เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 11 ทำทุกอย่าง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-26 14:02:15บทที่ 11 ทำทุกอย่าง
ก๊อก! ก๊อก!
หลังจากกลับมาบ้านแม่ ณิชไม่ตรงกลับห้องพักของตัวเอง รีบเข้าลิฟต์มายังชั้นสี่สิบเพื่อเจรจาต่อรองกับอาเดรียโน ชื่อผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอนึกแวบขึ้นมาและพอไว้ใจได้ แม้ว่าใจยังหวาดหวั่นอารมณ์ลุ่มหลงความหล่อของตัวเองบ้างแต่ยังดีกว่าหนุ่มทั้งสี่ราย
หน้าหวานซึ้งขมวดยุ่งเมื่อยังไม่เห็นว่าชายหนุ่มชาวอิตาลีมาเปิดประตู เธอดูเวลาบนโทรศัพท์อีกครั้งซึ่งเพิ่งเลยเวลาเคารพธงชาติมาไม่นานเท่านั้น
หรือจะไม่อยู่! แต่ไม่หรอก อยู่แน่ ๆ
ก๊อก! ก๊อก!
แอ๊ดด!
บรรณารักษ์สาวเบิกตากว้างสุด ภาพที่เห็นตรงหน้าคืออาเดรียโนกระดุมเสื้อเชิ้ตเปิดอ้า เหงื่อชุ่มโชก ผมยุ่งเหยิง ดวงตาหรี่ปรือเพราะอารมณ์แรงเข้มข้น
“ฉะ ฉันมาขัดจังหวะคุณใช่ไหม”
ณิชเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบากระท่อนกระแท่น เธอไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์อันน่าอึดอัดเช่นนี้มาก่อน แว่วเสียงหญิงสาวในห้องร้องเรียกแต่อาเดรียโนยังไม่ยอมขยับเข้าไป
“มีอะไร”
เสียงแหบพร่ากว่าปกติทำให้แก้มเห่อร้อนและคาดว่าคงแดงจัดจากนัยน์ตาเหยี่ยวที่เพ่งมองอย่างสนใจ มือเล็กยกถุงในมือขึ้นให้เขาดู พร้อมกับรอยยิ้มแห้ง
“มีเรื่องขอร้องคุณสักเล็กน้อย”
อาเดรียโนปล่อยแขนออกจากกรอบประตูที่เมื่อกี้เขากั้นเธอเอาไว้เบี่ยงร่างแกร่งถอยออกให้ร่างระหงโปร่งบางเดินเข้าไปในห้องพัก พยักหน้าอนุญาติ ณิชจึงกล้าก้าวเท้าเดินเข้าไป หางตาด้านขวายังเห็นประตูห้องนอนเปิดอ้าเล็กน้อย หญิงสาวนอนระทวยอยู่บนเตียง
ปัง!!
ณิชสะดุ้งเมื่อร่างแกร่งเดินไปปิดประตู ทำให้มองไม่เห็นหญิงสาวคนนั้นอีก ตากลมโตกวาดไปทั่วร่างโดยเฉพาะเจ้าอาเดรียโนน้อยที่ดันกางเกงยีนส์ออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“นี่อย่ามอง พูดธุระของคุณมาผมจะได้กลับไปสานต่อ”
“แต่นี่มันเพิ่งจะ จะ มันยังไม่ทันทานมื้อค่ำเลยนะ!”
อาเดรียโนชำเลืองตามองก่อนเดินเข้าไปในห้องครัวเล็กแล้วหยิบจานออกมาวางบนโต๊ะทานข้าว รับถุงอาหารมาจากมือณิช
“อันที่จริงเซ็กซ์มันก็เหมือนอาหารนั่นล่ะ บางทีคุณเกิดหิวขึ้นมามันก็ต้องกิน ไม่จำเป็นต้องตรงเวลา”
สาวหน้าหวานพยักหน้าอย่างเข้าใจแต่แท้จริงแล้วไม่เข้าใจเลยสักนิด แต่ช่างเถอะวันนี้เธอมาเรื่องสำคัญกว่านั้น
“ฉันมีเรื่องขอร้องคุณ”
“ผมฟังน้ำเสียงแล้วดูท่าจะไม่ค่อยดี”
“คุณจำเรื่องที่ฉันพูดคืนนั้นได้ไหม”
ครืด!!
เขาลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอออกแล้วนั่งลง ใช้นิ้วจิ้มกล้วยปิ้งโบราณเจ้าดังขึ้นดูดแล้วทำหน้าประหลาดใจ
“อร่อยนะ เพิ่งเคยกิน เรื่องไหน เรื่องที่คุณร้องครางหรือเปล่า”
เธอมองมือแกร่งใช้นิ้วหยิบกล้วยปิ้งชุบน้ำกะทิหวานเจี๊ยบยกสูงแล้วอ้าปากหย่อนเข้าไปพร้อมทำเสียงพึมพำพออกพอใจ
“อย่านอกเรื่องนะ เรื่องที่ฉันบอกว่าแม่พยายามรบเร้าเรื่องแฟนมาโดยตลอดน่ะ ตอนนี้แม่จับฉันนัดบอดอีกแล้ว และฉันทนไม่ไหว”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม”
เธอยังมองมือแกร่งที่หยิบกล้วยปิ้งเข้าปาก สีหน้าพอใจอย่างยิ่ง
“ฉันนึกใครไม่ออกเลยบอกไปว่าคุณเป็นแฟน”
“แค่ก ๆ ๆ ห๊า! อะไรนะ! เดี๋ยวก่อน ผมไม่ใช่แฟนคุณสักหน่อย อย่าหาเรื่องให้ผมนะคาร่า”
“น่า ช่วยฉันหน่อยนะ แค่ไปกินข้าวที่บ้านเอง อาจต้องดูหวานใส่กันเสียหน่อยนะ นะ นะ”
ตาหวานซึ้งส่งสายตาอ้อนวอนเป็นครั้งแรก คนร่างโตเอนกายพิงพนักเก้าอี้แยกขากว้างเล็กน้อยมือข้างหนึ่งกอดอกส่วนอีกข้างยังดูดนิ้วไม่หยุด นัยน์ตาสีน้ำตาลดุจเหยี่ยวจ้องเธอนิ่งใช้ความคิดก่อนยิ้มออกมา
“ช่วยคุณแล้วผมได้อะไร”
“คุณยอมช่วยใช่ไหม ฉันคิดแล้วว่าคุณต้องเป็นคนดี”
เธอชะโงกหน้ายิ้มแป้นไปทางพ่อร่างโต ดวงตาสีน้ำตาลส่อแว่วยิ้มกริ่ม
“คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าผมจะได้อะไร”
“อะไรก็ได้ คุณอยากได้อะไรฉันให้หมดเลย”
