บทที่ 7 - องค์ชายสี่ลั่วซือ

กลางดึก

เฟ่ยเย่แต่งตัวเป็นชายรวบผมหางม้าทรงสูงใส่ชุดสีดำ ดูทะมัดทะแมง ออกตามสืบหาพี่ซานอี้

คงจะต้องเริ่มสืบจากค่ายทหารก่อน

นางควบม้าเร็ววิ่งไปทางค่ายทหารของหนานเจียงติดชายแดนค่ายอี้ชาง ใช้วิชาตัวเบากระโดดข้ามกำแพง และเดินไปบนหลังคา เบื้องล่างมีทหารเฝ้ายาม เดินตรวจตราอยู่ไม่น้อย นางพยายามค้นหา ทุกซอกทุกมุมในค่ายทหารของหนานเจียงนี่ แต่ก็ไม่พบ พวกมันเอาตัวพี่ซานอี้ไปไว้ที่ใดกัน?

เฟ่ยเย่เดินไปเดินมาในห้องพักที่โรงเตี๊ยม เพื่อใช้ความคิด

พี่ซานอี้เป็นถึงองค์ชาย หากจับองค์ชายเป็นตัวประกันได้ คงไม่เอาตัวมาคุมขังในคุกทหารหรอกกระมัง หรืออยู่ในวังของหนานเจียง เพื่อเอามาเป็นข้อต่อรองระหว่างสองแคว้นเป็นแน่ๆ!

นอกจากเดินไปเดินมา พูดคนเดียว แล้วก็นั่งถอนหายใจ ติดๆ กัน 2-3 ครั้ง

“จะเข้าไปในวังได้อย่างไร? จริงสิงานเทพธิดาบุปผา“ เฟ่ยเย่เหมือนจะคิดอะไรออก

”เถ้าแก่ ข้าจะขอพักอยู่ต่อจนถึงงานเทศกาลบุปผา” เฟ่ยเย่เรียกผู้ที่นั่งดีดลูกคิดไปมาไปอยู่โต๊ะด้านหลัง

“ทั้งหมด 5 ตำลึงเงิน“ เถ้าแก่วางมือจากดีดลูกคิดไปมา เฟ่ยเย่ส่งก้อนเงินก้อนใหญ่สีทองส่งให้เถ้าแก่

วันต่อมา

เฟ่ยเย่เดินเข้าไปสำรวจในหอหรูอี้ ครั้นเมื่อตอนเป็นองค์เหยียนหลิน ไม่ค่อยจะได้ออกจากวัง นอกเสียจากไปวัด หรือไปเทศกาลโคมไฟ กับพิธีต่างๆเท่านั้น ตอนนี้ได้มีโอกาสเปิดหูเปิดตาแล้ว

หอหรูอี้ ดูโอ่อ่ากว้างขวาง มี 2 ชั้น มีแท่นเวทีกลมๆอยู่กลางโถง และสาวกำลังระบำ ร่ายรำ อยู่บนผ้ายาวมองเพลินยิ่งนัก

“คุณชาย ท่านมาคนเดียวหรือนัดใครไว้เจ้าคะ” เสียงสือเนียงกล่าวต้อนรับเฟ่ยเย่

“ข้ามาคนเดียว” เฟ่ยเย่ตอบ

“งั้นเชิญทางนี้เจ้าคะ” เด็กๆ มาดูแลคุณชายด้วย จากนั้นก็มีสตรีหน้าตาจิ้มลิ้มสองนาง คล้องแขน ของเฟ่ยเย่ ด้านขวาคนนึง ด้านซ้ายคนนึง เฟ่ยเย่

“อ่อ คือข้า..ข้า ไม่เป็นไรข้าเดินเองได้” เฟ่ยเย่หมุนตัวหลบเหลี่ยงจากสตรีทั้งสองนางนั้น พอดีกับสายตาเหลือบไปเห็นชายที่สวมหมวกคลุมหน้าที่เจอกันในโรงเตี๊ยมผู้นั้น ท่าทางเค้ายังคงสง่างาม

“นั่น ข้าเจอสหายพอดี ไม่รบกวนแม่นางทั้งสอง ข้าขอสุราที่ดีที่สุดในร้านสักไหก็พอ“ เฟ่ยเย่กล่าว จากนั้นเฟ่ยเย่ก็เดินไปหาลั่วซือที่นั่งอยู่

“พี่ชาย เราเจอกันอีกแล้ว ขอข้านั่งด้วยได้หรือไม่” ยังไม่ทันที่ลั่วซือจะปฏิเสธ เฟ่ยเย่ก็นั่งลงตรงฝั่งตรงข้าม เฟ่ยเย่ยิ้มให้อย่างมีไมตรี

เมื่อเฟ่ยเย่สังเกตบุรุษหนุ่มที่อยู่หน้าใกล้ๆ ถึงแม้ว่าจะมีหมวกคลุมผ้าสีขาวปิดบังใบหน้าไว้ แต่เหยียนหลินในร่างเฟ่ยเย่ ไม่มีทางจำผิดแน่นอนท่านพี่ลั่วซือ! หรือต่อให้จะเหลือแต่แค่ลูกตาข้าก็ยังจำได้แน่นอน!

