับกอดกระหวัดรัดแล้วพลิกตัวจนเธอขึ้นมาอยู่ด้านบน“ควบขับผมคาร่า ทำให้ผมดูสิว่าคุณคิดถึงผมแค่ไหนระหว่างที่ผมไม่อยู่”ณิชยันกายขึ้นแล้วค่อยขยับจนกระทั่งร่องสาวเปียกชื้นพอดีก
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 19 คิดถึง
บทที่ 19 คิดถึง“อาเดรียโนไปไหน ทำไมไม่มาด้วย”“ไปทำงานม๊า”เนี่ยเห็นไหม เธอยังไม่ทันนั่งเสียงคาดคั้นของม๊าก็ดังขึ้น เธอทำได้แค่ลอบถอนหายใจ มองอาเจ็กกับซ้อที่แม่เชิญมา แม่คงอยากจะอวดเขยใหม่แต่หารู้ไม่?“ลื้อหลอกพวกอั๊วใช่ไหมอานิด”“เปล๊า!! เขาไปทำงานจริง ๆ”“ให้มันจริงนะ ม๊าไปหาหลวงพ่อที่วัดมาแล้ว เขาบอกอย่าให้เกินสิ้นปีนี้ ไม่งั้นดวงลื้อจะพลาดไปอีกสองปี”“ห๊า!! ม๊า!! ทำไมต้องไปทำอะไรแบบนี้ด้วย นี่เราเพิ่งจะเป็นแฟนเองนะ เรายังไม่ทันได้ตกลงด้วยเลย”“เออ!! รีบหาไว้ก่อน เพื่อได้ใช้ขึ้นมาจะไม่มีฤกษ์ อ้อ ม๊าดูของชำร่วยไว้แล้วไม่อยากได้ตะเกียบมันเชย เอาเป็นตุ๊กตาคู่ดีกว่า”“ม๊า!! ป๊าก็ช่วยพูดให้ม๊าเข้าใจหน่อยสิ มันยังไม่ถึงเวลา”“เออ ป๊าก็ไปดูชุดไว้แล้ว ว่าจะเตรียมเงินจัดงานให้ลื้อสักก้อน โต๊ะจีนก็สักร้อยโต๊ะก็พอไม่ต้องใหญ่มาก”“ป๊า!!”ณิชหันมองน้องชายที่นั่งหัวเราะตัวงอ ยังได้ยินเสียงม๊าและป๊าหันไปปรึกษาหารือกับอาเจ็กเรื่องสถานที่ว่าจะจัดที่ไหนถึงจะสะดวก เธอจึงได้แต่นั่งฟังไม่ออกความคิดเห็นอาเดรียโนคุณจะรู้บ้างไหมว่าพ่อกับแม่ฉันอยากได้คุณเป็นเขยขนาดไหนติ๊ด ติ๊ด!ตายยากเสียจริง!“ม๊า ป๊า
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!
บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!เขาจูงมือจนกระทั่งเธอเดินมาถึงโต๊ะอาหารจึงปล่อยให้ร่างบอบบางนั่งลงเอง ส่วนเขานั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน“หอมจังเลย น่าเสียดายที่มองเห็นข้างเดียว”อาเดรียโนยิ้มกว้างโบกช้อนตรงหน้าไปมาเพื่อทดสอบว่าเธอมองเห็นจริงไหม ณิชยกมือขึ้นมาปัดแต่ไม่โดนสองสามรอบยิ่งทำให้อาเดรียโนหัวเราะออกมาเสียงดัง“อย่าเพิ่งแกล้งกันสิ เดี๋ยวจะโมโหหิว”เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้มองหญิงสาวตรงหน้าที่พยายามจิ้มเนื้อมีทบอลแต่ยังไม่โดน พลาดซ้ายบ้างขวาบ้าง หน้าหวานซึ้งบึ้งตึงเม้มปากไม่พอใจที่ตัวเองทำไม่สำเร็จสักที อาเดรียโนยกมือขึ้นจับมือบางเรียวไว้“เดี๋ยวผมทำให้”น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจากจานสปาเกตตี้กระทั่งเนื้อมีทบอลมาจ่อปากจึงนั่งอ้าปากกว้างรอรับแต่โดยดี“อร่อยไหมคนสวย”“อือม อร่อยมากอาเดรียโน ทำไมคุณถึงทำอาหารได้อร่อยแบบนี้นะ”“แม่ผมเป็นคนสอน ผมมักต้องเดินทางอยู่ตลอดเวลา ทั้งยังต้องอยู่คนเดียว เลยชอบทำอาหารทานเองบ่อย ๆ อีกอย่างผู้ชายอิตาลีต้องทำอาหารเป็น”“ทำไมล่ะ”อาเดรียโนลอบยิ้มหลุบตาขึ้นมองหน้าหวานยังอมยิ้มในปากเคี้ยวมีทบอลจนซอสเลอะขอบปาก“เพราะผู้ชายอิตาลีต้องเลี้ยงผู้หญิงให้อิ่ม