น้ำเสียงหวานใสไร้เดียงสาเสียจนอาเดรียโนพยักหน้ารับยิ้มกว้าง กวักมือเรียกให้เธอไปหา ด้วยความดีใจร่างระหงรีบลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปยังฝั่งตรงข้าม
“ว้าย!! อาเดรียโนทำอะไรน่ะ”
มือแกร่งคว้าเอวคอดตวัดลงร่างอวบอิ่มนั่งลงบนตักแล้วใช้วงแขนรัดเธอไว้แน่นไม่ให้ขยับ เขาเอื้อมมือออกไปยังจานกล้วยปิ้งด้านหน้า จินตนาการภาพของสาวบนตักผลุดขึ้นมาขณะที่เขาเริ่มชิมกล้วยปิ้งตั้งแต่คำแรกจนอุณหภูมิภายในพลุ่งพล่านไปทั้งกาย
“ดูดนิ้วผมสิ”
หน้าหวานก้มมองนิ้วแกร่งข้างเดียวกับที่เขาเพิ่งดูดน้ำหวานยื่นมาตรงหน้าเธอ ดวงตากลมเหลือบมองหน้าเข้มเปี่ยมด้วยความคาดหวังจึงโน้มศีรษะครอบปากลงบนนิ้วแกร่งแล้วดูดความหวานที่เปื้อนอยู่บนนิ้ว
เสียงครางทุ้มในลำคอของคนร่างโตทำให้เธอย่ามใจเริ่มใช้ลิ้นดุนปลายนิ้วเล็กน้อย มือแกร่งอุ่นร้อนอีกข้างกำเอวคอดของเธอจนแน่น
“ไม่ยากเลยคาร่า สิ่งที่ผมอยากได้ง่ายมาก ถ้าให้ผมแสดงละครเป็นแฟนเฉย ๆ คงไม่สมจริงเท่าไร อืมม ดูดแรง ๆ คนสวย”
มือเรียวของณิชคว้าข้อมือเขาไว้แล้วตั้งใจยิ่งกว่าเดิมพลางมองสีหน้าของอาเดรียโนไว้ตลอดเวลา
“บอกข้อแลกเปลี่ยนของคุณมาสิคะอาเดรียโน”
ดวงตากลมโตเริ่มหรี่ปรือ เธอไม่อยากเชื่อว่าการดูดนิ้วผู้ชายทำให้เธอเร้าใจได้ขนาดนี้ ฟันเล็กขบลง เสียงครางทุ้มในลำคอดังขึ้น
“ผมอยากได้คุณคาร่า อยากได้จนเจ็บปวด ผู้หญิงที่นอนรอผมอยู่ในห้องไม่สามารถช่วยผมได้เลย”
ณิชชะงักไปค่อยปล่อยมือเอาลงและเปิดปากปล่อยนิ้วให้ร่วงหล่น
“คุณขอมากเกินไปอาเดรียโน”
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอแค่เล็ก ๆ น้อย ๆ จากคุณ”
“ขนาดไหน?”
มือเขาเลื่อนขึ้นคลึงเคล้นหน้าอกอวบอิ่มจนเสื้อสีอ่อนเปื้อนน้ำหวานเป็นคราบ เขาบีบแน่นแรงขึ้นแล้วจึงเลื่อนมือลงด้านล่างจับเนินเนื้อผ่านกางเกงสีเข้ม
“ทำทุกอย่างยกเว้นสอดใส่”
เขากดมือลงเน้นจนสาวบนตักสะท้านจับข้อมือเขาไว้แน่นอย่างห้ามปราม ส่ายหน้าทั้ง ๆ ที่ดวงตาหรี่ปรืออารมณ์หวามไหว
“คุณจะได้ประสบการณ์ที่ดี และไอ้เยื่อบาง ๆ ข้างในก็ยังอยู่ พยักหน้ารับสิคาร่า”
“แค่นั้นนะ นานแค่ไหน อื้อ”
“ก็ตลอดเวลาที่เรายังอยู่ในดีล รับปากสิ”
หน้าคมเข้มเคลื่อนเข้าใกล้เธอจนเกือบชิดปาก จดจ้องปากบางเฉียบอย่างอดใจไม่อยู่ ส่งปลายลิ้นแตะชิม
“รับปากคาร่า”
“อือ ได้ ได้ ปล่อยได้แล้ว”
อาเดรียโนยอมปล่อยบรรณารักษ์สาวลงจากตัก ร่างของณิชสั่นสะท้านและหน่วงหนึบ รีบหยิบกระเป๋าสะพายตั้งท่าเดินหนีก่อนชะงักเพราะเสียงทุ้มพูดขึ้น
“เราจะเริ่มดีลกันในวันที่คุณพาผมไปทานข้าวที่บ้าน วันนั้นถือเป็นวันแรกของสัญญา”
เขามองแผ่นหลังบอบบางยืดขึ้นเล็กน้อยแล้วจึงก้าวเท้าเดินต่อไปกระทั่งถึงประตูแล้วหายลับไปพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลง
อาเดรียโนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตอนนี้เขาต้องกลับไปหาสาวสวยอีกคนที่นอนรอเขาอยู่ ซึ่งเขาได้ถูกปลุกเร้าจนแข็งกร้าว รีบถอดเสื้อเชิ้ตออกจากร่างก่อนที่เปิดประตูเข้าไป มองร่างสาวงามนอนระทวยไร้เสื้อผ้าเช่นเดิมอย่างไม่สามารถขยับร่างไปไหนได้เพราะเขายังมัดมือเธอไว้กับข้างหัวเตียง
“คุณมาช้ามากอาเดรียโน ฉันทั้งเจ็บข้อมือ ทั้งแฉะไปหมดแล้ว”
“แต่ผมก็มาแล้วคนสวย”
เขารีบปลดกางเกงถอดออกจากร่างแกร่ง ปล่อยเอ็นใหญ่ออกมาจับไว้ในมือก่อนก้าวขึ้นเตียงแต่สาวงามใช้เท้ายันอกเขาไว้
“เลียก่อนสิที่รัก”
อาเดรียโนยิ้มกว้าง โน้มศีรษะตรงนิ้วเท้าเล็ก ๆ ครอบปากลงดูดก่อนลากลิ้นขึ้นไปตามปลีน่องตรงไปยังจุดมุ่งหมายลี้ลับที่โชยกลิ่นอิสตรีจนเขาสะท้านไหว
พลันนึกภาพสาวอีกคนที่เขาจะทำแบบเดียวกันแต่อาจยิ่งกว่าเพราะเธอทำให้ร่างของเขาร้อนเร่าเพียงแค่เดินผ่าน
เขามันคนชั่วร้าย ทำทุกอย่างที่อยากได้ และตอนนี้เขาอยากได้เธอแทบคลั่ง ถ้าเขาจะได้เธอแค่ภายนอก แน่นอนเขาจะรีบคว้าโอกาสนั้นไว้ก่อน
แต่ในไม่ช้าเขาจะทำให้เธอร้องครางและเรียกร้องจนต้องยอมเสียสัตย์ของตัวเอง นอนมอบกายให้เขากระหน่ำใส่เธออย่างหนักหน่วงโดยที่เธอเองก็ยินยอมพร้อมใจ
บทที่เกี่ยวข้อง
