EP 1/1 นางเช่าแสบสะเด็ด

[1]

นางเช่าแสบสะเด็ด

_______________________

ปี พ.ศ. 2567 ปัจจุบัน

ผ้าซาตินผืนบางที่ปกติใช้คลุมเตียง ถูกดึงมาพันร่างอรชรที่เปลือยเปล่า ทรายทอง เลิศทินกร มักทำเช่นนี้เสมอจนกลายเป็นนิสัย การร่วมรักอย่างหักโหมสูบเรี่ยวแรงของเธอไปเกือบหมด มิเหลือแม้แต่จะลุกไปหาเสื้อผ้าอาภรณ์มาสวม นาฬิกาบนผนังบอกเวลาใกล้ตีห้าเต็มที และน่าดีใจนักที่เวลานอนของเธอกำลังจะมาเยือน

ติ๊ง!

เสียงข้อความดังขึ้นที่สมาร์ตโฟนซึ่งวางอยู่ข้างหมอน หญิงสาวเหลือบตามอง มันเป็นข้อความจากแอปฯ ธนาคาร แจ้งว่ามีเงินโอนเข้ามา เธอขยับไปนั่งที่ปลายเตียง เหน็บปมผ้าซาตินให้แน่นในร่องอกอวบอิ่ม เขาอยู่ตรงหน้าเธอ กำลังโอนเงินค่าเช่ามาให้ ค่าเช่า...ในสิ่งที่เขาเพิ่งตักตวงจากร่างกายของเธอนี่อย่างไร

“คืนนี้สามรอบ ฉันจ่ายสามหมื่น แต่วันมะรืนฉันต้องไปพบลูกค้าที่พัทยา เธอต้องไปกับฉันด้วย นั่นค่าตัวของเธอ”

ทรายทองหยิบสมาร์ตโฟนมาพิจารณาอย่างเพลียๆ ทว่าพอเห็นตัวเลขในข้อความชัดๆ ก็ต้องมุ่นคิ้ว “คุณจ่ายเกินมาห้าหมื่นค่ะ”

“นั่นค่าเสื้อผ้า หรืออะไรก็ได้ที่จะทำให้เธอดูดีมีราคามากกว่าเมียเช่าฝรั่งที่มีออกเกลื่อน ทำตัวให้เหมือนคู่ควง เพราะเธอต้องพบลูกค้ากับฉันด้วย”

อังเดร อัชวิน สาธยายสิ่งที่ต้องการให้ทรายทองฟัง เขากับหล่อนไม่ใช่คู่รักหรือว่าคู่ควง ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นไปในเชิงธุรกิจ ที่ต้องจ่ายเงินครบเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ

หญิงสาวยักไหล่ไม่ยี่หระ เสยผมอันยุ่งเหยิงไปข้างหลังเมื่อมันไหลมาระรานพวงแก้มสวย

“คุณจะให้ทรายหลีกหนีสิ่งที่ทรายเป็นมันคงเป็นไปได้ยากหน่อยนะ เพราะความจริงทรายมันก็เป็นแค่นางเช่า เมียเช่า หรือไม่ก็...อีตัวดีๆ นี่เอง” โต้ตอบคนที่ยืนค้ำหัวอยู่ วงหน้าหล่อเหลาราวกับลูกครึ่งของเขา ทำให้เธอต้องมาติดแหง็กอยู่กับเขาที่นี่

“ก็ถ้าเธอยอมมาอยู่ในความดูแลของฉัน เธอก็ไม่ต้องใช้คำนั้นเรียกตัวเอง”

“โอ...ไม่ละค่ะ ทรายชอบที่มันเป็นแบบนี้ โอเค...เสร็จแล้วนี่ คุณกลับไปได้แล้ว ทรายจะนอน” บอกแล้วโบกมือไล่สามีทางพฤตินัย

อังเดรหน้าม้าน ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าโบกมือไล่เขาหรอก มีแต่ยัยตัวร้ายที่ชื่อทรายทองนี่แหละ

“พอได้เงินก็ไล่เลยนะ”

“พอคุณกินอิ่มก็พร้อมจะไปเหมือนกันละน่า”

เธอเถียง ทำปากยื่นจมูกย่นใส่คนที่ยืนอยู่จนชายหนุ่มเผลออมยิ้มด้วยเอ็นดู

“ช่างประชด”

“เปล่าประชด แค่พูดความจริงค่ะ แค่นี้ใช่ไหม ไปซะทีเถอะน่า ทรายเมาค้างด้วย ง่วงจะตายอยู่แล้ว” เธอเร่งเร้า ไม่ชอบใจในสิ่งที่เป็นอยู่ เขาจะอ้อยอิ่งให้มันได้อะไรขึ้นมา อย่างไรเสียก็ต้องไปอยู่ดี

“อย่ามาไล่ฉันนะ ลุกมานี่เลย” สั่งแล้วดึงคนที่กำลังจะนอนขึ้นมากอด

“โอย...คุณเอื้อ! ทรายเหนื่อยนะ!” หญิงสาวโวยวาย แทบจะกลายเป็นผักเฉาๆ ในอ้อมแขนแสนอุ่นของคนตัวโต

“รู้แล้วน่า จูบลาฉันหน่อยเป็นไร”

“ไม่จูบ จ่ายเงินแล้วก็จบ”

“เขี้ยวชะมัด แถมๆ หน่อยเถอะแม่คุณ”

“ไม่...คุณเอื้อปล่อยทราย ทรายปวดหัว ทรายง่วง อื้อออ...”