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 17**NC
บทที่ 17**NC“อ่า โอ๊ย! อ่า อาเดรียโน! เดี๋ยวหยุดก่อน อื้อ”มือเล็กดันอกแกร่งไว้เมื่อเอ็นเนื้อท่อนใหญ่แหวกผ่านปราการแสนบางเข้ามา ความรู้สึกถูกชำแรกแยกออกกว้าง รู้สึกอึดอัดยามลำยักษ์อยู่ในโพรงสาว“ซี้ดดด อ่า เจ็บไหม อีกนิด รออีกนิด”คนร่างโตพยายามอยู่นิ่งให้สาวใต้ร่างคุ้นเคยกับความใหญ่โตที่เสียดแทรกภายใน จากนั้นจึงเริ่มขยับไหวถอนออกรูดเกือบสุดแล้วดันเข้า เขาทำซ้ำอีกครั้งเชื่องช้า และมันช่างแสนทรมาน ปลายหัวป้านสัมผัสภายในอันอ่อนนุ่มแสนหวาน ทั้งแคบและตอดรัด“อา อื้อ ฉันไม่เจ็บแล้ว อาเดรียโน เร่งอีกนิดไม่ได้เหรอคะ”ร่างสูงใหญ่ข้างบนเปลี่ยนท่าทางเท้าฝ่ามือซ้ายข้างลำตัวสาวงาม อีกข้างจับข้อพับใต้หัวเข่าณิชไว้ดันจนชิดหน้าอกอวบอิ่ม แล้วขยับเคลื่อนไหวอีกครั้ง“แบบนี้ไหมคาร่า แรงพอหรือยัง”ตับ ตับ ตับเธอแทบกรีดร้องเมื่อร่างแกร่งโหมลงโถมแรงด้วยสะโพกสอบ ร่างเธอสั่นสะเทือนไปทั้งกาย มือไขว่คว้าบ่ากำยำไว้จิกแน่น ยามท่อนยาวรูดผ่านร่องรักตามลำยาวให้ความรู้สึกเสียวสะท้าน ปลายหัวดันจุดอ่อนไหวข้างในเป็นจังหวะอาเดรียโนขยับเปลี่ยนท่าอีกครั้ง ยืดกายตั้งตรงนั่งคุกเข่าจับข้อเท้าบอบบางดึงกระทั่งร่างของเธอขยับ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 16**NC
บทที่ 16**NCคนร่างระหงรู้ตัวอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังจมลงบนฟูกนอนนุ่มหลังใหญ่ภายในห้องนอนสีเทาอ่อน อาเดรียโนรวบร่างของเธอขึ้นทันทีหลังจากจบประโยคอันแสนเร้าใจร่างสูงใหญ่โถมกายบดเบียดร่างเธอ ต้นขายาวเพรียวสัมผัสได้ว่าร่างของเขาเปลือยเปล่า เขาดึงผ้าเช็ดตัวผืนนั้นออกตอนไหนเธอเองก็แน่ใจ แต่ที่แน่ ๆ มันทำให้เอ็นร้อนทาบลงมาบนผิวอ่อนนุ่มตรงโคนขาขาว“อาเดรียโน อ่า ช้า ๆ ลงหน่อย”ชายหนุ่มด้านบนดันตัวขึ้นมาจากซอกคอที่กำลังขบเม้ม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มล้ำลึก ไฟปรารถนาลุกโชน“ฉะ ฉันตามไม่ทัน”รอยยิ้มร้ายกาจพลันปรากฎบนหน้าแกร่ง มันทำให้ร่างของเธอสะท้านกลัวเกรง ลำแขนเรียวงามที่กอดก่ายเขาไว้ยังคงลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้างแน่นด้วยกล้ามเนื้อเธอเผยอปากวอนขอจูบหนักหน่วงเพื่อบรรเทาบางสิ่งที่กำลังก่อตัวข้างใน เมื่ออาเดรียโนโน้มศีรษะลงครอบครองปากเย้ายวนของเธอ บางอย่างข้างในร่ำร้อง เขาโจนจ้วงลิ้นสากโลมเลียอยู่ในโพรงปากและมันทำให้เธอต้องการเปลือยเปล่าเช่นเดียวกับเขา“ผมจะพยายามไปช้า ๆ แม้ว่าไม่เคยทำมาก่อนก็ตาม”“อื้อ ไม่เคยทำช้า ๆ ยังงั้นเหรอ อื้อ อ่า”“ซิ คาร่า เพราะผมไม่จำเป็นต้องช้ามาก่อน แต่กับคุณ อืมม ซิ ใช้ลิ้