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 12 พามาบ้านแล้วววว
บทที่ 12 พามาบ้านแล้วววว“คุณเข้าไปแล้วเงียบ ๆ นะ ไม่ต้องพูดมาก”เสียงหวานนุ่มกำชับหนุ่มอิตาลีเมื่อเดินใกล้ถึงหน้าอาคารพาณิชย์ขายของ ก่อนหยุดแล้วหันมาจับคอปกเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาให้เรียบร้อย“ก็คุณพูดเองว่าพ่อกับแม่ของคุณพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แล้วผมจะสื่อสารกับพวกท่านได้ยังไง”หน้าแกร่งก้มมองสาวร่างสูงโปร่งแต่เตี้ยกว่าเขาพอสมควรกำลังปัดฝุ่นตรงบ่าตรวจความเรียบร้อยก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เรียกขวัญกำลังใจ เงยหน้าจ้องเขาใช้นิ้วชี้ยกขึ้นชี้หน้า“อย่าทำให้เสียเรื่อง ฉันต้องรอดจากการจับคู่ ไม่งั้นฉันจะล้มดีล”ว่าแล้วใบหน้าหวานซึ้งก็สะบัดแล้วเดินนำเขาไปยังหน้าตึกสามชั้นแล้วหันกลับมาขยับมือกวักเรียกตรงข้างตัวดั่งกลัวว่าใครจะเห็นอาเดรียโนยิ้มกว้างขำขันลักษณะของบรรณารักษ์สาว แต่สาวเท้าตามเธอเข้าไปในตึกขายของจิปาถะจำพวกรถยนต์ เสียงทักทายดังขึ้นเมื่อเห็นณิชมาถึง“โกวนิดมาแล้ว โกวนิดมาแล้ว”ณิชโน้มร่างลงลูบตัวหลานชายแต่ไม่อุ้มเหมือนทุกครั้งเพราะเกรงใจคนร่างโตที่มาด้วย เธอเอี้ยวหน้าส่งสัญญาณให้อาเดรียโนเข้ามาใกล้ แล้วจับมือเขาไว้จูงให้เดินเข้าไปยังหลังร้าน“นี่ม๊า และโน้นป๊า”ชายชาวอิตาลียกมือ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 13**NC
บทที่ 13**NCติ๊ง!“อาเดรียโน”เสียงประหม่าชัดเจนของหญิงสาวในอ้อมกอดดังขึ้น เขาก้มลงมองแต่ยังจูงมือเธออกมาจากลิฟต์และตรงไปทางห้องพัก ตอนนี้เขาเองไม่กล้าเอ่ยคำพูดใดออกมา ใจเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ยิ่งกว่าการแอบร่วมรักครั้งแรกในช่วงวัยรุ่นบนเบาะหลังที่เขาแอบจอดอยู่ข้างบ้านเมื่อไปส่งรุ่นพี่สาวคนดังของโรงเรียนมัธยม“ฉะ ฉันขอไวน์ก่อน”เขาปิดประตูห้องแล้วเปิดไฟ เสียงหวานเอ่ยตะกุกตะกักเกือบทำให้เขาใจอ่อน แต่เมื่อมองสาวร่างระหงในชุดเดรสทันสมัยเรียบหรูสีเข้ม ใบหน้าหวานซึ้งและริมฝีปากบางเฉียบที่เขาต้องการจูบเหลือเกินก็ทำให้มนุษยธรรม ความเป็นสุภาพบุรุษทั้งหมดในกายหมดไปอาเดรียโนไม่ตอบแต่เดินเข้าไปทางห้องครัวเพื่อหยิบไวน์มาจากตู้เก็บไวน์ พร้อมแก้วสองใบ เมื่อเดินกลับมาอีกครั้ง บรรณารักษ์สาวนั่งเรียบร้อยพับเพียบบนโซฟาตัวเล็กเดี่ยว เธอทำให้เขาต้องเผลอยิ้มออกมาอีกจอก! เคล้ง!เสียงรินไวน์และเสียงชนแก้วทำให้เธอกลับมาสู่โลกความจริงหลังจากที่นั่งเหม่อด้วยความตื่นเต้น มองแก้วไวน์แล้วรีบยกดื่มครั้งเดียวจนหมด ก่อนหยิบขวดไวน์ขึ้นมาเทเองเกือบเต็มแก้ว แล้วยกดื่มอีกครั้งจนหมด โดยมีเสียงทุ้มหัวเราะกลั
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 14 ก็แค่ลองจูบคนอื่นดูบ้าง
บทที่ 14 ก็แค่ลองจูบคนอื่นดูบ้างตึก! ตึก!เสียงวางหนังสือเข้าชั้นในยามเช้าตามแรงอารมณ์ของบรรณารักษ์สาว เวลานี้ยังไม่ถึงเวลาทำการเธอไม่ต้องใส่ใจว่าจะมีผู้ใช้บริการท่านใดรำคาญหรือเปล่าผู้ชายร่างโตชาวอิตาลีหายหน้าไปอีกแล้วหลังจากคืนนั้นราวอาทิตย์กว่า ใบหน้าหวานแดงซ่านระเรื่อยามนึกภาพกอดก่ายหลังจากสุขสมในคืนนั้นทั้งเธอและเขายังพากันนอนดูโทรทัศน์จนเธอเกือบผล็อยหลับ แต่ยังสู้อุตส่าห์พาร่างอ่อนระโหยกลับห้องก่อนที่ตัวเองตาจะปิดโดยที่เขามาส่งถึงหน้าห้องพร้อมจูบกระชากวิญญาณอีกหนึ่งครั้งแต่! เขาหายไป ติดต่อไม่ได้ ณิชกระแทกสะโพกลงที่เก้าอี้อย่างกรุ่นโกรธว้าวุ่นใจ เอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรักสาริน“อือ มีอะไร เพิ่งออกจากห้องน้ำจะแต่งตัว”“สาริน ฉันมีเรื่องปรึกษา นายจำผู้ชายอิตาลีคนนั้นได้ไหม”“จำได้”เธอได้ยินเสียงดนัยเร่งรัดเข้ามาในโทรศัพท์จึงรีบเร่งพูดขึ้นก่อนที่สารินจะวางสาย“ฉันกับเขาตกลงดีลกัน โดยเขาต้องแสดงเป็นแฟนฉันให้พ่อกับแม่ดู ส่วนเขาจะได้เชยชมร่างกายอันสวยงามของฉัน”ณิชรู้สึกได้ถึงความเงียบสนิทแล้วจากนั้นเสียงหัวเราะของสารินและดนัยก็ดังขึ้นพร้อมกัน“นายเปิ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 15 ง้อสักหน่อย