“พี่ชาย ข้าขอคาวาระวะท่านสัก 1 จอก“ ว่าแล้วเฟ่ยเย่เทสุราใส่จอก คาราวะแบบชาวยุทธ ยกจอกสุราดื่มรวดเดียว

“เจ้าตามสบายเถอะ ข้าขอตัวก่อน“ ลั่วซือทำท่าจะลุกขึ้น อยู่ๆ ก็เจ็บร้อนหวาบตรงหน้าอก

หนอนมัจจุราช! ออกฤทธิ์ตอนนี้ได้ยังไงนะ ลั่วซือนั่งลง เอามือจับหน้าอกแน่น เหงื่อเป็นเม็ดผุดออกมาตามหน้าผาก ความเจ็บปวดทรมานทวีความรุนแรง จากนั้นลั่วซือก็หมดสติไป

ภายในห้องพักของโรงเตี๊ยม!

ลั่วซือสะลึมสะลือค่อยลืมตาขึ้น พบตัวเองนอนอยู่ที่เตียงในห้องพักของโรงเตี๊ยม

ข้างๆ มีเด็กหนุ่มหน้าหวานราวสตรีนั่งเท้าแขนตัวเอง สับปะงกอยู่ข้างๆเตียง

ทำไมหนอนมัจจุราชในกายข้า ถึงมีอาการสั่นไหวเช่นนี้? หรือเจ้าหมอนี่จะเป็นผู้ที่อาจารย์ตามหา..

เฟ่ยเย่ค่อยๆลืมตาตื่น พบว่าลั่วซือตื่นแล้ว

“พี่ชาย ท่านโดนพิษรึ? ข้าตรวจชีพจรท่านดูแล้วสับสนยิ่งนัก เหมือนจะถูกพิษแต่ก็เหมือนไม่ใช่” เฟ่ยเย่ อดเป็นห่วงพี่ชายคนที่สี่ของนางไม่ได้ แต่ท่านพี่ลั่วซือเองคงคิดไม่ถึงว่าข้าคือเหยียนหลินเป็นแน่! ยิ่งตอนนี้ข้าแต่งตัวเป็นชายแบบนี้แล้ว

“ข้าชื่อจูจินหลาง เรียกข้าว่า จูจินก็ได้“ เฟ่ยเย่ยิ้มให้ลั่วซือ แววตาปนความเป็นห่วง **จูจินเป็นชื่อของกระต่ายที่องค์หญิงเหยียนหลินรักมากในตอนเด็กๆ ท่านพี่ลั่วซือเป็นคนมอบให้**

“จูจิน นามเพราะมาก ข้าไม่ได้ยินชื่อนี้มานานมากแล้ว” ลั่วซือยิ้มให้เฟ่ยเย่เล็กน้อย

“ข้าชื่อลั่วซือ ขอบใจเจ้านะ“ ลั่วซือกล่าวตอบ

“ท่านถูกพิษรึ” เฟ่ยเย่ถามซ้ำอีกครั้งให้แน่ใจ

“ไม่ใช่พิษแต่เป็นหนอนมัจจุราช” ลั่วซือลุกขึ้นนั่งช้าๆ เอาเท้าห้อยลงมาข้างเตียง

“ใช่หนอนกู่หรือไม่ ข้าสามารถฝั่งเข็มสกัดหนอนกู่ให้ท่านได้นะ” เฟ่ยเย่พยายามจะช่วยถอนพิษ

“ไม่ใช่ นี่คือหนอนมัจจุราชไม่ใช่พิษ เป็นหนอนตามหาคน” ลั่วซือหยิบขวดยาในแขนเสื้อเทลงในฝ่ามือ 1 เม็ด และนำเข้าปาก

“แล้วท่านตามหาผู้ใดรึ“ เฟ่ยเย่ชักสงสัย

”แล้วข้าต้องตอบเจ้าด้วยงั้นรึ?“ ลั่วซือขมวดคิ้ว ทำตาดุ

“งั้นท่านพักผ่อนเถอะ ข้าขอตัวกลับห้องก่อน มีอะไรเรียกข้าได้นะ ข้าอยู่ห้องข้างๆ“ เฟ่ยเย่ลุกขึ้นเดินออกจากห้องของลั่วซือกลับเข้าห้องพักตัวเอง

เดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องคิดไม่ตกอีกเช่นเคย ปัญหาเก่ายังแก้ไขอะไรไม่ได้ ดันมาเจอปัญหาใหม่เพิ่มเข้ามาอีก!

อยู่ๆ องค์ชายสี่ของแคว้นฉี่บังเอิญมาเจอกับข้า ที่แคว้นหนานเจียง แถมมีหนอนมัจจุราชอะไรนั่นอยู่ในกาย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

เฮ้อย! เฟ่ยเย่เดินวนไปวนมา ท่านพี่สี่ลั่วซือออกท่องยุทธภพตั้งแต่อายุ 13 ปี เค้าเป็นองค์ชายที่ไม่ได้รับความโปรดปราณจากเสด็จพ่อ ด้วยว่าพระสนมเสด็จแม่ของพี่ลั่วซือเป็นหญิงต่ำต้อยเป็นนางในอุ่นเตียงของเสด็จพ่อ นางจึงไม่ได้รับได้ความโปรดปราณ ท่านพี่ลั่วซือจึงเป็นองค์ชายที่ท่านพ่อไม่ได้ให้ความสำคัญ

ข้าจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เจอพี่ลั่วซือน่าจะสามปีก่อน พี่ชายคนนี้ของข้า เป็นผู้ที่เงียบขรึม ฉลาด สุขุม รอบคอบ เจ้าเล่ห์ มากแผนการและเยือกเย็นดังฤดูหนาว

แต่สำหรับข้าแล้วท่านพี่ดีกับข้ายิ่งนัก!