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 15 ง้อสักหน่อย
บทที่ 15 ง้อสักหน่อยปัง!!“ถ้าอยากก็บอกดีดี จะจัดให้”“อาเดรียโนจะบ้าหรือไง นั้นแค่คู่เดท คุณอย่าลืมนะว่าไม่มีในสัญญา เราตกลงกันแค่แสดงละครให้พ่อกับแม่ฉันดู แต่ไม่ได้ห้ามไม่ให้ฉันเดทหาคู่ โอ๊ย! เจ็บนะ ปล่อย!!”“ไหนมันจูบตรงไหน”“อย่านะ เดี๋ยวก่อน ใจเย็น ๆ สิอาเดรียโน!”“ที่กับผมไม่ยอมเสียความบริสุทธิ์ อ้างแต่พรหมจรรย์ แต่พอเป็นคนอื่นคงนอนแผ่เต็มที่”เพียะ!!หน้าคมเข้มหน้าหันไปตามแรงมือของณิช อาเดรียโนตวัดหน้ากลับมาจ้องเธอด้วยดวงตาวาวโรจน์ แต่แรงมือนั่นทำให้สติของเขากลับคืนมา เขาเพิ่งเคยรู้จักอาการหึงหวงหน้ามืดก็วันนี้เองไฟในอกอัดแน่นจนไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เขากระชากมือของณิช จนร่างกระแทกอกร้อนทั้งแกร่งและหนั่นแน่น ก้มศีรษะลงมองดวงตาวาวโรจน์และตื่นกลัวบนหน้าหวานมือสีเข้มสลัดมือออกจนร่างของณิชเซถอย กายแกร่งเดินหันกลับออกไปด้วยใจรุ่มร้อน ดวงตาพร่ามัวด้วยฤทธิ์แรงหึง และถ้าขืนยังอยู่ต่อตรงนั้น ตัวณิชเองคงไม่รอดมือเขาปัง!คนร่างเล็กทรุดลงกับพื้นอ่อนแรง อาการหวาดกลัวลามไปทั่วร่าง กายสาวสะท้าน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นดวงตาวาวโรจน์ลุกโชนน่ากลัว ซึ่งเธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นนับแต่ที่เขาห
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 14 ก็แค่ลองจูบคนอื่นดูบ้าง
บทที่ 14 ก็แค่ลองจูบคนอื่นดูบ้างตึก! ตึก!เสียงวางหนังสือเข้าชั้นในยามเช้าตามแรงอารมณ์ของบรรณารักษ์สาว เวลานี้ยังไม่ถึงเวลาทำการเธอไม่ต้องใส่ใจว่าจะมีผู้ใช้บริการท่านใดรำคาญหรือเปล่าผู้ชายร่างโตชาวอิตาลีหายหน้าไปอีกแล้วหลังจากคืนนั้นราวอาทิตย์กว่า ใบหน้าหวานแดงซ่านระเรื่อยามนึกภาพกอดก่ายหลังจากสุขสมในคืนนั้นทั้งเธอและเขายังพากันนอนดูโทรทัศน์จนเธอเกือบผล็อยหลับ แต่ยังสู้อุตส่าห์พาร่างอ่อนระโหยกลับห้องก่อนที่ตัวเองตาจะปิดโดยที่เขามาส่งถึงหน้าห้องพร้อมจูบกระชากวิญญาณอีกหนึ่งครั้งแต่! เขาหายไป ติดต่อไม่ได้ ณิชกระแทกสะโพกลงที่เก้าอี้อย่างกรุ่นโกรธว้าวุ่นใจ เอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรักสาริน“อือ มีอะไร เพิ่งออกจากห้องน้ำจะแต่งตัว”“สาริน ฉันมีเรื่องปรึกษา นายจำผู้ชายอิตาลีคนนั้นได้ไหม”“จำได้”เธอได้ยินเสียงดนัยเร่งรัดเข้ามาในโทรศัพท์จึงรีบเร่งพูดขึ้นก่อนที่สารินจะวางสาย“ฉันกับเขาตกลงดีลกัน โดยเขาต้องแสดงเป็นแฟนฉันให้พ่อกับแม่ดู ส่วนเขาจะได้เชยชมร่างกายอันสวยงามของฉัน”ณิชรู้สึกได้ถึงความเงียบสนิทแล้วจากนั้นเสียงหัวเราะของสารินและดนัยก็ดังขึ้นพร้อมกัน“นายเปิ