บทที่ 15 ง้อสักหน่อยปัง!!“ถ้าอยากก็บอกดีดี จะจัดให้”“อาเดรียโนจะบ้าหรือไง นั้นแค่คู่เดท คุณอย่าลืมนะว่าไม่มีในสัญญา เราตกลงกันแค่แสดงละครให้พ่อกับแม่ฉันดู แต่ไม่ได้ห้ามไม่ให้ฉันเดทหาคู่ โอ๊ย! เจ็บนะ ปล่อย!!”“ไหนมันจูบตรงไหน”“อย่านะ เดี๋ยวก่อน ใจเย็น ๆ สิอาเดรียโน!”“ที่กับผมไม่ยอมเสียความบริสุทธิ์ อ้างแต่พรหมจรรย์ แต่พอเป็นคนอื่นคงนอนแผ่เต็มที่”เพียะ!!หน้าคมเข้มหน้าหันไปตามแรงมือของณิช อาเดรียโนตวัดหน้ากลับมาจ้องเธอด้วยดวงตาวาวโรจน์ แต่แรงมือนั่นทำให้สติของเขากลับคืนมา เขาเพิ่งเคยรู้จักอาการหึงหวงหน้ามืดก็วันนี้เองไฟในอกอัดแน่นจนไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เขากระชากมือของณิช จนร่างกระแทกอกร้อนทั้งแกร่งและหนั่นแน่น ก้มศีรษะลงมองดวงตาวาวโรจน์และตื่นกลัวบนหน้าหวานมือสีเข้มสลัดมือออกจนร่างของณิชเซถอย กายแกร่งเดินหันกลับออกไปด้วยใจรุ่มร้อน ดวงตาพร่ามัวด้วยฤทธิ์แรงหึง และถ้าขืนยังอยู่ต่อตรงนั้น ตัวณิชเองคงไม่รอดมือเขาปัง!คนร่างเล็กทรุดลงกับพื้นอ่อนแรง อาการหวาดกลัวลามไปทั่วร่าง กายสาวสะท้าน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นดวงตาวาวโรจน์ลุกโชนน่ากลัว ซึ่งเธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นนับแต่ที่เขาห
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 16**NC
บทที่ 16**NCคนร่างระหงรู้ตัวอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังจมลงบนฟูกนอนนุ่มหลังใหญ่ภายในห้องนอนสีเทาอ่อน อาเดรียโนรวบร่างของเธอขึ้นทันทีหลังจากจบประโยคอันแสนเร้าใจร่างสูงใหญ่โถมกายบดเบียดร่างเธอ ต้นขายาวเพรียวสัมผัสได้ว่าร่างของเขาเปลือยเปล่า เขาดึงผ้าเช็ดตัวผืนนั้นออกตอนไหนเธอเองก็แน่ใจ แต่ที่แน่ ๆ มันทำให้เอ็นร้อนทาบลงมาบนผิวอ่อนนุ่มตรงโคนขาขาว“อาเดรียโน อ่า ช้า ๆ ลงหน่อย”ชายหนุ่มด้านบนดันตัวขึ้นมาจากซอกคอที่กำลังขบเม้ม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มล้ำลึก ไฟปรารถนาลุกโชน“ฉะ ฉันตามไม่ทัน”รอยยิ้มร้ายกาจพลันปรากฎบนหน้าแกร่ง มันทำให้ร่างของเธอสะท้านกลัวเกรง ลำแขนเรียวงามที่กอดก่ายเขาไว้ยังคงลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้างแน่นด้วยกล้ามเนื้อเธอเผยอปากวอนขอจูบหนักหน่วงเพื่อบรรเทาบางสิ่งที่กำลังก่อตัวข้างใน เมื่ออาเดรียโนโน้มศีรษะลงครอบครองปากเย้ายวนของเธอ บางอย่างข้างในร่ำร้อง เขาโจนจ้วงลิ้นสากโลมเลียอยู่ในโพรงปากและมันทำให้เธอต้องการเปลือยเปล่าเช่นเดียวกับเขา“ผมจะพยายามไปช้า ๆ แม้ว่าไม่เคยทำมาก่อนก็ตาม”“อื้อ ไม่เคยทำช้า ๆ ยังงั้นเหรอ อื้อ อ่า”“ซิ คาร่า เพราะผมไม่จำเป็นต้องช้ามาก่อน แต่กับคุณ อืมม ซิ ใช้ลิ้
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 17**NC
บทที่ 17**NC“อ่า โอ๊ย! อ่า อาเดรียโน! เดี๋ยวหยุดก่อน อื้อ”มือเล็กดันอกแกร่งไว้เมื่อเอ็นเนื้อท่อนใหญ่แหวกผ่านปราการแสนบางเข้ามา ความรู้สึกถูกชำแรกแยกออกกว้าง รู้สึกอึดอัดยามลำยักษ์อยู่ในโพรงสาว“ซี้ดดด อ่า เจ็บไหม อีกนิด รออีกนิด”คนร่างโตพยายามอยู่นิ่งให้สาวใต้ร่างคุ้นเคยกับความใหญ่โตที่เสียดแทรกภายใน จากนั้นจึงเริ่มขยับไหวถอนออกรูดเกือบสุดแล้วดันเข้า เขาทำซ้ำอีกครั้งเชื่องช้า และมันช่างแสนทรมาน ปลายหัวป้านสัมผัสภายในอันอ่อนนุ่มแสนหวาน ทั้งแคบและตอดรัด“อา อื้อ ฉันไม่เจ็บแล้ว อาเดรียโน เร่งอีกนิดไม่ได้เหรอคะ”ร่างสูงใหญ่ข้างบนเปลี่ยนท่าทางเท้าฝ่ามือซ้ายข้างลำตัวสาวงาม อีกข้างจับข้อพับใต้หัวเข่าณิชไว้ดันจนชิดหน้าอกอวบอิ่ม แล้วขยับเคลื่อนไหวอีกครั้ง“แบบนี้ไหมคาร่า แรงพอหรือยัง”ตับ ตับ ตับเธอแทบกรีดร้องเมื่อร่างแกร่งโหมลงโถมแรงด้วยสะโพกสอบ ร่างเธอสั่นสะเทือนไปทั้งกาย มือไขว่คว้าบ่ากำยำไว้จิกแน่น ยามท่อนยาวรูดผ่านร่องรักตามลำยาวให้ความรู้สึกเสียวสะท้าน ปลายหัวดันจุดอ่อนไหวข้างในเป็นจังหวะอาเดรียโนขยับเปลี่ยนท่าอีกครั้ง ยืดกายตั้งตรงนั่งคุกเข่าจับข้อเท้าบอบบางดึงกระทั่งร่างของเธอขยับ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!
บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!เขาจูงมือจนกระทั่งเธอเดินมาถึงโต๊ะอาหารจึงปล่อยให้ร่างบอบบางนั่งลงเอง ส่วนเขานั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน“หอมจังเลย น่าเสียดายที่มองเห็นข้างเดียว”อาเดรียโนยิ้มกว้างโบกช้อนตรงหน้าไปมาเพื่อทดสอบว่าเธอมองเห็นจริงไหม ณิชยกมือขึ้นมาปัดแต่ไม่โดนสองสามรอบยิ่งทำให้อาเดรียโนหัวเราะออกมาเสียงดัง“อย่าเพิ่งแกล้งกันสิ เดี๋ยวจะโมโหหิว”เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้มองหญิงสาวตรงหน้าที่พยายามจิ้มเนื้อมีทบอลแต่ยังไม่โดน พลาดซ้ายบ้างขวาบ้าง หน้าหวานซึ้งบึ้งตึงเม้มปากไม่พอใจที่ตัวเองทำไม่สำเร็จสักที อาเดรียโนยกมือขึ้นจับมือบางเรียวไว้“เดี๋ยวผมทำให้”น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจากจานสปาเกตตี้กระทั่งเนื้อมีทบอลมาจ่อปากจึงนั่งอ้าปากกว้างรอรับแต่โดยดี“อร่อยไหมคนสวย”“อือม อร่อยมากอาเดรียโน ทำไมคุณถึงทำอาหารได้อร่อยแบบนี้นะ”“แม่ผมเป็นคนสอน ผมมักต้องเดินทางอยู่ตลอดเวลา ทั้งยังต้องอยู่คนเดียว เลยชอบทำอาหารทานเองบ่อย ๆ อีกอย่างผู้ชายอิตาลีต้องทำอาหารเป็น”“ทำไมล่ะ”อาเดรียโนลอบยิ้มหลุบตาขึ้นมองหน้าหวานยังอมยิ้มในปากเคี้ยวมีทบอลจนซอสเลอะขอบปาก“เพราะผู้ชายอิตาลีต้องเลี้ยงผู้หญิงให้อิ่ม
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 19 คิดถึง
บทที่ 19 คิดถึง“อาเดรียโนไปไหน ทำไมไม่มาด้วย”“ไปทำงานม๊า”เนี่ยเห็นไหม เธอยังไม่ทันนั่งเสียงคาดคั้นของม๊าก็ดังขึ้น เธอทำได้แค่ลอบถอนหายใจ มองอาเจ็กกับซ้อที่แม่เชิญมา แม่คงอยากจะอวดเขยใหม่แต่หารู้ไม่?“ลื้อหลอกพวกอั๊วใช่ไหมอานิด”“เปล๊า!! เขาไปทำงานจริง ๆ”“ให้มันจริงนะ ม๊าไปหาหลวงพ่อที่วัดมาแล้ว เขาบอกอย่าให้เกินสิ้นปีนี้ ไม่งั้นดวงลื้อจะพลาดไปอีกสองปี”“ห๊า!! ม๊า!! ทำไมต้องไปทำอะไรแบบนี้ด้วย นี่เราเพิ่งจะเป็นแฟนเองนะ เรายังไม่ทันได้ตกลงด้วยเลย”“เออ!! รีบหาไว้ก่อน เพื่อได้ใช้ขึ้นมาจะไม่มีฤกษ์ อ้อ ม๊าดูของชำร่วยไว้แล้วไม่อยากได้ตะเกียบมันเชย เอาเป็นตุ๊กตาคู่ดีกว่า”“ม๊า!! ป๊าก็ช่วยพูดให้ม๊าเข้าใจหน่อยสิ มันยังไม่ถึงเวลา”“เออ ป๊าก็ไปดูชุดไว้แล้ว ว่าจะเตรียมเงินจัดงานให้ลื้อสักก้อน โต๊ะจีนก็สักร้อยโต๊ะก็พอไม่ต้องใหญ่มาก”“ป๊า!!”ณิชหันมองน้องชายที่นั่งหัวเราะตัวงอ ยังได้ยินเสียงม๊าและป๊าหันไปปรึกษาหารือกับอาเจ็กเรื่องสถานที่ว่าจะจัดที่ไหนถึงจะสะดวก เธอจึงได้แต่นั่งฟังไม่ออกความคิดเห็นอาเดรียโนคุณจะรู้บ้างไหมว่าพ่อกับแม่ฉันอยากได้คุณเป็นเขยขนาดไหนติ๊ด ติ๊ด!ตายยากเสียจริง!“ม๊า ป๊า
บทล่าสุด
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 22 ผมคิดว่าผมลืมของไว้ จบบริบูรณ์
บทที่ 22 ผมคิดว่าผมลืมของไว้ จบบริบูรณ์“เจ้ เจ้ เจจจจจจ้!!!”เสียงเรียกเอะอะของณภัทรที่วิ่งปรูดเข้ามาด้านในหลังบ้านทำเธอตกใจสะดุ้งลุกพรวดขึ้นนั่งบนตั่งไม้“อะไร!! จะเสียงดังทำไม!”“เจ้ต้องไม่เชื่อสายตาตัวเองแน่ว่าใครมา”ณิชนิ่วหน้าหันมองม๊ากับป๊าที่นั่งหน้าฉงนมองตรงไปยังประตูทางเข้าเมื่อจู่ ๆ แสงสว่างด้านนอกก็พลันมืดลงเป็นเงาเยามคนร่างสูงใหญ่เดินลอดผ่านเข้ามา ใบหน้าคมเข้มมีเคราขึ้นครึ้ม และดวงตาสีน้ำตาลดุจเหยี่ยวคู่นั้นมองตรงมาทางเธอ“อาเดรียโน!”“ลูกเขย!!”ณิชไม่มีเวลาหันกลับไปบอกแม่ว่าให้เงียบเสียงเพราะอาเดรียโนยังเดินตรงมาทางเธอแล้ว ร่างระหงรู้สึกมือไม้ยาวเก้งก้างไม่รู้ว่าจะวางไว้ตรงไหน และที่สำคัญเธอยังสวมชุดนอนของเมื่อคืนทั้ง ๆ ที่มันบ่ายสามเข้าไปแล้ว!“ผมขอคุยกับนิดตามลำพังได้ไหมครับ”ณิชยังไม่ทันอ้าปากบอกพ่อกับแม่ ก็ดูเหมือนพ่อกับแม่ของเธอฟังภาษาอังกฤษออกภายในชั่ววินาทีนั่น ทั้งหมดหายวับไปด้านนอกทันที ทิ้งเธอให้นั่งบนตั่งไม้และอาเดรียโนที่ยืนค้ำเธออยู่“ฮะ แฮ่ม ๆ คุณกลับมาแล้ว”หน้าหวานแหงนมองร่างสูงคอตั้งบ่า พยายามหาเสียงของตัวเอง กระแอ่มเรียกสติที่กระเจิดไปนานแล้วตั้งแต่มองเ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 21 เขาจะกลับไปหาเธอ
