บทที่ 1 - โชคชะตา

“หนาว..หนาวยิ่งนัก” ความเย็นยะเยือกที่รายล้อมอยู่รอบตัวของแม่นางเฟ่ยเย่ เสื้อผ้าที่เปียกชื้นนั่น ทำให้นางยิ่งหนาวมากขึ้น นางยังคงไม่ได้สติ

ภายในถ้ำ บุรุษรูปงามนั่งอยู่หน้ากองไฟ คิ้วเข้มงามใบหน้าได้รูป ผิวขาว ในดวงตามีกองไฟเต้นอยู่ตามจังหวะ การสั่นไหวของเปลวไฟ เค้าครุ่นคิด สาเหตุของเรือที่อับปราง มันเป็นอุบัติเหตุหรืออะไรกันแน่!

“หนาว..ข้าหนาวยิ่งนัก” เสียงนาง ทำให้บุรุษหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ ใกล้นางอีกนิด พยายามหาฟางใบไม้แห้งมาห่อนางเพื่อให้ความอบอุ่น

เฟ่ยเย่ปรือตามองชายหนุ่มเบื้องหน้า

“ข้าปวดหัว ข้าหนาวยิ่งนัก ท่านพี่รองขอข้ากอดหน่อย กอดข้าหน่อย” พูดไม่ทันขาดคำ เฟ่ยเย่ก็โผเข้าหาอ้อมกอดของต้วนอวี้ เค้าไม่ทันได้ตั้งหลัก ตัวแข็งทือ ทำอะไรไม่ถูก ค่อยๆคลายมือ ของเฟ่ยเย่ออก

”แม่นางเฟ่ยเย่ เจ้าปล่อยมือออกก่อน“ พลางค่อยๆแกะมือนางออกจากท้ายทอย หลุดจากท้ายทอยก็มากอดรอบตัว รัดมือแน่นกว่าเดิม

จนแผ่นหน้าอกแนบชิดกัน ต้วนอวี้หัวใจเต้นรั่วยิ่งนัก!

ผ้าที่ผิงไฟไว้น่าจะพอแห้งแล้ว เค้ารีบสลัดแกะมือของเฟ่ยเย่แล้วรีบออกจากพันธนาการของมือนางก็คว้าเสื้อมาคลุมไว้แทน

เค้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิด เหตุใดเฟ่ยเย่จึงเป็นเช่นนี้ ทั้งไม่เคยเรียกเราว่าท่านพี่รองเลยสักครั้ง ทำให้คิดถึงน้องสาว เยียนหลิน!ป่านนี้เจ้าเป็นเช่นไรนะ

เยียนหลินในร่างเฟ่ยเย่เริ่มมีสติ ลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังปวดหัวมาก นึกไม่ออกว่ามาอยู่นี่ได้อย่างไร ตอนนี้นางนึกเหตุการณ์อะไรไม่ออกเลย

”ท่านพี่รอง ทำไมพวกเราถึงมาอยู่ในถ้ำได้ล่ะ ข้าปวดหัวจำอะไรไม่ได้เลย“

ต้วนอวี้ หมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ

“แม่นางเฟ่ยเย่ ทำไมถึงเรียกเราว่าท่านพี่รองอีกแล้วเล่า! พวกเราถูกโจรสลัดปล้น จนเรือแตก ต่างคนต่างตกจากเรือ รู้สึกตัวอีกทีเรากับเจ้าก็ มาติดชายฝั่งที่นี่ พอเดินสำรวจหาคนอื่นๆ ก็มาเจอถ้ำ เราเลยอุ้มเจ้าเข้ามา แต่เราไม่พบคนอื่น”

ห๊ะ! ใครคือเฟ่ยเย่ ท่านพี่รองจำเยียนหลินน้องสาวท่านไม่ได้แล้วหรือ?

ให้ตายสิ! นางล้มมองพินิจมือ แขน ขา ของตัวเอง ตาเบิกกว้าง เอามือจับใบหน้าตัวเอง ตกใจอย่างยิ่ง อะไรกัน!