เสียงค้านของทรายทองถูกปิดกั้นด้วยริมฝีปากของอังเดร เขาจูบนางเช่าแสนเสน่หาด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันเหมือนไม่ใช่อิ่มที่รสจูบ ได้จูบหล่อนทีไรมันอิ่มไปถึงหัวใจทุกที

“ฮึ่ม! คนขี้โกง เมื่อคืนยังไม่พอหรือไง” ว่าเขาดังๆ แล้วดึงสาบเสื้อสูทของเขาเพื่อพยุงกาย อังเดรเห็นท่าไม่ดีก็ค่อยๆ หย่อนแม่ตัวร้ายลงกับผิวเตียง

“ฉันต่างหากที่ต้องถามคำนั้น เธอจะดื่มอะไรนักหนา เพลาๆ ลงซะบ้างเถอะ ชอบดื่มซะจริงเหล้าเนี่ย”

“เรื่องของทราย คุณเอื้ออย่ามายุ่งนะ ชอบบงการชีวิตคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ก็ตั้งแต่มีเธอเข้ามายุ่มย่ามในชีวิตฉันนั่นแหละ หึๆๆ”

ทรายทองหัวใจเต้นแรง มันเต้นผิดจังหวะไปเล็กน้อยตอนได้ฟังถ้อยวาจาที่เหมือนตัดพ้อต่อว่าของเขา

“อย่ามากล่าวหากันนะ ทรายเปล่ายุ่มย่าม คุณเอื้อนั่นแหละ”

“ฉันทำไม”

“ก็คุณ...โธ่เอ๊ย ไปๆ ซะทีเถอะ หมดมุกแล้ว ไม่มีอะไรจะด่าแล้วย่ะ”

อังเดรคลี่ยิ้มขบขัน สบายใจเสมอยามได้อยู่ใกล้ทรายทอง มันเป็นอย่างนี้มาหนึ่งปีแล้ว หนึ่งปีที่เขาจ่ายเงินให้หล่อนเป็นค่าเช่าที่โรมรันหล่อนบนเตียง เขาไม่ได้ซื้อบ้านนี้ให้หล่อนหรอกนะ หล่อนจัดการผ่อนมันเดือนละหลายสตางค์ ทั้งที่เขาสามารถซื้อให้เป็นสิบหลังยังได้ หล่อนควรกอบโกยจากเขาให้สมกับที่เขากอบโกยจากหล่อน แต่มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น ทรายทองทำให้เขาสนใจในตัวหล่อน หลายๆ อย่างทำให้หล่อนไม่ใช่เมียเช่าแสนน่าเบื่อที่มีค่าเพียงเวลาอยู่บนเตียง เขารู้ว่าหล่อนไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว และสิ่งนั้นก็สะกิดหัวใจอยู่เนืองๆ ได้แต่เฝ้าระวัง มิให้หล่อนเกินเลยกับใครมากกว่าที่เขารู้

“ไปแน่ๆ จะเช้าแล้ว แต่ขอร้องสักอย่างเถอะ อย่าไปทำงานอีกได้ไหม ฉันขอ” อังเดรวอนขอนางเช่าของตัวเอง ทรายทองส่ายหน้า

“การมีคู่นอนแค่หนึ่งมันไม่สนุกนี่คะคุณเอื้อขา...”

ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ รู้ดีว่าหล่อนกำลังประชดมากกว่าจะเอ่ยจริงจัง

“อยากได้อะไรบอกฉันสิ ก็รู้ๆ ว่าไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับคนอื่น”

“ก็พยายามหักห้ามใจแล้วนะคะ ทุกวันนี้ก็แค่ไปนั่งกินข้าว ไปดูหนังฟังเพลงแล้วก็ดื่มกับลูกค้าเท่านั้น ยังไม่ได้ขึ้นเตียง”

“แต่คนพวกนั้นก็คงได้กอด ได้จูบ ได้...”

“แหม...คุณเอื้อก็ พวกเขาจ่ายเงินนะคะ ให้ล้วงให้ควักบ้างเถอะค่า แฟร์ๆ” จีบปากจีบคอเอ่ยแล้วกลั้นขำเมื่อเห็นสีหน้าของคนที่ยืนค้ำหัวอยู่ สีหน้าเขาเหมือนโดนทุบด้วยค้อนปอนด์ก็มิปาน