บทที่ 21 เขาจะกลับไปหาเธอตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!เสียงเคาะเหล็กและเสียงอ็อกเชื่อมภายในอู่ต่อเรือดังเช่นนี้เสมอด้วยความคุ้นชินตั้งแต่เด็ก ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมหมวกนิรภัยในชุดรัดกุมถือแผ่นชาร์ตในมือเพื่อตรวจลำดับขั้นตอน หน้าคมเข้มแหงนมองขึ้นไปด้านบนของลำเรือสูงใหญ่ซึ่งคาดว่ากว่าจะประกอบเสร็จเรียบร้อยคงอีกนานหลายเดือนอาเดรียโนกลับมาที่เจนัวร์ ประเทศอิตาลีได้ราวสามเดือนแล้ว แม้งานคืบหน้าไปบ้างแต่ยังมีข้อติดขัดจนล่าช้ากว่ากำหนด“อาเดรียโน!”เสียงตะโกนเรียกทำให้เขาละความสนใจจากงานตรงหน้ามองไปยังผู้เป็นพ่อ ชายขาวอิตาลีหุ่นใหญ่ผมสีเข้มที่ร่วงหล่นไปมากจนศีรษะล้านไปครึ่ง เขายิ้มแย้มอารมณ์ดีกวักมือให้ลูกชายเพียงคนเดียวเดินเข้าไปหา“แกกลับมาเที่ยวนี้ตามใจแม่เขาหน่อยสิ”“เรื่องอะไรครับ”อาเดรียโนถอดหมวกนิรภัยออกเมื่อเข้ามาส่วนสำนักงานที่ต่ออย่างง่าย ๆ ด้วยตู้คอนเทนเนอร์มือสองที่ปรับปรุงทำสีใหม่จนสะอาด แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำขึ้นยกดื่ม“ก็เรื่องสาว ๆ นั่นแหล่ะ ผู้หญิงอิตาลีมักเจ้ากี้เจ้าการแบบนี้ ตามใจแม่เขาหน่อย ไปกินข้าวกับพวกสาว ๆ ที่แม่แกนัดไว้ พ่อจะได้สบายหู”เขาหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยินพร้อมส่งเสียง ‘ฮึ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 20**NC
บทที่ 20**NC“อือ อาเดรียโน ยังเช้าอยู่เลย”“อืมมม อีกรอบก่อนไปทำงานไงคาร่า คุณจะได้คิดถึงผมมาก ๆ”เขาดันลำแขนของเธอให้โอบรอบท้ายทอยเขาไว้ โน้มศีรษะลงบรรจงโหมไฟยามเช้า มือค่อยลูบลงไปยังสะโพกผายกอบกุมช้อนก้นงามก่อนจะวกมาด้านหน้าล้วงลึกเข้าสู่เนินงามกลางหว่างขา“แฉะแล้วคนสวย อืมม และหวาน”ถ้าเปรียบอาหารเช้าแบบเร่งรีบของคนเมืองคงไม่เหมือนการร่วมรักของอาเดรียโนในเช้าวันนี้เท่าไร เพราะเขาใส่ใจทุกรายละเอียดเสียจนเธออ่อนระทวยด้วยไฟพิศวาส มือวาดไปทั่วลำตัวไม่เว้นแม้ตารางนิ้วเดียว เขาพรมจูบลงไปยังข้อเท้าเล็กตวัดลิ้นลากเป็นทางถึงหัวแม่เท้าพร้อมดูดกินจนเธอสะท้าน ได้แต่นอนมองเสียวซ่าน ลิ้นร้อนเลื่อนกลับไปยังข้อพับใต้เข่าขึ้นสู่ต้นขามุ่งตรงเข้าหุบเขาไร้ขนเนียนงาม เปิดแย้มซอกหลึบออกก่อนที่ปลายลิ้นสากไล้ลากตวัดเอาน้ำหวานขึ้นมาร่างสูงของคนด้านบนไถลตัวเลื่อนขึ้นเพื่อส่งจูบร้อนแรงปะปนน้ำหวานของตัวเธอเอง ส่งลิ้นถลำลึกล้วงกวาดจนเธอแอ่นรับกอดกระหวัดรัดแล้วพลิกตัวจนเธอขึ้นมาอยู่ด้านบน“ควบขับผมคาร่า ทำให้ผมดูสิว่าคุณคิดถึงผมแค่ไหนระหว่างที่ผมไม่อยู่”ณิชยันกายขึ้นแล้วค่อยขยับจนกระทั่งร่องสาวเปียกชื้นพอดีก
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 19 คิดถึง
บทที่ 19 คิดถึง“อาเดรียโนไปไหน ทำไมไม่มาด้วย”“ไปทำงานม๊า”เนี่ยเห็นไหม เธอยังไม่ทันนั่งเสียงคาดคั้นของม๊าก็ดังขึ้น เธอทำได้แค่ลอบถอนหายใจ มองอาเจ็กกับซ้อที่แม่เชิญมา แม่คงอยากจะอวดเขยใหม่แต่หารู้ไม่?“ลื้อหลอกพวกอั๊วใช่ไหมอานิด”“เปล๊า!! เขาไปทำงานจริง ๆ”“ให้มันจริงนะ ม๊าไปหาหลวงพ่อที่วัดมาแล้ว เขาบอกอย่าให้เกินสิ้นปีนี้ ไม่งั้นดวงลื้อจะพลาดไปอีกสองปี”“ห๊า!! ม๊า!! ทำไมต้องไปทำอะไรแบบนี้ด้วย นี่เราเพิ่งจะเป็นแฟนเองนะ เรายังไม่ทันได้ตกลงด้วยเลย”“เออ!! รีบหาไว้ก่อน เพื่อได้ใช้ขึ้นมาจะไม่มีฤกษ์ อ้อ ม๊าดูของชำร่วยไว้แล้วไม่อยากได้ตะเกียบมันเชย เอาเป็นตุ๊กตาคู่ดีกว่า”“ม๊า!! ป๊าก็ช่วยพูดให้ม๊าเข้าใจหน่อยสิ มันยังไม่ถึงเวลา”“เออ ป๊าก็ไปดูชุดไว้แล้ว ว่าจะเตรียมเงินจัดงานให้ลื้อสักก้อน โต๊ะจีนก็สักร้อยโต๊ะก็พอไม่ต้องใหญ่มาก”“ป๊า!!”