“ข้า..ข้า..ไม่ใช่ข้า..ไม่..ไม่..ข้าฝันใช่มั้ย”นางรีบลุกมานั่งใกล้อ๋องอวี้ จับแขนเขย่าแรงๆ

“ท่านพี่รอง ข้าคือใคร?” ด้วยท่าทางตื่นเต้น

“เจ้าคือฟางเฟ่ยเย่” ต้วนอวี้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น

“ไม่..ไม่..ไม่ ข้าคือเยียนหลิน ข้าคือเยียนหลิน“

”ข้าคือองค์หญิงอู่เยียนหลิน“

เยียนหลินในร่างเฟ่ยเย่สบตาต้วนอวี้ กล่าวอย่างจริงจัง

”ข้าไม่รู้ มันเป็นไปได้ยังไง ข้าลืมตาขึ้นมาก็กลายเป็นเฟ่ยเย่“

”เราว่าเจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้เราจะหาทางกลับบ้านกัน“

นางคงเพ้อเพราะพิษไข้กระมั่ง

ตำหนักตงเตี้ยน

ขันทีรีบเข้ามาโค้งคำนับกล่าวรายงาน

“ฝ่าบาท อ๋องอวี้กับแม่นางฟางเฟ่ยเย่ กลับมาถึงวังอย่างปลอดภัยแล้ว พะยะค่ะ ตอนนี้พำพักรอที่โถงด้านหน้า พะยะค่ะ”

“รีบพามาพบเรา” ฝ่าบาทสะบัดแขนเสื้อนั่งอยู่บนบังลังก์ท่าทางสงบนิ่ง

“ต้วนอวี้ ถวายบังคมเสร็จพ่อ พะยะค่ะ” โค้งคำนับ

“หม่อมชั้นเหยี...ฟางเฟ่ยเย่ ถะ ถวายบังคม ฝ่าบาท เพคะ” พูดติดๆขัดๆ งงชื่อ งงตัวเอง ทำอะไรไม่ถูก หน่วงๆ อยู่ในใจ

เฟ่ยเย่ยืนนิ่ง นึกถึงว่าตอนนี้เยียนหลินเองก็ไม่แน่ใจ เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมาอยู่ในร่างของเฟ่ยเย่ แล้วร่างตัวเองล่ะ แล้วเฟ่ยเย่ล่ะ ตอนนี้ไปอยู่ที่ใด?

“เจ้าทั้ง 2 ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว รักษาชีวิตกลับมาได้ก็ดีแล้ว เหยียนหลินโชคร้ายยิ่งนัก องค์หญิงเพียงคนเดียวของราชวงค์อู่ สิ้นเสียแล้ว”

ฝ่าบาทยังคงทำใจไม่ได้ที่บุตรสาวเพียงคนเดียวต้องจากไปก่อนวัยอันควร

เฟ่ยเย่ เสเมือนโดนฝ่าฟ้าลงกลางใจ ได้ยินคำว่าเยียนหลินสิ้นใจแล้ว คำอื่นใด ก็ไม่ได้ฟังเข้าหูอีกเลย

“หม่อมชั้นขอทรงอนุญาตเคารพศพองค์หญิงด้วยเพคะ” เฟ่ยเย่กล่าวพร้อมโค้งคำนับ

“เราอนุญาต ตอนนี้อยู่ที่ตำหนักจิ่งหลิน พวกเจ้าไปกันเถอะ“

อ๋องอวี้และเฟ่ยเย่ ทูลลาจากฝ่าบาท

ณ ตำหนักจิ่งหลิน

พระศพถูกบรรจุใส่ไว้ในโลง ภายในโลง ร่างขององค์หญิงเยียนหลินนอนสงบนิ่ง เสมือนนอนหลับใบหน้าแต่งแต้มวาดคิ้ว ทาชาดแดง อมชมพู แต่งองค์ด้วยเสื้อผ้าเต็มยศ งดงาม ภายในห้องโถงตกแต่งด้วยผ้าขาว ดอกไม้ เครื่องไหว้ สักการะ เพื่อรอเวลาเคลื่อนไปบรรจุ ที่สุสานราชวงค์

เหยียนหลินในร่างเฟ่ยเย่ กึ่งเดินกึ่งวิ่ง รีบมาถึงตำหนักจิ่งหลิน นางไม่ลืมที่จะคำนับศพ ตามพิธี

อ๋องอวิ้ก็เช่นกัน ตามมาติดๆ

”ทรงอนุญาตให้ดูหน้าพระนางคร้้งสุดท้าย ได้หรือไม่เพคะ“ เฟ่ยเย่หันมาทางอ๋องอวี้

ต้วนอวี้ พยักหน้าเล็กน้อย

เฟ่ยเย่ต้องตกใจสุดขีดอีกครั้ง

”นั่นตัวข้า..ทำไมข้าถึงตายแล้วเล่า! ข้ายังยืนอยู่ตรงนี้“ เฟ่ยเย่ล้มพับตัวอ่อนยวบ จังหวะที่อ๋องอวี้ช้อนรับร่างนางไว้อย่างพอดี

ห้องพักด้านข้าง

ต้วนอวี้ยังคงนั่งอยู่เก้าอี้ด้านข้างเตียง มองร่างที่นอนราบเรียบอยู่บนเตียง นางคือเฟ่ยเย่ชัดๆ ตั้งแต่ฟื้นสติขึ้นมานางได้แต่พล่ามบอกว่าเป็นนางคือเหยียนหลินมาตลอด ทำไมนะ หรือจะเป็นเหยียนหลินจริงๆ มันจะเป็นไปได้อย่างไรเล่า!

ต่วนอวี้ไม่คุ้นเคยกับเฟ่ยเย่เท่าใดนัก รู้เพียงว่านางเป็นสหายร่วมเรียนกับน้องสาวเยียนหลิน และเป็นลูกสาวแม่ทัพเกราะทองฟางหมิ่นเฉียน

เฟ่ยเย่รู้สึกตัว ลุกขึ้น “จับหัวตัวเองเขย่าเหมือนเรียกสติ ”ท่านพี่รอง ตกลงข้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย“ เฟ่ยเย่เกาะเข่าต้วนอวี้เงยหน้ามองสบตา

“ท่านพี่! ท่านต้องเชื่อข้า” สายตาเฟ่ยเย่วิงวอน

ไม่ว่าต้วนอวี้จะถามอะไร ทดสอบอะไร นางก็ตอบได้ทั้งหมด เหมือนเป็นคนเดียวกันกับเหยียนหลินน้องสาวของตนจริงๆ

ตอนนี้ต้วนอวี้เชื่อทั้งใจ เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่เฟ่ยเย่ต้องโกหก!

“ท่านพี่ ข้ากลัว ข้าคงกลับไปเป็นเยียนหลินไม่ได้อีกแล้ว” น้ำใสๆเอ่อล้นท่วมดวงตา ไหลออกมา เฟ่ยเย่ร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่” ต้วนอวี้สวมกอด ให้นางสบไหล่ร้องไห้อยู่แบบนั้น พลันนึกขึ้นได้ บัดนี้เยียนหลินในตอนนี้มิใช่น้องสาวเขาอีกต่อไปแล้ว หากแต่เป็นหญิงสาววัยแรกแย้ม ลูกสาวคนเดียวของท่านแม่ทัพเกราะทอง

“เจ้าหายดีแล้วหรือไม่” ต้วนอวี้ค่อยๆ จับไหล่ของนางขยับออกแบบละมุนหยิบผัาเช็ดหน้าจากอกเสื้อยื่นซับน้ำตาที่ข้างแก้ม และอใส่ในมือนาง

ต้วนอวี้เป็นบุรุษรูปงาม หล่อละมุน ชอบยิ้ม แต่ไม่ชอบพูด อ่อนโยน จิตใจดี เก่งกวี ศิลปะ ดนตรี เฉลียวฉลาด

“เราว่าเจ้ากลับจวนแม่ทัพไปก่อนดีกว่า เราจะไปส่ง ถึงอย่างไร ตอนนี้เจ้าก็กลายเป็นเฟ่ยเย่ไปแล้ว เบื้องหน้าจะเป็นอย่างไร ก็ค่อยแก้ไขกันไป“

เฟ่ยเย่พยักหน้าอย่างว่าง่าย ตลอดทางกลับจวน เฟ่ยเย่ครุ่นคิด ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรกับต้วนอวี้เลย

หยุดดดด! รถม้ามาหยุดที่หน้าจวนสกุลฟาง

”เราส่งเจ้าได้แค่ตรงนี้ หากมากกว่านี้จะกลายเป็นผิดธรรมเนียม ตอนนี้เจ้ามิได้อยู่ในสถานะน้องพี่!...“ ต้วนอวี้หยุดพูด เกรงว่าจะกระทบจิตใจ เปลี่ยนเป็นจับมือนางมากุมไว้