ณิชหันมองน้องชายที่นั่งหัวเราะตัวงอ ยังได้ยินเสียงม๊าและป๊าหันไปปรึกษาหารือกับอาเจ็กเรื่องสถานที่ว่าจะจัดที่ไหนถึงจะสะดวก เธอจึงได้แต่นั่งฟังไม่ออกความคิดเห็นอาเดรียโนคุณจะรู้บ้างไหมว่าพ่อกับแม่ฉันอยากได้คุณเป็นเขยขนาดไหนติ๊ด ติ๊ด!ตายยากเสียจริง!“ม๊า ป๊า
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!
บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!เขาจูงมือจนกระทั่งเธอเดินมาถึงโต๊ะอาหารจึงปล่อยให้ร่างบอบบางนั่งลงเอง ส่วนเขานั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน“หอมจังเลย น่าเสียดายที่มองเห็นข้างเดียว”อาเดรียโนยิ้มกว้างโบกช้อนตรงหน้าไปมาเพื่อทดสอบว่าเธอมองเห็นจริงไหม ณิชยกมือขึ้นมาปัดแต่ไม่โดนสองสามรอบยิ่งทำให้อาเดรียโนหัวเราะออกมาเสียงดัง“อย่าเพิ่งแกล้งกันสิ เดี๋ยวจะโมโหหิว”เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้มองหญิงสาวตรงหน้าที่พยายามจิ้มเนื้อมีทบอลแต่ยังไม่โดน พลาดซ้ายบ้างขวาบ้าง หน้าหวานซึ้งบึ้งตึงเม้มปากไม่พอใจที่ตัวเองทำไม่สำเร็จสักที อาเดรียโนยกมือขึ้นจับมือบางเรียวไว้“เดี๋ยวผมทำให้”น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจากจานสปาเกตตี้กระทั่งเนื้อมีทบอลมาจ่อปากจึงนั่งอ้าปากกว้างรอรับแต่โดยดี“อร่อยไหมคนสวย”“อือม อร่อยมากอาเดรียโน ทำไมคุณถึงทำอาหารได้อร่อยแบบนี้นะ”“แม่ผมเป็นคนสอน ผมมักต้องเดินทางอยู่ตลอดเวลา ทั้งยังต้องอยู่คนเดียว เลยชอบทำอาหารทานเองบ่อย ๆ อีกอย่างผู้ชายอิตาลีต้องทำอาหารเป็น”“ทำไมล่ะ”อาเดรียโนลอบยิ้มหลุบตาขึ้นมองหน้าหวานยังอมยิ้มในปากเคี้ยวมีทบอลจนซอสเลอะขอบปาก“เพราะผู้ชายอิตาลีต้องเลี้ยงผู้หญิงให้อิ่ม
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 17**NC
บทที่ 17**NC“อ่า โอ๊ย! อ่า อาเดรียโน! เดี๋ยวหยุดก่อน อื้อ”มือเล็กดันอกแกร่งไว้เมื่อเอ็นเนื้อท่อนใหญ่แหวกผ่านปราการแสนบางเข้ามา ความรู้สึกถูกชำแรกแยกออกกว้าง รู้สึกอึดอัดยามลำยักษ์อยู่ในโพรงสาว“ซี้ดดด อ่า เจ็บไหม อีกนิด รออีกนิด”คนร่างโตพยายามอยู่นิ่งให้สาวใต้ร่างคุ้นเคยกับความใหญ่โตที่เสียดแทรกภายใน จากนั้นจึงเริ่มขยับไหวถอนออกรูดเกือบสุดแล้วดันเข้า เขาทำซ้ำอีกครั้งเชื่องช้า และมันช่างแสนทรมาน ปลายหัวป้านสัมผัสภายในอันอ่อนนุ่มแสนหวาน ทั้งแคบและตอดรัด“อา อื้อ ฉันไม่เจ็บแล้ว อาเดรียโน เร่งอีกนิดไม่ได้เหรอคะ”ร่างสูงใหญ่ข้างบนเปลี่ยนท่าทางเท้าฝ่ามือซ้ายข้างลำตัวสาวงาม อีกข้างจับข้อพับใต้หัวเข่าณิชไว้ดันจนชิดหน้าอกอวบอิ่ม แล้วขยับเคลื่อนไหวอีกครั้ง“แบบนี้ไหมคาร่า แรงพอหรือยัง”ตับ ตับ ตับเธอแทบกรีดร้องเมื่อร่างแกร่งโหมลงโถมแรงด้วยสะโพกสอบ ร่างเธอสั่นสะเทือนไปทั้งกาย มือไขว่คว้าบ่ากำยำไว้จิกแน่น ยามท่อนยาวรูดผ่านร่องรักตามลำยาวให้ความรู้สึกเสียวสะท้าน ปลายหัวดันจุดอ่อนไหวข้างในเป็นจังหวะอาเดรียโนขยับเปลี่ยนท่าอีกครั้ง ยืดกายตั้งตรงนั่งคุกเข่าจับข้อเท้าบอบบางดึงกระทั่งร่างของเธอขยับ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 16**NC