”เจ้าอย่าได้กลัว คนในตระกูลฟาง ก็มิได้ใจร้าย อีกทั้งเค้าก็รักเอ็นดูเฟ่ยเย่ยิ่งนัก เฟ่ยเย่เองก็เติบโตมาอย่างเพียบพร้อม เจ้าอย่ากังวัลไปก่อนเลยนะ ทำเหมือนว่าเจ้าความจำเสือมไปเสียก็ได้”

“เจ้าค่ะ“ ก้มหัวคำนับแล้วลงจากรถม้า พอดีมีคนเปิดประตูรับนางพอดี

จวนสกุลฟาง

คุณหนูกลับมาอย่างปลอดภัย ตั้งเตาไฟไว้หน้าจวน ให้เดินข้ามเข้ามาในจวนเพื่อเป็นศิริมงคล

ฮูหยินฟางเป็นล้มไปหลายตลบ ไหนจะท่านแม่ทัพที่มีข่าวก็สู้รบไม่ค่อยราบรื่นทั้งยังขาดเสบียงอาหารและอาวุธ ทั้งบุตรสาวไปส่งเสบียงเจอโจรสลัดปล้นจนตกน้ำตกท่า โชคดีที่ยังคงเอาชีวิตตลอดกลับมาได้

ท้องพระโรง

เหล่าบรรดาเสนาทั้งหลายกำลังถกเฉียงปัญหาข้าศึกประชิดชายแดน ตอนนี้แม่ทัพเกราะทองฟางหมิ่นเฉียนติดวงล้อมอยู่ทางเหนือขาดทั้งเสบียงและอาวุธ

“ทูลฝ่าบาท กะหม่อมคิดว่าต้องจัดหาเสบียงและอาวุธ ส่งไปโดยเร็ว พะยะค่ะ” เสนาซ้ายกล่าวพร้อมโค้งคำนับ

“เราก็คิดเช่นนั้น“ ฝ่าบาทพยักหน้า และครุ่นคิด

ซานอี้ก้าวเท้าออกมาเบื้องหน้า โค้งคำนับ

“กะหม่อมซานอี้ ขออาสาไปช่วยแม่ทัพเกราะทองและส่งเสบียงเอง พะยะค่ะ”

”องค์ชายซานอี้ รับบัญชา ครานี้ เจ้าจงไปทำภารกิจนี้ ให้ลุล่วง ช่วยแม่ทัพเกราะทองของเราให้จงได้“ ฝ่าบาททรงบัญชา ทุกคนในท้องพระโรงก็เห็นเป็นเช่นนั้น

”กะหม่อมรับบัญชา พะยะค่ะ“ องค์ชายสามโค้งคำนับ

”ซานอี้เจ้ารั้งอยู่ก่อน“ ทุกคนออกไปได้

ตอนนี้ในท้องพระโรงเหลือเพียงขันทีเว่ย ที่ยืนรอรับใช้ฝ่าบาทด้านข้างบังลังก์

องค์ชายซานอี้อยู่เบื้องหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท

”เสร็จพ่อมีสิ่งใด ให้ลูกไปจัดการอีกใช่หรือไม่ พะยะค่ะ“ ซานอี้รอรับคำสั่ง เสร็จพ่อคงจะไหว้วานอะไรอีกเป็นแน่

”ไม่มีแล้ว ที่รั้งให้เจ้าอยู่ เพราะข้าแค่อยากบอกเจ้าว่า อันที่จริงเจ้าไม่จำเป็นอาสาไปในครั้งนี้ อย่างไรเจ้าก็เป็นถึงองค์ชาย”

ถึงแม้ว่าฝ่าบาทจะเป็นห่วงเพียงใด ก็ไม่สามารถจะเอื้อนเอ่ยออกมาได้ เค้าคือฮ่องเต้ของแคว้นฉี่ เป็นที่พึ่งของปวงประชาชน

“กะหม่อมจะระมัดระวังดูแลตัวเองอย่างดี พะยะค่ะ” ซานอี้ รู้ดีเสร็จพ่อทรงกังวล และเป็นห่วงตนเพียงใด การศึกในหลายๆ ครั้ง ที่เค้าขอเข้าร่วมรบในสนามศึก น้อยครั้งที่ฝ่าบาทจะทรงอนุญาต

“เจ้าไปเถอะ” ฝ่าบาทแขนขึ้นโบกออกจากตัวช้าๆ