บทที่ 16**NCคนร่างระหงรู้ตัวอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังจมลงบนฟูกนอนนุ่มหลังใหญ่ภายในห้องนอนสีเทาอ่อน อาเดรียโนรวบร่างของเธอขึ้นทันทีหลังจากจบประโยคอันแสนเร้าใจร่างสูงใหญ่โถมกายบดเบียดร่างเธอ ต้นขายาวเพรียวสัมผัสได้ว่าร่างของเขาเปลือยเปล่า เขาดึงผ้าเช็ดตัวผืนนั้นออกตอนไหนเธอเองก็แน่ใจ แต่ที่แน่ ๆ มันทำให้เอ็นร้อนทาบลงมาบนผิวอ่อนนุ่มตรงโคนขาขาว“อาเดรียโน อ่า ช้า ๆ ลงหน่อย”ชายหนุ่มด้านบนดันตัวขึ้นมาจากซอกคอที่กำลังขบเม้ม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มล้ำลึก ไฟปรารถนาลุกโชน“ฉะ ฉันตามไม่ทัน”รอยยิ้มร้ายกาจพลันปรากฎบนหน้าแกร่ง มันทำให้ร่างของเธอสะท้านกลัวเกรง ลำแขนเรียวงามที่กอดก่ายเขาไว้ยังคงลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้างแน่นด้วยกล้ามเนื้อเธอเผยอปากวอนขอจูบหนักหน่วงเพื่อบรรเทาบางสิ่งที่กำลังก่อตัวข้างใน เมื่ออาเดรียโนโน้มศีรษะลงครอบครองปากเย้ายวนของเธอ บางอย่างข้างในร่ำร้อง เขาโจนจ้วงลิ้นสากโลมเลียอยู่ในโพรงปากและมันทำให้เธอต้องการเปลือยเปล่าเช่นเดียวกับเขา“ผมจะพยายามไปช้า ๆ แม้ว่าไม่เคยทำมาก่อนก็ตาม”“อื้อ ไม่เคยทำช้า ๆ ยังงั้นเหรอ อื้อ อ่า”“ซิ คาร่า เพราะผมไม่จำเป็นต้องช้ามาก่อน แต่กับคุณ อืมม ซิ ใช้ลิ้
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 15 ง้อสักหน่อย
บทที่ 15 ง้อสักหน่อยปัง!!“ถ้าอยากก็บอกดีดี จะจัดให้”“อาเดรียโนจะบ้าหรือไง นั้นแค่คู่เดท คุณอย่าลืมนะว่าไม่มีในสัญญา เราตกลงกันแค่แสดงละครให้พ่อกับแม่ฉันดู แต่ไม่ได้ห้ามไม่ให้ฉันเดทหาคู่ โอ๊ย! เจ็บนะ ปล่อย!!”“ไหนมันจูบตรงไหน”“อย่านะ เดี๋ยวก่อน ใจเย็น ๆ สิอาเดรียโน!”“ที่กับผมไม่ยอมเสียความบริสุทธิ์ อ้างแต่พรหมจรรย์ แต่พอเป็นคนอื่นคงนอนแผ่เต็มที่”เพียะ!!หน้าคมเข้มหน้าหันไปตามแรงมือของณิช อาเดรียโนตวัดหน้ากลับมาจ้องเธอด้วยดวงตาวาวโรจน์ แต่แรงมือนั่นทำให้สติของเขากลับคืนมา เขาเพิ่งเคยรู้จักอาการหึงหวงหน้ามืดก็วันนี้เองไฟในอกอัดแน่นจนไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เขากระชากมือของณิช จนร่างกระแทกอกร้อนทั้งแกร่งและหนั่นแน่น ก้มศีรษะลงมองดวงตาวาวโรจน์และตื่นกลัวบนหน้าหวานมือสีเข้มสลัดมือออกจนร่างของณิชเซถอย กายแกร่งเดินหันกลับออกไปด้วยใจรุ่มร้อน ดวงตาพร่ามัวด้วยฤทธิ์แรงหึง และถ้าขืนยังอยู่ต่อตรงนั้น ตัวณิชเองคงไม่รอดมือเขาปัง!คนร่างเล็กทรุดลงกับพื้นอ่อนแรง อาการหวาดกลัวลามไปทั่วร่าง กายสาวสะท้าน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นดวงตาวาวโรจน์ลุกโชนน่ากลัว ซึ่งเธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นนับแต่ที่เขาห
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 14 ก็แค่ลองจูบคนอื่นดูบ้าง
บทที่ 14 ก็แค่ลองจูบคนอื่นดูบ้างตึก! ตึก!เสียงวางหนังสือเข้าชั้นในยามเช้าตามแรงอารมณ์ของบรรณารักษ์สาว เวลานี้ยังไม่ถึงเวลาทำการเธอไม่ต้องใส่ใจว่าจะมีผู้ใช้บริการท่านใดรำคาญหรือเปล่าผู้ชายร่างโตชาวอิตาลีหายหน้าไปอีกแล้วหลังจากคืนนั้นราวอาทิตย์กว่า ใบหน้าหวานแดงซ่านระเรื่อยามนึกภาพกอดก่ายหลังจากสุขสมในคืนนั้นทั้งเธอและเขายังพากันนอนดูโทรทัศน์จนเธอเกือบผล็อยหลับ แต่ยังสู้อุตส่าห์พาร่างอ่อนระโหยกลับห้องก่อนที่ตัวเองตาจะปิดโดยที่เขามาส่งถึงหน้าห้องพร้อมจูบกระชากวิญญาณอีกหนึ่งครั้งแต่! เขาหายไป ติดต่อไม่ได้ ณิชกระแทกสะโพกลงที่เก้าอี้อย่างกรุ่นโกรธว้าวุ่นใจ เอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรักสาริน“อือ มีอะไร เพิ่งออกจากห้องน้ำจะแต่งตัว”“สาริน ฉันมีเรื่องปรึกษา นายจำผู้ชายอิตาลีคนนั้นได้ไหม”“จำได้”เธอได้ยินเสียงดนัยเร่งรัดเข้ามาในโทรศัพท์จึงรีบเร่งพูดขึ้นก่อนที่สารินจะวางสาย“ฉันกับเขาตกลงดีลกัน โดยเขาต้องแสดงเป็นแฟนฉันให้พ่อกับแม่ดู ส่วนเขาจะได้เชยชมร่างกายอันสวยงามของฉัน”ณิชรู้สึกได้ถึงความเงียบสนิทแล้วจากนั้นเสียงหัวเราะของสารินและดนัยก็ดังขึ้นพร้อมกัน“นายเปิ
